Neen hoor, mijn inspiratie om te bloggen is niet op ! Gewoon megadruk geweest ! Nu nog de nasleep.... en aan het eind van de maand weer megadruk. 's Avonds veel te moe om hier nog wat te tokkelen of met andere dingen bezig. En een teken dat ik me vrij goed in m'n vel voel zeker ?! Want het is meestal m'n frustratietjes die'k hier kwijtspeel.... Vorig weekend zaterdag / zondag was een werkweekend van 32 uur (2 x 16 u) geklopt, zonder praktisch enige onderbreking. Niet te doen. Maar ik was dan ook wel gekraakt in de dagen daarna. We leggen de lat soms toch wel vrij hoog. Denk ik soms wel eens : ' 'k Ben toch een dommekloot'. Maarja.... we moeten wel.... en proberen te genieten van de kleine dingen... Qua personeel (ik ga het niet te luid roepen) zitten we nu toch wel weer goed. Er is er eentje gestopt, een ander heeft die uren er bij genomen, en ook nog een voormiddag van een vroegere hulp plus de uren van onze jobstudentjes, waarmee het toch altijd iets was. Dus nu hebben we er terug een gemotiveerde en vaste kracht bij. En eigenlijk voor onze andere medewerkster ook wel niet slecht denk ik. Beste vriendinnen zullen het nooit worden, hun karakter is te verschillend, maar dat hoeft ook niet. Maar als ze goeie collega's kunnen worden van elkaar is dat ook niet mis. Want als je als medewerker alleen met je bazen moet werken, terwijl je het vroeger anders gewend was... tja .... je mag er nog goed mee opschieten, het blijven je bazen hé.... Ik besef dat ook niet altijd hoor... want je staat hele dagen naast elkaar om te werken... maar toch blijven het je 'werknemers' in ons geval... Toch is het nog altijd mijn man en ik die samen moeten zorgen dat de boot blijft vooruitgaan. Ik ben vorige week naar een chiropractor geweest, een andere dan ik vroeger ging, omdat die iets dichter woont. Is goed meegevallen. De chiropractor zei : 'Jij werkt zoals de mijnwerkers vroeger.' Jaah... ik vond het eigenlijk wel een terechte uitspraak hoor. Die werkte ook met zo'n ring die ze op je lichaam leggen en er dan elementen tussensteken om te zien welke stoffen (vitaminen, voedingsstoffen, kruiden) je nodig hebt om je blokkades wat te helpen opheffen. Blijkbaar draait het van mij rond mijn hart.... Ik heb Borneol nodig. Op het flesje staat in parmantige lettertjes : 'herstelt het geestelijk evenwicht'. Hi,hi... ik zeg tegen mijn man : Dat wil dan zeggen dat ik een beetje 'zot' ben... En ik moest van de chiropractor een dubbele dosis nemen dan van wat op het flaconnetje vermeld staat... Moet al erg gesteld zijn met mij dus. Amaai, amaai.... De lijn zit ook weer in de goede richting. Het is niet dat het zo dramatisch was, maar het was nodig weer eens op de vingers getikt te worden van mijn coach, de 'hij' uit vorige verhalen .... anders was ik weer weg naar + 70... en dat is eigenlijk niet meer nodig na al die inspanningen die ik er al voor gedaan heb. Die paar kilootjes minder is zo leuk. Mocht ik over de ganse lijn even fijn zijn zoals mijn bovenkant, dan ben ik een heel fijn madammetje. Maar 't is aan mijn heupen en buik dat er iets blijft steken hé, dat het altijd eerst blijft plakken. Soms zou ik dat wel eens willen optrekken naar mijn boezem, dat die ietsje groter is, want dat zou wel niet afsteken ) En verder op relationeel vlak alles redelijk goed : de goede dagen en de minder goede dagen. Zo is dat in een huwelijk hé, en zo beloof je dat plechtig. Het gras lijkt elders altijd groener. Maar kijk eerst eens in je eigen tuin. Wied het onkruid en het lijkt meteen ook weer veel mooier... Kwestie van onderhoud. Bye ! Ik moet nog wat werken, voor de afwisseling. Administratie.
Wat moet ik daar nu van denken ? Mijn man is tegen 19u30 een uurtje gaan sporten, dan doucht hij zich en blijft nog wat drinken, maar daar kent hij normaal niet zo veel mensen. Het is nu 23u20. Als hij tegen 00u30 niet thuis is, is het niet normaal. Hij had gezegd dat hij wel tegen negenen thuis zou zijn. Ofwel is hij gewoon blijven plakken aan de toog, ofwel heeft hij iemand tegengekomen die hij kent, ofwel is er iets gebeurd. Maar hij heeft zijn gsm niet mee. Ik heb ook al gecheckt of hij met z'n gsm ergens speciaal naartoe gebeld had. Niks... Ik vind het raar. Hopelijk is mijn ongerustheid ten onrechte en valt hij hier binnen 5 minuten binnen, al dan niet met een stuk in z'n voeten. Maar als't ie thuis is, is 't ie thuis. Ik heb al gekeken op het internet hoelang dat sportcentrum open is. Tot 24h. Dus, kan het wel dat hij blijven plakken is....want dat zou hij wel eens doen.... Ofwel is hij ergens naar toe waar ik niet van weet, maar dan zou hij normaal zo lang niet wegblijven, ofwel is er iets niet pluis. Nog een beetje afwachten, hopelijk is hij toch gauw thuis.....
