Tegen dat we +/- 40 zijn merk je dat er vele van de mooie idealen van jezelf en andere mensen vergrijsd of afgestorven zijn of al een hele storm doorgemaakt hebben... Oh.... wat een happy life... en dan moeten we optimist blijven. Ik had ook zo'n mooie idealen en nu mag ik wroeten, wroeten, wroeten, om de kosten allemaal te kunnen betalen. O, ze hebben een mooie zaak zeggen ze dan. Ja, ze denken allemaal dat we bergen geld scheppen. De inkomsten zijn er nochtans niet op vooruit gegaan en wij hebben onze prijzen ook opgetrokken vorig jaar. Maar je hoort het overal. Het is die godverdomse crisis waar ze altijd van spreken, maar die zich toch meer laat voelen dan dat je zou vermoeden. Ik ben het gewoonweg KOTSMOE. Het hangt mijn keel uit, het hangt mijn oren uit. We gaan nu in verlof. Ik ga nu nog kijken wat ik nu nog moet betalen om in de eerste drie weken niet te veel zaging te hebben. Ik verlang zo naar mijn 3 dierbare weekjes, wil tenvolle genieten, van alles doen. Maar dat kost ook al weer centen, en ik wil zo zuinig mogelijk zijn... En van aan de andere kant heb ik dan eigenlijk ook geen goesting om constant op mijn portemonee te zitten. Ik wil zo veel mogelijk doen en zoveel mogelijk genieten.... I hate it. I hate it. En toch boeren we verder. Slechte boer... 't Is al dat ik er kan van zeggen. Ik ben moe, doodmoe, mijn man ook. De batterij lijkt ieder jaar precies leger tegen aan de congés. Ik ben zo voor mezelf wat aan het bezinnen over hoe lang ik dit leven nog zo wil en wat ik zou doen. Ik zou wel de mensen in de winkel missen. En mocht ik iets anders doen op zelfstandige basis dan zou het ook niet meer datzelfde publiek zijn die komt. Morgen moet ik mij weer gaan wegen. 't Zal d' er ook niet op trekken. Hopelijk is hij in zijn goeien en zeurt hij er niet te veel over. Nu, 't is zijn goed recht. Waarom kan ik geen onbezorgd jong kind meer zijn ? The whole world is shit. Waarom kan ik hier geen putje delven en een kist vol gouden munten vinden. Waarom zijn er steeds klootzakken die ons hier en daar het leven trachten te vertroebelen ? Waarom kunnen we niet onbezorgd iemand liefhebben ? Waarom stuiten 2 karakters altijd ? Waarom krijg ik zo'n freaky vreetbuien ? Soms wil ik gewoon de deur toe doen van al wat ik hier doe en een andere open doen. Het zal misschien die zijn van mijn huisje in het groen waar ik naar toe wil. Niks gaat over rozen. Rozen hebben doornen en er is altijd wel eentje waar je je aan prikt. Maar soms zou je denken dat die rozen meer doornen hebben dan wat anders...... Het is 13u15 en ik val hier weer constant in slaap op mijn pc, maar eigenlijk heb ik nog wat administratie te doen. Pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff..................................................................................
Heb zo al eens een poging gedaan om al m'n berichten te herlezen, maar telkens blijf ik steken of moet ik onderbreken. Om zo eens te zien wat ik na ongeveer een jaar nog denk over bepaalde zaken ))) Dat het toch wel heel diep heeft gezeten hé.... maar andere factoren zullen dat gevoel ook wel een beetje gestimuleerd hebben, waardoor ik ergens ook iets ging zoeken. Alhoewel ... we stellen er ons gewoon geen vragen meer bij. Let life rule .... Ik ben momenteel ook een boek bezig aan het doorworstelen. Zeg wel, doorworstelen. Ik vind het eigenlijk best spannend. Het is een thriller. Ik kan niet tegen thrillers op tv, maar in een boek is dat toch iets anders. Ik heb alleen te weinig tijd om deftig te lezen. Ja, tijd,... dat ontbreekt het meeste in m'n leven. Als ik dan aan 't lezen ben dan val ik naar een paar bladzijden al in slaap op mijn boek, gewoonweg van vermoeidheid. We hebben gisterenavond nog een korte uitstap gemaakt, omdat het zo'n mooi weer was en toen ik thuis kwam en de kids in bed wou stoppen, wankelde ik gewoon naar hun kamer. Het was 'voor zo vlug mogelijk erin' en ik waggelde dan naar m'n kamer en plofte op m'n bed. Ik ben zeker binnen de 5 minuten in slaap gevallen. De kids zaten na 10 minuten dan te roepen naar mij, dat ze bang waren (de kleinste) maar ik had de moed niet om nog een been of een arm op te heffen. Alles woog als beton, zooooo moe. Ze zijn dan aan m'n bed komen staan, hebben nog een hele vertelling gedaan, maar ik weet ook maar half wat ze gezegd hebben. Vanmorgen zag ik dat ze tesamen in bed lagen. Vorige week, of de week daarvoor, ik weet het niet meer heb ik dat ook al eens gehad. Ik lag in de zetel bij tv en de kids moesten naar bed. (Ze zijn altijd lang op , hebben wij er ook nog iets aan, en in de vakantie steekt dat alleszins niet nauw) Ik kon ook geen arm of been meer bewegen, het is dan zelfs te lastig om te babbelen.... Ja, dat lijkt er op dat ik dringend nood heb aan congé. Ik hoop dat ik me een beetje deftig kan ontspannen.... en uitgerust ben en niet te veel zit te tobben op m'n werk of op geldzaken en dat alles vlotjes verloopt in die periode, ook tussen mijn man en ik. Ergens hebben we ons verlof nodig en eigenlijk kunnen we het ons niet permiteren. En zeker niet van een grote reis te maken. We moeten een zuinige vakantie nemen. Maar dat wil daarom niet zeggen dat je dan geen goeie vakantie kan hebben. Aangezien wij toch eten bereiden voor onze winkel, steek ik nu netjes af en toe iets in het vriesvak, dan moet ik tijdens ons verlof haast geen eten meer bijhalen. We gaan wel eens iets eten, maar trachten dit toch te beperken. Gisterenavond elk een sangria gedronken, ik viel haast om van de rekening. 11 Euro voor 1 Sangriaatje !!!! Een sangria met niks speciaals aan.... We hadden beter een hele fles op ons terras uitgekereld, dacht ik... Nu ja, we hebben de deugd van 'het uitje' gehad. Moet ook eens kunnen op een mooie vakantiedag voor de kids en een mooie avond. Bye.
