De mens en de kerkgang na 1950. Deel 32 F.

We volgen E.H. Van Cauteren nog eventjes verder tot in Wondelgem. E.H. Van Cauteren werd aangesteld als pastoor in de Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk te KAPRIJKE (Plein)  van 1978 tot 1986. Hij kwam terecht in het prachtige landelijke dorp Kaprijke met een unieke, beschermde dorpskern. De pastorie, gelegen ten zuiden van de kerk was een oase van rust. De schoonbroers van E.H. Van Cauteren pakten de grote tuin aan, de woning werd grondig schoongemaakt. Alles was klaar voor een nieuwe start.

Naast zijn werk als parochieherder, erediensten leiden, kinderen dopen, volwassenen trouwen, doden begraven en zieken bezoeken richtte hij zijn ogen op een ideaal plekje om een sportzaal te bouwen naast de school aan de kerk. Hij had bouwen in de genen. Op 1 september 1980 was de fusie tussen de jongensschool en de meisjesschool met twee vestigingsplaatsen Plein en Voorstraat rond. Pastoor Antoon Van Cauteren wou een sporthal in de Voorstraat en wilde ook klassen bij bouwen zodat alle leerlingen op één vestigingsplaats zaten. Zijn idee kreeg vorm en in 1986 werden de sporthal en de klassen plechtig ingehuldigd. De Sporthal werd gebouwd onder zijn impuls. De juiste datum kan men terugvinden op een gedenkplaat aan de ingang. De jeugd van Kaprijke kon aan sport doen in eigen dorp. Hij liet ook de beiaard vernieuwen.

Elodie Van Vynckt - De Beer (6 april 1894 – 27 februari 1986) verhuisde mee als huishoudster naar Kaprijke, ze was toen al 84, dus betrekkelijk oud om te zorgen voor het huishouden op de pastorij. Dit typeerde Antoon Van Cauteren wel, hij droeg altijd zorg voor een ander en werd ervoor gewaardeerd en geliefd. Hij zocht en vond een oplossing.

Pastoor Van Cauteren schakelde toen de hulp in van de Maldegemse Margriet Engels en haar echtgenoot. Zij kwamen er drie dagen om eten klaar te maken voor enkele dagen en schoon te maken. De echtgenoot van Margriet, Odiel Van Vynckt, een gepensioneerd douanier die o.a. in Strobrugge zijn dienst uitoefende verzorgde regelmatig de tuin.  De hond Saara zorgde voor een vrolijke noot in de drukke pastorij.

Margriet heef dertig jaar gewerkt voor de parochiepriester waarvoor iedereen haar heel dankbaar was. Zij was ook heel actief in Maldegem, zij was bovendien medeoprichter van het Witgele Kruis, zij zong 57 jaar lang in de koren, K.A.V., Andante, Begrafeniskoor Sint-Barbara, ze was dertig jaar verantwoordelijke voor de Lourdes bedevaarten, zij droeg haar steentje bij voor Broederlijk Delen en de 11.11.11 actie en zij was zestig jaar bestuurslid van de K.A.V. – nu Femma. Veel dankbaarheid ging uit naar deze eenvoudige huisvrouw die heel haar leven al haar vrije tijd besteedde aan de kerk en haar medemens. (Nieuwsblad)

Margriet Engels ontving Gouden Ereteken van Sint-Bavo, eind maart 2018 in de Sint-Medarduskerk in Ursel. Als erkenning voor haar inzet voor de kerk kreeg ze uit handen van de deken het Gouden Ereteken van Sint-Bavo. Monseigneur Luc Van Looy, de bisschop van Gent, voegde ook een diploma bij het ereteken. Hij bedankte Margriet Engels voor 53 jaar diensten aan de kerk. In de parochie en in de gemeente zijn er altijd mensen die vrijwillig een handje toesteken, vrijwilligers dragen de gemeenschap.

E.H. Van Cauteren kon de mensen warm maken voor sport en avontuur en organiseerde bedevaarten naar LOURDES en naar ROME, met de FIETS. De reisroute werd nauwkeurig uitgestippeld zonder gps en elke dag reed de parochiepriester met zijn team 100 tot 140 kilometer. Stel je voor dat je naar Rome fietst  en de paus de hand kan drukken! Ik denk niet dat dit nu nog zou lukken tussen het vertiendubbeld verkeer.

