JOS PARIDAEN, een veelzijdig kunstenaar.

In april en de eerste week van mei doen de CULTUURDIENST van de GEMEENTE MALDEGEM er alles aan om de amateurkunstenaars te belichten. Expo en receptie in het gemeentehuis, kunstwerken in de etalages van de handelszaken in ’t centrum, muziek optredens, tentoonstellingen en workshops in de gemeente zetten alle amateur kunstenaars, hun werken en hun ideeën uitgebreid in de kijker.

          AARDENBURG (Aardenburg heeft sinds 1187 stadrechten) WORDT UITGEKLEED: ONZEKERHEID, VERTWIJFELING, EEN OPLOSSING, ZOEKEN NAAR UITZICHT, wat brengt de TOEKOMST? BERUSTING of TROOST?           

Veel Nederlandse Vlamingen nemen deel aan de WAK 2016 in Maldegem, daarom is het ook wel eens interessant om een nabijgelegen historische stad te belichten. Aardenburg met de talrijke musea en historische gebouwen is een aantrekkelijke bestemming voor fietsers en uitstappen van culturele verenigingen uit de omgeving. Maar wat inderdaad opvalt dat Aardenburg bijna geen aantrekkelijke handelszaken meer heeft wat het moeilijk maakt voor de oudere bewoners die zonder auto hun voorraden moeten inslaan in de buurt of misschien wel beroep moeten doen op anderen die wel over een vervoermiddel beschikken. De bekend amateurkunstenaar JOS PARIDAEN die reeds verschillende keren deelnam aan de WAK in Maldegem heeft die bezorgdheid voor zijn stad uitgedrukt in schilderijen.

Jos Paridaen heeft zich kort geleden ook wat verdiept in de WAK Nederland, voornamelijk Zeeuws Vlaanderen en wat bleek? West- Zeeuws Vlaanderen is een blinde vlek in het WAK gebeuren in Nederland. De desbetreffende ambtenaar wil daar wel verandering in brengen, maar dan zullen de kunstenaars zelf initiatief moeten nemen.

Wat het werk van Jos Paridaen betreft zit er een heel verhaal achter, eigenlijk gelinkt aan de opmerking hierboven. Het gaat over ontvolking en de achteruitgang van de stadskernen in onze omgeving.

Aardenburg wordt langzaam uitgekleed, verwijzend naar de teruggang ouderzorg, openbaar vervoer, winkelbestand enz. Wat eraan te doen? Hoe ziet de toekomst eruit?

Deze drie werkjes hebben best wat losgemaakt. Reacties en verwijzingen naar nog actief bestaande verenigingen, clubs, instanties enz.

Dat betekende opnieuw werk voor Jos Paridaen. Hij schilderde twee grote doeken over actieve clubs, verenigingen, en activiteiten in Aardenburg.

Een geschilderd werk met een compilatie aan activiteiten en een ander werk op geschilderde achtergrond, dansende figuren, tekeningen in houtskool van de clubs en activiteiten die er nog leven.

Het thema waarmee hij zich de laatste tijd heeft bezig gehouden is de leefbaarheid in de kleine kern.In W.Z. Vlaanderen constateren we een achteruitgang van de leefbaarheid in de kleine kernen. Winkels verdwijnen, jongelui trekken weg, het openbaar vervoer is verschraald en er is sprake van sterke veroudering van de bevolking, huizen worden afgebroken en er komen geen nieuwe voor terug en zo kan je nog wel even doorgaan. Naar mening van velen speelt de overheid (gemeente) hier te weinig op in.

Dit was voor Jos P. aanleiding voor de drie werken ‘AARDENBURG WORDT UITGEKLEED’. Op zijn drie schilderijen over ‘Aardenburg uitgekleed’ kreeg hij wel wat reacties over activiteiten die nog levend zijn.

De gemeente heeft hierop wel ingespeeld door een voorlichtingsavond te organiseren die al langer was gepland door de dorpsraad, maar hiermee was niet alle zorg verdwenen. De zaal zat bomvol. Jos P. vond het wel passen in zijn project, niet dat hij daar de aanleiding heeft toe gegeven.

De reactie van de bewoners  was voor Jos Paridaen de aanleiding twee werken te maken waarbij vooral de nog bestaande activiteiten, verenigingen en clubs centraal stonden.

Deze werken worden momenteel geëxposeerd in het gebouw van de Fysio/Fitness in Aardenburg en de bedoeling is deze tentoon te stellen tijdens de WAK in het gemeentehuis of in de etalage van Jan Willems Design.

Dat geldt ook voor de werken van ‘Aardenburg uitgekleed’.

Waar hij momenteel mee bezig is, is een werk in houtskool, een compilatie van de belangrijkste historische gebouwen en de bedoeling is, dat dit werk omgeven zal worden door portretten van mensen die AARDENBURG OP DE KAART HEBBEN GEZET. Dat begint met de Romeinen tot en met een auteur van boeken en artikelen over de geschiedenis van Aardenburg en omgeving. Hij heeft een klein foldertje gemaakt en dat hangt bij enkele etalages voor het raam.

Voor het overige exposeert hij momenteel schilderwerkjes van schapen, in de Schaapskooi, een restaurant in Aardenburg.

Zijn laatste werk is een houtskooltekening op doek op groot formaat van de belangrijkste gebouwen van Aardenburg, gebouwen met geschiedenis.

Zijn streven is de werken te omgeven met de beeltenissen van mensen die belangrijk geweest zijn voor Aardenburg. Het is een eigen keuze, maar elk van deze personages hebben een achtergrond.

1. Overzicht werken Aardenburg uitgekleed

2. groot werk activiteiten in Aardenburg 3. groot werk activiteiten in Aardenburg 2

4. Overzicht Aardeburg op de kaart gezet.

Tekst verwoord aan de hand van de notities van Jos Paridaen.

07-04-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

HENRIETTE FIERENS 

exposeert indrukwekkend werk

in HOMESTORE VAN CANNEYT.

Henriëtte Fierens is geboren op 6 september 1947  in Oostburg, Nederland.

Als kind was zij al altijd met tekenen bezig. Ze heeft een opleiding gevolgd aan de Kunstacademie in Tilburg, eerstegraads opleiding docente tekenen.

Zij heeft in het onderwijs gewerkt als docente tekenen, maar zij is ook op andere vakgebieden in het onderwijs lang werkzaam geweest. Inmiddels is zij al weer vijf jaar intensief bezig met haar ontwikkeling als beeldend kunstenaar.

Momenteel is zij  zelfstandig beeldend bezig op de Academie voor Schone Kunsten in Eeklo, waar haar een hoge onderscheiding ten deel viel.

Haar hoofdthema is "mensen", de menselijke figuur en portret. De mens in al zijn facetten vormt een wereld voor haar die ruim voorziet in veel inspiratie. Mensen boeien, mensen zijn altijd mooi. Ze wordt erdoor geraakt en is altijd op zoek naar schoonheid. Zij zoekt naar een combinatie van het ambachtelijke en de emotie.

In portret en model wil Henriëtte Fierens  op een krachtige manier uitdrukking geven aan persoonlijkheid en pose van de mens, expressief.

Ze hecht veel waarde aan het tot uitdrukking brengen van het karakter in het portret. Het wezenlijke, het innerlijke, moet in het uiterlijk zijn af te lezen. Gezicht en vooral ogen zijn immers de spiegels van de ziel. Herkenning en gelijkenis zijn voor haar een must, maar niet fotorealistisch, maar eigenzinnig en uniek. Gevoelige lijnvoering en eigenheid in kleurgebruik.

Ze experimenteert graag met kleur en maakt rustig een portret in rood of blauw. Haar modeltekeningen laten de mens in actie zien, dans, muziek of juist in rust.

Het gaat ook over vorm en compositie, licht-donker en kleurgebruik op een geheel losse maar toch stevige manier.

Zij heeft  deelgenomen aan  de kunstroutes in België. Zij  heeft en onlangs geëxposeerd in het Ledeltheater in Oostburg.

Haar materialen zijn vooral conte, pastel, inkt en veel aquarel. Vooral in aquarel heeft zij zich gespecialiseerd.

Opdracht geven voor een portret naar wens is altijd mogelijk. In samenspraak met de opdrachtgever kan dit tot stand komen.

Tijdens de WAK exposeert zij vijf werkstukken in HOMESTORE VAN CANNEYT,  drie portret aquarel en twee werkstukken muzikanten, een aquarel en een pen en inkt.

Tekst verwoord aan de hand van de notities van Henriëtte Fierens.

De WAK 2016 is een aanrader voor allen die houden van bruisend talent in en rond Groot – Maldegem.

07-04-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Inleiding op de WAK 2014.

De Tiendaagse Week van de Amateurkunsten, kortweg de WAK, vormt een steeds terugkerend artistiek bastion waar de kunstenaar zijn scheppende talenten kan exposeren en verspreiden met de steun van het Forum voor Amateurkunsten, overkoepelend orgaan van de WAK. De Gemeentelijke Cultuurdienst coördineert het WAK-programma voor Maldegem en ondersteunt i.s.m. de andere gemeentediensten, de kunstenaars waar nodig en mogelijk. Elk jaar opnieuw, bij het begin van de lente leveren talrijke amateurkunstenaars enorme inspanningen, om verbazingwekkende kunstvormen van allerlei disciplines naar voor te brengen telkens onder een ander thema. De WAK 2014 staat in het teken van “De Groote Kunst”, verwijzend naar “De Groote Oorlog” die losbarstte 100 jaar geleden in ons deel van de wereld. “De Groote Kunst” refereert naar het talent van de kunstenaar en naar de oorlog als inspiratiebron. Oorlog gaat en ging gepaard met een reeks van overweldigende gevoelens, variërend van woede, onmacht, angst, vertwijfeling, verdriet en wanhoop. Kunstenaars brengen rust, troost, afleiding en vlucht uit de rauwe werkelijkheid in oorlogstijd. Kunst en oorlog komen tot uiting in veelvuldige publieke en private tentoonstellingen in heel Vlaanderen.

Tijdens DE TIENDAAGSE WEEK van de AMATEURKUNSTEN 2014 wordt een hele waaier van kunstwerken en activiteiten naar voor gebracht, beleefd en tentoongesteld op diverse locaties in Groot - Maldegem.

Van 25 april 2014 tot 5 mei 2014 worden de Maldegemse kunstenaars in de kijker gezet met een spectaculaire reeks activiteiten en tentoonstellingen die het kunstminnend hart niet anders kan dan raken. Alle belangstellende inwoners van Maldegem en omstreken worden uitgenodigd om de amateurkunstenaars tijdens diverse activiteiten te ontmoeten, aan het werk te zien, te horen en te bewonderen. Dit uitzonderlijk initiatief moet elke inwoner van ons dorp er toe aanzetten om de verwezenlijkingen van diverse kunstenaars uit de streek te leren kennen.

Talrijke artistieke activiteiten worden verweven in het straatbeeld van het centrum van Groot - Maldegem. In “KUNST IN DE VITRINE”, wordt elke voorbijganger uitgenodigd tot bewondering en reflectie. Rik Bracke, Rita Buysse, Lobke Danneels, Albert, Gothard en Luc De Coninck, Genade De Lille, Daniël Deprest, Peter Dezwaef, Martin Evrard, Els Vannuffelen, Samya Hamid, Trui Hoste, Annie Matthys, Roos Nuyttens, Jos Paridaen, Lucie Putzeijs, Johan en Maria Sesselle, Dorine Tas, Anne - Marie Van Coillie, Hendrik Van der Jeught, Marc Van Kerschaever, Erika Verbeke, Hans Geyssens, Franky Versprille en professioneel schilder Pol Verheylezone stellen hun kunstwerken tentoon in de uitstalramen in het centrum. De voornaamste evenementen en tentoonstellingen grijpen plaats op de markt en in het gemeentehuis Maldegem, in C C Den Hogen Pad en in de kerk van Adegem, in de Openbare Bibliotheek en op enkele privé terreinen. Een nauwkeurige lijst van de activiteiten en de openingsuren staat in de Infokrant van de gemeente Maldegem en kan je volgen in de Uitkrant, UitinMaldegem.

Op vrijdagnamiddag 25 april 2014 vanaf 14 tot 19 uur wordt op de markt een KUNSTBOM gelanceerd als startschot van de 19^de editie van de WAK. In het gemeentehuis hangen kunstwerken ten toon van Lobke Danneels, Gothard De Coninck, Daniël Deprest, Peter Dezwaef, Samya Hamid, Trui Hoste, Annie Matthys, Jos Paridaen, Lucie Putzeijs, Johan Sesselle, Dorine Tas, Hendrik Van der Jeught en Franky Versprille die het thema DE GROOTE KUNST elk op hun manier geïnterpreteerd hebben.

Op zondag 27 april van 14 tot 18 uur demonstreren de lokale kunstenaars hun Groote Kunsten op de KUNSTMARKT voor het gemeentehuis van Maldegem. In het gemeentehuis zelf wordt ondertussen de verfijnde kunst van het haken uit de doeken gedaan in het Crocheercafé van Charlotte en Transitie Maldegem organiseert er een workshop onder leiding van Diego Van de Keere.

In C C Den Hoogen Pad Adegem is er een foto tentoonstelling gerealiseerd door Studio ’74 en de Dansschool Movimento geeft er enkele spectaculaire dansvoorstellingen. De fanfare Nut en Vermaak brengt er een concert ‘In Flanders Fields’ op 26 april om 19 30 in CC Den Hoogen Pad. Roel Smedts en zijn muzikanten brengen muziek uit beide oorlogen.De Verenigde Vrienden van Adegem starten er hun rondgang van de Last Post. In de kerk van Adegem stelt kunstenaar Willy Van de Velde zijn “Groot Oorlogstafereel” voor.

In de bibliotheek is er tijdens de openingsuren een permanente tentoonstelling van het werk van talrijke kunstenaars die De Groote Collages hebben gerealiseerd onder leiding van Catherine De Waele en is er de expositie van “Den Draad” met zelfgemaakte windvangers verwezenlijkt door de kleinste Maldegemnaartjes tijdens de Grabbelpasactiviteiten.

Bij kunstenaars thuis worden tentoonstellingen ingericht. Magda Van den Abeele, Dorine Tas, Trui De Cuyper, Darline Bauwens en Danny Bauwens houden een thuis- of tuinexpositie.

Open ateliers en tentoonstellingen grijpen plaats in de KUMA tijdens de lesuren. Een waaier van kunstvoorwerpen, de werken van de allerkleinsten tot de allergrootsten worden er geëtaleerd.

Groot - Maldegem is vanaf 25 april tot 5 mei 2014 een open en bereikbaar kunstforum voor allen die belang stellen in De Groote Kunst en de kunstenaars een warm hart toe dragen.

De jeugd laat zich ook niet onbetuigd. In het kader van de WAK biedt de jeugddienst op donderdagnamiddag 3 april workshops aan alle leerlingen van het 4^e middelbaar van de Zusters Maricolen, die doorgaan op de school, in het jeugdhuis, in het gemeentehuis en in het Lokaal Dienstencentrum St. Jozef. Een workshop breien, haken, oorlogspoëzie en digitale fotografie worden er aangeboden en de creatiefste werkjes die er uit voortvloeien worden tentoon gesteld tijdens ‘Kunst in de vitrine’. Het is meteen een ode aan de jeugd die toch telkens opnieuw scheppingskracht betoont en in wie een gemeenschap vol vertrouwen uitkijkt naar de toekomst.

Voor beschrijvingen van de meeste kunstenaars kan je de ‘Wakblog Maldegem’ raadplegen, de blog van ‘Marianne Posman in Maldegem’ en het regionaal blad ‘Vrij Maldegem’. De foto’s in de reportage stellen  de ‘Deportatie familie Paridaen’ voor door Jos Paridaen, een  Collage gerealiseerd o.l.v. Catherine De Waele, een troostend portret van Dorine Tas en het beeld “Stil verdriet” van Magda Van den Abeele.

De WAK 2014 is een aanrader voor allen die houden van bruisend talent in en rond Groot – Maldegem.

Met dank aan ons regionaal blad “Vrij Maldegem” voor het publiceren van de reportages (Drukkerij-Uitgeverij Van Hoestenberghe N.V. Boudewijn Lippensstraat 11, Maldegem).

