Cultuur en leven in Maldegem, interviews en herinneringen.
22-12-2017
Julia De Windt en familie. Slot.
Julia De Windt en familie. Deel
IX
Julia De Windt was de jongste zus van René, Irena , Lodewijk , Jozef,
Cyriel en Irena , Modest, Maurits en Marcel, Irena , Medard en Richard De
Windt.
De jongste dochter van Désiré De Windt,
Julia De Windt (11 06 1920 22 11
1997) was getrouwd met Medard De Jaeger (17 01 1916 10 04 1987), een
vlashandelaar in de Aardenburgkalseide nummer 396.
Medard De Jaeger bezorgde werk aan heel veel werknemers en jongelui uit de
buurt in de zomer.
De arbeiders werkten er hard maar heel graag want Medard betaalde goed en
correct. De jongelui hielden daarvan: boter bij de vis. Julia De Windt had een kruidenierswinkel en
wij kochten er wat kruidenierswaren en snoep als we van het zwembad in
Aardenburg kwamen. Voor mij waren haar kinderen de gelukkigste mensen ter
wereld omdat ze een snoepwinkel bij de hand hadden.
De vader van Medard De Jaeger had een vlasbewerkingsfabriekje daar waar nu
de begrafenisonderneming De Nachtzon uitgebaat wordt, op het terrein van de
voormalige handelszaak Sanitair en Loodgieterij De Decker.
Medard en zijn broerTheofielDe Jaeger (13 08 1912),
gehuwd metGabriëlla Vandenbossche,
Aardenburgkalseide 386, deden samen de
vlashandel verder maar oogstten vooral het vlas en brachten de gestapelde
wagens naar Kortrijk. Melva De Jaeger,
echtgenote Standaert, van de vloeren en tegels op de grens in Strobrugge, is
een zus van Medard. Laura De Jaeger
(30 10 1921) trouwde met een Limburgs douanier Jacques Tielen (Bocholt 13 06
1914) en Gerard De Jaeger, vader van
de voormalige politiecommissaris van Maldegem, was kleermaker naast de woning
en handelszaak van Medard De Jaeger en Julia De Windt, Aardenburgkalseide 396,
vlak bij de Nederlandse grens.
De echtgenote van Gerard De Jaeger, Armanda de Taeye (21 07 1923) was
kapster. Gerard was zelfstandig kleermaker maar werkte later als projectleider
in de keten SuperConfex. Niets was hem teveel om de mensen met raad en daad bij
te staan als ze een nieuw pak kochten. Gerard en Medard De Jaeger en hun
gezinbetrokken heel mooie huizen die er
nu nog staan.
De hele geschiedenis van het vlas kan gelezen worden in het Vlasmuseum van Kortrijk. Tal van
machines en materialen kunnen erbezichtigd worden.
Julia De Windt was een van de
hartelijkste en vriendelijkste dames die ik ooit gekend heb in mijn leven.
Julia De Windt en Medard De Jaeger hadden drie kinderen:
Remi die later advocaat werd en een belangrijke functie had in de gemeente, Luc
had boekhouden gestudeerd en is vroeg overleden en de knappe Ireen, een
glanzende stralende oud-leerlinge is ook veel te vroeg overleden.
Ireen kreeg dus de naam van haar drie overleden tantes. Het verdriet en het
gemis moet heel diep zijn gegaan bij de familie De Windt.
Al die kinderen van Désiré De Windt waren stuk voor stuk, hartelijke,
vriendelijke mensen, harde werkers en spaarders en zij zorgden goed voor hun
gezin.
Echtgenoot van Julia De Windt, Medard De Jaeger, links, Mr. Remi De Jaeger
enzijn zonen Marten en Michiel De
Jaeger op een torenhoge wagen vlas.
22-12-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
21-12-2017
Medard VERCRUYSSE en familie Deel I.
Medard Vercruysse en
familie. (Deel 1).
Foto
Els Stevens, zicht Molentje, naar centrum toe.
We
sloten de familie van Medard De Windt af en we gaan nog eventjes verder. In nummer 179 woonden paardenkoopman
Gaston Van Hoecke (15 05 1921) en Frida Van de Walle (1920) voor ze verhuisden
naar de Gidsenlaan.
In Noordstraat
nummer 193 b toen, nu Garage De Jaeger, was vroeger de thuis van het gezin,
ijzersmid Julien Derycke (1904) en Clara Cauwels, met hun vijf zonen en vier
dochters, maar liefst negen kinderen..
In nummer 195 woonden Theofiel Derycke (1873) en
Leonie Debbaut. Met daarna twee huisjes omgevormd tot één eengezinswoning waar
eens brand gewoed heeft die t leven kostte van twee kindjes.
Vroeger
DJ in de Kelder van het Jeugdhuis, Freddy
Lippenskocht veertig jaar geleden in
1976 zijn huis aan Bertil Vercruysse.Het
huis ernaast was van Medard Vercruysse, de
vader van Aimé,Anny, Ethel
enBertil Vercruysse. Medard was de zoon
van Edmond Vercruysse en Alida Leloup. Zij hadden vijf kinderen: Madeleine, Bertha, Medard,
Clara en Maria. Medard Vercruysse huwde met Madeleine de la Meilleure op 15
september 1933.
Madeleine de la Meilleure was een dochter van Alfons de la Meilleure en
Celesta De Blaey van de Akker. Alfons & Celesta hadden naast Madeleine nog
5 kinderen: Gilberta (in 1937 op 19-jarige leeftijd overleden), Yvonne,
Simonne, Roger en Janvier de la Meilleure.
Edmond
Vercruysse en Alida Leloup met hun vijf kinderen: Madeleine, Bertha, Medard,
Clara en Maria.
De ouders van Medard Vercruysse waren afkomstig van Moerhuize. Het gezin
van Edmond Vercruysse en Alida Leloup poseert met de vijf kinderen: Madeleine,
Bertha, Medard, Clara en Maria.
Alfons
de la Meilleure en Celesta De Blaey met vier kinderen, links Gilberta en rechts
Madeleine.
Het was nu wel zo dat veel zaakvoerders afkomstig
waren van het platteland. Zij vluchtten het boerenleven of zij moesten een ander
beroep kiezen omdat de boerderij maar kon overgenomen worden door één van de
zonen of dochters. Zij leerden een vak of zij bekwaamden zich in een of andere
vaardigheid of ambacht en naderden het centrum. De Noorsstraat in de vorige
eeuw was een drukke handelskilometer, dus van zodra je terecht kon in de
Noordstraat, het zij in een koopwoning of een huurwoning, dan was je broodje
gebakken. Zo ook in het gezin van Medard Vercruysse. Hij startte een groenten-
en fruitronde aanvankelijk met paard en kar, later gemotoriseerd. De vrouw des
huizes zorgde voor het gezin
21-12-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
20-12-2017
Medard VERCRUYSSE en familie. Deel II.
Medard Vercruysse en
familie.(Deel 2)
Handelszaak
H. & M. Derycke, Noordstraat. Foto Els Stevens.
Medard Vercruysse en
Madeleine de la
Meilleure vestigden zich ook in Moerhuize.
Rond 1952 verhuisden ze naar
de Buurtstraat en nadien naar de Noordstraat
163 waar ze groenten en fruit aanboden in Maldegem en omstreken. Madeleine
baatte daar ook een kruidenierswinkel uit. Achter hun woning lag de Molenberg (vroeger
Moerhuizeweg) met vroeger de molen van Vilders.
Medard Vercruysse en
Madeleine de la
Meilleure hadden vier kinderen: Aimé, Anny, Ethel en Bertil Vercruysse.
Wanneer de kinderen oud genoeg waren gingen die ook mee de baan op om fruit,
groenten en later kruidenierswaren aan te bieden op het platteland. In het
begin reden ze nog rond met paard en kar.
Ze waren overal een graag gezien zaakvoerder, die nieuws bracht op de buiten en
al eens iets vervoerde wat niet op de fiets kon, naar t centrum of omgekeerd. De
mensen beschikten vroeger niet allemaal over eigen vervoer.
Aimé Vercruysse (19 03 1934 - 2005) huwde met Alida
van Leeuwe (1934) van Breskens en baatte in het begin verder een groenteronde
uit. Zij hebben één dochter Ingrid Vercruysse.
Anny Vercruysse (18 10 1935) huwde met Roger
Zoetaert (+2012) en ook zij baatten na hun huwelijk samen hun groenteronde uit.
Hun kinderen zijn Ronny, Ronald, Marie-Rose, Tony en Marian. Aimé en Anny
hebben hun groenteronde vroegtijdig stopgezet.
Aimé Vercruysse is dan in de Garage De Martelaere gaan werken in de
Westeindestraat. Toch een serieuze overgang van groenten naar autos. Later
werkte hij bij Keukens Decota. Roger Zoetaert werkte bij baggeraar, offshore
specialist, civiele bouwaannemer en milieubedrijf Jan De Nul.
Ethel Vercruysse huwde met Remi Blanckaert (+ 1987). Zij is niet in de
voetsporen van haar ouders getreden. Ethel werkte eerst in de CBRT Brugge en
later als bejaardenhelpster. Remi Blanckaert was metser. Zij hebben twee
dochters Marina (+ 2009) en Kathleen Blanckaert.
Bertil Vercruysse (01 05 1946) huwde met Lisette De Seck. Bertil heeft zijn mobiele
handel in fruit, groenten en kruidenierswaren zijn ganse loopbaan verder gezet,
eerst vanuit de Noordstraat 163 en later vanuit de Butswervestraat 12. Hij was
een vriendelijk zaakvoerder en overal graag gezien. Niets was hem teveel voor
zijn klanten. Hij reed zelfs tot aan het rustoord, waar de residenten een keuze
konden maken en zelf eens iets kopen wat ze graag mochten.