Bronnen: Liber Memorialis, met dank voor de foto (paus) en de info aan Margriet Van Vynckt-Engels. Foto kerk door Jean-Pierre Pottelancie.

05-05-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Getuigenissen over 100 jaar kerk. Deel  22. 

E.H. A. Van Cauteren in Kaprijke.

Over de tekst scrollen, hij is onzichtbaar, heel vreemd.

Quote M. P. : ‘

We volgen E.H. Van Cauteren verder. Hij is zowat de ‘laatste der Mohikanen’ en wat er ook gezegd, geschreven wordt over de priesters en de kerk in ’t algemeen. Ik denk dat elk mens zijn best doet voor zichzelf, de omgeving en in zijn beroep. De een heeft goede ervaringen en de ander heeft slechte ervaringen met andere mensen. Het is iets van alle tijden.”

E.H. Van Cauteren werd aangesteld als pastoor in de Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk te KAPRIJKE (Plein)  van 1978 tot 1986. Hij kwam terecht in het prachtige landelijke dorp Kaprijke met een unieke, beschermde dorpskern. De pastorie, gelegen ten zuiden van de kerk was een oase van rust. De schoonbroers van E.H. Van Cauteren pakten de grote tuin aan, de woning werd grondig schoongemaakt. Alles was klaar voor een nieuwe start.

Naast zijn werk als parochieherder, erediensten leiden, kinderen dopen, volwassenen trouwen,  doden begraven en zieken bezoeken richtte hij zijn ogen op een ideaal plekje om een sportzaal te bouwen naast de school aan de kerk. Hij had bouwen in de genen. Op 1 september 1980 was de fusie tussen de jongensschool en de meisjesschool met twee vestigingsplaatsen Plein en Voorstraat rond. Pastoor Antoon  Van Cauteren wou een sporthal in de Voorstraat en wilde ook klassen bij bouwen zodat alle leerlingen op één vestigingsplaats zaten. Zijn idee kreeg vorm en in 1986 werden de sporthal en de klassen plechtig ingehuldigd. De Sporthal werd gebouwd onder zijn impuls. De juiste datum kan men terugvinden op een gedenkplaat aan de ingang. De jeugd van Kaprijke kon aan sport doen in eigen dorp.

Hij liet ook de beiaard vernieuwen.

%%%FOTO1%%%

Elodie Van Vynckt - De Beer (6 april 1894 – 27 februari 1986) verhuisde mee als huishoudster naar Kaprijke, ze was toen al 84, dus betrekkelijk oud om te zorgen voor het huishouden op de pastorij.

Dit typeerde Antoon Van Cauteren wel, hij droeg altijd zorg voor een ander en werd er voor gewaardeerd en geliefd. Hij zocht en vond een oplossing.

Pastoor Van Cauteren schakelde toen de hulp in van de Maldegemse Margriet Engels en haar echtgenoot. Zij kwamen er drie dagen om eten klaar te maken voor enkele dagen en schoon te maken. De echtgenoot van Margriet,  Odiel Van Vynckt, een gepensioneerd douanier die o.a. in Strobrugge zijn dienst uitoefende verzorgde regelmatig de tuin.  De hond Saara zorgde voor een vrolijke noot in de drukke pastorij.

Margriet heef dertig  jaar gewerkt voor de parochiepriester waarvoor iedereen haar heel dankbaar was. Zij was ook heel actief in Maldegem, zij was bovendien medeoprichter van het Witgele Kruis, zij zong 57 jaar lang in de koren, K.A.V., Andante, Begrafeniskoor Sint-Barbara, ze was 30 jaar verantwoordelijke voor de Lourdes bedevaarten, zij droeg haar steentje bij voor Broederlijk Delen en de 11.11.11 actie en zij was 60 jaar bestuurslid van de K.A.V. – nu Femma. Veel dankbaarheid gaat uit naar deze eenvoudige huisvrouw die heel haar leven al haar vrije tijd besteedde aan de kerk en haar medemens.

Margriet Engels ontving Gouden Ereteken van Sint-Bavo, eind maart 2018  in de Sint-Medarduskerk in Ursel. Als erkenning voor haar inzet voor de kerk kreeg ze uit handen van de deken het Gouden Ereteken van Sint-Bavo. Monseigneur Luc Van Looy, de bisschop van Gent, voegde ook een diploma bij het ereteken. Hij bedankte Margriet Engels voor 53 jaar uitnemende diensten aan de kerk.

