ALEX MARTENS, STUDENT AAN DE KUMA, MALDEGEM.

Perfecte combinatie van abstracte en figuratieve schilderkunst met eigentijdse thema’s.

Tijdens de Week van de Amateurkunsten 2013 waren er enkele werken van ALEX MARTENS te bezichtigen in de KUMA en in het gemeentehuis. Ongeveer dezelfde periode liep zijn eerste duo tentoonstelling in de galerij van het gemeentehuis te Kaprijke.

Hij is geboren in Eeklo op 13 januari 1961 en heeft er zijn eerste levensjaren doorgebracht. Hij woonde later langs de Aalterbaan, Maldegem, in de Oude Staatsbaan, Adegem en in 1986 betrok hij en zijn gezin een nieuwe woning in Zandakkers. Dit jaar starten de aanpassingswerken voor het uitbreiden van een eigen schilder atelier.

Van jongs af sluimerde al een artistieke interesse. Op 13 jarige leeftijd volgde hij de techniek-kunst afdeling in het Koninklijk Atheneum te Maldegem. Jammer genoeg werd deze richting stopgezet en moest hij voor een technische opleiding kiezen die hij afwerkte als elektricien A2 in het PTI, Eeklo. Gedurende zijn verdere studies en later bij het uitoefenen van zijn beroep was er weinig of geen vrije tijd voor het ontplooien van zijn artistieke gaven.

Zijn loopbaan startte  in de Volvo automobiel productieplant te Oostakker. Na enkele jaren bestond zijn functie eruit in het zoeken, analyseren en oplossen van lakfouten in het proces. Op die manier kwam Alex voor de eerste keer in contact met verf en verfapplicatie, echter op industriële basis. In zijn huidige functie bij een Zweeds bedrijf Beckers AB, komt hij nog dichter in contact met verf, applicatie en productie van deze lakken. Het corrigeren van kleuren bij de klanten was en is nog steeds een leerrijk proces. Wonderlijk genoeg, maar door zijn specifieke functie in Volvo was het makkelijker bepaalde kleuren te mengen op het schilderspalet in de artistieke sfeer van de KUMA.

Waar het wijzigen van kleuren in het lakproces soms de nodige stress met zich meebracht, gaf het werken met kleuren op doek net iets meer ontspanning. Toen zijn vader overleed in 2001, was Alex Martens 40 jaar en hij realiseerde zich dat het leven niet enkel bestond uit het noodzakelijke werk. Hetzelfde jaar gaf hij toe aan zijn artistieke verlangen en schreef hij zich in aan de KUMA te Maldegem.

Het realiseren van het idee dat je voor ogen hebt, is niet altijd eenvoudig. Het is soms een lang proces om een denkbeeld over te brengen op doek. Alex Martens ervaart dit niet negatief, maar eerder stimulerend. Het bereikte resultaat kan dan opnieuw worden toegepast in het volgende werk en maakt het draagkrachtiger.

Na 6 jaar opleiding aan de KUMA heeft hij zijn eigen schriftuur en werkmethodes gevonden, die hij verder kan uitwerken en naar een hoger niveau brengen. Zijn huidige werken zijn allen uitgevoerd in olieverf en variëren tussen abstract en figuratief.

Momenteel volgt hij de opleiding beeldhouwen in de KUMA, die opnieuw een sprong in het duister betekent. Het wordt een nieuwe uitdaging om het juiste spoor te vinden met dit nieuwe medium. In plaats van 2dimensionele werken kunnen beeldhouwwerken in 3D worden weergegeven. Nieuwe materialen zoals klei, metaal, hout, kunststof worden aangewend in combinatie met de verworven verf ervaring. Hij staat voor zes jaar opleiding en evolutie van zijn talenten.

In 2012 heeft hij deelgenomen aan de Canvas collectie en was met één abstract werk door de eerste ronde. De laatste twee jaren is hij meer figuratief aan het schilderen en tracht hij verschillende menselijke verslavingen weer te geven.

Zijn eerste contact met de academie was Mevrouw Monique Schotte, lerares tekenen in de Kuma. Ze was een zeer gedreven mentor, die het artistieke maximum uit haar leerlingen kon halen. Gedurende zijn tekenopleiding van 6 jaar werd hij steeds optimaal begeleid door een zeer gedreven lerarenkorps van de KUMA, waaronder Mevrouw Chantal Van Landschoot en de heren Igor Calsyn en Piet Hoens.

