Ik herinner me nog de tijd dat ik, kleuter in de jaren ’70, uitkeek naar een bezoekje aan de cinema.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik stapte toen aan de hand van mijn ma naar de Zuid en daar kozen we de kortste rij uit.

In de Capitole zag ik Pinnochio, in de Century “De Reddertjes” en in de derde bioscoop op het plein –ik kom even niet op de naam- vloog ik mee met Peter Pan.

Na de film trakteerde moederlief me op twee bollen vanille in een Italiaans ijssalon op de plaats waar je nu de daklozenkrant kan kopen aan de ingang van het Urbiscomplex.

In het begin van de jaren ’80 waren ma en zoon Burgelman benieuwd naar de Decascoop, in die tijd het grootste bioscoopcomplex in Europa.

We zagen er ET en Annie na elkaar op één avond en ik wist de maandag erop niet wat eerst verteld op de speelplaats.

In hetzelfde jaar  -ik zat in het 6^e leerjaar- kochten pa en ma een nieuwe tv met video, ik was de eerste in de klas met zo’n ding.

Het was een VCC 2000, die dingen waren de toekomst en zouden nog tientallen jaren de standaard blijven in audioland.

Na een jaar of vijf bleven enkel nog de VHS en de Betamax over en na nog een jaar of wat moest ook die laatste eraan geloven.

Ik denk nog vaak terug aan die tijd als ik een dvd’tje ga huren.

Als er zo nu en dan nog eens iemand met een video aan de kassa verschijnt, wordt die arme drommel door alle andere klanten bekeken alsof hij per ongeluk met een tijdmachine in de 21^e eeuw verzeild is geraakt.

Wij, mensen die wel met de onze tijd meegaan, vragen zich dan af hoe we het vroeger toch klaarspeelden om die immense dozen in onze auto te laden.

Hoe dan ook, de tijden zijn veranderd.

Mijn twee kinderen (6 en 4) staan ’s morgens op, maken me wakker en vragen of ze naar een film mogen kijken.

Ze lopen naar het dvd-rek, kiezen er één van hun 30 films uit en steken het schijfje in de speler.

Pa komt de kamer ingesloft, kiest het juiste menu en start de film.

Soms wil de oudste de film in het Engels zien, soms in het Nederlands, soms in het Vlaams.

Als pa –ik dus- de vorige avond iets te lang opgetreden heb, beleven de kinderen de schrik van hun leven als Lightning Queen (die rode uit Cars) in het Hongaars begint te vroemen.

Ik was 14 toen ik mijn eerste videoband kreeg.

Je kon kiezen tussen de originele versie met ondertitels en de Nederlandse –lees Hollandse- versie.

Als je het beeld stil zette om te gaan plassen of om een zakje chips te halen, dansten de Disney figuurtjes alsof ze geëlektrocuteerd werden.

Als je de film al veel afgespeeld had, trokken hun hoofden bovenaan scheef en kleurden ze groen.

25 jaar geleden  -aiaiai- zat ik op woensdagochtend al met buikkrampen van de zenuwen als we ’s middags naar de bioscoop zouden gaan.

Nu zitten mijn erfgenamen al na 5 minuten te discussiëren welke film ze straks gaan opsteken…om vervolgens de living met Playmobils te bezaaien.

“We kijken en spelen tegelijk, papa” klinkt het dan.

Misschien word ik oud, misschien is de herinnering mooier dan het in werkelijkheid was…maar één ding weet ik zeker : de verwondering was groter toen.