Ik wil hier toch nog onze berichten even noteren, want ik wil het eigenlijk nooit kwijt.
Als een mens nooit open is dan weet men het nooit. Maar misschien is het wel het stomste wat ik in m'n hele leven ooit gedaan heb...
Ik ga eerlijk zijn en ik ga rechtuit zijn. Ik heb geen zin om er nog langer doekjes rond te winden. Het kan me gewoon niet meer schelen. Ikzelf kan met het idee niet meer leven, want ik maak mezelf er alleen maar ziek mee. Ik ben zogoed als 2 jaar verliefd op jou geweest en bij momenten heb ik er nog serieus last van. Dat ik daar vanavond was,was geen toeval.Mijn vriendin weet het maar al te goed. Op alle mogelijke manieren heb ik het al naast mij proberen te zetten. Het is gewoon een gevoel dat sterker is dan mezelf. Ik ben bij jou met H begonnen, niet om jou in te palmen, maar om effectief dat doel te bereiken en ook om alles beter te kunnen plaatsen. Ik hoopte dat mijn illusies vanzelf wel zouden passeren, maar dat deden ze niet. Bij momenten heb ik het al goed geplaatst, dat ik zeg van : ik heb mijn keuzes gemaakt : dit kan gewoon niet meer. Ik heb mezelf vaak wijsgemaakt : wij kennen elkaar ook niet echt, dit zijn louter illusies... En daarbij ik ben zeker niet het ideale type, zoals jij je het voorstelt. En dan denk ik ook : het is niet omdat ik in jouw ogen verdrink dat jij dat doet in de mijne. Dat besef ik ook wel. Verliefd zijn is niet verboden. Ik wil hierop geen enkele commentaar van verschoning, of troosten of afwimpelen. Je weet het nu, dat er iemand een heel groot boontje voor je heeft / had. Een getrouwde vrouw dan nog wel...Jeezus... Ik heb mijn keuze gemaakt, 8 jaar geleden. Toen kende ik jou nog niet. Ik vond dit toen mijn beste keuze en ik weet dat hij zeker geen slechte man is, maar soms wel een hele harde en waarvan ik weet dat hij niet met zijn grootste liefde is getrouwd. Ik wil gewoon dat je mijn gevoelens respecteert en ik wil er geen verdere commentaar over. Vanaf volgende week kom ik niet meer op bezoek. Ik zou het gewoon te genant vinden. Ik zal zelf wel mijn boontjes trachten te doppen. Het is iets waar ik gewoonweg door moet. Ik heb zoveel verbintenissen waar ik nog moeilijk onderuit kan en wat ik voel en denk is daarom niet wat jij voelt en denkt. Ik hoop voor jou dat je ooit eens je ideale vrouw tegenkomt, want ik heb het nog nooit goed begrepen hoe een man als jij nog steeds alleen is. Grtz. 't Ga je goed en over mij moet je zeker niet inzitten. Ik ben 't gewoon van te scharten en verder te scharten.
Antwoord van hem :
Dit is zijn sms : 'Dag Mandy, ik las je mailtje en je vroeg om niet te reageren. Toch dit smsje om te zeggen dat ik heel erg verbaasd was over de inhoud. Ik wist echt niets over jouw gevoelens. Ik begrijp dat je liever niet meer komt. Ik hoop dat jij het niet erg vindt dat ik nog naar je winkel kom ? Ik vind het wel heel moedig dat je die mail stuurde. Ik weet hoe het voelt. Heb net hetzelfde meegemaakt. Wees niet bang dat ik er met iemand anders over praat. Dat zou ik nooit doen maar ik wil jou ook niet aanmoedigen want mijn hart ligt bij iemand anders, al vele jaren. Daarom ben ik nog alleen Grtz
En dan wou ik persé ook nog'ns 'n bericht terugsturen...
Merci voor je sms. Ik ben eigenlijk wel blij dat je toch nog een reactie gegeven hebt, gelijk hoe. Enne, je moet het zeker niet laten om naar de winkel te komen. De periode van trillende handen, rode kop en knikkende knieën is gelukkig al gepasseerd Ik wist niet dat een mens dat in zo'n zware gradatie kon krijgen.
En als mijn producten op zijn zal ik er wel weer bestellen en wil ik nog wel komen, maar het is beter dat ik niet meer iedere week kom. Ik heb nu ook definitief beslist dat ik ga zumba'en.
Ik heb nu mijn zieltje blootgelegd, maar ik zou het aangenaam vinden als we gewoon met elkaar konden blijven omgaan zoals voorheen. Ik zal misschien automatisch wel wat spontaner worden, want voor mij is het eigenlijk wel een groot vraagstuk, een zware last die van mijn schouders valt. Ik ken nu de oplossing van mijn vraagstuk. En het is 't beste als je het correcte antwoord krijgt.
Ik wilde alleen nog dit eens vertellen. Eind 2007 ging het heel slecht tussen mijn man en mij. Hij heeft mij toen heel zwaar en diep vernederd en dat is iets wat mij toen serieus gekrenkt heeft en wat ik nooit volledig zal vergeten. Maar wij hebben al zo vele verbintenissen met elkaar dat we er maar beter het beste van maken. 't Is best wel een goeie gast die vooruit wil, zolang hij zijn 'momenten' niet te veel krijgt. Ik heb er ook leren mee leven dat mijn man een paar hele goeie vriendinnen heeft, één van die twee is zijn eerste grote liefde en soms denk ik ook z'n enige echte. Ik weet dat hij met beiden vrij regelmatig sms't, soms eens belt of er eens wat mee gaat drinken. Als je hele dagen samen werkt, vind ik, moet je elkaar ook wel enige vrijheid gunnen, maar velen zouden toch al hysterisch gaan reageren van wat er soms in die sms'jes staat.
Hoh, ik hoop voor jou dat je dan toch je geluk kan vinden bij die persoon waar je al zo lang van droomt. Misschien eens doen zoals ik en uit je bolster komen... maar dat heb je misschien al gedaan. Als zij dan toch nog zo veel tijd nodig heeft om tot een definitieve beslissing te komen, dan moet er toch iets zijn wat haar tegen houdt. Jullie zijn toch geen tieners of twintigers meer. Als je van iets overtuigd bent, dan ga je er toch voor ? Je kan toch niet eeuwig blijven wachten en je leven aan haar laten voorbijgaan ?
In ieder geval bedankt voor je eerlijkheid. Groetjes, Mandy
En toen was ik 'hem' al een paar keer tegen gekomen, voelde me zo ambetant, gegeneerd... En ik heb dan nog een sms'je gestuurd...
