Ik ben echt wel toe aan verlof. Want ik verdraag nog weinig en ben direct gepikeerd.
Tja, je zal me wel meer terug hier vinden.
Ik heb een aantal maanden een leuke pennevriend gehad, maar die ziet het blijkbaar niet meer goed zitten. Blijkbaar problemen thuis en die voelt zich nu nogal depri. Nu ja, dat over en weer geschrijf kon toch niet blijven duren. Ging maar saai worden.
Als ik niemand meer heb om mee te schrijven, dan schrijf ik maar weer voor mezelf. Mijn ene 'pennevriend' heb ik van de hele week nog niet gehoord. Daar is waarschijnlijk iets gebeurd. Ik vind het raar dat ik van de hele week nog niks gehoord heb. Ofwel is hij ziek. M'n ander maat van 'drie keer' ;-) heeft zo danig veel kennissen en vrienden en blijft wellicht niet graag stilstaan bij dezelfde mensen. Maar ik zal het me nooit beklagen. Ik heb het vroeger ooit eens geschreven. Waarom.
Deze week loopt het hier ook meer vierkant dan wat anders. Het is nochtans een aantal weken heel goed geweest.
M'n vriendin zegt dat ik veel te braaf ben en dat ik gelijk heb dat ik het gedaan heb. Dat ik dit al veel eerder moest doen.
Soms twijfel ik nu toch wel echt over m'n relatie..... Vroeger waren we meer verplicht om samen de boel verder te runnen, nu hebben we elk meer onze eigen 'vrijheid'. Die misschien in ons geval meer slecht dan goed is voor onze persoonlijke relatie. Ofwel krijgt het nu pas de kans om uit te breken..... Dit is eigenlijk niet met m'n goesting, want ik wil dit ook niet. Maar als dit zo danig erg komt, dan zal het toch de beste keuze zijn. Maar eigenlijk wil ik dat niet echt, ook niet voor de kids die tegen aan puberen zitten.... En dat is net zo' slechte leeftijd om zo'n zaken mee te maken..... Tijd geeft raad.
Precies alsof alles een beetje scheef loopt deze week. Precies alsof iedereen egoistisch is deze week. Of het me niet gunt.
Maar wat niet gunt ? Tja....
En morgen ben IK jarig. Da's ook egoïstisch.
Ik ben bijna weer aan het moment dat ik m'n valies op m'n schouders wil pakken en even weg zwerven. Zwerven naar waar je kan zweven, waar alles geluk en zonneschijn is. Zonder die bittere kantjes die telkens aan dat geluksgevoel een bleek randje maken.
En morgen is er taart, taart omdat ik jarig ben. Ik moet er alleen nog zien te vinden.
Ik voel me eenzaam vandaag. En ik heb zoveel lieve mensen om me heen.
Soms vraag ik me af : is de maat vol of wanneer is die vol ? En relativeren we beter niet ipv te piekeren ?
Dit weekend hadden we een 'goed gesprek' Het ging eigenlijk een beetje over onze toekomst. We zijn nu min of meer geschikt, als we genoeg voor ons huis krijgen, dat we het verkopen aan onze buur. We zijn ondertussen aan het uitkijken. Ik heb een prachtig huis gezien waar alles is wat ik graag zou willen, instapklaar, ruim, ook voor de kids heel tof. Valt goed mee van prijs en is geen km van m'n ene werk.
Is wel op een andere gemeente, maar blijft in de buurt.
Maar dan is er 'het gedrag' van m'n man.... ik erger me steeds meer en meer.... ik stel me steeds meer vragen....
Zoals m'n chatmaatje het zo mooi zegt solliciteert hij openlijk naar andere vrouwen. En hij kan ook z'n liefde niet voor z'n koffiemadam wegsteken. Hij geeft het toe ! Ik heb het eigenlijk letterlijk gelezen: Ik zie je graag xxxxxx ! Jah, wat moet je daar als echtgenote weer van denken. Weer je ogen toe doen ? Ik heb het hem gevraagd en ik heb ook gezegd. Je zegt altijd dat je iets mist in je leven : is het dan misschien dat ? Ik zei dat hij een keuze moet maken voor z'n eigen geluk. Dat ik veel liever heb dat hij dan gelukkig is zonder mij dan met mij. Want dat vreet ook aan mij. Maar als je dan aanstuurt op z'n koffiemadam, ja hij is er nog altijd verliefd op, maar ja, dat is ook oppervlakkig en hij weet ook niet hoe het werkelijke leven met haar zou zijn. (Maar dat weet je nooit he). Ik dacht ook dat ik met een hele vrolijke onbezorgde jongen samen was. En zij blijft ook het contact aanhouden. Heeft nochtans al een paar relaties gehad, maar komt toch niet naar hem.... Ik begrijp dat niet goed. Akkoord dat zij misschien wel heel materialistisch ingesteld is en dat het haar bij een man vooral daar om draait. Ze werkt wel veel, maar ze hangt ook graag de prente uit. En denkt zij dat zij dat met mijn man niet kan. Hij heeft toch ook z'n vast werk en hij is geen 'bucht'. Oh ja, ik kan er blijven over zeveren. Het is al tien jaar dat die vrouw passief meedraait in onze relatie. Ik heb dat hem ook gezegd. Hij verlangt volgens mij wel naar die keuze, maar is bang om die onbekende keuze te maken.