Madeleine de la Meilleure (+2005) is na het overlijden van haar
echtgenoot Medard Vercruysse (+ 1973) haar kruidenierswinkel verder blijven
uitbaten tot begin 1976.
Hierbij een foto
genomen rond 1960 vóór het ouderlijk huis in de Noordstraat van Ethel en Anny
Vercruysse met drie van de vijf kinderen van Anny: Ronny, Ronald en Marie-Rose
Zoetaert.
De kruidenierswinkel bevond zich tussen Garage Jackie De Jaeger en de
Dagbladhandel t Hoekje. Dit legendarische winkeltje noemde ooit als café
Tramstilstand, Tarzan, en t Nachtlichtje. Hippoliet
Cauwels, de grootvader van Margriet Cauwels (de oma van zaakvoerder Maxim
Vandemoere) was de oudere broer van Eduard
Cauwels (14 02 1855 - 20 09 1950) en Leonie Roels (06 06 1865 - 19 03
1937), die het café De Tramstilstand op
t Hoekje van t Molentje uitbaatten in de Noordstraat
toen nr. 163. Het is heel lang een herberg gebleven. Het heeft daarna nog
functies gehad maar de laatste jaren is het de drukbeklante, fraaie,
gerenoveerde dagbladhandel t Hoekje.
De ellenlange beschrijving van t Molentje of de handelskilometer de Noordstraat wordt
afgesloten met het bekende dagbladwinkeltje t Hoekje. Voor en tijdens de
oorlog stond er toen een huis dat langs de Noordstraat bewoond werd door de ouders van Jacques Lazoen, voorman Albert
Lazoen (06 01 1905) en Magdalena Lannoy in de Noordstraat 165. Aan de
andere kant, in de Molenberg dus, woonden de grootouders van Jacques Lazoen
(°1933), Henri Lazoen. Albert Lazoen was de broer van fietsenmaker André Lazoen
(10 12 1890) , echtgenoot van Alicia Hutsebaut, Noordstraat 192, aan de andere
kant dus. Deze huisjes waren eigendom van Cyriel Cauwels, een welvarend
klompenmaker.
Ethel
en Anny Vercruysse met drie van de vijf kinderen van
Anny: Ronny, Ronald en Marie-Rose Zoetaert.
20-12-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
19-12-2017
Medard VERCRUYSSE en familie. SLOT.
De ondernemingszin in het
breedste deel van de NOORDSTRAAT, SLOT.
De
Noordstraat. Foto Els Stevens
Met Medard Vercruysse en familie wordt meteen de
beschrijving van de kilometerlange Noordstraat afgesloten. Het was een lange
weg, vertrekkend van het huidig praatcafé De Filosoof, vroeger de Velodrom, de
herberg Norton, Juwelier Gabriël De Lille, kruidenierszaak Gustje Blomme, t Bazarke,
schrijnwerker-kunstenaar Arthur Willems, Huyze Rommel, Slagerij Cauwels, Bakker
Standaert, schoenmakerij De Zutter, de Minima of de Nopri, winkel van de
echtgenote van Julien Willemarck, de
handelszaak van de Gezusters Borgonjon, Bakker Maertens, Kinderkledijwinkeltje
van Cecile De Baere en haar moeder, Kledingwinkel Omer Van Deynze,
Kruidenierszaak Spelier, later Raf Van Hulle, Handelszaak Louis Bekaert,
talrijke winkels en caféetjes, Kolenhandel De Baere, Huyze Vilders, Villa
Willemarck, Fietsenhandel Petrus De Jaeger, slagerij Omer Van Kerckhove, naar
het café t Molentje en zoveel meer handelszaken, de een na de ander, bijna op
t einde van de Noordstraat links. Veel handelszaken werden gesloten,
afgebroken en verkocht aan projectontwikkelaars, andere huizen werden
gerenoveerden zijn terug bewoond.
Andere woningen staan verkommerd te wachten op renovatie of een bouwproject.
De rechterkant in het begin van de Noordstraat, de slimste
straat van Maldegem, met De Duizend Schorten op de grens van de Marktstraat,
nu woning gerenoveerd door de huidige eigenaar De Smet, langs bakkerij Bonaventura
en Walter De Lille, nu Bakkerij DHaese, langs t Kasteeltje van Victor De
Lille, Wolhuis Leliaert, t Bazarke, Kleermaker Van Moffaert, de Franco-Belge, het
Jeugdhuis, voorheen Apotheker Robert Lippens, het domein Van Mullem klaar om af
te breken en plaats te maken voor nog een wooncomplex, Juwelen Decoster,
Bakkerij Caeckaert, verder langs bakkerij David, Norbert, Hubert en Luc Savat,
bijna 100 jaar in handen van dezelfde familie Savat, nu Bakkerij Lanckriet, het
Kaashoevetje, Huyze Louis Blomme, Zagerij Verstringe, zo verder langs diverse
handelszaken, schoenmaker René Posman, handelszaak Elvire Derycke, en café Omer
Clyncke, tot op bijna t einde van de Noordstraat, het huurhuis van Armand
Savat, later eigendom van de familie Verstraete.
Alle eigenaars van deze woningen van de laatste 100
jaar werden min of meer achterhaald en beschreven aan de hand van de mondelinge
overleveringen.
Aan allen dank die mij inspireerden om er een lang
verhaal van te maken! Ook dank aan mijn neef Valeer Posman die mij
enthousiasmeerde om de Noordstraat te beschrijven. Het was een ellenlange straat
met heel veel leven overdagtot s
avonds laat . Sommige woningen trotseerden een eeuw en worden in stand
gehouden door de erfgenamen. Andere woningen werden verkocht en prachtig
gerenoveerd. Andere woningen wachten op renovatie, maar de Noordstraat oogt hoofdzakelijk
welvarend met enkele prestigieuze handelszaken zoals Huyze De Baere,
Interieurzaak Geoffroy Van Hulle met heel mooie gevels enz.
De andere handelszaken en kantoren werken ijverig
verder: De Filosoof, Saramonia, Advocatenkantoor De Gryze, Crelan bank, VDKbank,
Oxfam WW,Bakker DHaese, Optiek en
Hoorapparaten Verstringe, Apotheek Lippens, Huis Dobbelaere kachels een haarden,
MJ-roofs, Frituur t Meulentje, Sanitair & Loodgieterij De Decker en zoveel
handelsactiviteiten meer. Wat de toekomst brengt weten we niet, het feit is dat
de meeste bewoners naar de rand trekken met de wagen en daar hun boodschappen
doen, het is moeilijk om je te handhaven als zakenman in een straat waar je
nauwelijks kan parkeren en voor fietsers is de Noordstraat heel gevaarlijk.
Het is er behoorlijk rustig in de Noordstraat. De
meesten volwassenen zijn aan t werk overdag, sommigen hebben een uitweg
achteraan en doen hun boodschappen met de wagen.
t Hoekje in de Noordstraat. Foto Els Stevens
We sloten de beschrijving van de
Noordstraat af met de families De Windt en Vercruysse en stoppen aan de
dagbladhandel t Hoekje, met twee dynamische jonge zaakvoerders die nog wat
leven brengen in de brouwerij: een krantje, een tijdschrift, een snoepje, een
hebbeding, enkele juweeltjes en mooie handtassen, een koffietje, ze kennen het
om zaken te doen en klanten te trekken. t
Hoekje is een blijvertje.
De
serie over de Noordstraat is afgesloten. Er volgt een nieuwe reeks vanaf
januari 2018. Getuigenissen
over 100 jaar kerk.
19-12-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
21-11-2017
HOMESTORE VAN CANNEYT MALDEGEM december 2017
MARIANNE POSMAN brengt verslag uit over ondernemingstalent in de
NOORDSTRAAT.
DE NOORDSTRAAT
MALDEGEM GAAT INTERNATIONAAL!
AFSTAMMELING VAN NOORDSTRAATBEWONER
CAMIEL VAN CANNEYT BLAAST
LEVEN IN DE NOORDSTRAAT!
We situeren meubelmaker Camiel Van Canneyt (13 06 1881 1933 of 1937) en zijn echtgenote
Maria Willems, zus van schrijnwerker-meubelmaker Arthur Willems in de
Noordstraat 147, in Maldegem. Camiel Van
Canneyt en Maria Willems hadden twee zonen en een dochter, René (17 07 1912),
Remi (07 03 1916 - 1978) en Paula (18 02 1925). Camiel Van Canneyt was heel
handig en creatief en vele leerjongens hebben bij hem het ambacht geleerd. Remi
Van Canneyt, geboren in de Noordstraat, trouwde met Maria Cromheecke uit
Moerhuize. De zus van René en Remi,
Paula Van Canneyt (18 02 1925) was getrouwd met de schrijnwerker Camiel
Verstraete (11 10 1919) en zij woonden in het begin van de Rapenbrugstraat,
nummer 4.
René Van Canneytwas getrouwd metAnna Tilleman (07 12 1916). René was een handig meubelmaker en zag
zijn klantenbestand groeien en Anna was een knappe verschijning die heel goed
paste in de handelszaak. De enige dochter van René Van Canneyt en Anna
Tilleman, Nicole Van Canneyt trouwde met Guido Van Hulle, een boomkweker, die
exotische planten etaleerde in de Noordstraat. Nicole nam de handelszaak van
haar vader over en breidde uit. Tot op heden bestaat de handelszaak van Camiel
Van Canneyt nog en is in handen van Nicole
Van Canneyt en haar zoon Geoffroy Van Hulle, die door zijn grenzeloze creatieve,
communicatieve en commerciële geest en ondernemingstalent een uitgebreid
klantenbestand heeft tot in het buitenland.