Ik ben eigenlijk heel de dag welgezind geweest, maar nu krijg ik plots een dipje. Pfft. En eigenlijk moet ik in mijn bed, maar het moet er nog even uit. Om nog iets meer te vertellen van dat gedoe van mijn man zijn ma over zijn koffiehuisvriendin. Blijkbaar heeft zijn ma tegen hem gezegd dat hij toch niet heel de boel naar de knoppen mocht helpen voor die vrouw die vroeger ook al zo aan hem getwijfeld had, met zijn voeten gespeeld dat zij zei. En dat mijn kant er dan al zijn geld zou uittrekken uit de zaak.D.w.z. dat ik haar fantastische schoondochter ben voor de kluiten van mijn ouders die ik toch pas zal erven als ze hier niet meer zijn en ik hoop eerlijk gezegd dat dat nog heel lang duurt. Ik zou die natuurlijk wel goed kunnen gebruiken hier, maar in uiterste nood zijn ze er al een paar keer geweest met financiële sponsoring. Van mijn man zijn kant moeten we dat alleszin niet verwachten. Dat weten we. Nu ik doe het eigenlijk liefst zonder hulp van buitenaf. We moeten zelf leren onze boontjes te doppen. Aanvankelijk nam ik dat niet zo nauw en lachte ik er mee met wat zijn ma gezegd had, maar eigenlijk is't toch wel straf en hij was er ook wel boos voor. Het gaat haar geen reet aan hoe wij o'vreen komen of wat ik kan en wil verdragen. Ik wil gewoon een gelukkige man (heb ik hem ook gezegd). En hij zei : Mag jij dan niet gelukkig zijn misschien ? Mijn man is gewoon iemand die van alles zo iets extra moet hebben. Dat is gewoonweg hij zoals hij is. En kan je daar niet mee leven, dan moet je daar van weg gaan. Bovenstaand feit van zijn ma zal wel meegewerkt hebben aan dat dipje. Maar vanavond moest ik me nog gaan wegen. X (hij) is de ene keer ook meer tot een closer gesprek te vinden dan de andere keer, wat normaal is zeker. Maar ergens verwachtte ik wel zo'n gezellig gesprekje ofwel was ik niet in mijn haak. Ik kreeg eigenlijk nog de terechte opmerking, waar ik me eigenlijk ook van bewust ben dat ik er eens meer moet op letten mijn schouders wat rechter te houden en mijn hoofd niet te kin-achtig (maar dat hij ook wel die neiging heeft). Terecht, terecht... en ik weet het, ik weet het. Want ik vind dat eigenlijk verschrikkelijk lelijk als ik mezelf daarop betrap. Maar eigenlijk kan ik er nu bij wenen. Pfft... ik weet dat ik bij momenten een laag zelfbeeld heb van mezelf, ik wil mezelf nooit opschroeven tot een idool, maar soms denk ik wel eens : voor wie ben ik wat waard. Voor mijn kinderen ja... voor mijn man ook wel ... maar wat kan ik ? Er is van niks dat ik een hele specifieke kennis heb. Alleen typen kan ik echt echt goed, durf ik wel zeggen. Maar anders, pfft...Ik ben soms sociaal, maar soms ook o zo verlegen. Ik denk blijkbaar niet zoals vele andere mensen. Mijn mening lijkt soms precies de tegengestelde te zijn van wat een doorsnee mens denkt. Mijn uitstraling vind ik ook niet altijd dat. Nu ja, hoe kan je nog een fantastische uitstraling hebben als je je kapot werkt ? Ah ja, werken kan ik goed. Maar dan bij momenten eigenlijk ook nog niet goed genoeg. Of laat het ons tjolen noemen. Ja, klinkt beter. Stomme koe die ik ben. Het lijkt soms alsof ik in mijn leven meer verkeerde dan juiste beslissingen neem, meer verkeerde dan juiste dingen zeg, mijn gedrag/uitstraling meer min dan plus overkomt, iemand die meer 'koel' dan 'heet' is... Ik denk soms dat ik ferm onder het gemiddelde sexgehalte zit van een doorsnee mens. Ze hebben bij mij van alles er iets te kort bij gedaan zeker. Pfft.... (En nu wil ik liever dat je hierop niet reageert, van wie ik weet die mijn blog volgt) Laat me me gewoon een dikke nul voelen voor het ogenblik, na een nachtje slapen zullen mijn emotie's wel al weer wat bekoeld zijn. Ik sleur me door zo veel. De buitenwereld ziet dit niet altijd en je kan ook niet altijd zitten zagen. Ik wil weer in mijn huisje in 't groen gaan kruipen waar iedereen mij met rust laat. En waar ik geen luxe nodig heb, maar alleen van de natuur en het aangename weer kan genieten.
't is toch wat te zeggen, maar 'k moet er eigenlijk zelf mee lachen
Bovenstaand titeltje verwijst naar vandaag. Eerst nog even over gisteren. Onze naaste medewerkster was ziek, dus moesten mijn man en ik het alleen redden. Ze had eigenlijk maar een paar minuten voordat ze er moest zijn haar man laten bellen, dus was dat dan onverwachte noodsituatie die we moesten oplossen. Dat is dus aardig gelukt. En zegt mijn man tegen mij : 'Best dat we mekaar nog hebben hé.' 'k Moet zeggen : 't deed mij toch wel deugd. We blijven verschillend, het is een feit. Maar we kunnen elkaar ook nog niet zo goed missen zeker. En ik denk dat we dan op een ander vlak wel gelijk zijn : dat we alletwee onze vrijheid wel een beetje willen.
Vandaag. Komt mijn man naar mij. Hij had zijn ma aan de telefoon gehad. Met een rare vraag En vertelde het. Remember : wij hadden een mand met snoep besteld bij zijn fameuze vriendin van het koffiehuis. Ik wou zand over de wonde van november gooien, ook al ga ikzelf er niet snel meer binnen gaan. Maar dit eigenlijk voor een groot stuk tov mijn man. Ik bedoel het niet kwaad met die vrouw, maar ze mocht niet zo fel uit de hoek gekomen zijn. Maar nu snap ik de reden wel, ik wist het eigenlijk wel. Ze voelt gewoon nog te veel voor hem. En hij voor haar. Dat is gewoon iets waar ik niets kan aan veranderen. Nu ja,... zijn ma vroeg hem wat het communiekaartje van onze dochter daar stond te doen. Ze had graag een fotootje gehad met de mand op die ze gemaakt had. De zus van mijn man zijn ma was er met haar dochter een koffie gaan drinken en ze hadden dat kaartje van onze dochter zien staan. Ze hadden dat natuurlijk meteen al doorgekletst aan mijn man zijn ma die vol wantrouwen een hele parlé begon af te geven dat ze vroeger al altijd met zijn voeten gespeeld had en of hij met iets bezig was (relatie of zo) met haar en dat hij heel zijn eigen zaak voor haar niet naar de knoppen moest helpen. Ik zal vanavond als we gaan waarschijnlijk ook nog wel de vraag naar mijn hoofd gegooid worden En eigenlijk moet ik er wel mee lachen. Ik denk dat ik eigenlijk heeeeeeel raar in elkaar zit. Ergens ben ik bang mijn man te verliezen aan haar, (want de opmerking van zijn ma was idd niet onterecht als je mijn vorige uiteenzettingen leest) en ergens 'gun' ik het hem.... Ik weet, en daar valt niks tegen te doen, dat als dat gevoel er zo sterk is, al vele jaren, je daar eigenlijk weinig kan tegen doen. En misschien omdat ik hem daar nog veel in toelaat, gaat hij er misschien ook niet snel verder in... En ik ben eigenlijk ook van het idee : akkoord, hij zal mij wel graag zien en mij zien zitten, anders deed hij niet zo vele dingen met mij tesamen. En het volgende heb ik nog tegen hem gezegd : ik zou het jammer vinden, maar hij moet weten in zijn leven wat hij wil. Ik kan zijn gevoelens voor een ander niet tegenhouden. En ik zou veel liever hebben dat hij gelukkig is met een ander dan dat hij heel zijn leven eerder ongelukkig of minder gelukkig is met mij. Een mensenleven is al zo kort. Dat is eigenlijk gewoonweg de hele simpele reden van waarom ik daar niet al te jaloers op reageer. Welke zin heeft het een mens zijn geluk te verknoeien. Ik zie mijn man best graag, ik heb misschien ondertussen zelf ook al diepere gevoelens gekend voor iemand anders, maar omdat ik hem graag zie, gun ik hem ook het geluk. En eerlijk gezegd, het gaat zijn ma geen graten aan hoe wij o'vreen komen...
Ik heb terug gespiekt op de gsm van mijn man. Woorden om te onthouden, dus snel opschrijven. Berichtje van zijn vriendin waar hij ging mee gaan eten. Ze had het plots laten afweten zonder enig aanwijsbare reden. Nu gaf ze antwoord. 'Ik heb schrik dt de verleiding om u te kussen te groot zou worden wanneer ik met je zou afspreken. Dus sorry. Je Sally xx. Antwoord van mijn man : 'Je moet geen schrik hebben. Ik heb dat ook al gehad. En dan denk ik : 'Alée, waarom is dit verloren gegaan ? Je Stefke.' Jaah... en wat moet ik daar nu van denken. Zoals ik al dacht en lang wist, dat er tussen die twee sterke gevoelens zijn... Vandaar haar 'rare' gedrag. Ik weet het al een aantal jaar dat het gewoon zo is. Dat hij mij wel mag, maar dat er qua gevoelens nog iemand voor mij is. En hij heeft ook zo veel met mij tesamen. Ik weet dat hij dt niet zo maar wil opgeven. En ergens mist hij dat gevoel dat hij van 'haar' krijgt. En ja, ik ben ook niet 'Mis Perfect'. Ik kan soms ook eens hakkend uit de hoek komen. Gevoelens kan je niet tegenhouden, dat weet ik al lang. Ik vraag mij alleen af hoelang de realiteite het uithoudt tov de romantiek. Binnen een paar weken is er een festiviteit waar hij naar toe gaat. Ik ga daar niet zo graag meer mee naar toe. Ja, dan weet ik dat hij toch altijd zijn 2 vriendinnen op het lijf loopt, waar op zich niks mis mee is, maar dan sta ik daar meer voor spek en bonen. Oh, waarom ben ik altijd 2de keus ? Komt dat van mezelf uit, dat ik een te laag gedacht van me heb, te veel verkeerde karaktertrekken, opvattingen. Of is dat gewoon zo ? Ik ben precies nog nooit iemand zijn grote liefde geweest. Ik ben waarschijnlijk niet 'het mens' om doodgraag te zien.
Lees eigenlijk ook nu regelmatig jouw blog en had ook al opgemerkt dat die teller sterk omhoog gaat Leuk voor jou.