Hey, 'Mijn excuses vr vorige week. Ik had beter heel hard op m'n tong gebeten, niks gezegd en het ging met de tijd vanzelf wel passeren. Ik zal je hierover zeker niet meer ambeteren.' En dan gevraagd of ik volgende week weer mocht gaan en dat ik eigenlijk nog producten nodig had ook. Ik kreeg vanavond dan toch sms'je terug dat hij 'nog niet zo rap geambeteerd is wi' en dat het ok was om te gaan. Vond ik wel leuk en daardoor was voor mij het ijs terug gebroken. Oef.
Toen ben ik er geweest en heb mij zo spontaan mogelijk gedragen. Hij kwam er nog even op terug en nam het mij zeker niet kwalijk en zei dat die dingen wel eens kunnen gebeuren. Eigenlijk is dat toch wel een eer voor hem hé Ik was blij dat we zo vlot en los met elkaar konden opschieten en ik heb er zo weinig mogelijk proberen op in te gaan als hij nog eens informeerde naar dat avondje uit waar hij ook was. Het was een hele grote opluchting voor mij dat het allemaal zo vlot verlopen was. Ik wist dat hij nog moest blokken voor 'n examen en op reis zou gaan. Heb het vaneigens niet kunnen laten om nog 'n sms'je te zenden om hem succes met zijn examen te wensen en dat hij van zijn reis geniet. Hij heeft ook nog iets teruggestuurd, waar ik eigenlijk nog weer kon op antwoorden, maar dat heb ik dan wel niet gedaan, omdat ik vind dat dat door al de gebeurtenissen niet echt past. Ik wil gewoon dat hij mijn spontane kant kent, want ik vind het een leuke gast om in m'n leven te kennen. Wel wat serieus van aard, maar hij ligt me wel. Hij mij meer dan ik hem veronderstel ik. Maar ik heb gelukkig alles al vrij goed geplaatst. En daar ben ik blij voor. Het is misschien nog allemaal zo slecht niet geweest dat ik mij eens geuit heb. Het is een hele verlossing voor mezelf....
Jaaah ... het moment is er van gekomen. Vrijdagavond weggeweest met m'n vriendin naar dezelfde plaats waar ik wist dat 'hij' er was. Wijn zitten drinken om mezelf wat moed in te spreken, maar ik besterf het van verlegenheid, bang om te blunderen. Toen ik 's nachts thuis kwam heb ik hem een mail gestuurd, in een opwelling, met heel de verklaring. Hij heeft me eerlijk terug geantwoord. Ik heb altijd geweten dat dit onrealistisch was van mij, maar ik kon er bij momenten haast niet meer mee leven. Ik had al vaak gezegd : ik ga eens moeten met mijn beide voetjes op de grond gezet worden, want ik draaide er me meer dan een beetje over op. En dat is dan zaterdag gebeurd. Ik dacht : wat heb ik nu gedaan. Van aan de éne kant, voor mezelf, mag ik blij zijn dat ik het gedaan heb. En van aan de andere kant heb ik hem overvallen met iets waar hij de minste weet niet van had. Hij was dus totaal verbaasd. Je moet het je maar eens voorstellen dat je daar een uiteenzetting krijgt van iemand die je kent. Het is om achterover te vallen. 'Hij' zal er zeker nog wel langer dan zaterdag over denken... Dat is normaal hé. Want dat is een nieuw gegeven voor hem... Ik heb het toch wel een moment lastig gehad. Een serieus moment. Best dat mijn man zaterdagavond met een vriend gaan stappen was. En zondag zaten mijn ogen loeidik. Ik zei dat het was van te wenen bij een film op tv en dat ik m'n mascara nog aan had. Ben gisteren eens naar de zee gaan uitwaaien met m'n kids. Mijn man moest nog wat slaap inhalen. Ik heb het dan ook nog een beetje lastig gehad. Vandaag is het al wat beter. Vroeger gaf ik mezelf 3 dagen en dan moest het voorbij zijn, mijn verdriet. En ik zat zo ook te denken : hij zou nu moeten beginnen denken en zeggen : hoh ja, waarom eigenlijk toch niet. Ik weet niet of ik het nog zou zien zitten. Er is iets afgeknapt. Het is toch iets onmogelijk. Ik heb zovele banden, ik heb best wel een goede man, we hebben alles tesamen : getrouwd, een huis, onze 2 kids, vele leningen en ons werk. Het enige wat ontbreekt is die pure liefde. Er is gehechtheid, er is verbondenheid, het opkomen voor elkaar, maar er is vaak te weinig passie. En dat ligt waarschijnlijk wel aan beiden. Ik ben 'hem' aan z'n werk nog niet tegengekomen, maar ik zag 'hem' deze middag wel passeren en zag dat 'hij' toch ons huis uitkeek... Ja, ik heb 'hem' ook nog wat extra denkwerk bezorgd.... Vorige week had ik ergens geschreven : some roads are not made to cross each other. Feelings are the hardest things that exist. The awareness of the truth is sometimes difficult.
En dan denk ik : bij een glaasje wijn, zou dat niet gezellig zijn ? Zouden we elkaar eens 'losjes' echt beter leren kennen, zonder scrupules... maar tja, misschien is't ie meer geïnteresseerd in de persoon die met mij mee is... Keep it like it is ...