Homestore Van Canneyt brengt
leven in de doodse Noordstraat. De oorspronkelijke handelszaak van opa René Van
Canneyt is een majestueuze gevelrij geworden met in december een bron van licht
en leven. Dank zij die mooie gevels, ook van enkele andere handelszaken, steeds
versierd en opvallend, oogt de handelskilometer van weleer de Louizalaan in Brussel of de Meir in
Antwerpen waardig. De Noordstraat laat zich, dank zij enkele succesvolle
ondernemers, niet nekken . De Noordstraat geeft niet op. De december nocturne
brengt ook s avonds volk op straat, de inwoners van de Noordstraat en de crème
van Maldegem en omstreken konden bij een glaasje en een hapje genieten van de
zalige, fraaie, nostalgische interieurs die Geoffroy Van Hulle, zijn moeder
Nicole Van Canneyt en zijn team aanbieden. Een onderneming volledig in eigen
beheer die talrijke werknemers in dienst heeft. Geoffroy Van Hulle haalt zijn inspiratie
in de hele wereld, hij reist naar Congo, Afghanistan, Marokko enz. en laat ontelbare
rustieke, exclusieve handelswaren verschepen naar de Noordstraat in Maldegem! Unieke
salonmeubels, eetkamers, slaapkamers,
orangeriemeubels, bijzet- en salontafeltjes, lampadairs, beelden, schilderijen,
wandtapijten, maskers, kandelaars, lusters, opgezette dieren, tapijten, gepresenteerd
in verschillende authentieke kamers met overgordijnen en bijpassend soms
zijden of handgeschilderd behangpapier creëren wonderlijke, gezellige concepten
die verkocht worden het hele land door tot in het buitenland toe. De
Noordstraat Maldegem gaat internationaal. Fotos
Els Stevens.
21-11-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
04-10-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
03-10-2017
EETBAAR Park in Maldegem. Diego Van de Keere.
HET EETBAAR PARKen DE LOCHTINK
IN HET CENTRUM VAN
MALDEGEM.
Foto's: Els Stevens.
Tekst: via info van Diego Van de Keere.
DIËGO VAN DE KEERE houdt onvermoeibaar
al jarenlang een pleidooi voor het herwaarderen van de natuur, van de moestuin en
het eetbaar park in t bijzonder. De zelfredzame burger slaagt er in toch voor
een groot deel zelf te voorzien in voedselbevoorrading. Het lijkt misschien
veraf maar in de toekomst wordt het bezit van een moestuin, een volkstuintje of
een eetbaar park levensnoodzakelijk.Diëgo Van de Keere is levenskunstenaar en de
bezieler van projecten die de lokale zelfredzaamheid bevorderen voor een
gezondere leefwereld, de herwaardering van de natuur en het beperken van de
overproductie.
Heel
veel inwoners rondom de dorpskern beschikken over een grote moestuin en kunnen
zichzelf en vaak de hele familie bevoorraden met groenten, fruit en kruiden. Uitgestrekte
moestuinen tref je aan vooral bij bejaarde mensen die nog over hun huis en tuin
en een prachtige moestuin beschikken. De oudere generatie die nog een moestuin
heeft, is bereid kennis en vaardigheden door te geven aan de volgende generatie
zodat die kunnen zorgen voor de voedselvoorziening van het gezin en de kinderen
kunnen betrekken in hun bezigheden in de moestuin.
Vele
oudere Maldegemnaars hebben hun have en goed verkocht om zich terug te trekken
op een van de ontelbare soms krakkemikkige flatgebouwen in het dorp, om hun dagen
te vullen met de activiteiten die in Maldegem georganiseerd worden op verschillende
locaties.
Het volkstuintje in het
Sint-Annapark vanaf 2013 was het mooiste,
het meest ontroerende en het meest overweldigende kunstwerk in Maldegem. Een
moestuin blijft, ruikt aangenaam, smaakt heerlijk, schiet en groeit in
wonderlijke kleuren. Een moestuin leeft en geeft leven. Iets van honderden
jaren geleden en toch nieuw. De moestuin wordt opnieuw een deel van het leven van
de jonge mens. Heel veel jonge mensen hebben er al in gewerkt en de vruchten
geplukt.
Op alle groene plekjes, dicht bij een waterbron komen moestuinen of
eetbare stukjes park die de zelfredzame mensen bevoorraden met voedsel en blij,
gelukkig, rustig en tevreden maken. Het zijn ontmoetingsplekken met heerlijke
oogsten, ruilhandel, speel - en ontdekkingsterreinen voor de kinderen tussen de
aardappelvelden, de kruiden- en de groentetuin. Niet alleen de computers en de
tablets moeten constant deel uit maken van het leven van een jong mens, maar ook
de moestuin of het eetbaar park, worden een item waar kinderen verlangend naar
uitkijken en die deel uit maken van een jong toekomstgericht leven.
Het stukje groen wordt levensnoodzakelijk in dorpen en steden waar alles
volgegoten wordt met gewapend beton en waar sommige kinderen denken dat de sla
in Colruyt groeit en de melk uit melkkranen vloeit. De enthousiasmering van de
kinderen en de jongeren om gelijk waar,
in een hoekje van de tuin, op een plekje bij de buren of op de gemeentelijke omliggende
gronden, te spitten, zaaien, te planten, te sproeien en te oogsten is van
levensbelang in het kader van een realistische toekomst.
De jongere generatie heeft nood aan een klein eigen stukje grond in het
centrum waar ze de essentiële voedingswaren o.a. groenten kunnen telen en
verbouwen, waar ze tot rust komen en een deel van hun basis voedsel kunnen
verwerven om hun uitgaven te beperken. Zij moeten de kinderen betrekken in dit
proces en hun kennis en vaardigheden in de voedselproductie doorgeven, zodat de
volgende generatie zelfredzamer wordt en niet afhangt van voedingsketens.
De moestuin en het eetbaar park zijn een godsgeschenk voor velen.
Iedereen mag er in werken, wieden, zaaien, oogsten. Diego Van de Keere is de
gangmaker, de andere volwassenen die hun kinderen wat willen leren en zelf geen
plekje groen hebben kunnen er geheel vrijblijvend zich in het zweet werken
terwijl de kinderen besjes plukken, noten rapen of worteltjes knabbelen.
Na 60 jaar platteland ben ik bijna tien jaar
dorpsbewoner in de herfst van mijn leven. Ik heb al veel tijd gehad om rond te
kijken. Ik moet nu geen goten, regenputten noch afvoerputjes meer schoonmaken
en geen grasperken meer maaien. Hagen scheren, takken en bladeren rapen, bomen
en struiken bijknippen of afzagen en opritten reinigen horen tot het verleden. Hoewel werken in de tuin soms meer ontspannend kan zijn
dan het volgen van een moeilijk politieverhaal of actiethriller. Alles heeft
zijn voor- en nadelen.
Ik mis wel het groene uitzicht van mijn leefwereld tijdens mijn
kinderjaren en volwassen leven, van onze thuis. Ik heb heimwee naar het zicht
van de verschillende schakeringen groen van gras, bomen, struiken en planten na
een regenbui. Heel mijn leven keek ik door gelijk welk raam en zag de
uitgestrekte velden en weiden richting Strobrugge, de bomenrij langs het
Schipdonkkanaal in Moerhuize, de meersen van Broekhuize en de scheef gewaaide
loofbomenrijen langs de weg. In de Brugsesteenweg, zag je uitgestrekte velden
met bremstruiken en braambessen, sparrenbosjes, dikke beukenbomen, hagen rond
ons strookje grond met diverse kleurrijke struiken en talrijke boomsoorten in
de tuin. Nu mis ik al dat groen, de natuur. Maar je kan niet alles hebben.
Het centrum en de centrumbewoners hebben mij altijd gefascineerd. De
straten ogen gezellig en de handelszaken uitnodigend. Je loopt er altijd iemand
tegen het lijf die er goedgekleed, verzorgd gekapt en gemaquilleerd, opgewekt
en onvermoeid uitziet.
Wat ik hier wel gemerkt heb in het centrum, dat er niet veel plaats meer
is voor kinderen. Je ziet hier nauwelijks jonge mensen en toch moeten zij er
zijn. Niet iedereen woont op het platteland. Sommige grote woningen hebben geen
tuintje, soms geen koertje en er is weinig of geen speelruimte in het centrum.
Je ziet het jonge volkje sporadisch opduiken aan de Piramiden in het Sint-Annapark
of voor en na de vrijetijdsactiviteiten aan de Meos en de Kuma. Na de
buitenschoolse activiteiten worden de kinderen binnen gehouden in het veilige
nest bij hun familie. Het gaat er minder levendig in een dorp aan toe dan
vroeger. Het centrum, dekerk, de
straten, veel ligt er meestal verlaten bij.
Ik merk ook dat het nu niet veel beter is in de wereld dan in die goede
oude tijd. Oorlog, kommer en kwel gelukkig voorlopig elders, maar toch niet ver
weg.
Bovendien zijn de berichten over de armoede van een groot deel van de
bevolking hier en elders alarmerend en confronterend. Vergelijken we de armoede
vroeger en nu.
