|
Ongeveer anderhalf jaar geleden ging ik in het crematorium van Lochristi mijn goede vriend Michel De Sutter de laatste eer bewijzen. Bij de ingang stond Johan Verminnen een sigaret te roken. Hij gaf me een hand en zei: we komen hier veel teveel. Ik beaamde dat en ging, me allesbehalve verheugend op de confrontatie met Michels nabestaanden, naar binnen.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
We komen hier veel teveel, Johans woorden hebben zich de afgelopen 18 maanden nog een aantal keren herhaald in mijn gedachten. Een grote kennissenkring hebben is meestal een zegen maar als ze hierboven nieuwe zieltjes nodig hebben, is de kans natuurlijk wel groter dat er iemand bij is die je kent. Deze zaterdag (ik schrijf deze tekst op 24 april) zullen Johans woorden zich weer aan me opdringen als ik mijn copain Tony Fakkel voor het laats ga groeten. Zijn familie en vrienden, waar ik meermaals samen mee gelachen en gefeest heb, zullen in diepe rouw troost bij elkaar zoeken en ik zal hen onwennig mijn deelneming betuigen. Wat zeg je tegen iemand die haar man al na 4 maanden huwelijk moet afgeven? Wat zeg je tegen iemand die haar zoon overleeft, tegen iemand die zijn enige broer verliest?
Ik leerde Tony Fakkel enkele jaren geleden kennen. Hij telefoneerde mij, stelde zich voor en we spraken af in Den Belleman aan het Belfort. Hij vroeg me of ik niet eens op de Tony Fakkel-awards wou optreden. Later liet hij me nog spelen op de Gentse Handjes, in zijn tent op de Gentse Feesten, enz. Ik werd steeds stipt betaald, er was altijd een leuke backstage met lekker eten en drinken en ik leerde heel wat mensen uit de business kennen. Als Tony iets organiseerde, was het af! Hij heeft mij en Biezebaaze voorgesteld aan een publiek dat we anders nooit zouden bereikt hebben. Naast de gedeelde liefde voor muziek met een ziel, herinner ik me onze gesprekken over koken en uit eten gaan. Als hotelschool-producten konden we een serieus boompje opzetten over de juiste cuisson van een côte à los en over die enkele restaurantjes in Gent waar je nog een versgeklopte bearnaisesaus kan eten
met verse eierdooiers, goede boter én een gastric.. Tony weet wel wat ik bedoel.
Onze stad verliest met Tony een kleurrijk figuur.
De Gentse artiesten verliezen met Tony een legendarische organisator en het Gentse publiek een alround entertainer.
Ik verlies met Tony een copain.. maar ik laat hem in mn GSM-geheugen staan en vergeet nooit hoe hij me aansprak telkens als hij me belde: Kurtse, met de 2e lettergreep altijd precies één nootje lager dan de 1e.
Salut Tony, maak er ginder boven een mooie revue van!
|
