We zouden de wereld geweld aandoen mochten we vandaag niet eens blijven stilstaan bij het aangrijpende boek van Annemie Struyf en Lieve Blancquaert. Deze beide dames hebben samen al heel wat watertjes doorzwommen en brachten eerder al heel wat opzienbarends uit zoals "A la limite. Verhalen over leven, liefde en dood" (2002) en "Insjallah, mevrouw. Ontmoetingen (z)onder de boerka" (2004).

Het dagboek in zwart-wit zoals ik U dit vandaag wil voorstellen is niet alleen een verhaal over hiv-patiënten in Kenia maar ook over toekomstperspectieven, het geluk binnen het verdriet èn de wil om ondanks alles te overleven. Niet in het minst overtuigen de twee dames de (reeds talrijke) lezers met een blik die eigenlijk 'achter de schermen' zou kunnen worden genoemd maar jammer genoeg de dagelijkse realiteit is.

Prachtige fotografie die zodanig indringend is dat de tranen van sommige gefotografeerden zich transformeren naar èchte tranen, momenten die weinigen onder ons ooit zullen meemaken, verhalen die nooit of nooit een sprookje zullen zijn of worden ... en niet te vergeten: het verhaal van Achieng èn Hope ... een zwart meisje van 14 maanden dat momenteel het geluk vindt bij de auteur van het boek en haar gezin.

Als er één boek is dat ik zonder enige twijfel aan al mijn vrienden als geschenk zou willen geven, dan is het zonder enige twijfel "Mijn status is positief" ... gewoonweg omdat ik er zeker van ben dat ze allemaal in de ban zullen zijn van deze wereld anno 2006 ... in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid ... en dan niet in het minst in Kenia.

Het boek is uitgegeven bij Roularta Books (www.roulartabooks.be) en kost 22,90 euro.
Voor zij die nog niet overtuigd zouden zijn: kijk gewoon op maandagavond eens naar één (op 13/3 om 21.10 uur voor de tweede aflevering) en geniet van "De moeder van mijn dochter" (op zoek naar de geschiedenis van een adoptiefdochter).