Gepikt van een andere blog. Ik vond het gewoon mooi en vol waarheid en ik wil het bewaren. De blauwe treffen me het meest.
Probeer iedereen die je in je leven tegenkomt te zien als een leraar. Nooit vergeten zelf te denken, maar niets belet je om samen te doen. Je vuist kun je beter gebruiken om er in te lachen, dan om er mee te slaan. De ogen spreken overal een taal. Ieder mens heeft een bestemming en het toeval helpt mee om die te bereiken. Af en toe moet je zo wijs zijn je verstand eens te verliezen. Anderen begrijpen is kennis, jezelf begrijpen is verlichting. We streven zo naar perfectie, dat we vergeten dat imperfectie ook mooi kan zijn. Het nest is goed, maar het heelal is ruimer. Als je kwaliteiten hebt durf je mensen de ruimte te geven. Het vergt minder geestelijke inspanningen om iets te veroordelen dan er over na te denken. Waar angst en verlangen elkaar raken is er contact. Het hart heeft zijn redenen die de rede niet kent. Bergen verzet je door iedere dag kleine keien te verplaatsen. Om te slagen moet je met zoveel passie in iets geloven dat het een realiteit wordt. Niet elke verandering is verbetering, en niet elke beweging is vooruit. Het verlangen naar liefde is van oorsprong lichtvoetig en feestelijk. Elkaar kennen wil niet zeggen alles van elkaar weten, maar met vertrouwen in elkaar geloven
Gisteren kwam een dame nogal koleriek onze winkel binnen. Ze wou mijn man spreken. Ik vroeg haar of ik haar kon helpen, maar ze moest mijn man hebben. Ze was de dag daarvoor in de winkel geweest, had betaald met bancontact. Ondertussen was m'n man al weer verder aan 't werk en hij had het niet echt gehoord en heeft blijkbaar nogal verwonderd gekeken van : is het betaald ? Die vrouw was daar zo van in haar gat gebeten... ze voelde zich alsof ze een bandiet was die niet wou betalen en hoe de mensen daar op zouden reageren. Maar zij heeft mijn man zijn reactie totaal verkeerd geïnterpreteerd. Hij had het niet gehoord en was druk bezig en heeft zo'n beetje nonchalant verwonderlijk gereageerd en dat is compleet in verkeerde aarde gevallen. Ik haald hem erbij en die vrouw was hele reken aan het afgeven dat het een schande was en dat zij zo niet was dat ze niet zou betalen en dat ze het bewijs zwart op wit had dat dat bedrag van de rekening gegaan was en dat ze er de hele dag niet goed van geweest was en dat ze het jammer vond dat er niemand in de winkel stond dat ze het eens kon zeggen dat wij mensen zouden verdenken dat ze niet betalen etc. etc. Ik stond op dat moment toen hij haar besteld had en afgerekend ook in de winkel en ik had alles gezien. Ik heb nog nooit in heel mijn leven mijn man zo staan verdedigen en hij heeft ook wel gereageerd dat ze dat zo niet mocht opvatten. Ik wist dat het zeker niet kwaad bedoeld was van hem, maar dat zij dat dus totaal verkeerd opgevat had. Nog nooit in mijn leven heb ik hem zo woordelijk verdedigd. Toen begon ze ons toch te geloven en begon ze zich te excuseren. Er kwam iemand binnen en ze draaide snel af in haar woorden en excuseerde zich nogmaals dat ze te hard van stapel gelopen was. Ondertussen was mijn man terug naar vanachter. Ik bestel de volgende klant en moest nog iets halen naar achteren. Terwijl wou ik mijn man laten weten dat de vrouw zich volledig geexcuseerd had, dat ze daar niet mocht in op gaan. Ik had nog geen kans om dat te zeggen. Hij komt uit het lokaal vanachter en gooit mij verwijtend naar het hoofd : 'Maar je was potverdorie juist als een 'vogeljonk'. Je was juist als vogeljonk, zo, met je schouders omhoog, je gaat je toch niet laten doen.... ' Zo heel verwijtend en kleinerend. En ik had hem ZO STERK verdedigd. Ik werd zo danig kwaad en ik vloog echt uit. Ik was verbouwereerd. Ik had hem zo verdedigd en hij roept dan verwijtend naar me dat ik een vogeljonk ben. Ik was zo danig kwaad dat ik mijn boel daar gesmeten heb en tegen hem half huilend riep : 'Kijk, jij moet maar die klant gaan bestellen. Ik trek me er hier niks meer van aan. Ik zal jou nog eens verdedigen.' Ik heb mijn auto genomen en ben een ritje gaan doen. Toen ik terugkwam vroeg hij of ik afgekoeld was. Jah, vandaag ben ik al afgekoeld, maar het is zo weer een prik in m'n hart. Vorige week werd ik een paar keer door mijn neus gewreven dat ik hier toch het gemakkelijkste werk heb. Akkoord, de opkuis net voor onze sluitingsdag is veel zwaarder en vuiler dan vooraan in de winkel, maar ik kan toch moeilijk met een vuile schort naar voor komen. En administratie dat is in zijn ogen geen werk. Dat is bezighouding zou je denken. Ik begin ook om 6 uur 's morgens en ik heb ook gedaan om 20 à 21 uur 's avonds. Akkoord, ik onderbreek meer in mijn werk : ofwel is dat voor de kids ofwel is dat om een noodzakelijke boodschap te doen. Maar 'op commissie' gaan dat zijn zo ook van die 'plezieruitstapjes' krijg ik soms de indruk. Het is ook laden, lossen en nog eens lossen....Ik trek het me veel te nauw aan zeker. Maar van gisteren voelde ik mij echt beledigd. Een paar jaar terug heeft hij me ook eens vergeleken met 'Sarah'... Dat zijn dingen die blijven hangen. Gisteren had ik zo een moment van : ewel, nu is het gedaan. Ik moet het allemaal niet meer weten. Maar als we dan een dag verder zijn dan relativeer ik het misschien weer een beetje, maar toch blijft het een steek.... Maar voor m'n kids kan ik het gewoon niet doen of over m'n hart krijgen. Ze zien ook zo graag hun papa en ik wil ze dat verdriet niet aandoen dat papa en mama niet meer samen zouden zijn. Nu, een mens moet wat kunnen verdragen ook van elkaar, maar waar ligt die grens ? Ik merk van mezelf wel op dat ik makkelijker opvliegend ben, soms ook eens tegen m'n kids. En daar heb ik achteraf dan wel spijt van.