Ik geloof dat de armoede nu meer gezinnen treft. Vroeger konden de
mensen zelf voor een deel in hun voedselbehoeften voorzien. Niet veel mensen
beschikken meer over een moestuin en het kweken van kleinvee is onmogelijk
geworden in de bebouwde kom. Vroeger hadden de mensen kleinvee op hun erf, een
aardappel- of tarweveld en een moestuin, zelfs in het centrum. Andere
dorpsbewoners hadden een volkstuintje of huurden er een op de dorpsrand. Was
het moeilijk om grote gezinnen met een laag loon van het allernoodzakelijkste
te voorzien, de huisvrouwen waren vindingrijk en creatief genoeg om dagelijks
twee uitgebreide, voedzame warme maaltijden en twee broodmaaltijden te serveren
van eigen kweek voor heel het gezin en ook toevallige bezoekers werden aan
tafel uitgenodigd. Er was niets tekort. De broodwinners werkten wel heel hard
elke dag, vrije tijd was er niet echt, laat staan vrijetijdsbesteding. De
zondag was het kerk-, familiebezoek-en
rustdag.
Vroeger konden heel gewone mensen een lapje grond kopen, een huis laten
bouwen met een grote tuin met moestuin, soms een stal voor wat kleinvee, dus
echte honger hadden de mensen niet. Vroeger leefde men met weinig comfort en
probeerde men van het inkomen een deel te sparen om een eigendom te verwerven.
Dat was toen nog mogelijk, nu is dat veel complexer geworden. Sparen en kopen
van een eigen woning is bijna onbetaalbaar geworden, want de prijzen van
bouwgronden, huizen en flats zijn zeer hoog. Nu zitten veel gezinnen
noodgedwongen opgestapeld in een kleine maar comfortabele flat in torengebouwen
dicht aan elkaar geregen, meestal zonder uitzicht, dikwijls zonder natuurlijk
licht.
Terwijl de basisbehoeften tot ver in de 20ste eeuw zich beperkten tot
voeding, kleding en woonruimte, zijn de basisbehoeften van een modern mens in
de 21ste eeuw enorm geëvolueerd. De vrijetijdsbesteding is een industrie
geworden. Digitale televisie, smart Phone, telefoon, internet, computer, IPod,
tablet, verre reizen, korte weekenduitstappen en pretparken maken deel uit het
van het dagelijks leven. De moderne behoeften horen bij het leven van de
hedendaagse mens maar slokken een groot deel van het inkomen op. Blijven deze
behoeften betaalbaar? De energieprijzen en de kostprijs van zuiver water
stijgen de pan uit. Bovendien wil de moderne mens een minimum aan comfort in de
woning. Vaatwasmachine, droogkast, diepvries, wasmachine en andere dure
huishoudelijke apparaten zijn essentieel geworden waardoor de huurprijs van een
goed uitgeruste flat of woning zeer hoog oploopt. De eigenaar moet immers alles
voorzien, laten herstellen of vervangen, de woning onderhouden en hoge
belastingen betalen op eigendom en inkomen. De huur van een woning of de
afbetaling van een eigendom zijn afschrikwekkend hoog.
Ik denk dat de armen, de minderbegoeden het nu veel moeilijker
hebbendan vroeger. Je leest dat
sommigen amper drie euro per hoofdper
dag kunnen besteden aan voedsel. Dat is de prijs van één krop sla en een half
brood. Jammer dat onze welvaartsmaatschappij in haar voorzieningen sommige
nieuwe basisbehoeften niet kon incalculeren.
We moeten de mensen, de jeugd en de kinderen
terug kennis laten maken met de vele voordelen die het bezit van een moestuin
met zich meebrengt. Er is nog voldoende plaats op openbare ruimten en elders waar de
centrumbewoners hun eigen groenten kunnen telen. Tuinieren wordt terug een
dagdagelijkse bezigheid waar ook de kinderen in verweven worden zodat zij
kennis en vaardigheden verkrijgen en de traditie verder zetten. Tuinieren wordt
geen onbelangrijk tijdverdrijf maar bevordert de zelfredzaamheid van de moderne
mens. Moestuinen, het telen van groenten worden opnieuw geïntegreerd in het
dagelijkse leven als rustgevende factor in een hectisch leven maar ook als een
noodzakelijke aanvulling op een karig inkomen.
Alle huidige
moestuinbezitters zijn terecht trots op hun kleurrijk kunstwerk: aardappelen,
savooien, rode, witte en groene kolen, bonen, erwten, pompoenen, komkommers,
spruiten, prei, selder, augurken, allerlei soorten sla, kervel, peterselie,
uien, tomaten,bieslook en anderekruiden vormen een smakelijk geheel. Ik heb
ooit eens de kastelen van de Loire bezocht en een ervan was Villandry. Rond het
indrukwekkend kasteel was een immense tuin, met korte kleine haagjes en binnen
in die haagjes teelde men groenten soorten in diverse kleuren, geel, paars,
blauw, rood, wit, alle schakeringen groen. Elk strookje, elk perceeltje
groenten was nauwkeurig afgebakend met een tuinkruid of iets anders. Tussen de groenten
bloeiden "stinkertjes" waarvan de wortels een afleidingsmanoever
vormen voor de wormen die de wortels van de groenten bedreigen. Veel moestuinen
worden omzoomd door kleurrijke bloemsoorten: margrieten, hortensias, dahlias,
irissen, gladiolen en geven de moestuin een feestelijke, extra dimensie.
Het bezit van een lochtink of moestuin blijft te
allen tijde een bron van levens- en arbeidsvreugde voor jong en oud. De gemeente die
de laatste decennia toelating gaf vele natuurgronden te betonneren, zij het
voor verbreding van wegen, aanleg van nieuwe verkavelingen of industriezones,
kan in overweging nemen om aan belangstellende inwoners sommige resterende
groene percelen ter beschikking te stellen voor het aanleggen en onderhouden
van een kleine moestuin.
Eetbaar
Maldegem?
Wat als het
openbaar groen in Maldegem eetbaar zou zijn? Wat als er in het park openbare
pluk-tuintjes zouden zijn, waar jong en oud opnieuw kon kennismaken hoe
groenten & fruit er uitzien terwijl ze groeien en bloeien?
Wat
als er overal bessenstruiken, notenbomen en fruitbomen zouden staan i.p.v.
sierbomen?
Dat dit geen droom hoeft te blijven, bewijst deze link uit
Groot-Brittannië:
De moestuin ook wel Lochtink genoemd is veel meer dan een plek
waar vers en gezond voedsel geteeld worden. Zelf een deel van je voedsel kweken
wordt weer populair, getuige hiervan zijn tv-programmas als Groenland en De
Moestuin volgens Wim. En terecht! De moestuin is een klein stukje paradijs,
waar mens en natuur met elkaar in interactie treden.Het kan een ontmoetingsplek zijn, een plek om
tot rust te komen en jezelf weer op te laden om het te kunnen volhouden in de
dolgedraaide wereld.
Bovendien is het een stukje onafhankelijkheid, een erfgoed uit een tijd
dat mensen veel meer zelf verantwoordelijk waren voor hun eigen
voedselvoorziening, iets wat in de komende jaren wellicht steeds belangrijker
en noodzakelijk zal worden voor de volgende generaties.
De Grote Lochtink-enquête:
Woon je in Groot - Maldegem? Heb je zelf een moestuin of had je er
vroeger een? Weet je nog hoe men groenten kweekte voor de opkomst van de
pesticiden en de kunstmest? Ken je nog bijzondere bewaartechnieken? Dan zou het
fantastisch zijn als je de moestuin-enquête wil invullen!
7.Wat doe je om
de bodem vruchtbaar te maken/houden?
Zaad & plantgoed
8.Teel je zelf
ook eigen zaad?Wat zijn je meest
kiemkrachtige zaden?
Teelt
9.Welke teelttechnieken gebruik je? (op rijen,
op bedden, combinatie teelt, koude kas, serre, voor zaaien )
10.Welke
gewassen teel je het meest?
11.Wat lukt het
best?
12.Op welke
manier(en) bescherm je je gewassen?
Oogst en bewaring
13.Hoe bewaar je
je oogst tijdens de winter? (per gewas)
Deel de Weelde
14.Welke
ervaringen, inzichten, uitvindingen.. zou je graag delen met andere
moestuiniers?
15.Welke boeken
of andere bronnen van informatie zou je aanraden aan (beginnende)
moestuiniers?
Heeft u zelf geen tuin maar wel tuinkriebels?Heeft u zelf wel plaats maar niet in staat om
er iets te telen?Zou u uw kennis over
moestuinieren graag doorgeven?
Transitie werkt! Het eetbare-planten-stuk is uiteraard
maar een fractie van het hele concept transitie. Transitie gaat niet enkel over
tuinieren. De organisatie zoekt naar manieren om de lokale gemeenschap voor te
bereiden op een toekomst met minder energie (uit vnl. fossiele brandstoffen) en
dus naar andere manieren om in onze behoeften te voorzien (energie, transport,
voedsel, zingeving, vrijetijdsbesteding, water, economie.). Transitie begint
met kleine, fijne acties om mensen te motiveren om op alle vlakken anders te
gaan leven (zie website transitie).
De fotos stellen een stukje moestuin voor van
Valère Claeys, Louis Posman en van de leerlingen van de Zusters Maricolen.
Velen
staan volledig achter de visie van Transitie. Ze moeten enkel denken aan de
oogsten van de moestuinen van hun ouders, van hun eigen moestuin en ze
herinneren zich de smaak van diverse groenten en fruit van eigen bodem. Het
spijt me maar alle ingevoerde groentensmaken naar water en je krijgt enkel een smaakverschil door toegevoegde
kruiden. (Marianne Posman)
03-10-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
02-10-2017
11 november 2017 : Kinderen en oorlog en vrede
11 NOVEMBER
VIERING IN MALDEGEM.
