Vandaag heb ik zo'n beetje 'the blues'. Zal wel aan 't weer liggen.
M'n contact met m'n maatje is er nog steeds. Ik heb dingen in dat nepprofiel gelezen die zijn blijven plakken. Ik was er zelfs wat van aangedaan. Ondertussen is de communicatie tussen het nepprofiel en hem volledig gestopt, want het nepprofiel had hem al serieus op stang gejaagd. Maar zo ben ik toch veel te weten gekomen over hoe hij zich tegenover mij voelt.
Maar toch weet ik, door dit alles, hoe belangrijk mijn eigen man wel is. Het is allemaal wel leuk, zo wat contact met iemand anders, en dat blijft ook maar oppervlakkig. Maar ik zou er zeker niet mee willen ruilen. Als vriend oké, maar meer zal er zeker nooit komen.
Hmmm... die iemand die ik via een sociale netwerksite heb leren kennen en waarmee het eigenlijk wel goed klikt. Ik ben hem eigenlijk nog eens aan het testen via een andere site. En ik betrouw hem toch niet volledig. Hij lijkt altijd open en eerlijk, enthousiast. Vindt dat we elkaar als soulmates gevonden hebben. Zegt dat hij me mist. Etc.... etc.... Maar dan tegen dat 'nepprofiel' vertelt hij ook dat hij haar gaat missen omdat ze drie weken op reis gaat. Hier klopt toch iets niet. Ik heb hem wel al goed voor 't zotje gehouden met dat nepprofiel. Hij heeft vroeger eens gevraagd of ik het niet was. Dacht dat het iemand uit z'n directe omgeving was. En nu schrijft hij naar haar (nepprofiel) dat hij eerst terughoudend was, maar nu niet meer. Hij had vorige week een nummer gevraagd en ik had een nummer gegeven van een hoer met dezelfde naam. Hij heeft zeker gebeld, want hij was nogal geschrokken. Hij vertelt dat dan wel grotendeels tegen mij en dat het afgehandeld is, maar terwijl schrijft hij toch terug naar dat nepprofiel als zij nog eens reageert. Het klopt niet.Het is iemand die niet met zijn eigen vrouw alleen kan leven en die zoekt naar zo veel mogelijk 'vriendinnen' en kijkt waar hij het eerste vangst heeft. Ik kan maar één ding zeggen voor mezelf : sluit dit af. Het klopt niet. Akkoord, als ik het eens moeilijk heb in m'n eigen relatie met voornamelijk de grote stressmomenten van mijn man, dan verlicht dat wel als ik eens wat naar hem kan 'tokkelen'. Dan maakt mij dat sterker om het te dragen als het eens minder gaat. Omdat hij ook wel heel anders is dan mijn eigen man. Maar ik denk dat hij gewoon veel te veel vrouwen graag ziet. Beter toch bij mijn vertrouwde mensen houden die ik echt mag vertrouwen..... Maar 't zal niet zo makkelijk worden, want ik vrees dat iktoch al een beetje verslaafd ben aan hem..... hij kan het veel te mooi zeggen hé ;-)
't Is een pft-dag vandaag. Ik ben gewoon niet in m'n haak. Misschien helpt hier wat krabbelen me er wel weer door. Gewoon een moedeloze dag en ik weet niet waarom. Ik ben vermoeid, dat is een feit. Begin al weer nood te hebben aan vakantie. Nog een 5-tal weken en we zijn er. Ik kan veel te weinig alles doen wat ik wil doen heb ik zo het gevoel vandaag. Er zijn al zoveel dingen die ik moet doen elke dag en waardoor me de tijd en dan ook de goesting op het moment dat ik er al eens tijd voor heb, ontbreekt. Deze namiddag toch nog een terrasje proberen te doen op onze vrije dag. Misschien ontspant dat wel... En vanavond nog een babbeltje gaan doen met mijn maatje. 't Is eigenlijk meer voor 't babbeltje van ons beiden heb ik de indruk, dan voor het uiteindelijke doel. En dat andere 'maatje' blijft me maar berichten sturen. Hij weet wat hij wil en hij wil scheve schaatsen rijden en kan daar mee leven. Hij vroeg of ik dat kon. Ik heb geantwoord : soms wel, soms niet. Het hangt af van de tijd en de plaats. Want ik weet ook wel als ik wanhopig boos ben op 'miene husband' omdat hij zo onuitstaanbaar boos of zo is tegen mij dat ik rapper door dat lintje zou gaan. Zo van, foert, waarom dan toch niet... voor die ene keer. Maar, eigenlijk, eerlijk gezegd, dat 'maatje' die dat wil, 't is geen contrarie gast, maar ik heb de indruk dat 't contact op papier wel goed is, maar 'k weet niet of de 'aantrekking' in realiteit ook zo fel of goed zal zijn. Ik heb er eerlijkgezegd sterk m'n twijfels over. Hij kan me ondersteboven halen met wat hij schrijft, maar in realiteit twijfel ik of dat zal lukken... Oh ja, en dan denk ik. Waarom blijf ik me daar mee bezig houden ? Is het de nieuwsgierigheid ? De uitdaging ? Het eigenlijk niet mogen, maar de verleiding te groot ?... Ik heb wel in m'n leven nog nooit zo veel complimenten gehad als in die laatste 2 maanden. Maarja, dat kan je dan ook weer onder de noemer 'flemerij' stoppen...
En ondertussen zijn we weer al een paar weken verder. Ik was overtuigd om niet verder te corresponderen, en toch doe ik het nog steeds. Hij had met al terug gewonnen met z'n charmes, en ik ging me er wel laten aan gaan... maar nu toch weer niet meer denk ik. Ik zeg niet soms op de juiste tijd en de juiste plaats zou ik misschien me toch wel laten gaan.... maarja.... is die ene scheve schaats dat dan waard tov een hele relatie ? En eerlijk gezegd : 't is wel een sympathieke gast, maar het waren maar heel tijdelijke vlinders. Vlinders die ik kreeg door de aandacht en de complimenten. Maar ik begin steeds meer overtuigd te raken.... als het met mij niet lukt dan probeert hij het met een ander. Op bepaalde vlakken zitten we misschien wel meer gelijk dan mijn man en ik qua denkwijze, maar neen... toch doe ik het niet denk ik.