Néh, hier ben ik nog een keer. Het lijkt precies een tijdje geleden. Het is ook nogal druk nu bij ons. En dan is er volgende zondag de eerste communie van onze oudste dochter. Ze is al aan 't aftellen hoor ! En verder gaat alles z'n gewone gang. We proberen er telkens een goeie van te maken. Niet iedere dag even makkelijk. Ons personeelslid met de meeste uren zit momenteel in een dipje, zei ze vanmorgen. Gisteren liep ze hier rond met een gezicht tot op de grond en heeft van de hele dag haast haar mond niet open gedaan, is vroeger gestopt en zonder boe of ba weggegaan. Maar dat weten we wel van haar dat ze dat zo in haar voeten heeft, maar dat komt dan ook niet echt positief over. Met als gevolg dat mijn man dan zo danig gefrustreerd was van haar gedrag dat hij het dan op mij begon af te reageren. Maar ik heb het hem eens goed duidelijk gemaakt. Ik heb de indruk, ik ga niet te veel boffen !, maar dat het momenteel toch vrij goed loopt tussen ons. Er lijkt weer meer wat warmte. Ofwel geef ik die zelf Kan ook. Nu ik 'hij' toch wel zo goed als volledig uit m'n hoofd heb gezet, ik denk niet dat ik er nu nog iets zou kunnen mee beginnen. Bah, neen, ik denk dat die periode voorbij is. Ik heb maanden gesmacht naar hem in mijn gedachten.... Hij beheerste mijn dag. Sedert mijn 'verklaring', die ik mij dan aanvankelijk wel een beetje beklaagde, is het eigenlijk allemaal gebeterd. Ik heb nog een paar moeilijke weken doorworsteld, maar ik wist dat ik streng moest zijn op mezelf... En als 'hij' en ik dan weer eens tesamen zitten om oa te babbelen, dan is het alsof er niks gebeurd is. Maar, ... ik vind wel dat hij veel persoonlijke dingen (over zijn gevoelsleven - vrouwen, er mee bezig zijn) tegen mij verteld. Dat doet hij waarschijnlijk wel tegen zijn vriendinnen ook. Misschien mag ik dan aannemen dat hij mij ook een beetje als een vriendin ziet, of toch iemand die hij vrij ver vertrouwt. Is toch ook wel leuk. Onlangs kwam hij in de winkel en ons personeelslid was hem aan't bestellen en ik hoorde hem babbelen en lachen toen ik van boven kwam. Ik weet niet wat ik had, maar ik ben niet willen binnen gaan. Ik wilde hem niet zien. Gek hé. Maar het is zo. En nog iets : Helaba, ik reageer liever via mijn blog. Maar je laatste blogs ben ik volledig mee eens, van die oudere mensen in de frituur die nog kunnen genieten van de eenvoud en het geluk, van de jachtigheid en de timing van onze maatschappij, van de ouderwetse café's waar je nog jezelf kan zijn en die inderdaad verdwijnen, van dat relaties die voor velen tegenwoordig een broek en een trui zijn.... Ja.... in grote stukken van 't zelfde gedacht. Ikzelf heb zo de laatste tijd het overheersende gevoel dat wij zo'n consumptiemensen zijn. Als we met de auto op baan zijn dan zit ik steeds maar te kijken naar de natuur, het prachtige groen, de bloeiende bloemen, bloesems.... een vijver ....Ik wil het soms vastpakken en bij me houden.... nooit meer kwijt raken, dat prachtige beeld, dat gevoel, die geur.... Ik heb zo de hunker om te vluchten naar meer basic, naar natuur.... Waar je enkel de dingen hebt die je echt nodig hebt, en waar je nog kan leven en niet altijd geleefd wordt .... Maar tegenwoordig moet je soms meedraaien in de malemolen als je bepaalde dingen wilt doen. Dus is het aan mij om daar een mooi compromis in te vinden. Zodat ik het ene kan doen, maar dat ik mij ook goed voel en kan genieten van al die mooie dingen.
Ik zie het niet meer zitten, ik ga naar Amerika ....
Ben weer bezig aan m'n administratie. Het is om bij te huilen. Moet ik dan weer gaan zagen tegen m'n vent ? Moeten we dan weer zitten discusiëren en ruzie maken ? Vitten, boos kijken naar elkaar. Moeten we dan weer onze kloten afdraaien en werken, werken, werken ? Ik ben het kotsmoe, kotsbeu. Als het tegen de congé niet beter is, dan denk ik dat we er maar beter mee stoppen. Ondanks het feit dat het niet meer erg motiverend is, heb ik ook wel geen zin om alles op te geven, alles, waar we zo veel voor gewerkt heb. En ik denk dat we bijna niet anders gaan kunnen. We hadden het al zwaar, en deze crisisperiode waar alles steeds maar duurder lijkt te worden, maar de opbrengsten minder, zal ons dan uiteindelijk toch nog nekken zeker ??? Ik heb geen zin om uit dit huis weg te gaan, ik heb geen zin om mijn kindjes eventueel van school te veranderen. Ik heb geen zin om mijn ouders al die pijn aan te doen, ze hebben er ook al zovele centen in gestoken. En door heel deze boel, al een paar jaar aan een stuk, die steeds zwaarder en slepender lijkt te worden, die steeds meer de relatie tussen mij en mijn man versteent.... het is niet bevorderend voor ons beiden tov elkaar. Je bent het zat en kotsmoe. En het is zo'n mooi weer vandaag, en we zijn gezond. We zouden moeten dartelen in de wei Ik probeer altijd mijn humor en mijn luchtigheid te bewaren in het dagelijkse leven, maar als ik dan met m'n neus in m'n papieren zit, dan .... jaaah.... dan zakt m'n moed zo diep.... Ik heb het al gezegd. Mocht ik een zwak individu zijn, ik zou vluchten van deze wereld. Maar dat is ook geen oplossing. Er zijn zo vele dingen waarvoor je het wel blijft doen. Omdat je er samen wilt door raken, voor je kinderen, voor al die dingen die we uit de grond gestampt hebben, voor dingen die anderen met ons helpen verwezenlijken hebben. Zijn wij gewoon te dom om dit te doen of hebben wij ook wat tegenslag ? Volgens de buitenstaanders scheppen wij geld met bakken. In werkelijkheid vullen wij putten met kleine schopjes.... Het geeft niet meer op. Ik vraag mij steeds meer en meer af voor wie of voor wat we het nog doen. Het brengt enkel meer en meer negativisme met zich mee. Ik zie het niet meer zitten, ik ga naar Amerika.... Dat we dat maar eens konden doen hé..... Maar daarmee is het niet opgelost, met te vluchten....
O, dagboekje, best dat ik jou hier heb... En ook mijn vriendin waar ik alles aan kwijt kan, nog veel meer details dan hier.... Mijn man heeft het dus allemaal geregeld dat mijn schoonpa meegaat in mijn plaats om dat feest te gaan verzorgen. Dan kan ik makkelijker weg naar die dansshow van onze dochter. En dan gaat hij met zijn pa naar het voetbal van de plaatselijke ploeg vanaf 15 uur. Mooi geregeld hé ?! En eerst had hij GEEN tijd om te gaan naar de show van zijn dochter, kon hij daar onmogelijk raken, moest hij persé zoals ieder jaar nog wat blijven nagenieten aan de bar, omdat we toch niet zomaar konden weglopen, we bleven daar al ieder jaar wat hangen. En nu kan hij plots WEL rap weg van dat feest, OMDAT hij naar het voetbal wil gaan kijken. Dansshow van zijn dochter gaat niet, voetbal van de plaatselijke ploeg wel. Ewel, eigenlijk kan hij die voetbal in zijn achterste steken. Potverdorie. Ik zeg er geen woord meer over, maar ik trek mijn conclusies. Ik had dat toch wel niet gedacht dat hij toch naar dat voetbal zou gaan. Voor mij komt dat over dat dat voetbal VEEL belangrijker is dan de activiteit van zijn dochter. Hij heeft het zijn ouders altijd verweten dat ze nooit naar zijn bezigheden zijn komen kijken en nu doet hij het zelf. Hij werkt heel veel en heel hard, daar kan ik niks over zeggen. Soms veel te hard, en hij mag zijn ontspanning hebben, zeker en vast, dat kan mij totaal niet schelen, maar ik vind de activiteit van onze kleine meid, waar ze zo naar uitkijkt, toch wel veel belangrijker dan een kampioenenviering van een plaatselijke voetbalploeg.
1) uitleg : dit bloggen-dagboek is voor mij echt wel een noodzakelijke uitlaatklep. Ik kan heel goed typen en de woorden vliegen vaak letterlijk uit mijn vingers. Ik heb dit nodig. Ik kan zo m'n eigen stress (en eigenlijk haat ik dat woord) wat meer temperen. Ik begin weer steeds meer de behoefte te krijgen van op een onbewoond eiland te gaan zitten (ik bedoel daar mee, mij terugtrekken alleen) waar ik enkel de noodzakelijke dingen nodig heb : water, wat eten, de zon zonder veel wind, de noodzakelijke electriciteit en mijn gsm en vooral de natuur. En niks anders. Alleen tijd voor jezelf.... om te genieten .... om tot innerlijke rust te komen ... Maar het probleem is mocht je uit die situatie terugkeren dat je dan weer in dezelfde drukke boel terechtkomt en in een paar minuten weer helemaal opgedraaid bent. De beste oplossing is eigenlijk : kiezen voor een ander soort leven. Je kan er wel facetten van behouden, maar er zijn dingen die zouden moeten veranderen. Probleem is : we zitten met onze handen en voeten vast aan allerlei verplichtingen, dus maken er we beter maar het beste van en slaan we ons er met trekken en duwen door. En zaag ik het hier verder op papier af....