Van mij is die blog meer een dagboek voor m'n slechte momenten. Zo'n super-super-pessimist ben ik ook wel weer niet. Maar meestal komen m'n kwaaie momenten op 'papier'. Soort 'therapie' voor mezelf zeker.
Geluk zit idd vaak om een klein hoekje. Soms denk ik : nu voel ik mij echt gelukkig en dat hoeft daarom niet om grote dingen te zijn. Maar soms ben ik bang om te uitbundig gelukkig te zijn, gewoon omdat ik denk dat achter ieder gelukkig moment een ongelukkig moment op de loer ligt, waardoor ik 'voorzichtig' geniet en hoop dat dat geluk zo lang mogelijk blijft duren.
Soms wil je ook wel geluk, maar er zijn zoveel facetten die dat geluk proberen te verdringen. Precies ellebogenwerk waar je je moet doorbanen om dat geluk toch maar niet te verliezen door al je bezigheden en verplichtingen. En dan denk ik ook wel eens : ongelukkig mag ik niet zijn, want ik ben gezond ! Maar alles zet zo'n zware druk op me waardoor ik mij heel sterk moet vast houden aan alles en voor alles en iedereen. Ik geef niet graag op, ik ga wel vaak eens onderuit Mijn blog-dagboek is dus mijn ideale therapie en ook nog een vriendin van mij, die heel veel weet van mij. Alleen niks van mijn blog-dagboek
En daarnet heb ik toch nog genoten van m'n jongste dochter Ze kan zo lief zijn... de oudste ook... maar hun reactie's zijn vaak zo grappig en zo lief 'mamaaaa'. Je voelt de warmte van hun hartje....
Ik ben echt niet in mijn haak. Ik vind't eigenlijk straf. Ben eigenlijk niet ziek, maar toch voel ik mij niet goed vandaag. Ik ben het strontmoe. Pfft... Soms heb ik zin om met mijn hoofd tegen de muur te bonken. Soms heb ik zin om heel ver weg te lopen. Ik wil niet altijd mijn man ten laste zijn met onze zorgen, want dan komt er toch maar weer spel van. Hij is vanavond naar een voetbalmatch gaan kijken. Ik moest nog eens het huis uit na het werk. Had eigenlijk al laat gedaan omdat ik gewoon geen stap voortdeed. Nu ja, ik ben met de kids toch nog een mooie wandeling gaan maken en heb er toch wel een beetje deugd van gehad. Maar daarmee passeren onze bekommernissen niet..... Ik heb alle mooie bloemetjes in me opgenomen, ik heb hun geuren opgesnoven.... Ik probeer altijd het groen op te snuiven Ik denk dat de druk van het werk me momenteel weer wat te veel is. En de congé in aantocht. Ik kijk er al naar uit. En van aan de andere kant wringt het dan alweer. Ik ga een budget moeten voorzien, maar dat moet ik dan weer nemen van wat ik anders voor gewone betalingen gebruik.... En zo blijkft dat een vicieuze cirkel. Gisteren moest ik om het rapport van mijn dochter. Er stond een frigokastje 1 m naast de leerkracht waar ik bij moest zijn. De eerste die daar een blikje uit die frigo moest komen halen was natuurlijk m'n beruchte 'hij' Zal ook wel weer puur toeval geweest zijn zeker ?! Ik moest normaal vanavond gaan , maar doordat m'n man wegmoest, kon dat niet met de kids. Nu mijn gewicht ging ook wel niet zo goed zijn, maar ik zou wel deugd gehad hebben van de gewone babbel met hem. We gingen nochtans veel te vertellen hebben hoor Ik heb me al beter gevoeld dan vandaag, gisteren, eergisteren en overeergisteren... but never leave the smile in your life....
jaah... 't was weer zo'n emotioneel weekend. Mijn emoties hebben weer hoogtij gevierd. De wateren rijkelijk gestroomd. Erger dan een klein kind. Jaah.. 'k kon er ook niks aan doen. 't Was precies een vulkaanuitbarsting. Maar eerst nog over iets anders : 2 weken terug zou m'n man eens afspreken met z'n vriendin van het koffiehuis om iets te gaan eten. Blijkbaar was het haar voorstel. Hij zag er wel naar uit, maar was ook wel wat nerveus. Dat was toch anders, zei hij, dan in haar koffiehuis een koffie gaan drinken. Moeder (ik) heeft zich hier ondertussen al lang mee verzoend. Dat hij maar gaat, dat hij er maar deugd van heeft. Ik maak me er niet meer druk over, heb geen zin om over allerhande futuliteiten, die er niet zijn, ruzie te maken. Maar mijn vriendin wordt dat kreng dus nooit niet meer. De woensdag stuurde ze bericht door met plaats en uur van afspraak. De donderdag tegen de middag stuurt ze een bericht dat het haar dag niet is en het liever uitstelt. Natuurlijk dat mijn man ontgoocheld was. Hij heeft haar nog wat teruggestuurd en het bleek 'een lang verhaal' te zijn waarom ze het niet zag zitten. En sindsdien heeft hij op het laatste sms'je dat hij dan nog eens gestuurd heeft geen enkele reactie meer gekregen. Ik heb gezegd tegen mijn man : 'ofwel heeft zij een enorm probleem met jou, is er iets... ofwel is dat zo'n raar gedraaid spook'. Hij had er natuurlijk emotioneel wat pijn van, maar ik laat het niet meer van daar toch redelijk open over te spreken. Binnenkort gaat hij naar een festiviteit in haar dorp en ik zei zo gisteren : heb je daar nu nog niks van terug gehoord ? Ze zou ze kunnen kussen... Mocht ik haar tegen komen ze zou hoogstens nog een goeie dag krijgen. De rest kan ze zelf doen.' ..... Kijk, ik zei het hem : ze heeft je al je hele leven dat je haar kent aan het lijntje gehouden. Ik kan aannemen dat zij voor jou 'je grootste liefde' is (want dat is gewoonweg zo, een ander z'n emoties kan je niet tegenhouden) en dat je toch graag bevriend met haar blijft, maar ik kan het niet verdragen dat zij met jouw voeten rammelt. Of misschien heeft ze dat al met nog veel mannen gedaan.... ' Tja.... voor mij is't een raar kraam. 'k Vind het jammer voor hem. Jaah... klinkt misschien raar uit de mond van de echtgenote
Donderdagavond was ik met m'n vriendin nog eens afgesproken om wat te gaan drinken. Ik had eigenlijk 'ook' niet zoveel zin, de woensdag was zwaar geweest, ik was al niet te fit en we hadden een druk weekend voor de boeg. Vrijdag werd dan tegen de avond beslist, dat we uit praktisch oogpunt, het werk wat moesten herschikken voor de zondag, en dat ik mee moest de babyborrel gaan verzorgen ipv naar het schoolfeest van de dochters, waar we ook het eten moesten verzorgen. Dat was zo een slag in mijn emotioneel veld, en ik was al moe,.... ik ben beginnen huilen, huilen, huilen, huilen..... omdat ik mijn 2 lieve dochters in de steek moest laten bij hun hoogtepunt-evenement van 't jaar, weeral voor mijn werk.... En ik trek mij praktisch alles ivm hun school aan. Was dat een aanslag.... jonge, jonge,... ik had er wel heel erg van. Natuurlijk dan de zaterdag met KNAL dikke ogen.... Dan maak je de mensen in de winkel wijs dat je zo slecht geslapen hebt en last had van migraine... Dat ze er van geloven wat ze willen.... Zondagavond nog achter geweest naar 't schoolfeest, na mijn opdracht op de andere plaats vervuld te hebben... Heb daar dan ook nog wat mogen meehelpen. Maar de kids hebben zich geamuseerd, en mama heeft er meer 'tut' van gemaakt dan de dochters blijkbaar. Eerst vonden ze het natuurlijk wel supererg dat ik niet mee ging. Maar als mama moet je dan de mooiste kant van de zaak aangeven en zeggen : 'Jullie papa gaat eens komen kijken hoor ! En je nonkels gaan fotootjes trekken en filmen zodat mama zeker alles zal gezien hebben. En... treden jullie hier thuis nog maar eens voor mij op, dan weet ik wat jullie moeten doen. En doet dat goed hé : veel show, da's mooi ! Als je op een podium staat moet je show geven !' Zondagavond zaten we dan nog wat te drinken op de speelplaats. 'Hij', de beruchte liep er ook nog rond, ja, was van dienst hé. Maar dan praten we eigenlijk niet zoveel tegen elkaar. Ja, er lopen ook zoveel mensen die wij alletwee kennen. Kwam toch snel even gedag zeggen en wat babbelen, .. passeert dan aan ons tafel, met zo'n tik met z'n hand, recht voor m'n neus, dat hij nog een leeg bekertje meegraait, komt dan bij mijn man zijn briket vragen, omdat hij er ook eens eentje gaat roken. Zit dan te lachen en vlam, recht in m'n ogen... 't Zijn er toch nog wel meer die 'n briket hebben zeker. Toeval ? Geen toeval. 'k Zal er maar niks achter zoeken hé, puur vriendschappelijk, ... maar 'k krijg wel weer meer last van m'n kriebels af en toe.... Zal ik maar wijselijk onder druk houden ... puur vriendschappelijk is nog altijd 't zuiverste. Ik was er nog van bezig tegen m'n vriendin : 'Het is misschien best dat dat daar allemaal gebeurd is in maart. Ik zie het allemaal weer klaarder.Het is ook gekomen doordat ik mij bij mijn eigen man wat tweedehands of nooit goed genoeg voelde dat ik waarschijnlijk mijn aandacht ook wat elders gaan zoeken ben. Maar had er iets van in huis gekomen, het zou toch maar een moeilijke situatie geworden zijn, heel onpraktisch en met veel miserie er bij, die misschien ook veel pijn ging doen.' Grtz.