Die ander heeft mij vroeger veel meer aangesproken en vertrouw ik ook veel meer. Die ander waar het zo diep voor gezeten heeft, die ik nog altijd enorm respecteer. Die nog steeds een knappe man is, net als mijn eigen man trouwens Die de laatste tijd als ik daar ga, zo maar blijft babbelen en blijft babbelen.... precies alsof hij wil dat ik daar nog een beetje blijf... Die misschien wel meer aan me is dan dat ik soms zelf denk, of hijzelf. Maar m'n huidige situatie respecteert en daar ook niet zal in tussenkomen. Die kent geen zwaktes denk ik .... Door de jaren heb ik wel leren zien dat er zeker ook wel bepaalde punten zijn waarover ik een totaal andere mening heb dan hem. En soms versta ik dat niet : dat hij nooit geen 'zwaktes' heeft. Als je nu alleen bent,.... alé, kom gauw. Ofwel gebaart hij zich van pipo ;-) Maarja, wij schieten gewoon goed op, zeg het zo. We respecteren elkaar. We geven wel onze mening tov elkaar. Niet meer en niet min.
Ik wou eens aan de andere kant gaan kijken. Door frustaties van bepaalde momenten was ik beginnen corresponderen via een site met iemand. Het viel reuzegoed mee, er is wel een klik. Ondertussen hebben we elkaar ook al eens gesproken. Best een hele toffe kerel. En inderdaad, zoals hij het zei : ieder huisje heeft zijn kruisje. Het ene een gouden kruis en het andere een loden kruis. Ik ben blij dat ik je heb leren kennen, maar het blijft puur vriendschappelijk. Ik besef terug wat ik in eigen huis heb. De gewoonte doodt, dat is waar. En de druk en de sleur maken het soms zwaar. Maar toch. 'De mijne' heeft toch nog te veel kwaliteiten. En ik denk dat wij eigenlijk ook al redelijk serieus 'vergroeid' zijn met elkaar doordat wij ook dag in, dag uit samen zijn. En akkoord : er zijn altijd akkefietjes, akkefieten. De ene dag al meer dan de andere.
Ik wil er geen etiket op kleven. Het is een heel snuggere kerel, die gast die ik heb leren kennen. Tof, sympathiek, maar ik denk dat onze achtergronden te veel verschillen. We komen uit een totaal andere leefwereld. Hebben een heel verschillende opvoeding gehad. Maar hij meent het wel goed met me. Is veel te gul. Het is bij hem al van : 'kedoeng,kedoeng.... ' een bonkend hartje. Jah, ik ga mezelf nog in een lastig parket brengen. Hopelijk kunnen we wel een goede vriendschap behouden. Voordeel is misschien wel dat we elkaar toch maar weinig kunnen zien. Ik zal het ondervinden hoe alles verder loopt en ik misschien op termijn toch duidelijk maak dat ik zeker m'n huidige leefwereld niet wil veranderen. Maar toch merci dat ik je mocht leren kennen. Zo gaan mijn ogen ook weer wat meer open voor de realiteit.
Zucht. Net m'n administratie gedaan. Alles moest zo verbeteren. Maar aan dat verbeteren zijn natuurlijk extra kosten verbonden. Wat kleine veranderingen, een ander concept.... We zijn nu een paar maanden verder..... Ik vind het niet echt verbeterd. In het begin wel.... Maar nu stabiliseert het zich terug en raakt het op de duur weer zo het gevoel van nog net met je hoofd boven water te blijven spartelen.... Zovele jaren is het al zo. We hebben al in woelige stormen en onweer gezeten. Telkens werden we 'gered'. Maar op de duur kan je eigenlijk zeggen : 'Telkens werden we gesponsord'.... Het is veel en hard werken. Maar toch doen we het graag. We kunnen er niet van scheiden. Maar ervan scheiden is misschien helemaal scheiden .... omdat wij nooit tot eenzelfde mening komen. Ons toekomstbeeld verschilt altijd. En ook kan hij er volgens mij niet mee omgaan dat zijn arbeidssituatie zou veranderen. Hij zou zich een mislukkeling voelen..... Maar tegenwoordig is dat toch echt niet meer zo hoor. Niks is makkelijker geworden.
Mijn idee is : het deeltje dat we elke dag zeker zijn nog houden + zijn specialiteiten voor bepaalde winkels verder maken en de rest gaan werken. Maar ik geef toe : het zou ook een aanpassing zijn voor mij.
Je hebt in beide situaties je vrijheden en je gebondenheden.....
En soms denk ik dan : niks blijft in het leven. Alles verandert. Niks kan blijven bestaan. Waarom zouden we dan toch niet de stap wagen en zien wat alles ons brengt. Moeten we durven door die orkaan gaan die er normaal wel zal van voort komen? Die misschien meer veranderingen met zich zal meebrengen dan dat we zelf willen ? Niet alleen zakelijk of financieel maar ook privé ?......
Vorige week op een gezellig trouwfeest gezeten. Leuke tafel, we kenden ze allemaal. Ook m'n 'maatje' waar ik x aantal jaren geleden nogal ondersteboven van was zat ook bij ons aan tafel. Nu is dat gewoon een leuke vriendschap. Dat heeft toen toch heel diep gezeten hoor. Ik was zo 'verdoofd' van die persoon. Het was ook een soort 'vlucht' van mij doordat ik zelf jaloers was van m'n echtgenoot zijn koffiemadam en die andere die dan destijds ook nog altijd smsjes stuurde. Maar 't is wel een sympathieke. Ik kan hem nog altijd goed verdragen. Maar that's it. En dan is er dat ander verhaal. Een nieuw verhaal. Eigenlijk hoort het allemaal niet. Maar het kriebelt... het kriebelt van nieuwsgierigheid.... van verlangen ... Neen, ik heb zeker nog geen scheve schaats gereden. Ik heb vroeger ooit eens in een heel kwaad moment plechtig op papier beloofd dat ik het ooit eens zou doen in m'n leven met iemand die ik graag zie, omdat ik me toen op dat moment zo vernederd voelde. Ik besef de laatste tijd wel van mezelf dat ik mezelf niet altijd zo mag onderschatten. Ik ben wie ik ben. Ik heb ook m'n gaven, m'n charmes. Ik heb mijzelf al altijd veel te laag op gehad over m'n eigen persoonlijkheid. Ik heb mezelf altijd de mindere gevoeld, ik heb mezelf altijd weggecijferd.