Meer info over de WAK 2014:

Cultuurdienst Maldegem

Marktstraat 7

9990 Maldegem

tel.: 050 72 89 79

http://www.bloggen.be/wakinmaldegem

e-mail: cultuurdienst@maldegem.be

www.maldegem.be/wak-erfgoeddag

www.facebook.com/UitinMaldegem

Bijlagen:
2013-03-11 20.40.31.jpg (162.9 KB)   

Kunstwerken van RITA BUYSSE in de etalage

van de LEGENDARISCHE boetiek  ‘t HOEKJE’,

Noordstraat, Maldegem.

De laatste twee jaar heeft Rita Buysse geprobeerd abstract  te aquarelleren. Dat is geen  gemakkelijke weg! In het verleden  had zij  wel  abstract werk  gemaakt  met acryl.  Dat  is eenvoudiger!  Als je over iets  niet  tevreden  bent  kan je er weer  over heen  schilderen.  Bij  aquarel  gaat dat  niet!  Je  moet  van te voren  goed overdenken   wat  je wil !

Rita Buysse begon abstractere  schilderijen  te  maken  van landschappen.  Ze probeerde niet  het  landschap  zo precies  mogelijk te schilderen maar zij trachtte de essentie  te pakken te krijgen en dit vast te leggen in kleur  en licht. 

Vervolgens  heeft zij voor het thema  “ Versteend hout”  gekozen. Het laten overvloeien van  kleuren in elkaar  en vooral maar laten  gebeuren.

Daarna heeft zij  voor het thema   “Relatie“ gekozen  en vier fases  uitgewerkt:

• aftasten

• contact 

• conflict  en

• loslaten. 

Hiervoor  heeft zij eerst een plan gemaakt.  Omdat  zij met reliëf wilde  werken  heeft zij  eerst  een ondergrond  gemaakt met Japans vloeipapier.   En vervolgens weer  gewerkt  met  veel pigment  en water.

Naar Rita  Buysse; ritab@hetnet.nl

04-04-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Tijdens de Wak 2014

stelt de Maldegemse kunstenares DORINE TAS

haar werken ten toon in haar eigen atelier en tentoonstellingsruimte,

Begijnhoflaan 14 te Maldegem.

DORINE TAS werd geboren op 3 december 1943 in Brugge en woonde heel haar leven in Maldegem. De enthousiaste en stimulerende kracht van haar gezin ligt aan de basis van haar gedreven scheppingsdrang op diverse terreinen. Zij is bijna 50 jaar lang de echtgenote van Eric Versieck, bovendien is zij de mama van Annick en Jan en de oma van Laura en Lisa. Allen motiveren haar om haar bruisende creativiteit vorm te geven op verschillende manieren.

Heel haar leven stond in het teken van positieve scheppingskracht. Zij kan mateloos genieten van het vervaardigen van fijne creaties in allerlei kunstvormen. Handwerk, borduren, naaien, breien, haken en knutselen waren van jongs af aan haar lievelingsbezigheden. Jarenlang was zij innovatief en ondernemend bezig in haar handelszaak Breiwol Pinguin in de Markstraat, Maldegem. Zij maakte haar talrijke klanten vertrouwd met de nauwkeurige en de soms ingewikkelde technieken van het handwerk, haken en breien, niet te onderschatten handvaardigheden die precisie, aandacht, geduld en intelligentie vragen.

Zij had daarnaast nog veel uitlaatkleppen die automatisch leidden naar een brede waaier van artistieke activiteiten. Het bloemschikken, het creëren van unieke en stijlvolle bloemstukken lag aan de basis van haar originele doeken. Later wilde zij ontroerende, eenvoudige schoonheid vastleggen op “zijde” en op “doek” en zij slaagde wonder wel in haar opzet.

Deze amateurkunstenares is grotendeels een “selfmade” talent dat getuigt van een indrukwekkende veerkracht en ongebreidelde scheppingskracht.

Zij nam regelmatig deel aan de Week van de Amateurkunsten. Haar talrijke, succesvolle en sfeerrijke tentoonstellingen vormden de kroon op haar werk en stimuleerden haar om jarenlang intensief en geestdriftig bij te scholen. Haar ongebreidelde energie, haar aanhoudende en onuitputtelijke werklust en verbluffende scheppingsdrang droegen zeker bij tot de evolutie van haar werk. Haar creaties zijn een verrijking, een wandeling door een artistieke wereld die bewondering, verwondering, troost en vreugde brengt.

Zij volgde lessen in groep bij Rita Van Loocke waar zijde aanvankelijk haar medium was. Haar echte passie kwam tot leven bij haar lerares Vera Buyse waar ze iedereen verbaasde met haar gevoelige, tere doch stijlvolle creaties en geslaagde felle kleurencombinaties. Het heldere kleurenpalet is duidelijk afgelijnd en straalt rust uit. Het bewonderen van haar werken beroert en geeft zachte, innerlijke vreugde. Wat ongeveer 20 jaar geleden begon als “zijde schilderen” is door haar creativiteit, haar werklust, haar enthousiasme, haar interesse en haar leergierigheid ontwikkeld tot volwaardig acryl schilderen.

Ze gaat geen enkel thema uit de weg. Zij brengt eenvoudige onderwerpen uit het leven gegrepen, tulpen, rozen, klaprozen, zonnebloemen, fruit, sneeuwlandschappen, stillevens, hoevetjes, mensengroepen, kopjes en tere, ranke meisjesfiguren in sierlijke gewaden in al hun beloftevolle schoonheid en in een grote, sprankelende verscheidenheid. Zelfbewust zoekt zij vastberaden een eigen spoor. De nauwkeurigheid waarmee zij schildert vindt haar oorsprong in haar handvaardig verleden. Haken, breien, borduren kortom alle handwerken volgen een bepaald patroon dat nauwgezet gevolgd en weerspiegeld wordt in haar werk.

Zij schoolde zich in beide kunstvormen op een doeltreffende manier. Gestimuleerd door de groep kunstenaars heeft zij een niveau bereikt dat de meesten in haar branche haar niet zullen nadoen. Zij is een vaste waarde in de kunstenaarsgroep en verbaast steeds iedereen met de niet aflatende energie, onuitputtelijke smaak en tomeloze inzet die enkel bewondering en waardering afdwingen. Zij is als een zacht glanzende, hoopgevende ster aan het firmament van de amateurkunst. De bewonderaar ervaart een gevoel van verrijkend welbehagen bij het zien van zoveel fraais.

Dorine Tas is grotendeels een “selfmade” talent dat getuigt van een fantastische energie en geweldige verbeeldingskracht. Haar werken stralen rust uit, zij troosten en geven gelegenheid tot nadenken over alle positieve elementen van het leven. Het thema van de  WAK 2014 staat in het teken van de “De Groote Kunst” geïnspireerd door de “Groote Oorlog”. Klaprozen als symbool van de oorlog. Het creatief talent van Dorine TAS draagt in die mate bij dat het zachte gevoelens opwekt, troost en rust brengt. Een aanvaarding van het leven in al zijn facetten.

Link naar fotoreeks van de werken van Dorine Tas:

https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5994715709761528545zie Picasaweb.

De werken van Dorine TAS kunnen bewonderd worden ter gelegenheid van de WEEK VAN DE AMATEURKUNSTEN (WAK) 2014 in haar atelier en tentoonstellingsruimte in de BEGIJNHOFLAAN 14 te Maldegem. (Verwoord aan de hand van notities van de kunstenares).

Iedereen is van harte welkom, de toegang is gratis.

Vrijdag     25 april 2014 van 15 uur tot 18 uur.

Zaterdag  26 april 2014 van 10 uur tot 12 uur en van 14 uur tot 18 uur.

Zondag    27 april 2014 van 10 uur tot 12 uur en van 14 uur tot 18 uur.

Maandag 28 april 2014 van 10 uur tot 12 uur en van 14 uur tot 18 uur.

Vrijdag     2 mei 2014 van 14 uur tot 18 uur.

Zaterdag  3 mei 2014 van 10 uur tot 12 uur en van 14 uur tot 18 uur.

Zondag    4 mei 2014 van 10 uur tot 12 uur en van 14 uur tot 18 uur.

Link naar fotoreeks van de werken van Dorine Tas:

https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5994715709761528545zie Picasaweb.

04-04-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

JANNEKE MARIANNE KRAMER

is geboren in het  Zeeuws-Vlaamse Sluis en woont sinds 2011 in Oostburg.

Zij is afgestudeerd aan de Kunstacademie Knokke en volgt nu het laatste specialisatiejaar abstractie aan de KA te Eeklo.

Zij heeft  een aantal jaren realistisch (olieverf) geschilderd met als thema mens en natuur.

Later is ze verdergegaan in (geometrische) abstractie, waarin het landschap soms ook een inspiratiebron is.

Onderliggende structuren worden zichtbaar gemaakt met vormen, kleuren, contrasten en ritmes.                                                                                               

De laatste jaren werkt ze vooral met acryl: abstract (geometrie) op grote panelen. Ze schildert ook veel (klein) abstract werk, dat samen weer een geheel kan zijn qua verschuivende vormen, lijnen, vlakken en kleuren.

De gekozen kleurenmix is dan ook weer medebepalend voor de compositie.

%%%FOTO1%%%

03-04-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

MARIJKE POELMAN, een ondernemend kunstenaar in Adegem.

MARIJKE POELMAN EN DE ‘SCHILDERKUNST OP MAAT’. Marijke Poelman had zeer jong al, het schilderen in haar vingers. Meer dan vijftien jaar geleden startte zij aan de kunstacademie. Intussen heeft zij van schilderen gedeeltelijk haar werk gemaakt terwijl zij ook nog schildert met hart en ziel als hobby.

Zij haalde regelmatig de pers met haar wisselende handelsactiviteiten: lingerie- en kledingwinkel, schoonheidssalon, sauna en wellness, Bed and Breakfast met als hobby: schilderijen maken op vraag, dus de koper kan kiezen wat hij in het schilderij wil enz. Al haar werken worden gemaakt met eigen passie en gevoel maar zij past zich graag aan de wensen van de klant. Indien gewenst komt zij vrijblijvend thuis een kijkje nemen om te helpen bepalen welk kleur, vorm en materiaal er bij het interieur past. In elk huis ligt er een eigen smaak, idee of soort kunst die samen kan besproken worden.

Een merkwaardig maar originele bezigheid van Marijke Poelman is het beschilderen van uitvaartkisten en urnes. Bij het heengaan van een dierbare willen de nabestaanden het beste om een waardig en sereen afscheid te bezorgen aan de persoon die hen voorafging. Het beschilderen van de kist of de urne, met als thema, dat wat de overleden bezighield, wordt uitgebeeld op zijn kist en kan bewonderd worden door de afscheid nemers. Het afscheid persoonlijker maken is haar doelstelling “Het leek haar heel bijzonder om een waardig afscheid van de geliefde persoonlijker te maken en meer kleur te geven”. De kist heeft een meerwaarde als die beschilderd wordt met iets dierbaars van de overledene of wat hij graag deed in het leven zoals hobby, beroep, dieren, bloemen, duiven, paard, moto, vrachtwagen, tennis, voetbal, ballet, gitaar, de zee, een zonsondergang enz. Ook een urn en schilderij met de zelfde schilderwerken kan zij realiseren.

Zij exposeerde in MAP Molenstraat 7 9900 Eeklo, in Kaprijke 2013, in Zomergem-Oostwinkel 2013, enz. Tijdens de WAK 2016 exposeert Marijke Poelman werken bij Brillen De Brée in Adegem, Jet Air in Maldegem, Lingerie Elsenti, Nieuwstraat, Maldegem en op het gemeentehuis. Ze neemt deel aan de kunstmarkt in CC Den  Hoogen Pad op 8 mei. Zij stelt ten toon in de maand juni  in Galerij Dumon in de Westeindestraat,  Maldegem.

Tekst verwoord aan de hand van de notities van Marijke Poelman.

02-04-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Tijdens de Week van de Amateurkunsten 2016 worden kunstwerkjes tentoongesteld van de bewoners van de VIERKLAVER.

Amateur KUNSTSCHILDER CAROLINE GYSELINCK startte dit jaar een begeleiding kunst in de Vierklaver Adegem. Vzw De Vierklaver ondersteunt volwassenen met een beperking. Ze vertrekken van de verwachtingen, vragen en dromen van elke bewoner. Samen zoeken ze uit hoe ze die kunnen realiseren.

De enthousiaste groep leerlingen maakt echte kunstwerkjes waar zij en hun familie terecht fier op zijn. Elke week komen zij samen en beginnen enthousiast hun workshop.

Een vriendelijk welkomstwoordje, een schort om de kleren te beschermen tegen verfspatten, een tekenblad en gepast materiaal voor de les: krijtjes voor hen die gaan krijten, waterverf voor de schilders van de groep, wasco of kleurpotloden voor hen die kleuren. De bewoners gaan geestdriftig aan ’t werk van bij ’t begin. Ze willen graag allemaal op de foto en stellen er vragen bij. De reeds afgewerkte werkjes staan ten toon en allen zijn er terecht trots op. De begeleidster - opvoedster Femke geeft de vrolijke toon aan, Carine, Freddy, Martina en Kathelijn werken nauwgezet en geduldig aan hun creaties elk met hun eigen hulpmiddel.

Ondertussen stellen ze vragen aan hun charmante, knappe en deskundige begeleidster Caroline Gyselinck die nauwgezet en liefdevol de handelingen volgt en raad geeft tussendoor, daar waar nodig. Langzaam vorderen de kunstwerkjes en Caroline moedigt haar pupillen positief aan. Kleuren mengen leidt tot creëren van andere kleuren en dat begrijpen de schilders onder hen heel goed.

Wie een tekening heeft afgewerkt wordt gestimuleerd een ander werkstukje te maken of te kleuren in prachtige kleurboeken. Als de tekening ingekleurd is wordt de raad gegeven, de randen en de achtergrond af te werken om een mooier geheel te verwezenlijken. Halverwege de les komt Thijs het team versterken. Hij had eerst een opdracht als onderhoudsman afgewerkt. Caroline tekent op zijn verzoek een bos rozen, die hij nauwgezet inkleurt. Het zonnige gebabbel wordt extra levendiger, mede door Thijs die goed ter tale is en een vrolijke kwinkslag brengt tussen het tekenen, schilderen en kleuren door.

De bewoners zijn behoorlijk zelfredzaam en dat uit zich in de levendige en vrolijke gesprekken. Zij verliezen de concentratie niet uit het oog.

De groepen rond kunst worden elke week afgewisseld en er is zelfs een wachtlijst met kandidaten. Kan er een lid niet deelnemen, wordt die snel vervangen door een enthousiast medewerker. De interesse voor kunst is zeer groot.

Opvallend hoe die mensen hun krachten bundelen rond een thema en hulpvaardig en blij met elkaar omgaan.

Tijdens de WAK worden de realisaties van de bewoners van de VIERKLAVER in de kijker gezet.

Op 29 april in de namiddag is er een tentoonstelling van de realisaties, met een hapje en een drankje.

Op 3 mei is er ‘Open Atelier’ waar de Vierklaver veel bijval verwacht.

Het moet gezegd en geschreven worden, de activiteiten in verband met kunst kleuren het dagelijks leven van de bewoners.

02-04-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

MARIANNE POSMAN brengt verslag uit over bruisend talent in Groot - Maldegem.

KUNSTSCHILDER LUC HEYSSE en abstractie in de schilderkunst!

In april en de eerste week van mei doen de cultuurdienst en de gemeente Maldegem  er alles aan om de amateurkunstenaars te belichten. Expo en receptie in het gemeentehuis, kunstwerken in de etalages van de handelszaken in ’t centrum, muziek optredens, tentoonstellingen en workshops zetten alle amateur kunstenaars in de welverdiende bloemetjes.

LUC HEYSSE is opgegroeid in Vake, Maldegem als derde van de vier kinderen van Valeer (+ 2007) en Simona Aesaert (1925 - 2016). Hij was altijd al door de kunstmicrobe gebeten en op dertienjarige leeftijd ging hij naar de 'Tekenschool' in het St.-Annakasteeltje. Hij was gefascineerd door kunst waar, volgens sommigen, 'een hoekje' af was, waarmee hij niet-realistische kunst bedoelt, waarbij je je eigen fantasie mag of moet laten werken.