E.H. Van Cauteren kon de mensen warm maken voor sport en avontuur en organiseerde bedevaarten naar Lourdes en naar Rome, met de FIETS. De reisroute werd nauwkeurig uitgestippeld zonder gps en elke dag reed de parochiepriester met zijn team 100 tot 140 kilometer. Stel je voor dat je naar Rome fietst  en de paus de hand kan drukken!

Ik denk niet dat dit nu nog zou lukken tussen het vertiendubbeld verkeer.

%%%FOTO2%%%

Bronnen: Liber Memorialis, met dank voor de foto’s en de info aan Margriet Van Vynckt-Engels.

Bijlagen:
A. V. C. bij de paus deel 22.jpg (305.1 KB)   
kerk Kaprijke internet.jpg (49.4 KB)   

“Getuigenissen over 100 jaar kerk”.

E.H. Antoon Van Cauteren werd aangesteld als pastoor in WAARSCHOOT, Kerkstraat 7, van 15 juli 1986 tot 14 juni 2008, 12 jaar lang.

Quote:

Een priester is in vele religies, een tussenpersoon tussen God en de gelovige mensen. Het woord is afgeleid van het Griekse: presbyter,  dat oudste (van de gemeente) of ouderling betekent.

In de Katholieke Kerk is een priester een man die, na een opleiding van zes tot zeven  jaar aan een seminarie of ander vormingsinstituut, van een bisschop de priesterwijding heeft ontvangen. Door deze sacramentele wijding is hij in staat om de zes andere sacramenten toe te dienen. Een priester belooft bij zijn wijding gehoorzaamheid aan de bisschop die hem wijdt. (Internet)

Wie als ouderling kan terugkijken op het leven en denken, ik heb mijn best gedaan, dan is alles goed. geweest.

We volgen E.H. Antoon Van Cauteren als pastoor in WAARSCHOOT. Hij was een innemend, sociaal en dynamisch mens, hij werd er aanvaard in de parochie en had er direct vrienden.  Tijdens de vakantieperiodes betrok hij E.H. André De Bock (04 09 1921 - 21 01 2010) een priester met een beperking, in zijn sportieve avonturen. Ook priesters moeten er eens uit.

E.H. André De Bock was eerder leraar in Dendermonde, onderpastoor in Waarschoot en in Hamme en pastoor in Waasmunster en was na zijn handicap op rust in Waarschoot. E.H. Antoon Van Cauteren betrok hem in zijn plannen en hij slaagde erin om prachtige reizen met de auto te organiseren, de rolstoel achterin. Samen met Margriet Engels en haar man Odiel Van Vynckt trokken ze naar Praag, Compostella, Zwitserland en Nederland! Zij hadden de tijd van hun leven want hun eerwaarde chauffeur en begeleider was een aangenaam gesprekspartner en enorm belezen, dus de reis zal piekfijn uitgekiend geweest zijn.

Op de foto met rolstoel, samen op reis in 1997, in Oostenrijk. E.H. Van Cauteren nodigde E.H. André De Bock elke vrijdag uit om ’s middags te komen eten. Soms kwamen gelovigen uit vreemde landen zich bezinnen en die werden ook verwelkomd in de pastorij.

E.H. Antoon Van Cauteren had in Waarschoot een prachtige tuin waar elk jaar een familiefeest gehouden werd! De hond Sara beleefde er dolle pret.

Toen hij pastoor was in Waarschoot, brandde op nieuwjaarsnacht 2002 de Sint-Ghislenuskerk af en heel Vlaanderen was in shock. Op 1 januari 2002 werd het dorpsbeeld van Waarschoot voorgoed veranderd. Toen werd de Sint-Ghislenuskerk in de as gelegd. De brand begon aan een altaar kleed, breidde zich uit aan de kerststal en uiteindelijk kon alleen de oude kerktoren worden gevrijwaard. De Sint-Ghislenuskerk was een driebeukige hallenkerk met een kern uit de 14de eeuw en bouwperiodes tot in de 20ste eeuw.