2) Aanvulling op het artikel, 2 artikels voor dit. Ik zat te 'klagen' dat mijn man beter in z'n bed zou kruipen dan naar z'n 33 films kijken.... Ik had toen nog tegen hem gezegd : 'Als jij daar zo'n behoefte aan hebt, zou ik mij dan liever abonneren op zo'n zender, dat zal veel goedkoper zijn, maar wat nog beter is, is : meteen met mij in bed kruipen. Dat kan daar ook leuk zijn.' En hij heeft mij toch een beetje geloofd Midden in de nacht werd ik 'overvallen'. Nu, dat hebben we er dan zeker wel eens voor over. Er moet toch wat actie blijven hé, ook al is het op een moment waarvan je dan zegt : 'help, midden in mijn slaap'. Maar als je dan niet toehapt, dan is hij ook weer wat mistevreden en stimuleert dat ook niet verder voor een regelmatig 'onderhoud'
3) 'Hij' was dus weer van reis. Is gisteren langs geweest. Was heel happy. Ik had hem nog terug geantwoord op z'n sms, dat heb ik hier misschien ook wel vermeld. Ooooh, z'n oogskes blonken weer zo hé. Ik mag er toch niet te veel naar kijken. En zo'n smile. Wauw. Alhoewel hij normaal een vrij serieus opzicht heeft. En hij stond vol temperament... Hi,hi, onze hulp dacht verzeker : die is nogal enthousiast tegen mijn bazin. Ik zag haar zo eens kijken. Want ik weet dat ze hem ook wel 'mooi' vindt. En ik had zo de indruk, aan de dingen waarover wij spraken, dat hij gedurende zijn reis heel mijn FB heeft zitten lezen.... Ik denk dan soms : 'Hij zou eens, door wat ik geuit heb, beginnen denken zijn over mij, over hem, over hoe of wie ik ben, en dat zijn interesse begint te groeien....' Hij zou mij dan nu plots toch eens 'aanvallen'. Ik weet niet wat ik zou doen. Ik zou er niet onverschillig tegenover staan, het zou afhangen van het moment. Ik weet dat het toch geen toekomst heeft. En beter een goede vriend, dan een relatie die toch niet mogelijk is hé.... En hem ken ik toch maar oppervlakkig. Mocht ik hem even goed als mijn man kennen, dan zou ik waarschijnlijk ook wel ditjes en datjes weten... dat is de gewoonte of de 'bijna totale kennis' van de ander.
Zondag hadden we in de namiddag een afspraak. Mijn man vroeg of het mogelijk was die te verplaatsen. Er was juist voetbal en hij zou in het café gaan kijken. No problem. Ik moest zelf ook nog ergens naar toe met de kids en zo had ik wat meer ruimte. Ik had gevraagd als ik dan thuis was tegen 18u15 dat hij dan onmiddellijk thuis zou zijn, zodat we konden vertrekken. Toen ik thuis kwam, een half uur later dan gepland, was hij na 'n kwartier nog niet thuis en hij zat gewoon aan de overkant van de straat, dus hij had mij zeker zien thuiskomen. No problem voor mij hoor. Ik zou wel voor de deur oprijden, binnengaan en melden dat we weg zijn. Maar 'k vond het van aan de andere kant toch wel een beetje straf, ik was zelf al een half uur later thuis geraakt, dus het begon al te nijpen voor onze volgende afspraak, dat ik hem dan NOG moest gaan halen. Maar ik doe dat dan kort en krachtig : Ik ben NU weg. En we waren ook meteen weg. 's Avonds is hij goed in z'n bed geraakt... het was tijd : 's middags 2 schuimwijntjes en een rode wijn, in de namiddag x aantal biertjes, 's avonds een aperitief van het huis, een biertje en 2 Irish Coffees. Je zou van minder slapen hé Maar tegen zo'n mix zou ik niet kunnen hoor. Nu dat kan mij niet schelen, zolang hij mij niet tot last is. Maar zo alles door elkaar naar binnen gieten. Bweuk... Heb je daar dan nog genot van ? En hij weet dat ik toch ga rijden, dus dat is al een garantie voor hem. Hi, hi. Maar wat ik ook wel straf vond en ik ga nu zien wat hij gaat doen. En ik ga er niet te veel proberen over door te drammen. Ik zou echt eens willen zien voor wat hij kiest. En voor mij bepaalt dat VEEL. Dit weekend zitten we met enorm veel werk en onze oudste dochter moet net optreden in haar dansschool. Dat is de zaterdagnamiddag om 15 uur, maar dan kan geen van ons beiden weg, maar ze mag wel mee doen. En zondagnamiddag om 15 uur. Zondagmiddag moeten we net een groot feest gaan verzorgen. Tegen 14 uur moet dat redelijk rond zijn. Dus kan ik dat nog net halen tegen 15 uur om daar te raken. Ik had gevraagd aan mijn man : Ga je ook niet mee ? Hij : 'Maar neen dat gaat niet lukken. We gaan ons weer heel de tijd moeten opjagen om daar te raken en ik zou liever met onze helper, zoals ieder jaar, daar nog wat drinken en een klein beetje blijven hangen, zoals op andere jaren. Ze zouden wel zeggen : die zijn rap weg.' Waarin ik hem wel grotendeels gelijk heeft. Ik vind het belangrijk dat toch minstens 1 van onze 2 kan gaan kijken naar onze dochter. Dus ik heb er niet te veel meer verder op aangedrongen. Nu zegt hij zondag tegen mij in de auto : 'Zondag is het de laatste match van de plaatselijke voetbalvereniging en ze zullen normaal kampioen spelen, dus 't zal geestig worden'. En ik : 'Ah, maar je zal niet kunnen gaan, want we zitten met dat feest.' Hij : 'Ah, ja, tjuu, ... maar ja, het is om drie uur. Ik zou dan nog kunnen gaan.' Ik kon met de slag ontploffen : hij kan al heel de tijd niet gaan naar het dansoptreden van zijn dochter en als het voor dat voetbal was dan gaat het plotseling meteen wel. Ik zei : 'Zondag om drie uur is dat optreden van onze dochter ook.' En dan hield hij zich in en dacht waarschijnlijk : 'Shit, nu ga ik toch niet kunnen gaan, is juist op hetzelfde uur en ik ging niet gaan naar dat dansen'. Ik zei dan nog : 'Kijk, jij doet wat je wilt. Als je graag gaat moet je gaan hé.' Maar hij zal ook wel aan de toonaard in mijn stem gehoord hebben dat dat mij niet zo fel beviel. Ik heb er dan een later moment nog wel eens over opgesmeten, maar nu ga ik het bewust gerust laten en eens zien voor wat hij kiest. En dat zal voor mij toch veel bepalen over mijn verdere toekomstperspectieven. Niet dat ze drastisch gaan wijzigen, maar over mijn ingesteldheid, waar ik wel of niet voor ga en waar ik wel en geen rekening (meer) mee houd. Als het anders een zondagnamiddag is en we zijn allebei nogal moe, dan ziet hij het de zondagnamiddag vaak niet zitten om ergens naar toe te trekken voor de kinderen. Ja,ik mag gaan, maar hij gaat rusten (en achter mijn pc kruipen ) Maar als het voetbal is, dan heeft hij haast geen tijd van te eten, is hij ook wel moe, en komt hij 's avonds zeker niet voor 20 uur thuis. De match is altijd om 15 uur. Trek je conclusies. Ik zat hier vanmorgen in de Flair te lezen, verhalen van madammen die bedrogen waren door hun man, maar het had volgens mij ook veel te maken met openheid en verdraagzaamheid in een relatie. Je moet elkaar nu ook de keel niet toenijpen vind ik, elk heeft een eigen persoon van bestaan en je moet toch niet direct wantrouwig zijn. Maar soms denk ik dan : erger ik mij hier op papier soms wat overdreven aan mijn man, maar ik verdraag het of sta het oogluikend toe of zo, of is het eigenlijk effectief zo dat ik kordater zou moeten optreden ? Maar iedere man is zo 'n beetje gelijk zeker als je hem wat langer kent ?