Daarna startte hij met de opleiding schilderen in de Kuma en rondde dit eind juni 2013 af.

De meeste inspiratie komt zowel door abstract of figuratief werkende kunstenaars, zoals Victor Servranckx, René Margritte en Francis Bacon.

In de beginperiode was het vooral een zoeken, aftasten en veelvuldig experimenteren met de materialen en de verscheidenheid van kleuren. De abstracte beeldtaal leende zich perfect voor dit mengsel van feiten en gissingen die uiteindelijk resulteerden in het voor ogen hebbende doel.

Bij de eerste jury beoordeling in 2011 had hij echter gemengde gevoelens. De evaluatie was niet bemoedigend en bracht hem aan het twijfelen over het verdere verloop van zijn opleiding.

Doch bij de tweede jury evaluatie en de Canvas collectie beoordeling stelde hij vast dat ook jury leden er verschillende meningen op na houden. Dit gaf hem terug vertrouwen om de ingeslagen weg verder te bewandelen en verder te experimenteren met verschillende materialen.

Opmerkingen van de jury waren:

-       Intensief en geconcentreerd werk en de kunstenaar gaat tot het uiterste.

-       Goed werk, dit is wat schilderkunst kan zijn, een boeiend onderzoek naar vorm en materie.

-       Positieve uitwerking, perfecte combinatie van abstractie en figuratief.

-       Ordening en compositie zitten goed.

Het recentere figuratieve werk is geïnspireerd op tal van verslavingen waaraan de hedendaagse samenleving is blootgesteld.

Een afgeleid project is “IDENTITEIT” en het verlies ervan. Dit is volgens Alex Martens tweeledig. Enerzijds overheerst het gevoel dat de mens momenteel slechts een nummer meer is, maar anderzijds staan mensen met problemen met hun identiteit meer open voor verslavingen.

Momenteel heeft hij enkel de verslavingen drank, drugs, gokken en seks aangesneden. De personen worden steeds naakt afgebeeld, om de nadruk te leggen dat zij alles verloren hebben door hun verslaving. De afgebeelde naakten stellen zich zeer kwetsbaar op.

Het is altijd een zenuwslopend proces om de beelden een zekere sereniteit te laten uitstralen en om bepaalde emoties op te roepen bij de toeschouwer.

De werken dragen bewust geen titel, en laten de kunstliefhebber toe door middel van zijn of haar eigen verbeelding de titel in te vullen. Alex Martens heeft een verfijnd, sprekend en eigentijds palet. Zijn talrijke doeken trekken de aandacht en laten de toeschouwer nadenken.

Opleiding

Deeltijds Kunstonderwijs in de KUMA te Maldegem.

Optie tekenen 2001-2006.

Optie schilderkunst 2007-2013.

Tentoonstellingen

2010 Groepstentoonstelling KUMA Maldegem met 9 afgestudeerde collega’s.

2011 Week van de Amateurkunsten Maldegem.

2012 Weerhouden preselectie Gent Canvascollectie.

2012 Week van de Amateurkunsten Maldegem.

2013 Galerij Stadhuis Kaprijke, WAK Maldegem.

2013 (oktober) Galerij Art Hill Stalhille.

(verwoord aan de hand van notities van Alex Martens).

Met dank aan ons regionaal blad “Vrij Maldegem” voor het publiceren van de reportages (Drukkerij-Uitgeverij Van Hoestenberghe N.V. Boudewijn Lippensstraat 11, Maldegem).

31-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

31-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

ANNIE-MIE VAN COILLIE, reportage (deel I).

 “Het begon toen ik 10 jaar was en een prijs voor schilderkunst won die ik mocht afhalen in Sint Niklaas. Ik zie het werkje nog voor me. Ik had een zicht van de zeedijk van op het strand geschilderd, de meesten doen het andersom. Het waren verticale lijnen van gebouwen en een horizontale lijn die de dijk moest voorstellen. Het was een leuk werk. Ik kreeg als beloning (“prijs”) een stapel mooie boeken. Ik kwam thuis zo trots als een pauw. Jammer voor mij, maar in ons gezin was niemand echt artistiek aangelegd. Alles werd snel verticaal geklasseerd en er werd verder niet meer over gesproken.