Hij begon aan een jarenlange opleiding voor schilder- en beeldhouwkunst aan de Kunstacademie in Eeklo. Het fenomeen 'kunst' boeide hem en tentoonstellingenbezoek en aquarelleren in eigen atelier waren geïntegreerd in zijn leven. In de academie van Eeklo kon hij zich volledig ontplooien en onder begeleiding van jonge leerkrachten/kunstenaars werd hij 'klaargestoomd' om te evolueren in de abstractie. De optie Kunstgeschiedenis hielp het denken te verruimen om meer inzicht te krijgen in wat er allemaal kan gebeuren op artistiek vlak.

Schilderen is niet enkel een hobby, maar het is ook een passie waarmee Luc Heysse op staat en gaat slapen. Als abstract schilder heb je geen houvast zoals bij een foto bv., maar alles moet goed zitten, zowel de kleuren en de compositie om een geslaagd werk te maken. Eerst leert men figuratief schilderen om daarna abstract te kunnen werken. 'Abstraheren' is geen kinderspel!

Abstractie in de schilderkunst, korte voorstelling van zijn visie op eigen werk.

 ‘Abstractie’ komt van het Latijnse woord ‘abstrahere’, wat ‘weglaten’ betekent. Abstractie is het weglaten van alle niet essentiële informatie of aspecten om meer fundamentele structuren zichtbaar te maken. Luc Heysse is uitermate geboeid door abstracte kunst en drukt zich graag uit in die kunstvorm. Abstractie of abstraheren is het deelsgewijs of onder beperkende opzichten beschouwen, zonder daarbij het onbeschouwde te ontkennen. In bijzonder de partiële, isolerende abstractie, waarbij een deel van het geheel wordt beschouwd, zonder de rest.

Luc Heysse begint misschien meteen met de definiëring uit de filosofie, om over de abstractie in de kunst te schrijven, maar dit is voor hem een houvast, zo werkt hij ook in zijn atelier. Achter ieder object dat ‘letterlijk’ in de verf wordt gezet, zoekt hij steeds naar achtergrondinformatie en het hoe en waarom ervan.

Heeft hij een ‘beeld voor ogen’, om het plastisch uit te drukken, dan lijkt het hem al min of meer duidelijk wat hij wil veraanschouwelijken en gaat hij dit beeld abstraheren. Daarom is voor hem ‘totale’ abstractie onmogelijk. Hij heeft altijd een vertrekpunt en een houvast nodig. In de manier waarop hij zich uitdrukt, heeft hij tastbare middelen nodig, maar in de wijze waarop hij deze middelen benut, ligt dus het vraagstuk van abstractie.

Wat abstractie in de toekomst zal brengen is moeilijk te voorspellen. De stroming van abstracte kunst is een bedding waarin ‘de waarheid’ van het beeld veilig gesteld werd. Een beeldend kunstenaar die abstract werk maakt dat buiten de reeds gebaande normen valt, zal zich meer inspanningen voor erkenning moeten getroosten. Zijn rol is de grens van de gevestigde kijk op kunst, te verleggen. Hoe abstract het werk ook is, het moet kunnen ‘gelezen’ worden. Het moet een ‘taal’ tonen die ontroert. Anderzijds moet een abstract werk een strikte persoonlijke weergave zijn van het vooropgestelde beeld, zonder concessies. Die beeldtaal moet een eigenheid uitstralen die specifiek de visie van de kunstenaar weerspiegelt en toch voor toeschouwers toegankelijk is.

De kunstenaar is een individualist, nu misschien meer dan ooit. Wereldwijd explodeert het geproduceerde beeldmateriaal, waaraan een progressieve vernieuwing valt vast te stellen en die zich steeds meer richt op de gebruiker. Het artistieke beeld moet beter ‘te lezen’ zijn, maar dat is voor een professioneel kunstenaar al heel moeilijk.

Wat men ziet en wat men het schilderij noemt, is dat wat overblijft, een getuigenis. Meestal werkt de kunstenaar aan een schilderij tot het moment komt waarop het gevoel van het ‘eigenmachtige’ verdwijnt en de verf op de plaats valt waar die moet zijn. Het schilderen op zich, de verf en de ruimte, verzetten zich zo tegen de wil.

Het is niet altijd duidelijk om te weten wat de schilderijen ‘bedoelen te laten zien’. De schilder weet dat hij met spanning werkt die wordt opgeroepen door de tegenstellingen die binnen het schilderen bestaan. Hij werkt door aan een schilderij, tot het moment komt waarop ‘deze paradox’ wegvalt en er niet langer meer sprake is van een bewuste keuze. Hij denkt bij schilderen meer in termen van dit drama dan aan ‘natuurlijke krachten’. Luc Heysse is een avondschilder, logisch, gezien de leergangen ’s avonds doorgaan en als hij de volgende dag met lood in de schoenen terugkeert om te zien wat hij de avond voordien gedaan heeft, is hij soms bang. Soms kan hij ook niet geloven dat dit van hem is, dat hij dat heeft gecreëerd.

De kunstenaar probeert rust in zijn schilderijen te brengen en er net zolang op door te werken tot dat gelukt is. Als hij op een leeg doek toetsen in blauw, groen of rood zet, verzwakt iedere nieuwe toets het belang van de voorgaande. De vormen en de kleuren die hij neerzet moeten met elkaar in evenwicht zijn, zodat ze elkaar niet vernietigen. Een kunstschilder die abstraheert, ordent zijn ideeën, anders wordt het een kakafonie van kleuren en is het ‘kunstwerk’ waardeloos. De relaties tussen de verschillende kleuren en vlakken moeten zo zijn, dat ze elkaar ondersteunen in plaats van vernietigen. De keuze van de kleuren is niet gebaseerd op één of andere wetenschappelijke theorie, maar wel op observatie, op gevoel en op de ervaring van zijn gevoeligheid voor dingen.

Hij blijft experimenteren met kleuren en vormen die volgens hun structuur nog steeds aan een landschap doen denken.

Artikeltje opgesteld aan de hand van de notities van Luc Heysse.

Link naar album van de werken:

https://picasaweb.google.com/115021349650121482292/February222016?authuser=0&feat=directlink

DE WAK 2016 IS EEN AANRADER VOOR ALLEN DIE HOUDEN VAN BRUISEND TALENT IN EN ROND GROOT – MALDEGEM.

.

Meer info over de WAK 2016:

Cultuurdienst Maldegem, Marktstraat 7, 9990 Maldegem, tel.: 050 72 89 79

http://www.bloggen.be/wakinmaldegem

e-mail: cultuurdienst@maldegem.be

www.facebook.com/UitinMaldegem

http://www.Marianne Posman en Maldegem in de kijker.be

Bijlagen:
DSC00013.JPG (1.8 MB)   
DSC00029.JPG (1.7 MB)   
DSC00085.JPG (1.6 MB)   
DSC00117.JPG (1.5 MB)   
DSC00118.JPG (1.7 MB)   
DSC00118.JPG (1.7 MB)   

Actrice, schrijfster  en regisseur INGRID DE VOS zette de film: ‘ZAAK: DE ZUTTER’ nog maar eens in de kijker.

Talrijke klanten genoten van een nostalgisch dagje uit tijdens DE RETRODAG in DE KRINGWINKELS.

Speelgoed uit je kinderjaren, huisraad die je doet denken aan je moeders keuken, of aan je eigen eerste huwelijksjaren, gezellige zeteltjes, poefjes en tafels, elektro uit de oude doos, sixties outfits, ornamentjes... in de retrohoek van de kringwinkel in Maldegem op 12 maart vond je het allemaal. 

En je kreeg er nog een flinke dosis nostalgie bovenop.

In Maldegem werden de klanten verwend met: 

• RETROBAR: in een gezellig, ouderwets decor kon je genieten van een (h)eerlijk kopje Oxfamkoffie of thee, een glaasje  bier of wijn. Zin in een ijsje? De retro ijskar van de alom gekende Crème Julia was trouw op post. 
• PIAF: Een van de medewerkers, Carine Van Vooren is een heel getalenteerde zangeres. Zij bracht met elan het repertoire van Edith Piaf en andere bekende zangeressen.
• RETROFOTOSHOOT: Je kon enkele leuke accessoires kiezen, plaats nemen in een veelkleurig decor en een foto laten nemen.
• KAPSTER Kneesha: De handige, knappe kapster  Kneesha bezorgde de kandidaten een perfecte retro look voor de foto. Ze zagen er stralend ‘ouderwets’ uit!

Van zodra je de immense winkelruimte binnenwandelde weerklonk nostalgische, romantische muziek. Talrijke felle kleuren, bloemenmotiefjes, meubels met geestige pootjes, kuipzeteltjes, speelgoed waar je zelf nog mee gespeeld had, het lag er allemaal. De Kringwinkel was één grote ruimte vol nostalgische fantasieartikelen.

Het decor riep beelden op van  gelukkige zorgeloze tijden, wandhorloges die aan oma’s muur de tijd tikten, kruisbeelden die vroeger in elke huiskamer, soms in elke kamer een ereplaats bekleedden, serviesjes, kommen, glazen, prachtige, indrukwekkende spullen eigenlijk, alles stond er te wachten, om bewonderd èn gekocht te worden!

Het was heerlijk shoppen in de kringwinkel, je moest er over koppen lopen in elke afdeling, knappe, jonge dames zochten hun gading in de modieuze jurkjes en pakjes, heren zochten dan meer tussen de lange broeken en jassen en oudere dames waren op zoek naar speelgoedjes voor de kleinkinderen.

Je kan er altijd iets vinden aan een prijsje, je draagt meteen zorg voor het milieu en je bespaart.

De klanten waren divers, rijk en arm, jong en oud, knap en een beetje minder knap, maar ze waren er! Ze genoten van een lekker ijsje van Crème Julia aangeboden door Els en Isabel of gingen eventjes uitrusten tussen de aankopen heen met een kopje (h)eerlijke Oxfam koffie of thee met een speculooskoekje.

Wat is er nu zaliger dan even rusten tussen de aankopen door, energie verzamelen om verder rond te neuzen?

De schattenjacht tussen al deze gezellige spulletjes in de kringwinkel was een daverend succes, klanten, medewerkers en sympathisanten konden de lekkere retrosfeer opsnuiven, omgeven door nostalgische liedjes, gebracht door zangeres-medewerkster Carine Van Vooren die zong als een nachtegaal. Haar ranke gestalte gehuld in een mooie zwarte lange jurk was betoverend en werd bewonderd door de enthousiaste klanten. Zij kon alle liedjes van Edith Piaf en andere zangers, feilloos nabootsen en haar Frans was perfect! Ik kan dat weten.
Kortom er heerste een blije en vrolijke sfeer in de kringwinkel dank zij de onvermoeibare inzet van de medewerkers die van de kringwinkel een nostalgisch paradijs hadden gecreëerd, bewonderd door familieleden, sympathisanten en honderden klanten….

Je moet het maar kunnen. 

Naast een uitbundig aanbod van vintage en retro spullen, heeft de kringwinkel jong en oud ook gewoon een aangename dag bezorgd. Een van de doelstellingen van de kringwinkel.

In Aalter bracht trouwe klant en KLASSE ACTRICE INGRID DE VOS, vertelsels uit de oude doos, mooie verhalen helemaal in de nostalgische sfeer. Ingrid De Vos studeerde archeologie en antropologie en volgde vervolgens de dramaopleiding van de Studio Herman Teirlinck in Antwerpen, die ze in 1976 succesvol afrondde. Ingrid De Vos speelde hoofd- en gastrollen in de films: Gaston en Leo in Hong Kong, Brussels by Night, Istanbul  Springen, Olivetti 82, Misstoestanden, Pauline & Paulette, Confituur, De behandeling en Kampioen zijn blijft plezant en in talrijke televisieseries. Ze is gepassioneerd door reizen en daarom werkte ze mee aan een documentaire, die op VTM meer dan een miljoen kijkers trok. Dat was het begin van een reeks van 25 reisdocumentaires, Vossenstreken, waardoor ze in vijf jaar tijd de hele wereld afreisde.

Over een deel van haar ervaringen schreef ze het boek ‘De mystieke kracht als reisgezel.’

Actrice Ingrid De Vos hielp de Vlaamse film: 'Zaak: De Zutter' regisseren. De film belicht waarheidsgetrouw, de vierde Beernemse moord, namelijk DE MOORD OP HECTOR DE ZUTTER. Producer en scenariste is Katrien Ryserhove. De jonge actrice Katrijn Govaert vertolkte de sleutelrol Julienne De Zutter, de zus van de vermoorde Hector. Het is haar eerste film, maar zij heeft het goed gedaan. Ze zette feilloos neer wat voor een gedreven dame Julienne De Zutter was. Bob De Moor vertolkt Victor De Lille, eigenaar van het weekblad ''t Getrouwe Maldeghem'.

Kortom DE KRINGWINKELS slaagden in hun opzet: een vrolijke, blije sfeer creëren voor de talrijke klanten, originele acts regisseren, beroemde mensen in aanraking brengen met de ‘gewone mens’. Geen kinderspel. Bovendien vestigen zij ook de aandacht op andere evenementen in Maldegem en omstreken, zoals zij met INGRID DE VOS, de zon lieten schijnen op de Vlaamse film die op 20 april 2016 gelanceerd wordt: ‘ZAAK: DE ZUTTER”. De Kringwinkel wentelt zich niet in eigen kring, maar verdraagt de glans in de ogen van de ander. Een gave.

Foto’s: Els Stevens, Thomas Renwart  en Marianne Posman.

Link naar de fotoreeks:

https://picasaweb.google.com/115021349650121482292/March142016?authuser=0&feat=directlink

Info uit website Kringwinkel Maldegem, internet.

18-03-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De handelszaak rond de familie van HECTOR CAUWELS
draait bijna een eeuw lang op volle toeren in hartje Maldegem.

Centrum Hector Cauwels Deel XI a.


https://picasaweb.google.com/116688562905656264433/HectorCauwelsHandelszaakHartjeCentrumMaldegem?authuser=0&feat=directlink

(De link verwijst naar de foto's in verband met de handelszaak rond Hector Cauwels).

De familie van MARGRIET CAUWELS leidde bijna een eeuw lang een drukke dagbladhandel in de Markstraat in Maldegem. Hector Cauwels startte een handelszaak hartje centrum vanaf 1922, Margriet Cauwels nam de zaak van haar oom Hector Cauwels over in mei 1959 en waakt tot op heden over het reilen en zeilen van haar oogappel.

De ouders van Margriet waren afkomstig van Moerhuize en de Noordstraat, Maldegem. Zij groeide er op en vestigde zich later definitief in het centrum. Heel haar leven bleef zij innig verbonden met alle familieleden en de namen Cauwels, De Smet, de aanverwante families Van Caeseele, Thijs, Verstringhe enz. Deze families bleven een belangrijke, ondernemende gemeenschap in Maldegem en omstreken met sterke familiebanden.

Het relaas over de familie van Margriet is in haar geheugen gegrift en alle herinneringen doen haar glimlachen, soms met weemoed als zij denkt aan de voorouders en de talrijke nakomelingen die wijd en zijd verspreid zijn in heel Vlaanderen tot in de Verenigde Staten toe.

De grootvader van Margriet, Hippoliet Cauwels was de zoon van Bernard Cauwels en Joanna Devroe uit Lissewege.

Hippoliet Cauwels (09 07 1843 - 26 02 1940) was getrouwd met  Amelie Rabout (05 02 1858 - 26 01 1941) uit Middelburg en ze woonden in de Noordstraat toen nr. 142.  Zij hadden 4 kinderen: Cyriel, Hector, Alice en Emma Cauwels. Cyriel, Hector en Alice hadden een gekende handelszaak in Maldegem die jarenlang stand hield.

Op foto 2 zitten Hippoliete Cauwels en Amelie Rabout fier achteraan met drie kleinkinderen, die intussen de driekwart eeuw in leeftijd ver voorbij zijn. De krullebol links is Hulin Cauwels, vooraan Berthil, de broers van Margriet en opzij, Adelin De Smet, zoon van Omer (1902 - 1983) en Alice Cauwels (1896 - 1996). Tussen het echtpaar staat een enorme ruiker bloemen, wellicht werd de foto genomen ter gelegenheid van hun huwelijksjubileum.