Het is eigenlijk ongelofelijk hoe vlot het virtueel contact verloopt. Precies of we elkaar aanvoelen, precies of dat we volledig op dezelfde golflengte zitten. 'k Vraag me af of de realiteit ook zo zou zijn Prettig gestoord noemt hij zichzelf. Mja, ik ben dat eigenlijk ook wel bij momenten. Volgens mijn eigen partner een beetje 'raargedraaide griet' Die heeft ook humor ook, maar ze is niet altijd gelijklopend. Hij is nochtans niet 'contrarie', zolang hij z'n superstressmomenten maar niet heeft, en soms heeft hij meer van dat dan wat anders....
Eigenlijk hoort het niet. En toch doe ik het. De verleiding is veel te groot....Nieuwsgierig als ik ben, ben ik eens op een bepaalde site gaan surfen. Geen dating-site eigenlijk. Maar toch kan je er snel contacten leggen. Ik ben in conversatie geraakt met iemand, een sloeber , z'n oogskes blinken als je z'n foto's ziet. Maar de conversaties lopen wel vlot. Hij vroeg me waarom ik als getrouwde vrouw eigenlijk op die site zat rond te snuffelen. Jah, dat begint dan in zo'n kwaad moment hé, dat het je allemaal te veel is, dat de zaging en de zenuwen van je partner je je oren uitkomen. En je zoekt ergens een uitvlucht...... Bij hem is het probleem dat z'n vrouw, die hij eigenlijk heel graag ziet, een aantal jaar geleden aan de drank geraakt is. Bij momenten is ze depressief, maakt ze geen eten, is er ruzie.... Jah.... het is zoals het vroeger ooit eens geweest is in mijn thuis. We waren eigenlijk geraakt van elkaars verhaal. Ik van wat z'n vrouw overkomen is, hij van mijn man waarbij in stressmomenten soms al zijn stoppen doorslaan.... en dat dat niet altijd gemakkelijk is. Tja.... 't is eigenlijk wel leutig allemaal, maar soms ben ik ook bang. Ik heb hem nog niet life ontmoet, en dat zal ook wel niet zo snel gebeuren, maar het klikt wel bijzonder goed. Ofwel verschieten we van elkaar als we elkaar eens life ontmoeten, ofwel is het heel gezellig vriendschappelijk ofwel is het .... jah.... electriciteit in de lucht hé .... Jah, en dan.... Ik blijf normaal bij wie ik ben, de kwade dagen erbij genomen. Hij wellicht ook. Is het dan eens een vlucht voor ons beiden, bij iemand die niets met elkaars huissituatie te maken heeft, maar in hoeverre kan je daaraan verslaafd raken ? En van mij gaat nooit niemand dat denken dat ik een 'dubbel' leven zou leiden of iets 'in de duik' doen. Ergens vind ik het ook niet eerlijk tegenover mijn eigen partner. Hoe kwaad we soms ook mogen zijn op elkaar.....
Eigenlijk heb ik nu eens goed zin om te blèten. De laatste tijd ging het wel terug iets vlotter tussen mijn man en ik. We hadden er eigenlijk deugd van dat de kids een weekje weg waren. Ik was vooral losser tov van hem, in bed Ik voel me altijd zo 'bekeken', 'beperkt' als de kids around zijn.... Tja, ik kan er niet aan doen. Zegt m'n man de dag als ze terug komen : 'En ga je nu terug de brave huismoeder spelen?' Ik zeg : 'Neen' en dat was ik ook niet van plan en het lukte me aardig Was content van mezelf. Zaterdag zijn we weg geweest. Het was heel leuk. Maar s' morgens niet. We waren iets vergeten te doen. Het was een beetje alle twee onze fout. Op het eerste zicht leek er geen oplossing, maar ik trachtte die te vinden en toenkreeg mijn man weer een stressbui en kon hij zijn eigen zenuwen weer niet de baas. Ik vond het er eigenlijk over. Hij was zo danig gefrustreerd dat hij met een verschrikkelijk harde trap tussen m'n rug en m'n achterste gaf. Ik riep van verontwaardiging : 'Strontvent, hoe durf je !' Hij was zo kwaad omdat ik zei 'strontvent' en ik kreeg een rake klap recht in m'n gezicht. Ik : 'Hoe durf je, hoe laf is dit weer !' Hij brieste erover omdat ik zei : 'Strontvent' Ik zei : 'Dat is toch geen manier van doen, mij zo'n stamp geven en hoeveel keer heb je me al geen strontwijf genoemd? En ik moet dat maar weer verteren.' Hij zei daar niet veel op. Hij besefte wellicht dat hij dat nog gezegd had. Ik was zo kwaad, ik vond het zo laf, dat hij zich weer zo moest afreageren. Ik raak dat moe. We hadden zo'n leuke avond gehad en 's morgens krijg ik troef. Waar trekt dat nu op verdomme ! En het is al niet de eerste keer. En kan ik klagen? Neen zeker, want als je alles tesamen telt van zo'n briespartijtjes van mij een stamp geven, mij aframmelen, op mij spugen, mij daarbij uitmaken voor al wat schoon en lelijk is, dan kom ik misschien aan 10 keer in die twaalf jaar. Het is niet dat het elke maand is.
Hij heeft best veel goeie kanten, maar die zenuwen hé, die overdreven punctualiteit bij momenten. Je zou er soms zot van komen. Surtout die zenuwen die er voor mijn part niet altijd hoeven te zijn. Je kan je zo over het onnozelste druk maken. En soms is dat wel zo bij hem.
Ondertussen is de zomervakantie al voor het grootste stuk geschoven.
We hebben begin juli een heel deugdoende vakantie gehad in het Zuiden van Frankrijk. Eén weekje maar, te kort, maar we hebben er zo'n deugd van gehad. Zo'n danige deugd dat ik nu veel te veel moeite heb.
De kids hebben een afwisselende vakantie gehad tot nu toe (goed gepland ;) ) De oudste is nu op kamp, de kleinste vertrekt binnen een paar dagen. Het zijn gewoonweg heerlijke tijden met die twee meiden van me. Een hele toffe leeftijd om vanalles mee te doen terwijl ze toch nog kind zijn. Mama, geniet ervan.