Ja, ik moet toch nog eventjes doordrammen over de beruchte 'hij' waar ik nu ondertussen mijn antwoord wel ken Hij is op reis geweest, alleen. M'n gsm was stuk geweest en 'k was alle nrs kwijt dus had ze via FB teruggevraagd. Vanmiddag kreeg ik smsje met z'n nr + verslag van z'n reis : 'De reis was zonnig en ontspannend maar af en toe wat eenzaam.' Dat laatste woordje bleef wel hangen bij me : eenzaam.... Tja.... het kriebelde toch weer bij mij vanbinnen. Het zal toch altijd een speciaal gevoel blijven geven. Het is toch een zwaar onbekend hoofdstuk uit mijn leven geweest en je laat het niet van vandaag op morgen los, maar ik mag niet klagen. Mijn uiting is misschien wel het beste geweest. Toch zeker voor mezelf. Want ik was mezelf aan 't opvreten....
En mijn eigen ventje : ja, best wel goed ventje, maar soms zooooo kort. Soms denk ik dat ik zijn hondje ben. Bv vorige week kwamen we terug van een feestje. Ipv van de autostrade te nemen wou ik de kleine weggetjes nemen, vind ik altijd eens leuk. Maar mens heeft hij daar zitten van janken dat ik een andere kant op reed. Ik werd zo danig kwaad dat ik dan toch maar op die autostrade gereden ben. Vanmorgen vroeg ik ook iets waarover ik twijfelde : jongens, wat ik daar weer allemaal naar mijn kop kreeg. En dan lees je een smsje dat hij aan z'n getrouwde vriendin verstuurde (die andere, de bitch is niet getrouwd) : 'Jij geeft zoveel om mij en dat is zo fijn hé en omgekeerdX' of onlangs over 'hoe goed ze konden praten met elkaar'. Grrrr.... dat hij eens die lieve woorden tegen mij zegt hé. Onlangs had ik een hele hoge factuur van Telenet. 33 filmpjes aan 4.5 Euro. Zegt genoeg hé. Ik informeerde me bij Telenet : 'Mevrouw, u kijkt nogal veel erotisch zie ik'. Ik niet, mijn man. Hij zou beter in zijn bed kruipen bij mij en daar zijn erotiek naar boven halen. En hij doet dat zo half en half achter m'n rug, omdat hij weet dat ik daar niet zo goed tegen kan. Maar ik kan daar gewoon niet goed tegen omdat ik altijd de indruk krijg dat dat veel beter is en dat ik niks kan. En dan heb ik eigenlijk ook soms geen zin meer. En ik moet toegeven dat de stress die mijn leven doorweeft daar ook wel een groot stuk mee te maken heeft. Hij wil het zo altijd op mij steken, maar ik vind dat hij er eigenlijk evenveel schuld aan geeft. Jaah.... we blijven verschillend.
Dit is weer één van mijn zwarte dagen. Pfft. Ik zie niks meer zitten. Mocht ik een zwak individu zijn dan zou ik uit dit leven stappen. Maar ik ben sterk en ik ga vechten. Ik kan misschien wel eens serieus in de put zitten, en daarvoor dient dat hier dan ook wel een beetje. Het helpt allemaal. We mogen ons heel gelukkig prijzen dat we gezond zijn. En ik ben VOOR mensen die optimistisch zijn. Ik probeer altijd optimistisch ingesteld te zijn, maar als je met zovele druk zit van alle kanten dan wordt dat optimisme steeds kleiner. Het is al zo ver gekomen dat ik qua toekomst altijd maar zorgen zie.... Ik probeer er mij zo goed en zo kwaad mogelijk door te trekken, maar soms heb ik wel eens dagen als deze en gisteren. Ben gisteren serieus in de clinch gegaan met één van mijn personeelsleden en het zit nog niet helemaal goed. Al dat gezaag en gezever, ik ben het kotsmoe. Ik moet altijd maar sleuren, trekken, schipperen. Het lijkt alsof dit mijn job is.... En soms denk ik dan : Als je met al die druk en zorgen, bekommernissen aan je hoofd zit : maak je jezelf op termijn daar niet een beetje ziek mee ? Mocht ik kanker krijgen, dan steek ik het zeker daar op... Want pessimistische mensen zijn naar mijn oordeel nog meer vatbaar voor deze vreselijke ziekte, door hun doemdenken.... die voor niks in je hele lichaam goed is. Dan denk ik : er moeten toch betere oplossingen zijn die je leven aangenamer kunnen maken. Best dat we hier nog die 2 kleine meiden lopen hebben, die ook wel eens ambetant kunnen zijn, maar die heel vele vrolijke, onschuldige noten in je leven brengen, waardoor je weer een beetje opgebeurd raakt .... En eigenlijk heb ik gewoonweg ook geen zin om heel deze boel die wij over acht jaar uit de grond gestampt hebben zomaar van de hand te doen. Er zit te veel arbeid in, van ons, van mijn man zijn broer, van mijn ma die hier iedere zaterdag de strijk komt doen, van mijn ouders die al een paar keer financieel gesponsord hebben. We hebben onze woonst vorig jaar volledig verbouwd en alles is nu naar onze zin, alleen nog wat afwerking... Ik heb geen zin om alles zomaar op te geven. Maar ik stel mij steeds meer en meer de vraag of het eigenlijk ooit wel zal lukken. De tijd is er ook niet op verbeterd. Vorige week hoorde ik dat er nu zovele zelfstandigen zijn die al gaan aankloppen bij het OCMW. Wij gaan hier moeten concrete maatregelen treffen, maar dingen veranderen met mijn man dat loopt ook al niet van een leien dakje. Dat zijn meer discussies die tot niks leiden of het is ruzie.... Pfft. Kotsmoe ben ik het. Kotsmoe. Personeel, financien, werkdruk, lange werkuren, weinig vrijheid en het goed bedelen om jezelf nog iets te gunnen (dwz proberen zo goed en kwaad mogelijk van kleine prullen te genieten....) Ik hoef geen luxe, maar ik wil toch een beetje gemakkelijker willen leven. Een beetje meer harmonie in alles. En niet dat je altijd zo sterk moet trekken aan die emmer, dat ie niet in die diepe put valt.... op gelijk welk vlak....