Mijn moeder was een Oekraïense die tijdens de oorlog naar Duitsland moest om te koken voor de soldaten. Daar leerde ze mijn vader kennen. Hij wereld opgeëist om in Duitsland te werken in een steenfabriek in Alfeld. Na de oorlog kwam moeder naar België om te trouwen. Vier jaar na het huwelijk, stierf mijn vader plots op 29 jarige leeftijd. Natuurlijk wisten de artsen toen niet waaraan vader gestorven was. Zij zegden: "Er was iets met zijn maag." Ze hadden hem niet kunnen redden. Moeder was weduwe met twee kleine kinderen in een vreemd land. Aangezien mijn moeder er alleen voor stond, moest er brood op de plank komen en dus werken was de boodschap, voor mijn jongste broer en ik.

Ik stond al vroeg op eigen benen en vond een baan bij Philips engineering. Ik werd er geconfronteerd met bedrading, lijnen en rechten. Soms betrapte ik mezelf dat ik bezig was een sinus of een frequentie te tekenen en bedrading te bevestigen met overlapping van vierkanten of driehoeken. Het ging allemaal vanzelf als het maar afgelijnd was. Dit lijnen-bedrading-veelhoekenspel wordt weerspiegeld in mijn werken en iemand die op de hoogte is van mijn techniek zegt spontaan: “ Dit is van Anne - Mie!“

Door omstandigheden kreeg mijn leven een nieuwe wending. Ik besloot naar de academie te gaan in de hoop mijn drive te vinden met olie en doeken. Ik had graag overdag les gevolgd om de indrukken en de lessen dezelfde avond nog te verwerken, maar dit lag moeilijk in de academie waar enkel avondles schilderkunst werd gegeven. Indien ik een avondcursus zou volgen, zouden mijn gedachten mijn slaap verstoren.

Ik begon met de opleiding tekenen in de namiddag, in de academie van Maldegem. In feite was dit goed want je kan niet leren lopen (schilderen) zonder te leren (tekenen). Ik leerde arceren (lijnen over elkaar trekken, die donkere en lichte delen bevatten naarmate de dichtheid van het arceren) tot ik pijnlijke vingers had. Het was een goede voorbereiding want ik draag nog altijd de vruchten van het ingenieuze lijnenspel, dat telkens opnieuw terugkomt bij alles wat ik doe. Daarna kwamen ook vertikalen en haakrechte lijnen (horizontalen die loodrecht staan op een frontale lijn), allerlei vormen en perspectieven in kubussen en cilinders. De opleiding was heel interessant en verrijkend.

Ik volgde enkele jaren tekenkunst. Mijn droom was echt schilderen, liefst ’s namiddags. Ik had een enquêteformulier opgesteld en mensen verzameld die ook de cursus overdag wilden volgen. Ik trok met een map handtekeningen naar de toenmalige schepen van cultuur De Heer Remi De Jaeger. Hij bekeek de aanvraag nauwkeurig en het volgend schooljaar stond schilderkunst op het programma, overdag. Want waarom, naar andere oorden uitwijken als er hier een goede academie in Maldegem is? We startten de boeiende opleiding schilderkunst met een aangename, talentrijke groep.

Ik leerde er alles over dragers, van hout tot karton en verschillende soorten canvas. Van zodra ik mijn eerste streep zet, weet ik of het canvas goed is of niet. Dit is ook het geval met verf. Ik begon zoals iedereen met acryl verf te schilderen. Ik ontdekte al gauw dat dit niet mijn ding was. Acryl is te snel droog en je kan er daarna niets meer mee aanvangen. Daarom ben ik snel overgestapt naar olieverf. Je kan uren verf uitstrijken en kliederen tot je de gewenste kleur hebt. Het gebeurt dat ik een urenlang bezig ben, het werk ’s anderendaags terug zie en denk: “Wat heb ik gisteren toch gedaan?” Daarna overschilder ik alles. Op die manier kan ik prachtige achtergronden krijgen met veel reliëf. Soms leg ik lagen boven op elkaar en werk met glas zodat alles zichtbaar blijft. Alles hangt af van wat het geheel moet voorstellen of wat de toeschouwer er in ziet. Een museum kan me uitermate boeien. Ik houd vooral van expressionisten zoals Wassili Kadinsky, Mark Rothko en van het kubisme van Fernand Léger, Pablo Picasso en Paul Klee!

Ik wilde me eigenlijk nog meer vervolmaken en besloot kunstgeschiedenis te volgen. Ik vond er helemaal mijn dada. Ik leerde gebouwen en sites ontleden, kerken uiteen halen en ruïnes bestuderen. Ik kreeg een andere en ruimere visie op kunst. De studie was vernieuwend, informatief, leerrijk, het had het allemaal. Ik leerde diverse stijlen onderscheiden. Vooral de Romaanse bouwkunst, de brute rechte muren zonder gedoe hielden me in de ban. In de schilderkunst boeide het kubisme mij vooral. Ik hoef geen lat om een lijn te trekken, mijn ogen zijn waterpassen.

