Mijn man zelf kan heel goed dansen, maar naar een dansles heb ik hem nog nooit meegekregen. Ik zou me graag bij één van die groepen aansluiten en ook m'n man daar voor mee krijgen. 'Je moet daar tijd kunnen voor maken'. Vrijdagavond om 20 u is te vroeg. Ik weet ook wel dat dat kan spannen, want we hebben normaal altijd later gedaan. Maar als er een voetbalmatch is dan lukt het altijd om gedaan te hebben tegen de tijd dat hij weg moet. 

'Ga jij dan hé !' was z'n antwoord. Maar ik ken dat al, als ik alleen ga... Dan is dat na een paar keer gezeur van : 'Hoh, moet je weeral weg en ik zit hier met heel de boel.' En dan zal ik niet tegen dat gezeur kunnen en een schuldgevoel krijgen.... en dan doe ik het ook niet meer. Ik ken mezelf. Ik was ontgoocheld en m'n antwoord was : 'Tja, zo doen we nooit eens niks van echte ontspanning. We zouden er ons beiden aan amuseren. Hoh ja, ik doe twee dingen dag in, dag uit  : werken voor m'n man en zorgen voor m'n kinderen... En voor de rest : NIKS.' 

En eigenlijk is het wel zo'n beetje. Ik laat het voor een ander, om geen miserie te hebben....