Ik ben begonnen met dit blog als een soort uitlaatklep, om mijn eigen gevoelens, frustraties, werkdruk, ... wat onder controle te krijgen. Ik wil niet naar iemand toegaan die mij daarin begeleidt als ik in een 'put' zit, ik wil zelf door mijn moeilijke periodes spartelen. Helemaal alleen kan ik dit toch niet. Ik heb ook wel veel steun aan 1 vriendin die ook een soort dagboek voor me is. De eerste keer dat ik op mijn blog een reactie kreeg voelde ik mij betrapt... Ik dacht : Jeetje, nu heeft iemand daar alles zitten lezen over wat ik denk en voel (op de kritiekste momenten nogal vaak ), die weet meer dan wie dan ook. Maar het is een blog, en dat weet je, dat iedereen die er toevallig op verzeild raakt dit kan lezen. Gisteren kreeg ik een tweede reactie. Ik was eigenlijk al een beetje in afwachting ervan... 't Doet wel 'ns deugd dat mijn verhalen andere mensen toch wel boeien, wat ik nu niet meteen gedacht had. Want als je zo alles na elkaar leest, herhalen bepaalde zaken zich vaak en dan denk ik dat dat misschien wat tot langdradigheid leidt. Maar nu vind ik het eigenlijk niet erg meer ;-)
En ik wou nog even dit ene kwijt : gisteren kwamen wij terug van een uitstapje (een paar dagjes verlof genomen, samen met de kids, deed wel eens deugd). We waren aan zee geweest. Het herinnerde me aan een tv-feuilleton, Sarah. Vond het eigenlijk wel grappig. Ik was aan't denken aan de beruchte 'hij' waar ik al zovele woorden aan besteed heb, dat 'hij' op reis is. En dacht : 'hij' is daar alleen, zal heel veel tijd hebben om te denken, en zal waarschijnlijk wel eens aan mij denken ook, met mijn 'kuren', mijn uiting van de laatste maand... Misschien zit ie ook wel naar de zee te kijken terwijl hij over mij aan 't mijmeren is, net op het moment dat ik naar de zee zit te turen. Misschien begint ie toch nog meer te zien in mij door daar alleen op dat eiland te zitten... Zo ging het met Sarah ook destijds... En het is ook met Sarah dat ik destijds eens werd vergeleken door mijn eigen man en ik heb hem dat toen heel kwalijk genomen. Van bepaalde punten had ie misschien wel gelijk, want met het vele werken en 2 kleine kids zou je jezelf al eens wat durven verwaarlozen, maar mij met zo'n achterlijk, ouderwets spook vergelijken zoals ze eerst was vond ik echt erg. Maar ik weet dat ik mezelf geen dergelijke blaasjes meer mag wijsmaken, dat ik mijzelf niet meer mag opschroeven. Daarom is het wel beter dat ik het allemaal eens verteld heb aan hem en hij heeft dat mij ook niet kwalijk genomen. En dat we gewoon goed kunnen blijven opschieten met elkaar. Een leuke vriend is ook goud waard. En ik voel mij daardoor ook wel weer beter, zodat ik onbewust waarschijnlijk ook anders reageer tegen mijn eigen man. Ik heb uit het laatste klein jaar veel geleerd. Heb vele moeilijke momenten gehad. Het zal financieel nog een lange zware periode zijn, maar ik denk dat ik psychisch weer sterker sta. En ik weet dat ik er meer zal van genieten !!! En dat we ons leven ook wat vrijer moeten nemen, want het is toch nog voor zovele jaren dat wij onder een zware werk en financiële druk staan, dus kunnen we er beter terwijl toch maar ontspannende momenten tussen steken en eens iets wat we eerder gingen laten, toch doen ! Want als ik morgen ziek zou worden, dan is het te laat. En dat zou dat voor mezelf en mijn gezin wel jammer vinden. Make happy moments of little times !
Ik wil hier toch nog onze berichten even noteren, want ik wil het eigenlijk nooit kwijt.
Als een mens nooit open is dan weet men het nooit. Maar misschien is het wel het stomste wat ik in m'n hele leven ooit gedaan heb...
Ik ga eerlijk zijn en ik ga rechtuit zijn. Ik heb geen zin om er nog langer doekjes rond te winden. Het kan me gewoon niet meer schelen. Ikzelf kan met het idee niet meer leven, want ik maak mezelf er alleen maar ziek mee. Ik ben zogoed als 2 jaar verliefd op jou geweest en bij momenten heb ik er nog serieus last van. Dat ik daar vanavond was,was geen toeval.Mijn vriendin weet het maar al te goed. Op alle mogelijke manieren heb ik het al naast mij proberen te zetten. Het is gewoon een gevoel dat sterker is dan mezelf. Ik ben bij jou met H begonnen, niet om jou in te palmen, maar om effectief dat doel te bereiken en ook om alles beter te kunnen plaatsen. Ik hoopte dat mijn illusies vanzelf wel zouden passeren, maar dat deden ze niet. Bij momenten heb ik het al goed geplaatst, dat ik zeg van : ik heb mijn keuzes gemaakt : dit kan gewoon niet meer. Ik heb mezelf vaak wijsgemaakt : wij kennen elkaar ook niet echt, dit zijn louter illusies... En daarbij ik ben zeker niet het ideale type, zoals jij je het voorstelt. En dan denk ik ook : het is niet omdat ik in jouw ogen verdrink dat jij dat doet in de mijne. Dat besef ik ook wel. Verliefd zijn is niet verboden. Ik wil hierop geen enkele commentaar van verschoning, of troosten of afwimpelen. Je weet het nu, dat er iemand een heel groot boontje voor je heeft / had. Een getrouwde vrouw dan nog wel...Jeezus... Ik heb mijn keuze gemaakt, 8 jaar geleden. Toen kende ik jou nog niet. Ik vond dit toen mijn beste keuze en ik weet dat hij zeker geen slechte man is, maar soms wel een hele harde en waarvan ik weet dat hij niet met zijn grootste liefde is getrouwd. Ik wil gewoon dat je mijn gevoelens respecteert en ik wil er geen verdere commentaar over. Vanaf volgende week kom ik niet meer op bezoek. Ik zou het gewoon te genant vinden. Ik zal zelf wel mijn boontjes trachten te doppen. Het is iets waar ik gewoonweg door moet. Ik heb zoveel verbintenissen waar ik nog moeilijk onderuit kan en wat ik voel en denk is daarom niet wat jij voelt en denkt. Ik hoop voor jou dat je ooit eens je ideale vrouw tegenkomt, want ik heb het nog nooit goed begrepen hoe een man als jij nog steeds alleen is. Grtz. 't Ga je goed en over mij moet je zeker niet inzitten. Ik ben 't gewoon van te scharten en verder te scharten.
Antwoord van hem :
Dit is zijn sms : 'Dag Mandy, ik las je mailtje en je vroeg om niet te reageren. Toch dit smsje om te zeggen dat ik heel erg verbaasd was over de inhoud. Ik wist echt niets over jouw gevoelens. Ik begrijp dat je liever niet meer komt. Ik hoop dat jij het niet erg vindt dat ik nog naar je winkel kom ? Ik vind het wel heel moedig dat je die mail stuurde. Ik weet hoe het voelt. Heb net hetzelfde meegemaakt. Wees niet bang dat ik er met iemand anders over praat. Dat zou ik nooit doen maar ik wil jou ook niet aanmoedigen want mijn hart ligt bij iemand anders, al vele jaren. Daarom ben ik nog alleen Grtz
En dan wou ik persé ook nog'ns 'n bericht terugsturen...