Daarmee dat ik dan ook zou willen weten als hij het nog effectief ziet zitten om een ander huis te kopen of als we beter de boel en 2 doen en elk ons eigen leven leiden. Of blijven we samen en zijn we ook samen of blijven we ogenschijnlijk samen maar gaan we elk onze weg ? ...... Het zijn allemaal mogelijkheden. Er moeten gewoon afspraken gemaakt worden. Duidelijke. Want ik kan er niet meer tegen. We hebben nu financieel nochtans een meer stabiel leven, we zijn een jaartje verder en alles loopt zo ongeveer zo als het zou moeten lopen. En dan stuurt het aan op een situatie waarmee we al dat wat we nu het laatste jaar in een veilige baan trachten te krijgen weer plots op een heel ander spoor kan gaan.
Eigenlijk denk ik dat ik gewoon veel te braaf en veel te verdraagzaam ben. Dan gingen wij misschien nooit financieel zo diep gegaan zijn met onze zaak, mocht ik wat harder opgetreden hebben. Maar soms is hij als een kind die z'n lip pruilt tegen dat hij z'n gedacht krijgt. Hij is nochtans niet slecht hoor
Misschien zijn wij beiden aan een nieuw hoofdstuk toe, alhoewel ik liever het ouderwetse klassieke patroon zou willen bewaren, maar waar we rechtuit en hartelijk gelukkig zijn met elkaar.
Beste klaagmuur, eigenlijk is er zo veel om te vertellen en ik weet niet of ik het allemaal ga vertellen....
Met mijn werk zit alles snor en dat van mijn man ook. De kids stellen het goed op school.
Maar ik zit terug vaak met zo'n moeilijke gevoelens.
Eerst en vooral is er het gevoel tussen mijn man en mij. Oh, ik weet soms niet meer waar ik het heb of wat ik eigenlijk mag geloven.
Momenteel ben ik getrouwd met een gsm-verslaafde man. Staat ie op : gsm-kijken, komt ie thuis : gsm-kijken, zit ie voor de tv : gsm-kijken..... constant. Veel verhalen krijg je daar toch al niet van, want er gebeurt niks op zijn werk. Of toch heel weinig....
En dan blijft er die goeie hartsvriendin met wie hij zo'n lieve berichten uitwisselt..... Ik vraag me soms af : is dat een beetje uitdaging tov elkaar of zit er daar dan effectief toch meer achter. 'Spelen' ze wat met elkaar via sms'jes of toch niet. Tegen mij zegt hij altijd dat hij niet met haar zou kunnen samenleven. Maar hij stuurt altijd wel van die lieve berichtjes en zij ook dat ze elkaar missen etc....
En zo eens echt boffen tegen mij van 'Je ziet er goed uit' of 'je staat er snel op'.... Neen, 't is eerder 't omgekeerde.
Maar sinds kort heb ik ontdekt dat ik mijzelf eigenlijk niet altijd zo gewoontjes mag op hebben. Ik heb ook mijn schoonheid.
Is het de rijpheid van 45 te worden ? Maar ik vind van mezelf dat ik precies beter 'in de markt' lig......
In december was ik een paar keer na elkaar zo kwaad of ontgoocheld over z'n gsm-gedrag in combinatie met zijn tienermanieren als hij uit gaat. Door de neus geraken lijkt wel een sport..... We zijn eens naar de Chinees gaan eten en hij was al redelijk goed aangeschoten. Heeft aar dan nog eens alcoholische dranken in z'n 'kip' gegooid.... Z'n blik bleef maar aan die gsm gekluisterd, en maar scrollen en maar scrollen. Misschien hebben we 10 woorden gesproken. En als z'n batterij plat was is hij in slaap gevallen. Dit was dus het meest (????) aangename etentje van de laatste 10 jaar.....
Door mijn kwaadheid ben ik beginnen surfen op Twoo. Dat is het vervolg van Netlog, maar eigenlijk meer een datingsite. Ik had zoiets van : jij borrelt er maar op los en tussen de opborrelingen voel je je megadown...... Het is ook niet allemaal zo makkelijk voor mij om daar steeds maar mee om te gaan, om hem door al z'n worstelingen heen te slepen. Ik kreeg het zo kwaad dat ik wat nieuwe contacten zocht.... en wat het bracht dat zag ik wel. Het is eigenlijk een beetje virtueel vreemd gaan.... Ja, dat doe ik dan als het thuis op vierkante wielen loopt....
Ik heb er ondertussen een paar mensen leren kennen. De één is op een relatie uit, de ander op een vriendschap....
Ik hoop er een goed maatje te vinden en die kans zit er wel in. Een goed maatje voor een lach en een traan. Om elkaar sterk te houden in goede en kwade dagen in onze vaste relatie. Het hart onder de riem, de ondersteuning..... want eigenlijk zien we onze partner wel graag. Alleen de omstandighedenen de tussenwerpselen maken het soms zo moeilijk.
En dan nog een ander geval.
Mijn auto. Die is kapot. Ik moet er al evenveel kosten aan doen zoals hij gekost heeft. Dat was amper een 1250 Euro. Ik heb een nieuwe gekocht. Maar het is precies alsof niemand die mij gunt, tenzij mijn dochters en mijn ma.
Mijn man benijdt me toch wel een beetje..... maar hij reed wel met de mooiste en jongste he. En de mijne is kleiner....
Mijn pa gaf een enorme commentaar..... De tranen schoten in m'n ogen.
Mijn man z'n broer commentarieerde : kopen jullie weeral een andere auto ?
Nu wij beiden een goede fulltime gaan werken, verdienen we beter dan toen we zelfstandig waren.