Ik had 's avonds al regelmatig eens 'n liedje opgevangen terwijl ik nog bezig was aan 't werk. Kon het nooit thuis wijzen. Zitten googelen, het blijkt dus van Cliff Richard te zijn. 't Bleef altijd maar hangen. The only way out .... 'n Licht liedje, maar eentje waar ik zo de kriebels van krijg vanbinnen.... zo'n vrij fladdergevoel ... idyllisch zweverig ....
'n Paar uitspraken die'k hier ook nog'ns wou neerpennen, terwijl de Cliff zijn liedje aan 't zingen is....
Ik voel mij best wel gelukkig zolang ik niet te veel aan mijn geld denk.... dat dacht ik zo onlangs. Jammer dat we daar zoveel moeten aan denken hé... of 't zou niet lukken .... En ik heb ook de nood aan meer natuur in mijn leven, meer groen.... Ik snak daar soms zo na. Ik kan, terwijl ik in de auto zit, genieten van een mooie boom, ik zou er wel willen in zitten.... Soms denk ik : mocht ik een huisje/boerderijtje op de buiten hebben, met enkel de noodzakelijke dingen om gemakkelijk te kunnen leven, en niet al dat luxegedoe and must-haves.... en wat zon ook, maar niet te warm, want ik kan er dan ook weer niet tegen. Zo dat 'lentegevoel'-weer of dat 'lichte zomerweer'. Dat doet mij kriebels krijgen, ik hunker daar soms naar. En ik ga er iets moeten aan doen. Daarom begin ik ook wel weer bewuster te leven. Probeer ik van ons 'moeilijk leven van werken en scharten om steeds maar genoeg geld te hebben' dit aan te vullen met wat levensdeugd. Genieten, iets wat ik graag doe. Dat moeten geen grote dingen zijn. Tijd om te genieten is er niet veel. Maar zo proberen m'n eigen levenskwaliteit intenser te maken... ja, ik denk dat het zoiets is wat ik bedoel. Ook al heb ik een zwaar leven, toch proberen er de mooiste kwaliteit uit te halen. Dat niet alles verdrukt wordt door de dingen waar we hele dagen mee bezig zijn.
Zondagavond, toen we weggeweest waren, babbelden m'n man en ik er ook nog van dat we onze winkel niet gaan blijven doen tot we op pensioen zijn. Hij zou nog weer willen gaan werken. Maar hij wist niet goed in wat. Ik denk dat het voor hem voornamelijk die last van dat zelfstandig zijn is die hij van zijn schouders zou willen. Ik zou nog wel iets willen doen op mezelf, maar iets heel anders. Dit is nu min of meer ook wel een creatief beroep, maar de grootste zet daarvan komt van mijn man en een medewerkster. Ik doe bv graag powertex, vroeger ook bloemschikken. Ik ben geïnteresseerd in decoratie en binnenhuisinrichting. Ik ben al een hele tijd voor mezelf aan 't uitzoeken dat ik ergens een cursus zou willen volgen met één of meerdere van die dingen. Ik wil iets creatiefs met mijn handen doen. Maar dan bv van dat bloemschikken is dat ook weer zoiets, als je't op jezelf doet, waar is het einde dan ook weer, dat evolueert ook zo rap en met prutscreaties moet je ook niet afkomen. Ik vrees dat ik daarvoor nog te lang ga moeten bijscholen. Een bed and breakfast interesseert mij ook wel. Ik zou de administratie doen, fietsroutes en bezienswaardigheden inrichten. Onthaal, receptie, mensen hun eten bedienen, kuisen. En als mijn man de bedden opmaakt (want dat kan hij zoveel beter dan ik) en een mooi bord klaar maakt met eten (want met simpele dingen kan hij een heerlijk bord tesamen schieten) dan is't ok. Maar daar zou je ook niet genoeg je boterham kunnen mee verdienen hé. Ofwel doe je dan een bed and breakfast met een creatief atelier bij waar je zaken verkoopt en snuisterijen... en dat hij dan uit gaat werken. Als hij voor 't eten thuis is, is't ok Ja, toekomstdromen.... maar ik denk toch wel met iets aan te vangen in september. Een beetje denken aan mezelf, voor als we binnen x aantal jaar de boel hier stoppen.... Mij daar nu al op voorbereiden, het zal mij dan misschien in de moeilijke momenten ook meer motiveren....
Zondag zijn we naar Wouter Deprez gaan kijken. Mijn soort van humor dus. Bij Alex Agnieuw viel ik gewoon in slaap. Mijn man was dan wel straf boos op me. Ik had deze keer het zekere voor het onzekere genomen, omdat ik weet als ik stil val in de warmte, ik daar wel gevoelig aan ben van in slaap te dommelen, ook al wil ik niet. We zaten op het zijbalkon en ik zeg : 'Zet je maar tegen de kant van het podium, dan zie je het goed'. Dan zat ik er naast en moest hij niet heel de tijd over mij kijken en als ik dan zou in slaap dommelen zou dat ook minder opvallen hé. Hi,hi. Hij vond het niet slecht, maar voor hem mat het wel iets 'vettiger'. Ikzelf kan wel tegen een beetje platte praat, maar soms heb ik de indruk dat sommige van die comedy-mannen denken alleen maar te scoren met platte praat. En als dat dan de hele tijd van dat is, dan begin ik daar toch wel een beetje van te walgen. Dan hebben we achteraf nog een paar terrasjes gedaan en naar het cafeetje/eethuis geweest waar ik met mijn vriendin al een paar keer geweest ben als ik eens alleen weg ga. Mijn man dacht eerst dat dat niet veel soeps zou zijn, maar het beviel hem toch wel. Feit is dat onze zin voor humor toch wel heel verschillend is, en we weten dat ... Tja.... Ook nog eens een klein beetje gebabbeld over één van zijn vriendinnen, deze waar ik het eens mee aan de stok gehad heb, omdat ze mijn woorden compleet verkeerd opgevat had. Ja, het is ook een heel ander karakter dan ik en datgene wat ik 'zo' bedoelde heeft zij compleet anders geïnterpreteerd. Voor 'de bataille' gingen ze (mijn man en zij) eens ergens gaan eten, maar dat was er toen niet meer van gekomen. Nu een groot half jaar later is er daar blijkbaar weer sprake van. Nu, ik moet zeggen, ik heb al weer heel mooie toegiften gedaan. Toen onze oudste haar eerste communie deed heb ik via mijn man (ik ga daar niet meer binnen) een mooie mand met snoep en beertjes besteld. Dat is mij eigenlijk al weer overgeven aan 'de bitch' en op m'n knieën vallen voor mijn man. Want eigenlijk als het over dat feit van die 'bataille' gaat heb ik altijd het gevoel dat hij haar nog verdedigt. Ik heb gezegd tegen m'n man dat hij dat moet doen en dat dat mij eigenlijk allemaal niet veel kan schelen. Ik heb geen zin om daarover te gaan strijden, ik heb geen zin om de jaloerse echtgenote uit te hangen. Pfft.... Als hij zich daar goed bij voelt. Mij ziet hij al hele dagen. Ik heb geen zin om daar een heel tumult rond te maken en ik heb hem gezegd dat ik er ook niet veel vragen ga over stellen. En hij direct : 'Maar ik ga niks misdoen hoor !' Huh, kan ik van denken wat ik wil. Maar mocht het zo zijn, kan ik het toch niet tegen houden. Dat is de loop van het leven. En daarbij ik ben voor een 'open relatie'. Je mag elkaar niet op de hielen zitten, dat verstikt.... Maar die 'open relatie' kan je ook zo wijd rekken als je zelf wilt hé, ... tja.... Ik weet wel dat het een vrij intieme tête-à-tête zal zijn. Het zal nogal de gevoelige toer opgaan, denk ik. Er zal meer uit zijn mondje komen dan dat hij tegen mij vertelt. Hij is nog altijd zo'n beetje bedwelmd van haar. Ze kan hem meteen op zijn knieën krijgen. Ik denk hij meer van haar dan zij van hem. Het enigste wat ik niet wil is dat zij met zijn voeten speelt. 'k Ben weer ingewikkeld aan 't doen hé. Oh ja, 'k ben zelf al content met m'n babbelke met de beruchte 'hij', puur vriendschappelijk toch. Ik moest dus vorige week weer op controle en ik zei zelf dat ik dat eigenlijk wel eens op eigen houtje ga moeten leren doen, dat ik niet altijd kan blijven gaan naar hem. Zijn antwoord vond ik wel leuk. 'Jij hebt die controle nodig. En daarbij : kom jij maar, dan kunnen we nog 'ns wat babbelen en zeveren.' Dus 't moet zijn dat ik hem nog niet te straf tegensteek hé Zo heeft elk z'n ding hé bij ons. Hi,hi.... Is beter dan een verre vriendin van mij, die wordt vandaag geopereerd aan borstkanker. Nog 2 jaar jonger dan ik. Hopelijk evolueert het allemaal goed. Ze ziet het nu toch nog zitten. Salut dagboek van me.