Een 'nieuw' koppel (alletwee gescheiden dus), zij met 2 kindjes, gaan alletwee niet uit werken (of dat ze op de ziekenbond zitten weet ik niet), betalen 700 Euro huishuur, hebben een nogal ruime kleerkast en een grote bak (jeep-achtig model met bak) waar ze mee rijden. Hoe doen die dat ? En van thuis hebben ze het zeker niet mee. Die doen verzeker een andere 'bijverdienste'. Hmm... kan niet anders.
Maar ik erger me wel. Aan van die dikkenekken en roddelpotten. Ik heb daar gewoon een gloeiende hekel aan en je mag dat dan niet tonen hé. Ik heb natuurlijk ook graag dat mijn kids goeie vriendjes hebben. Maar sommige mensen overdrijven daar toch wel matig in. Ik weet iemand wiens dochtertje in de kleuterklas van mijn dochtertje zat en wegens bepaalde 'stoorzenders' naar een andere school gaat. Eén van die stoorzenders is een kindje uit de klas die uit een nogal marginale 'sociale' familie komt. Ik vind dat zo straf ! Je kan die kleuters toch zelf nog een beetje sturen. Akkoord, in de klas zijn ze er bij, maar buiten school kan je toch zelf bepalen of je kind al dan niet verder optrekt met een ander kind, zeker als het nog een kleuter is. Straf, straf, straf ! Alsof er in die nieuwe klas geen 'sociaal geval' zal zitten. Er zit wel in iedere klas zo'n kind. En dan aan van die mensen die op een anders zijn zaken altijd maar iets aan te merken weten, dat het maar hun eigen zaken, hun eigen manier is van werken die goed is en dat iedereen het zo zou moeten doen als henzelf. Maar wat een ander doet is maar dit en is maar dat. Hoh, ik zou daar van ontploffen. Als je in een school terecht komt zijn het de leerkrachten en de directie die je kinderen proberen wat bij te brengen, andere horizonten leren verkennen. Maar dan moet je ook kunnen accepteren dat dat ook eens een beetje anders kan zijn dan hoe je het zelf doet, maar die daarom niet slechter is. Maar sommige mensen weten altijd wat. Het is ook wel een beetje : mijn kindje, schoon kindje, en daar mag niemand een strootje verkeerd aan raken.
Na een druk weekend geniet ik van m'n zondagnamiddag. Lekker rustig. Deze namiddag na het eten een 'dutje' gedaan van 2 uren in de zetel, zonder de kids rond m'n oren, want die zijn meegegaan met oma. Is ook eens zalig, zonder hun lieve gekwetter. Met enkel het getik van de klok, geen lawaaierige tv, het waaien van de bomen en het onvermijdelijke geritsel van de auto's in deze nogal drukke straat (maar dat zijn we wel een beetje gewoon). M'n ventje ook aan 't soezen in bed. Zalig, ... eens wat RUST in huis. Nu nog wat lezen in mijn boek en straks zijn de kids daar weer en is het einde rust, is de tv weer aan is m'n ventje weer op... dus nog snel even genieten van MIJN rust
Het opstarten is vrij goed meegevallen. Als we nu maar zo snel mogelijk zo veel mogelijk centen binnenkrijgen is het goed. Want dat is mijn grootste zorg. 3.5 week gesloten zijn is eigenlijk te lang. Voor jezelf is het wel goed, want pas na 3 weken ben ik echt tot rust gekomen denk ik. Straf hé. Maar voor de portemonee is dat niet goed. Want we hebben nog te veel zaad nodig in ons bakske.