We hebben het niet altijd op de juiste manier gedaan. Maar dat is passé.
We hebben echter wel enorm veel financiële hulp nodig gehad, of heel onze boel was verkocht.
Wij moeten op dat bedrag nu wel een intrest betalen. De rest verwachten ze niet terug, tenzij we ons huis verkopen.
Ik kreeg het daar door mijn neus gedraaid van mijn pa, dat we al genoeg schulden gemaakt hadden in ons leven (wat waar is..... en altijd weer gered geweest....) Ik moest die kosten doen aan mijn auto volgens hem en met mijn bak van 13 jaar verder rijden. Ik voelde me zo gestraft. Ik had zoiets van (wat mijn ma dan wel begreep) : waarom moet ik met die oude brokke rijden ? Precies alsof ik gestraft ben. Het is niet dat dat me teveel is. Dat maakt me nu niet echt uit. Maar mijn man zal zeker nooit met mijn auto rijden, tenzij in nood, want hij rijdt liever met de mooiste..... Waarom mag ik dat niet ? Ik heb expres niet te zot gedaan : een tussenslag stockmodel gekocht met saloncondities met een ballonfinanciering. Dat is dat je een voorschot betaalt (ik ga 2000 Euro betalen) en dan maandelijks 150 Euro. Het restbedrag betaal je na 5 jaar. Ik vond dat een goede formule in de situatie dat we nu zijn.
Het is al stabieler dan toen we zelfstandig waren, maar het interessantste ware natuurlijk dat ik nog een jaar had kunnen rijden met die auto, dan was onze ander auto ten einde krediet. Maar dan nog eens meer dan 1000 Euro betalen om te repareren..... als je dan met 1000 Euro meer op te leggen een nieuwe wagen kan kopen, waarvan de afbetaling niet zwaar valt.... Dan is het voor mij dan toch snel beslist hoor.....
Ik was zo ontgoocheld, zo kwaad. Ik probeerde het nu op een redelijke manier te doen, en dan krijg je nog een hele litanie naar je hoofd. Ik had zoiets van: 'Ewel, dan verkopen we ons huis'. Dan betalen we alles terug en dan moet er van die kwestie niet meer gezeverd of doorgestoken worden. Ik ben heel blij dat ze ons destijds geholpen hebben, maar ik voel me daar soms zo mega-schuldig over....zo mega-schuldig dat ik er steeds meer een slecht gevoel bij krijg.
Ik rep geen woord meer over m'n oude of nieuwe auto, tenzij ze er naar vragen. En het zal lang duren eer ik eens met mijn nieuwe auto tot bij m'n ouders zal rijden. Ik begrijp zijn bezorgde reactie wel. Maar ik voelde me zo gekwetst.
Tja,... en nu gaan we naar bed. De stoom is er weer eens af.
Ik zit gefrustreerd met mezelf, dus ik moet dringend krabbelen.
Ik frustreer me rot aan het gsm-gedoe van mijn man. Hij heeft ook de weg naar FB en dergelijke gevonden.
Tegenwoordig is het zo, als hij thuis komt van z'n werk en hij schuift aan tafel om te eten. Hup, die gsm naast hem en maar scrollen. Dan heeft hij gedaan met eten en zet zich voor tv, tegenwoordig ook al met z'n gsm bij zich. Ik weet al lang dat hij nogal een tv-kijker is en als hij vrije tijd heeft hij voor de buis neerstrijkt. En dat hij meestal kijkt naar dingen die ik minder graag zie. Maar daar heb ik mij al lang bij neergelegd. Dus wat deed ik dan : ik was bezig op m'n pc. Dus ook vrij veel eigenlijk. Maar zo half naar tv kijkend....
Ik val anders toch in slaap in de zetel.
Tegenwoordig is het zo erg met die gsm dat hij van zodra hij opstaat en z'n tas koffie uitdrinkt, hij zelfs geen tijd meer heeft om nog iets te zeggen tegen mij of 't is : 'Waar zijn m'n sleutels?' 'Tot vanavond'.
Gisterenavond zijn we gaan eten. Het was weer groot feest, want het was voetbal geweest.
Dat is ook zo weer iets. Hij mag zich daar amuseren en een pintje drinken, maar dat is altijd zo precies als van een tiener : tot het uiterste. Als de match om 13u of zo is mag ik hem 's avonds ten laatste tegen 12 u verwachten, hoetjepetoetje. Want ja, raad maar hoeveel pintjes daar weer ingegaan zijn.
We waren ergens op een kerstmarkt zo min of meer afgesproken. Ik zag al dat hij redelijk in form stond en hij had al meteen dorst, kon niet rap genoeg een pint in z'n handen hebben, dan een amaretto erachter en dan zijn we gaan eten. Eerst een wisky-cola en dan nog 2 pintjes..... De koffie kreeg hij niet meer uit. Er was ook geen alcohol in hé.
En de hele tijd, maar dan ook de hele tijd heeft hij op z'n gsm zitten scrollen, tot die plat was. En dan kon hij er precies nog niet afblijven.
Dus dat was aperitief, voorgerecht en hoofdgerecht. Scrollen, scrollen, scrollen.
Dus het gesprek tussen ons was zero, want daar had hij geen tijd voor.
Vanmorgen toen hij opstond was het ook al weer van dat. De gsm en scrollen...... pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttt.....
Het hangt serieus m'n keel uit.
En wat me dan ook nog ergert is dat gedoe met z'n vroegere liefde. Dat is wel heel oppervlakkig : dat zijn enkel berichten via sms of FB-reacties. Want het is vooral sedert zij erop zit dat hij ook actiever geworden is.