Een groot aantal kinderen was aanwezig in de
kerk voor de wapenstilstand viering. Kinderen laten opgroeien in een
vredevolle, verdraagzame, respectvolle en liefdevolle leefwereld is heel belangrijk
voor de toekomst van de samenleving. Als kinderen merken dat hun gezin, de
familie, de schoolkinderen, de buren, hun vrienden en kennissen, de inwoners
van hun dorp op een rechtvaardige manier
met elkaar omgaan dan kunnen ze dit gegeven naar waarde schatten in de
toekomst. Bij geschillen, samen komen en overleggen hoe het beter kan is de
boodschap voor hen en voor de volwassen wereld.
Heel moeilijk natuurlijk, bij bepaalde situaties
komen heel veel emoties naar boven: vreugde, angst, boosheid, verdriet, sympathie, afkeer, haat of walging, woede en razernij, wanhoop of bezorgdheid, enz Het is een kwestie deze emoties in
de hand te houden. De schoolkinderen
horen en zien wat er gebeurt in de wereld waar nog altijd veel oorlogen gevoerd
worden en zij zijn terecht bezorgd. De nieuwberichten melden vaak aanslagen
overal ter wereld maar ook in ons land. Zij worden zelfs geconfronteerd met kinderen
van vluchtelingen op school of in de buurt en beseffen wel degelijk wat oorlog
en vrede betekenen.
Op school leren ze dat miljoenen soldaten
sneuvelden tijdens de twee wereldoorlogen vorige eeuw en dat vele soldaten en burgers
begraven liggen in Europa, in Vlaanderen en ook in Maldegem.
Na de ingetogen dienst in de Sint-Barbarakerk trokken
allen naar de begraafplaats om er eer te brengen op drie locaties. Leerlingen van De Driesprong, Mevrouw Courtmansschool
en De Ark, Zusters Maricolen legden bloemenkransen neer. Een indrukwekkende
stoet met de kinderen voorop trok daarna naar de markt voor een laatste bloemenhulde
aan het oorlogsmonument. Er werd voorgebeden door de parochiepriester E.H. S.
De Paepe, gespeecht door de notabelen en talrijke
kinderen van De Ark Zusters Maricolen legden witte vredesrozen neer. Het waarom
dringt wel tot hen door, zij hebben ook te maken met conflicten.
De schoolkinderen van beide scholen in Maldegem hebben het goed gedaan
op 11 november 2017. Of het echt tot hen doordringt waarom ze bloemenkransen en bosjes witte
rozen neerleggen op de graven, weten we niet met zekerheid. Het is belangrijk
dat zij monumenten, begraafplaatsen enloopgravenbezoeken zodat zij kunnen
nadenken hoe problemen werden opgelost in het verleden en of zij het beter gaan
doen in de toekomst. Ze kunnen nadenken of ze ruzietjes met school- of buurvriendjes
kunnen bijleggen of laten escaleren, of zij zich eventueel laten overdonderen
door welbespraakte, dominante en agressieve figuren, hen volgen of laten links
liggen. Tekst M. Posman. Fotos Els Stevens enDe Clerck MJ.
Op 1 oktober 2017 werden kosten
noch moeite gespaard om het indrukwekkend paardenevenement in het
Sint-Annapark, Maldegem te organiseren waarvan de opbrengst integraal bestemd is voor www.eyehopefoundation.org voor wetenschappelijk onderzoek
naar een behandeling van de zeldzame ziekte, het Wolframsyndroom. Er werd een prachtig bedrag van 31.000 verzameld om de wetenschappers terug een
stap dichter bij een oplossing te brengen voor het syndroom van Wolfram. DANK
AAN ALLEN DIE HET PROJECT STEUNDEN.
Je hart staat stil als onheil een
kind overkomt. Iedereen wil kinderen en kleinkinderen gezond en gelukkig zien
opgroeien, maar bij velen slaat het noodlot toe. Kinderen ontkomen niet aan
rampspoed, ook hen die schoon en goed en beloftevol geboren worden, die nog
niet tenvolle hebben geleefd, worden ziek. Ouders staan machteloos en een kind
begrijpt niet wat hem overkomt. Allen, de hele omgeving, het gezin, de
grootouders en familie worden meegezogen naar eindeloos verdriet, dat slechts
zachtjes slijt door de jaren heen.
De Moesjie en Opavan het zieke kindje Victor
hebben een groot en gratis paardenevenement in het Maldegemse Sint-Annapark
georganiseerd om wetenschappelijk onderzoek te steunen op zondag 1 oktober. De
gemeente, de MEN vereniging Brugge, de BDA, de Schipdonkmennersen tal van handelaren van Maldegem-centrum,
de serviceclub Soroptimisten en enkele collegas artsen van de familie hebben
zich enthousiast en vrijwillig op het initiatief gestort om er een
onvergetelijk evenement van te maken. Talrijke bedrijven uit de regio hielpen
door financiële of natura-sponsoring om dit groots evenement te realiseren.
Het vaardigheidsparcours en de
proeven die de antieke koetsen reden in het park waren een unieke belevenis
voor de sympathisanten. De show van de minipaardjes was een bezienswaardigheid
en een paardenfluisteraar bezig zien was ook een ontroerende zeldzaamheid. De
ponyritjes, het kegeltjesparcours en de demonstratie van de paardenmenners
waren grandioos. Het geheel werd opgeluisterd met jachthoornblazers, een
aperitiefconcertvan de Koninklijke
Fanfare uit Adegem en met achtergrondmuziek gekozen door DJ Hannes.
In Maldegem heeft de sponsoring voor
het goede doel bij veel Maldegemnaren het beste naar boven gehaald. Er werd een
fantastische en unieke happening gerealiseerd, door iedereen bewonderd en
geproefd, met op de achtergrond toch een beeld van een glanzend, knap, gezond
en weerloos kind. Mededogen siert een mens. Dragers van mensen zijn zij die het
draagvlak zijn voor elkaar en de ander verder dragen in hun zorg, die met open
handen een brug slaan naar wat hen overstijgt en de handen vouwen
(Thomasviering). Wie nog wil steunen kan: www.eyehopefoundation.org.
Foto Els Stevens. Tekst M.P. & M.
V.d.K.
Je hart staat stil als onheil een kind overkomt. Iedereen wil kinderen
en kleinkinderen gezond en gelukkig zien opgroeien, maar bij velen slaat het
noodlot toe. Kinderen ontkomen niet aan rampspoed, ook hen die schoon en goed
en beloftevol geboren worden, die nog niet tenvolle hebben geleefd, worden
ziek. Ouders staan machteloos en een kind begrijpt niet wat hem overkomt.
Allen, de hele omgeving, het gezin, de grootouders en familie worden meegezogen
naar eindeloos verdriet, die slechts zachtjes slijt door de jaren heen.
De Moesjie en Opa van het
zieke kindje Victor hebben in Maldegem een groots en gratis paardenevenement in
het Maldegemse Sint-Annapark georganiseerd om wetenschappelijk onderzoek te
steunen. De gemeente, de MEN vereniging Brugge, de BDA, de Schipdonkmenners en
tal van handelaren van Maldegem-centrum, de serviceclub Soroptimisten en enkele
collegas artsen van de familie hebben zich enthousiast en vrijwillig op het
initiatief gestort om er een onvergetelijk evenement van te maken. Talrijke
bedrijven uit de regio hielpen door financiële of natura-sponsoring om dit
groot evenement te realiseren.
Het vaardigheidsparcours
en de proeven die de antieke koetsen reden in het park waren een unieke
belevenis voor de sympathisanten.
De show van de minipaardjes was een bezienswaardigheid en een paardenfluisteraar
bezig zien was ook een ontroerende zeldzaamheid. De ponyritjes, het
kegeltjesparcours en de demonstratie van de paardenmenners waren grandioos. Het
geheel werd opgeluisterd met jachthoornblazers, een aperitiefconcert van de
Koninklijke Fanfare uit Adegem en met achtergrondmuziek gekozen door DJ Hannes.
In Maldegem heeft de
sponsoring voor het goede doel bij veel Maldegemnaren het beste naar boven
gehaald. Er werd een fantastische en unieke happening gerealiseerd, door
iedereen bewonderd en geproefd, met op de achtergrond toch een beeld van een
glanzend, knap, gezond en weerloos kind.
Mededogen siert een mens.
Dragers van mensen zijn zij die het draagvlak zijn voor elkaar en de ander
verder dragen in hun zorg, die met open handen een brug slaan naar wat hen
overstijgt en de handen vouwen (Thomasviering). Maldegem haalde het beste naar
boven.
Er werd een prachtig
bedrag van 31.000 verzameld om de wetenschappers terug een stap dichter bij
een oplossing te brengen voor het syndroom van Wolfram.
01-10-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
10-09-2017
De mens en de kerkgang 1.
De mens
en de kerkgang voor 1920.
Slaan we de doop-, communie-, huwelijks- en uitvaartregisters open, dan
wordt het beeld van de kerkgangers meteen duidelijk. Begin 20ste
eeuw ging praktisch iedereen naar de kerk, werd bijna iedereen gedoopt en was
gelovig.
De Communie toen was nog op de leeftijd van twaalf jaar werd gevierd
met een mooi pak of jurk, een foto als herinnering, prentjes of zantjes en
geschenkjes. Het burgerlijk huwelijk werd steeds gevolgd door een kerkelijk
huwelijk, uitbundig of sober gevierd naargelang het budget.
De kerk was een
centraal ontmoetingspunt, de mensen waren gelovig maar ook godvrezend dus de
wekelijkse mis zat verweven in het leven.
Soms waren er vijf zondagsdiensten en
de kerken zaten bomvol.