En de jeugdbeweging is op kamp. Ik moet eerlijk bekennen dat ik iemand een beetje mis die mee is met de kookploeg. Raar hé. Het is iets dat toch nog altijd een beetje blijft hangen. Nu ja, als het ook 2 jaar geduurd heeft blijven daar nu en dan nog wel eens sluimeringetjes van hangen hé. Volgende week mag ik dan weer op visite, dus dan kunnen we terug een gezellig babbeltje slaan. Maar ik zal wel 'n beetje op m'n weegschaal mogen letten of er gaat er eentje scheef kijken, want ik ben fantastisch snel aan 't stijgen. Aiaiaiai, strak is al m'n moeite naar de wup. 'k Ga nog een beetje werken. Vanavond nog 'n bestelling gaan leveren en dan nog 'n klein feestje gaan doen. Het eerste weekend na ons verlof is oké. Best.
Alles komt weer in z'n gewone routine en misschien is dat het beste ook. Ik zal alleen eens meer aan mijn eigen deugden beginnen denken in combinatie met die van de rest van mijn gezin. Maar er is meer dan werken alleen. Met de korte en krachtige of strenge hand mijn man proberen duidelijk te maken tegen welk uur ik 's avonds toch graag zou gedaan hebben. En er kordaat in zijn. Je hebt altijd al eens een dag dat het wat uitloopt afhankelijk van het werk. Maar ik ken dat, beetje bij beetje, slabbakt dat en is het steeds nog later, want ik moet dit nog doen en ik moet dat nog doen. Je kan altijd blijven werken. Ik heb al zitten kijken voor wat ik mijn dochters komend schooljaar zal inschrijven. De oudste zou graag leren schaatsen. Maar dat is maar van oktober. Ik zou graag hebben dat ze naar de zwemschool gaat, omdat ik dat zelf niet genoeg kan en dat is toch wel belangrijk vind ik. Ze zou natuurlijk nog graag blijven dansen en evt. nog turnen. Nu, sowieso moet ze iets hebben voor op woensdagnamiddag, want ze begint zich te veel te vervelen. En dan moet die kleinste natuurlijk ook nog iets hebben. Dat zal normaal turnen en dansen zijn in de zelfde scholen als de oudste, maar ja, het uur ligt er meestal juist voor of achter. Het zou ideaal zijn mocht ik ze daar tesamen kunnen laten, maar ik weet niet of de bevoegde instanties dat gaan toelaten. We zien wel. En als ik het zelf niet allemaal kan regelen van vervoer schakel ik wel iemand in. Alleen nog iemand zoeken. Of proberen te combineren met andere ouders, dan scheelt dat toch al een stuk. Zelf ben ik van plan ook een cursus te voelen en wat workshops. Eigenlijk zou ik moeten sporten, maar ja, ik moet al echt iemand mee hebben. Alleen raak ik daar zo slecht. Logopedie ga ik voor alletwee stop zetten. De kleine tatert ondertussen al heel goed en de oudste is het eigenlijk puur op haar lezen, dus ik ga dat proberen zelf wat bij te benen. Ik heb geen zin meer om daar m'n geld aan te geven als het eigenlijk puur is op regelmatig oefenen. Ik moet het alleen op regelmatige tijdstippen trachten te doen. Nu, als haar juf vindt dat ze het toch nodig heeft, dan starten we er weer mee. Maar soms zou je denken dat die leerkrachten daar hun procentjes van hebben. Nog wat verder doen aan mijn administratie want ik heb hier zo nog een paar hangende zaken die dringend in orde moeten gebracht worden. En ik hoop dat we goed kunnen starten met heel veel verkoop en heel veel centen in de kassa, want ik heb ze echt wel nodig. Als ik kon toveren, kon toveren, kon toveren... of zo'n speciaal ezeltje hebben....
Ik voel me al terug een beetje minder moedeloos dan vanmorgen, maar daarmee is er nog niks opgelost. M'n grootste furie is er weer uit. Ik heb al een klein sprankeltje hoop terug herwonnen. We zullen met onze kleine riemen verder roeien door deze woelige zee. Heb deze namiddag wel deugd gehad van eens samen naar de zee te gaan met de kids. 't Was niet echt warm, maar toch stond alles volgeparkeerd. Nu 't viel nog mee van 't volk en hoe dichter bij het water hoe zaliger het was. Ook minder volk De kids hebben geplonsd in het water. We hadden hun badpak niet direct mee en hun rokje etc... 't was allemaal doornat... Maar ze hadden zich geamuseerd en ik ook van hen bezig te zien. Enkel met wat moed kom je vooruit. Maar soms wegen die andere momenten wel eens sterk door. Ik heb al dikwijls eens gedacht dat vele in mijn plaats wel al eens tot bij een psychiater zouden gestapt zijn. Maar daar ben ik dan ook weer een keikop in. Mijn 'problemen' moet ik maar zelf zien op te lossen en dit hier is mijn psychiater.