Ik denk dat ik het gevonden heb wat mankeert. Het is een soort 'moeheid' in vele dingen. Het ene moment zie ik alles heel goed zitten, het andere moment zie ik door het bos de bomen niet meer. Is dat de sleur na 8 jaar ? ! En dat het niet snel genoeg de goede richting uit gaat naar mijn gedacht ? Ik was vroeger nogal een vrij mens en hield nog redelijk van verandering, alhoewel ik ook aan een zekere vaste basis vasthield. Ik heb een zekere 'moeheid' in al m'n verplichtingen, in alles wat ik moet doen, omdat ik het moet doen, anders zal het niet lukken. Altijd courage, altijd hup vooruit, maar tegenwoordig blijf ik nogal gemakkelijk haperen. Wordt ik ondersteboven gegooid van mijn eigen 'moeheid', van mijn eigen emoties. En dan vreet ik. Ik vreet als een varken. Chocolade. Wat ik vandaag al weer binnengespeeld heb : 2 chocoladerepen, 2 of 3 koffielepels choco van Nutella en 150 gr chocoladepaaseitjes. Ik was mijn dag nochtans weer met het goeie gedacht gestart van goed op mijn voeding te letten, maar na 10u30 is het weeral fout gelopen, ik heb me weer laten gaan aan mijn eigen zwakheden. Ofwel is mijn karakter te zwak, tja dat zou ook nog kunnen.....Dat ik gewoon te zwak ben en niet sterk of dapper genoeg om mijn eigen zwakheden te overwinnen. Vanavond moet ik mij gaan wegen. Jeezes, ik denk dat er eentje serieus ontgoocheld zal zijn in mij. En ik eigenlijk wat beschaamd tov van hem, want jah, hij heeft ook al zoveel tijd aan mij gehangen.... en ik vind dat dan zo arrogant dat ik vreet, dat ik er mijn voeten aan veeg, dat ik mij laat gaan. Ik ben nu een boekje aan 't lezen van een vrouw van 39 die haar valiezen pakt en naar Florence vertrekt, zogezegd voor kort, maar ze blijft veel langer weg dan verwacht en is dus vermist. Ze zoekt terug naar haar 'emoties' of 'belevingen' van vroeger, datgene wat ze nu mist, dat er niet meer is, die verdwenen is. Soms zou ik zo ook eens mijn valies willen pakken en alleen reizen. Maar dat kan ik niet. Ik zit aan alles vast, ik zou veel te veel mensen ontgoochelen. Ik zou vanalles in de war sturen en ontwrichten. Dus scharten we verder, door de goede en de kwade dagen. Amen Hi, ik zat zo gisteren te denken toen ik aan 't lezen was : ik ga ook eens een boek schrijven. Vroeger was ik sterk in opstellen. Ik weet niet, mocht iemand dit hier nu lezen of ze m'n schrijfstijl te langdradig vinden of niet ... maar ik moet toch niet echt onderdoen voor bepaalde boekenschrijvers denk ik. Ik zou dat boek noemen : 'Het leven van een ... vrouw' of 'Een vat vol emoties' of nog beter !!! 'Een vat vol emoties en chocolade' en dit dagboek wat aandikken met nog wat andere gebeurtenissen of anekdotes en er één verhaal van maken.
Pfft. Ben moe. We zijn gisterenavond weggeweest. Het is eigenlijk wat in het water gevallen door mijn fout. We zijn naar een Comedy show gaan kijken en ik heb 2 uren zitten wemelen tussen wakker en slapen, met de nodige heupstoten van mijn man erbij. Straf vervelend voor hem, maar ik kon het niet helpen. Ik viel gewoon telkens weer in slaap. En het was ook maar van 2 dingen dat die typ kon praten: kut en kak. M'n humor is anders. Het legde nochtans goed aan zijn show, maarja... Daarna zijn we nog naar een dancing geweest, maar de hele zaak was al wat verloederd. Door mij. Jah, ... ik denk dat ons grootste probleem is dat wij hele dagen samen zijn waardoor er zo iets heerst van 'ik heb je wel graag en ik zou je nog niet zo goed kunnen missen' en dan ook nog een zeker 'moeheid' tegenover elkaar van 'laat me gerust, ik wil mijn ding doen'. 't Is allemaal zo raar. En dan kwam vanmorgen een fluitende 'hij' binnen. Kreeg ik het even weer. Maar heb op m'n tanden gebeten. Het gras lijkt elders altijd groener, maar dat is het daarom niet. Keep this in your mind.
Het is vakantie geweest. Ik ben wat tot rust kunnen komen. Het is niet dat we veel gedaan hebben, en ik had ook niet echt geen zin. Maar gewoon eens niks doen is ook eens leuk. Mijn boek is uit. Oef... Heb er wel eens deugd van gehad om mij daar aan te wagen. Heb wel gemerkt dat ik toch vrij vermoeid moet zijn, want ik val nogal vaak in slaap. Niet dat het boek me niet interesseerde, neen, omdat ik steeds maar wilde doorlezen en dat mijn fysiek dat niet meer aankon. Mijn man is niet in zijn haak. Ik denk dat het nu zijn beurt is dat hij in een crisis zit. Er is iets met hem. Het zal ook wel verschillende facetten tesamen zijn zeker ? Maar je krijgt daar ook weinig iets uit, of het is als hij uitbarst. En dat is dan wel heeeel explosief vaak. Ik heb soms het gevoel dat het nooit goed genoeg is voor mijn man. Dat hij altijd nog wat anders wil dan dat hij heeft. Ik vraag mij soms af of hij zich ooit in zijn leven al echt gelukkig gevoeld heeft of echt kan genieten (van kleine dingen). Toch weinig hoor.... Ik vind soms dat hij zichzelf ongelukkig maakt... Hij kan ook zo aan de tv geplakt zitten, dat ik dan denk, kom... doe'ns iets anders ... hij hoort mij niet ... hij ziet mij niet... hij ziet onze dochters niet ... hij hoor hen niet.... alleen die verdomde tv. Ik heb hem gisteren gezegd dat ik het voel dat er iets 'loss' is, en dat hij moet kiezen waar hij denkt dat hij het beste kan voor gaan. Ook al is dat die vriendin. Want ik denk dat hij zich een beetje afgewezen of verlaten voelt door haar en dat dat hem zo veel pijn doet. Ik zie niet graag mijn man ongelukkig. Ik heb dan nog liever dat hij gaat voor wie hij echt valt dan dat hij zijn hele leven ongelukkig is. Ik wil niet hebben dat hij doordat hij mij niet durft loslaten heel zijn leven ongelukkig is. Er is voor alles de mogelijkheid afspraken te maken. Hij is er bang voor en durft er niet voor gaan ... ook wel voor z'n dochtertjes hoor.... En zij tracht hem vriendelijk af te wimpelen omdat zij ook zijn gezinnetje niet naar de knoppen wil helpen... maar ik vraag mij af... ze is ook niet in haar haak. Is dat door hem of door wat anders ? Waarom houden mensen hun gevoelens zo in ? Wat betreft mezelf. Ik heb een heel kwaaie en lastige week gehad, maar ik heb het weer overleefd en ik zie het weer nuchter. Niks meer denken. Met het financiële aspect moet ik leren leven en er het beste van maken. Met het (ver)liefde aspect moet ik naast mij zetten. En het zal mij nog wel volledig lukken. Het is wel leuk als je het gevoel hebt dat je bepaalde mensen wel kunt vertrouwen en ik hoop dat dat omgekeerd ook zo het geval is, maar dat denk ik wel. Ik ben gewoon een te eerlijke geest, alleen uit ik niet alles
En dit was mijn schrijven aan... maar posten zal ik het nooit
Soms kom je eens iemand tegen in je leven die een hele diepe indruk op je maakt. Je probeert het te vergeten, maar het blijft in je gedachten sluimeren.
Iemand graag zien is niet verboden.