Het minder goede nieuws is dat onze weekendhulp stopt. Zij komt zo'n 14tal uur helpen. Dat was zo onze enige houvast, push-up om onze zware werkweek nog die verkwikkende boost te geven, die je je courage voor de hele week gaf. Want sedert wij met minder personeel werken, is de arbeidsintensiteit er niet lichter op geworden. We mogen dan nog een onderdeel van onze vroegere activiteiten laten vallen hebben. Dat tweede luik, die we dus laten vallen hebben, gingen we er sowieso, wij twee, er niet meer kunnen bij nemen.
Ik had gedacht dat mijn man er het 't moeilijkste ging mee hebben dat onze weekendhulp stopte, maar 't is duidelijk ik. Ik lijk in een gat te vallen, of ik ben er misschien al in gevallen :) We waren nog maar een grote week uit ons verlof of ik had al weer last van moeheid. Mijn weegschaal gaat weer de hoogte in, fretten !!!! Twee chocoladerepen per dag.... Vandaag heb ik, bij gebrek aan chocoladerepen, een half potje speculoospasta naar binnen gewerkt. Zoetigheid.... zoetigheid.... Verkeerd ! Mja.... achteraf denk ik iedere keer : stomme trut ! Je hebt je weer laten gaan. Blijkbaar is dat het enigste waar ik mij nog het beste laat in gaan.....
Gisteren bracht ik de oudste en haar vriendinnen naar haar kamp. Het was enorm slecht weer, waaien, harde regen, op de autostrade. Ik was niet echt fit, vier meiden in de auto. Ik voelde me niet 'vast' op de weg. We zijn misschien wel een kwartier later toe gekomen dan de rest. Maar ik ben gewoon van de autostrade gereden. Ik zag het niet meer zitten.
Ik zie er tegenwoordig ook vaak tegenop ergens naar toe te gaan, omdat ik dan toch weer veel te moe ga zijn. Met het moment heb ik er dan wel deugd van, maar ik moet het tegenwoordig een halve week bekopen.
Soms zou ik een adempauze willen : een hele lange. Ene van een maand of drie. Maar dat kan je niet.
We hebben nu enkel in augustus een extra dagje in gelast elke week. Maar daarmee zal mijn vermoeidheid niet verholpen zijn. Want dat is het. Ik ben oververmoeid. En dat is niet sedert gisteren. Dat is wat al jaren in m'n lijf zit te sluipen. Veel te veel van ons eigen lichaam afdwingen. Dagelijks 14 uur werken. Ik zou moeten kunnen de helft werken. Een normale job dus, .... dat zou al veel schelen denk ik.
Ik doe mijn werk wel graag, maar het totaalpakket is veel te zwaar of veel te zwaar geworden.
Oh, neem dan iemand in dienst. Ja, we kijken er voor uit en hebben wellicht al iemand die schikt, maar dat zal dan voor max 20 uurtjes mogen zijn (al vijf meer dan dat onze weekendhulp kwam) Uurtjes die we meer over de week zullen trachten te spreiden, op de voor ons drukste momenten. Maar meer zal het niet mogen zijn, want de loonskosten zijn zo immens hoog. Ik las er vorige week nog een paar artikels over. Het is overal hetzelfde. Er zijn er zelfs die stoppen daar voor met hun zaak. Maar mijn man is nog niet zinnens te stoppen. Hij wil het nog een paar jaar doen en dan terug uit gaan werken. Ik niet altijd. Ik wil vroeger stoppen. We zullen natuurlijk een stuk vrijheid kwijt zijn, maar we zullen er wellicht ook een ander stuk vrijheid voor terug krijgen. Tegen dat we door de grootste kosten zijn, zegt hij. Ik heb hem erop geantwoord : 'Als je daar op moet wachten. We hebben al heel onze carriere in kosten gezeten.' Nu ja, soit.....
Vorige week moest hij nog een boodschap doen op onze vrije dag en we hadden eigenlijk ook nog niet speciaals gedaan. Ik raadde hem aan om eens een koffie te gaan drinken bij z'n vriendin,omdat ik weet dat dat hem ook wel opmontert. Nu ben ik zogezegd 'jaloers' (denkt hij) omdat hij daar dan toch geweest is, maar ik wist ervan ! Neen, weet je waarover ik jaloers ben ? Om dan per toeval op z'n gsm een bericht van haar te lezen : 'Wij zulllen elkaar toch altijd graag blijven zien hé! xxx' met als antwoord : 'Daar moet je niet aan twijfelen ! Nog heel lang ! xxx' Wat moet je daar als bevallige echtgenote weer over denken ????? Ik weet dat ze lijfelijk zeker niks hebben, maar voor mij hebben ze wel een sterke geestelijke verbondenheid. En dat maakt mij vaak zo boos en jaloers. En 't feit is dat ik hem nog nooit jaloers gemaakt heb. Dat lukt mij niet. Of dat zit gewoonweg niet in m'n vel zeker. Stomme trut.
Ja, ik durf er voor uit komen. De vermoeidheid speelt mij serieuse parten. En het is niet van gisteren op vandaag. Dus ik denk niet dat het er ook van vandaag op morgen zal uit zijn. Onlangs vroeg m'n oudste : 'Waarom zijn jullie altijd moe?' En m'n ma over de haalbaarheid van ons werk en financiën : 'Als je niet genoeg vooruitkomt, zet je er toch beter een punt achter. JULLIE TJOLEN AL GENOEG elke dag.' Dat zijn zo een paar van die feiten die blijven hangen. Plus dan nog onze weekendhulp die stopt en die zo flexibel was. Plus dan nog van een paar gasten in onze leeftijd die een serieuse carriereswitch doen. Jah, waarom niet ?
Maar van zodra wij hier stoppen wil mijn man hier direct de boel verkopen. Maar je moet die eerst kwijt raken ! En ik doe het niet weg voor een vriendenprijsje ! Mijn voorstel is dan : ' Maak eerst dat je met beide pootjes goed in de aarde staat qua job en dan kan je beginnen uit kijken, na een paar jaar om iets anders te zoeken.' Meteen wil ik er nog niet weg : het heeft me teveel bloed, zweet en tranen gekost, en ook te veel financiele ondersteuning van m'n ouders. En alleen al uit respect voor hen, dat zij ervoor gezorgd hebben dat wij hier nog konden blijven wonen, wil ik dat niet meteen doen. Ik zeg niet : op termijn, maar niet direct.