Ik leerde de Vlaamse primitieven kennen. Ik probeerde de warme kleuren na te bootsen met kleurpigmenten die ik meebracht uit Indië. Ik heb er met succes een Vermeer mee geschilderd (het melkmeisje) waar ik al talrijke prijzen mee haalde. Ik hield ook erg van mooie geïllustreerde boeken en wilde kaligrafie volgen. Kaligrafie betekende een vollediging van mijn praktijk als schilder.

Naast mijn studies werk ik thuis in mijn eigen ateliertje. Ik werk seizoenen uit voor een doorlopende tentoonstelling in de Dolce Vita op de Markt in Maldegem.

Van een wit blad starten is magisch. Ik stel me de vraag: “ Hoe zal ik beginnen? “ De verf zuigt zich in het doek en zorgt vaak voor verrassende resultaten. Zo groeit laag na laag, een lijn en via die lijn groeit een stad of een labyrint. Ik weet nooit als ik begin waar ik eindig en die zoektocht is een deel van een creatie. Ik schilder om iets tot stand te brengen, het idee krijgt een vorm op doek. Ik zoek naar spontaniteit met vormen en lijnen en verwoord mijn tegenstrijdige en uiteenlopende gevoelens in de figuratieve weergave van een stad, een plein, een galerij of een labyrint van gangen. Ik voel me bevrijd als ik kan verdwalen en mijn gevoelens kan omzetten in beelden op doek.

Ik schilder nooit wat af, het beeld of de plaats zit in mijn hoofd en dat probeer ik te boetseren. Mijn kleurenpallet hangt af van mijn stemming, maar de donkere kleuren hebben langzamerhand plaats gemaakt voor lichtere tinten en dit is goed.

Het kan een nieuw begin zijn, of juist het einde want de cirkel waar ik ooit begon is op een bepaald moment voltooid… “

Ik exposeerde enkele werken in het Sint-Anna Kasteeltje tijdens de WAK eind april – begin mei 2013. Ik oogstte veel succes met mijn werken als ontwerper van leuke taferelen.

Een korte beschrijving van de tentoongestelde werken:

·       In vier elementen die ten toon stonden in het St Anna kasteel zag je de lucht bewegen, het water klotsen, het vuur warmte verspreiden en de bewerkte aarde die je wou omarmen. Het beleven en verwoorden van emoties is een ontdekkingsreis. Voor de WAK 2013 gebruikte ik recyclage materialen en demonstreerde op die manier dat ik mij verbonden voel met de natuur die beschermt en koestert.

·       Het kunstwerkje met houten plankje met slot en sleutel was zuiver afval maar nodigde uit tot verdere verkenning, stemde tot nadenken. Het was een uitnodiging om de wereld van de kunst verder te verkennen en na te denken.

·       In het tafereeltje van “De dag die weg sluimert, de avond maakt zijn intrede, de nacht valt”, schilder ik de dagelijkse handeling van elk mens. Je kan het moment aan je laten voorbij gaan of er intens van genieten. Je hebt de keuze. Wanneer je er aandachtig naar kijkt word je naar binnen gezogen om je verbeelding de vrije loop te laten en terug te keren naar de werkelijkheid met een vrije mening die verschillend is voor elk toeschouwer. (Contact Anne-Mie Van Coillie: tiger annemie@telenet.be)

30-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

ANNIE-MIE VAN COILLIE, reportage (deel II).

Anne-Mie Van Coillie maakt een werk nooit onmiddellijk af, de tijd brengt raad en het afwerken hangt af van het gevoel dat zij op dit moment heeft en hoe mindfull de dag verloopt. Je stapt niet uit de werkelijkheid, je stapt er juist in en zo ontstaat een eigen beweging, een creatie, die uitnodigt tot wrijven en schuren met kwasten en kleur, of juist niet.

Je ziet alles veranderen, soms is het goed, maar soms kan het beter. Een schilderij leeft en groeit. Je leert grenzen kennen en verleggen. Schilderen is altijd een aftasten, een vernieuwing, een uitdaging en met die confrontatie van elk werk moet de schilder omgaan, zoals men in het leven leert omgaan met onberekenbare situaties en onafwendbare emoties.