Kan dat eigenlijk nog opgeven ? We zijn nog niet begonnen en ik moet in de eerste 14 dagen 5200 Euro dokken aan 1 firma omdat ik het contract opgezegd heb, 650 Euro's aan een andere instantie, 875 Euro en 700 Euro, dan nog andere zaken 1400 Euro, 700 Euro, 580 Euro en de lonen die nu niet zoveel zijn 2000 Euro. Dit zou binnen de 2 weken moeten kunnen. Is het dan niet normaal dat ik niet meer echt kan genieten en niet meer echt van m'n verlof kan genieten bij momenten ? Dat ik bij momenten serieus pessimistisch kom. Het is iets wat in je blijft sluimeren. Telkens je post krijgt al met de angst dat er geen ambetante tussen zit. Ik wil m'n ouders niet meer aanklampen. Zij kunnen niet steeds onze sponsor spelen. Er komt nooit iets van de kant van mijn man. Er was zo eens een factuur die wij hadden vergeten te betalen aan mensen die zijn ouders kennen. Mens, is dat een gejank geweest van zijn ouders : 'haar eer' ging geschonden zijn. Ipv te vragen hoe komt dat of si of la... Neen : haar eer ! Nu, zijn ma heeft onlangs eens gezegd tegen hem, toen ze ook al op haar paard zat dat ze een foto van onze dochter bij zijn koffiemadam (die zijn grote oude vlam is) had zien staan. 'Je mag toch niet van Mandy weggaan, wat zou je gaan doen met je zaak?' Hij moet dus bij mij blijven voor het financiële. Maar ha ! er is geen financiële of 't is enkel een financiële put. Ik zou willen weglopen, heel ver weg dat ik van heel die vorte boel hier verlost ben. Redenering met mijn man is toch niet mogelijk : het is altijd zware discussie en geroep en gezever en gezaag. Ik ben het meer dan kotsmoe. Deze namiddag gaan we naar de zee. Dat zal wel weer wat mijn zinnen verzetten. En voor de kids mag je ook niet al die rompslomp laten merken. Another face... Ik weet het echt niet meer. Wat een kloteboel. We willen blijven sleuren, maar de moed is vaak al eens heel diep in mijn schoenen gezonken. De mensen denken dat wij een bloeiende en draaiende zaak hebben, maar het is eerder een bloedende zaak. En mijn relatie met mijn man stelt ook al niet veel meer voor. Nu mocht er met één van ons twee iets gebeuren we zouden wel over elkaar inzitten, dat niet. Maar we hebben geen persoonlijk gemeenschappelijke zaken meer, tenzij 'zorgen'. Al die zorgen, al die rompslomp, al die fretting, al die zaging : is dat het leven dat ik wil ? Neen. Dus wat moeten we doen : proberen voor beter. Maar je kan zo blijven proberen. No comment please.
Het gaat niet met mezelf. Ben uit m'n bed gekomen omdat ik me heel de tijd moest draaien, last van m'n rug en benen. En dan zijn we in verlof. Toch eens de chiropractor bellen. Vandaag moet m'n man al weer wat starten met werken en vandaag straalt de zon. Grrr. Volgend jaar ga ik naar Zuid-Frankrijk, dat is beter dan 3 dagen in een killig Nederland. Vorig jaar zaten we ook in Frankrijk, Noor-Frankrijk wel, het was niet superwarm, maar het was anders.
Ik wil mijn reactie voor je-weet-wel-wie hier neerzetten, omdat ik die wil bewaren.
Hallo,
vroeger had ik er geen moeite mee met optimist te zijn. Ik kon tussen mijn drukke bezigheden steeds genieten van de kleine dingen, veel hoeft dat voor mij niet te zijn.
Met een kwinkslag en een grap sloeg ik mij overal doorheen. Maar door de aanhoudende druk van diverse facetten is dat alles wel een beetje verloren gegaan en is de optimist meer pessimist geworden. Al mijn enthousiasme en doorzettingsvermogen is bij momenten serieus wat uitgeput en het zijn
ook die momenten die steeds maar in mijn blog terug te vinden zijn.
Ik besef wel voor mezelf dat er zaken zijn die moeten veranderen en in het laatste jaar heb ik daar al heel veel over gedacht.
Een echte sporter ben ik niet, maar ik probeer het toch af en toe eens het laatste halfjaar. Feit is dat er weinig tijd voor rest als ik in mijn werkritme zit, die een dubbele fulltime beheerst, dus is dat iets wat al snel weer achterwege blijft. En de weinige tijd die ik over heb spendeer ik dan ook nog graag aan mijn kids, maar soms moet je ook eens aan jezelf denken, je ziet hen daarom niet minder graag.
Mij interesseert het creatieve me meer en ik kan mijn geest zeker evenveel uitleven in zoiets en ben dan ook van plan vanaf september af en toe
eens een workshop of cursus te volgen.
Vroeger ging mijn man enorm veel sporten. En hij heeft dat nodig. Zeker 5-6 jaar heeft hij haast niks meer gedaan. We lieten het, voor het geld oa, omdat we moesten werken. Nu gaat hij toch weer sporten, om de 14 dagen maar, maar hij kan er maar deugd van hebben en het verzet zijn zinnen. Eer we het wel of niet doen, we zullen toch lang en veel moeten werken eer we hierdoor raken.
Personeel betrekken bij de zaak : dat doen we wel. Er wordt vaak wel iets besproken, maar soms stuiten de ideeën te veel op een muur.
Mijn man is een hele harde werker maar hij durft niet genoeg selecteren. Daar zijn al eindeloze discussie's over geweest.
Soms moet hij ook eens durven kijken hoe hij werkt, in plaats van altijd maar te werken en te werken en te werken. Hij denkt dat hij met werken en meer en meer en meer alles zal verzetten. Ik ben dan misschien een beetje de tegenhanger die er mij niet altijd genoeg durft voor smijten en die soms te veel blijft hangen aan bepaalde zaken. Maar ik vind dat je beter eerst roeit met de riemen die je hebt en dan weer een stap kan bijzetten.