Voor hen die in t centrum woonden was er dan nog de
ochtendmis elke dag en op zondag kon je terecht voor het lof, een
gebedsdienst met zang en de vespers of avondgebed. De priesters gingen om met
alle sociale klassen en probeerden toch daar waar mogelijk de armoede van het
grootste deel van de bevolking te verdringen - mede door de strijd tegen de
industrialisatie en groeiende populariteit van het socialisme door scholing
in te lassen en te promoten via het optrekken van katholieke scholen en de
verenigingen te steunen.
Het was vooral
Pastoor Henricus Bouckaert (°1834) - pastoor in Maldegem vanaf 1888 - die inzag
dat het onderwijs voor de jeugd en de scholing van de arbeiders belangrijk was.
Hij liet de Gilde bouwen - om geletterde kiezers te vormen -, hij liet de
Broederschool (1889) oprichten en stichtte een borduurschool, allemaal met
eigen middelen.
In zijn vorige parochie was hij de bezieler van de stichting
van het Ziekenhuis Maria-Middelares in Gent.
De welstellende pastoor Bouckaert
is een spilfiguur geweest om het katholiek patrimonium uit te bouwen in
Maldegem eind negentiende, begin twintigste eeuw.
Niemand kon
er omheen kijken vanaf mei 2017, De
Gilde die meer dan een eeuw lang een bolwerk was van katholieke partijen,
parochiale verenigingen, toneel, enz. , ging
tegen de vlakte.
Kerkgang anno 1917 - 2017. Foto Els Stevens.
%%%FOTO1%%%
10-09-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
07-09-2017
DE GILDE MALDEGEM, tegen de vlakte .......
DE TELOORGANG VAN DE GILDE EN DE NIEUWE
BESTEMMING.
De Gilde in de Stationsstraat, 60, MALDEGEM tegen de vlakte.
Na
110 jaar sociale werking stopte de
uitbating van De Gilde eind 2006. Er was nochtans een grondige renovatie
geweest en er werd een nieuwe zaal gebouwd in 1980. In 2007 werd De Gilde
verkocht.
We
zijn nu juni 2017, tien jaar later en vorige week ging De Gilde tegen de vlakte. De bedoeling van de huidige eigenaar
van de handelszaak, van het aanliggende magazijn en winkelpand van
bureauartikelen SEMABURO, is om op de site "De Gilde" een
inbreiding mini-bouwproject te
realiseren, vergelijkbaar aan het onlangs door de gemeente goedgekeurde
project op de site Van Mullem in de Noordstraat. De THV Acribie, een tijdelijke
handelsvennootschap, vertegenwoordigd door De Heer Freddy Seys, zaakvoerder van
Semaburo heeft op 18 juli 2016 een stedenbouwkundige vergunning aangevraagd tot
het bouwen van een meergezinswoning met garages op de voormalige site De
Gilde ingebed tussen de Zwarte Zusterslaan en de Stationsstraat.
In
2007 stelde de kerkfabriek het domein te koop. De buurman, zaakvoerder van
Semaburo (vroeger site André Focquaert-Goethals, zaaigranen) kocht het pand en
het terrein met de bedoeling zijn computer- en papierzaak uit te breiden. De
uitbreidingsplannen voor kantoren en opslagplaatsen verliepen niet vlot en
werden tenslotte niet aanvaard door de gemeente noch door de provincie, omdat
er geen handel noch ambacht meer mocht plaatsgrijpen in een dichtbevolkte
woonwijk. Het tweede project, het optrekken van een residentieel
appartementsgebouw werd ook afgekeurd. Hoogbouw werd er niet toegestaan.
De Gilde stond er dus enkele jaren
verlaten bij.
De zaakvoerder van Semaburo en twee partners
besloten uiteindelijk het gebouw De Gilde af te breken en er een pand van
zes eengezinswoningen, twee appartementen op de benedenverdieping en vier flats
op de eerste verdieping met toegankelijkheid op te trekken, ingang langs de
Zwarte Zusterslaan of Stationsstraat, dat is nog niet beslist. Het worden dus
zes grote zuid gerichte flats van meer dan 130 vierkante meter oppervlakte en
volledig uitgevoerd voor mensen met een beperking. In geval iemand een flat zou
kopen en een van de kopers heeft of treft een beperking kunnen zij er gewoon
blijven. De deuren zijn een meter breed, de inloopdouche en het toilet worden
perfect haalbaar voor een rolstoelgebruiker. Het is heel rustig en residentieel
wonen, dus het terrein eens aangekocht en bebouwd voor de sociale werking van
de katholieke bevolking van Maldegem wordt een privéresidentie.
Het is wel schrijnend te
moeten vaststellen, dat De Gilde ondanks de grote kosten die er jaarlijks aan
besteed werden met een laatste complete renovatie en oprichting vaneen nieuwe zaal in 1980 die miljoenen fr.
gekost heeft, er aan moet geloven. Op een bepaald moment moest het dak volledig
vernieuwd worden, andere zware kosten drongen zich op, kosten die de eigenaars
waarschijnlijk niet konden dragen. Eigenlijk is het wel altijd zo met
schenkingen, dat de ontvanger over voldoende middelen moet beschikken om de
schenking te onderhouden, de grondlasten, het personeel en de verzekering van het
gebouw moet kunnen betalen. Soms is dat niet het geval met alle gevolgen van
dien.
Eigenlijk bloedde De
Gilde langzamerhand dood, voor de jeugd, voor de verenigingen, de particulieren
enz. De vele verenigingen in Maldegem sluimerden zachtjes in. Ze trokken nog
wel de oudere bevolking uit de vereenzaming. Jongere mensen lieten zich enkel
nog warm maken voor projecten zoals, Kom op tegen Kanker en andere, maar een
effectieve deelname aan de vele verenigingen zat er voor hen niet meer in.
Sportverenigingen kregen van de gemeente een eigen terrein met een lokaaltje en
vergaderden ter plaatse. De gemeente liet andere gebouwen optrekken met nieuwe
vertrekken waar er vergaderd kon worden of waar een toneel of een optreden kon
plaatsvinden. Langzamerhand werden alle activiteiten voor de jeugd, de
volwassenen en de oudere bevolking overgenomen door het gemeentebestuur, door
de belastingbetaler eigenlijk.
De
Gilde, het ideaal gelegen centraal domein voor alle lagen van de bevolking,
daar waar zoveel mensen samen kwamen en vierden, werd uiteindelijk verkocht. De
jeugd- en de sportwerking op de site Van Mullem, ook een schenking van de kerk
aan de bevolking, werd ook verkocht aan de gemeente die het uiteindelijk
doorverkoopt aan een bouwpromotor voor privédoeleinden. Je kan het ook
omdraaien en stellen dat de vele bloeiende kerkelijke verenigingen en
jeugdwerking verdwenen zijn omdat er geen accommodatie meer is omdat alles
verkocht is?
Het is onze bedoeling in een
artikelenreeks dieper in te gaan op de stichter en de bezielers van De Gilde
die meer dan 100 jaar zorg hebben gedragen voor de jeugd en de sociale
verenigingen. Een uitdrukking van dankbaarheidvan de Maldegemse bevolking voor
boegbeelden en stichters van scholen en bouwwerken voor verenigingen in
Maldegem zoals pastoor Henri Bouckaert
en pastoor Petrus Van Loo en hun opvolgers, in de vorm van een straatnaam of zo zou wel gepast
zijn.
Bronnen:
Kerkarchief en het boek Het Parochiaal leven.
Tekst: Posman. Fotos: Els Stevens.
07-09-2017 om 18:35
geschreven door Marianne Posman 1
30-05-2017
Huwelijksviering in de kerk.
HUWELIJKSVIERING
in de Sint-Barbarakerk Maldegem.
Een christelijk huwelijk geeft een extra dimensie aan een verbintenis.Het huwelijk is een van de
zeven sacramenten. Een sacrament is een handeling waardoor God tot de mens komten kenmerkt een van de belangrijkste momenten in het leven van de
gelovigen. Een sacrament wordt steeds toegediend in en door de Kerk, daarom
vindt die handeling altijd plaats in liturgische vorm.
In het huwelijk dienen
de verloofden het sacrament van het huwelijk aan elkaar toe. De kerk en het
geloof staan voor tal van betekenisvolle richtlijnen met o.a.
vergevensgezindheid, begrip, verdraagzaamheid, vertrouwen, naastenliefde,
innerlijkheid, goedheid enz Deze maatstaven bieden een stevig houvast bij mindere
kwaliteitsvolle dagen. Elke relatie beleeft moeilijke en ongelukkige momenten.
Aangezien het grootste deel van de bevolking van Maldegem christelijk is
opgevoed, gedoopt, gevormd en godsdienst heeft gevolgd is het een logisch en
heel verrijkend gegeven dat heel veel jonge mensen elkaar het jawoord geven op
het gemeentehuis maar ook in de kerk.
Tot de jaren 70 en nog een
tijdje daarna waren de huwelijken in de kerk de meest tot de verbeelding
sprekende gebeurtenissen voor jonge mensen. Een kerkelijk huwelijk zat er in
gebakken en maakte deel uit van alles wat met deze verbintenis te maken had. De
familie en vrienden werden er bij betrokken en deelden mee in de vreugde. De
toekomstige koppeltjes maakten een eigen keuze wat betreft het scenario van de
huwelijksdag, die een groot deel afhing van het budget, de een vierde sober de
ander uitbundig. Er kwam enorm veel bij kijken.
Het burgerlijk en kerkelijk huwelijk, de receptie en het feest voor
familie en vrienden, de drukker, de kledij voor het bruidspaar en het gevolg,
de bloemen, de geschenken, het diner of buffet, vergden heel veel voorbereiding
maar schonken ook blijde verwachtingen.