Anne-Mie heeft 5 jaar tekenles, 4 jaar kunstgeschiedenis en 5 jaar schilderen met olie op doek gevolgd in de Kuma in Maldegem. Zij leerde er bijna alles over technieken, materialen, dragers, warme en koude tinten die belangrijk zijn voor een kunstschilder.

Door die kennis gaat zij de moeilijkheidsgraad nooit uit de weg en worden haar werken een uitdrukking van heimwee naar helderheid, licht, kleurschakeringen gebonden aan haar gevoelswereld. Het dagelijks leven, de indrukken, de gewaarwordingen, een plotse ommekeer van gevoelens geven een extra dimensie aan het leven en aan je werk.

Vreugdevolle emoties veroorzaakt door intens geluk, de geboorte en het opgroeien van een kind, vrolijke familiegebeurtenissen, gewoon gelukkig zijn om de kleine dingen die je elke dag meemaakt kan je verwoorden met heldere kleuren en beelden.

Ieder mens kent vreugde en verdriet. Bodemloos verdriet, eindeloos staren en verlangen naar iets wat nooit meer kan zijn zoals voorheen komen tot uitdrukking in haar werken.

Intens geluk en dramatisch lijden kunnen het penseel transformeren in kleuren, vormen, beelden en expressie. Het besef dat niets meer kan zijn zoals vroeger en er toch niets veranderd kan worden, verwerkt zij in een patroon van lijnen, vormen en kleuren als balsem voor het ergste leed.

Er is altijd een keuze voor hen die getroffen worden door donkere, dreigende schaduwen. Alle activiteiten stoppen en je laten wegzinken in een verslindend moeras is een keuze. Je kunt je ook vastklampen aan wat overblijft. Je kunt scheppen, je volledig concentreren, alles proberen vergeten en je emoties laten getuigen op het doek. Op bepaalde tijdstippen of periodes geven sommige werken van Anne-Mie een donkere, zwaarmoedige en rusteloze indruk, die zachtjes en voorzichtig een spoor baant naar nieuw licht en leven.

Wanneer ieder mens wat anders ziet in haar werken, een beweging, een gevoel, een uitdrukking dan pas weet Anne-Mie dat zij geslaagd is in haar opzet. Zij laat de mensen genieten van de warme natuurlijke kleuren, maar ook van de stilte, van een ingetogen moment die voor iedereen anders is. Je kan serene rust en moedige aanvaarding vinden in de kunstwerken. Anne-Mie is een bescheiden mens, met heel veel diepgang en goede intenties. Zij drukt haar stilzwijgende en volhardende levensvreugde uit in haar werken doorweven met immens verdriet om het afscheid. Haar levenservaring stelt haar in staat om veelzeggende, doorleefde en boeiende creaties te scheppen.

Anne-Mie heeft deelgenomen aan talrijke indrukwekkende tentoonstellingen in binnen- en buitenland. De organisatie is behoorlijk intens maar brengt vreugde, voldoening en heel veel lof over haar werk. Zij steunt regelmatig projecten en de opbrengst van de veiling van haar werken komt o.a. ten goede aan de vleugel van het kinderkanker hospitaal in UZ Gent. Op 16 juni loopt een veiling in Den Hoogen Pad ten voordele van dementie. Anne – Mie stelt ten toon samen met andere kunstenaars tijdens de benefietnamiddag die plaatsvindt op zondag 16 juni 2013 om 13u.30u in CC Den Hoogen Pad, Adegem-Dorp 16 b te Adegem. De werken worden geveild en met de opbrengst steunen de kunstenaars het onderzoek van Prof. Dr. Christine Van Broeckhoven en de werking van de dementieafdeling in twee plaatselijke instellingen: WZC Warmhof – Maldegem en RVT St. Elisabeth – Eeklo.

Annie-Mie Van Coillie, stelt doorlopend tentoon in de Dolce Vita, de bekende tea room op de markt in Maldegem.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Anne-Mie Van Coillie is de echtgenote van Rudi Basslé (tv-technicus, voorzitter sportvereniging WTC Den Akker) De alom gekende en geliefde fietsenmaker Maurice Basslé in de Vanovers was haar schoonvader.