Neen hoor, mijn inspiratie om te bloggen is niet op ! Gewoon megadruk geweest ! Nu nog de nasleep.... en aan het eind van de maand weer megadruk. 's Avonds veel te moe om hier nog wat te tokkelen of met andere dingen bezig. En een teken dat ik me vrij goed in m'n vel voel zeker ?! Want het is meestal m'n frustratietjes die'k hier kwijtspeel.... Vorig weekend zaterdag / zondag was een werkweekend van 32 uur (2 x 16 u) geklopt, zonder praktisch enige onderbreking. Niet te doen. Maar ik was dan ook wel gekraakt in de dagen daarna. We leggen de lat soms toch wel vrij hoog. Denk ik soms wel eens : ' 'k Ben toch een dommekloot'. Maarja.... we moeten wel.... en proberen te genieten van de kleine dingen... Qua personeel (ik ga het niet te luid roepen) zitten we nu toch wel weer goed. Er is er eentje gestopt, een ander heeft die uren er bij genomen, en ook nog een voormiddag van een vroegere hulp plus de uren van onze jobstudentjes, waarmee het toch altijd iets was. Dus nu hebben we er terug een gemotiveerde en vaste kracht bij. En eigenlijk voor onze andere medewerkster ook wel niet slecht denk ik. Beste vriendinnen zullen het nooit worden, hun karakter is te verschillend, maar dat hoeft ook niet. Maar als ze goeie collega's kunnen worden van elkaar is dat ook niet mis. Want als je als medewerker alleen met je bazen moet werken, terwijl je het vroeger anders gewend was... tja .... je mag er nog goed mee opschieten, het blijven je bazen hé.... Ik besef dat ook niet altijd hoor... want je staat hele dagen naast elkaar om te werken... maar toch blijven het je 'werknemers' in ons geval... Toch is het nog altijd mijn man en ik die samen moeten zorgen dat de boot blijft vooruitgaan. Ik ben vorige week naar een chiropractor geweest, een andere dan ik vroeger ging, omdat die iets dichter woont. Is goed meegevallen. De chiropractor zei : 'Jij werkt zoals de mijnwerkers vroeger.' Jaah... ik vond het eigenlijk wel een terechte uitspraak hoor. Die werkte ook met zo'n ring die ze op je lichaam leggen en er dan elementen tussensteken om te zien welke stoffen (vitaminen, voedingsstoffen, kruiden) je nodig hebt om je blokkades wat te helpen opheffen. Blijkbaar draait het van mij rond mijn hart.... Ik heb Borneol nodig. Op het flesje staat in parmantige lettertjes : 'herstelt het geestelijk evenwicht'. Hi,hi... ik zeg tegen mijn man : Dat wil dan zeggen dat ik een beetje 'zot' ben... En ik moest van de chiropractor een dubbele dosis nemen dan van wat op het flaconnetje vermeld staat... Moet al erg gesteld zijn met mij dus. Amaai, amaai.... De lijn zit ook weer in de goede richting. Het is niet dat het zo dramatisch was, maar het was nodig weer eens op de vingers getikt te worden van mijn coach, de 'hij' uit vorige verhalen .... anders was ik weer weg naar + 70... en dat is eigenlijk niet meer nodig na al die inspanningen die ik er al voor gedaan heb. Die paar kilootjes minder is zo leuk. Mocht ik over de ganse lijn even fijn zijn zoals mijn bovenkant, dan ben ik een heel fijn madammetje. Maar 't is aan mijn heupen en buik dat er iets blijft steken hé, dat het altijd eerst blijft plakken. Soms zou ik dat wel eens willen optrekken naar mijn boezem, dat die ietsje groter is, want dat zou wel niet afsteken ) En verder op relationeel vlak alles redelijk goed : de goede dagen en de minder goede dagen. Zo is dat in een huwelijk hé, en zo beloof je dat plechtig. Het gras lijkt elders altijd groener. Maar kijk eerst eens in je eigen tuin. Wied het onkruid en het lijkt meteen ook weer veel mooier... Kwestie van onderhoud. Bye ! Ik moet nog wat werken, voor de afwisseling. Administratie.
Wat moet ik daar nu van denken ? Mijn man is tegen 19u30 een uurtje gaan sporten, dan doucht hij zich en blijft nog wat drinken, maar daar kent hij normaal niet zo veel mensen. Het is nu 23u20. Als hij tegen 00u30 niet thuis is, is het niet normaal. Hij had gezegd dat hij wel tegen negenen thuis zou zijn. Ofwel is hij gewoon blijven plakken aan de toog, ofwel heeft hij iemand tegengekomen die hij kent, ofwel is er iets gebeurd. Maar hij heeft zijn gsm niet mee. Ik heb ook al gecheckt of hij met z'n gsm ergens speciaal naartoe gebeld had. Niks... Ik vind het raar. Hopelijk is mijn ongerustheid ten onrechte en valt hij hier binnen 5 minuten binnen, al dan niet met een stuk in z'n voeten. Maar als't ie thuis is, is 't ie thuis. Ik heb al gekeken op het internet hoelang dat sportcentrum open is. Tot 24h. Dus, kan het wel dat hij blijven plakken is....want dat zou hij wel eens doen.... Ofwel is hij ergens naar toe waar ik niet van weet, maar dan zou hij normaal zo lang niet wegblijven, ofwel is er iets niet pluis. Nog een beetje afwachten, hopelijk is hij toch gauw thuis.....
