Er zijn van die periodes in het leven waarop alles maar dan ook alles- samenvalt.
De afgelopen maanden was het bij van dattum en het ziet ernaar uit dat het de komende maanden niet anders zal zijn.
Mijn agenda staat eivol opdrachten en dat kan ik als kleine zelfstandige alleen maar toejuichen.
De weinige vrije uren die me nog resten, breng ik kappend, kloppend en sleurend door want wij verhuizen binnenkort en er moet in de nieuwe woning nog een oude vloer uitgebroken en een nieuwe vloer gelegd worden.
Bij dit leuke werkje neem ik enkel pauze om mijn zelf toegebrachte snij- en klopwonden te verzorgen.
Mensen die in de onmiddellijke omgeving van het Zuidpark en het Sint-Annaplein wonen, zullen zich al afgevraagd hebben waar al dat gevloek vandaan kwam
wel... mysterie opgelost.
Als die verrekte vloer eindelijk zal liggen waar hij liggen moet, kan ik beginnen verhuizen.
Vrouwlief zal dozen vullen tot ze een ton wegen, ik zal ze naar het gelijkvloers sleuren, op de vrachtwagen heffen, ze naar onze nieuwe woning op het het 8e (we zoeken het hogerop) zeulen en ze in de juiste kamer zetten
en dat een keer of 200.
Mijn opdrachtgevers bellen me intussen een gsm-gezwel om me eraan te herinneren dat ik me aan mn deadlines moet houden en mijn medemuzikanten bellen me om playlists en akkoordenschemas.
Ze zeggen er wel steeds bij dat ik me niet moet haasten, morgen is goed.
In zulke periodes kan een zichzelf respecterend man als ik maar één ding doen ; zelfmedelijden hebben !
Afgelopen vrijdag kroop ik zo moe als 2 honden in bed, na eerst mijn wekker gezet te hebben.
Ik moest namelijk naar goede gewoonte de volgende dag van hot naar her racen.
Om 3u s nachts begon mijn madam door het huis te spoken en maakte daarbij rare geluiden.
Een goed uur later begon het in mijn slaapkop te klaren ; haar weeën waren begonnen en ik zou binnen een paar uren voor de derde keer papa worden.
Terwijl de toekomstige mama zich op het gemakje klaarmaakte, deed ik, iets minder op het gemakje, hetzelfde met mijzelf en de 2 nog slapende- kinderen.
Mijn zoontje vroeg me zelfs of het niet gewoon buikkrampen zouden kunnen zijn bij Stéphanie.
Op zijn 6 jaar weet hij al zeer goed dat je met vrouwen nooit weet waar je aan toe bent.
Dit keer was het echter menens en dat snapte hij gauw, hij deed zelfs de deur van de auto voor haar open en droeg haar handtas.
Mijn zoon, de nieuwe man.
Na een paar uur puffen en hijgen (mijn vrouw deed hetzelfde) was ik van op de eerste rij getuige van de geboorte van mijn dochtertje Noor.
De rest van de dag heb ik naar haar gekeken, meer niet.
De dagen daarop heb ik geboortekaartjes verzonden, vrienden en tantes champagne uitgeschonken en gelukwensen ontvangen.
Mijn deadlines konden mij gestolen worden, mijn agenda is voor het eerst sinds zijn bestaan 5 dagen dicht gebleven.
Men zegt wel eens dat kinderen heel wat kopzorgen meebrengen en dat zal ook wel zo zijn
maar onze kleine Noor heeft er bij mij een hele hoop doen verdwijnen.