En zo kom je tot een verzuurde situatie, zit je vastgestrengeld, maar die moet terug opgelost raken. De ene dag zie je dat beter zitten dan de andere.
Wij laten ons leven aan ons passeren met werken en de verplichtingen die we hebben en we genieten niet meer genoeg. En als je dan de tijd hebt om te genieten dan is het ook wel weer even wennen, want je komt tot de vaststelling dat je dat eigenlijk niet meer zo goed kunt.
I try for better, that's sure en ik hoop dat ik de druk het volgende jaar wat beter de baas kan en dat het ons allemaal een beetje meezit op werkgebied. Want onverwachte extra kosten of gebeurtenissen die tegenslaan kan je nooit voorzien....
Ik heb terug eens een poging gedaan heel wat van mijn berichten te doornemen. Ik kom tot de conclusie dat ik al meer dan een jaar zit te zagen. Zelfbeklag. Meelijwekker. Ik merk dat m'n zaging na een jaar nog steeds op hetzelfde neerkomt. Alleen denk ik dat het bij momenten nu iets meer bitsig zit tussen mijn man en ik. Er staat precies een muurtje tussen. Ik denk dat ik eigenlijk veel stek op hem, met m'n uitspraken. En andere momenten vind ik hem dan weer zo lief en wil ik mij precies verontschuldigen tov hem. Soms heb ik het gevoel dat het hem totaal niet meer interesseert en andere momenten heb ik dan het gevoel dat, nadat hij me gisteren verkeerdelijk zat uit te kafferen en zei dat hij heel die boel en mij moe was, hij zich dan ook weer probeert te verontschuldigen. En wat betreft 'X'. Dat is iets wat er nooit 100 % uit zal gaan. De sympathie blijft. Daar is niks mis mee. En ik ben nuchterder en ga ook geen ambetanterik spelen tov hem. En soms denk ik dan : ik zal waarschijnlijk nooit met geen enkele man 100 % goed opschieten, ook al zou ik voor een andere kiezen. En ook nooit een man kennen die 100 % in mij geïnteresseerd is en ik in hem. Halve gradaties of drie vierde... Eigenlijk staat iedereen er altijd alleen voor. Moet jezelf je eigen redden en je boontjes doppen. Ofwel ben ik ziek of word ik ziek in m'n kop, geestelijk dan. Ik heb rare kronkels blijkbaar, die vaak niet stroken met wat een ander zegt of denkt. Ik lijk makkelijk, maar ben eigenlijk een hele rare ... ik heb soms het gevoel dat alle mensen net het omgekeerde denken van wat ik denk. Ofwel zijn zij dan toch allemaal een beetje raar.
mezelf (en de aanvulling die er 's avonds bijgetokkeld is)
We moeten genieten, maar ik kan het niet 100 %. Er cirkelen te vele dingen in mijn hoofd die me niet gerust laten. Dus kan ik maar één conclusie daaruit trekken dat het gewoon aan mezelf ligt. Onze vakantie is niet slecht, maar is ook niet super. Het heeft zo vele up en down momenten. Het is zo altijd een strijd tussen onze karakters. Precies alsof we er alletwee geen 100 % voluit kunnen voor gaan. Nu, een relatie is geven en nemen, is water bij de wijn doen. En zelf denk je meestal wel dat het altijd jij is die het meeste water bij de wijn doet. En dan heel die stomme geldsituatie. We moeten praktisch een dubbele fulltime werken en dan raken we nog maar net rond. In de vakantie wil je dan ook wat genieten, maar je moet toch steeds maar je budget serieus in de gaten houden. Nu, we hebben er al van genoten. We zijn al regelmatig iets gaan eten, we hebben aanhangfietsjes voor de kids gekocht zodat we wat fietstochtjes kunnen maken. Maar dan krijg ik alweer de krul als mijn man zegt : volgende week ga ik iedere avond een toer met mijn fiets gaan maken, want mijn bijgekomen kilo's (hij komt altijd meteen een paar kilo's bij als't vakantie is) moeten er weer af. Ik zeg : 'We gaan toch nog wel eens gaan rijden met de kids?' En dan kijkt hij zo vertwijfeld naar mij van : 'Moet dat nu nog een keer, we zijn al 2 x gaan rijden...' Tijdens onze paar dagen dat we weg waren heeft hij zich bij momenten serieus geërgerd aan het gedrag van onze dochters : ze trunten te rap. Jaaah.... het zijn wel echte meisjes dat wij hebben. En ze zijn soms wel redelijk angstig. Maar de ene jut soms ook wat de andere op. En dan maakt hij zich daar meteen ook druk in. Ik probeer dat altijd wat te kalmeren en hen warm te maken zodat ze hun angst vergeten. En zo zit ik dan met '3 tjalpers' op m'n kot. Oh ja, dat is de dinges des levens zeker, of hoe zeggen ze dat. Soms vraag ik mij af wat er daadwerkelijk in de gedachten van mijn man omgaat. Maar ik zal het nooit weten. Want praten doet hij nooit echt, tenzij hij explodeert. En dan komt het er allemaal uit zoals een berg die lava spuwt. Hij heeft nog nooit echt kunnen babbelen. Ik vond het wel goed toen we zaten te bbq'en bij zijn ouders... hij had al een glaasje op en was al wat aan het doordraven over wat we nog zouden moeten kopen om onze winkel nog meer op te waarderen. En kreeg er toch commentaar op van zijn ma. 