En ondertussen zijn we weer al een paar weken verder. Ik was overtuigd om niet verder te corresponderen, en toch doe ik het nog steeds. Hij had met al terug gewonnen met z'n charmes, en ik ging me er wel laten aan gaan... maar nu toch weer niet meer denk ik. Ik zeg niet soms op de juiste tijd en de juiste plaats zou ik misschien me toch wel laten gaan.... maarja.... is die ene scheve schaats dat dan waard tov een hele relatie ? En eerlijk gezegd : 't is wel een sympathieke gast, maar het waren maar heel tijdelijke vlinders. Vlinders die ik kreeg door de aandacht en de complimenten. Maar ik begin steeds meer overtuigd te raken.... als het met mij niet lukt dan probeert hij het met een ander. Op bepaalde vlakken zitten we misschien wel meer gelijk dan mijn man en ik qua denkwijze, maar neen... toch doe ik het niet denk ik.
Die ander heeft mij vroeger veel meer aangesproken en vertrouw ik ook veel meer. Die ander waar het zo diep voor gezeten heeft, die ik nog altijd enorm respecteer. Die nog steeds een knappe man is, net als mijn eigen man trouwens :-) Die de laatste tijd als ik daar ga, zo maar blijft babbelen en blijft babbelen.... precies alsof hij wil dat ik daar nog een beetje blijf... Die misschien wel meer aan me is dan dat ik soms zelf denk, of hijzelf. Maar m'n huidige situatie respecteert en daar ook niet zal in tussenkomen. Die kent geen zwaktes denk ik .... :-) Door de jaren heb ik wel leren zien dat er zeker ook wel bepaalde punten zijn waarover ik een totaal andere mening heb dan hem. En soms versta ik dat niet : dat hij nooit geen 'zwaktes' heeft. Als je nu alleen bent,.... alé, kom gauw. Ofwel gebaart hij zich van pipo ;-) Maarja, wij schieten gewoon goed op, zeg het zo. We respecteren elkaar. We geven wel onze mening tov elkaar. Niet meer en niet min.
|