De grootvader van Margriet, Hippoliet Cauwels was klompenmaker en had zeven knechten in dienst voor de Eerste Wereldoorlog. Klompen waren belangrijk in die tijd. Een halve eeuw en langer geleden droegen arbeiders en landbouwers houten klompen op het platteland. De mannen droegen grote stevige klompen, de dames deden de huishoudelijke karweien met lichtere en sierlijke modellen. Ook de kinderen trokken naar school of speelden buiten met klompen. Ik herinner me dat je irriterende geluidjes kon produceren met die klompjes op de voetplank van de schoolbanken wat leidde tot berispingen en soms wel tot straf. Iedereen kon er mee stappen in de stallen, op de voetpaadjes, op de verharde wegen en in de velden. Wij kunnen ons dat nu niet echt meer voorstellen hoe je met houten schoeisel door ’t leven stapte maar vroeger ging dat dus wel degelijk, ook in de winter. De sneeuw bleef soms aan de klompen kleven en dan moest je eens hard kloppen met de voeten om die er af te krijgen. ’s Zondags werden de klompen ingesmeerd met schoensmeer om de versieringen goed te laten uitkomen. De klompen werden gehakt, geschaafd, uitgehold, afgewerkt, versierd, gevernist of beschilderd door de klompenmaker, allemaal handmatig. Nu zie je enkel nog klompen op het platteland en in de souvenierindustrie. Er werden ook klompsokken gemaakt in leder of in een ander stevig materiaal. Het vervaardigen van klompen was een belangrijk ambacht dat geld in ’t laadje bracht bij heel wat zaakvoerders.

Hippoliet was de oudere broer van Eduard Cauwels (14 02 1855 - 20 09 1950) en Leonie Roels (06 06 1865 - 19 03 1937), die het café “De Tramstilstand” op ’t Hoekje van ’t Molentje uitbaatten in de Noordstraat toen nr. 163. Het is heel lang een herberg gebleven, de naam veranderde slechts in o.a. Bonanza en ’t Nachtlichtje. Het heeft daarna nog functies gehad maar de laatste jaren is het de drukbeklante, fraaie, gerenoveerde dagbladhandel ‘t Hoekje.

Eduard Cauwels en Leonie Roels hadden 12 kinderen. De oudste dochter was Octavie (12 02 1887), dan was er Magdalena (1888), getrouwd met Medard De Rocker. Zij trokken naar de Verenigde Staten. Celesta geboren op 1 november 1891, stierf op negenjarige leeftijd in 1900. Medard (1892) was tabaksbewerker en trok naar Kortrijk, Maria (1895) trouwde met Henri Nagel en ook zij emigreerden samen naar de Verenigde Staten. Maria Cauwels overleed in Moline, Illinois in 1972. Zoon Alfons Cauwels (1896) was getrouwd met Esther Willems, winkelier Georges (1899) was getrouwd met Pelagie Hoste, zij woonden in de Noordstraat toen nr. 158. Een tweede Celesta werd geboren in 1901 maar stierf 25 jaar later in 1926. De borduurster Laura Cauwels (1904), was getrouwd met André De Brée (1903), machinist, kachel- en brandstofhandelaar op de Schouwburgplaats toen Canadezenplein nr.12. Dochter Jeannette Cauwels (1907) getrouwd met schoenmaker Armand Buysse woonde in de Markstraat toen nr. 63, rechtover de winkels van haar neef Hector Cauwels en haar nicht Alice Cauwels. Jeannette en Armand hadden drie zonen en een dochter. Hun dochter Jeanno trouwde en ging in de Biezen wonen ten oosten van Eede tegen de Belgisch-Nederlandse grens aan, in de gemeente Sluis. Eigenlijk wel belangrijk om Eduard te vermelden want zijn hoekhuis - herberg is nu de dagbladhandel ’t Hoekje (foto 2) in de Noordstraat en is een blijvertje in het straatbeeld. Hippoliet en Eduard Cauwels hadden samen zestien kinderen, dus zij hebben voor een hele reeks nakomelingen Cauwels en aanverwante families gezorgd in Vlaanderen tot in de Verenigde Staten.

De grootouders van Margriet Cauwels, Hippoliet Cauwels en  Amelie Rabout hadden vier kinderen. Cyriel, Hector, Alice en Emma Cauwels. Emma Cauwels (1891) woonde in de Katsweg nr. 4 en was getrouwd met  Ernest Cools. Alice Cauwels (1896) was getrouwd met Omer De Smet en zij hadden een handel van klompen en vislijnen in ’t centrum. Hector en Cyriel waren aparte verhalen.

Cyriel Cauwels (10 02 1889 – 20 05 1984) trouwde met Euphrasie De Smet (24 04 1892 – 05 10 1970) op 28 mei 1919. Cyriel was klompenmaker, postbode, winkelier en waard van de herberg “’t Molentjesplein” in de Oude Aardenburgseweg toen nr. 1. Dat is al twee cafés op vijf stappen van elkaar. Vroeger waren er in elke straat tientallen cafés, van het centrum naar het platteland. Blijkbaar gingen de mensen vroeger meer in het café zitten of hadden zij meer dorst en zin voor sociaal contact.

Cyriel en Euphrasie hadden 5 kinderen: Charline, Margriet (1923), Hulin (1925), Gisèle (28 01 1930) en Berthil Cauwels (1931 – 2012). De twee knappe dames op foto 3 zijn Margriet Cauwels en haar moeder Euphrasie De Smet.

Een van de kinderen van Cyriel, Gisèle was een heel knap, verstandig meisje, maar had panische angsten doorstaan tijdens de Tweede Wereldoorlog en had een psychisch trauma opgelopen als gevolg van de extreem beangstigende omstandigheden. Zij herstelde nooit, wat groot verdriet in het gezin veroorzaakte. De oorlog bracht vrees, vernieling en chaos mee, ook in Maldegem. Gisèle kreeg alle liefde van haar gezin maar gaf ook veel liefde. Iedereen wist dat en was begaan met het lot van het vriendelijke meisje Gisèle. Cyrils zoon, handelsreiziger Hulin Cauwels, zijn echtgenote Roza Verbeke en zoon Danny hadden een handelszaak van chocolade, snoep en suikerbonen in de Burgemeester Charles Rotsart de Hertainglaan dicht bij het bos Reesinge in Maldegem. Berthil was ploegbaas bij ingenieur Leopold D’Aubioul (1916), zoon van Alfons D’Aubioul (1888) en Emma Van Kerschaever, broer van Frans en Espérance D’Aubioul, toen Markt 40. Leopold D’Aubioul was de eerste ingenieur in Maldegem en was getrouwd met Charline Cauwels. Later werd Berthil kantonnier van de gemeente en gekend en gerespecteerd in Maldegem om zijn bereidwilligheid en zijn deskundig leidinggevend beleid. Hij trouwde met Monica Bracke uit Moerhuize en ze hadden vijf kinderen. Ze woonden in de Bloemestraat.

De moeder van Margriet, de echtgenote van Cyriel Cauwels, Euphrasie De Smet was een soort verzetsstrijdster tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914 – 1918).

Euphrasie De Smet (1892) woonde toen nog in het ouderlijk huis met haar ouders Eduard De Smet (1849) en Julie De Coninck (1851 – 1918) en haar oudere  broers en zussen in een laag huisje, achter de huidige woning van Valère De Smet (foto 5), op het einde van de Rapenbrugstraat Noord, rechts.

Haar oudste broer, Honoré De Smet (1877 - 1963) was getrouwd met Barbara De Roo en woonde in de Kwadestraat 5. Toen stonden daar maar drie woningen, nl. de landbouwbedrijfjes van Emiel Van den Bussche en Martha Wille, van Richard en Blanca Timmerman - Posman en van Honoré en Barbara De Smet – De Roo.

De zus van Euphrasie, Sidonie De Smet was getrouwd met Camiel Verstringhe. Zus Leonie De Smet (1880 – 11 10 1918) was getrouwd met Hippoliet Van Caeseele, daarna was er August (1883), dan Theofiel De Smet (1887) die getrouwd was met Augusta Keirsbilck, Rapenbrugstraat toen nr. 29 en Camiel De Smet (1889) getrouwd met Clementine Savat (1886 -1954). Camiel en Clementine waren de ouders van Valère De Smet, in de Rapenbrugstraat toen nr. 27, het voorlaatste huis voor de Rapenbrug, rechts. Vier kinderen van Eduard De Smet en Julie De Coninck, August, de eerste Camiel, Hector en Henri stierven als baby. Vier kinderen die vroeg overleden in één gezin, dat zal zwaar doorgewogen hebben.

Achter de huidige woning van Valère De Smet (02 03 1920), het voorlaatste huis van de Rapenbrugstraat Noord (foto 5), stond vroeger een laag, breed huis. Het diende als opslagplaats voor maïs, meel, ander veevoeder en meststoffen die Valère De Smet als zelfstandige verkocht en leverde bij de landbouwers maar eigenlijk was het vroeger een café, de ouderlijke woning van de grootouders en de ouders van Valère De Smet. Ik heb dit huisje heel goed gekend. Het was een magisch speelterrein voor de vele kinderen in de buurt, met open haard, bijkeuken, voutekamer en trap naar de zolder. Het leek me heerlijk om zo’n echt huisje in de achtertuin te hebben. Ik denk dat het afgebroken werd toen Valère een grote loods of hangar liet bouwen voor zijn vrachtwagen en zijn handelswaren. Opzij van die loods boven de kippenhokken, had hij duivenhokken die zijn vrouw Laura Goethals regelmatig schoonmaakte. Laura kwam altijd putwater bij ons halen voor de duiven. Op die manier wisten wij wat er zich rondom ons afspeelde. Tussen Laura Goethals en mijn moeder Bertha Cochuyt was er een opmerkelijke vriendschapsrelatie die geduurd heeft tot op het eind van hun leven in 1995. Ook het vermelden waard is dat de neef van Margriet Cauwels, Valère De Smet als twintigjarige, vier jaar werd tewerkgesteld in Duitsland tijdens W.O. II en jarenlang nadien moest herstellen van de doorstane ontberingen. Zijn ouders Camiel De Smet en Clementine Savat moeten echt geleden hebben toen hun enige zoon de hele oorlog in Duitsland verbleef. De ouderlijke woning van de familie van Euphrasie De Smet bevond zich dus achter het voorlaatste huis voor de Rapenbrug, rechts in de Rapenbrugstraat Noord, gemeenzaam “Moerhuize” genoemd. De weg van ’t Molentje tot ’t einde van Moerhuize noemde vroeger immers volledig, de Moerhuizestraat.

Euphrasie ’s zuster, Leonie De Smet was getrouwd met Hippoliet Van Caeseele, “DEN DJAAK”( 29 12 1880 – 22 04 1951), zoon van Jacob Van Caeseele en Amelie Verstringe. ……………………( wordt vervolgd, Centrum Hector Cauwels deel XI a).

Link naar foto's: https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5987355095522194401

en https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5987355497568736801

Tekst verwoord aan de hand van de foto’s, de herinneringen en de informatie van Mevr. Margriet Cauwels, het Archief Maldegem en de dorpsbewoners die ik ontmoet in het centrum. Het hele verhaal rond “Den Djaak” staat uitvoerig beschreven in een van de Jaarboeken, het Ambacht Maldegem. Zie ook www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem

Bijlagen:
Euphrasie De Smet en Margriet Cauwels.jpg (99.5 KB)   

De voordracht, ‘HOE BOUW JE ADEMPAUZES IN?’

georganiseerd door de KVLV MALDEGEM

op zondag 6 maart was een enorm succes.

De Lentebijeenkomst van de KVLV Maldegem werd, na een welkomstwoordje van Mevrouw Urbaan Van Deynse en een stemmig gedichtje van Mevrouw Annie Van Deynse, ingeleid door een voordracht over ‘Mantelzorg’ en ‘Adempauze voor de mantelzorger.’ met sprekend filmpje en PowerPoint presentatie.

Mensen nemen al eeuwenlang de zorg voor hun zorgbehoevende ouders, partner of kinderen op zich. Vroeger bestond daar geen woord voor, sinds enkele jaren noemt men dit ‘mantelzorg’. Dag in dag uit intensief voor een hulpbehoevende ouder, partner of kind zorgen is voor mantelzorgers heel vanzelfsprekend, maar vergt vooral veel energie en draagkracht. Af en toe een korte adempauze inschakelen om zelf te recupereren is geen overbodige luxe. Hoe kan je als mantelzorger je evenwicht bewaren in je dagelijkse zorg? Waarom is een adempauze zo belangrijk? Hoe bouw je adempauzes in? Wie kan je daar bij helpen? Mevrouw Leen Cool van Ons Zorgnetwerk (telefoon 24 uur op 24 uur: 0470 29 11 16) gaf uitgebreid informatie.

Waar vroeger iedereen het normaal vond dat de volwassenen zorg droegen voor de kleinkinderen, hun bejaarde ouders, hun kinderen met een beperking en andere familieleden wel eens bijsprongen in de zorg, is niet meer zo vanzelf sprekend. Mannen èn vrouwen werken vaak heel lang buitenshuis, de pensioenleeftijd werd hoog opgetrokken, de zorgverleners worden ook ouder als zij mantelzorg opnemen, heel wat 55plussers zijn gescheiden, zodat de zorg complexer en moeilijker wordt.  Soms komen de bejaarde ouders en kinderen met een beperking in een zorginstelling terecht omdat het niet anders kan.

Hier en daar zijn er toch nog volwassenen die hun  zorgbehoevende familielid liefdevol thuis, in eigen familiekring willen opvangen en verzorgen, wat heel wat van hun tijd, hun energie  en hun krachten vergt. Ook heel veel grootouders

zorgen jarenlang geduldig voor de kleinkinderen. Allen mantelzorgers.

Heel veel instanties bieden hulp aan deze mantelzorgers: thuiszorgwinkels, poetsdiensten, oppasdiensten, maaltijdbezorgers, vrijwilligers  zodat al heel wat werk verzet wordt en de mantelzorger toch wat ontlast wordt. Er zijn heel wat hulpmiddelen voorhanden. Bovendien kan een ouder persoon, een zieke of een hulpbehoevend kind tijdelijk opgevangen worden door een zorginstelling. Dit gebeurt soms op halve dagen, een volledige dag of soms gedurende een paar weken, zodat de  mantelzorger de batterijen kan opladen of eens op reis kan gaan. Een adempauze inlassen is geen overbodige luxe.

Op die manier wordt mantelzorg draaglijk en haalbaar voor velen. De overheid moedigt mantelzorg trouwens aan en biedt talrijke alternatieven. Een zorgbehoevende volledig overdragen aan een zorginstelling kost heel veel geld voor beide partijen. Daar waar vroeger religieuzen in stonden voor heel veel taken, is die gratis dienstverlening  weggevallen en wordt nu vervangen door deskundige professionelen die heel veel werk verzetten maar ook veel kosten voor de zorgbehoevende.

Mantelzorgers moeten ondersteund worden, gewaardeerd worden en er moet iemand bereid zijn om ook af en toe eens naar hen te luisteren.

‘ONS ZORGNETWERK’ (telefoon 0470 29 11 16) biedt tal van mogelijkheden 24 uur op 24 uur.

De boodschap van de spreekster was duidelijk: “Draag vooral goed zorg voor jezelf, fysisch, psychisch en emotioneel, zodat je mantelzorger kan blijven.”

De boeiende presentatie werd afgesloten met een gezellige koffietafel met heerlijke ovenkoeken en beleg, een tombola bezorgde elk lid van de KVLV een leuk cadeautje en de ‘mantelzorgers’ werden in de bloemetjes gezet. Het was een leerrijke ‘lentebijeenkomst’ van de KVLV, Maldegem. (Marianne Posman)

08-03-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De handelszaak rond de familie van HECTOR CAUWELS draait bijna een eeuw lang op volle toeren in hartje Maldegem.

Centrum Hector Cauwels Deel XI b.