'Maak maar eerst dat je rond raakt met wat je hebt.' Dat is soms het probleem van mijn man : hij wil meer hebben dan dat hij kan. Hij denkt altijd dat het niet goed genoeg is. En er moet altijd iets extra bij. Ik heb vaak het idee dat hij niet echt beseft hoeveel 1 Euro waard is. Voor hem is het meer : heb ik het nodig, dan moet ik het kopen of vind ik het mooi, dan moet ik dat hebben. Maar je moet het ook nog kunnen. Bv. er waren solden. Wij kopen onze zomerkleren wel meestal met de solden, omdat wij toch in ons verlof het meest onze 'mooie kleren' dragen. Ik moest dringend mijn kleerkast aanvullen, want die is zeker minder dan de helft van die van mijn man. Dus gewacht tot de solden en dan in de aanslag achter de zaken die ik nodig had. Ik was content van mijn aankopen, het eindtotaal scheelde 40 % ivgl met als ik het een tweetal weken eerder zou aangekocht hebben. Natuurlijk wou mijn man ook nog eens wat gaan halen. Hij is tuk op mooie kleren, wat ik niet mis vind. Is eigenlijk ferm gemakkelijk. Ik moet nooit kijken voor zijn kleren. Hij had 7 stukken mee. 2 ervan waren uit de solden, de rest nieuwe collectie. Ik kon eigenlijk ontploffen, heb dat wel eens doorgestoken, maar wilde daar ook niet te geweldig in zijn. Toen we nu laatst voor een paar dagen naar Nederland waren omdat ik eens de Efteling wou doen met de kids, verbleven we in een prachtig hotel (geboekt met een voordeel-arrangement van Flair De brasserie die erbij was had wel heel lekker eten. Ik stelde voor om daar ons avondeten te nemen, het zomermenuutje zag er aantrekkelijk uit van formule. De ober komt : 'Wat wenst u te drinken ?' Mijn man nonchalant : 'Oh, doe maar een flesje rode wijn' En ik bij mezelf : 'Huh, een flesje rode wijn, een spa bruis was ook al ok voor mij, dat zal wel een duur flesje worden, maarja kom, we kunnen er maar het genot van hebben, voor een keer'. Dat flesje wijn kostte wel meer dan onze maaltijd 3 gangen per persoon. 28 Euro !!!' Hij was er eigenlijk zelf wel van geschrokken. Ik zei : 'Ja, ze profiteren daar wel wat van op restaurant. Wij zouden het thuis moeten aankopen, het kost minder dan de helft.' En dat zijn zo al van die kleine dingen.... die het soms eens te groot maken voor mij. Vanavond is het dus weekend. Vraagt hij mij : 'Doen wij iets vanavond?' Ik zeg : 'Volgende week gaan wij nog eens uit, vanavond zou ik toch graag de kids thuis houden en eens gewoon thuis blijven.' Een paar uurtjes later kwam hij af : 'Ah, ze spelen de match van Club Brugge op groot scherm in 't café. Ik ga kijken.' Ja, en zo had hij toch een reden gevonden om vanavond weg te kunnen gaan Het is precies vakantie en hij moet er niet uit morgen, en hij kan er maar eens van profiteren en we moeten ook niet persé overal tesamen naar toe, maar hij heeft het toch slim aan boord gelegd. Moeder zal wel voor de kids kijken.... Nu, ik heb me wel geamuseerd. We hebben nog een taart gebakken ! Morgen bbq bij mijn ouders met m'n zus en gevolg. Maar tuurlijk moesten mijn dochters vanavond al eens proeven hoe hun gebak gelukt was.
Ik kan het tegen niemand anders dan m'n dagboek eens formuleren. Ik heb zo vaak het gevoel van tweestrijd. Ik zie mijn man wel graag, maar soms kan ik het zo volledig oneens met hem zijn dat ik mij dan afvraag : ga ik echt wel met jou verder doen of ga ik op een dag toch een onverwachte stap zetten? Nu het heeft ook niet alleen met ons persoonlijk te maken maar ook met onze werkvisie. En mocht ik alleen komen te staan door scheiding dan heb ik ook niemand waar ik 100 % kan op terugvallen. Ik had vandaag het gevoel dat je nooit 100 % op iemand kan rekenen, dat je eigenlijk zelf je boontjes moet doppen. Tja...
