|
Een tijdje geleden speelden we met Biezebaaze voor enkele honderden verpleegsters op het personeelsfeest van het AZ St-Lucas. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ons mooiste publiek ooit trakteerde ons daar op luid applaus, heerlijk vrouwelijk gekir en een verrassende kennis van onze teksten.
De sfeer zat goed, de band amuseerde zich; kortweg, onze stroprock deed zijn werk..
De zee vrouwen voor ons riep om bisnummers en daar gingen er met plezier op in.
Na anderhalf uur stapten we zwetend maar voldaan van het podium
mission accomplished!
Na een dik uur blijven hangen laadde ik mijn gitaar en versterker in de auto en reed naar huis en tijdens die rit kon ik het mission accomplished- gevoel maar niet van me afzetten.
De volgende dagen werd dat gevoel steeds sterker; mission accomplished!
Normaal heb ik na een optreden ongeveer een kwartier een verzadigd gevoel van t was goed, het publiek is tevreden maar deze keer bleef het hangen.
Na een paar dagen werd het gevoel me duidelijk; t was goed, het publiek is tevreden, onze taak is volbracht
point final.
Ik lichtte de andere leden van de groep in, stuurde een tekstje naar de pers en liet het dan bij mezelf bezinken: Biezebaaze houdt ermee op.
De volgende dag kreeg ik al telefoon van Radio2: Kurt, moeten de fans zich nu zorgen maken?
Ehm
eh
Zijn jullie het beu?
Ehm
eh
Stoppen jullie voorgoed?
Ehm
eh
voorgoed is eh
nogal eh
Of nemen jullie een sabatjaar?
Ehm
eh
ah ja zeker
In de kranten werden ongeveer dezelfde, zij het meer, vragen gesteld en aan Vlaanderen werd gemeld dat wij met Biezebaaze een jaartje gaan herbronnen.
Het zij zo, ik kan een jaar nadenken of ik ooit nog wil stroprocken.
We zien wel.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb nog nooit tegen mn zin op een podium gestaan.
Ik heb er altijd van genoten om jullie weer Gents te laten zingen en onze stad en haar dialect te promoten.
Of ik het nu wil of niet, ik heb van ons dialect mijn levenswerk gemaakt
maar
Ik zag laatst een aflevering van de Pfaffs waarin Sam Gooris in een café op twee bakken bier stond te zingen voor een paar zatte tooghangers.
De rest van het publiek kon het allemaal niet veel schelen en kaartte naarstig verder.
Ooooh Marijke, hou me dan vast
jaja, koekes troef
Begrijp me niet verkeerd, op zon momenten doe ik mn pet af voor Sammeke, je moet het maar opbrengen.
Ik zou het niet kunnen!
Ik wil in schoonheid kunnen stoppen.
Als ik ooit op die 2 bierbakken moet gaan staan, wil ik de boel op zn kop zetten.
Als we gewoon verder gaan met Biezebaaze en op elke kermis en op elk straatfeest blijven optreden, geraken de mensen ooit op ons uitgekeken.
Ik hoor liever: spijtig dat jullie ermee ophouden dan ze zijn daar weer met hun Boterkoekske.
We doen deze zomer nog een paar optredens en gaan dan elk onze kant op.
Als we jullie bij het laatste bisnummer allemaal samen wilde mee maa trèwen oastemblieft hebben laten zingen, zullen we het herhalen; mission accomplished.
|
