Deze (on)regelmatige rubriek verzorgd door Freek Neirynck ambieert geen recensiekolom te zijn, maar zoals de titel het zelf zegt: een seinpaal voor geïnteresseerde en potentiële lezers.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
HERMAN BRUSSELMANS KALOEMmERT IN DE ZEP
Om deze titel te begrijpen moet de lezer dringend naar de betere boekhandel en er vragen naar de laatste (één en vijftigste!!! van de eeuwig jonge god van het druksel dat zich boek laat noemen : Herman Bruselmans. De begenadigde (zelfbekennende) veelschrijver werd geboren in Hamme (Oost-Vlaanderen) maar woont in het Gentse stadscentrum waar hij zich vooral in de buurt van het Oudburg en de Vrijdagsmarkt regelmatig laat traceren op een terrasje achter een koffie. Brusselmans is een hondegetrouw anti alcoholist en hij heeft maar één verslaving : woorden.
Zijn recentste titel luidt Kaloemmerkes in de zep en is zoals altijd bij Uitgeverij Prometheus gelanceerd.
Herman Brusselmans schreef zijn nieuwste in de IK-vorm en vertelt dan ook zijn eigen (al dan niet of gedeeltelijk verzonnen) verhaal over zijn schrijverschap na amper vijf romans. Méér dan één decennium geleden dus.
Zijn belangrijkste tegenspeler is het meisje Liselot dat hij ontmoet in een simpel Gents café. Zij zal de vaste chauffeur-zonder-pet van de anders weinig burgerlijke schrijver worden als hij naar Nederland moet. Brusselmans rijdt wel moto maar niet auto
en zijn vaste chauffeur, om hem naar lezingen, interviews en andere plichtplegingen te voeren, heeft afgehaakt.
Er groeit onderweegs iets mooi tussen hen. Wat had je anders verwacht in een bestseller. Het verhaal houdt spanning in en kent een eerder onverwacht einde. Ondertussen geniet de lezer van Brusselmans sappig taalgebruik, slurpt met volle teugen van zijn eigengereide romantiek en nipt aan de dubbele, zelfs driedubbele gelaagdheid. Daarenboven laat Brusselmans in Kaloemmerkes in de zep humor opborrelen die minder scherp is dan een aantal van zijn vorige boeken. Zijn dialogen zijn zeer waarheidsgetrouw als zouden ze door een neo realistische toneelauteur geschreven zijn.
( 17,95)
Wie verslaafd is aan Brusselmans - in de Nederlandstalige literatuur toch wel aparte schrijfstijl - zal niets anders dan bevestiging en bevrediging vinden. Neofieten laten het boek beter even liggen en rennen naar de bibliotheek om eerst enkele van zijn vorige creaties te lezen. Dat doe je op gemiddeld een paar uren per stuk, want eigenlijk is hij een volksschrijver pur sang en in de best mogelijke betekenis van het woord..
Freek Neirynck (recensent)
|