DRONGENSE DICHTER JULIEN VANGANSBEKE UIT “BENADERINGEN”

 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 De Drongense dichter Julien Vangansbeke, die ondermeer via het literaire tijdschrift 
 Yang en de Yang-poëziereeks uitgebreid meeschreef aan de naoorlogse literaire
 geschiedenis, heeft na jarenlang letterkundig stilzwijgen (laatste recueil : “Avondliederen” uit 1981) een nieuwe dichtbundel uit : “Benaderingen”.

Professioneel grafisch ontwerper Vangansbeke debuteerde in 1966 met “In woorden ontwaken” . Door zijn directe link met Yang en ondermeer collega Daniel Van Ryssel, werd hij snel geklasseerd met de in die periode opkomende generatie van de neorealisten. Dat was een stroming die zich verzette tegen de vaak al te hermetische poëzie. Van Gansbeke bedankte evenwel altijd voor die eer. Hij wou eigengereid zijn eigen ding doen, los van hokjes en –ismen.

Toch is overduidelijk dat zijn gedichten zeer toegankelijk zijn, van het dagdagelijkse leven getuigen en een eerlijke emotionaliteit (‘van de dichter moederzielalleen’) uitstralen. Zo is het ook in “Benaderingen”.

Ik treed de nacht tegemoet

met moegetergde wervels

In mijn slaap schuilt

achter iedere deur

een aardedonkere ruimte.

Gelukkig kom ik

op eeltige voeten weer

terecht in bed.

De kat spint en likt

me klaarwakker.   

Dergelijke herkenningsmogelijkheid voor de lezers waaiert door het hele nieuwe boek zonder vergezochte metaforen of verkrampte taal. Precies daardoor kan het een zéér breed publiek aanspreken en dat is wellicht ook de sociale bedoeling van de bescheiden en ‘stille’ Gentse auteur.

Freek Neirynck