Toppezot werd ik bijna. Van al het gezaag, van al de opmerkingen, van al de commentaren. Je zou soms haast geen stap durven zetten of er is commentaar. Daarom relativeer ik heel veel en zie ik alles zo veel mogelijk positief in. Maar soms zijn er eens periodes waar je daar allemaal niet zo goed tegen kan. Soms ben ik het zo brakende moe : altijd commentaar, altijd opmerkingen, bijna nooit goed genoeg. Zoveel zooooo boos kijken naar mij. En dan zijn ze verwonderd dat je je op je vrije dag wat afstandelijk houdt en 'toch zo raar bent vandaag'. Iemand die een hele week op m'n kap zit voor allerlei pietluttigheden kan ik niet, mij op m'n vrije dag daar zo maar met volle overgave aan geven. Het is altijd : geven en nemen zeggen ze. Maar als je niks krijgt, dan kan je ook niks geven.
Ik had het idee, het plan, dit wordt een gezellig dagje uit op onze vrije dag, terwijl onze twee madammen toch op uitstap zijn met school.
En het is een poets- en administratiedagje geworden. Ik was eigenlijk wat ontgoocheld. Wat een saai leven zeg.....
Werken, werken, werken, werken..... slapen, slapen,..... Kunnen we nu eens een keer er op uit, heeft meneer weer geen zin..... Altijd hier in dit dorp en tussen deze muren.
Aan m'n buitenkant zal je't niet zien hoor.
Onze enigste uitdaging is ons werk. En er is ZO VEEL MEER !
Het was best wel een gemoedelijke rustige sfeer hier ten huize vandaag. Een mens moet eens kunnen rusten ook.
Ik had het eerste initiatief genomen en m'n voorstel was afgewezen. Ik dacht : 'Ik maak er niet veel poespas van en laat het maar aan hem.' Eerst ging hij nog een terrasje doen, maar toen was hij aan 't karweien en toen hij gedaan had zat hij met zijn neus in zijn vakliteratuur. Het begon toen toch al tijd te worden om nog eens een stapje te zetten als we nog ergens naar toe wilden..... Maar hij piepte precies niet veel. Verdacht....
En toen ik vroeg of er nog wat op de planning stond was het : 'Neen'.
Olé ! We hebben het zo weer snel gehad. Onze plannen voor vandaag zijn gewoon 'nikske plannen'.
Saai. Vandaag dan maar wat rustig houden en mij nog eens wat op m'n terras leggen zeker om dan morgen, overmorgen, en overovermorgen weer heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel te werken.
't Kwam uit wat er oa op z'n lever ligt. Het humeur is gelukkig al een stuk beter.
Hij staat zwaar onder emotionele druk dat we bijna alles alleen doen. We hebben enkel nog een weekendhulp en we poetsen op onze vrije dag zelf. Onze beide vaders herhalen op tijd en stond dat we geen 'daguren' meer mogen aanvaarden. We sparen daar idd een hele hoop mee uit, maar soms is het fysisch wel zwaar. 's Avonds zijn we echt moe. 's Ochtends moeten we onszelf ook vaak een duw geven om uit ons bed te geraken. Mijn ma zegt altijd : 'Maar het moet natuurlijk gaan ook hé met jullie twee.' Die begrijpt de situatie ook beter omdat ze er meer inzicht in heeft. Ik begrijp onze beide vaders ook hoor. Volgens mijn vader is het beter een paar klanten te verliezen dan iemand te moeten aanvaarden omdat die zo kostelijk is. Ik stelde voor aan mijn man vanmorgen om toch iemand te vragen met dienstencheques om maar om de 14 dagen te komen poetsen en ik kreeg direct reactie. Ik zeg : 'Op den duur is het zo dat je op onze vrije dag altijd gepresseerd zit om je huis weer spic en span te krijgen.' En hij is daar wel vrij fanatiek in. Nu een proper huis is nog zo gezellig. En dan het volgende element : dat ik voor hem niet hoef op reis te gaan naar Frankrijk, dat dat ook te veel geld kostte naar zijn idee. Oh ! De druppel van m'n emmer liep over ! Dat we eens 1 weekje naar Frankrijk gaan is er te veel aan ! Het is onze eerste 'grote reis' met onze dochters van 8 en 10 jaar. Nu moeten we het doen ! Binnen een paar jaar willen ze ook niet meer mee ! En ik heb het financieel goed bekeken dat het niet al te duur uitvalt ! Grmbl ! Bliksem ! Pdang ! Ik kijk er al zo naar uit ! Ik hoop dat het enorm meevalt. En dan heeft meneer weer geen zin. Vorig jaar was het ook van dat. Uiteindelijk zijn we dan voor 2-3 dagen naar Parijs en regio geweest. En dan moet je nog maken dat het zeker naar zijn zin is of hij loopt met een pruillip tot op de grond. We zijn eens met 1 overnachting naar Antwerpen geweest en gingen naar een kindershow gaan kijken. Dat was ontzettend tegen zijn gedacht. Voor één keer dat ik wou dat hij daar naartoe meeging. Het was met een overnachting en dan nog een uitstap eraan gekoppeld..... Ik was alweer opgevreten van de zenuwen in m'n binnenste omdat ik het wou plezant maken, aangenaam, en niks pakte aan. De tweede dag toen we nog eens naar Bokrijk trokken was het gelukkig iets beter. En weet je wat ik dan nog het strafste van alles vind : één reisje van één week op een volledig jaar is er TE veel aan ! Maar een voetbalabbonnement van 550 Euro moet je zelfs je echtgenote niet over spreken. Je koopt dat en je gaat ! Dat is normaal. Dat is het enigste uitje dat je als man nog hebt volgens hem. Zijn voetbal. 's Avonds is het ook 80 % voetbal op tv. Ik por er niet over. Ik kruip dan achter mijn computer. Akkoord : het is zijn grote hobby en dan is hij nog eens gezellig uit onder mannen, en je moet er nog eens uit zijn. Maar dat het dan te veel is om één klein simpel weekje naar Frankrijk te gaan ! Grmbl ! Dubbele bliksem !