En de dag erna stond ik op en dacht bij mezelf en zei het dan ook zo tegen mijn man : gisteren was niet goed, maar dat was gisteren. Vandaag is een nieuwe dag. Maar voor hem viel het dan weeral tegen. Hij was afgesproken met een vriend die tot bij ons zou komen om ergens naar toe te gaan en die daagde maar niet op. En dan belde mijn man zelf en viel zijn vriend uit de lucht : 'ahja, ik kom niet af hoor. Ik kan er niet geraken.' Hij heeft wat problemen met vervoer, nog niet lang gescheiden en blijkbaar zijn er wat problemen bij de administratie voor zijn nieuwe auto. Overzetting van lening en zo. Maar dat wil hij precies niet geweten hebben, dat hij kort zit van geld. Nog éne. Tegenwoordig meer zulke dan andere zeker ? Maar gelukkig kon mijn man nog op zijn broer rekenen en dan was zijn dag dan al bij al nog meegevallen. En de mijne ook, samen met m'n dochters. En 's avonds had ik zo het gevoel van : nu voel ik mij echt in verlof. Na 3 dagen... Het is dus aanpassen en wennen... en ik heb de indruk dat mijn man ook wat relaxter is. Is werken toch slecht voor de stress hé Ik wil nog niet denken aan binnen een grote 2 weken... want jaar na jaar heb ik er meer moeite mee. Dat terug opstarten. Ik wil het allemaal nog wel doen, want zomaar eruit stappen kan je ook niet, maar anders... werken, maar met nog wat levensdeugd. En niet altijd kommer en kwel. Maarja, dat gaat waarschijnlijk wel een beetje met een zelfstandigenleven gepaard. Ik heb al zo vaak gedacht : op wat zouden we nog kunnen overschakelen ? Als ik terug ga werken, tja, ik ben er ondertussen ook al 10 jaar uit en ik had ook al maar een algemene kennis en in oude termen 'A2'. Dus zou het ook al moeilijker zijn om terug aan de bak te raken. Mijn zus is door bijscholing A1 en werkt 18 jaar in dezelfde plaats. Ze was het ook wat beu en had voor de eerste maal gesolliciteerd naar een andere job. Ze is niet verder kunnen doorstromen voor de volgende selectie. Reden : te eenzijdige ervaring. Dan ben je eens je baas trouw... Ik vond het nochtans een functie die nauw aansloot bij hetgene ze nu doet. Nu ja, ze moeten sowieso selecteren. Ik heb haar aangeraden verder te solliciteren op interessante functie's, wat ze ook zal doen. Ze kan er maar wat van opsteken.
Het was vandaag weer erg warm, zeggen ze hier juist in 't nieuws. Maar het was ook niet echt onze dag. Gisteren in de namiddag zijn we weggeweest tot gisterenavond. Voor mijn man enigszins tegengeslegen. Eén van zijn vriendinnen zijn we tegengekomen en haar man kon haar enthousiasme tegenover mijn man en ook tegen mij niet appreciëren. Ze waren daar snel weg en blijkbaar heeft zij nog een sms'je gestuurd naar mijn man dat hij dan eens moest bellen deze week. Ik kan er mee omgaan dat zij vrienden zijn. Ik heb de indruk dat haar man daar meer problemen mee heeft. De manier waarop hij keek... En vandaag was het hier dan wat gekibbel. Waarschijnlijk nog wat moe, de warmte in ons lijf en geen weg weten met ons overaanbod aan vrije tijd. We zijn gaan zwemmen naar een open zwembad, een uurtje hier vandaan. En mijn man zat ook al weer te zuchten en te puffen van als hij dacht dat we misreden waren, maar we waren juist ! En dan ergerde hij zich ook nog aan onze 'bange' meiden... Jaaa... het zijn geen helden. Maar dan kunnen we alleen maar proberen hen het te leren wat minder bang te zijn van vele dingen....En de kleine was ook niet echt in haar sjas en was dan zo averechts als wat... Het was precies een dagje : erger-je-rot ! Ik zat zo na te denken over de relatie tussen mijn man en ik. Soms denk ik : we zouden misschien beter elk onze eigen weg bewandelen met iemand anders. Hij ziet mij wel graag, maar er is iemand die nog veel dieper in zijn hart zit. Néh, en daar heb ik het onbewust ook wel eens moeilijk mee. En ik weet ook : mocht dat het geval zijn dat we uit elkaar zouden gaan, dat ik hem soms toch wel heel hard zou missen. Hij is eigenlijk best een goeie gast met veel meer kwaliteiten dan ik, maar soms al te vaak met een paardebril op in zijn doen en laten. Zijn idealen en mijn idealen zijn soms heel verschillend. Maar ik ben heel dit ingewikkeld kluwen in ons leven kotsmoe en ik ben zeker dat het ook op hem werkt. Ik zei vanavond in al mijn woede : als we werken is het misschien nog het beste. Hoe meer de kinderen krijgen, hoe minder content ze lijken... En ook tussen ons is het niet wat het moet zijn. Als ik zeg wit, zegt hij zwart en omgekeerd. Ofwel kunnen wij gewoonweg niet genieten, ... omdat we het niet gewoon zijn. Omdat het altijd maar werken is... Oh, het is allemaal soms zo ingewikkeld, en is het dat in feite wel waard? Ik zou zo graag heel die ingewikkelde boel van ons werk zo snel mogelijk wat positiever zien, want dit weegt sowieso door op alles. En er uitstappen kan je niet, en verhuizen uit dit huis, die nog geen 2 jaar veranderd is wil ik niet. En wat zouden we dan doen ? We kunnen dit niet zo meteen financieel in 1 ruk oplossen. Ik weet soms gewoonweg niet meer waar ik het heb. Misschien ligt het grootste probleem wel bij mezelf. Dat ik steeds maar de verkeerde dingen doe, zeg en beslis... Tja... morgen beter.