Anne-Mie en Rudi Basslé hadden één dochter Tamara. Zij had universiteit gedaan en had een mooie loopbaan. Ze woonde alleen. Ze was 36 toen de Rijkswacht op een nacht aan de deur stond met de mededeling, dat Tamara een maagbloeding gekregen had. De dokters hadden haar niet meer kunnen reanimeren. De buren vonden het vreemd dat ze Tamara niet meer hadden gezien, want ze had een goed contact met iedereen. Ze hadden de Rijkswacht gewaarschuwd in Hamme. Na de autopsie bleek dat de kwaal in haar genen zat. Tamara was op dezelfde wijze gestorven als haar grootvader. Haar noodlot was onafwendbaar.

Je enige kind verliezen stelt je voor een verschrikkelijke keuze. Je kan je eindeloos wentelen in je verdriet of je kan de tijd je wonden laten balsemen. Je kan een nieuw en ander leven scheppen met je kind, glanzend, gelukkig en blij op de achtergrond. Je kan je kind koesteren als een bewaarengel, als een gesprekspartner, als een van de glanzende sterren in de hemel.

Anne-Mie en haar gezin hebben gekozen voor de tweede optie. Tamara is nog altijd verweven in het leven van haar ouders.
Anne-Mie  deelt de zachte vreugde van het leven en het immens verdriet om het afscheid in haar creaties. Zij is in staat om veelzeggende werken te scheppen.

Rubin Basslé (kapper in Gidsenlaan) was de broer van haar echtgenoot en hij is heel jong gestorven. Steven Basslé was de enige zoon van Rubin. Hij had een innige band met zijn oom Rudi, hij was als kind aan huis bij het gezin. Hij straalde vriendschap en vertrouwen uit. Na het overlijden van Tamara werd Steven en zijn gezinnetje het houvast van het echtpaar. Zij deelden in hun welzijn en geluk. Vorig jaar kwam Steven Basslé om met zijn motor op de spoorweg in Adegem. Het verdriet na zoveel tegenslagen was gigantisch, maar Anne – Mie en haar echtgenoot proberen samen het definitieve verlies te verwerken op een aanvaardende, serene en creatieve manier.

Hoe verbijsterend ook, de wereld draait door, ook na de meest ontstellende en afschrikwekkende ervaringen. Een mens kan kiezen, wenen, huilen, roepen en tieren, maar dit verandert allemaal niets. Je kan gewoon de tijd laten komen en afwachten, moedig verder gaan en je verliezen in het scheppen van een andere wereld.

Anne-Mie en haar gezin besloten voor de tweede mogelijkheid. Anne - Mie creëert en verwoordt gewaarwordingen en intense gevoelens op doek.
Anne-Mie en Rudi reizen de wereld rond en genieten van nieuwe indrukken en ervaringen met op de achtergrond hun dochter Tamara als een stralende, liefhebbende ster aan het firmament.

(Verslag verwoord door Anne-Mie Van Coillie, contact : tiger annemie@telent.be) (Zie ook deel I en webalbum)

29-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Samenvattende reportage over een boeiende kunstenares, Anne-Mie Van Coillie  uit Maldegem.

Het begon toen zij tien jaar oud was en een prijs voor schilderkunst won die zij mocht afhalen in Sint Niklaas. Zij had een zicht van de zeedijk van op het strand geschilderd, de meesten doen het andersom. Het waren verticale lijnen van gebouwen en een horizontale lijn die de dijk moest voorstellen. Het was een leuk werk. Zij kreeg als beloning (“prijs”) een stapel mooie boeken. Zij kwam thuis zo trots als een pauw. Jammer voor haar, maar in het gezin was niemand echt artistiek aangelegd. Alles werd snel verticaal geklasseerd en er werd verder niet meer over gesproken.

Haar moeder was een Oekraïense die tijdens de oorlog naar Duitsland moest om te koken voor de opgeëiste werkkrachten, waar zij de vader van Anne-Mie leerde kennen. Hij was verplicht om in Duitsland te werken in een steenfabriek in Alfeld. Na de oorlog kwam haar Russische moeder naar België om te trouwen met een Vlaming. Vier jaar na het huwelijk, stierf de vader van Anne-Mie plots op 29 jarige leeftijd. Natuurlijk wisten de artsen toen niet waaraan de vader gestorven was. Zij zegden: "Er was iets met zijn maag." Ze hadden hem niet kunnen redden. Haar moeder was weduwe met twee kleine kinderen in een vreemd land. Aangezien zij er alleen voor stond, moest er brood op de plank komen en dus werken was de boodschap, voor Anne-Mie en haar jongste broer. Zij ondervond dat iedereen los van zijn afkomst toch succes, liefde en geluk kon vinden.