Merci voor je sms. Ik ben eigenlijk wel blij dat je toch nog een reactie gegeven hebt, gelijk hoe. Enne, je moet het zeker niet laten om naar de winkel te komen. De periode van trillende handen, rode kop en knikkende knieën is gelukkig al gepasseerd Ik wist niet dat een mens dat in zo'n zware gradatie kon krijgen.
En als mijn producten op zijn zal ik er wel weer bestellen en wil ik nog wel komen, maar het is beter dat ik niet meer iedere week kom. Ik heb nu ook definitief beslist dat ik ga zumba'en.
Ik heb nu mijn zieltje blootgelegd, maar ik zou het aangenaam vinden als we gewoon met elkaar konden blijven omgaan zoals voorheen. Ik zal misschien automatisch wel wat spontaner worden, want voor mij is het eigenlijk wel een groot vraagstuk, een zware last die van mijn schouders valt. Ik ken nu de oplossing van mijn vraagstuk. En het is 't beste als je het correcte antwoord krijgt.
Ik wilde alleen nog dit eens vertellen. Eind 2007 ging het heel slecht tussen mijn man en mij. Hij heeft mij toen heel zwaar en diep vernederd en dat is iets wat mij toen serieus gekrenkt heeft en wat ik nooit volledig zal vergeten. Maar wij hebben al zo vele verbintenissen met elkaar dat we er maar beter het beste van maken. 't Is best wel een goeie gast die vooruit wil, zolang hij zijn 'momenten' niet te veel krijgt. Ik heb er ook leren mee leven dat mijn man een paar hele goeie vriendinnen heeft, één van die twee is zijn eerste grote liefde en soms denk ik ook z'n enige echte. Ik weet dat hij met beiden vrij regelmatig sms't, soms eens belt of er eens wat mee gaat drinken. Als je hele dagen samen werkt, vind ik, moet je elkaar ook wel enige vrijheid gunnen, maar velen zouden toch al hysterisch gaan reageren van wat er soms in die sms'jes staat.
Hoh, ik hoop voor jou dat je dan toch je geluk kan vinden bij die persoon waar je al zo lang van droomt. Misschien eens doen zoals ik en uit je bolster komen... maar dat heb je misschien al gedaan. Als zij dan toch nog zo veel tijd nodig heeft om tot een definitieve beslissing te komen, dan moet er toch iets zijn wat haar tegen houdt. Jullie zijn toch geen tieners of twintigers meer. Als je van iets overtuigd bent, dan ga je er toch voor ? Je kan toch niet eeuwig blijven wachten en je leven aan haar laten voorbijgaan ?
In ieder geval bedankt voor je eerlijkheid. Groetjes, Mandy
En toen was ik 'hem' al een paar keer tegen gekomen, voelde me zo ambetant, gegeneerd... En ik heb dan nog een sms'je gestuurd...
Hey, 'Mijn excuses vr vorige week. Ik had beter heel hard op m'n tong gebeten, niks gezegd en het ging met de tijd vanzelf wel passeren. Ik zal je hierover zeker niet meer ambeteren.' En dan gevraagd of ik volgende week weer mocht gaan en dat ik eigenlijk nog producten nodig had ook. Ik kreeg vanavond dan toch sms'je terug dat hij 'nog niet zo rap geambeteerd is wi' en dat het ok was om te gaan. Vond ik wel leuk en daardoor was voor mij het ijs terug gebroken. Oef.
Toen ben ik er geweest en heb mij zo spontaan mogelijk gedragen. Hij kwam er nog even op terug en nam het mij zeker niet kwalijk en zei dat die dingen wel eens kunnen gebeuren. Eigenlijk is dat toch wel een eer voor hem hé Ik was blij dat we zo vlot en los met elkaar konden opschieten en ik heb er zo weinig mogelijk proberen op in te gaan als hij nog eens informeerde naar dat avondje uit waar hij ook was. Het was een hele grote opluchting voor mij dat het allemaal zo vlot verlopen was. Ik wist dat hij nog moest blokken voor 'n examen en op reis zou gaan. Heb het vaneigens niet kunnen laten om nog 'n sms'je te zenden om hem succes met zijn examen te wensen en dat hij van zijn reis geniet. Hij heeft ook nog iets teruggestuurd, waar ik eigenlijk nog weer kon op antwoorden, maar dat heb ik dan wel niet gedaan, omdat ik vind dat dat door al de gebeurtenissen niet echt past. Ik wil gewoon dat hij mijn spontane kant kent, want ik vind het een leuke gast om in m'n leven te kennen. Wel wat serieus van aard, maar hij ligt me wel. Hij mij meer dan ik hem veronderstel ik. Maar ik heb gelukkig alles al vrij goed geplaatst. En daar ben ik blij voor. Het is misschien nog allemaal zo slecht niet geweest dat ik mij eens geuit heb. Het is een hele verlossing voor mezelf....
Jaaah ... het moment is er van gekomen. Vrijdagavond weggeweest met m'n vriendin naar dezelfde plaats waar ik wist dat 'hij' er was. Wijn zitten drinken om mezelf wat moed in te spreken, maar ik besterf het van verlegenheid, bang om te blunderen. Toen ik 's nachts thuis kwam heb ik hem een mail gestuurd, in een opwelling, met heel de verklaring. Hij heeft me eerlijk terug geantwoord. Ik heb altijd geweten dat dit onrealistisch was van mij, maar ik kon er bij momenten haast niet meer mee leven. Ik had al vaak gezegd : ik ga eens moeten met mijn beide voetjes op de grond gezet worden, want ik draaide er me meer dan een beetje over op. En dat is dan zaterdag gebeurd. Ik dacht : wat heb ik nu gedaan. Van aan de éne kant, voor mezelf, mag ik blij zijn dat ik het gedaan heb. En van aan de andere kant heb ik hem overvallen met iets waar hij de minste weet niet van had. Hij was dus totaal verbaasd. Je moet het je maar eens voorstellen dat je daar een uiteenzetting krijgt van iemand die je kent. Het is om achterover te vallen. 'Hij' zal er zeker nog wel langer dan zaterdag over denken... Dat is normaal hé. Want dat is een nieuw gegeven voor hem... Ik heb het toch wel een moment lastig gehad. Een serieus moment. Best dat mijn man zaterdagavond met een vriend gaan stappen was. En zondag zaten mijn ogen loeidik. Ik zei dat het was van te wenen bij een film op tv en dat ik m'n mascara nog aan had. Ben gisteren eens naar de zee gaan uitwaaien met m'n kids. Mijn man moest nog wat slaap inhalen. Ik heb het dan ook nog een beetje lastig gehad. Vandaag is het al wat beter. Vroeger gaf ik mezelf 3 dagen en dan moest het voorbij zijn, mijn verdriet. En ik zat zo ook te denken : hij zou nu moeten beginnen denken en zeggen : hoh ja, waarom eigenlijk toch niet. Ik weet niet of ik het nog zou zien zitten. Er is iets afgeknapt. Het is toch iets onmogelijk. Ik heb zovele banden, ik heb best wel een goede man, we hebben alles tesamen : getrouwd, een huis, onze 2 kids, vele leningen en ons werk. Het enige wat ontbreekt is die pure liefde. Er is gehechtheid, er is verbondenheid, het opkomen voor elkaar, maar er is vaak te weinig passie. En dat ligt waarschijnlijk wel aan beiden. Ik ben 'hem' aan z'n werk nog niet tegengekomen, maar ik zag 'hem' deze middag wel passeren en zag dat 'hij' toch ons huis uitkeek... Ja, ik heb 'hem' ook nog wat extra denkwerk bezorgd.... Vorige week had ik ergens geschreven : some roads are not made to cross each other. Feelings are the hardest things that exist. The awareness of the truth is sometimes difficult.