EINDELIJK! VAKANTIE. OEF ! Deze namiddag wel nog werk gehad tegen rond 17 uur, met de opkuis... En dan nog een bbq'tje op 't terras. De kids stonden al te springen tegen dat we gedaan hadden. De kleinste was zo blij dat ze mijn schort mocht aftrekken voor 3 weken ! Ze vindt dat altijd leuk, 't schortje van mama afdoen als ze klaar is met werken Ik ben echt blij dat het vakantie is en ik hoop dat we er echt kunnen van genieten en dat alles zonder al te veel miserie verloopt. Wel nog wat administratie, hier en daar wat karweitjes, maar ik doe die alleen als ik daar zin in heb ! Ik ga eindelijk m'n boek kunnen verder lezen. Dan moet ik nog het 3de deel die ik van een 'vriend/goeie kennis' krijg. Een thriller. Ik kan er niet tegen op tv, maar in een boek vind ik het best wel spannend Maar ik viel altijd maar in slaap als ik die aan 't lezen was. En morgen kan ik UITslapen ! Tenminste toch tegen dat de kids aan ons bed staan. En dat zal zo rond 8 uur zijn, maar tegen dan is er al veel kans dat ik wakker ben of geweest ben, want normaal staan wij al om 5 uur op. Maar 't zal toch eens deugd doen : een beetje uitslapen. Want het zijn vermoeide weken en maanden geweest. Als ik mijn uren eens tel, dan hebben wij ongeveer een dubbele fulltime. Een mens zou van minder al eens mottig lopen, je raakt daar gewoon versleten van. Dat is fysisch erg belastend. En nu ga'k naar m'n bed ... gaan uitslapen
Deze week zijn mijn dochtertjes op sportkamp geweest. Ik vond dat eerst veel geld, maar het is het eigenlijk echt wel waard. Ik zou ze meteen nog eens sturen. Goed georganiseerd en interessant voor de gasten. Mijn jongste huilde maandagmorgen natuurlijk tranen met tuiten. Ik moest haar van mij afrukken om haar dan al hangend en al tierend aan de juffrouw te geven. Dat moederhartje nijpt dan toch wel altijd, maar je mag daar niet aan toegeven. Toen ik haar 's avonds ging halen, kwam ze stralend en vol verhalen naar mij toe. Ik was nog snel een zwemzak (van Mega Mindy!) gaan halen en gaf die aan haar. Ze zat daar zo trots met die zak in haar handjes, en zat contant die zwemzak te aaien en dan kijkt ze zo lief naar mij : 'Mama ik ben zo blij hoor met die zak, mama ! Dank u wel mama ! Dat kwam daar zo overtuigend en welgemeend uit... de volwassenen kunnen het nooit zo gemeend mooi zeggen. Die kleine gasten brengen toch vele vrolijke noten in onze dagelijkse beslommeringen.
Ik ben moe, gewoonweg doodmoe. Het is wel opmerkelijk dat ik het meeste moe ben op donderdag. Ik zit momenteel ook wel weer in een emotioneel putje. Dat is er met mij toch niet op verbeterd de laatste jaren. We zijn aan 't uitkijken om ergens op reis te gaan. Dat zal maar de grens over zijn naar Nederland, maar dat kan ook leuk zijn. Natuurlijk zijn mijn man en ik weer totaal verschillend van gedacht. Hij wil persé in zo'n 'kiekekot'huisje gaan kruipen in één of ander vakantiepark, waarvan ik vind dat dat verschrikkelijk duur is. En ik haat dat kiekekotgedoe. Voor de kids gaat dat misschien wel niet mis zijn. Maar ik wil het echte groen rond mijn neus en niet dat fake-groen van in die parken. Ik zou het liefste een B&B doen of een vakantiehuisje op een boerderij. Ik zal maar ergens de gulden middenweg nemen, met voorkeur naar mijn man zijn gedacht toe, want anders zal het toch maar weer 'zaging' zijn. Ik heb een hekel aan al dat consumptiegedoe, mijn huisje van hier tot daar, hier een recht lijntje, daar een krom lijntje.... Bweuk.... Geef mij maar de ongerepte natuur, och ik heb al gezegd dat ik zelfs met onze camionette zou weg gaan en er ons matras in gooien. Lekker kamperen, maar daar moet ik zeker niet over spreken. En er zal ook TV moeten bij zijn. Iets waar ik ook al zo'n hekel aan heb, zeker op reis. Het zijn meestal toch niet de posten die je gewend bent dat je naar kan kijken, meestal zijn dat van die ambetante storende zenders.... Hopelijk valt het verlof mee. Ik zal m'n best doen optimist te blijven. En ik hoop dat we echt kunnen genieten. Ik zag er hier vandaag ene door 't dorp wandelen met z'n rugzak gepacked. Ik dacht al meteen : 'wow, ik zou wel eens met je mee willen trekken voor een tijdje'. Oh ja, en van aan de andere kant doe ik dagelijks al kweetnie-hoeveel fysieke inspanning, zodat ik mezelf beter eens tot rust laat komen. Mandy is moe, moe, niet alleen van vermoeidheid, maar ook vele andere dingen moe. En ik hoop dat ik snel mijn enthousiasme terug win want voor een ander is dat ook niet leuk.
