Ik ben begonnen met dit blog als een soort uitlaatklep, om mijn eigen gevoelens, frustraties, werkdruk, ... wat onder controle te krijgen. Ik wil niet naar iemand toegaan die mij daarin begeleidt als ik in een 'put' zit, ik wil zelf door mijn moeilijke periodes spartelen. Helemaal alleen kan ik dit toch niet. Ik heb ook wel veel steun aan 1 vriendin die ook een soort dagboek voor me is.
De eerste keer dat ik op mijn blog een reactie kreeg voelde ik mij betrapt... Ik dacht : Jeetje, nu heeft iemand daar alles zitten lezen over wat ik denk en voel (op de kritiekste momenten nogal vaak :-) ), die weet meer dan wie dan ook. Maar het is een blog, en dat weet je, dat iedereen die er toevallig op verzeild raakt dit kan lezen.
Gisteren kreeg ik een tweede reactie. Ik was eigenlijk al een beetje in afwachting ervan... 't Doet wel 'ns deugd dat mijn verhalen andere mensen toch wel boeien, wat ik nu niet meteen gedacht had. Want als je zo alles na elkaar leest, herhalen bepaalde zaken zich vaak en dan denk ik dat dat misschien wat tot langdradigheid leidt. Maar nu vind ik het eigenlijk niet erg meer ;-)
En ik wou nog even dit ene kwijt : gisteren kwamen wij terug van een uitstapje (een paar dagjes verlof genomen, samen met de kids, deed wel eens deugd). We waren aan zee geweest. Het herinnerde me aan een tv-feuilleton, Sarah. Vond het eigenlijk wel grappig. Ik was aan't denken aan de beruchte 'hij' waar ik al zovele woorden aan besteed heb, dat 'hij' op reis is. En dacht : 'hij' is daar alleen, zal heel veel tijd hebben om te denken, en zal waarschijnlijk wel eens aan mij denken ook, met mijn 'kuren', mijn uiting van de laatste maand... Misschien zit ie ook wel naar de zee te kijken terwijl hij over mij aan 't mijmeren is, net op het moment dat ik naar de zee zit te turen. Misschien begint ie toch nog meer te zien in mij door daar alleen op dat eiland te zitten... Zo ging het met Sarah ook destijds... En het is ook met Sarah dat ik destijds eens werd vergeleken door mijn eigen man en ik heb hem dat toen heel kwalijk genomen. Van bepaalde punten had ie misschien wel gelijk, want met het vele werken en 2 kleine kids zou je jezelf al eens wat durven verwaarlozen, maar mij met zo'n achterlijk, ouderwets spook vergelijken zoals ze eerst was vond ik echt erg.
Maar ik weet dat ik mezelf geen dergelijke blaasjes meer mag wijsmaken, dat ik mijzelf niet meer mag opschroeven. Daarom is het wel beter dat ik het allemaal eens verteld heb aan hem en hij heeft dat mij ook niet kwalijk genomen. En dat we gewoon goed kunnen blijven opschieten met elkaar. Een leuke vriend is ook goud waard. En ik voel mij daardoor ook wel weer beter, zodat ik onbewust waarschijnlijk ook anders reageer tegen mijn eigen man.
Ik heb uit het laatste klein jaar veel geleerd. Heb vele moeilijke momenten gehad. Het zal financieel nog een lange zware periode zijn, maar ik denk dat ik psychisch weer sterker sta. En ik weet dat ik er meer zal van genieten !!! En dat we ons leven ook wat vrijer moeten nemen, want het is toch nog voor zovele jaren dat wij onder een zware werk en financiële druk staan, dus kunnen we er beter terwijl toch maar ontspannende momenten tussen steken en eens iets wat we eerder gingen laten, toch doen ! Want als ik morgen ziek zou worden, dan is het te laat. En dat zou dat voor mezelf en mijn gezin wel jammer vinden.
Make happy moments of little times !
|
