Heren, onze dames krijgen het elk jaar rond deze tijd weer voor elkaar ; ze geven ons een gevoel van machteloosheid, radeloosheid…ja, zelfs moedeloosheid…zonder echt iets te doen of te zeggen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Als de druktemakerij rond Kerst en nieuwjaar weggeëbd is en we ons niet meer van jaartal vergissen, beginnen in de bakkerijen, de electrozaken en op het reclamedrukwerk overal hartjes en Cupido’s te verschijnen.

Een week of twee later hebben ook wij – vertegenwoordigers van het voetbalkijkende geslacht- het door : het is weldra Valentijn !

We polsen voorzichtig en onopvallend naar de wensen van onze partners, meestal met verfijnde omwegen als : “wat wil jij voor je Valentijn ?”

Vrouwlief begint dan meestal een betoog over de commerciële mallemolen die de economie rond de 14^e februari heeft gecreëerd en over het feit dat het in een goede relatie eigenlijk elke dag van het jaar Valentijn hoort te zijn.

Op zo’n moment hoor je als man te doen wat je te doen staat : panikeren !

Een vrouw is namelijk geen simpel menselijk wezen zoals wij, heren…zij zendt informatiestralen uit die wij niet kunnen ontvangen.

Je kan het vergelijken met de werkwijze van een huisjesslak.

Wij zien enkel de verpakking (het huisje in het geval van de slak) en een stukje van de kop, terwijl het beestje onafgebroken de wereld aftast met haar voelsprietjes en overal sporen nalaat.

Vrouwen doen dat ook…maar wij merken het niet.

We zien ze niet tasten en we hebben al helemaal geen besef van sporen.

Rond mei, juni van het voorgaande jaar begint een vrouw haar voelsprieten uit te steken en sporen na te laten.

Terwijl wij verveeld buiten blijven wachten aan kledingzaken in de Langemunt en parfumerieën in de Veldstraat, maken we een grote fout : we letten niet op en we nemen geen notities.

Als ze uit een kleedhokje komt en zich meer dan 4 keer draait voor de spiegel (met het hoofd én de kont in dezelfde richting, hoe doen ze het toch), zouden we het moeten noteren : de kleur, de maat, het rek waar ze het gevonden heeft.

Neen, wij staan op dat moment buiten rond te kijken en met onze handen in onze zakken te rammelen met onze sleutels.

Het gaat het hele jaar door, overal laat ze signalen achter en geeft ze hints.

Elk rondslingerend foldertje over gezichtsmassages, elke openliggende Flair, alle opmerkingen bij reclame op tv, het zijn stuk voor stuk afgemeten voorzetten maar wij staan ergens ter hoogte van de cornervlag te kijken hoe het gras groeit !!

Ik weet al hoe het ook deze keer zal aflopen ; een verkoopster van Ici Paris XL zal me vriendelijk in het gezicht uitlachen als ik op 14 februari rond half 5 zeg dat mijn gekochte waren mogen ingepakt worden als cadeautje.

Mijn lief vrouwtje zal me ook nu bedanken met een klinkende zoen en zeggen dat ik dat allemaal niet had moeten doen.

Zij zal wel weer met het juiste cadeau op de proppen komen, iets waar ik al lang naar verlangde.

Ook dit jaar zal ik in een afgeladen restaurant het Valentijnsmenu naar binnenwerken en rondom mij de angstige blikken zien van mijn lotgenoten, de andere mannen.

Heren, luister naar mijn raad en neem vanaf deze lente notities en foto’s van alles wat je eega in haar handen neemt !