Néh, hier ben ik nog een keer. Het lijkt precies een tijdje geleden. Het is ook nogal druk nu bij ons. En dan is er volgende zondag de eerste communie van onze oudste dochter. Ze is al aan 't aftellen hoor ! En verder gaat alles z'n gewone gang. We proberen er telkens een goeie van te maken. Niet iedere dag even makkelijk. Ons personeelslid met de meeste uren zit momenteel in een dipje, zei ze vanmorgen. Gisteren liep ze hier rond met een gezicht tot op de grond en heeft van de hele dag haast haar mond niet open gedaan, is vroeger gestopt en zonder boe of ba weggegaan. Maar dat weten we wel van haar dat ze dat zo in haar voeten heeft, maar dat komt dan ook niet echt positief over. Met als gevolg dat mijn man dan zo danig gefrustreerd was van haar gedrag dat hij het dan op mij begon af te reageren. Maar ik heb het hem eens goed duidelijk gemaakt. Ik heb de indruk, ik ga niet te veel boffen !, maar dat het momenteel toch vrij goed loopt tussen ons. Er lijkt weer meer wat warmte. Ofwel geef ik die zelf Kan ook. Nu ik 'hij' toch wel zo goed als volledig uit m'n hoofd heb gezet, ik denk niet dat ik er nu nog iets zou kunnen mee beginnen. Bah, neen, ik denk dat die periode voorbij is. Ik heb maanden gesmacht naar hem in mijn gedachten.... Hij beheerste mijn dag. Sedert mijn 'verklaring', die ik mij dan aanvankelijk wel een beetje beklaagde, is het eigenlijk allemaal gebeterd. Ik heb nog een paar moeilijke weken doorworsteld, maar ik wist dat ik streng moest zijn op mezelf... En als 'hij' en ik dan weer eens tesamen zitten om oa te babbelen, dan is het alsof er niks gebeurd is. Maar, ... ik vind wel dat hij veel persoonlijke dingen (over zijn gevoelsleven - vrouwen, er mee bezig zijn) tegen mij verteld. Dat doet hij waarschijnlijk wel tegen zijn vriendinnen ook. Misschien mag ik dan aannemen dat hij mij ook een beetje als een vriendin ziet, of toch iemand die hij vrij ver vertrouwt. Is toch ook wel leuk. Onlangs kwam hij in de winkel en ons personeelslid was hem aan't bestellen en ik hoorde hem babbelen en lachen toen ik van boven kwam. Ik weet niet wat ik had, maar ik ben niet willen binnen gaan. Ik wilde hem niet zien. Gek hé. Maar het is zo. En nog iets : Helaba, ik reageer liever via mijn blog. Maar je laatste blogs ben ik volledig mee eens, van die oudere mensen in de frituur die nog kunnen genieten van de eenvoud en het geluk, van de jachtigheid en de timing van onze maatschappij, van de ouderwetse café's waar je nog jezelf kan zijn en die inderdaad verdwijnen, van dat relaties die voor velen tegenwoordig een broek en een trui zijn.... Ja.... in grote stukken van 't zelfde gedacht. Ikzelf heb zo de laatste tijd het overheersende gevoel dat wij zo'n consumptiemensen zijn. Als we met de auto op baan zijn dan zit ik steeds maar te kijken naar de natuur, het prachtige groen, de bloeiende bloemen, bloesems.... een vijver ....Ik wil het soms vastpakken en bij me houden.... nooit meer kwijt raken, dat prachtige beeld, dat gevoel, die geur.... Ik heb zo de hunker om te vluchten naar meer basic, naar natuur.... Waar je enkel de dingen hebt die je echt nodig hebt, en waar je nog kan leven en niet altijd geleefd wordt .... Maar tegenwoordig moet je soms meedraaien in de malemolen als je bepaalde dingen wilt doen. Dus is het aan mij om daar een mooi compromis in te vinden. Zodat ik het ene kan doen, maar dat ik mij ook goed voel en kan genieten van al die mooie dingen.
Ik zie het niet meer zitten, ik ga naar Amerika ....
Ben weer bezig aan m'n administratie. Het is om bij te huilen. Moet ik dan weer gaan zagen tegen m'n vent ? Moeten we dan weer zitten discusiëren en ruzie maken ? Vitten, boos kijken naar elkaar. Moeten we dan weer onze kloten afdraaien en werken, werken, werken ? Ik ben het kotsmoe, kotsbeu. Als het tegen de congé niet beter is, dan denk ik dat we er maar beter mee stoppen. Ondanks het feit dat het niet meer erg motiverend is, heb ik ook wel geen zin om alles op te geven, alles, waar we zo veel voor gewerkt heb. En ik denk dat we bijna niet anders gaan kunnen. We hadden het al zwaar, en deze crisisperiode waar alles steeds maar duurder lijkt te worden, maar de opbrengsten minder, zal ons dan uiteindelijk toch nog nekken zeker ??? Ik heb geen zin om uit dit huis weg te gaan, ik heb geen zin om mijn kindjes eventueel van school te veranderen. Ik heb geen zin om mijn ouders al die pijn aan te doen, ze hebben er ook al zovele centen in gestoken. En door heel deze boel, al een paar jaar aan een stuk, die steeds zwaarder en slepender lijkt te worden, die steeds meer de relatie tussen mij en mijn man versteent.... het is niet bevorderend voor ons beiden tov elkaar. Je bent het zat en kotsmoe. En het is zo'n mooi weer vandaag, en we zijn gezond. We zouden moeten dartelen in de wei Ik probeer altijd mijn humor en mijn luchtigheid te bewaren in het dagelijkse leven, maar als ik dan met m'n neus in m'n papieren zit, dan .... jaaah.... dan zakt m'n moed zo diep.... Ik heb het al gezegd. Mocht ik een zwak individu zijn, ik zou vluchten van deze wereld. Maar dat is ook geen oplossing. Er zijn zo vele dingen waarvoor je het wel blijft doen. Omdat je er samen wilt door raken, voor je kinderen, voor al die dingen die we uit de grond gestampt hebben, voor dingen die anderen met ons helpen verwezenlijken hebben. Zijn wij gewoon te dom om dit te doen of hebben wij ook wat tegenslag ? Volgens de buitenstaanders scheppen wij geld met bakken. In werkelijkheid vullen wij putten met kleine schopjes.... Het geeft niet meer op. Ik vraag mij steeds meer en meer af voor wie of voor wat we het nog doen. Het brengt enkel meer en meer negativisme met zich mee. Ik zie het niet meer zitten, ik ga naar Amerika.... Dat we dat maar eens konden doen hé..... Maar daarmee is het niet opgelost, met te vluchten....
O, dagboekje, best dat ik jou hier heb... En ook mijn vriendin waar ik alles aan kwijt kan, nog veel meer details dan hier.... Mijn man heeft het dus allemaal geregeld dat mijn schoonpa meegaat in mijn plaats om dat feest te gaan verzorgen. Dan kan ik makkelijker weg naar die dansshow van onze dochter. En dan gaat hij met zijn pa naar het voetbal van de plaatselijke ploeg vanaf 15 uur. Mooi geregeld hé ?! En eerst had hij GEEN tijd om te gaan naar de show van zijn dochter, kon hij daar onmogelijk raken, moest hij persé zoals ieder jaar nog wat blijven nagenieten aan de bar, omdat we toch niet zomaar konden weglopen, we bleven daar al ieder jaar wat hangen. En nu kan hij plots WEL rap weg van dat feest, OMDAT hij naar het voetbal wil gaan kijken. Dansshow van zijn dochter gaat niet, voetbal van de plaatselijke ploeg wel. Ewel, eigenlijk kan hij die voetbal in zijn achterste steken. Potverdorie. Ik zeg er geen woord meer over, maar ik trek mijn conclusies. Ik had dat toch wel niet gedacht dat hij toch naar dat voetbal zou gaan. Voor mij komt dat over dat dat voetbal VEEL belangrijker is dan de activiteit van zijn dochter. Hij heeft het zijn ouders altijd verweten dat ze nooit naar zijn bezigheden zijn komen kijken en nu doet hij het zelf. Hij werkt heel veel en heel hard, daar kan ik niks over zeggen. Soms veel te hard, en hij mag zijn ontspanning hebben, zeker en vast, dat kan mij totaal niet schelen, maar ik vind de activiteit van onze kleine meid, waar ze zo naar uitkijkt, toch wel veel belangrijker dan een kampioenenviering van een plaatselijke voetbalploeg.
1) uitleg : dit bloggen-dagboek is voor mij echt wel een noodzakelijke uitlaatklep. Ik kan heel goed typen en de woorden vliegen vaak letterlijk uit mijn vingers. Ik heb dit nodig. Ik kan zo m'n eigen stress (en eigenlijk haat ik dat woord) wat meer temperen. Ik begin weer steeds meer de behoefte te krijgen van op een onbewoond eiland te gaan zitten (ik bedoel daar mee, mij terugtrekken alleen) waar ik enkel de noodzakelijke dingen nodig heb : water, wat eten, de zon zonder veel wind, de noodzakelijke electriciteit en mijn gsm en vooral de natuur. En niks anders. Alleen tijd voor jezelf.... om te genieten .... om tot innerlijke rust te komen ... Maar het probleem is mocht je uit die situatie terugkeren dat je dan weer in dezelfde drukke boel terechtkomt en in een paar minuten weer helemaal opgedraaid bent. De beste oplossing is eigenlijk : kiezen voor een ander soort leven. Je kan er wel facetten van behouden, maar er zijn dingen die zouden moeten veranderen. Probleem is : we zitten met onze handen en voeten vast aan allerlei verplichtingen, dus maken er we beter maar het beste van en slaan we ons er met trekken en duwen door. En zaag ik het hier verder op papier af....