Ik wist niet dat gevoelens zo sterk je dagelijkse leven konden beïnvloeden.
Maar het is niet omdat ik in jouw ogen verdrink, dat jij dat doet in de mijne.
Omdat de situatie het ook niet toelaat, dwong ik mezelf tot de realiteit. Maar soms had ik daar gewoon geen zin in. Ik heb dit alles een plaats proberen te geven. Het is me na lange tijd redelijk goed gelukt.
Soms is het jammer dat je niet alles kan uiten zonder scrupules en dat iets wat mooi kan zijn nooit mag bestaan.
Maar soms blijft alles ook beter zoals het is.
Zoeken wie ik ben heeft geen zin. Je zou misschien toch maar ontgoocheld zijn. En voor mezelf wil ik de illusie mooi houden.
Geniet van het idee dat er iemand is die een boontje voor je heeft, een heel groot boontje dan wel.
ik zou zoveel kunnen zeggen, maar ik kan het niet. Heel mijn verhaal is een smeltkroes van vele facetten tesamen. Ben ik ongelukkig ? Niet echt. Maar ik ben geremd. Geremd in vele dingen. Je neemt beslissingen, dus je zit er aan vast. Soms denk ik dat ik zelfs mijn man z'n wereld afrem, verpest, door averechts te zijn. En soms remt hij ook de mijne af. Zijn wij het ideale koppel ? Ik ga niet zeggen dat we een slecht koppel zijn, maar ook niet het ideale. Onze relatie wordt wel heel zwaar belast door ons werk. En mochten we dan nog een ander werk gehad hebben, dan weet ik ook niet of we dan een idealer koppel zouden zijn. Hij is best wel een hele goeie gast, maar we zijn zoooo verschillend. Een heel verschillende visie op vele dingen ... En zoals ik al zo vaak gezegd heb, al is het voor hem nu misschien wel wat bekoeld door zijn ontgoocheling op 13 november, hij is niet met zijn grote liefde getrouwd. Hij ziet mij wel graag, maar die ander is specialer. Als dat van haar ook zo is, is dat voor mijn niet echt het probleem. Het enigste dat ik niet zou tegenkunnen is dat ze zijn gevoelens misbruikt.
Dat van mijn man is wel een beetje stuk gelopen door mijn schuld. Ik wilde sympathiek zijn, maar heb het wel een beetje verkeerd aangepakt en daardoor is heel de vriendschap met zijn vriendin gekapseisd en bekoeld. Hij stuurt nu toch al weer mailtjes met haar en hij is al in haar zaak geweest. Dat is toch al weer een begin, maarja... en toch zit zij ergens mee. Want ze voelt zich geen 100 %. Heeft het te maken met mijn man of met iets anders ? Een beetje de 2 zeker ? Ze werkt ook nogal veel. Ben ik te braaf dat ik dit zo maar toe laat ? Datgene wat mij soms het meeste kwetst zijn de zinnetjes die naar haar gesms't worden, dingen die hij van zijn leven nog nooit tegen mij gezegd heeft.... Dat steekt dan wel eens. En dan besef ik, het moet zijn dat het van hem heel diep zit en ik hoop dat zij niet met zijn gevoelens rammelt.... Eén van z'n laatste sms'en was : 'Ik wist nie wat denken, ik heb je gemist' Als je iemand mist, is het omdat ze je nauw aan het hart liggen..... Maar mocht ik plots met iemand uitkomen.... dan vraag ik mij af .... zou hij er wel tegen kunnen ?
Mijn man heeft dus weer contact met die vriendin waarmee het zo fout is gelopen. Hij zal er wel gelukkig mee zijn. Zijn liefde voor haar zit toch diep, ook al wil hij dat zelf niet toegeven en misschien is ze door het tumult van 2 maanden terug wel eens serieus ondersteboven gehaald, zijn liefde voor haar. Hij heeft er van af gezien en hij heeft getwijfeld. Ik weet dat hij mij ook graag ziet, maar de liefde voor haar is specialer. Zo simpel is het. Is het misschien omdat ze onbereikbaarder is ? Of is het gewoon zo ? Ik kan er hem alleen maar het beste mee wensen. De tijd zal alles wel uitwijzen of wij samen dit uithouden of niet. Het zou natuurlijk wel jammer zijn, maar een diepgewortelde liefde gaat door alles heen, ook al gaan er jaren over. Dat is toch mijn idee. Als het zo voorspeld is dat zij tesamen moeten komen, dan zal dat ook zo zijn. En ik moet zeggen dat ik mijn eigen 'dreamer' ook niet echt kan los laten. Ik zie hem daarvoor te veel zeker. Ik blijf hem sympathiek vinden. En als ik denk dat ik het dan toch volledig overwonnen heb, dan keert het weer en dan denk ik : 'Goh, wauw' Maar het is, zoals ik al zei : het is niet omdat ik in zijn ogen verdrink, dat hij dat in de mijne doet.
Ik heb er een beetje spijt van dat het tss mijn man en zijn vriendin fout gelopen is. En van aan de andere kant is er misschien iets wat niet klopt, aangezien zij zo heftig reageerde. Maar ik voel mij er toch wel wat schuldig over en voel ook wel dat hij er soms mee bezig is... Het is niet gemakkelijk, maar het is zo. Het liefste zou ik hebben dat het allemaal weer effen komt, maar ik vrees dat dat het geval niet meer zal zijn, want ze reageert zelfs niet terug.... Tja .... Ik weet dat mijn man niet met de grootste liefde van z'n leven getrouwd is. Dat hij me heel graag mag, maar dat z'n hart soms meer hunkert naar iemand anders denk ik. Ik zie mijn man niet graag verdrietig, of treurig, of met heimwee. Ja, het klinkt misschien wel allemaal niet normaal wat ik hier schrijf ... Ik hoop dat ze zich nog bekeert van gedachten ...
Heb ik er mij nu definitief naast gezet ? Pfft... ik weet het niet. Soms denk ik van wel. Tov m'n man vind ik dat ik wel een beetje op m'n eiland leef. Er zijn soms meer krachten die afstoten dan aantrekken. Ik heb al beseft dat 'hij' in een heel ander leven zit. Heel andere manier van leven. Voor mij soms eens een 'trunt' als ik hem bij half koud weer al helemaal ingeduffeld zie lopen zoals een ijsbeer... Denk ik :'teer pietje'... Maar het blijft een toffe kerel. Ik ben een rare zeker ? Mijn man denkt dat waarschijnlijk vaak eens. Ik denk dat 'hij' dat ook wel eens denkt van : ' Het is toch 'n speciale ze'. Nu ja, dat ze denken wat ze willen. Ik spring al genoeg naar een anders z'n botten. Laat me gewoon mezelf zijn...