De familie van MARGRIET CAUWELS leidde bijna een eeuw lang een drukke handelszaak, gestart in 1922 door Hector Cauwels in het centrum van Maldegem. Margriet Cauwels zette de zaak van haar oom Hector Cauwels verder vanaf mei 1959 en geniet nu nog steeds van het welvaren van haar onderneming.

De ouders van Margriet waren afkomstig van Moerhuize en de Noordstraat. Heel haar leven bleef Margriet innig verbonden met alle familieleden. De namen Cauwels, De Smet en de aanverwante gezinnen Van Caeseele, Thijs, Verstringhe enz. bleven een ondernemende gemeenschap met sterke familiebanden.

Het relaas over haar familie doet Margriet glimlachen, soms met melancholie als zij denkt aan de voorouders en de talrijke nakomelingen die overal verspreid zijn in Vlaanderen tot in de Verenigde Staten toe.

Margriet was de dochter van Cyriel Cauwels en Euphrasie De Smet, een soort verzetsstrijdster tijdens W.O.I.

Euphrasie ’s zuster, Leonie De Smet was getrouwd met Hippoliet Van Caeseele, “DEN DJAAK”( 29 12 1880 – 22 04 1951), zoon van Jacob Van Caeseele en Amelie Verstringe.

Leonie De Smet en Hippoliet Van Caeseele hadden 5 kinderen: de jong overleden Martha Van Caeseele (1902 - 1917), Yvonne Van Caeseele (1915) getrouwd met veldwachter Adelin Rotsaert (1911) uit de Burgemeester Charles Rotsart de Hertainglaan toen nr. 16, Marcella Van Caeseele getrouwd met Richard De Mulder, commissaris in Gent, Honoré Van Caeseele (1907) en Bertha Van Caeseele (1901 - 1960), getrouwd met Honoré Thijs (1898).

Honoré Thijs en Bertha Van Caseele woonden in het lage, oude huis achteraan op het Hof van Remi Van Deynse in Moerhuize. Ze hadden een winkeltje en verkochten o.a. tabak, zegt mijn neef Valère Claeys (1926). Ik heb dit huis daar nog weten staan. Later verhuisden ze naar de Bloemestraat toen nr. 21. Ze hadden drie kinderen: de veldwachter Roger Thijs, Odette Thijs en de postbode Willy Thijs.

Honoré Thijs was de broer van Emiel, Marie en Celina Thijs. Emiel Thijs (1891) was opperwachtmeester van de gendarmerie, later bankbediende. Honoré Thijs en zijn echtgenote Germaine Devynck woonden naast onderwijzer Emiel Baetens (1903) en Julienne Verbeke in de Aardenburgkalseide toen nr. 254B. Die twee huizen staan er nog, rechts voor de verkeerslichten. Marie Thijs en Richard Impens woonden in Broekhuize naast mijn grootouders August Cochuyt en Livina Colman, later in de Moerhuizestraat nr. 35, rechtover het café “In ’t Groene Woud” of het gewezen Populierenhof en Georges (nu Vera) Boes. Het huisje is afgebroken enkel tientallen  jaren geleden. Celina Thijs en schoenmaker René Posman woonden op ’t Molentje.

De echtgenoot van Leonie De Smet, Hippoliet Van Caeseele, “Den Djaak” leefde ondergedoken tijdens de oorlog maar bracht briefwisseling en inlichtingen over van bezet België naar neutraal Nederland tijdens W.O. I, via “Den Draad”, waar normaal niemand levend doorheen kon. De kilometerslange en levensgevaarlijke grens of prikkeldraadversperring onder stroom, de “Dodendraad” was er geplaatst door de Duitsers om het verkeer tussen bezet België en neutraal Nederland te verhinderen.

Euphrasie De Smet noch “Den Djaaks” dochter, Bertha Van Caeseele lieten iets los tijdens de talrijke pijnlijke verhoren van de Duitse bezetters die de activiteiten van de verzetsman in de gaten hielden en absoluut de schuilplaats van den Djaak wilden kennen. Niemand loste een woord, ook niet toen ze met de dood werden bedreigd. Den Djaak werd pas op het einde van de oorlog opgepakt en geïnterneerd. Zijn dochter Martha, zijn moeder Amelie Verstringe en zijn echtgenote Leonie De Smet stierven tijdens zijn gevangenschap.

Een prachtige reportage over het verzet tijdens W.O.I en de rol van Hippoliet Van Caeseele en zijn schoonzuster Euphrasie De Smet, staat uitvoerig beschreven in het Jaarboek 1997 “Het Ambacht”. Dit verhaal werd verteld door de toen 80 jarige Cyriel Cauwels, vader van Gisèle, Hulin, Berthil, Margriet en Charline Cauwels en verwoord door Albert Willems die al de verhalen publiceerde in ’t Vrij Maldegem rond  1971. De foto (2) van “Den Draad” geeft een duidelijk beeld van de levensgevaarlijke versperring, waar toch honderden mensen doorheen konden vluchten gedurende de jarenlange bezetting. De foto komt uit een studie van Prof. Dr. A. Vanneste 'Het eerste ijzeren gordijn', Archief Maldegem.

Euphrasie De Smet was erg sociaal en hield contact met al haar familieleden. De nichtjes en de neefjes van “den buiten” die schoolliepen in het centrum mochten bij haar ’s middags hun lunch verorberen tijdens de lange wintermaanden. Haar deur stond wagenwijd open voor alle familieleden, vrienden en kennissen. De mensen waren vroeger socialer en bereidwilliger tegenover hun medemens. Haar achternichtje Nadine De Smet, dochter van Valère De Smet uit de Rapenbrugstraat, mijn buurmeisje uit mijn kinderjaren, herinnert zich nog altijd de heerlijke soep die haar groottante Euphrasie klaarmaakte.

Het lijkt misschien allemaal verwarrend maar alle inwoners van Maldegem herinneren zich die namen. De families De Smet, Cauwels, Thijs, Van Caeseele, Verstringhe waren druk in de weer om hun gezin te onderhouden. Er was leven, familie en commerce in het dorp.

De oom van Margriet Cauwels, HECTOR CAUWELS stond aan de basis van een bloeiende handelszaak in het centrum van Maldegem.

HECTOR CAUWELS was de zoon van Hippoliet Cauwels en  Amelie Rabout. Hij was geboren op 2 september 1887 en is overleden op 18 juni 1969. Hij was in heel Maldegem gekend omdat hij, in 1890 als driejarig jongentje onder de tram terechtkwam in de Noordstraat en zijn benen tot onder de knie werden afgereden.

Zijn moeder Amelie Rabout had het tuinhekje vergeten sluiten. Hectorke maakte daar gebruik van om eens op het voetpad te lopen. Aan de overkant van de straat liep een garnaal leurster die de mensen buiten lokte met haar schelle stem en “Verse garnalen te koop!” Hectorke had best zin in garnaaltjes en liep naar haar toe, toen zij hem er enkele aanbood. De tram kwam er juist aan en zijn beentjes werden afgereden. Heel Maldegem was geschokt door dit ontstellend drama maar had bewondering voor het dappere gezin dat de jongen hielp met alle mogelijke middelen om een volwaardig bestaan op te bouwen.

Heel hun leven hebben de ouders zich schuldig gevoeld door die tragedie, maar Hector was een moedig overlever. Hij deed goed zijn best op school. Hij studeerde hard en volgde een kantooropleiding. Hij kon heel goed schrijven, hij hield van taal. Hij startte een loopbaan als bureelbediende in ’t Getrouwe Maldegem.

In 1922 opende hij de handelszaak “BIJ TORKE CAUWELS” in het centrum. De zuster van Hector Cauwels, Alice Cauwels (1896 – 1996), was getrouwd met Omer De Smet (1902), zoon van de vlasbewerker Honoré De Smet en Barbara De Roo uit de Kwadestraat nr. 5. Zij hadden naast Hector Cauwels een handelszaak voor klompen, fraaie fantasieklompen, klompensokken, vislijnen en lederen boekentassen. Beatrice De Meyere was de voorlaatste eigenares van deze woningen van Alice en Hector Cauwels. Op de bovenverdieping was een soort tabaksnijderij of - fabriekje. Livina De Windt (1875) en bakker Theodoor Spiegelaere hadden er ooit nog gewoond voor ze  naast ’t Hof van Brussel gingen wonen.

Hector droeg lederen zolen en speciale kousen en kon zich redden als de beste. Hij had een aangepaste driewieler waar hij mee rond reed in het dorp. Op de foto (3) van Hector op de driewieler, zie je duidelijk Huize - brouwerij Potvliege links en zijn winkel rechts, met uitstalramen.

Hector was best een knappe man en hij trouwde met Pharaïlde Bourgonjon (03 11 1887) op 21 augustus 1924.

De dagblad - en tabakshandel van Hector Cauwels en Pharaïlde Bourgonjon, toen Markt 5, was gekend in Maldegem. Wie kocht er geen inkt, pennen, pennenhouders, leien en griffels en andere kantoor- of schoolbenodigdheden bij hen? Ze verkochten prentkaarten van Maldegem maar in de etalage (foto 4) van hun handelszaak lagen sierlijke pijpen, uitgelezen alcoholische dranken van bekende merken, sjaals, herenhemden, hemdencols die je afzonderlijk kon kopen, bretellen, manchetknopen, fraaie dassen, hoeden, horlogebandjes en zakhorloges. De pop in de etalage draagt een “kiel” en een pet, dus Hector verkocht ook werkkledij. Hector was een actief en een gewaardeerd lid van de dorpsgemeenschap en nam vaak deel aan uitstappen naar de kust en naar Nederland. Wie gevreesd had dat hij niet lang zou leven, kwam bedrogen uit. Hij werd 82 jaar, mede dank zij de goede zorgen van zijn echtgenote Pharaïlde Bourgonjon.

Beide handelszaken van Hector en Alice Cauwels  en het café – restaurant Velodrom, waren meteen de laatste woningen van de Markstraat in de bocht naar de Noordstraat. Je kan dit duidelijk zien op de prentkaart 5. Er zijn twee verschillende woningen met verschillende zonnestores, tussen Huize Potvliege en café – restaurant Velodrom, nu Praatcafé De Filosoof.

Op de prentkaarten 5 / 6  zie je dat er rechtover nog een voetpad is en enkele woningen. Die straat met links de brouwerij en domein Tijtgadt overgenomen door de familie  Verkindere, was een doorgang voor de tram, een tramstraatje. De herberg Sinte Barbara bij A. Clijncke was toen nog niet afgebroken om plaats te maken voor het Schouwburgplein. Die prentkaart dateert van begin jaren 30, dus het zicht oogt zoals meer dan 85 jaar geleden.

Van de familie De Smet uit Moerhuize, naar de familie Cauwels in de Noordstraat, naar de families Cauwels – De Smet in de Markstraat is een hele omwenteling maar de locatie van een handelsruimte is belangrijk voor een zaakvoerder.

Binnen enkele jaren bestaat “Bij Torke Cauwels”, deze goedgelegen handelszaak in het centrum 100 jaar. Bijna één eeuw - oude, drukke, gezellige onderneming in het centrum, gestart door Hector Cauwels, verdergezet door zijn nichtje Margriet Cauwels, door haar dochter Christine De Vlieger en door Maxim Vandemoere, de zoon van Christine, vier generaties lang. De huidige dagbladhandel Maxim omvat dus twee woningen samengevoegd tot één en bestaat bijna 100 jaar. Margriet Cauwels (28 04 1923) zal het nog meemaken. Zij kent nog de volledige geschiedenis van haar zaak, het verhaal van de belangrijkste familiebanden en alle wetenswaardigheden van de hele buurt. Zij oogt nog altijd fris en gezond en is begaan met haar handelszaak in het “centrum”. (wordt vervolgd, Hector Cauwels deel XI b,  Centrum )

Link naar foto's: https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5987355095522194401 

en https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5987355497568736801

Met dank voor de foto’s, de herinneringen en de informatie aan Mevrouw Margriet Cauwels, het Archief Maldegem en Rya De Smet.

08-03-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De handelszaak rond de familie van HECTOR CAUWELS draait bijna een eeuw lang in hartje Maldegem.

 Hector Cauwels Centrum Deel XI c.

MARGRIET CAUWELS was de dochter van Cyriel Cauwels (10 02 1889) en Euphrasie De Smet (24 04 1892), uit de Oude Aardenburgseweg nr.1. Cyriel was de broer van Hector Cauwels, zaakvoerder van de dagbladhandel in de Markstraat. Margriet werkte als kantoorbediende bij de Firma Van de Putte, weverij en Frans De Vlieger werkte er als meestergast. Op die manier leerden Margriet en Frans elkaar kennen.

In mei 1959 namen Margriet Cauwels (28 04 1923) en haar echtgenoot Frans De Vlieger (14 01 1919  -  02 06 2012) de handelszaken Cauwels over, die tot op heden worden uitgebaat door de kleinzoon van Margriet, Maxim Vandemoere. Margriet en Frans hielden jarenlang de zaak draaiende maar vergaten niet regelmatig van het leven te genieten. Zij volgden de dansschool van Rose De Leyn en zij gingen dertig jaar lang regelmatig op reis naar Spanje (foto 1). Frans had als professor in het krulbollen zijn vaste stekjes in Maldegem en omstreken.

Het aanbod handelswaren evolueerde in de loop van de jaren, volgens de behoeften en de smaken van de consument. Een uitgebreid assortiment van dagbladen, tijdschriften, strips, boeken, wenskaarten, papier - en tabakswaren, bretellen, hoofddeksels, sjaals, paraplu’s voor heren en dames, handtassen, portemonnees, portefeuilles en eersteklas reiskoffers van gekende merken werd aangeboden. De handelswaren werden langzamerhand uitgebreid en gepresenteerd tot één stijlvolle, aantrekkelijke centrumwinkel.

De relatie tussen de families Cauwels - De Smet en de aanverwante families Verstringhe, Van Caeseele en Thijs was innig en vreugdevol. De interessante links wijzen op een nauwe verbondenheid, gemoedelijkheid en vertrouwen tot op heden. Het is interessant om hen te vermelden want die families vormden een hechte clan die hun talenten bundelden en de familiebanden hoog in het vaandel droegen. De knappe dochter van Margriet en Frans, Christine De Vlieger (foto 2) staat vrolijk lachend voor de woning van haar achternicht Jeannette Cauwels, echtgenote Armand Buysse. Tevens heb je een mooi zicht op de zijgevel van de woning van Van Nieuwenhuyze en de vroegere centrumwinkels rechts aan deze kant van de Markstraat.

Valeer De Smet, zoon van Camiel De Smet, is de neef van Margriet Cauwels, dochter van Euphrasie De Smet en ook de neef van Honoré Verstringhe, de zoon van hun tante Sidonie De Smet.

De ondernemingszin van Sidonie De Smet en Camiel Verstringhe leidde het gezin naar de kuststad Knokke en verder tot in het buitenland. Sidonie De Smet en Camiel Verstringhe uit Middelburg hadden 3 kinderen: Honoré (26 11 1911 – 15 02 2000) (foto 3), Robert en Marcella. De kinderen Verstringhe kwamen als baby terecht in de Kwadestraat nr. 3, bij Richard Timmerman en Blanca Posman, die het op zich namen om kleine kinderen te “kweken” terwijl de ouders dag en nacht werkten tijdens het seizoen aan de kust. Dat gebeurde vroeger wel meer. Ik herinner mij daar nog wat van. Die goedgeklede volwassen “kwekelingen” kwamen later soms op bezoek bij mijn tante Blanca, bij hun kinder-opvang-vervang-moeder en het ging er altijd gezellig en hartelijk aan toe. Ik zeg “goedgeklede” omdat je kon zien dat zij geen kledingstukken droegen die wij gewoonlijk zagen in ons dorp. De stof was van een andere kwaliteit, print en kleur, van Knokke - Zoute in dit geval. Er zijn wel meer kinderen opgegroeid bij mijn tante Blanca Posman omdat hun ouders het te druk hadden, er geen of weinig opvang bestond en niet iedereen over een wagen beschikte. In die tijd was dit eigenlijk uniek, zo’n kinderopvang. De meeste kinderen konden altijd terecht bij familie. Nu is het normaal dat kinderen bij vreemden worden opgevoed. Camiel Verstringhe en Sidonie De Smet baatten ondertussen een hotel met 100 kamers uit in “De Claridge” in Knokke - Zoute. Zoon Honoré Verstringhe (foto 3) stapte ook in het hotelwezen en had jarenlang een hotel in Knokke samen met zijn vrouw Suzanne Scheerens. Honoré en Suzanne Scheerens hadden twee zonen: René en Marc Verstringhe. Na het overlijden van zijn eerste echtgenote, hertrouwde Honoré met zijn nicht Suzanna De Smet, dochter van Theofiel De Smet en Augusta Keirsbilck. Zij kwamen vaak op bezoek bij hun ouders in het laatste huisje rechts voor de Rapenbrug (foto 4) in “Moerhuize” en hun elegante kleren en chique auto’s trokken altijd de aandacht van de buren en de voorbijgangers. De andere kinderen van Theofiel De Smet waren: Marcel, die getrouwd was met Julienne Haemerlinck, Yvonne, die op latere leeftijd trouwde en verongelukte samen met haar man Maurice op huwelijksreis in Duitsland en Clara De Smet die getrouwd was met de buschauffeur Achilles Wille.

