Wat kan een mens zoal doen tijdens het Valentijnweekend ? Deelnemen aan de Trail de z'Amoureux in Hoei natuurlijk (volgend jaar misschien toch maar een beetje langer nadenken).

Samen met Johan, Rudy en Karen van het KC-Team zakten we zondagmorgen dus maar af naar Hoei voor de trail aldaar. Rudy (de slimste van ons) had gekozen voor de 19 km. Johan, Karen en mezelf hadden geopteerd voor de langste afstand (29 km).

Bij aankomst bleek de organisatie eventjes amateuristisch. Bij de vraag waar de toiletten waren, vielen ze bijna letterlijk uit de lucht. Les WC ? Quelqu'un sait ou sont les WC ? Niemand dus. Bizar.

Gelukkig was de plaatselijke Panos (op 10 m van de tent van de organisatie) open en konden we daar wel gebruik maken van de toiletten (mits een koffietje te nuttigen en voor de Rudy een broodje met bouletten of zoiets).

Aan de start van de 29 km stonden zo'n kleine 100 deelnemers. Oei, oei, oei, wat zagen die er allemaal heel professioneel uit. Het zou een helse opgave worden om hier de laatste plaats te vermijden ...

Al onmiddellijk na de start kregen we een voorproefje wat ons gedurende de ganse trail te wachten zou staan: een lange, uiterst steile beklimming gevolgd door een al even steile afdaling. Bij de volgende beklimmingen en afdalingen zou daar bovendien nog modder bijkomen zodat het regelmatig naar boven klauteren was op handen en voeten en afdalen op de poep.

Na amper 10 km zat ik er al duidelijk door ... misschien toch maar de afslag naar de 19 km nemen ?

Na ongeveer 14 km kwam ik Karen tegen (Johan was dan al lang gaan vliegen en zou één uur voor ons aankomen). Karen vloekte al even hard als ik op de vele aartsmoeilijke beklimmingen en afdalingen. Bij het naderen van de splitsing op km 16 tussen 19 (rechts) en 29 km (links) vroeg ik haar: “Links of rechts” hopend op een antwoord rechts. Helaas links hoorde ik haar roepen. Shit ...

In onze buurt liepen nog een paar 29 km deelnemers maar toen wij links gingen waren we wel plots helemaal alleen op de wereld ... en dit zou zo blijven voor de rest van de trail. Gelukkig hadden we mekaar om op te peppen ... en nodig was het. Het werden nog 13 aartsmoeilijke en heel heel zware kilometers tot de aankomst. Bewijs ervan vind je in onze kilometertijden hieronder.

Bovendien kregen we op een bepaald moment zelfs rare blikken van een wandelaarster en een autobestuurster toen ze Karen het bos zagen inlopen kort gevolgd door mezelf. Ai, dacht ik nog, subiet stuurt die nog de politie op mijn kap ...

Toen we uiteindelijk in het dal het kasteel van Ben-Ahin zagen opdagen, wisten we dat we aan de laatste twee kilometers konden beginnen. De aankomst was naderbij. Johan en Rudy stonden ons zo'n goede 500m voor de aankomst al op te wachten. De vorige deelnemer aan de 29 km was ondertussen al een kwartier geleden gepasseerd ... ja, die laatste plaats hé.

Uiteindelijk na iets meer dan vier en een half uur bereikten we doodmoe de aankomst. De organisatie was juist van plan om de douchetent dicht te doen. Gelukkig waren we dus hiervoor nog juist op tijd binnen. Het moet gezegd de douches waren prima ... lekker warm water en een gloeiende kachel in de tent ... en helemaal alleen voor mij. Tot plots de Rudy binnenkwam en mij aanmaande om mij te haasten want Karen stond te wachten ... De tent van de vrouwen bleek wel al afgesloten te zijn ... Met toch een beetje pijn in het hart haastte ik mij dan maar zodat Karen ook nog van een aangename douche zou kunnen genieten.

Juist toen zij de douchetent terug buitenkwam, liepen er nog een paar deelnemers over de aankomstlijn ... ha, de laatste plaatsen zouden dan toch niet voor ons zijn :)

In de tent van de organisatie dan nog een lekkere spaghetti bolognèse gegeten om daarna terug naar huis te keren.

Besluit: een heel heel zware trail. Geen toiletten maar wel een heel goede douche en de afpijling was al bij al goed (want niet verloren gelopen) al moesten we toch wel goed opletten ... maar met twee was dit ook gemakkelijker dan alleen.

Bedankt Karen om die laatste 13 km samen met mij af te leggen want anders had ik waarschijnlijk heel de tijd gewandeld ... en om op twee kilometer van het einde nog de luciditeit te hebben om te stoppen voor een prachtig foto van de Maasvallei.