Bovenstaand titeltje verwijst naar vandaag.
Eerst nog even over gisteren.
Onze naaste medewerkster was ziek, dus moesten mijn man en ik het alleen redden. Ze had eigenlijk maar een paar minuten voordat ze er moest zijn haar man laten bellen, dus was dat dan onverwachte noodsituatie die we moesten oplossen. Dat is dus aardig gelukt. En zegt mijn man tegen mij : 'Best dat we mekaar nog hebben hé.' 'k Moet zeggen : 't deed mij toch wel deugd.
We blijven verschillend, het is een feit. Maar we kunnen elkaar ook nog niet zo goed missen zeker. En ik denk dat we dan op een ander vlak wel gelijk zijn : dat we alletwee onze vrijheid wel een beetje willen.

Vandaag.
Komt mijn man naar mij. Hij had zijn ma aan de telefoon gehad. Met een rare vraag :-) En vertelde het.
Remember : wij hadden een mand met snoep besteld bij zijn fameuze vriendin van het koffiehuis. Ik wou zand over de wonde van november gooien, ook al ga ikzelf er niet snel meer binnen gaan. Maar dit eigenlijk voor een groot stuk tov mijn man. Ik bedoel het niet kwaad met die vrouw, maar ze mocht niet zo fel uit de hoek gekomen zijn. Maar nu snap ik de reden wel, ik wist het eigenlijk wel. Ze voelt gewoon nog te veel voor hem. En hij voor haar. Dat is gewoon iets waar ik niets kan aan veranderen.
Nu ja,... zijn ma vroeg hem wat het communiekaartje van onze dochter daar stond te doen. Ze had graag een fotootje gehad met de mand op die ze gemaakt had. De zus van mijn man zijn ma was er met haar dochter een koffie gaan drinken en ze hadden dat kaartje van onze dochter zien staan. Ze hadden dat natuurlijk meteen al doorgekletst aan mijn man zijn ma die vol wantrouwen een hele parlé begon af te geven dat ze vroeger al altijd met zijn voeten gespeeld had en of hij met iets bezig was (relatie of zo) met haar en dat hij heel zijn eigen zaak voor haar niet naar de knoppen moest helpen.
Ik zal vanavond als we gaan waarschijnlijk ook nog wel de vraag naar mijn hoofd gegooid worden :-)
En eigenlijk moet ik er wel mee lachen.
Ik denk dat ik eigenlijk heeeeeeel raar in elkaar zit. Ergens ben ik bang mijn man te verliezen aan haar, (want de opmerking van zijn ma was idd niet onterecht als je mijn vorige uiteenzettingen leest) en ergens 'gun' ik het hem.... Ik weet, en daar valt niks tegen te doen, dat als dat gevoel er zo sterk is, al vele jaren, je daar eigenlijk weinig kan tegen doen. En misschien omdat ik hem daar nog veel in toelaat, gaat hij er misschien ook niet snel verder in... En ik ben eigenlijk ook van het idee : akkoord, hij zal mij wel graag zien en mij zien zitten, anders deed hij niet zo vele dingen met mij tesamen. En het volgende heb ik nog tegen hem gezegd : ik zou het jammer vinden, maar hij moet weten in zijn leven wat hij wil. Ik kan zijn gevoelens voor een ander niet tegenhouden. En ik zou veel liever hebben dat hij gelukkig is met een ander dan dat hij heel zijn leven eerder ongelukkig of minder gelukkig is met mij. Een mensenleven is al zo kort. Dat is eigenlijk gewoonweg de hele simpele reden van waarom ik daar niet al te jaloers op reageer.
Welke zin heeft het een mens zijn geluk te verknoeien. Ik zie mijn man best graag, ik heb misschien ondertussen zelf ook al diepere gevoelens gekend voor iemand anders, maar omdat ik hem graag zie, gun ik hem ook het geluk.
En eerlijk gezegd, het gaat zijn ma geen graten aan hoe wij o'vreen komen...