Nu donderdag zijn onze beide dochters op uitstap met school. Ik heb daar nog een bon liggen voor een wellness en dacht : Misschien kunnen we dat wel eens doen. Hij doet dat ook nog graag. Maar het is niet echt nodig hoor, als het geld kost. Neen, het kost geen geld. Het is een kado-bon. En dan dacht ik : 'Je hebt gewoon geen zin om met mij te gaan zeker. Je zou misschien liever met je 'koffietrien' gaan.' Dan heb ik gezegd dat we gewoon niet gaan, dat het geen probleem is, dat die bon toch nog geldig is tot in 2015. Dan kan hij tegen dan misschien met die 'koffietrien' gaan... Neh....
Jaah.... echt goed snor zit het momenteel niet tussen ons twee. Moe van het vele werken waardoor andere basiszaken verloren gaan en bij mij speelt altijd maar dat gevoel, al zo vele jaren, dat die oude liefde van hem nooit zal roesten. En ik begin dat ferm beu te worden. Of overdrijf ik en zie ik het groter dan het is ???? Dat kan natuurlijk ook. Het is misschien ook een 'verzetje' 'ontspanning' in zijn saaie, drukke leven. Nou, dat 'verzetje' 'ontspanning' van een vriendje waar ik lieve smsjes naar stuur heb ik ook niet !
Mijn grootste plezier die me dag na dag de moed er doet inhouden is : relativeren, positief denken, dat je nooit alles kunt hebben wat je wilt, dat een goede gezondheid belangrijk is en vooral die twee kadetten die snel groter worden !
Néh, ik ga dan nog een goed glas wijn drinken eer ik naar mijn bed ga.
Het was een zware dag voor mijn emoties. Mijn 'husband' was 'ikweetniet'. De hele dag.....
Vanmorgen begon het al met ruttelen en pruttelen. Door mijn fout vond hij zijn plateau niet.
Dan kreeg ik wat later zo weer een antwoord van 'poeh', met een onderschattende indruk over iets van
werk dat ik nog wou verzetten....
Vorige week had ik al een klets tegen m'n kop gekregen omdat hij zoveel zenuwen had eer hij zijn
laatste catering nog moest gaan doen. Omdat iemand bij ons een heleboel aperiefglaasjes gebroken had.
Ze had die op een randje gezet, en net toen ze naar buiten waren om iets te gaan halen kantelt heel de boel.
En dat was dan mijn schuld, met de reactie van dien. Weliswaar overmand door zijn zenuwen, want het was
niet om aan te zien, die nervositeit, de hele namiddag.
Ik werd vanmorgen toen zo danig kwaad dat ik uitgeschoten ben. Ik probeer eigenlijk alleen ook maar mijn best
te doen, net als hij.
Maar voor de rest van de dag is het weer niet veel meer geweest dan verschrikkelijk boos naar mij kijken en
weinig antwoorden of weinig praten.
Gisteren was het eigenlijk ook al van dat. Precies weer op planeet Jupiter of Mars, of weet ik waar....
Ik heb het hem al gevraagd wat er scheelt, maar er is NIKS.
Mocht het een vrouw zijn dan zou je zeker zijn dat het maandstonden zijn. Of misschien is het : last hebben
van midlifecrisis.
Als hij zijn werk beklaagt, dan is het zijn eigen keuze geweest. Want ik wou het eerst stoppen en terug gaan werken.
Ofwel is het terug die 'koffietrien'. Die 'koffietrien' die maar altijd in zijn memoires blijft hangen, die maar altijd
korte sms'jes blijft sturen, heen en weer en weer en heen.....
Ik denk dat het al weer heel wat minder is met haar eigen 'bink'. Ze is er maar bij voor de luxe.
Ik was zo weer van't slag van die sms'jes (die ik eigenlijk niet lees .....
Ze had iets gestuurd van : 'Ik mis je xxx'. En hij iets van dat terug. Ik kon er eigenlijk wel bij huilen.
Ik dacht : Is het eigenlijk echt van dat ? Houdt hij eigenlijk echt zichzelf voor aap en mij ook ?
Altijd maar dat blijven hunkeren naar ..... Dan kan je toch nooit gelukkig zijn met wie je wel hebt ?
En die doet dan nog zo vele dingen verkeerd (ikke dus) of niet naar wens. Is altijd van een ander gedacht.
Is ook geen zo'n lady. Maar een beetje meer vierkant en gestampt....
Ik heb mij voorgenomen als het over die 'koffietrien' nog eens tot een emotioneel moment komt onder elkaar
(hij en ik dus) dat ik hem toch voor de keuze ga stellen. De keuze van één van de twee. Kiest hij volledig voor mij,
dan verbreekt hij het contact. Ik moet al dat 'gekwatsch' met die sms'jes niet meer weten....Pffft... Altijd van die
lieve sms'jes, lovende sms'jes. En ikke.... ik krijg bij wijze van spreken de pan op mijn kop. Ik ben ik en ik ben ook
iets waard. En voor mijn eigen zelfbeeld, zelfvertrouwen is het ook niet goed. Ik krijg er na al die jaren (Dat is al aan de gang
van voor de geboorte van onze jongste dochter, zo van 'af' en 'aan'....) krijg ik er de SCHIJT van ! Altijd heb ik het proberen
te verdragen, gerelativeerd dat elk wel een beetje vrijheid moet hebben.... Maar als je dan een berichtje ziet van : 'Ik mis je xxx'
met al die vette kussen erachter..... ZUCHT......
Hij leek weer zo veraf..... en dan ligt het eigenlijk allemaal aan mij. Jah.... ik ben ook niet perfect, heb ook m'n fouten en sommige dingen
liggen ook wel aan mij. Maar niet alles.... Soms is het allemaal zo gecompliceerd. En dan drink je een goed glas wijn, probeer je weg te dromen in je bed door aan leuke dingen te denken, en na een al te korte nachtrust kan je er weer een dagje tegen :)
Er waren dansshows van de lady's van 't weekend. We zijni beiden (m'n man en ik) 2 x gaan kijken op 3 momenten.
Mijn man zelf kan heel goed dansen, maar naar een dansles heb ik hem nog nooit meegekregen. Ik zou me graag bij één van die groepen aansluiten en ook m'n man daar voor mee krijgen. 'Je moet daar tijd kunnen voor maken'. Vrijdagavond om 20 u is te vroeg. Ik weet ook wel dat dat kan spannen, want we hebben normaal altijd later gedaan. Maar als er een voetbalmatch is dan lukt het altijd om gedaan te hebben tegen de tijd dat hij weg moet.