De parochie met de bezieler pastoor Antoon Van Cauteren, de kerkfabriek, de gemeente en het bisdom bleven niet bij de pakken zitten en zorgden ervoor dat de nieuwe kerk herrees en ook andere gebruiksmogelijkheden kon bieden. De eerstesteenlegging gebeurde op 10 september 2005 en de inwijding door Mgr. Van Looy volgde op 24 juni 2007.

Op 30 augustus 2003 vierde E.H. Van Cauteren zijn 50 jaar priesterschap en dankte met een dankviering voor 50 jaar in dienst van God en van de mensen, met de woorden van Joannes, 15:16:

‘Niet jullie hebben mij gekozen, neen ik heb jullie gekozen en ik heb de taak gegeven eropuit te gaan en vrucht te dragen, vruchten die blijvend zijn.’

Het misboekje dat door elk gelovige mocht meegenomen worden naar huis is doordrongen van de Blijde Boodschap, van God en van dankbaarheid voor alles wat op de weg van deze priester kwam, diep geluk en dankbaarheid.

Op 14 juni 2008 trok Pastoor Antoon Van Cauteren voor de laatste keer de deur van zijn pastorie in Waarschoot achter zich dicht. De tachtigjarige priester verhuisde naar Wondelgem. De pers vermeldde zijn weemoedige woorden:

'Natuurlijk vertrek ik met veel spijt. Wat je jarenlang hebt opgebouwd, stopt nu'. 'Ik was een bevoorrecht man'.

Bronnen: Liber Memorialis, met dank voor de foto’s en de info aan Margriet Van Vynckt-Engels. Verwoord M. Posman.

04-05-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

“Getuigenissen over 100 jaar kerk”. Deel  24. 

E.H. Antoon Van Cauteren verlaat de pastorij in Waarschoot en gaat naar WONDELGEM in 2008.

Ook de parochie in Waarschoot werd afgesloten met een dankmis (15 06 1986 – 14 06 2008) op 7 juni 2008 met hetzelfde Engels 

Het afscheidskaartje met mooie foto’s van zijn leven in Waarschoot, vermeldde ook het gedichtje van Manu Verhuist:  …

De priester is vandaag een zeldzaam exemplaar, een spoorteken bijna uitgeveegd,

van iemand die hem voorging, lang geleden.

Hij draagt behoedzaam, als in een broze kruik, zijn boodschap van bevrijding.

De kruik is zijn eigen leven.

Hij draagt de boodschap tussen misverstand en onbegrip, tussen spot en medelijden.

De priester is vandaag een zeldzaam exemplaar; tevreden en gelukkig in een wereld van ‘nooit genoeg’.

Zijn vrede zit van binnen, in de binnenkamer van zijn hart als hij luistert naar Zijn Heer en Vriend. En elke avond mag Hij hem na bidden:  “Hij die mij gezonden heeft, is altijd bij Mij. Hij laat me nooit alleen.” (Joh. 8, 29).

Op 80-jarige leeftijd vertrok E.H. Van Cauteren naar een woning vlakbij de kerk in Wondelgem Sint-Catharina, waar hij nog altijd woont en waar hij de laatste tien jaar optrad als hulppriester bij de erediensten en de vele mensen die hij ging bezoeken in de ziekenhuizen in Gent zijn hem dankbaar.

Voorwaar een dynamisch priester met een rijk gevuld parochiaal leven. 

De 87-jarige schoondochter van Elodietje, een verpleegster fungeert als huishoudster en met wat hulp gaat deze 90-jarige parochiepriester zachtjes in het leven verder.

Hij kan terugkijken op een actief en sportief, christelijk leven in elke parochie waar hij verschillende jaren doorbracht, het goede bereikte  en toch wel overal een stempel naliet.

E.H. Van Cauteren was een goed zielenherder met hart voor de mensen, conservatief zowel in kerkelijk als sociaal opzicht en dus een kind van zijn tijd zoals elk mens een kind van zijn tijd is.Bronnen: Liber Memorialis, met dank voor de foto’s en de info aan Margriet Van Vynckt-Engels.

Noël Ryheul is gekend als cineast van alle evenementen in Groot-Maldegem de laatste 50 jaar en hij maakt een afzonderlijke bundel over de parochiepriesters. U kan hen eens bekijken als ’t regent …. En ’t regent hier vaak in Maldegem.

Bij deze vriendelijke groeten en dank aan E.H. Antoon Van Cauteren. Verwoord M. Posman.

01-05-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1