Maar als je dan zo'n dingen leest in de smsjes onder elkaar : van ik mis je en onze relatie is eigenlijk nooit gestopt. En je vindt dan tussen de schoenen een licht blauw briefje terug met de tekst van Ilse Delanghe : Old tears. Maar aangepast vanuit haar situatie..... dan stel je je toch vragen... en ook met al hetgeen errond dat je daarover opvangt....... de reacties, de gevoelens....... Ik vraag mij dan af : beklagen jullie je dat dan alletwee niet dat jullie dan vroeger toch niet verder hebben gedaan met elkaar ?
Maar als ik zo eens pols dan geeft hij de indruk van niet. Maar ik geloof het niet echt.
En daarom zwijg ik altijd, in iedere situatie, als ik haar sms'en gelezen heb, als hij zit te scrollen op z'n gsm en als hij van het voetbal komt, hoetjepatat. Altijd zwijg ik, of toch heel veel. Altijd ben ik verdraagzaam. Altijd doe ik een oogje dicht. Tegenwoordig heb ik het gevoel dat ik twee oogjes dicht doe.
Een regenboog schittert in al haar kleuren. Echter is de echte regenboog van het leven niet altijd zo sprankelend. En toch mogen we niet klagen.... Hier zijn geen grote dingen om verdriet voor te hebben en dat het nog lang zo mag blijven. Alleen is het leven met een man die tussen z'n pillen door in een dipje zakt, een tienerdochter met 'stortbuien' en 'felle windhozen' en een bijna tienertje die ook al af en toe eens haar furies krijgt om zich te bewijzen niet altijd even efficiënt. De mama blijft steeds de 'schipper' aan boord, schippert hier en schippert daar. Het doet me vaak zo'n pijn een man bij me te zien die vaak niet echt gelukkig lijkt. En ook mijn geduld is niet oneindig. Ik heb ook eens m'n norse dagen.... Ik ben ook niet elke dag evenveel optimist, maar alles door elkaar toch wel vrij veel . En de emoties van m'n tienerdochter wil ik best wel begrijpen, maar ook schiet mijn geduld er wel eens door. We zijn zelf ook tieners geweest. Alhoewel ik vind dat ze over het algemeen wel een happy meid is. En er vaak toch vrolijk bijloopt nu ze in het eerste middelbaar zit ondanks al dat nieuwe en niemand in haar klas die ze al kende. En de kleine, dat is zo'n knuffelpop. Die zou je de hele dag komen knuffelen, mocht ze kunnen.
Hier zijn we nog een keer. Ondertussen is het nieuwe schooljaar gestart. De oudste is gestart in het middelbaar. De jongste zit in het vierde leerjaar. De oudste komt af en toe al eens fel uit de hoek. Ze lijkt vlot door alles te gaan ivm haar nieuwe school, maar het is toch maar allemaal nieuw hé. En dat zal onbewust ook wel wat op haar werken. Ik heb nog steeds 'maar' deeltijds werk. Het is wel heel dichtbij en ik werk er enorm graag. Ik heb nu twee keer kort na elkaar iets gemist wat ik wel graag op de kop had getikt. Ik hou mij bij het idee van beter wat langer te wachten om de job te hebben die ik wil. En dat is administratie, maar daar zijn telkens zoveel kandidaten voor. Mocht ik in de verkoop willen gaan, heb ik sneller werk. Maar dan komt dat weekend er ook al weer bij. En mijn man moet nu meestal de zaterdagnamiddag niet meer werken en ook de zondag moet hij niet werken. Dus ja, 't zou zot zijn dat ik dan wel nog ga werken op zaterdag en zondag. Ondertussen zijn wij ook gestart met danslessen. Ik doe er 2 en voorlopig nog bodyfit. Mijn man zal nog starten met fitness. Het is echt wel nodig, want wij zijn twee lompe dikzakken aan het worden. Gisteren dacht ik over mijn man : jij hebt precies jouw mooie blinkende veren verloren...... En zo is het ook. Van zodra hij eens een week zijn pilletjes tegen neerslachtigheid niet neemt, dan is het haast niet meer te doen. Man, man, man, dat is zo'n zware last die op je duwt, hoe hij dan is. Zo doemdenken......... Nu, ik zie dat hij van de danslessen wel deugd heeft. Maar ik zie ook dat de 'brilliance' van vroeger er niet meer in zit. Die mooie, blinkende pauweveren zijn precies weg, uitgevallen.... Het zal misschien wel terug komen. En sowieso, we worden ook gewoon ouder en er zijn dingen die stilletjesaan veranderen en die je dan ook zal moeten leren aanvaarden. Vrijdag mochten we naar een huwelijksfeest. Dan was hij wel in zijn nopjes, en het was ook een mega-feest. We hebben ons enorm geamuseerd. Het is wellicht het leukste trouwfeest dat ik ooit in m'n carriere meegemaakt heb. Daar ben ik dan ook weer iemand op het lijf gelopen die ik vroeger wel meer zag, en waarvoor ik destijds wel een zwak had. Ik vind die nog altijd wel sympathiek. Ik vond dat hij mij zo raar aansprak toen we samen aan een tafeltje zaten te babbelen. Misschien had hij ook al wat te veel pinten op. Het was zo van 'Wij hebben al heel lang niet echt contact meer gehad he met elkaar' en dan later op de avond 'Het is toch lang geleden he dat wij nog met elkaar te maken hebben gehad en ben jij boos op mij of waarom zeg jij niet veel tegen mij als je me tegen komt ?' En : 'We gaan eens samen moeten weggaan hé..... we gaan samen eens wat moeten gaan drinken.... ' En mij dan vastpakken bij m'n handen, dan wat later zitten woelen in mijn haar..... Hmmm.... zijn manier van doen heeft wel indruk gemaakt op mij. Alé, ik bedoel, ik sta er bij stil en ik denk er even over. Maar ik denk dat hij ook wel zijn werk heeft met zijn vrouw. Zo'n zwaar geval. Ik vind het eerder een zatte del. En ook zo van : 'We gaan toch weer eens wat meer contact moeten hebben he met elkaar'. En mij zo in de ogen kijken. Maar van die ogen ben ik wel al altijd onder de indruk geweest. Ik dacht, kijk als jij meer contact wil (vriendschappelijk) dan voeg ik je toe op FB. En hij heeft mij toegevoegd. Een bericht zal hij me wel niet meteen sturen vermoed ik. Want de graad van alcohol zal er vrijdag toch ook wel mee te maken hebben gehad. Tja,.... we zien wel hé hoe dat 'contact' evolueert En als ik eens het diepste van m'n gedachten mag zeggen : ik heb een hele lieve man die ik eigenlijk niet in de steek wil laten, maar ik vind zijn negatieve ingesteldheid soms zo verdomd lastig, dat het zo zwaar op me doorweegt, maar ik wil de moed niet verliezen, en ik wil proberen hem verder aan te moedigen, maar soms weegt dat zo danig zwaar, dat je in een zwak moment je toevlucht elders zou gaan zoeken, als je die aandacht krijgt. Nu, ieder huisje heeft zijn kruisje, en ik wil onszelf en onze kinderen het leed besparen van een gebroken gezin. Maar mochten de triestige dagen zo overheersend worden op ons doen en laten, dat het hier altijd een negatieve sfeer is, dan ja.... dan is het misschien toch beter andere oplossingen te zoeken. Maar dat staat voorlopig nog niet op mijn boek. Ik heb geleerd uit vroeger, dat ik heel hard verliefd geweest ben op een man van een paar jaar ouder. Ik heb nog altijd een 'voorliefde' voor die persoon. Maar ik heb ondertussen ook geleerd dat het ook wel wat ging zijn met hem. Ik heb het een plaats gegeven in m'n gedachten en ik heb bewust gekozen voor wat ik zelf in huis heb. Maar ik kan wel aannemen dat bepaalde situaties tot bepaalde gevolgen kunnen leiden. Maar we blijven positief
Gisteren had mijn man terug zo'n mega-down dagje. Soms vind ik dit toch echt wel lastig. Ik heb het hem eens gezegd.... als ik van je weg ga, is omdat ik het niet meer kan verdragen dat je zo vaak een pessimist bent. Altijd dat negativisme.... je zou er van braken. Leer gelukkig zijn met wat je hebt. Zoals m'n oudste dochter gisteren zo mooi zei : Ik denk niet aan de toekomst, het is nu die telt. Waarmee ze bedoelde : ik ga niet zitten piekeren over dit of dat in de toekomst, als ik nu gelukkig ben, dan ga ik er ook nu van genieten. Ik vond dat eigenlijk wel een straffe uitspraak voor een meisje van 11,5 jaar.
En eigenlijk begrijp ik dat ook niet altijd even goed, iemand die zo neerslachtig is, altijd maar, en het toch eigenlijk wel goed heeft. We hebben niet de mega-luxe, maar toch genoeg luxe.... Ik heb het al zo vaak geschreven : hij lijkt nooit tevreden met wat hij heeft. Precies alsof iets anders altijd beter is. Hij lijkt weinig tevreden van zichzelf of van een ander. Naast zijn pilletjes voor neerslachtigheid, neemt hij nu ook terug zijn pilletjes voor zijn maag. Maar eigenlijk denkt hij nu, is hij misschien wel allergisch voor melkproducten. Dan moet hij zich daar eens laten op testen he.... als hij dat denkt. Dan zal hij het meteen ook wel weten.
Gisterenmorgen had ik een weemoedige oudste dochter, omdat haar zus op kamp is. Ik probeerde haar op te fleuren.....
Daarna had ik een man die zich 'down' voelde..... die ik probeerde op te fleuren..... maar ondertussen weet ik dat mijn talloze pogingen om hem wat positiviteit in te blazen, eigenlijk weinig aanslaan..... En dat werkt, eerlijk gezegd, voor mij steeds meer ontmoedigend. Ik hoop dat wij nooit in de situatie raken waar het zo ver komt dat hij echt moet in behandeling gaan en er zelfs voor naar een instelling zou moeten gaan.... oh neen, ik weet niet of ik het dan nog altijd zou zien zitten met hem. Ik heb al heel m'n leven gezien hoe m'n tante 'up' en 'down' gaat.... eigenlijk heel haar leven verkwanselt.... met haar ongelukkig zijn of nooit 'content' zijn....
In de late namiddag heb ik dan voorgesteld om eens naar de zee te gaan.... en het heeft hem toch wel wat deugd gedaan.
Ik vind de zee ontspannend, als het niet te druk is natuurlijk. En het meest ontspannende vind ik, met je blote voeten in het water lopen, daar waar de zee met slaande golven steeds dichter komt.... Maar dat wou hij dan weer niet..... voor het zand aan zijn voeten..... Jah.... dat veeg je er toch gewoon af als het droog is..... Maar hij had wel deugd gehad van de zeelucht. En eigenlijk, ondanks als z'n pessimisme, ziet hij ons toch zo graag en zou hij ons niet kunnen missen....