Naar de eenentwintigste eeuw toe veranderden de gebruiken en de zeden
van de jonge mensen behoorlijk. De koppeltjes gingen eerst samenwonen, verwisselden
wel eens van partner, ook al waren er kinderen en tegen dat ze ooit in het
huwelijk traden, als ze al trouwden natuurlijk, verliep alles soms minder
rooskleurig dan verwacht. Sommigen vinden het huwelijk, een levenslange verbintenis,
zelfs overbodig en blijven samen als vrienden en brengen hun kinderen samen
groot. Ook die band kan sterk zijn.
De maatschappij is grondig verwereldlijkt, de waarden en de moraal zijn veranderd,
alles ging er langzamerhand losser aan toe. Samenwonen is doodnormaal geworden
terwijl dit vroeger als boelsschap werd bestempeld t.t.z. ongeoorloofde
liefdesbetrekking of zondig We kunnen daar geen oordeel over vellen over het
hoe en waarom of dit goed is of minder goed.
Het neemt niet weg dat er
nog vaak koppels uiteindelijk beslissen om samen het huwelijk ook in de kerk te
voltrekken, wat een vreugdevol feest
wordt in de kerk, een meerwaarde. Zoals bij alle andere erediensten is er
inspraak in het verloop van de ceremonie wat tot ontroerende en pakkende
feestvieringen kan leiden. De muziek is belangrijk, de teksten die het koppel
elkaar voorleest, de dankwoorden die zij soms richten aan hun ouders, peetouders,
familie en vrienden kunnen het hart echt raken en blijven soms heel lang bij.
Meestal wordt het altaar versierd, sommigen maken van de kerk een
bloemenparadijs en alle kerkgangers genieten van de hele gebeurtenis en zijn vertederd
als het huwelijkspaar, na het jawoord, langzaam, fier en blijgezind de kerk
verlaten met snoezige bruidskindjes vooraan en de fraai uitgedoste familie die
volgt.
Een trend is zelfs om buiten de kerk, alle aanwezigen te trakteren op een
ijsje of een drankje om samen eens te kunnen bijpraten, elkaar te feliciteren en
om iedereen de kans te geven de feestelingen te bewonderen.
Tekst Marianne
Posman en foto's Els Stevens.
Informatie via
internet.
Aanvraag huwelijksmis
Sint-Barbarakerk Maldegem. Gelieve u te wenden naar:
Parochiesecretariaat: open
elke werkdag van 19u30 tot 11 uur. Deken de Fonteynestraat 3, Maldegem. Tel 050
71 22 99.
30-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
29-05-2017
Intieme uitvaart in de kerk.
EEN UITVAART
IN INTIEME KRING IN DE ST.-BARBARAKERK IN MALDEGEM.
Bij een overlijden van een geliefde wordt dikwijls gedacht dat alle familieleden, vrienden en kennissen
uitgenodigd moeten worden bij de begrafenis. Eigenlijk is dit niet het geval.
Een
begrafenis in intieme kring is heel goed mogelijk, ook in de St.-Barbarakerk in Maldegem.
De begrafenis kan zo
georganiseerd worden dat enkel de naaste familie en enkele vrienden aanwezig
zijn. Komen er dan nog een paar kerkgangers hun deelneming betuigen is dat
eigenlijk geen bezwaar. Kwestie is dat de nabestaanden definitief afscheid
kunnen nemen in besloten kring in een sacrale sfeer in een eeuwenoud kerkgebouw,
waar zovelen zijn voorgegaan en waar alles verloopt volgens een gekend ritueel.
De kerkelijke plechtigheid is het slot van een
leven die de ondersteunende boodschap brengt dat het overlijden niet echt het
einde is, maar een begin van een ander stadium. De dood sluit de toekomst niet
af maar geeft toegang tot een bestaan van louter geluk.
Wanneer
men weet dat de overledene bij leven reeds de wens had om afscheid te laten
nemen in familiale kring, is het meestal zo dat deze wens gerespecteerd wordt.
Naaste familieleden zenden na de begrafenis de rouwbrief naar alle vrienden en
kennissen of laten een rouwbericht plaatsen in de lokale of regionale krant
indien zij dit wensen. Op deze rouwbrief wordt vermeld dat de
afscheidsplechtigheid reeds plaats heeft gevonden in besloten kring, met een
rouwadres zodat de mensen die meeleven toch nog een deelneming kunnen zenden
naar de rouwende familie.
De
inhoud van de uitvaart is volledig bespreekbaar, naargelang welke kerk of
uitvaartbegeleider men daarvoor kiest. De eredienst kan verlopen zoals bij gelijk
welke uitvaart. De liturgie, de homilie, de liederen, de deelname van kinderen
of kleinkinderen, alles is toegestaan. De priester of zijn medewerkers helpen om op een
persoonlijke en waardige manier afscheid te nemen.
Niemand
oordeelt over deze gang van zaken. Een van de mooiste talenten of gaven van een
mens is begrip en een wijs mens oordeelt nooit over de daden of beslissingen
van de medemens.
Aanvraag
begrafenisdienst in de Sint-Barbarakerk Maldegem. Pastoor Stefaan De Paepe, Deken
de Fonteynestraat 3, Maldegem. Tel 050 71 22 99 of: stefaan.de.paepe@scarlet.be.
Tekst:
Marianne Posman, fotos: Els Stevens.
29-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
28-05-2017
Uitvaart in de kerk van Maldegem.
Waarom heel veel mensen nog begraven
worden in de Sint-Barbarakerk Maldegem.
EEN UITVAARTDIENST IN DE SINT-BARBARA KERK IN
MALDEGEM is een godsgeschenk. Heel
veel mensen in Maldegem vinden nog de weg naar de kerk. Bij uitvaartdiensten
van bekende en minder bekende Maldegemnaars zit de kerk meestal afgeladen vol.
Familieleden, vrienden, kennissen en buren willen deelnemen aan de rouw. Hun aanwezigheid
steunt de nabestaanden.
Het overlijden van iemand met wie je een bijzondere
band had is een van de meest aangrijpende gebeurtenissen die een mens kan
meemaken. Wanneer een geliefde uit je leven wegvalt, staat de wereld stil. Je wordt
overspoeld door allerlei reacties en je moet je weg zien te vinden, leren
omgaan met alles wat er op je af komt en een nieuw evenwicht zoeken in het
leven.
Rouw hangt samen met je karakter, met de relatie
die je had met de overledene, met de wijze waarop iemands leven eindigde en met
je leven van dat moment. Allerlei emoties komen op je af. Pijn, verdriet, gemis,
onmacht, angst, onzekerheid, verwarring, schuldgevoel, wanhoop of boosheid,
horen eveneens bij rouw. Het kan ook zijn dat je helemaal niets voelt.
De meeste mensen die nu begraven worden zijn
gedoopt in de kerk, hebben er hun eerste en plechtige communie gedaan, het
heilig vormsel ontvangen en de huwelijksmis gevierd. Het is dan ook logisch dat
de meeste mensen kiezen voor een
afscheid in de kerk in het centrum.
De
kerkelijke plechtigheid is een apotheose van een gelovig leven die de troostende boodschap
brengt dat het overlijden niet echt het einde is, maar een begin van een andere levensfase, aan de andere kant van de oever
aan God toevertrouwd. De priester of zijn medewerkers helpen om op een persoonlijke manier afscheid te nemen.
Heel veel mensen denken vooraf al na over hun uitvaart en delen die mee of
leggen die vast voor hun overlijden en op die manier hebben de nabestaanden
een houvast. De hele eredienst kan bepaald
worden met de geliefkoosde muziek en liederen en begeleid door een koor van
eigen keuze. De lezing, het evangelie en de homilie verwoorden wat een verwant
voelt en wil die brengen als laatste boodschap. Op die manier maakt de
overledene nog deel uit van het hele gebeuren en voor de bloedverwant is het een
troost om de laatste wil van de geliefde nauwkeurig uit te voeren. Helpen bij
woord en beeld van de rouwbrief, het verloop van de eredienst, het opstellen
van het rouwprentje werken zalvend. Het bid - of rouwprentje is een laatste
concrete boodschap en dankwoord aan allen die deelden in de rouw.
Onze gewijzigde en kritische maatschappij met
andere meer aardse waarden heeft het
geloof wat doen wankelen de laatste jaren maar velen hebben diep in zich nog hoop, is er nog altijd
een laatste anker en twijfel, een
hunkering naar het verleden en het geloof.
Een
stijlvolle eredienst in de kerk is nog altijd het meest achtenswaardig en
respectvol vaarwel dat men
samen kan vieren. De laatste, serene momenten met hem of haar kunnen
doorbrengen in een geheiligde sfeer. De kerk, een historisch gebouw met
ornamenten en beelden uit een ver verleden, waar eeuwenlang zovele mensen en
familieleden zijn gedoopt, getrouwd en begraven geeft een vertrouwd gevoel. Je
bent er thuis. Als nabestaande hoef je geen vragen te stellen, je weet hoe het
er aan toegaat en dat is een veilige meerwaarde. Je staat nooit voor verrassingen.
Je voelt je er niet als in een huis met gesloten ramen en deuren en de
rolluiken naar beneden. Je bent er thuis.
Het definitieve afscheid grijpt plaats in een
gebouw met een ziel. Het eeuwenoud interieur, de mooie glasramen, het spelen
van het licht en de klanken van het eeuwenoud orgelspel brengen vertroosting. De
kerkgangers kunnen een laatste deelneming betuigen met een handdruk of een zoen
na de dienst.
De uitvaart wordt besloten met de teraardebestelling of de crematie met als slot een familiebijeenkomst. Daarna volgt de
rouwverwerking in verschillende fasen, maar kunnen terugkijken op een sereen en waardig afscheid in de kerk
is alvast een belangrijk en troostrijk gegeven. Het is een godsgeschenk, dat je
kan koesteren en bewaren op een veilige plek.