Het maakt me kapot dat ik verliefd ben op jou. Al zo lang. Je zal nooit weten wie ik ben, mijn keuzes zijn vroeger al gemaakt en daar probeer ik mij aan te houden. En het is niet omdat ik in jouw ogen verdrink dat jij dat doet in de mijne. Een illusie is ook vaak geen realiteit. Ik probeer het te plaatsen ...
searching for answers (zinnetje uit liedje Utopia) ... Dat is het hé .... Soms wil ik uitbreken.... Ik zit weer in een neerwaartse spiraal .... de stress begint me onbewust weer de keel af te snoeren .... Ik wil vooruit gaan, maar het lukt me niet. Ik heb een hele planning voor vandaag. Ik wil die afwerken, ik wil dingen extra doen, maar het zal me weer niet lukken. Er zal weer meer blijven slingeren dan dat er afgewerkt raakt, gewoon omdat ik mij veel te snel laat afleiden, verdwaal in mezelf ... Ik wil vluchten en ik wil oplossen... Het is niet van dat ik door deze periode wil, gedeeltelijk wel misschien, maar ons leven is zo belastend... Je moet altijd maar ademen, maar je kan niet of heel weinig naar adem snakken. Ofwel regel ik mijn leven niet efficiënt. Ik vind dat ik ook oneerlijk ben tov mijn man. Ik heb hem graag, maar mijn gedachten zweven veel te veel weg naar die utopie... Veel te veel.... Ik zou die utopie ergens willen realiseren en ergens ben ik er ook bang voor.... En ik heb ook iets dierbaars van hem afgepakt. Dat dierbare dat ikzelf van iemand anders zou willen krijgen, dat heb ik van hem afgepakt. Het was mijn bedoeling niet, ik wilde alleen sympathiek zijn, maar de reactie was zo hevig en zo fel dat er schade berokkend is.... En daardoor voel ik mij schuldig, voel ik mij oneerlijk tov mijn man. Het is misschien raar gezegd, maar hij heeft liefdesverdriet ... Ik denk dat hij razend zou zijn mocht ik zelf iets dergelijks hebben, en temeer door hetgeen wat er gebeurd is met hem, S en mij. Stomme dingen die niet mochten gebeurd zijn.... Bwa, en zaterdag had ik het weer plotsklap zitten hé... Niet meer verwachtende en dan staat hij daar... Boink, toink, boink.. m'n kop schoot al weer als een tomaat en ik was klunzig... Ik negeerde hem eerst.... Als hij dat niet gezien heeft dan is hij zo blind als een mol. Soms denk ik, je moet dat toch op hebben... Maar misschien laat hij het liever rustig omdat het ook niet praktisch is. Maar ik zou toch graag eens tot het 'intieme gesprek' komen en hopelijk niet al te veel ontgoocheld zijn.... Aan de blik in zijn ogen bij het weggaan vond ik hem tov mijn man iets hebben van :'jah, jouW vrouw hé...' of een blik van 'ik zou wel willen, maar jij hebt de verbintenis'.... Oh.... pfffft.... De laatste weken hebben mij weer totaal overhoop gehaald en dat valt ook wel aan m'n weegschaal te merken. Onze verkoopster die weg is, dat lukt wel allemaal met het werk, maar het is soms intensiever en niet te veel geen extra zijpassen zetten of we raken er niet meer. Het zal onbewust ook wel op mij werken. Dan wat er die 13de gebeurd is, ... ik vind het nog altijd banaal en ook wel heel erg... Ik kan het zo moeilijk verteren ... omdat ik zou willen dat het in zijn oude waarde hersteld wordt. En wat vorige week zondagavond gebeurde : enerzijds ben ik er vergevingsgezind over en van aan de andere kant vind ik dat het totaal geen verantwoording kan krijgen.... Want het is ook al niet meer de eerste keer. De serieuse dip van eind 2007 en de stomp tegen m'n bil, waarvan die blauw zat en ik spakte.... Hij reageert zich altijd fysisch af... Gooien, smijten, stampen, duwen... Ik weet wel dat het van mij meer een 'snedige tong' is als ik uitgedaagd wordt... Oh, ik heb het weer zo lastig vandaag. Ik ben moe, ik zou kunnen huilen, ik wil veel werken en ik ben lui.... Pfffffft.....
Ik zou wel elke dag een babbel met je kunnen slaan, dacht ik. Over vanalles, eenvoudig, gezellig... Maarja, ... zo is het niet... Ik babbel nochtans graag 'ns met jou en dat gaat het vlotste bij jou. Bij ons is dat altijd te druk en worden de zaken in 5 minuten afgehandels. Really, really like you ...
En betreffende 'de kat'. Dat is nu de nieuwe naam van mijn man zijn vriendin. Tja, ik had dat misschien beter allemaal niet gedaan, ... maar ik wou alleen maar vriendelijk zijn. En dan zo heftig reageren.... Amai, amai, alsof ik haar vent afpakte ... 't Is wel ik die er mee getrouwd ben... Maar ik denk dat ze zich wel schuldig voelt, we horen niks meer van haar. Mijn man mag er alle contact mee hebben, het maakt me niet uit, maar ik wil er niet meer mee te maken hebben. Ze heeft te hard naar mij uitgehaald... Ik wilde geen dergelijke situaties uitlokken. Zeker niet. Ofwel heeft ze dan het 'verlossende' mailtje gestuurd om ons wat te 'paaien'. en stuurt ze nu niks meer dat ze dan ook niet meer wil geambeteerd worden. En van mijn man : ik ben heel vergevingsgezind, is dat ook een vorm van liefde ? Maar het is niet altijd makkelijk, sedert zondagavond... wat dat was ook nogal scherp uit de bocht. Naja ... je wordt daar ook wel een beetje immuun tegen. Relativeren... Alhoewel, je kan niet alles relativeren.
dag erna ...