Ik heb een veel mooier leven, eigenlijk best wel voel ik me gelukkiger. Financieel is het ook veel stabieler.
Maar er mankeert nog altijd iets. Ik heb een deeltijdse job. Dit is maar 25-30 % meer van wat ik vroeger gewoon was en ik wil MEER !
Ik voel me soms zo doelloos. Ik wil veel doen, maar als het niet in opdracht is, dan lukt het gewoon niet. Als ik in opdracht iets moet doen, ben ik heel gemotiveerd. Maar van zodra die vraag of dat 'moeten' er niet meer op staat, dan val ik precies in een zak.
Ik voel me soms slecht van mezelf. Hoh ja,.... Dat noemen ze dan nooit tevreden.
Ik ben echt blij dat ik meer tijd heb, maar soms voel ik me zo een luiaard. En mijn man heeft dat eigenlijk ook wel een beetje. Vroeger waren we 'bang' om eens een momentje 'op ons gat' te zitten. Dat was alsof we inbreuk deden op.... We snakten er gewoon naar, maar we durfden niet.
Eigenlijk is het veel meer een luxeleven. Maar zoals ik al zei : ik wil MEER werken ! Ik wil meer een doel hebben. Waar ik werk, werk ik heel graag. Een jonge equipe, maar een hele toffe equipe.
Ik heb al een grote zoektocht gedaan om nog iets aanvullends te vinden, maar het is zo moeilijk. Ofwel past het niet, ofwel zien ze het dan niet zitten omdat je al deeltijds werkt. Niet simpel hoor. En ik raak daar wat van ontmoedigd.
Van het feit dat ik zo eens een keer of 2-3 op m'n werk ga dartelen voor een paar uren en dan weer weg ben, terwijl mijn bazen k-weet-niet-hoeveel-uren doen. Maar van aan de andere kant moet ik me daar bij neerleggen dat dat eigenlijk hun keuze is dat ze nog zo lang willen werken. En ja, zolang je die loonskosten kan uitsparen, waarom niet. Van aan de andere kant is het heel moeilijk iets aanvullends te vinden. Ik ben er wat de courage in kwijt.... En van aan de ene, of is het de andere kant moet je dan ook weer flexibel zijn in je deeltijdse job, want het kan altijd zijn dat je eens tijdelijk wat extra dagen moet gaan..... Jah....... Zo is het altijd wat hé waarover we niet tevreden zijn.
Ik heb een man die eigenlijk weinig gelukkig is. Wat vroeger was is beter, wat nu is is niet goed en wat er nog niet is zal ook veel beter zijn. Snap je't ? Nooit echt tevreden. Iedereen heeft al eens een humeurig dagje of een humeurige week, maar ik vind het soms lastig, hoe je ook probeert alles positief aan te moedigen, je telkens weer tot de vaststelling moet komen : neen, echt gelukkig is hij niet. Volgens mij beseft hij soms gewoon zijn eigen 'rijkdom' niet. Toen we zelfstandig waren was het altijd iets, nu is het bij momenten ook niet echt dat. Gaan werken lijkt precies een straf. Hoh jongens toch, het moest er even uit. 'k Heb dan zelf weer courage om hem courage te geven. grtzx
Soms mag ik echt wel zeggen dat ik lui ben tegenwoordig. Ik heb gewoon geen halve gare graat goesting om iets te doen. Ik ben nochtans altijd van plan VEEL te doen. Maar dan laat ik mij bezig houden van iets onnozels en ik ben weer vertrokken hé. Gewoon geen goesting. Gewoon mij dan soms lusteloos voelen daardoor, doordat ik niet vooruit raak of niet gekomen ben waar ik moest zijn. De verschijnselen inzinking bij mijn man beginnen toch de goeie genezingskant uit te gaan. Hij amuseert zich veel meer op zijn nieuw werk. Dat zal al een stuk van zijn genezing zijn. Daarentegen denk ik dat ik nu bij momenten zo'n beetje begin te kraken. Binnenkort is het vakantie voor de kids. Ik ben nog vrij veel thuis, dus dat zal wel goed uitkomen op die manier. Doordat ik nu alleen ben profiteer ik soms van mijn situatie van alleen-thuis-zijn, door lui te zijn. Zo lui als een patattezak. En nu ga ik nog een poging ondernemen om er mijn laatste strijk door te krijgen. Want ik ging dit vandaag doen, eer ik de kids van school haal. En het is al weer 16 uur, maar ik haal hen maar tegen 16u45. Dus normaal moet dat nog lukken.....
Met m'n bijna 80 kg zou ik me nu toch wel depressief moeten gaan voelen. Ik ben er nog 5 verdikt tov vorig jaar. Amaai, amaai.... Ze gaan mij algauw kunnen rollen. En je moet dan eens iets van kleren gaan zoeken, waar je wilt goed mee staan. Amaai, amaai.... vaak verloren tijd. En dan nog met een man zitten die last heeft van een inzinking. Je zou voor minder. Ik denk dat ik van de warmte weet..... pffft..... Ik eet nu nochtans niet meer buiten maten. 't Moet zijn dat het toch nog te veel is. En al van de soort zijn, 't is ook geen voordeel. Maarja, we worden niet depressief.... Neen, we laten ons niet doen. Vanavond naar een openingsreceptie.
