Het was een zware dag voor mijn emoties. Mijn 'husband' was 'ikweetniet'. De hele dag.....

Vanmorgen begon het al met ruttelen en pruttelen. Door mijn fout vond hij zijn plateau niet.

Dan kreeg ik wat later zo weer een antwoord van 'poeh', met een onderschattende indruk over iets van

werk dat ik nog wou verzetten....

Vorige week had ik al een klets tegen m'n kop gekregen omdat hij zoveel zenuwen had eer hij zijn

laatste catering nog moest gaan doen. Omdat iemand bij ons een heleboel aperiefglaasjes gebroken had.

Ze had die op een randje gezet, en net toen ze naar buiten waren om iets te gaan halen kantelt heel de boel.

En dat was dan mijn schuld, met de reactie van dien. Weliswaar overmand door zijn zenuwen, want het was

niet om aan te zien, die nervositeit, de hele namiddag. 

Ik werd vanmorgen toen zo danig kwaad dat ik uitgeschoten ben. Ik probeer eigenlijk alleen ook maar mijn best

te doen, net als hij.

Maar voor de rest van de dag is het weer niet veel meer geweest dan verschrikkelijk boos naar mij kijken en 

weinig antwoorden of weinig praten.

Gisteren was het eigenlijk ook al van dat. Precies weer op planeet Jupiter of Mars, of weet ik waar....

Ik heb het hem al gevraagd wat er scheelt, maar er is NIKS.

Mocht het een vrouw zijn dan zou je zeker zijn dat het maandstonden zijn. Of misschien is het : last hebben

van midlifecrisis.

Als hij zijn werk beklaagt, dan is het zijn eigen keuze geweest. Want ik wou het eerst stoppen en terug gaan werken.

Ofwel is het terug die 'koffietrien'. Die 'koffietrien' die maar altijd in zijn memoires blijft hangen, die maar altijd 

korte sms'jes blijft sturen, heen en weer en weer en heen..... 

Ik denk dat het al weer heel wat minder is met haar eigen 'bink'. Ze is er maar bij voor de luxe.

Ik was zo weer van't slag van die sms'jes (die ik eigenlijk niet lees :-) .....

Ze had iets gestuurd van : 'Ik mis je xxx'. En hij iets van dat terug. Ik kon er eigenlijk wel bij huilen.

Ik dacht : Is het eigenlijk echt van dat ? Houdt hij eigenlijk echt zichzelf voor aap en mij ook ? 

Altijd maar dat blijven hunkeren naar ..... Dan kan je toch nooit gelukkig zijn met wie je wel hebt ?

En die doet dan nog zo vele dingen verkeerd (ikke dus) of niet naar wens. Is altijd van een ander gedacht.

Is ook geen zo'n lady. Maar een beetje meer vierkant en gestampt.... 

Ik heb mij voorgenomen als het over die 'koffietrien' nog eens tot een emotioneel moment komt onder elkaar

(hij en ik dus) dat ik hem toch voor de keuze ga stellen. De keuze van één van de twee. Kiest hij volledig voor mij, 

dan verbreekt hij het contact. Ik moet al dat 'gekwatsch' met die sms'jes niet meer weten....Pffft... Altijd van die

lieve sms'jes, lovende sms'jes. En ikke.... ik krijg bij wijze van spreken de pan op mijn kop. Ik ben ik en ik ben ook

iets waard. En voor mijn eigen zelfbeeld, zelfvertrouwen is het ook niet goed. Ik krijg er na al die jaren (Dat is al aan de gang

van voor de geboorte van onze jongste dochter, zo van 'af' en 'aan'....) krijg ik er de SCHIJT van ! Altijd heb ik het proberen

te verdragen, gerelativeerd dat elk wel een beetje vrijheid moet hebben.... Maar als je dan een berichtje ziet van : 'Ik mis je xxx'

met al die vette kussen erachter..... ZUCHT...... 

Hij leek weer zo veraf..... en dan ligt het eigenlijk allemaal aan mij. Jah.... ik ben ook niet perfect, heb ook m'n fouten en sommige dingen

liggen ook wel aan mij. Maar niet alles.... Soms is het allemaal zo gecompliceerd. En dan drink je een goed glas wijn, probeer je weg te dromen in je bed door aan leuke dingen te denken, en na een al te korte nachtrust kan je er weer een dagje tegen :)