|
Vorige week op een gezellig trouwfeest gezeten. Leuke tafel, we kenden ze allemaal. Ook m'n 'maatje' waar ik x aantal jaren geleden nogal ondersteboven van was zat ook bij ons aan tafel. Nu is dat gewoon een leuke vriendschap. Dat heeft toen toch heel diep gezeten hoor. Ik was zo 'verdoofd' van die persoon. Het was ook een soort 'vlucht' van mij doordat ik zelf jaloers was van m'n echtgenoot zijn koffiemadam en die andere die dan destijds ook nog altijd smsjes stuurde. Maar 't is wel een sympathieke. Ik kan hem nog altijd goed verdragen. Maar that's it. En dan is er dat ander verhaal. Een nieuw verhaal. Eigenlijk hoort het allemaal niet. Maar het kriebelt... het kriebelt van nieuwsgierigheid.... van verlangen ... Neen, ik heb zeker nog geen scheve schaats gereden. Ik heb vroeger ooit eens in een heel kwaad moment plechtig op papier beloofd dat ik het ooit eens zou doen in m'n leven met iemand die ik graag zie, omdat ik me toen op dat moment zo vernederd voelde. Ik besef de laatste tijd wel van mezelf dat ik mezelf niet altijd zo mag onderschatten. Ik ben wie ik ben. Ik heb ook m'n gaven, m'n charmes. Ik heb mijzelf al altijd veel te laag op gehad over m'n eigen persoonlijkheid. Ik heb mezelf altijd de mindere gevoeld, ik heb mezelf altijd weggecijferd.
Het is eigenlijk ongelofelijk hoe vlot het virtueel contact verloopt. Precies of we elkaar aanvoelen, precies of dat we volledig op dezelfde golflengte zitten. 'k Vraag me af of de realiteit ook zo zou zijn :-) Prettig gestoord noemt hij zichzelf. Mja, ik ben dat eigenlijk ook wel bij momenten. Volgens mijn eigen partner een beetje 'raargedraaide griet' :-) Die heeft ook humor ook, maar ze is niet altijd gelijklopend. Hij is nochtans niet 'contrarie', zolang hij z'n superstressmomenten maar niet heeft, en soms heeft hij meer van dat dan wat anders....
|