René Verstringhe werd een gekend advocaat in Knokke en Marc Verstringhe ging in London wonen. (Achter) nichtjes en (achter) neefjes van Maldegem gingen in het hotel werken tijdens de vakantie. Rya en Nadine De Smet, dochters van Valère De Smet en Laura Goethals hebben een paar zomers doorgebracht aan de kust in het hotel in Knokke - Zoute en Nadine De Smet ging naar Engeland bij de familie van Marc Verstringhe om Engels te leren.

Ik ga terug naar de familie De Smet. Honoré De Smet was de peter van zijn achternichtje Nadine De Smet. Hij woonde in de Kwadestraat nr. 5. Hij had drie kinderen: Omer De Smet getrouwd met Alice Cauwels, Theofiel De Smet gestorven toen hij uit het leger kwam en Camiel De Smet getrouwd met Agnes Van Landschoot die later het ouderlijk huis betrokken (voordien Leiestraat 3). De dochter van Camiel De Smet, Lutgarde De Smet en haar echtgenoot Freddy Savat lieten een huis bouwen naast het huis van de ouders, Kwadestraat 7. Een van de kleinzonen van Camiel De Smet, Frederik Savat woont nu nog in het huis op een groot perceel grond van zijn grootvader, in de Kwadestraat nr.5.

In de buurt van de dagbladhandel van Hector Cauwels waren nog enkele belangrijke handelszaken. Vanaf het Ballingstraatje in de Marktstraat vlakbij “Torke Cauwels”, had je Huize Potvliege met de ingang van de brouwerij in de Noordstraat, de winkels van Hector en Alice Cauwels en het café – restaurant de Velodrom. Rechtover de Velodrom in de Noordstraat staat het eeuwenoud zestiende-eeuws schuin ingeplant hoekhuis met voortrapgeveltje, rechthoekige bovenvensters en halfcirkelvormige venstertjes en “hoogkamer” dat ooit een “Hof de Commerce” was of een “Koophandelsgasthof”, een hotel voor commerçanten. Heel lang geleden was dit huis dus een herberg - hotel, de aanlegplaats voor de paarden van de reiskoetsen. De paarden werden verzorgd op het domein erachter en de voerlui konden eten en overnachten in de herberg. In de zijdeur met opstapje langs de Mevrouw Courtmanslaan werden de postpakketten verzameld en opgestapeld om te verzenden via de tram die er langskwam.

Het gezin Edmond De Coninck en Palmyre Anneman woonde in het café op de hoek waar nu Dokter Dimitri Van Landegem woont, dus op het einde van dit stukje Mevrouw Courtmanslaan. Edmond reed met de duiven naar Frankrijk en onderweg leerde hij zijn echtgenote kennen, die op die manier hier in ons dorp terechtkwam. Edmond De Coninck en zijn familie hadden er een café, voor Hector Borgonjon en Suzanne Van Landegem en voor Oscar Andries, die er ook het café uitbaatten.

De mooie hoekwoning (foto 5) werd eigendom van Edmond De Coninck, de vader van Adèle (1886), Angèle (1884), Clementine, Albert (1890), Adelin (1893) en Georges (1902) De Coninck. De ongetrouwde zussen Adèle en Angèle De Coninck startten een schortenwinkeltje in de herberg van hun vader en verhuisden later naar de hoekwinkel waar ze een lingerie- en linnenzaak De Duizend Schorten, Noordstraat nr.1 opzetten. Adelin De Coninck 1893 trouwde met Lemiengre Pharaïlde uit Meulebeke. Zij baatten het Café De Schouwburg uit van 1938 tot 1944. De vader van Hedwige was de eerste uitbater van de Schouwburg. Hedwige speelde piano achter het doek van de cinemazaal op de eerste verdieping. Adelin De Coninck had twee dochters, Hedwige (1927) en Myrna. Zij woonden in de Mevrouw Courtmanslaan 4 en Hedwige De Coninck woont nog altijd in het huis van haar ouders. Albert De Coninck had de eigendom ernaast, die werd gekocht door Hedwige De Coninck die het huis altijd verhuurde, twee woningen nrs. 4 en 6 met ertussen een gemeenschappelijke inrijpoort. Myrna De Coninck erfde het stijlvolle hoekhuis Noordstraat nr. 1 en nam de winkel van de tantjes over. Na het overlijden van Myrna waren er diverse handelszaken o.a. een Pittahuis. Het mooie gevelhuis staat nu leeg maar wordt opgeknapt. Het volgende, stijlvolle, hoge, brede huis (foto ) tussen het hoekhuis en de woning van Hedwige De Coninck was eigendom van de broer van Adelin namelijk van Fotograaf Georges De Coninck. Het werd voor de oorlog verhuurd aan de Boekhouders Vlierinck - Standaert en vanaf 1950 aan de zaakvoerders van de school – en kantoorbenodigdheden René (23 04 1901) en Maria Verhoeye – Van den Berghe. Het huis heeft intussen vele andere huurders gehad maar is nu een woonhuis, geen handelszaak.

De drukte, de levendigheid en de detailhandel verdwijnen langzamerhand uit het dorpsbeeld. Het consumptiepatroon is veranderd en de mensen gaan op de rand van het dorp shoppen in de megastores en jongere mensen bestellen met een paar muisklikken zoveel mogelijk online. Consumenten besteden niet zoveel tijd meer aan winkelen. Bovendien zijn de dorpskernen overwoekerd door flatgebouwen. Meer en meer oudere mensen kunnen de hoge energiekosten en de kostprijs van renovatie en het onderhoud van huis en tuin niet meer aan en laten zich overtuigen om hun laatste jaren te gaan slijten in duivenhokken van 60 vierkante meter en een beetje meer, overgeleverd aan syndici die meestal deel uitmaken van een immobedrijf met eigen verzekeringskantoor, eigen bank, eigen door hun organisatie opgemaakte contracten en aanbevolen tarieven enz. zodat de gemeenschappelijke kosten de pan uitrijzen. Maar dat is een verhaal apart.

Gelukkig hebben onze nieuwe, oudere centrumbewoners niet zoveel meer nodig en kunnen zij nog terecht bij de enkele handeldrijvende, enthousiaste zelfstandigen die zich toespitsen op deze consument die het moeilijk vindt om per auto inkopen te doen. Hector Cauwels centrum deel XI c.

Link naar foto's: https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5987355095522194401

en https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5987355497568736801

Met dank voor de foto’s, de herinneringen en de informatie, aan Mevr. Margriet Cauwels, het Archief Maldegem, Godelieve Van Landegem en Rya De Smet.

Bijlagen:
Hof van commerce.jpg (36.1 KB)   

05-03-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

04-03-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De groepsvoorstelling van de landen van de EUROPESE UNIE,

DE ‘VAKANTIEBEURS’

van het vijfde jaar van de Basisschool DE ARK, MALDEGEM

was een voltreffer

dank zij de onvermoeibare inzet en grenzeloze creativiteit van de leerkrachten en de leerlingen.

Op 25 februari 2016 konden alle ouders en grootouders van de vier klassen van het vijfde leerjaar van 16 uur tot 18 uur 30 genieten van een groepsvoorstelling, ‘de Europese vakantiebeurs’ van de landen van de Europese Unie. In de refter konden allen nagenieten van de sfeerbeelden en proeven van enkele specifieke streekproducten of - lekkernijen. Op de speelplaats werden de twee Europese flashmobs of happenings om 16 uur en om 18 uur met enthousiasme onthaald. Het optreden voor een publiek op een open plek was meteen een goede leerles i.v.m. stressbestendigheid.

De leerlingen van het vijfde leerjaar kregen de voorbije weken de nodige informatie en verwierven kennis over de Europese Unie en Europa. Het ontstaan en de geschiedenis van de Europese Unie kwamen uitvoerig aan bod en werden grondig gememoriseerd, getoetst en geëvalueerd. De leerlingen zochten alle Europese landen en hoofdsteden op en ze leerden die situeren op de landkaart.

Na twee weken theorie kregen ze opdrachten i.v.m. de Europese Unie als groepswerk. Het was meteen een goede oefening hoe je als team werkt aan een project. Deze jonge mensen worden al vroeg geleerd hoe er het aan toegaat in een bedrijf of op een kantoor in de maatschappij.

Negentien Europese landen (19 van de 28) werden verdeeld in de vier klassen van het vijfde leerjaar. Elke klas had vier of vijf Europese landen die ze zelf moesten onderzoeken: België, Nederland, Groot Hertogdom Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Portugal, Ierland, Verenigd Koninkrijk, Denemarken, Zweden, Finland, Italië, Griekenland, Estland, Polen, Oostenrijk, Cyprus en Malta. De negen minst bekende landen kwamen hier niet aan bod: Letland, Litouwen, Tsjechië, Slowakije, Hongarije, Slovenië, Roemenië, Bulgarije, Kroatië, omdat er ook minder informatie van te vinden is. Het groepswerk werd zeer intens gestructureerd en begeleid. De leerlingen werkten nauwkeurig en praktisch rond deze opdracht en begrippen en ideeën werden plastisch voorgesteld. De leerlingen stelden een identiteitskaart van hun land samen: Inwoners, landstaal, buurlanden, rivieren, godsdienst, bekende personen, monumenten, enz... Niet alle informatie werd verkregen via internet, maar ook folders en boeken van de bibliotheek kwamen er aan te pas. Ze vatten alle gevonden informatie / foto's samen in een grote mindmap over het land dat hen werd toegewezen. Ze stelden ook nog een poster met foto's van typische kenmerken en bekende figuren van hun land samen. Tijdens de muzische lessen werkten ze aan een kunstwerk van een belangrijk monument. vb. De Eiffel toren van Parijs, het atomium van Brussel enz. In de slotfase van de voorbereiding van de ‘Europese vakantiebeurs’ vatten zij de verkregen informatie samen in een heus interview, dialoog, quiz, toneeltje, gids, PowerPoint voorstelling, spel, dansje of creatieve spreekbeurt. Je zag duidelijk dat de kinderen op de hoogte waren hoe het er aan toegaat in de echte wereld. De maatschappij is een open venster voor de school dank zij de moderne media.

Als zij met hun lessen, hun opzoekingswerk, hun creaties rond dit land een gemeenschappelijk doel hadden, hun Europees land voor te stellen, is dit inderdaad gelukt. In de klas zelf was alles wat verband hield (bloemen, voedsel, drank, voorwerpen enz.) met hun land uitgestald op het tafeltje of het ‘infostandje’ van de groep en werd alles verduidelijkt door de teamleden. De grote poster bracht hun land in beeld. Hun unieke kunstwerk trok de aandacht, voor Nederland bijvoorbeeld, stelde dit een monument voor dat zich bevindt op de markt in Amsterdam naast het Koninklijk Paleis.

Als volleerde reisleiders baanden de kleine studentjes een weg door negentien landen van de E.U. Inderdaad het project EUROPA van de Basisschool de ARK was een voltreffer. Tientallen ouders en grootouders luisterden met verbazing en trots naar de voorstelling.

Om de hoofdsteden te kennen van al deze lidstaten, het ontstaan en de geschiedenis van de E.U. kan je je wenden tot de leerlingen van het vijfde leerjaar van de BASISSCHOOL DE ARK, MALDEGEM. Zij hebben de Europese Unie bestudeerd en kennen alle landen en de hoofdsteden van de EU. Dank zij deze jonge, toekomstige volwassenen konden een hele groep enthousiaste ouders en grootouders leren hoe de jeugd doeltreffend en eigentijds opgeleid wordt tot een goed werkend team, hoe zij kennis in de praktijk omzetten en tot leven brengen in beeldrijke publieke voorstellingen. Een uitbundige en ontspannen groep jonge kinderen, boordevol artistieke ideeën en plannen brachten een volwaardige voorstelling van de Europese Unie en een stijlvolle Europese vakantiebeurs, dank zij het actief en creatief lerarenkorps van de BASISSCHOOL DE ARK, Maldegem. Deze jonge Maldegemnaartjes zijn inderdaad inwoners van de EU en zij brachten dit trots, vriendelijk, blij en zelfbewust naar voor, het ingenieus raderwerk werd plastisch en uitbundig voorgesteld aan ouders en grootouders. Een grote stap naar integratie en verdraagzaamheid.

Link naar de foto’s:

https://picasaweb.google.com/115021349650121482292/February262016?authuser=0&feat=directlink

Met dank voor de info aan Juf. Nele en de leerlingen.

 Achtergrondinformatie:

Na de Tweede Wereldoorlog vatte het idee kiem dat  integratie de enige manier was om af te rekenen met het vergaande nationalisme dat Europa tot dan toe geteisterd had tijdens de twee wereldoorlogen. Jean Monnet, Robert Schuman en Konrad Adenauer presenteerden in 1950 het zogenaamde SCHUMANPLAN. Robert Schuman lanceerde als minister van Buitenlandse Zaken samen met Jean Monnet (adviseur en kabinetschef) het Schumanplan dat een Frans-Duitse verzoening beoogde en uiteindelijk leidde tot de oprichting van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS), die gezien kan worden als de voorloper van de latere Europese Gemeenschappen.

Robert Schuman wordt nu nog altijd gezien als een van de stichters van Europa. De Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) werd opgericht door het tekenen van het VERDRAG VAN PARIJS door België - Brussel, de Bondsrepubliek Duitsland (West-Duitsland) - Berlijn, Frankrijk - Parijs, Italië - Rome, Luxemburg - Luxemburg en Nederland - Amsterdam. De EGKS bleek zo succesvol dat in 1957 besloten werd tot een verdere integratie.

Het VERDRAG VAN ROME, getekend door dezelfde zes landen, richtte de Euratom en de Europese Economische Gemeenschap op. In 1967 werden de drie organisaties door tekening van het Fusieverdrag samengevoegd, waarna ze verder werkten onder de naam Europese Gemeenschappen (EG), wat leidde tot de oprichting van de Commissie, de Raad en het Parlement.

In 1973 werden Denemarken – Kopenhagen, Ierland – Dublin en het Verenigd Koninkrijk – Londen, lid van de EG. Griekenland – Athene werd lid in 1981, Spanje – Madrid en Portugal – Lissabon in 1986. In 1990 traden de deelstaten uit de voormalige DDR toe tot de Bondsrepubliek en daarmee ook tot de EG.

Het VERDRAG VAN MAASTRICHT, getekend in 1992, betekende de oprichting van de Europese Unie. Het legde de basis voor verdere vormen van samenwerking op het gebied van buitenlands en veiligheidsbeleid, op juridisch en intern vlak en in de vorming van de Economische en Monetaire Unie.

De VERDRAGEN VAN SCHENGEN zorgden voor een Europese interne markt. In 1995 werden Oostenrijk - Wenen, Finland - Helsinki en Zweden – Stockholm lid van de EU. De euro werd ingevoerd in 2002. In 2004 werden tien nieuwe landen lid van de EU: Cyprus – Nicosia, Estland - Tallinn, Hongarije - Boedapest, Letland - Riga, Litouwen - Vilnius, Malta - Valletta, Polen - Warschau, Slovenië - Ljubljana, Slowakije – Bratislava en Tsjechië - Praag. In 2007 kwamen Bulgarije – Sofia en Roemenië - Boekarest erbij, waarmee het aantal EU-lidstaten op 27 kwam. Om te zorgen dat de Unie ook na deze uitbreiding goed bestuurbaar bleef, werd in 2007 het VERDRAG VAN LISSABON getekend.