'Ga jij dan hé !' was z'n antwoord. Maar ik ken dat al, als ik alleen ga... Dan is dat na een paar keer gezeur van : 'Hoh, moet je weeral weg en ik zit hier met heel de boel.' En dan zal ik niet tegen dat gezeur kunnen en een schuldgevoel krijgen.... en dan doe ik het ook niet meer. Ik ken mezelf. Ik was ontgoocheld en m'n antwoord was : 'Tja, zo doen we nooit eens niks van echte ontspanning. We zouden er ons beiden aan amuseren. Hoh ja, ik doe twee dingen dag in, dag uit : werken voor m'n man en zorgen voor m'n kinderen... En voor de rest : NIKS.'
En eigenlijk is het wel zo'n beetje. Ik laat het voor een ander, om geen miserie te hebben....
't Is weer de tijd van de logeetjes. Ja, met een dochter van 10 jaar kan je dat heden ten dage niet blijven weigeren. En het is bezighouding voor hen terwijl wij aan het werk zijn. En morgen is het het verjaardagsfeestje van onze jongste meid. Die wou niet zoveel vriendinnetjes vragen en ik heb ook niet verder aangedrongen. Ze mocht vragen wie ze graag vroeg, en niet wie mama vond dat ze ook moest vragen omwille van het contact met de mama van betreffend kindje. Foert. Ik heb gezegd dat ze er gewoon liever niet veel vraagt. Ze kan ook niet zo goed tegen die overweldigende drukte. Precies of ze er geen controle meer over heeft en dan klapt ze dicht of gaat het haar niet meer. Ze maakt graag plezier, kan goed in actie staan, maar geef haar maar wat rustiger aan. De nichtjes zijn hier ook op logement. Het is 3,5 maand geleden dat ze elkaar nog zagen. Veeeeeel te lang.
Ik was geämbeteerd van m'n zus haar plannen. Haar oudste doet haar Vormsel. Het feest is tesamen met dat van haar schoonfamilie omdat er daar ook een vormeling is dezelfde dag. Daar hebben ze de gewoonte om een verrassing te doen. Je weet niet waar je naar toe gaat en wat ze gaan doen. M'n zus heeft het haar familie wel verteld omdat ze dat zelf een beetje raar vindt dat het een verrassing blijft tot de laatste dag. Het is heel anders dan dat wij een communie zouden doen. We gaan vlotten bouwen en in een catamaran gaan varen. Jeezes... alé, de kids gaan vlotten bouwen en op het water dobberen. Bijna was het paintballen ! Ik zou maar beter rechtstreeks in m'n werkkleren gaan zeker ipv m'n mooie jurkje aan te trekken en m'n hakken ? Nu, ik ben wel blij dat ik het weet en zal wat reservekledij mee hebben.
En dan ivm 40ste verjaardag van haar man. De mijne moest natuurlijk weer een redelijk feest geven, maar het was wel leuk. Mijn schoonbroer daarentegen doet enkel iets voor de mannen. De vrouwen mogen babysitten Zij gaan dan waarschijnlijk paintballen. Met m'n zus en nog 2 vriendinnen met elk hun partner komen wij af en toe eens samen. Iedereen die 40 werd trakteerde aan beide partners ofwel met een fuifje of een etentje. En hij doet dat dan ENKEL voor de mannen. En dan wil hij nog niet de nieuwe partner van onze éne vriendin meevragen omdat hij die toch nog niet goed kent. Gierigaard. Komt dat nu eigenlijk daar op aan ? Kijk, ik vind het STOM. Maarja.
Binnen een paar weken starten we met een 'verfrissende nieuwe lei' voor onze zaak. Hopelijk lukt het allemaal zoals we het wensen. We zijn voorzichtig aan het uitkijken voor evt. iemand bij te nemen. Maar we zien nog wel.
En vorig jaar roddelden ze over ons aan 100 per uur. Nu is het de beurt aan onze collega's, aan 200 per uur. Voor onze zaak heeft dit ook niet zo'n goed gedaan. Misschien, misschien zal het tij nu weer een beetje keren....
'k Heb veel te vertellen. Dingen die ik op papier wil.
Gisterenavond zag ik mijn moeder hier weggaan. Ze is veel 'achteruitgegaan' in haar gaan/wandel. En dan kijk je ernaar en denk je : 'Mijn ouders worden oud. Mijn ma wordt er 69, mijn pa wordt er 68. Hij lijkt levendiger dan zij, maar zij wil ook nooit naar de dokter gaan. Ze is vorig jaar gevallen en mankt enorm. Maar voor haar kop wil ze niet gaan. Ik heb daar zo'n hartzeer van. We hebben al allemaal de oren van haar kop gezaagd, maar ze blijft bij haar idee... Zucht.... En als ik haar dan zo zag gaan .... en als je dan wat later je eigen dochters van 8 en 10 ziet springen en zingen bij een zoveelste optreden die ze voor papa en mama willen doen : ze groeien en bloeien... dat is zo mooi. Aan de ene kant zie je de aftakeling van je ouders, aan de andere kant zie je dan de groei en de bloei van je kinderen. Het is zo contrasterend. Van het ene krijg je een gelukkig gevoel, van het andere nijpt het in je hart...
Vandaag was weer een liedje op de radio waar ik altijd blij van wordt : 'Laat de zon in je hart, ..... geniet van het leven, want het duurt toch maar even'..... een waarheid als een koe. En ik word er altijd happy van. Ik zeg tegen m'n man : 'Als ik de eerste kom te sterven, moet je dat op m'n begrafenis draaien. Waarmee ik bedoel dat dit lied voor mij betekent dat je positief in het leven moet staan, dat je optimist moet zijn en dat je moet genieten van de dingen hoe klein ze ook zijn.
Oh, jeezes, het vierde ding wat ik hier kwijt wou, ben ik al weer kwijt. Nu ja, tot daar.