2) Aanvulling op het artikel, 2 artikels voor dit. Ik zat te 'klagen' dat mijn man beter in z'n bed zou kruipen dan naar z'n 33 films kijken.... Ik had toen nog tegen hem gezegd : 'Als jij daar zo'n behoefte aan hebt, zou ik mij dan liever abonneren op zo'n zender, dat zal veel goedkoper zijn, maar wat nog beter is, is : meteen met mij in bed kruipen. Dat kan daar ook leuk zijn.' En hij heeft mij toch een beetje geloofd Midden in de nacht werd ik 'overvallen'. Nu, dat hebben we er dan zeker wel eens voor over. Er moet toch wat actie blijven hé, ook al is het op een moment waarvan je dan zegt : 'help, midden in mijn slaap'. Maar als je dan niet toehapt, dan is hij ook weer wat mistevreden en stimuleert dat ook niet verder voor een regelmatig 'onderhoud'
3) 'Hij' was dus weer van reis. Is gisteren langs geweest. Was heel happy. Ik had hem nog terug geantwoord op z'n sms, dat heb ik hier misschien ook wel vermeld. Ooooh, z'n oogskes blonken weer zo hé. Ik mag er toch niet te veel naar kijken. En zo'n smile. Wauw. Alhoewel hij normaal een vrij serieus opzicht heeft. En hij stond vol temperament... Hi,hi, onze hulp dacht verzeker : die is nogal enthousiast tegen mijn bazin. Ik zag haar zo eens kijken. Want ik weet dat ze hem ook wel 'mooi' vindt. En ik had zo de indruk, aan de dingen waarover wij spraken, dat hij gedurende zijn reis heel mijn FB heeft zitten lezen.... Ik denk dan soms : 'Hij zou eens, door wat ik geuit heb, beginnen denken zijn over mij, over hem, over hoe of wie ik ben, en dat zijn interesse begint te groeien....' Hij zou mij dan nu plots toch eens 'aanvallen'. Ik weet niet wat ik zou doen. Ik zou er niet onverschillig tegenover staan, het zou afhangen van het moment. Ik weet dat het toch geen toekomst heeft. En beter een goede vriend, dan een relatie die toch niet mogelijk is hé.... En hem ken ik toch maar oppervlakkig. Mocht ik hem even goed als mijn man kennen, dan zou ik waarschijnlijk ook wel ditjes en datjes weten... dat is de gewoonte of de 'bijna totale kennis' van de ander.
Zondag hadden we in de namiddag een afspraak. Mijn man vroeg of het mogelijk was die te verplaatsen. Er was juist voetbal en hij zou in het café gaan kijken. No problem. Ik moest zelf ook nog ergens naar toe met de kids en zo had ik wat meer ruimte. Ik had gevraagd als ik dan thuis was tegen 18u15 dat hij dan onmiddellijk thuis zou zijn, zodat we konden vertrekken. Toen ik thuis kwam, een half uur later dan gepland, was hij na 'n kwartier nog niet thuis en hij zat gewoon aan de overkant van de straat, dus hij had mij zeker zien thuiskomen. No problem voor mij hoor. Ik zou wel voor de deur oprijden, binnengaan en melden dat we weg zijn. Maar 'k vond het van aan de andere kant toch wel een beetje straf, ik was zelf al een half uur later thuis geraakt, dus het begon al te nijpen voor onze volgende afspraak, dat ik hem dan NOG moest gaan halen. Maar ik doe dat dan kort en krachtig : Ik ben NU weg. En we waren ook meteen weg. 's Avonds is hij goed in z'n bed geraakt... het was tijd : 's middags 2 schuimwijntjes en een rode wijn, in de namiddag x aantal biertjes, 's avonds een aperitief van het huis, een biertje en 2 Irish Coffees. Je zou van minder slapen hé Maar tegen zo'n mix zou ik niet kunnen hoor. Nu dat kan mij niet schelen, zolang hij mij niet tot last is. Maar zo alles door elkaar naar binnen gieten. Bweuk... Heb je daar dan nog genot van ? En hij weet dat ik toch ga rijden, dus dat is al een garantie voor hem. Hi, hi. Maar wat ik ook wel straf vond en ik ga nu zien wat hij gaat doen. En ik ga er niet te veel proberen over door te drammen. Ik zou echt eens willen zien voor wat hij kiest. En voor mij bepaalt dat VEEL. Dit weekend zitten we met enorm veel werk en onze oudste dochter moet net optreden in haar dansschool. Dat is de zaterdagnamiddag om 15 uur, maar dan kan geen van ons beiden weg, maar ze mag wel mee doen. En zondagnamiddag om 15 uur. Zondagmiddag moeten we net een groot feest gaan verzorgen. Tegen 14 uur moet dat redelijk rond zijn. Dus kan ik dat nog net halen tegen 15 uur om daar te raken. Ik had gevraagd aan mijn man : Ga je ook niet mee ? Hij : 'Maar neen dat gaat niet lukken. We gaan ons weer heel de tijd moeten opjagen om daar te raken en ik zou liever met onze helper, zoals ieder jaar, daar nog wat drinken en een klein beetje blijven hangen, zoals op andere jaren. Ze zouden wel zeggen : die zijn rap weg.' Waarin ik hem wel grotendeels gelijk heeft. Ik vind het belangrijk dat toch minstens 1 van onze 2 kan gaan kijken naar onze dochter. Dus ik heb er niet te veel meer verder op aangedrongen. Nu zegt hij zondag tegen mij in de auto : 'Zondag is het de laatste match van de plaatselijke voetbalvereniging en ze zullen normaal kampioen spelen, dus 't zal geestig worden'. En ik : 'Ah, maar je zal niet kunnen gaan, want we zitten met dat feest.' Hij : 'Ah, ja, tjuu, ... maar ja, het is om drie uur. Ik zou dan nog kunnen gaan.' Ik kon met de slag ontploffen : hij kan al heel de tijd niet gaan naar het dansoptreden van zijn dochter en als het voor dat voetbal was dan gaat het plotseling meteen wel. Ik zei : 'Zondag om drie uur is dat optreden van onze dochter ook.' En dan hield hij zich in en dacht waarschijnlijk : 'Shit, nu ga ik toch niet kunnen gaan, is juist op hetzelfde uur en ik ging niet gaan naar dat dansen'. Ik zei dan nog : 'Kijk, jij doet wat je wilt. Als je graag gaat moet je gaan hé.' Maar hij zal ook wel aan de toonaard in mijn stem gehoord hebben dat dat mij niet zo fel beviel. Ik heb er dan een later moment nog wel eens over opgesmeten, maar nu ga ik het bewust gerust laten en eens zien voor wat hij kiest. En dat zal voor mij toch veel bepalen over mijn verdere toekomstperspectieven. Niet dat ze drastisch gaan wijzigen, maar over mijn ingesteldheid, waar ik wel of niet voor ga en waar ik wel en geen rekening (meer) mee houd. Als het anders een zondagnamiddag is en we zijn allebei nogal moe, dan ziet hij het de zondagnamiddag vaak niet zitten om ergens naar toe te trekken voor de kinderen. Ja,ik mag gaan, maar hij gaat rusten (en achter mijn pc kruipen ) Maar als het voetbal is, dan heeft hij haast geen tijd van te eten, is hij ook wel moe, en komt hij 's avonds zeker niet voor 20 uur thuis. De match is altijd om 15 uur. Trek je conclusies. Ik zat hier vanmorgen in de Flair te lezen, verhalen van madammen die bedrogen waren door hun man, maar het had volgens mij ook veel te maken met openheid en verdraagzaamheid in een relatie. Je moet elkaar nu ook de keel niet toenijpen vind ik, elk heeft een eigen persoon van bestaan en je moet toch niet direct wantrouwig zijn. Maar soms denk ik dan : erger ik mij hier op papier soms wat overdreven aan mijn man, maar ik verdraag het of sta het oogluikend toe of zo, of is het eigenlijk effectief zo dat ik kordater zou moeten optreden ? Maar iedere man is zo 'n beetje gelijk zeker als je hem wat langer kent ?
Ja, ik moet toch nog eventjes doordrammen over de beruchte 'hij' waar ik nu ondertussen mijn antwoord wel ken Hij is op reis geweest, alleen. M'n gsm was stuk geweest en 'k was alle nrs kwijt dus had ze via FB teruggevraagd. Vanmiddag kreeg ik smsje met z'n nr + verslag van z'n reis : 'De reis was zonnig en ontspannend maar af en toe wat eenzaam.' Dat laatste woordje bleef wel hangen bij me : eenzaam.... Tja.... het kriebelde toch weer bij mij vanbinnen. Het zal toch altijd een speciaal gevoel blijven geven. Het is toch een zwaar onbekend hoofdstuk uit mijn leven geweest en je laat het niet van vandaag op morgen los, maar ik mag niet klagen. Mijn uiting is misschien wel het beste geweest. Toch zeker voor mezelf. Want ik was mezelf aan 't opvreten....