Ben over de middag boodschap gaan doen, gaat hij weer vreemd achter mijn rug op het internet. Zo noem ik dat. Zit ie weer naar die poepgeile video's en filmpjes te kijken, hij hangt er wel niet echt geen geld aan, maar bijna iedere keer als ik weg ben zit hij er naar te kijken. Ik krijg daar de krul van. Wat wil dat eigenlijk betekenen ? Dat ik niet goed genoeg ben, dat hij niet genoeg heeft aan mij, dat dat allemaal veel volmaakter lijkt, geiler ??? Nu, aan mij heeft hij idd niet zo veel meer en na al zo'n voorvallen als vrijdag de 13de en vorige week nog minder en als je dan weet dat hij altijd maar naar zo'n dingen zit te kijken op tv of op mijn pc ? Is dat een verslaving of is dat een tekort hebben aan iets ? Ik kan ook niet alles hé, hele dagen werken, kids, ... en dan nog eens top of the bill zijn in bed. En ik ben al nooit de sterkste geweest. Ofwel ligt zijn libido veel hoger dan het mijne. Het kan haast niet anders. Het mijne zal wel vrij laag liggen, alhoewel ik mij afvraag als je dan 100 % de juiste persoon voor je zet, misschien niet en van hem vrij hoog, voor een groot deel vanuit zichzelf en een deeltje afhankelijk van wie hij voor zich heeft. Oh ja, hij is zeker niet slecht, maar onze puzzelstukjes passen toch niet altijd 100 % hoor
Ik heb vandaag een really fucking day... Pfft... gisteren eigenlijk ook al. Vreten, vreten, vreten, ... 't Zal wel weer aan mijn weegschaal te zien zijn. Alles kan bij mij vandaag de pot op, voor niks geen goesting, en eigenlijk moet ik nog zoveel doen op mijn vrije dag. Pfffffffffft.... Er zijn maar 2 dingen die mij interesseren : dat ik zo rap mogelijk onze financiele zorgen wat verminder en dan 'hij'. Ik zou dat zo graag eens laten weten, maar dat kan niet. En dat frustreert mij ook zo enorm geweldig. En met wat er zondag tussen mijn man en ik gebeurd is en de vrijdag er voor heb ik zo weer een paar duwen in de verkeerde richting gekregen. Ik sluit me nog meer af. Ik heb over 2 jaar een grote krak gehad, waarvoor ik een paar maanden nodig gehad heb om die te boven te komen. Datgene wat zondag gebeurd is was er ook weer serieus over. Ik ben geen beest. Zo gemeen. Zo meppen tegen m'n kop. Ik voel mijn blauwe plek nog steeds in mijn nek. Met zijn zatte kloten. Hij is anders nochtans een brave hoor. Maar die stress hé. Freaky man soms. Gisteren vond ik hem ook nogal freaky. Soms moeilijk hoor om voor te werken. Soms heb je de indruk dat al wat je doet, ook al doe je het heel goed, nog altijd niet goed genoeg is voor hem. Hij bedoelt dat allemaal wel zo goed. Maar hij heeft soms zo'n ernorme paardebril op dat het doel dat hij in de verte voor ogen heeft, daar moet hij recht op af en ligt er iets in zijn weg dan duwt hij het gewoon omver... Zo kan je het omschrijven.... En ik ben al zo'n moeilijk mens om mij open te stellen in een relatie. En als je er de stress van je werk nog es bij hebt. En als ze mij dan nog een paar klappen op m'n kop geven of als ze mij het gevoel geven dat ik niet voldoe aan hun eisen dan ga ik mij helemaal afsluiten. Dan kan ik het zelfs niet meer verdragen dat ze aan mij komen, en met de combinatie van wat stress op m'n vel ... is 't helemaal goed. Ik voel mij vaak niet goed genoeg, vroeger omdat ik een paar kgs te zwaar was en dan al meteen op bepaalde plekken serieus wat lomper was. En omdat ik al te vaak te veel denk terwijl ik bezig ben en ook te vaak denk dat ik niet goed genoeg ben. Ik denk dat mijn man al te veel het perfecte wil, en dat kan ik niet. En dan kruip ik in mijn schulp. En dan dansen mijn hormonen nog zo sterk voor 'hij'.
Tja, ik maak mijn eigen gecompliceerde leventje hé....
really fucking-day today ... 't kan allemaal de pot op.... pfffft...
Hoeveel ik het ook al uit mijn hoofd heb proberen te zetten, ... jij bent gewoon DE man die in tijden het meeste indruk op mij heeft gemaakt. Als ik je zie lopen .... wauw ... Pfft... te ideaal lijk je voor mij. Ik weet ook wel dat je van die karaktertrekjes heb waar ik wel zou over struikelen ... en dat allemaal terwijl mijn man mijn 'dikke maatje' is door dik en dun. Het is maar dat éne wat niet goed meer lukt tussen ons, vind ik. Ik ben wel de grootste stoorzender, maar ik kan het precies ook niet helpen ... En dat onderdeeltje in een relatie is toch wel van belang..... Ik denk dan bij mezelf : het is door de stress dat ik het niet meer kan, dat ik daarvoor de energie niet meer heb. En dan denk ik : zou ik met die ander nog de energie hebben ? Ik zit met te veel in m'n hoofd. Zagen we familie van hem waar we nu laatst waren, dacht ik : 't was beter jij geweest. Het is alsof wij gedoemd zijn elkaar nooit ergens te treffen in onze vrije tijd. Wij zien elkaar wel eens, maar dan gaat hij net weg en kom ik net toe. En dan denk ik zo vaak : mocht ik nu alleen zijn, zou hij dan anders zijn tegen mij ?
Het vervolg van gisteren... was niet interessant. Tegen 20h was ik thuis. Mijn man was graag nog wat gebleven omdat iemand hem nog wenkte. Dat maakte mij niet. Ik ging naar huis en hij mocht van mij nog gerust wat blijven. Hij riep nog : laat de deur van de winkel open. Thuisgekomen had ik afgesloten vanachter, de winkeldeur open gedaan, maar er niet meer aan gedacht dat ik er 's middags het stoepbord voor gezet had, maar dat kan je verzetten... Ik moet ergens een kleine driekwartier in mijn bed gezeten hebben (het was toen 23h30, dus een grote 3 uur later) en ik hoor hem met een buis en een slag binnenkomen zo half en half in mijn slaap. Hij komt boven en begint te briesen en te roepen en te tieren waarom ik niet opengedaan heb, dat hij meer dan een kwartier buiten aan alle deuren staan bellen heeft etc... en dat ik dat toch wel moest horen. Hij is dan beginnen meppen naar mijn hoofd terwijl hij nog aan het briesen was. Ik heb vaneigens ook getierd.... en van 'maak de kinderen nu toch niet wakker met je zotte manieren'. Ik dacht : 'Help, dit is van te lang weg te zijn en te veel binnen te hebben dat hij zo geweldig is, hopelijk doet hij geen rare dingen met mij.... ' 't Was alsof hij achter de vliegen zat te meppen... Briesend, roepend, wild ... Ik voelde dan als de storm dan geluwd was dat ik wat pijn had in mijn nek. Ik voel vandaag dat het lichtjes gezwollen zit en pijn doet als ik bepaalde bewegingen doe. Hij heeft me vroeger eens diep vernederd, geen 2de keer hoor. En dan wilde hij vanmorgen nog z'n gelijk halen daarover. De deur die hij gevraagd had open te laten was open... Maar de deur van mijn gevoelens, mijn hart die heeft weer een slag gekregen. Ik zal mijn werk doen en ik zal alles doen wat ik moet doen, maar morgen sta ik om 6 uur op en kuis mijn huis en blijf geen uurtje langer in bed liggen, omdat we de dinsdagmorgen meestal iets meer tijd hebben, dus ook voor andere dingen. En daar heb ik eerlijk gezegd nu nog min zin in dan anders. Ik ben er anders al zo stug in de laatste periode, het zal met al die zotte manieren zeker niet beteren ...