En dan denk ik : bij een glaasje wijn, zou dat niet gezellig zijn ? Zouden we elkaar eens 'losjes' echt beter leren kennen, zonder scrupules... maar tja, misschien is't ie meer geïnteresseerd in de persoon die met mij mee is... Keep it like it is ...
Ik denk dat ik het gevonden heb wat mankeert. Het is een soort 'moeheid' in vele dingen. Het ene moment zie ik alles heel goed zitten, het andere moment zie ik door het bos de bomen niet meer. Is dat de sleur na 8 jaar ? ! En dat het niet snel genoeg de goede richting uit gaat naar mijn gedacht ? Ik was vroeger nogal een vrij mens en hield nog redelijk van verandering, alhoewel ik ook aan een zekere vaste basis vasthield. Ik heb een zekere 'moeheid' in al m'n verplichtingen, in alles wat ik moet doen, omdat ik het moet doen, anders zal het niet lukken. Altijd courage, altijd hup vooruit, maar tegenwoordig blijf ik nogal gemakkelijk haperen. Wordt ik ondersteboven gegooid van mijn eigen 'moeheid', van mijn eigen emoties. En dan vreet ik. Ik vreet als een varken. Chocolade. Wat ik vandaag al weer binnengespeeld heb : 2 chocoladerepen, 2 of 3 koffielepels choco van Nutella en 150 gr chocoladepaaseitjes. Ik was mijn dag nochtans weer met het goeie gedacht gestart van goed op mijn voeding te letten, maar na 10u30 is het weeral fout gelopen, ik heb me weer laten gaan aan mijn eigen zwakheden. Ofwel is mijn karakter te zwak, tja dat zou ook nog kunnen.....Dat ik gewoon te zwak ben en niet sterk of dapper genoeg om mijn eigen zwakheden te overwinnen. Vanavond moet ik mij gaan wegen. Jeezes, ik denk dat er eentje serieus ontgoocheld zal zijn in mij. En ik eigenlijk wat beschaamd tov van hem, want jah, hij heeft ook al zoveel tijd aan mij gehangen.... en ik vind dat dan zo arrogant dat ik vreet, dat ik er mijn voeten aan veeg, dat ik mij laat gaan. Ik ben nu een boekje aan 't lezen van een vrouw van 39 die haar valiezen pakt en naar Florence vertrekt, zogezegd voor kort, maar ze blijft veel langer weg dan verwacht en is dus vermist. Ze zoekt terug naar haar 'emoties' of 'belevingen' van vroeger, datgene wat ze nu mist, dat er niet meer is, die verdwenen is. Soms zou ik zo ook eens mijn valies willen pakken en alleen reizen. Maar dat kan ik niet. Ik zit aan alles vast, ik zou veel te veel mensen ontgoochelen. Ik zou vanalles in de war sturen en ontwrichten. Dus scharten we verder, door de goede en de kwade dagen. Amen Hi, ik zat zo gisteren te denken toen ik aan 't lezen was : ik ga ook eens een boek schrijven. Vroeger was ik sterk in opstellen. Ik weet niet, mocht iemand dit hier nu lezen of ze m'n schrijfstijl te langdradig vinden of niet ... maar ik moet toch niet echt onderdoen voor bepaalde boekenschrijvers denk ik. Ik zou dat boek noemen : 'Het leven van een ... vrouw' of 'Een vat vol emoties' of nog beter !!! 'Een vat vol emoties en chocolade' en dit dagboek wat aandikken met nog wat andere gebeurtenissen of anekdotes en er één verhaal van maken.
Pfft. Ben moe. We zijn gisterenavond weggeweest. Het is eigenlijk wat in het water gevallen door mijn fout. We zijn naar een Comedy show gaan kijken en ik heb 2 uren zitten wemelen tussen wakker en slapen, met de nodige heupstoten van mijn man erbij. Straf vervelend voor hem, maar ik kon het niet helpen. Ik viel gewoon telkens weer in slaap. En het was ook maar van 2 dingen dat die typ kon praten: kut en kak. M'n humor is anders. Het legde nochtans goed aan zijn show, maarja... Daarna zijn we nog naar een dancing geweest, maar de hele zaak was al wat verloederd. Door mij. Jah, ... ik denk dat ons grootste probleem is dat wij hele dagen samen zijn waardoor er zo iets heerst van 'ik heb je wel graag en ik zou je nog niet zo goed kunnen missen' en dan ook nog een zeker 'moeheid' tegenover elkaar van 'laat me gerust, ik wil mijn ding doen'. 't Is allemaal zo raar. En dan kwam vanmorgen een fluitende 'hij' binnen. Kreeg ik het even weer. Maar heb op m'n tanden gebeten. Het gras lijkt elders altijd groener, maar dat is het daarom niet. Keep this in your mind.
Het is vakantie geweest. Ik ben wat tot rust kunnen komen. Het is niet dat we veel gedaan hebben, en ik had ook niet echt geen zin. Maar gewoon eens niks doen is ook eens leuk. Mijn boek is uit. Oef... Heb er wel eens deugd van gehad om mij daar aan te wagen. Heb wel gemerkt dat ik toch vrij vermoeid moet zijn, want ik val nogal vaak in slaap. Niet dat het boek me niet interesseerde, neen, omdat ik steeds maar wilde doorlezen en dat mijn fysiek dat niet meer aankon. Mijn man is niet in zijn haak. Ik denk dat het nu zijn beurt is dat hij in een crisis zit. Er is iets met hem. Het zal ook wel verschillende facetten tesamen zijn zeker ? Maar je krijgt daar ook weinig iets uit, of het is als hij uitbarst. En dat is dan wel heeeel explosief vaak. Ik heb soms het gevoel dat het nooit goed genoeg is voor mijn man. Dat hij altijd nog wat anders wil dan dat hij heeft. Ik vraag mij soms af of hij zich ooit in zijn leven al echt gelukkig gevoeld heeft of echt kan genieten (van kleine dingen). Toch weinig hoor.... Ik vind soms dat hij zichzelf ongelukkig maakt... Hij kan ook zo aan de tv geplakt zitten, dat ik dan denk, kom... doe'ns iets anders ... hij hoort mij niet ... hij ziet mij niet... hij ziet onze dochters niet ... hij hoor hen niet.... alleen die verdomde tv. Ik heb hem gisteren gezegd dat ik het voel dat er iets 'loss' is, en dat hij moet kiezen waar hij denkt dat hij het beste kan voor gaan. Ook al is dat die vriendin. Want ik denk dat hij zich een beetje afgewezen of verlaten voelt door haar en dat dat hem zo veel pijn doet. Ik zie niet graag mijn man ongelukkig. Ik heb dan nog liever dat hij gaat voor wie hij echt valt dan dat hij zijn hele leven ongelukkig is. Ik wil niet hebben dat hij doordat hij mij niet durft loslaten heel zijn leven ongelukkig is. Er is voor alles de mogelijkheid afspraken te maken. Hij is er bang voor en durft er niet voor gaan ... ook wel voor z'n dochtertjes hoor.... En zij tracht hem vriendelijk af te wimpelen omdat zij ook zijn gezinnetje niet naar de knoppen wil helpen... maar ik vraag mij af... ze is ook niet in haar haak. Is dat door hem of door wat anders ? Waarom houden mensen hun gevoelens zo in ? Wat betreft mezelf. Ik heb een heel kwaaie en lastige week gehad, maar ik heb het weer overleefd en ik zie het weer nuchter. Niks meer denken. Met het financiële aspect moet ik leren leven en er het beste van maken. Met het (ver)liefde aspect moet ik naast mij zetten. En het zal mij nog wel volledig lukken. Het is wel leuk als je het gevoel hebt dat je bepaalde mensen wel kunt vertrouwen en ik hoop dat dat omgekeerd ook zo het geval is, maar dat denk ik wel. Ik ben gewoon een te eerlijke geest, alleen uit ik niet alles
En dit was mijn schrijven aan... maar posten zal ik het nooit
Soms kom je eens iemand tegen in je leven die een hele diepe indruk op je maakt. Je probeert het te vergeten, maar het blijft in je gedachten sluimeren.