De laatste tijd ben ik steeds meer van mening om positief te denken, optimist te zijn, zolang er geen erge dingen gebeuren natuurlijk. Je kan alles zwart zien, negatief zien, maar soms is dat toch vaak niet nodig. Mocht ik pessimist zijn, dan is mijn dagdagelijkse leven eigenlijk één saaie boel. Dus, beter het van de positieve kant bekijken. Het is zoveel leuker
Mijn man is eigenlijk een verschrikkelijke pessimist. Altijd is er iets waarover hij niet tevreden is of die hem dwars zit. Nooit content zou je soms denken. Als er ooit een reden is waarom ik er zou van weg gaan dan is het omdat hij soms zo verschrikkelijk kan zagen. Ik probeer het allemaal een beetje te relativeren, probeer er wat doof voor te zijn, maar soms lijkt al dat gezaag uit m'n oren te borrelen. En dan zeg ik hem ook vaak : bekijk het eens van de goeie kant..... je kan altijd wel over wat zeuren...
Vorige week kwam een vriendinnetje van m'n jongste spelen, zijn er hier anders ook nog een paar vriendinnetjes blijven spelen en slapen. De mensen voelen zich dan soms wat verveeld dat ze iets willen terug doen, of dat het niet te veel is voor mij in combinatie met de zaak, dat ze me niet lastig willen vallen. Maar ik doe dat met plezier. Mijn dochters hebben er hun bezighouding mee en voor een ander is het soms een oplossing voor opvang. Van dat éne vriendinnetje had ik van de mama 15 Euro meegekregen om iets te gaan drinken. Ik ga die haar teruggeven. Ik moet die niet hebben. Ik doe dat met plezier. Zo gemeten en gewogen gaat het er bij mij niet aan toe hoor ! Ik meet en weeg alleen in mijn winkel ;-)
Yes, yes, yes, yes !!!! Ik geloof er in .... ik geloof er in dat als we hard blijven doorzetten dat het moet lukken. Vele dagen heb ik het niet geloofd. Sommige dagen stel ik me nog serieus vragen. Maar daarnet kregen we een telefoontje van onze collega dat die de zondag zijn winkel niet meer zal open doen ! Yes, yes, yes, yes !!!! Dat hij maar doet. Zoveel te beter voor ons ! Het zou zogezegd aan personeel liggen..... Wij doen het nu ook zo goed als zonder personeel. Vaak wel serieus zwaar, maar als je aan het einde van de rit ziet dat je toch resultaat boekt, positiever dan met .... yes, yes, yes, yes !!!! Het tij zal nog terug keren. Wij zijn serieus achteruitgeboerd, maar het zal wel weer beteren ! En als hij nu de zondag niet meer zal open doen, zal dat voor ons zeker interessant zijn. Want we hadden al hard getwijfeld of dat we zelf nog de zondag gingen opendoen, omdat het al zoveel minder was. En soms stak mij dat ook wel eens serieus tegen. Maar als we nu het zelfde aantal uren moeten werken en toch iets meer verdienen kan dat alleen maar beter zijn.
brief aan iemand die ik ken en het allemaal niet meer zo goed ziet zitten
Jah, de ene dag
is inderdaad de andere niet.... En eens goed slapen kan superveel deugd doen.
Soms zou ik eens voor een maand of 3 met een rugzak willen rondtrekken, weg van
alles wat moet.
Soms zou ik terug in m'n boom van vroeger willen kruipen, in de
boomgaard van m'n ouders. Alleen en met rust gelaten. En van aan de andere kant
kan ik ze hier allemaal niet missen....
en gaan we verder in alle soorten
mama's : 'choco'mama, 'melk'mama, 'schoenen'mama, 'ik heb honger'mama,
'boekentas'mama, blij dat ik al die soorten mama's kan zijn zonder dan de man
te vergeten met wie ik het bed deel, want dat is dan mijn 'derde kindje' waar
ik ook moet voor zorgen en dagelijks assisteren van 's morgens 6 uur tot 's
avonds 21 uur.
Fysiek soms zware arbeid, soms met het gevoel dat we ons leven
al werkende leven en we oud en versleten zullen zijn eer we het zelf beseffen.
Werken, werken, werken. Soms doe ik maar 2 dingen op één dag : werken en de
rest moe, vermoeid zijn. En toch probeer ik de positieve noot er in te houden.
Maar iedereen kan breken. En ik draag ook het leed niet dat jij en V
dragen, en ook M (maar die ken jij niet), die haar dochter van 19 verloor
in een banale operatie...
Dan denk ik : 'Kop op en we gaan weer vooruit. Mijn
problemen zijn maar kleine beslommeringen. Het positieve in de dingen zien is
veel leuker om te leven.
Maar soms zie je dat ook niet altijd. Het zit hem soms
in stomme dingen. Gisteren bv hadden wij ons overslapen.
Mijn man in paniek,
zich opjagen, beginnen van z'n oren te maken dat we ons overslapen hadden
etc... en ik dacht : 'Oh ja, ik heb er toch de deugd van gehad.
't Is teken dat
ik het nodig had. En dat het nog de beste dag van de week was waarop we ons
konden overslapen.'
En dan toch ook wel een tandje bijsteken om toch op tijd de
winkel open te krijgen, maar je kan maar doen wat je kan, en dat is je best
doen.
Meisje, veel moed en sterkte. Die vrolijke, zotte meid, die van weinig
bang leek, stoer was, die meid die ik in onze
tienerjaren kende op school, ik
had nooit gedacht dat die zo zwaar vernesteld kon raken met zichzelf.
Heel veel
moed en sterkte meid. Mocht ik je een kadootje kunnen geven, met daarin het
wonderrecept om je er weer bovenop te krijgen,
Die de laatste tijd als ik daar ga, zo maar blijft babbelen en blijft babbelen.... precies alsof hij wil dat ik daar nog een beetje blijf... Die misschien wel meer aan me is dan dat ik soms zelf denk, of hijzelf. Maar m'n huidige situatie respecteert en daar ook niet zal in tussenkomen. Die kent geen zwaktes denk ik .... 
Zij gaan dan waarschijnlijk paintballen. Met m'n zus en nog 2 vriendinnen met elk hun partner komen wij af en toe eens samen. Iedereen die 40 werd trakteerde aan beide partners ofwel met een fuifje of een etentje. En hij doet dat dan ENKEL voor de mannen. En dan wil hij nog niet de nieuwe partner van onze éne vriendin meevragen omdat hij die toch nog niet goed kent. Gierigaard. Komt dat nu eigenlijk daar op aan ? Kijk, ik vind het STOM. Maarja. 