mmmmm .... we kijken elkaar rechter in de ogen, en misschien ook wel dieper. Er is in ieder geval een diepe sympathie .... Zou hij ook zo veel met mij in z'n gedachten lopen zoals ik met hem. Ik denk het niet... dat zou wel toeval zijn. Ons laatste gesprek deed me wel weer deugd. En de manier waarop hij ging gaan zitten, op z'n gemak, luisterend, geïnteresseerd, deed ook wel deugd. Hij is toch wel nieuwsgierig en ik denk ook wel een beetje controlerend. Maar dat laatste komt waarschijnlijk vanuit zijn job.
En m'n eigen ventje die loopt dan met z'n gedachten bij z'n vriendin. Raar hé, maar we komen er niet slechter door o'vreen. ...................
Tja, dat vorige had ik hier nog 's morgens allemaal geschreven op vrijdag de 13de .... en een paar uurtjes later is er een hel los gebarsten. Een hel met het hoogtepunt op de 13de, en de naweeën op zaterdag en zondag. De maandag kwam dan gelukkig al een verlossend berichtje. Tja, ik had de intentie om eens sympathiek of vriendelijk te zijn, maar mijn goede bedoelingen werden totaal verkeerd begrepen en opgeblazen .... waardoor een heel ambras volgde.... Verschrikkelijk ... Ik wil dit nooit meer meemaken. Ik was hysterisch die dag, ik zag aan niks nog een uitkomst en ik voelde me zo schuldig .... Ik had gezien dat mijn man's vriendin ook op FB zat en had haar een mailtje gestuurd en dat zij mij mocht toevoegen als FB-vriend als ze zich daar goed bij voelde natuurlijk, want dat blijft toch wel een beetje delicaat liggen... Ik wilde sympathiek zijn, open... En boem patat, direct een sms naar mijn man dat hij NOOIT meer op bezoek mocht gaan, en dan nog een paar andere dingen over dat zij geen oplossing wilde zijn voor de relatie tussen mijn man en ik, dat we onze problemen maar anders moesten oplossen ... etc... etc... en hij was natuurlijk serieus verontwaardigd, want hij wist ook van niks van mijn bericht dat ik gestuurd had.... Met als gevolg heel wat spel en miserie .... En mijn man diep ontgoocheld in mij dat ik zoiets gedaan had en ik mocht dat niet gedaan hebben volgens hem, ik moeide mij in zijn zaken en hij was ook ontgoocheld in zijn vriendin dat hij zo abrupt aan de deur gezet werd.... Ik voelde mij zo schuldig dat ik dat van hem afgepakt had... omdat ik wist dat zij voor hem toch wel wat betekende. Maar er leek niks meer aan te doen ... het contact leek voorgoed verbroken ... Het waren de verschrikkelijkste dagen van het hele jaar. Gelukkig kwam er maandagmorgen een sms binnen op zijn gsm, ik hoorde het, en ik dacht, dat kan maar van 1 iemand zijn. En ja, ze kreeg al wroeging dat ze een beetje te heftig gereageerd had ... Wat was ik blij en wat was mijn man blij .... Dat was toch al een eerste goed teken. Ze excuseerde zich tov hem (niet tov mij hoor !) en liet hem weten dat ze het druk had en eerst nog wat moest uitrazen. In heel die week heeft ze niks meer van zich laten horen... Mijn man is wel blij dat ze terug een stap gezet heeft, maar is ergens ook wel wat ontgoocheld in haar reactie vermoed ik. En ik heb gezegd tegen mijn man dat ik er geen bezwaar tegen heb dat hij er mee optrekt, maar dat ikzelf er nu zeker niks meer mee te maken heb. Ik mocht dit misschien niet gedaan hebben, maar mijn bedoelingen waren goed. Het was alsof ik een kat wou strelen, en die kat blaasde en haalde haar klauwen scherp naar mij uit.... Dus, dat hij maar zijn goesting doet, maar ik wil er niks mee te maken hebben. En misschien heb ik er ook wel iets uit geleerd. Misschien was ik wat te achterdochtig.... Alhoewel als je die smsjes dan soms eens per toeval leest ... Nu, en ik weet ... mijn man en ik zien elkaar wel graag en gaan er samen voor, maar ik weet dat mijn man niet met de grootste liefde van zijn leven getrouwd is. Ik zei tegen hem : 'Wil je dan heel je leven met dat idee leven dat je nooit kan samen zijn voor wie je de diepste liefde voelt ? Je leeft maar 1 keer. Ik zou niet willen dat je je hele leven ongelukkig voelt, doordat je dat mist. Er is voor alles een oplossing ... ' Hij antwoordde : 'Het is niet omdat het je grootste liefde is dat je er het beste zou kunnen mee samen leven ....' Hij zei dan ook : 'Jij bent ook niet met je grootste liefde getrouwd ... ' En ik antwoordde : 'Wat is dat : je grootste liefde, en blijft dat ?' Ik heb er vroeger nooit durven in geloven ... ik ben ook te realistisch opgevoed op dat vlak. Alhoewel, mijn zus is daar wel voor gegaan. Zij was tot over haar oren verliefd en de hele wereld moest er voor wijken, ook al waren onze ouders er in het begin er grandioos tegen... Ik heb mij in mijn hele leven nog bijna nooit voor de 100 % gegeven, ik scherm mijzelf veel te gemakkelijk af ... En dat is wel niet zo positief ... Ik heb mijn man altijd gerespecteerd, geäprecieerd en weet dat zijn hart goed is. En ik heb destijds ook lang getwijfeld tussen hem en een ander (waar ik eigenlijk meer van ondersteboven was), maar heb uiteindelijk de beste keuze genomen. Ik voelde mij dit weekend ook een beetje schuldig dat ik hem al veel opgedrongen heb. Onze relatie, die ook eerst kantelde ... ben ik blijven aandringen om te herbeginnen ... onze zaak ... heb ik ook gepushed ... ons huwelijk ... heb ik ook gepushed ... Vroeger dacht ik altijd dat mijn man een duwtje moest hebben omdat hij niet echt een vast gedacht had... Maar nu weet ik ondertussen dat hij wel een heel hard gedacht heeft... waar hij niet zo rap van afwijkt ...