Iemand graag zien is niet verboden.
Ik wist niet dat gevoelens zo sterk je dagelijkse leven konden beïnvloeden.
Maar het is niet omdat ik in jouw ogen verdrink, dat jij dat doet in de mijne.
Omdat de situatie het ook niet toelaat, dwong ik mezelf tot de realiteit. Maar soms had ik daar gewoon geen zin in. Ik heb dit alles een plaats proberen te geven. Het is me na lange tijd redelijk goed gelukt.
Soms is het jammer dat je niet alles kan uiten zonder scrupules en dat iets wat mooi kan zijn nooit mag bestaan.
Maar soms blijft alles ook beter zoals het is.
Zoeken wie ik ben heeft geen zin. Je zou misschien toch maar ontgoocheld zijn. En voor mezelf wil ik de illusie mooi houden.
Geniet van het idee dat er iemand is die een boontje voor je heeft, een heel groot boontje dan wel.
ik zou zoveel kunnen zeggen, maar ik kan het niet. Heel mijn verhaal is een smeltkroes van vele facetten tesamen. Ben ik ongelukkig ? Niet echt. Maar ik ben geremd. Geremd in vele dingen. Je neemt beslissingen, dus je zit er aan vast. Soms denk ik dat ik zelfs mijn man z'n wereld afrem, verpest, door averechts te zijn. En soms remt hij ook de mijne af. Zijn wij het ideale koppel ? Ik ga niet zeggen dat we een slecht koppel zijn, maar ook niet het ideale. Onze relatie wordt wel heel zwaar belast door ons werk. En mochten we dan nog een ander werk gehad hebben, dan weet ik ook niet of we dan een idealer koppel zouden zijn. Hij is best wel een hele goeie gast, maar we zijn zoooo verschillend. Een heel verschillende visie op vele dingen ... En zoals ik al zo vaak gezegd heb, al is het voor hem nu misschien wel wat bekoeld door zijn ontgoocheling op 13 november, hij is niet met zijn grote liefde getrouwd. Hij ziet mij wel graag, maar die ander is specialer. Als dat van haar ook zo is, is dat voor mijn niet echt het probleem. Het enigste dat ik niet zou tegenkunnen is dat ze zijn gevoelens misbruikt.
Dat van mijn man is wel een beetje stuk gelopen door mijn schuld. Ik wilde sympathiek zijn, maar heb het wel een beetje verkeerd aangepakt en daardoor is heel de vriendschap met zijn vriendin gekapseisd en bekoeld. Hij stuurt nu toch al weer mailtjes met haar en hij is al in haar zaak geweest. Dat is toch al weer een begin, maarja... en toch zit zij ergens mee. Want ze voelt zich geen 100 %. Heeft het te maken met mijn man of met iets anders ? Een beetje de 2 zeker ? Ze werkt ook nogal veel. Ben ik te braaf dat ik dit zo maar toe laat ? Datgene wat mij soms het meeste kwetst zijn de zinnetjes die naar haar gesms't worden, dingen die hij van zijn leven nog nooit tegen mij gezegd heeft.... Dat steekt dan wel eens. En dan besef ik, het moet zijn dat het van hem heel diep zit en ik hoop dat zij niet met zijn gevoelens rammelt.... Eén van z'n laatste sms'en was : 'Ik wist nie wat denken, ik heb je gemist' Als je iemand mist, is het omdat ze je nauw aan het hart liggen..... Maar mocht ik plots met iemand uitkomen.... dan vraag ik mij af .... zou hij er wel tegen kunnen ?
Mijn man heeft dus weer contact met die vriendin waarmee het zo fout is gelopen. Hij zal er wel gelukkig mee zijn. Zijn liefde voor haar zit toch diep, ook al wil hij dat zelf niet toegeven en misschien is ze door het tumult van 2 maanden terug wel eens serieus ondersteboven gehaald, zijn liefde voor haar. Hij heeft er van af gezien en hij heeft getwijfeld. Ik weet dat hij mij ook graag ziet, maar de liefde voor haar is specialer. Zo simpel is het. Is het misschien omdat ze onbereikbaarder is ? Of is het gewoon zo ? Ik kan er hem alleen maar het beste mee wensen. De tijd zal alles wel uitwijzen of wij samen dit uithouden of niet. Het zou natuurlijk wel jammer zijn, maar een diepgewortelde liefde gaat door alles heen, ook al gaan er jaren over. Dat is toch mijn idee. Als het zo voorspeld is dat zij tesamen moeten komen, dan zal dat ook zo zijn. En ik moet zeggen dat ik mijn eigen 'dreamer' ook niet echt kan los laten. Ik zie hem daarvoor te veel zeker. Ik blijf hem sympathiek vinden. En als ik denk dat ik het dan toch volledig overwonnen heb, dan keert het weer en dan denk ik : 'Goh, wauw' Maar het is, zoals ik al zei : het is niet omdat ik in zijn ogen verdrink, dat hij dat in de mijne doet.
Ik heb er een beetje spijt van dat het tss mijn man en zijn vriendin fout gelopen is. En van aan de andere kant is er misschien iets wat niet klopt, aangezien zij zo heftig reageerde. Maar ik voel mij er toch wel wat schuldig over en voel ook wel dat hij er soms mee bezig is... Het is niet gemakkelijk, maar het is zo. Het liefste zou ik hebben dat het allemaal weer effen komt, maar ik vrees dat dat het geval niet meer zal zijn, want ze reageert zelfs niet terug.... Tja .... Ik weet dat mijn man niet met de grootste liefde van z'n leven getrouwd is. Dat hij me heel graag mag, maar dat z'n hart soms meer hunkert naar iemand anders denk ik. Ik zie mijn man niet graag verdrietig, of treurig, of met heimwee. Ja, het klinkt misschien wel allemaal niet normaal wat ik hier schrijf ... Ik hoop dat ze zich nog bekeert van gedachten ...
) 
Grtz 