Anne-Mie stond al vroeg op eigen benen en vond een baan bij Philips engineering. Zij werd er geconfronteerd met bedrading, lijnen en rechten. Soms was zij bezig een sinus of een frequentie te tekenen en bedrading te bevestigen met overlapping van vierkanten of driehoeken. Het ging allemaal vanzelf als het maar afgelijnd was. Dit lijnen-bedrading-veelhoekenspel wordt weerspiegeld in haar werken en iemand die op de hoogte is van haar techniek zegt spontaan: “ Dit is van Anne-Mie!“

Door omstandigheden kreeg haar leven een nieuwe wending. Zij besloot naar de academie te gaan in de hoop haar drive te vinden met olie en doeken. Zij begon met de opleiding tekenen in de KUMA in Maldegem. Zij leerde arceren (lijnen over elkaar trekken, die donkere en lichte delen bevatten naarmate de dichtheid van het arceren) tot zij pijnlijke vingers had. Het was een goede voorbereiding want zij draagt nog altijd de vruchten van het ingenieuze lijnenspel, dat telkens opnieuw terugkomt bij alles wat zij doet. Daarna kwamen ook verticalen en haakrechte lijnen (horizontalen die loodrecht staan op een frontale lijn), allerlei vormen en perspectieven in kubussen en cilinders. De opleiding was heel interessant en verrijkend. Anne-Mie heeft vijf jaar tekenles, vier jaar kunstgeschiedenis en vijf jaar schilderen met olie op doek gevolgd in de Kuma in Maldegem. Zij leerde er bijna alles over technieken, materialen, warme en koude tinten die belangrijk zijn voor een kunstschilder.

Zij leerde er alles over dragers, van hout tot karton en verschillende soorten canvas. Zij begon zoals iedereen met acryl verf. Zij ontdekte snel dat dit niet haar ding was. Acryl is te snel droog en je kan er daarna niets meer mee aanvangen. Daarom is zij snel overgestapt naar olieverf. Ze kan uren verf uitstrijken en kliederen tot ze de gewenste kleur heeft. Soms legt zij lagen boven op elkaar en werkt met Glassy zodat alles zichtbaar blijft. Door de informatieve en leerrijke studie kunstgeschiedenis leerde ze gebouwen en sites ontleden, kerken uiteen halen en ruïnes bestuderen. Zij kreeg een andere en ruimere visie op kunst. Zij leerde diverse stijlen onderscheiden. Vooral de Romaanse bouwkunst, de brute rechte muren zonder gedoe hielden haar in de ban. In de schilderkunst boeide het kubisme haar vooral. Zij leerde de Vlaamse primitieven kennen. Zij hield ook erg van rijk geïllustreerde boeken en wilde kaligrafie volgen. Kaligrafie betekende een vervollediging van haar praktijk als schilder.

Voor haar is van een wit blad starten is magisch. De verf zuigt zich in het doek en zorgt vaak voor verrassende resultaten. Zo groeit laag na laag, een lijn en via die lijn groeit een stad of een labyrint. Zij weet nooit als zij begint waar zij eindigt en die zoektocht is een deel van een creatie. Zij schildert om iets tot stand te brengen, het idee krijgt een vorm op doek. Zij zoekt naar spontaniteit met vormen en lijnen en verwoordt haar tegenstrijdige en uiteenlopende gevoelens in de figuratieve weergave van een stad, een plein, een galerij of een labyrint van gangen. Zij voelt zich bevrijd als zij kan verdwalen en haar gevoelens kan omzetten in beelden op doek.

Zij schildert nooit wat af, het beeld of de plaats zit in haar hoofd en dat probeert zij te boetseren. Het kan een nieuw begin zijn, of juist het einde want de cirkel waar zij ooit begon is op een bepaald moment voltooid. Schilderen is altijd een aftasten, een vernieuwing, een uitdaging en met de confrontatie van elk werk moet de schilder

omgaan, zoals men in het leven leert omgaan met onberekenbare situaties en onafwendbare emoties.

Zij gaat de moeilijkheidsgraad nooit uit de weg en op die manier worden haar werken een uitdrukking van heimwee naar helderheid, licht, kleurschakeringen gebonden aan haar gevoelswereld. Het dagelijks leven, de indrukken, de gewaarwordingen. Een plotse ommekeer van gevoelens geven een extra dimensie aan haar werk. Vreugdevolle emoties veroorzaakt door intens geluk, de geboorte, het opgroeien en het volwassen worden van een kind, vrolijke familiegebeurtenissen, gewoon gelukkig zijn om de kleine dingen die je elke dag meemaakt kan je verwoorden met heldere kleuren en beelden.

