Op het moment dat de oermens tot mens evolueerde, was hij een zwerver. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hij trok naar waar er genoeg bessen waren om te plukken, naar waar er grotten waren om in te schuilen, naar waar er wild was om op te jagen.

Ook toen hij zich in dorpjes ging vestigen, bleef de drang tot verhuizen en reizen bestaan.

Als we in dit seizoen op de snelweg om ons heen kijken, zien we dat er sinds die tijd eigenlijk nog niet zo veel veranderd is.

De stam der Hollanders trekt hun caravan mee op zoek naar mooie plekjes in onze Ardennen, wij gaan met onze mobilhomes naar de Provence en de Duitsers bezetten elke hotelkamer aan de Europese kusten.

De mens heeft zich dan wel gevestigd, hij blijft reizen.

Het echte verhuizen met hebben en houden is er niet meer bij… of toch niet meer zoveel als vroeger… en ik begrijp waarom.

Enkele weken geleden was het ten huize Burgelman van dattum.

Door de geboorte van onze jongste telg werd onze vorige woning te krap en na enig zoekwerk vonden we het nestje van onze dromen.

Alle dames in onze kennissenkring hadden mijn madam nochtans afgeraden om te verhuizen met een baby want : “je zal niet weten waar je hoofd staat” en : “mijn kind, je zal oververmoeid geraken”.

Welnu heren, ik heb iets bijgeleerd ; als vrouwen elkaar overdreven beginnen te waarschuwen, wees dan dubbel op je hoede.

Onze wederhelften sturen op zulke momenten geheime signalen uit naar elkaar en geven knipogend (voor ons totaal onverstaanbare) tips.

Terwijl ik zorgde voor een camionette om de “grote stukken” in te vervoeren, enkele stoere maten optrommelde om op D-day  diezelfde grote stukken in- en uit te laden, vulde mijn lieftallig vrouwtje dozen.

Terwijl ik Ikea-kasten demonteerde, rekken en kaders van de muur haalde en 40 keer per dag naar het containerpark toerde, vulde mijn lieftallig vrouwtje dozen.

Terwijl ik tijdens het demonteren van een grote kleerkast met een schroevendraaier in mijn linkerhand en de vijzen in mijn mond met mijn linkerknie de rechterwand in bedwang hield om de bovenste planken te weerhouden op mijn hoofd te belanden… belde er iemand aan.

Op dat moment begon ook de baby te huilen.

Twee keer raden wat mijn lieftallige wederhelft deed en wie er overbleef om de deur te openen.

Elke avond (de verhuis heeft ongeveer 3 weken geduurd) kwam ik vol builen, bloedend en zwetend thuis en viel ik uitgeput van het sleuren en (de)monteren in de zetel neer.

Vrouwlief zat telkens  met de baby aan de borst en beweerde doodmoe te zijn want : “ ik stond er de hele dag alleen voor en de baby moet eten, verschoond worden en die verhuis komt er ook nog eens bij… kan jij voor het eten zorgen”?

Op zulke momenten is het goed om geen wapens in huis te hebben.

Hoeveel kan een baby eten, hoeveel kan een baby eh… enfin, u begrijpt me, en hoeveel dozen kan een mens in 3 weken vullen ?

Om mij helemaal gek te krijgen werd elk stuk meubel dat ik naar het containerpark of de kringloopwinkel had gebracht, vervangen door een nieuw exemplaar dat nog zwaarder woog, nog moeilijker was om in elkaar te krijgen… en minstens 12 keer zoveel kostte !

Na drie weken lijden was ik er vanaf… althans… dat dacht ik.

We zitten nu in een periode waarin we onze familie en kennissen uitnodigen om ons jongste dochtertje en ons appartement te laten bewonderen.

Keer op keer hoor ik onze invités dan tegen mijn vrouw zeggen hoe mooi ze het hier heeft ingericht !

Vrouwlief zegt dan bescheiden dat er nog heel wat moet gebeuren… maar dat ze ook maar twee handen heeft en met de baby enz.

Misschien heb ik het mis maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het vrouwelijk bezoek en mijn eega bij deze (op het eerste zicht onschuldige) conversatie opnieuw signalen uitzenden.

Wij mogen dan wel het sterke geslacht zijn, heren… ze hebben ons verdorie goed bij ons pietje !

Vanuit de pen van Kurt "Biezebaaze" Burgelman