“Liefde is niks” is de titel van de eerste CD van Wim Toucour, pseudoniem van Wim Van Caelenbergh (Ninove 1972°, die overkomt als een pure post-kleinkunstplaat, maar de zanger gitarist (en nog enkele andere instrumenten) noemt het liever ‘semi-akoestische wereldpop met een verhaal’. Kan ingekomen worden. En ook als hij verwijst naar Paul Simon en méér geloofwaardig nog naar de Belgische Yevgueni.

Verwijzingen naar pioniers als Johan Verminnen (variatie, laagdrempeligheid, goede smaak), Wim De Craene (bijna hitpotentieel) en heel af en toe een tikkeltje Jan De Wilde in een niet depressieve bui… liggen evenwel dichter bij de waarheid en realiteit.

De nummers van Wim Toucour verdienen gerust een plaats tussen de eindeloze herhalingen van ‘recentere hitnummers’ die Radio 1 in de Ochtends tussen vijf en zeven draait, om aan zijn vaderlandse plichten te voldoen op het vlak van obligate programmering van Nederlandstalige muziek. 1(één) Toucour zou heus niet misstaan tussen Bos, Kowlier, Bedert… De Mens, al dan niet in de versie van Haarlemmer  Rick de Leeuw.

Hedendaagse bard Toucour heeft minder woordballast in zijn betere teksten, staat met zijn muzikaal steunbeen meer in de actuele samenleving, besnaart thema’s en algemene inhoud méér het vandaag dan het universele. En doet dat alles met een bijna absoluut correcte zegging. Echte luistermuziek, die toch nu en dan ook de onderste kuitspieren activeert. Hij verruimt inderdaad het Nederlandstalige muzieklandschap met een fris  geluid, zo te horen geboren uit zijn liefde voor wereldmuziek en folk, pop en cabaret.

De meest beklijvende nummers op het schijfje zijn (in alfabetische volgorde: “Ambras”, “Beetje Tourette”,’ “E ko no mi, i ka ni mé”;' en “Schaf Brussel af”. Een prachtige intro is die van "Al Qarya", één van de andere nummers op de disk. Je vloekt in het diepst van je hart als je de strofe hoort, want dat blijkt de zoveelste remake van “Het Dorp” van Wim Sonneveld, dat op zijn beurt ook al een cover is van “La Montagne” van Jean Ferrat. Had hier maar een Raï-geïnspireerde melodie onder de tekst gezeten… Strumae had zijn pagina kunnen afstaan in de Wereldencyclopedie van de Wereldmuziek. Of het ‘petit nègre’ zo dik in de verf moest worden gezet, laten we beter in de openbare discussie.

Wim Toucour bezingt ook met het nodige gevoel de Stad Gent in “Zeven jaar”. Hij houdt duidelijk van die biotoop als inspiratiebron, muze… en geeft haar terug wat ze verdient.

Het risico van authentiek, gepersonaliseerde, degelijke en pure producties als “Liefde is niks” is natuurlijk dat ze net te goed zijn voor het commerciële amusementsgenre en niet experimenteel genoeg voor de verwende subcultuur. Ze blijven ergens hangen. Onopgemerkt in het slechtste geval. Een probleem waar de betreurde Wim De Craene twintig jaar geleden ook al mee zat en een decennium later de nochtans getalenteerde Bart Van den Bossche.

Naast zanger Wim op gitaar, shruti box, boormachine zijn ook te horen Isolde Van der Goten op (bas)klarinet, accordeon, glockenspiel, lepels…;  Sander Claes op elektrische gitaar; Kris Van Daele op contrabas en Alfredo Bravo op percussie-instrumenten

fRè!éK NeIrYnCk