En wat betreft 'hij'. Door heel die nare situatie weet ik het zelf niet meer goed. Zou dat een soort 'vluchtmiddel' van mij geweest zijn ? Dat ik mij vastpinde aan iemand om ook iemand te hebben ? Ik 'kijk' anders naar hem sedert dit weekend. Nu, vanavond zien we elkaar weer, ik zal het wel ondervinden. Gewoon doen en sympathiek doen... Da's nog altijd 't beste. Daarmee doe je 't minste zeer....
Magische chemie . Ik raak er niet van af. Jij geeft mij energie en moed Ook al weet jij dat eigenlijk niet.
Het is sterker dan mezelf. Mijn hormoontjes borrelen dansen springen al zo lang als ik jou zie of met je praat. Ik tracht ze de kop in te drukken al maandenlang. Maar jij lijkt heilig te blijven voor mij alhoewel ik ook wel weet dat het onbereikbare idealer lijkt en dat de realiteit vaak anders is. Ik kan het niet helpen. Misschien zou het wel beter zijn als ik eens ontnuchterd wordt. Of mocht ik het toch een kans geven en 'hij' ook, dan komen we misschien vanzelf wel tot de realiteit.
Misschien val ik dan in een diep gat als ik ontnuchterd wordt, maar daar mag jij de waarheid niet voor laten, ik ben het gewoon te vechten voor vooruit
Het is zo moeilijk maar ik moet er door. Vaak denk ik : ik kan het toch al beter plaatsen. Andere keren schiet ik er weer door en denk ik : Waarom niet. Maar neen, dit kan niet. Ik heb keuzes gemaakt ik moet mij daaraan houden.
Maar soms kom je eens iemand tegen op je levenspad die een hele diepe indruk op je nalaat. Een indruk die ondertussen al meer dan 1.5 jaar blijft plakken. Ik vind dat toch wel al een heel beetje lang.
Vroeger geloofde ik daar niet meer in dat je echt wauw kon zijn van iemand. Sedert een tijdje wel.
Alleen, vaak is dat niet van twee kanten . En dat moet de partij die holderdebolder is dat ook van de ander respecteren dat er geen of weinig gevoelens zijn en mag die zich niet opdringen. En dat wil ik ook niet. Want ik vermoed dat jij me best wel sympathiek vindt, maar dat het daar ook bij stopt.
't Leven is ingewikkeld, maar ik maak het zelf ingewikkeld zeker ?
Ja, wat moet je zeggen als je weet dat je man af en toe eens afspreekt of sms't met z'n goede vriendin en die vraagt hem mee uit eten ? Moet je daar ook vrij in blijven ? Van aan de ene kant vind ik dat het moet kunnen. De voorwaarde is natuurlijk dat het omgekeerd dan ook zou moeten kunnen, maar dat zal van mij wel nooit het geval zijn. Enkel dromen.... Ik hoop dat we deze moeilijke financiële periode snel te boven zijn ..... Want dat is momenteel mijn grootste zorg.... Met wat daguren minder zou het al iets moeten zijn, maar het werk moet ook nog haalbaar blijven. Het is zo moeilijk. Altijd maar die zorgen over wie ga ik nu het eerste betalen. Ik hoop echt uit het diepste van m'n hart dat we er door raken. Ik zou het zo jammer vinden dat we heel de boel zouden moeten opgeven, waar we al zo lang en zo veel voor gewerkt hebben en vaak ten koste van onze eigen persoon. Normaal is 1 functie nu al ingevuld, die van poetsvrouw. Hopelijk valt het mee. Voor het weekend heb ik ook al half iemand. En hopelijk met dat ander meisje gaat het ook de goede richting uit. En wat betreft 'hij'. Onbewust blijf ik er toch mee bezig, maar ik maak hem niks, vermoed ik. 'Hij' vind mij gewoon sympathiek en mocht het gewoon tot een diepere vriendschap kunnen komen, ik zou er al content mee zijn. Mijn schouder om op te huilen .... en te lachen .... Want dat heeft een mens wel nodig. Hoh, ik heb vorige week ook 'iets' gedaan, en m'n bedoeling zal waarschijnlijk nog mislukt zijn ook. Jammer. Lang getwijfeld, maar toch gedaan, en het zal dan nog niet onder de ogen gekomen hebben dat het moest komen.... Misschien is dit een teken dat het gewoon zo moet zijn. Als het je voorbestemd is zou dit wel gelukt hebben, dus ik neem aan dat het gewoonweg niet gedoemd is om niet aan te trekken, maar langs elkaar weg te glijden.... Stille waters, diepe gronden.... ja, zo ben ik wel een beetje. Ik denk dat het soms eens een troebele grond is.... Nu ja, we doen verder ... always keep on running.... always keep on trying....
jij geeft mij veel moed zonder dat je het beseft. Door iets te hebben waar ik in geloof(de), had ik telkens de kracht om het verder te zien zitten.... Maar nu plotseling zijn die kriebels waar ik zo'n verschrikkelijk last van had weg. Verdwenen. Denk ik. Ik blijf je nog altijd heel sympathiek vinden, maar ik ben met m'n beide voetjes op de grond gekomen denk ik. De laatste dagen zijn hier met mijn man nogal rumoerig geweest door allerlei toestanden, ik heb zijn hoofd een beetje in de war gebracht, maar ook de realiteit onder zijn neus trachten te schuiven. Het moet hier beteren en als het niet betert, dan ga ik toch overwegen om er mee te stoppen.... Nare gevolgen ... maar als er nooit vooruitgang is, als je nooit eens een gedurfde beslissing durft te nemen om de boot een andere richting uit te sturen ... ik kan heel lang iets verdragen, maar ik raak dat ook eens moe. Deze namiddag is dat gelukkig al wat beter dan deze voormiddag.... Jaah... 't is allemaal zo ingewikkeld en het is te hopen dat het allemaal snel beter gaat ... want financieel lastig is helemaal lastig ... het is zoveel leuker als er minder dergelijke zorgen zijn, maar we zijn er zeker nog niet van af ....
Grtz 
Ik wist niet dat een mens dat in zo'n zware gradatie kon 