En mijn eigen ventje : ja, best wel goed ventje, maar soms zooooo kort. Soms denk ik dat ik zijn hondje ben. Bv vorige week kwamen we terug van een feestje. Ipv van de autostrade te nemen wou ik de kleine weggetjes nemen, vind ik altijd eens leuk. Maar mens heeft hij daar zitten van janken dat ik een andere kant op reed. Ik werd zo danig kwaad dat ik dan toch maar op die autostrade gereden ben. Vanmorgen vroeg ik ook iets waarover ik twijfelde : jongens, wat ik daar weer allemaal naar mijn kop kreeg. En dan lees je een smsje dat hij aan z'n getrouwde vriendin verstuurde (die andere, de bitch is niet getrouwd) : 'Jij geeft zoveel om mij en dat is zo fijn hé en omgekeerdX' of onlangs over 'hoe goed ze konden praten met elkaar'. Grrrr.... dat hij eens die lieve woorden tegen mij zegt hé. Onlangs had ik een hele hoge factuur van Telenet. 33 filmpjes aan 4.5 Euro. Zegt genoeg hé. Ik informeerde me bij Telenet : 'Mevrouw, u kijkt nogal veel erotisch zie ik'. Ik niet, mijn man. Hij zou beter in zijn bed kruipen bij mij en daar zijn erotiek naar boven halen. En hij doet dat zo half en half achter m'n rug, omdat hij weet dat ik daar niet zo goed tegen kan. Maar ik kan daar gewoon niet goed tegen omdat ik altijd de indruk krijg dat dat veel beter is en dat ik niks kan. En dan heb ik eigenlijk ook soms geen zin meer. En ik moet toegeven dat de stress die mijn leven doorweeft daar ook wel een groot stuk mee te maken heeft. Hij wil het zo altijd op mij steken, maar ik vind dat hij er eigenlijk evenveel schuld aan geeft. Jaah.... we blijven verschillend.
Dit is weer één van mijn zwarte dagen. Pfft. Ik zie niks meer zitten. Mocht ik een zwak individu zijn dan zou ik uit dit leven stappen. Maar ik ben sterk en ik ga vechten. Ik kan misschien wel eens serieus in de put zitten, en daarvoor dient dat hier dan ook wel een beetje. Het helpt allemaal. We mogen ons heel gelukkig prijzen dat we gezond zijn. En ik ben VOOR mensen die optimistisch zijn. Ik probeer altijd optimistisch ingesteld te zijn, maar als je met zovele druk zit van alle kanten dan wordt dat optimisme steeds kleiner. Het is al zo ver gekomen dat ik qua toekomst altijd maar zorgen zie.... Ik probeer er mij zo goed en zo kwaad mogelijk door te trekken, maar soms heb ik wel eens dagen als deze en gisteren. Ben gisteren serieus in de clinch gegaan met één van mijn personeelsleden en het zit nog niet helemaal goed. Al dat gezaag en gezever, ik ben het kotsmoe. Ik moet altijd maar sleuren, trekken, schipperen. Het lijkt alsof dit mijn job is.... En soms denk ik dan : Als je met al die druk en zorgen, bekommernissen aan je hoofd zit : maak je jezelf op termijn daar niet een beetje ziek mee ? Mocht ik kanker krijgen, dan steek ik het zeker daar op... Want pessimistische mensen zijn naar mijn oordeel nog meer vatbaar voor deze vreselijke ziekte, door hun doemdenken.... die voor niks in je hele lichaam goed is. Dan denk ik : er moeten toch betere oplossingen zijn die je leven aangenamer kunnen maken. Best dat we hier nog die 2 kleine meiden lopen hebben, die ook wel eens ambetant kunnen zijn, maar die heel vele vrolijke, onschuldige noten in je leven brengen, waardoor je weer een beetje opgebeurd raakt .... En eigenlijk heb ik gewoonweg ook geen zin om heel deze boel die wij over acht jaar uit de grond gestampt hebben zomaar van de hand te doen. Er zit te veel arbeid in, van ons, van mijn man zijn broer, van mijn ma die hier iedere zaterdag de strijk komt doen, van mijn ouders die al een paar keer financieel gesponsord hebben. We hebben onze woonst vorig jaar volledig verbouwd en alles is nu naar onze zin, alleen nog wat afwerking... Ik heb geen zin om alles zomaar op te geven. Maar ik stel mij steeds meer en meer de vraag of het eigenlijk ooit wel zal lukken. De tijd is er ook niet op verbeterd. Vorige week hoorde ik dat er nu zovele zelfstandigen zijn die al gaan aankloppen bij het OCMW. Wij gaan hier moeten concrete maatregelen treffen, maar dingen veranderen met mijn man dat loopt ook al niet van een leien dakje. Dat zijn meer discussies die tot niks leiden of het is ruzie.... Pfft. Kotsmoe ben ik het. Kotsmoe. Personeel, financien, werkdruk, lange werkuren, weinig vrijheid en het goed bedelen om jezelf nog iets te gunnen (dwz proberen zo goed en kwaad mogelijk van kleine prullen te genieten....) Ik hoef geen luxe, maar ik wil toch een beetje gemakkelijker willen leven. Een beetje meer harmonie in alles. En niet dat je altijd zo sterk moet trekken aan die emmer, dat ie niet in die diepe put valt.... op gelijk welk vlak....
Ik ben begonnen met dit blog als een soort uitlaatklep, om mijn eigen gevoelens, frustraties, werkdruk, ... wat onder controle te krijgen. Ik wil niet naar iemand toegaan die mij daarin begeleidt als ik in een 'put' zit, ik wil zelf door mijn moeilijke periodes spartelen. Helemaal alleen kan ik dit toch niet. Ik heb ook wel veel steun aan 1 vriendin die ook een soort dagboek voor me is. De eerste keer dat ik op mijn blog een reactie kreeg voelde ik mij betrapt... Ik dacht : Jeetje, nu heeft iemand daar alles zitten lezen over wat ik denk en voel (op de kritiekste momenten nogal vaak ), die weet meer dan wie dan ook. Maar het is een blog, en dat weet je, dat iedereen die er toevallig op verzeild raakt dit kan lezen. Gisteren kreeg ik een tweede reactie. Ik was eigenlijk al een beetje in afwachting ervan... 't Doet wel 'ns deugd dat mijn verhalen andere mensen toch wel boeien, wat ik nu niet meteen gedacht had. Want als je zo alles na elkaar leest, herhalen bepaalde zaken zich vaak en dan denk ik dat dat misschien wat tot langdradigheid leidt. Maar nu vind ik het eigenlijk niet erg meer ;-)
En ik wou nog even dit ene kwijt : gisteren kwamen wij terug van een uitstapje (een paar dagjes verlof genomen, samen met de kids, deed wel eens deugd). We waren aan zee geweest. Het herinnerde me aan een tv-feuilleton, Sarah. Vond het eigenlijk wel grappig. Ik was aan't denken aan de beruchte 'hij' waar ik al zovele woorden aan besteed heb, dat 'hij' op reis is. En dacht : 'hij' is daar alleen, zal heel veel tijd hebben om te denken, en zal waarschijnlijk wel eens aan mij denken ook, met mijn 'kuren', mijn uiting van de laatste maand... Misschien zit ie ook wel naar de zee te kijken terwijl hij over mij aan 't mijmeren is, net op het moment dat ik naar de zee zit te turen. Misschien begint ie toch nog meer te zien in mij door daar alleen op dat eiland te zitten... Zo ging het met Sarah ook destijds... En het is ook met Sarah dat ik destijds eens werd vergeleken door mijn eigen man en ik heb hem dat toen heel kwalijk genomen. Van bepaalde punten had ie misschien wel gelijk, want met het vele werken en 2 kleine kids zou je jezelf al eens wat durven verwaarlozen, maar mij met zo'n achterlijk, ouderwets spook vergelijken zoals ze eerst was vond ik echt erg. Maar ik weet dat ik mezelf geen dergelijke blaasjes meer mag wijsmaken, dat ik mijzelf niet meer mag opschroeven. Daarom is het wel beter dat ik het allemaal eens verteld heb aan hem en hij heeft dat mij ook niet kwalijk genomen. En dat we gewoon goed kunnen blijven opschieten met elkaar. Een leuke vriend is ook goud waard. En ik voel mij daardoor ook wel weer beter, zodat ik onbewust waarschijnlijk ook anders reageer tegen mijn eigen man. Ik heb uit het laatste klein jaar veel geleerd. Heb vele moeilijke momenten gehad. Het zal financieel nog een lange zware periode zijn, maar ik denk dat ik psychisch weer sterker sta. En ik weet dat ik er meer zal van genieten !!! En dat we ons leven ook wat vrijer moeten nemen, want het is toch nog voor zovele jaren dat wij onder een zware werk en financiële druk staan, dus kunnen we er beter terwijl toch maar ontspannende momenten tussen steken en eens iets wat we eerder gingen laten, toch doen ! Want als ik morgen ziek zou worden, dan is het te laat. En dat zou dat voor mezelf en mijn gezin wel jammer vinden. Make happy moments of little times !
))) 