Op 1 juli 2013 trad Kroatië als 28e land toe tot de Unie.

Info via internet.

01-03-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Er zijn zo van die dingen, blijde gebeurtenissen of rampen, vreugdevolle of ingrijpende ontmoetingen, onvergetelijke blikken van mensen die regelmatig in het geheugen opduiken, als een herkenbare flits, iets van dat-heb-ik al-eerder-meegemaakt.

Ik bevind me in de herfst van het leven, ik ben soms ’s namiddags al vergeten waar ik ’s morgens geweest ben of wat ik gedaan heb, ik leg lijstjes aan van de dagelijkse afspraken omdat ik die anders vergeet.
Toch blijf ik mij vooral mensen herinneren die ik soms meer dan een halve eeuw niet meer gezien heb, ik krijg flitsen van herkenning als ik iets meemaak of als ik een persoon ontmoet.

Sommige mensen vergeet ik nooit. Door omstandigheden, mijn baan, taalkampen, studie-, school en plezierreizen, mijn vrije tijdsbestedingen, mijn aanhankelijkheid heb ik mensen ontmoet die een ingrijpende rol speelden in mijn leven. Als ik iemand belangrijk vond en dacht hen nooit meer te zien had ik toch de dringende behoefte om contact te houden en meestal lukte me dit wel.

Wij correspondeerden jarenlang, wisselden lief en leed uit, telefoneerden met verjaardag, Kerst of Nieuwjaar. Het bracht kleur in het leven. Nu is er veel meer mogelijk via internet, mobiele telefoon, Skype, facebook enz. De moderne sociale media maken het ons mogelijk om een blijvend en bijna gratis contact te houden met personen over de hele wereld. Vroeger was dit niet altijd vanzelfsprekend.

Ik had Maria Wipf uit Zwitserland, Concepcion Serracanti uit Spanje, uitgeweken naar Manchester, Engeland, Judy Pearce, Adi en Patsy Ramsey uit Londen, Engeland,  Sofia en Vladimir Akopova, Sint-Petersburg Rusland, Antoinette Fontane en Serena Fianca uit Padova en Rome, Italië,  Rainer Oertel uit Duitsland, Liliana Mitu uit Roemenië, Heinar en Jura Kudevita, Tallinn  uit Estland, Oded Aharoni, Haifa en Irene Wechsler, Arad, Israël, Djamel uit Tsjetsjenië, Denis en Edith Chisholm, Stacey Bouck, Brad Wetterstrand,  Dennis Crockett, Fraser Hodgson, Kelli Ziglio  uit Regina en Vancouver, Canada, Danny Howley uit Ierland, Joan en Knud Christensen-Munkholm uit Denemarken, Jonathan Birdsall, Deborah Dijon en Martha Dimmers uit de V.S., Patrick Lasbordes uit Parijs, Marie-Claude Tissot uit Grenoble, Ken en Ann Posman, New York, Trees en Gerda Raas uit Nederland, Anita Gajda uit Budapest, Ludwig Oehme en Heiderose Leopold uit Duitsland en talrijke anderen.  (Zie artikeltjes). Ik leerde dan ook Spaans, Italiaans, Russisch, Duits en was braafjes bezig met Russisch alfabet, woordenschat, spraakkunst, vervoegingen, dialogen, een beetje literatuur in plaats van te sporten of uit te gaan. Intussen is al die talenkennis langzamerhand vervlogen maar de mensen herinner ik me nog wel. Ik was zelfs van plan om Roemeens te leren, ik had tijdschriften, boeken, grammatica en woordenboek maar door andere activiteiten ben ik niet in mijn opzet geslaagd. Intussen had ik kleinkinderen en hun taal en hun behoeften kregen voorrang.

Door die jarenlange correspondentie hadden wij elkaar nooit uit het oog verloren.
Af en toe gingen wij die mensen eens opzoeken onderweg naar een of andere bestemming.  Engeland, Zwitserland, Frankrijk, Italië, Canada, Amerika en Roemenië werden reünies en wij nodigden die mensen uit om bij ons enkele weken te logeren en ons Belgenland te verkennen.

De aanvangsjaren 2000 betekenden voor mij een crisis. Een van mijn kinderen stierf, ik was toen 52.
Enorm mededogen met allen, met  moeders vooral die iemand verliezen en in het bijzonder een kind want dan stopt het echte, gewone leven. Ik had tenminste een halve eeuw geleefd met ups and downs weliswaar maar toch hoofdzakelijk met veel geluk, vreugde, blijdschap om mijn gezin, mijn familie en vrienden. Als ik verneem dat een kind gestorven is gaat mijn hart uit naar de moeder vooral omdat ik weet dat haar leven zonder dat kind eigenlijk voorbij is. Oeverloos verdriet afgewisseld met kruimeltjes vreugde, spatjes heropleving, bodemloos staren en zoeken naar iets of iemand die er niet meer is, voor de rest van je leven. En rekenen op begrip van je partner die niet eeuwig en altijd wil treuren. In 2000 stond de wereld stil. Iedereen zweeg in mijn omgeving. Canada, Engeland, Frankrijk, Zwitserland en Amerika stonden paraat met een meelevend telefoontje of een mailtje af en toe, want het spijt me, maar na veertien dagen is het leed echt niet geleden zoals sommigen denken.
Iemand belde mij op om te zeggen: “Life goes on”. Het was behoorlijk ongevoelig om zoiets te zeggen maar van haar verwachtte ik eigenlijk niets anders, hoewel ik het niet had verdiend. Sommige mensen beseffen niet hoe ze iemand kwetsen met hun uitspraken. Ik ben het toch nooit vergeten want wie echt hard geslagen wordt door het noodlot, probeert zijn best te doen om te overleven en heeft absoluut geen behoefte aan domme, harteloze uitspraken, die misschien niet echt zo bedoeld zijn maar die toch behoorlijk doorwegen. Ik sleepte me door mijn job, ik versleepte alle meubels van de ene kamer naar de ander, ik bleef mijn kinderen tellen en er ontbrak altijd één.  Mijn tante, Zuster Gemma gaf me handwerkspulletjes en ik bleef maar kruissteekjes maken niveau eerste leerjaar. Het hielp wat. Ik moest de steekjes tellen en kon intussen aan niets anders denken. 

Mijn man sleepte me mee naar Canada, naar de mooiste landschappen en horizons ter wereld. Maar overal zag ik zijn gesloten ogen die nooit meer zouden genieten van al het moois rondom. Ook in Canada bleef het doodstil rond de persoon die ik constant miste, maar ik leerde er toch iets.

Na onze  reis naar Canada deed ik ongeveer alles wat ik daar als nieuw en positief had ervaren, met hernieuwde krachten en verdrong op die manier de heimwee, de weemoed naar het leven dat ik droomde voor mijn kinderen..

Had je eens zin in een familiegebeuren? Dan vroeg je de buren, vrienden en familie eens uit voor een hapje en een drankje. Ik nodigde honderden mensen uit in huis en tuin uit tot grote ergernis van mijn echtgenoot. Hij was immers gediplomeerd kok (25 jaar kookles gevolgd) en stond in voor de voedselbevoorrading en -bereiding.

Ging je verhuizen of was je van plan om je interieur te veranderen? Onze Canadese vrienden hebben wij drie maal bezocht, telkens woonden zij in een andere woning en telkens opnieuw hadden zij een nieuw interieur. Ze zetten alle spullen voor hun garage, op het voetpad en hielden een “garagesale”, alle overbodige spullen buiten zetten en  verkopen of weggeven. 

Verder begon ik met “chambres d’hôtes”.
“Bed and Breakfast “ in Canada was fantastisch. Soms logeerden we in echte luxueuze moderne kastelen, prachtige aangeklede slaapkamers, luxueuse badkamers, "hot tub" op het terras, overdekt zwembad in de tuin, een cinemazaal, een computerkamer, een kleine shop waar je soeveniers kon kopen. met een grandioos ontbijtbuffet (In "La Solitutude", Couette Road, Sorrento, British Columbia, bij Mary Revell). Ongekende luxe voor gewone mensen, maar we lieten het ons toch welgevallen. We vonden die luxe zo leuk  dat we vaak een extra nacht namen.  Niet zover van de Lake Louise, in Banf logeerden wij bij een dame die de helft van haar huis ingericht had voor zichzelf en de andere helft voor de gasten. Prachtige kamer met terras en uitzicht op de meren. Uitgebreid ontbijt. Splinternieuwe badlakens  en badjassen die we mochten meenemen, inbegrepen in de prijs.
Aan de helft van de prijs voor een overnachting in Maldegem .....
In Calgary voor de Stampede, logeerden we bij twee homo's, maar daar was selfservice. Veel nieuwe, overweldigende  indrukken.
Benzine, maaltijden, alles was er toen de helft goedkoper dan in België.

Die formule "B and B" was me zo goed bevallen dat ik er aan begonnen was voor ik maar iets op papier had. Ik had heel mijn leven buitenlandse gasten ontvangen, vrienden en familie in mijn kamers van ons grote huis laten logeren en plots had ik het lumineus idee om eens niet meer te poetsen en te bedienen bijna gratis en  voor niets.

Als er één persoon meer in je huis komt wonen, gaat het niet om een boterhammetje meer of minder of twee glazen melk, maar om één persoon meer wat betreft water- en energieverbruik, telefoon  en andere kosten en lasten. Ik vroeg altijd deelname in de kosten voor verblijf in ons huis.
Bijna altijd zonder enige erkenning of wederdienst, integendeel. Goed ik nam mensen in huis om te helpen uit kristelijke naastenliefde maar niet gratis, zoveel verdiende ik nu ook weer niet in het onderwijs, het grote huis, twee auto's, het groot gezin, gezins- en poetshulp slorpten bijna elke maand onze lonen op.
Ik werkte full time en had vier kinderen, dus het was vaak boven mijn krachten. Het ging met vallen en opstaan. Als de huisregels niet werden gerespecteerd en van mij totale dienstbaarheid verwacht werd, veroorzaakte dit kregelige en storende toestanden wat zeer slecht was voor mijn gezin. Ik denk er aan met heel veel spijt, beter had ik nooit iets gedaan voor niemand en meer voor mezelf geleefd. Ik was zo opgevoed, ik verwachtte erkenning, dankbaarheid maar 't was verkeerd. Ik streefde teveel naar goedkeuring van de ander, ik was onzeker. Soit, mijn leven is bijna voorbij.
Je kan je leven niet meer veranderen. 't Wordt bijna de achterkant van een bidprentje, dit betoog. Het bespaart mijn kinderen dus veel moeite later, die blog.

Maar "chambres d'hôtes" was een  sprankelend idee en hoe wij het voor elkaar kregen (mijn oudste zoon ontwierp  een website), weet ik niet meer, maar wij hebben mensen ontmoet uit elk werelddeel en hadden enkel positieve ervaringen en reacties!

Azië, Afrika, Amerika, Australië, heel Europa was dankbaar bij ons logies te krijgen en uitgebreid ontbijt voor negen uur. Ik regelde een gebalanceerd uurrooster en reglement zoals op school en heel grappig, blijkbaar aanvaardde men mijn voorwaarden! Wij disten onze talenkennis op, genoten van de uitwisseling van ideeën van de gasten en wij kregen kleine geschenkjes uit alle mogelijke landen. De kinderen logeerden gratis, sommigen vertrokken stilletjes en vergaten te betalen, anderen vonden onze pauwen in de tuin te lawaaierig en vertrokken, anderen wilden niet vertrekken.
Sommigen namen iets mee per vergissing waarschijnlijk, anderen lieten iets liggen.

Het was een spannend avontuur.

De gasten wisten niets van ons, dus zij konden ons op geen enkele manier kwetsen, onverwachte, onverdiende, noch venijnige speldenprikken geven tijdens terloopse conversaties. Wel handig. Ik geef het toe. Ik ben nogal snel op mijn tenen getrapt en ik probeer in mijn schrijfsels op niemands tenen te trappen. Indien dit dan toch gebeurt, duizendmaal sorry. 

Wij kregen dankbaarheid en respect van de gasten uit de hele wereld, ik moest bij manier van spreken het huis niet meer uit en kon verder zorgen voor iedereen zoals ik heel mijn leven had gedaan, zorgen voor een ander.
Maar deze keer kreeg ik een vriendelijk dank u wel en respect voor mijn werk.

De Fransen vooral waren uiterst net en vriendelijk wat ik niet had verwacht eigenlijk want ik had toch regelmatig in Frankrijk vertoefd en netheid was niet een van hun kwaliteiten, maar de Fransen scoorden dus het best.
Van alle nationaliteiten waren de Belgen het moeilijkst tevreden te stellen. Niet dat zij echt ontevreden waren maar zij behandelden ons meer als hun bedienden en dat was niet echt de bedoeling van een  “chambres d’hôtes”. Soit, zoveel Belgen hebben we nu ook niet gehad.

27-02-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

‘Zaak: De Zutter’ komt in de bioscoop in april 2016!

VICTOR DE LILLE en MALDEGEM komen terug in beeld bij de verfilming van het boek van KATRIEN RYSERHOVE:

‘ZAAK: DE ZUTTER’. Kwestigen nacht.

Korte inhoud.

Baron Henri d'Udekem d'Acoz (1877 – 1915), een kleine man met een bakkebaardje, verdween spoorloos uit zijn kasteel ‘Lakebos’ te Ruddervoorde op 25 mei 1915, in ’t begin van Wereldoorlog I. Hij werd ‘s morgensvroeg door drie, als Duitsers verklede mannen meegenomen in een rode wagen, niet in een politiewagen. Men had in de Kommandantur in Tielt zogezegd informatie van hem nodig. Hij is nooit aangekomen in Tielt maar verdween spoorloos.

Eind augustus gaf Mevrouw Lippens van Bulskampveld aan de bos- of jachtwachter Camiel (Sassen, naar garde-chasse) Dierickx de opdracht bomen te snoeien in het bos. Camiel Dierickx verdween echter op 28 augustus 1915 op onverklaarbare wijze. Camiel Dierickx was pas vijftig jaar oud. Hij werd als vermist opgegeven zodat zijn echtgenote of weduwe Leonie Cool geen recht had op een uitkering wat vanzelfsprekend tot wrok en ongenoegen leidde. Zijn verdwijning werd nooit opgelost, er is nooit een lijk gevonden.

Op 2 september 1915, meer dan drie maanden later waren twee mannen bomen aan het snoeien in Beernem en ontdekten onder een boom een kleine hoogte van mul zand waar een mensenhand in staat van ontbinding, uitstak. Aan één van de vingers bevond zich een fonkelende gouden ring. Het lijk kon niemand anders zijn dan de verdwenen Baron Henri d'Udekem d'Acoz. Met een schot in de rug werd hij afgemaakt en waarschijnlijk levend begraven, aangezien hij zijn hand nog had opgestoken om uit het putje te kruipen of was het een bede om hulp?

De moord werd in de doofpot gestopt en kasteelheer en katholiek ridderburgemeester Graaf Etienne de Vrière (foto 3) (1857 – 08 11 1936) van Beernem liet noteren dat er "een onbekend lijk van het mannelijke geslacht" werd gevonden in het bos. Over de vondst van de ring en de zakdoek met de geborduurde initialen "H.d'U.d'A." in de kleren van het lijk, werd niet gerept.

Hoe kwam Baron Henri d'Udekem d'Acoz om het leven? De echtgenote van de baron, Mevrouw Cécile Van Outryve d’Ydewalle (1879 - 1925) was een passionele, kinderloze en knappe vrouw en er werd geroddeld, dat zij een verhouding had met één of meerdere Duitse officieren die op kasteel ‘Lakebos’ waren ingelegerd tijdens Wereldoorlog I. Ook kasteelheer en katholiek ridderburgemeester Graaf Etienne de Vrière was blijkbaar verliefd op haar. Liet Cécile Van Outryve d'Ydewalle  haar echtgenoot ombrengen om vrij spel te spelen of was een van haar vermeende minnaars de dader? Had Cécile Van Outryve d'Ydewalle  de hoorndrager uit de weg laten ruimen?  Vermoedens werden geuit en de inwoners van Beernem stelden zich veel vragen.