En ondertussen zijn we weer al een maand verder en zit ik met een man met alle symptomen van een inzinking. Ondertussen is hij veranderd van werk. Hij werkt daar wel veel liever. Het voelt meer alsof hij voor zichzelf werkt. Ik heb wel de indruk dat ze hem daar heel erg appreciëren. Het is ook een goede stielman die ze binnen gehaald hebben en daar zal hij wel meer zijn ding kunnen doen. Maar soms is het zo lastig, zo lastig dat hij bij momenten het zwaar heeft met zijn gevoelens. Hij heeft het er zo moeilijk mee, met die veranderingen. Hij vindt zichzelf mislukt heb ik de indruk in wat hij gedaan heeft. En tot slot nog een tekst die ik deze week schreef ... Hij moet nu namelijk wekelijks naar de dokter. Heeft last van de symptomen van een inzinking; 't Is ook zo'n doemdenker hé. Krijgt er pilletjes voor en ook al pilletjes tegen 't beven. Ik hoop dat hij zich niet helemaal laat 'slèren' en van 't éne psychische miseriestraatje in 't andere raakt....Pfft. Ik hoop dat dat nieuw werk hem veel courage geeft. Want soms vind ik dat toch wel eens lastig. Ik probeer hier iedereen (mijn man, mijn dochters) goeie moed te geven, een hart onder de riem te steken, positief te zijn, te luisteren. En het zijn voor mij ook allemaal veranderingen, net als voor hen. Mijn man en ik die alle 2 uit gaan werken, mijn man die moeite heeft met de overgang van zelfstandige naar loontrekkende, de kids die nu examens hebben met de bijhorende paniek bij momenten, de oudste die al eens haar vlagen krijgt de laatste tijd als ze haar gedacht niet krijgt, soms heel emotioneel is omdat ze haar vriendinnen vanhet 6de gaat moet en missen en bla,bla,bla.... Ik relativeer zo danig en ik probeer het altijd zo positief mogelijk te bekijken, de optimist te zijn, dat ik er soms bang van wordt. Dat die grote optimist plotseling vanonder aan 't laddertje gaat zitten. Ik wil alleen maar vooruitgang nu. Ons zelfstandigenleven was toch maar een hondenleven. Mja, een hond heeft ook wel een schoon leven tegenwoordig smile-emoticon Aan alles zijn voor-en nadelen, maar ik vind tot nu toe toch minder nadelen. Een leven dat perfect is bestaat niet. Als het perfect lijkt, dan ligt er iets op de loer zeg ik dan. Een mens moet een beetje 'zorgen' of 'miserie' hebben. Als het maar niet te veel is. Tja, ben wat aan 't aframmelen, maar zo heb ik zelf weer courage om als 'moeder de klokhenne' hen vanavond weer allemaal 'op te vangen'.
lang geleden dat ik een dag met zo weinig courage had
't Is lang geleden dat ik een dag met zo weinig courage had. Het begint zo op me door te wegen dat het voor mijn man telkens 'iets' is.
Toen we vroeger zelfstandig waren was er altijd zaging van dat hij niet kon doen wat hij wou, dat hij niet door zijn werk raakte, dat er te weinig financiële middelen waren, waar al dat geld naar toe was, het was altijd iets dat niet naar zijn gedacht was.
Nu gaat hij werken. Vroeger zei hij altijd ik wil niet aan de lopende band in een fabriek gaan staan, ik wil niet bij een zelfstandige gaan werken waar je maar de enigste werknemer bent, ik wil niet in een supermarkt gaan werken, ik wil gaan werken waar er veel omzet is, waar je met een team bent, waar het een bloeiende zaak is.
Nu gaat hij gaan werken in zo'n zaak, nu heeft hij te veel collega's naar zijn gedacht, nu is zijn werk te weinig gevarieerd, nu is er iemand (een vrouw) waar hij nog niet te goed mee opschiet omdat ze de verantwoordelijkheden op zich neemt, nu heeft hij het lastig met zijn Frans dat er ook bij komt. Nu heeft hij soms te weinig werk naar zijn gedacht. Het is gewoon altijd iets. Hij verdient er nochtans goed zijn brood. 's Morgens zit hij hier ver zijn longen uit zijn lijf te spuwen van de zenuwen, vertrekt met een sip gezicht. 's Avonds komt hij thuis, eet, landt in zijn zetel en slaapt. Maar 't is nu niet van dat laatste hoor. Maar ergens begrijp ik de logica niet. Hij heeft te weinig werk naar zijn gedacht en als hij thuiskomt is hij moe en valt in slaap. Maar ik irriteer me veel meer aan 's morgens dat hij de longen ver uit zijn lijf spuwt van de zenuwen en dat het altijd dat 'gejank' is over dat werk. Dan is het tegen mij : 'Ja, wacht maar tegen dat je zelf weer gaat werken voor een baas.' Eerlijk gezegd, ik denk dat ik het altijd veel meer gewoon ben geweest om te werken voor een baas. Zelfs toen we zelfstandig waren. Hij moet gewoon meer leren relativeren en niet altijd van alles iets weten. Ik heb eens gezegd dat hij meer moet leren respecteren wat hij heeft. Wat voorbij is moet je niet de hele tijd meer zitten over blèten en wat je niet hebt moet je niet altijd zitten naar kwijlen. Wees tevreden met wat je hebt. Het is vaak nog mooier dan dat je zelf beseft. Ik was ook wel al veel langer bezig in mijn hoofd met het feit dat we die zelfstandigheid toch beter vroeger stop zetten dan oorspronkelijk het idee was, omdat het toch niet rendabel genoeg was. Hij heeft dat nooit willen zien heb ik de indruk. Altijd maar opmerkingen, altijd maar 'ruttelen', maar niet de realiteit willen zien. Het lag daarom niet aan ons alleen. De tijd heeft er ook veel mee te maken.