Ieder gezin kent vreugde en verdriet, maar het plotse heengaan van je grootste geluk, je enig kind is aangrijpend en tast je lichaam en geest onmeedogend aan. Bodemloos verdriet, eindeloos staren en verlangen naar iets wat nooit meer kan zijn zoals voorheen komen tot uitdrukking in haar werken.

Intens geluk en dramatisch lijden kunnen het penseel transformeren in kleuren, vormen, beelden en expressie. Het besef dat niets meer kan zijn zoals vroeger en er toch niets veranderd kan worden, verwerkt zij in een patroon van lijnen, vormen en kleuren als balsem voor het ergste leed. Er is altijd een keuze voor hen die getroffen worden door donkere, dreigende schaduwen. Alle activiteiten stoppen en je laten wegzinken in een verslindend moeras is een keuze. Je kunt je ook vastklampen aan wat overblijft. Je kunt scheppen, je volledig concentreren, alles proberen vergeten en je emoties laten getuigen op het doek.

Haar kleurenpallet hangt af van haar stemming, maar de sombere kleuren hebben langzamerhand plaats gemaakt voor lichtere tinten, als een zacht aanvaarden. Op bepaalde tijdstippen of periodes geven sommige werken van Anne-Mie een donkere, zwaarmoedige en rusteloze indruk, die zachtjes en voorzichtig een spoor baant naar nieuw licht en leven.

Wanneer ieder mens wat anders ziet in haar werken, een beweging, een gevoel, een uitdrukking dan pas weet Anne-Mie dat zij geslaagd is in haar opzet. Zij laat de mensen genieten van de warme, natuurlijke kleuren, maar ook van de stilte, van een ingetogen moment die voor iedereen anders is.

Je kan serene rust en moedige aanvaarding vinden in de kunstwerken. Anne-Mie drukt haar stilzwijgende en volhardende levensvreugde uit in haar werken doorweven met immens verdriet om het definitieve afscheid. Haar levenservaring stelt haar in staat om veelzeggende, doorleefde en boeiende creaties te scheppen. Zij creëert een nieuw en ander leven met een glanzend, gelukkig en blij kind op de achtergrond, als een bewaarengel, als een gesprekspartner, als een van de glanzende sterren in de hemel. Anne-Mie deelt de zachte vreugde van het leven en het immens verdriet om het afscheid in haar creaties. Zij is in staat om veelzeggende werken te scheppen. Zij creëert en verwoordt gewaarwordingen en intense gevoelens op doek.

Anne-Mie heeft deelgenomen aan talrijke indrukwekkende tentoonstellingen in binnen- en buitenland. De organisatie is meestal behoorlijk intens maar brengt vreugde, voldoening en heel veel lof over haar werk.

Zij steunt regelmatig projecten en de opbrengst van de veiling van haar werken komt o.a. ten goede aan de vleugel van het kinderkanker hospitaal in UZ Gent. Anne–Mie stelde ten toon samen met andere kunstenaars tijdens de benefietnamiddag ten voordele van het dementiezorg- en alzheimeronderzoek die in CC Den Hoogen Pad, Adegem-Dorp 16 b te Adegem.

Anne-Mie Van Coillie is de echtgenote van Rudi Basslé (tv-technicus, voorzitter sportvereniging WTC Den Akker), een gekende familie in Maldegem. De alom geliefde fietsenmaker Maurice Basslé in de Vanovers was haar schoonvader. Steven Basslé, verongelukt aan de spoorweg in Adegem, was de zoon van haar schoonbroer. Steven en zijn gezin had zij in haar hart gesloten.

Samen met haar echtgenoot Rudi reist zij de wereld rond om te genieten van nieuwe indrukken en ervaringen met op de achtergrond hun dochter Tamara als een stralende, liefhebbende ster aan het firmament. (Interviews Anne-Mie Van Coillie)

 https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5889701594825876337?authkey=CNibpqamiNjM6gE

Met dank aan ons regionaal blad “Vrij Maldegem” voor het publiceren van de reportages (Drukkerij-Uitgeverij Van Hoestenberghe N.V. Boudewijn Lippensstraat

28-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

28-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Bijlagen:
http://https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5877491700726367937   

Bijlagen:
Willy en Annie Van de Velde - De Zutter[1].jpg (23.4 KB)