Ook van Camiel (Sassen) Dierickx die verdween eind augustus 1915, kwam geen teken van leven meer. Was hij getuige geweest van de moord op de baron en hadden de moordenaars van de baron hem het zwijgen opgelegd? Wist hij teveel van de dubieuze, illegale en verboden praktijken (clandestien dieren slachten tijdens de oorlog, wild stropen was verboden) van sommige dorpsgenoten in oorlogstijd?  Was hij getuige geweest van onregelmatigheden in het bos tijdens de oorlog? Die vragen konden jammer genoeg niet beantwoord worden want hij kwam nooit terug. De mensen vermoedden wel het een en het ander en uitten ontelbare verdachtmakingen, maar er werd niemand gearresteerd voor de zaak Baron Henri d'Udekem d'Acoz en Camiel Dierickx werd nooit terug gevonden, hij verzwond van de aardbodem. Van moord in sensu stricto  is geen sprake bij Camiel Dierickx. ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws.  ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws.  ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws.  ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws.  ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws.  Katrien Ryserhove kreeg de passie voor de beruchte geschiedenis van Beernem met de paplepel mee. Haar vader, Alfons Ryserhove, deed veertig jaar onderzoek en ontdekte de rode draad tussen de moorden van Beernem. Zijn verhaal leidde tot de tv-serie ‘De Bossen van Vlaanderen’. Katrien schreef twee boeken over de kwestie. Het is nu uitkijken naar de film ‘Zaak: De Zutter’ die in het voorjaar van 2016 zal te zien zijn. De spannende saga heeft veel te maken met ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws. Er gebeurt iets unieks in het juridische landschap …. Katrien Ryserhove kreeg de passie voor de beruchte geschiedenis van Beernem met de paplepel mee. Haar vader, Alfons Ryserhove, deed veertig jaar onderzoek en ontdekte de rode draad tussen de moorden van Beernem. Zijn verhaal leidde tot de tv-serie ‘De Bossen van Vlaanderen’. Katrien schreef twee boeken over de kwestie. Het is nu uitkijken naar de film ‘Zaak: De Zutter’ die in het voorjaar van 2016 zal te zien zijn. De spannende saga heeft veel te maken met ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws. Er gebeurt iets unieks in het juridische landschap ….

Jaren na deze twee feiten, de moord en de verdwijning, heerste nog heel veel wantrouwen in Beernem en werd er heel veel over die moorden gespeculeerd. Er werden namen gefluisterd, er werden mensen met de vinger gewezen en beschuldigingen geuit, maar de moordenaar werd nooit gevat. Iedereen wantrouwde elkaar en de families splitsten zich op, de families van de vermoedelijke daders en de families van de slachtoffers dreven uit elkaar en zorgden voor een gespannen, gespleten en onaangename sfeer in het dorp.

Bijna zes jaar later, in de kermisnacht van 15 naar 16 mei 1921 kwam René De Baene  op 21-jarige leeftijd jaar in verdachte omstandigheden om het leven. De man begon meestal onder de invloed van drank te praten over de verdwijning van Camiel (Sassen) Dierickx en de moord op Baron Henri d’Udekem. Er volgde een heftige caféruzie ‘s avonds aangewakkerd door drank en kermis losbandigheid, op de wijk Bloemendale in Beernem in de herberg ’Den Grooten Beer’.

’s Morgens vond men het lijk van René De Baene aan een bebloede omheining. Het gerecht was van oordeel dat René De Baene, toen hij over de omheining of het hek  probeerde te klimmen, ongelukkig ten val kwam en de zaak werd officieel geklasseerd. De veldwachter en de plaatselijke arts omschreven de feiten als een noodlottige val op het hoofd met inwendige bloeding tot gevolg toen het slachtoffer in dronken toestand over een hek wilde klimmen. Niet iedereen was het daarmee eens, de geruchten gonsden en verspreidden zich waarop dan toch een onderzoek gestart werd en enkele mensen verhoord werden, zonder resultaat.

Tien jaar na de feiten konden enkele werklui uit een caféruzie opmaken dat enkele collega’s tewerkgesteld in de koolmijnen in Limburg met de moord te maken hadden waarop weer een onderzoek werd gestart. Het parket liet het lijk opgraven naar aanleiding van deze geruchten, maar noch het graf, noch het lijk van René De Baene, werd  niet meer gevonden. De zaak werd geklasseerd.

De moord op de baron, de spoorloze verdwijning van Camiel Dierckx, de fatale val van René De Baene: een eerste balans van de mysterieuze ‘Moorden van Beernem’.

Hector De Zutter was van ‘t één en ‘t ander van de verdwijning van de jachtwachter Camiel Dierickx op de hoogte en was niet bang om toespelingen te maken aan het adres van enkele dorpsgenoten als hij een pintje teveel had gedronken.

De kermis van de "Oude Statie" op 7 november 1926 was weer een voltreffer. Na een behoorlijk aantal pintjes zocht Hector De Zutter herrie met veldwachter Hector Hoste en met zijn vriend, herbergier en boomkweker Etienne Schepers over de verdwijning van "Camiel Dierickx".

Voor Hector De Zutter was het overduidelijk wie de moordenaar was en hij was niet bang om zijn verdenkingen luidop te uiten. Niets vermoedend ging hij op die manier zijn doodvonnis tegemoet.

Hector De Zutter kwam niet thuis na het drinkgelag tijdens de kermis en ook de volgende dagen was er geen spoor van hem te bekennen. Zijn doodongeruste familie ging overal informeren, de omgeving en de bossen werden uitgekamd maar alle speurtochten liepen telkens op een dood spoor.

Zijn zus Julienne startte vastberaden maar wanhopig een zoektocht vanaf 8 november, speurhonden werden ingeschakeld maar Hector De Zutter werd niet gevonden.

De mysterieuze verdwijning van ‘Hector De Zutter" was voorpaginanieuws in alle kranten.

In november 1926 stond Beernem op zijn kop. De moord op Baron Henri d’Udekem in 1915, de verdwijning van Camiel Dierickx ook elf jaar voordien, het verdacht overlijden van René De Baene in 1921 zes jaar later en nu de verdwijning van Hector De Zutter op 7 november 1926 veroorzaakten een immense ontsteltenis, verbijstering en opschudding in Beernem en omstreken.

Iedereen verdacht wel iemand. Iedereen had wel iets gezien of gehoord. De argwaan tussen de families van de verdachten en de families van de slachtoffers werd steeds groter.

We hebben drie verdwijningen in Beernem, twee worden onder de mat geveegd en één slachtoffer werd niet gevonden.

Iemand had geschreeuw gehoord die nacht op 7 november 1926 in het huis van Etienne Schepers en Ernest Van Poucke had een lijk zien steken op de mestkar van Etienne Schepers, die naar de vaart werd gebracht. Iemand had Etienne Schepers een zwaar pak zien gooien in de vaart. Bovendien was de broek van veldwachter Hector Hoste gescheurd.

Men stond voor angstwekkende en verontrustende raadsels en het over en weer geroddel en de verdachtmakingen maakten alles maar erger, voor de verdachten en voor de slachtoffers.

Op 30 november 1926, dus bijna een maand later werd het lichaam van Hector De Zutter aan de Moerbrug uit de Brugse vaart in Oostkamp, opgevist.

De hoofdwonden en de stalmest aan de kleren van het lijk leken verdacht maar er werd weinig of geen onderzoek gedaan. Het Brugse parket verklaarde dat Hector De Zutter "zelfmoord" had gepleegd omdat hij die kermisnacht  gesuggereerd had dat hij zich zou ‘versmoren’ (=verdrinken) omdat zijn lief het had uitgemaakt.  

Ernest Van Poucke, de jongeman die op 28 november de mestkar van bij Etienne Schepers tot aan de vaart had zien rijden, kwam op 9 mei 1927, dus vijf maanden later, onder verdachte omstandigheden om het leven. Op weg naar huis van de Brugse Meifoor sukkelde hij in het kanaal en verdronk.

Opnieuw kwam een malenstroom van verdenkingen op gang. Enkele mensen hadden hulpkreten gehoord die nacht en hadden één persoon in volle vaart zien wegrennen. Een plausibele motivering voor de dood van Ernest Van Poucke werd nooit gevonden.

Moord of verdwijning vijf was een feit in Beernem en er was geen enkele moordenaar, wat heel veel angst, wrevel, afkeer, wantrouwen en ruzie opwekte in Beernem.

De nabestaanden van een overledene die vermoord wordt vinden pas troost in het feit dat de moordenaar gestraft wordt. De families van de mogelijke daders leefden ook in angstwekkende spanning.

Moord of verdwijning vijf was een feit en er was geen enkele moordenaar, wat heel veel wrevel, afkeer, wantrouwen en ruzie opwekte in Beernem. De baron, de jachtwachter, drie  mogelijke getuigen verdwenen van het Beernems toneel.

De mysterieuze verdwijning van ‘Hector De Zutter" en de vondst van zijn lijk enkele weken later was voorpaginanieuws in alle kranten.

Nu komt Maldegem in beeld met Victor De Lille van "t Getrouwe Maldeghem".

Hij begon zijn steunfonds voor moeder De Zutter, richtte een bedevaart op naar de Sint-Antonius (patroonheilige van gevonden voorwerpen), parochiekerk te Balgerhoeke in en eiste een groot gerechtelijk onderzoek. Daarmee trapte hij op vele tenen van de plaatselijke aristocratie.

Ridderburgemeester en kasteelheer Etienne de Vrière stond afkerig tegenover de interventie van journalist-advocaat-uitgever Victor De Lille.

Etienne de Vrière, de vermoedelijke bastaardzoon van Leopold II, wou ten allen koste de bemoeienissen van Victor De Lille verhinderen.

De invloed van Etienne de Vrière op het katholieke West-Vlaanderen was enorm.

De echtgenoot van zijn dochter was voorzitter van het Brugse gerecht, dus Victor De Lille werd behoorlijk gedwarsboomd maar die tegenwerking moedigde hem nog meer aan in zijn verbeten strijd. Als echte Maldegemnaar gaf Victor De Lille niet op!

Dank zij de onvermoeibare, onverzettelijke, wilskrachtige  Victor De Lille, zijn nauwkeurig speurwerk, zijn blijvende interventie, zijn onvoorwaardelijke steun en zijn volhardende ijver, werden veldwachter Hector Hoste, mogelijk de onwettige en enige zoon van Ridderburgemeester Graaf Etienne de Vrière en de vriend van Hoste, Etienne Schepers, herbergier en boomkweker tot twintig jaar gevangenisstraf veroordeeld voor de moord op Hector De Zutter. Zonder Victor De Lille was ook deze moord onder de mat geveegd.

Gerechtigheid was geschied. Een mens was vermoord en de moordenaars werden veroordeeld. De familie van de slachtoffers kon eindelijk rouwen en definitief afscheid nemen van hun geliefden.

Hector Hoste en Etienne Schepers waren beiden getrouwd met een zus van Oscar Devos, een derde verdachte, maar schoonbroer Oscar Devos werd onschuldig verklaard.

Hiermee waren echter niet alle moordenaars, betichten of daders gevat.

Wie de Baron had vermoord, hoe jachtwachter Camiel Dierickx van de aardbodem verdween blijft voor altijd een raadsel.

De precieze omstandigheden van het overlijden van René De Baene en Ernest Van Poucke werden nooit  ten gronde uitgediept, zodat de ‘Moorden van Beernem’ een bron blijven van speculatie en onopgeloste zaken.

================================================================.

Alfons Ryserhove was aanvankelijk onderwijzer, nadien diocesaan inspecteur Lager Onderwijs en genoot vooral bekendheid als heemkundige.

Vooral om zijn verhalenreeks over de ‘Moorden van Beernem’ kreeg hij veel aandacht, over wat zich daar te Beernem afspeelde tussen en tijdens de beide wereldoorlogen. Hij reisde Vlaanderen af om zijn verhaal aan de man te brengen in een tijd waar het niet gemakkelijk was om aan informatie te komen.

Vele van dichtbij betrokken mensen durfden - jaren na de feiten - nog niet te spreken over de gebeurtenissen omwille van een of andere (familie)verband. Met een situatiekaart aan de muur kon hij de luisteraars laten inleven in het verleden en hen uren boeiende informatie geven over de omstandigheden, het sociaal onrecht uit die tijd, en hoe de verschillende - toen nog niet gescheiden - machten samenwerkten om een en ander in de doofpot te krijgen.

Hij gaf geestdriftig overal drukbezochte voordrachten om zijn boeken te promoten en maakte de ‘Moorden van Beernem’ een actueel en blijvend item. 

Het proces Beernem, De Geheimzinnige Zaken van Beernem, Dossier Beernem, Stamboom van de familie de Vrière, zijn de 4 boekdelen in verband met de ‘moorden van Beernem’, die hij in eigen beheer uitgaf. Hij bracht klaarheid in deze tragische geschiedenis in Beernem.

Zijn dochter Katrien Ryserhove actualiseerde en schematiseerde de drie boeken van haar vader in één boek en schreef op basis van het gerechtelijk dossier een roman over de moord op Hector De Zutter (foto1) gezien vanuit het standpunt van een van zijn zusters, Julienne De Zutter.

De roman komt tot leven in de prachtige film “Zaak: De Zutter”; Kwestigen nacht.

Alle boeken werden gedrukt in ‘Drukkerij Van Hoestenberghe, Boudewijn Lippensstraat, Maldegem.

De foto van Victor De Lille dateert uit 1929 en is genomen in de voortuin van ‘t Kasteeltje in de Noordstraat, Maldegem. 

De oude krantenknipsels komen uit het weekblad “Ons Land “ van 1926 en stellen de hoeve van de familie De Zutter voor en een knipsel van Beernem met zichten op het dorp.

Het bidprentje van Hector De Zutter werd uitgegeven ter gelegenheid van de bedevaart (1927) naar de Sint-Antonius parochiekerk in Balgerhoeke. Sint Antonius helpt gelovigen zoeken en vinden en de gelovigen waren op zoek. (uit de privé collectie van De Tuinvogel).

Bijlagen:
Hector De Zutter.jpg (74.3 KB)   
Huis De Zutter.jpg (42.9 KB)   
Vaart Beernem verkleind.jpg (255 KB)   
Victor De Lille - 1929 verkl..tif (729.9 KB)   

Geplukt uit de nieuwsbrief  van de bibliotheek van Maldegem.

Toast literair:

Auteur Katrien Ryserhove in gesprek met Jooris Van Hulle over Zaak De Zutter en De Moorden van Beernem -

zondag 24 januari, 10h

Katrien Ryserhove kreeg de passie voor de beruchte geschiedenis van Beernem met de paplepel mee.

Haar vader, Alfons Ryserhove, deed veertig jaar onderzoek en ontdekte de rode draad tussen de moorden van Beernem.

Zijn verhaal leidde tot de tv-serie ‘De Bossen van Vlaanderen’.

Katrien schreef twee boeken over de kwestie.

Het is nu uitkijken naar de film ‘Zaak: De Zutter’ die in het voorjaar van 2016 zal te zien zijn.

De spannende saga heeft veel te maken met ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd.

En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt.

Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama.

Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen.

Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis.

Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart.

De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws.

Er gebeurt iets unieks in het juridische landschap ….

Verwelkoming met koffie en koek, cava bij een babbel als afronder.

Deelnemersprijs: toegang € 7 (€ 5 met Davidsfonds cultuurkaart of lid van de bibliotheek), ontbijt en cava inbegrepen

Inschrijven: via betaling voor 18 januari 2016 op rekeningnummer BE93 7470 3294 5267 van Davidsfonds Maldegem met vermelding van Toast Literair en het aantal personen

Info: Davidsfonds Maldegem, 050/71 31 13, damasec@telenet.be, Davidsfonds Adegem, 050/71 43 57, piet.blomme@gmail.com Bibliotheek Maldegem, 050/71 55 22, thomas.de.groote@maldegem.be

20-01-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1