Ondertussen zijn we al een paar stappen verder. Het hoofdstuk winkel is afgesloten. Het waren vaak wel emotionele momenten. Ook toen onze weekendhulp afscheid nam. En dan was er 's avonds net nog de film van de Titanic. Om helemaal weg te blèten.
Ik denk er niet te veel meer over. Ik mis het eigenlijk niet echt. Ik was daar ook al zo lang mee bezig in mijn hoofd. Voor mijn man is heel die periode veel zwaarder geweest. Ik ben blij dat we van al die rotte facturen af zijn. We zijn er weer doorgeholpen. Bedoeling is nu dat we beginnen af te betalen aan mijn ouders. Ik kan maar starten begin juni in een deeltijdse functie, datgene wat ik wou. Ik ben bezig nog iets aan het bij zoeken, maar het is niet gemakkelijk. Mijn man kon al direct starten en mocht er meteen invliegen. Hij heeft eigenlijk niet echt de tijd gehad om tot zichzelf te komen. Ik wel. Het is nu ondertussen wat rustiger op zijn werk. 't Was een mooie aanbieding, maar ik weet niet als hij daar zal blijven.... Hij frustreert zich zo vaak aan bepaalde dingen daar. Tja, hoe dacht ik het vandaag ? Het lijkt soms zo precies alsof hij nooit echt tevreden is met dat wat hij heeft, maar dat hij dat wil wat hij 'kwijt' is, of dat hij iets wil wat hij niet heeft. Precies alsof zijn eigen dingen nooit wel genoeg zijn. Ik dacht : Hij moet eens meer tevreden, gelukkig leren zijn met wat hij heeft. Ik heb hem ook al gevraagd of hij eigenlijk in de job wil blijven die hij nu doet, omdat hij in zijn zelfde branche blijft. Ja, verandering van branche is nog altijd mogelijk he. Hij moet daar eens goed over nadenken en de positieve en de negatieve zaken afwegen voor zichzelf.
We zullen nu door nogal een turbulente veertien dagen gaan. De kop is eraf, zoals ze zeggen. Vandaag zijn we begonnen met onze leveranciers in te lichten. Eind deze week de klanten. Wat zullen we dan allemaal over ons hoofd krijgen ? Ik zal het me in ieder geval niet te veel aan trekken. Er is al veel gewikt en gewogen de laatste tijd, hier ten huize. Moeilijke knopen doorgehakt.... Hopelijk allemaal met een positief resultaat. Mijn man heeft nog nooit zo veel nood gehad aan knuffels, maar dat vind ik niet erg. Knuffels om zijn angst, zijn onzekerheid weg te knuffelen.
Wat brengt de toekomst op de werkvloer. Het zal in ieder geval een heel ander leven zijn dan dat van nu. Alle twee hebben ze hun voordelen en nadelen. Bij beide verwerf je vrijheden en verlies je vrijheden..... Een nieuwe uitdaging !
't Is niet gemakkelijk voor 't moment hier ten huize. Ik probeer wel terug positief te zijn in alles, maar als je met een man rond je zit, die zich leeg voelt, die alles als een zwart ziet, geen zin heeft om uit z'n bed te komen. Die nooit definitieve beslissingen kan maken, die altijd maar denkt : 'en de mensen dit en de mensen dat'. Die meteen wil 'vluchten' bij bepaalde beslissingen. Het is niet gemakkelijk.
Jah, bijna de maand rond en ik ben hier met m'n eerste bericht van de maand. Had al vaak eens gedacht : 'k moet er dringend eens werk van maken, maar 't kwam er gewoon niet van. Januari is al steeds druk geweest. Bij momenten val ik als een boom om in m'n zetel. Het zijn tijden met vaak dubbele gevoelens/mogelijkheden waar ik me tot nu toe redelijk goed doorsla. We zijn grotendeels terug gekomen op ons standpunt van december. Hebben we te vlug gepanikeerd of niet ? De tijd zal het nog wel uitwijzen. Vandaag heb ik een 'rotte dag'. Het gevoel van dat alles wat je wilt kopen zakken geld kost en al wat je wilt verkopen, je er geen fluit voor krijgt. Ik ga dat hier niet in detail uitleggen waarover het gaat, maar zo voel ik me vandaag. Een beetje 'bedrogen', alhoewel het dat niet is. Maar vooral ook 'dom'. Gewoon DOM. Ik zou graag eens iets krijgen en daarmee gerust kunnen zijn en niet dat je ergens steeds ongerust blijft of een zekere verschuldiging draagt, want je bent geholpen van een ander of het is niets van jezelf. Niet iets wat je zelf kon.
Wellicht een nieuw hoofdstuk volgend jaar. We hebben al zovele jaren ons ingezet voor onze zaak, het onderste uit de kan gehaald van onszelf. Fysisch soms heel zwaar. Verhouding tussen werken en verdienen is vaak niet optimaal. Het zal nog raar doen, ook voor de kids. We hebben vandaag toch al half een knoop doorgehakt. We zouden beiden een carriereswitch doen. Het worden woelige tijden.... even door die zure appel bijten, nu de laatste jaren zaten er ook al veel bittere tussen, en we proberen te gaan voor een betere levenskwaliteit. De huidige bestaat uit werken en slapen....
