Blij dat we nog eens een CD-album mogen bespreken die niet onmiddellijk in de lijn ligt van datgene wat dagelijks op de markt komt. Want wie nog nooit gehoord heeft van JODYMOON zal aangenaam verrast zijn van de prestaties van Digna Janssen en Johan Smeets uit het Nederlandse Maastricht. Beiden maakten ze in een eerdere carrière deel uit van de rock band Rosenfeld alwaar ze respectievelijk als zangeres en gitarist aan de bak kwamen. Maar nadat ze op het eiland Sardinië nieuwe liedjes hadden geschreven en de andere Rosenfeld-leden niet ècht enthousiast waren ... was een nieuwe formatie geboren : JODYMOON.
Bij EMG konden ze gelukkig aanblijven waardoor de kans op het ooit uitbrengen van een album méér dan zomaar als reëel mocht worden bestempeld. En zo geschiedde want vandaag stel ik graag een album voor dat als "Look at me, look at me, don't look at me" onder de doopvont werd gehouden. Met 12 gloednieuwe nummers bewijzen ze dat ze een plaats waard zijn binnen de toch al enorme muziekwereld, maar gelukkig onderscheiden zij zich door het enthousiaste geluid dat zij produceren ... waaronder een Wurlitzer ! Onmiskenbaar maakt deze Wurlitzer deel uit van de JODYMOON-sound waardoor het geheel iets apart krijgt. Ze maken trouwens van de gelegenheid gebruik om van het eerste nummer ("How long") onmiddellijk al hun eerste single te maken. Wist je trouwens dat het duo het liefst liedjes schrijft op basis van omgevingopnames die door hun oude mono cassetterecorder is vastgelegd ?
Eén zaak is zeker: wie houdt van een memorabele mix van rock, riff, melancholie en indringende teksten zit zeker goed bij de aanschaf van dit album.
Voor méér info over dit (nieuwe) debuut verwijzen wij naar www.jodymoon.com