Tekst
Marianne Posman.
%%%FOTO%%%
Het gedicht van Ida Gerhardt verwoordt dit nog het
best:
DE GESTORVENE
Zeven maal om de aarde gaan, als
het zou moeten op handen en voeten;
Zevenmaal om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren,
wat zou het mij deren, kon uit de
dood ik die éne doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
28-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
Doopselviering in Maldegem.
DOOPSELVIERING in de
Sint-Barbarakerk Maldegem.
Kinderen zijn een Godsgeschenk.
Jonge mensen die samen uitkijken naar de geboorte van hun
kind en het dan daadwerkelijk zien geboren worden en het kunnen koesteren,
worden overweldigd met dankbaarheid en hartverwarmende liefde. De geboorte van
een kindje is een wonder en wonderen worden ondanks alles - toch nog
gerelateerd aan het godsdienstige. Christenen zien kinderen als een geschenk
van God en voor een geschenk is iedereen dankbaar tegenover de gever, God. Dit
geloof wordt misschien niet altijd meer zo expliciet uitgedrukt en beleefd maar
deze verankering blijft bij heel veel mensen als deel van ritueel erfgoed.
Nog heel veel jonge
mensen verlangen dat hun pasgeborene ook bij de kerkgemeenschap zou horen en
zij kiezen voor het doopsel, het eerste stapje naar het christelijk geloof. Als iemand in de
geloofsgemeenschap wordt opgenomen dan gaan we daarvoor naar het veile,
vertrouwde huis van de christenen, de kerk.
Het doopsel is één van de zeven sacramenten of heel mooi
uitgedrukt, het doopsel is een van de glimlachjes van God.
Een doopviering is een vrolijk feest. Iedereen
is blij met een vertederend nieuw leven. Meestal draagt de baby een wit
doopkleedje als teken van vriendschap met Jezus. Ouders, broers en zussen,
grootouders, doopmeter(s) en dooppeter(s) en de familie en vrienden worden
verwelkomd in de kerk.
De priester of de diaken start de doopviering
met een begroeting en een dankgebed.
Hij vraagt aan het gezin om rond de doopvont, -kuip of -schaal te staan.
Meestal volgt dan de betekenis van de
voornaam waarmee het kind heel zijn leven zal gekend zijn.
In het evangelie
wordt daarna in passende bewoordingen verwezen naar het belang van het onschuldig en onbevangen kindin de kerk. Het eerste kruisje op het voorhoofd van de baby en de handoplegging door de priester is een
symbool van verbondenheid.
Tijdens de doopplechtigheid belovende ouders, de
doopmeter(s) en peter(s) dat zij dit kindje tijdens zijn leven zullen steunen
om uit te groeien tot een gelukkig mens. De ouders beloven dat zij het
kindje een goede opvoeding geschoeid op christelijke waarden zullen geven en de
peters en de meters beloven dat zij de ouders zullen helpen.
De priester doopt het kind met gewijd water en zegt de
voornaam van het kindje, ik doop je in
de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest. Terwijl de priester
deze woorden zegt, giet hij driemaal water uit over het hoofd van de baby. Het
kindje wordt ook gezalfd met olie
als teken van kracht. De vader van het kindje steekt de doopkaars aan met de vlam, het vriendelijk en veilig licht.
De doopviering sluit af met het bidden van een Onze Vader en een WeesGegroet bij het beeld van Maria,die wist dat vreugde en verdriet samen gaan
bij het begeleiden en liefhebben van een kind. Als laatste beeld van de
doopselviering komt de afscheidsgroet of
de zegening van de priester opdat allen zouden verbonden blijven in
wederzijdse liefde.
Het doopritueel voorziet dat minstens enkele keren per jaar een kindje wordt gedoopt tijdens de
zondagseucharistie.Dit gebeurt ook
in de Sint-Barbarakerk in Maldegem. Tijdens de eucharistie verzamelen jong
en oud, arm en rijk, groot en klein. Het is voor alle gelovigen een
uitzonderlijke kans om zich bewust te worden van het eigen doopsel en van het
engagement dat ze als geloofsgemeenschap opneemt tegenover de dopeling.
Aanvraag Doopsel
Sint-Barbarakerk Maldegem. Gelieve u te wenden naar:
Parochiesecretariaat:
Open elke werkdag van 19u30
tot 11 uur. Deken de Fonteynestraat 3, Maldegem.
28-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
Herdenkingsmis in Maldegem.
Jaargetijde
als herdenkingsdienst in de Sint-Barbarakerk Maldegem.
Ieder huisje heeft zijn kruisje, elk gezin heeft te maken met een
definitief afscheid van familieleden en zelfs jonge mensen en kinderen sterven
jammer genoeg. De een kan beter mee omgaan met verlies dan de ander, de een kan
het verdriet beter en sneller plaatsen dan de ander. Het is een voldongen feit
dat sommige overlijdens diepe en pijnlijke sporen na laten bij hen die achter
blijven.
Een herdenkingsmis of jaargetijde troost en brengt de naam van een dierbare weer tot leven.
Dat is belangrijk voor hen die hen blijven missen. De nabestaanden mogen
meestal meehelpen aan het samenstellen van de viering met mooie teksten,
gedichten of liederen, wat de pijn enigszins balsemt en verzacht. Woorden
reduceren het leed en de pijn.
Familie en vrienden worden op de hoogte gebracht van de kerkdienst en
voor de bloedverwanten gaat een troostende invloed uit van de aanwezigheid van
de ander. Het is een bewijs dat ook zij hem of haar niet vergeten zijn.
Waarom in de kerk? Voor 95 % van de volwassenen die in Maldegem wonen
was de kerk een rustgevende plek voor gebed, eucharistie, blijde en treurige
vieringen, een gewijd of heilig %%%oord. Dus wat
is er mooier dan een herdenkingsdienst? De priester, tal van vrijwilligers,
medewerkers en koren zetten hun beste beentje voor om een uurtje troost te brengen tijdens de viering. De naam van de
overledene nog eens luid en eerbiedig horen uitspreken is van immens belang.
Een bewijs dat men hem of haar nog levendig houdt.
Een herdenkingsdienst werd vroeger meestal een jaargetijde genoemd. Een beetje historiek is hier wel op zijn plaats. We kunnen nu wel eens
glimlachen om wat men vroeger geloofde. De betekenis is wel wat achterhaald,
maar het was wel mooi dat men echt geloofde dat een goed werk of een
eredienst je dichter bij de hemel bracht. Als we het vertalen in onze huidige
leefwereld kunnen we zeggen dat een goed werk, de steun aan de medemens en de
kerk, een goed gevoel met zich meebrengt. Wie
zich goed voelt, doet meestal goed voor de ander. Wat mooi meegenomen is
want zo komen we aan tolerante, rechtvaardige maatschappij, een hemel op aarde.
Historiek (overgenomen uit Wikipeda)
In het Middelnederlands
betekent jaergetide: "de
op een bepaalde tijd van het jaar wederkerende dag", vergelijkbaar met de
huidige "verjaardag". Getide
betekende een bepaalde tijdsruimte, kort of lang, vandaar ook het moderne getijde om eb en vloed aan te duiden.
Maar getide betekende ook, een
op bepaalde tijden terugkerend ogenblik, zoals in getijdengebed en jaargetijde
in de betekenis van jaarlijkse
herinneringsdag.
Het jaargetijde in de Rooms-katholieke Kerk is ontstaan uit de boetetraditie in verband met het vagevuur. Volgens de katholieke leer
worden zonden vergeven in de biecht, maar de biecht neemt niet de
zondenlast weg die moet uitgeboet worden in het vagevuur. Het opleggen van
boete was een voorrecht van de kerk en al op het eerste Concilie van Nicea in 325 wordt aan de bisschoppen
volmacht gegeven de opgestapelde schuld uit te wissen, een aflaat te verlenen. De kerk leerde dat men de
tijd die de overledenen in het vagevuur moesten doorbrengen kon inkorten door het uitvoeren van goede
werken en door het bidden. Dit kaderde goed in het Germaans recht (zie ook Salische Wet), waar een misdaad bestraft
werd en goedgemaakt, als het ware afgekocht, door het opleggen van een boete.
Ik denk niet dat er nu nog veel mensen echt geloven dat een
jaargetijde of een herdenkingsmis de overledene helpt eerder in de hemel te
komen. De mensen vroeger en tot enkele tientallen jaren geleden werden zo
opgevoed, met de vreze Gods in de achterban en met beloning van goed gedrag.
Wij geloofden dat. Wij zijn er niet boos om dat we misschien misleid werden .
Het blijft echter een mooi gebaar de overledene te gedenken in een
herdenkingsdienst in de kerk. Wat er ook van zij, we weten het niet echt
maar heel veel mensen geloven nog dat hun geliefde leeft in vrede aan de andere
oever, in de armen van een oneindig goede God. Wij houden het bij watDietrich Bonhoeffer ooit schreef: Herinneringen zijn een kostbaar geschenk, dat je af en toe
bekijkt als een verborgen schat, een veilig bezit.
Tekst: Marianne Posman.
28-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
Broederlijk Delen in Maldegem.
DE SINT-BARBARAKERK in Maldegem DEELT
BROEDERLIJK.
Broederlijk
delen. Wie herinnert zich niet hoe moeilijk het was om wat je in bezit had te delen in je kindertijd? Broer of zus komt
thuis met een zak snoep of koekjes die hij of zij kreeg van een klasgenootje,
of van een juf, of van een gulle meter of peter. Was iedereen bereid om de
schat te delen of werd alles stiekem alleen verorberd? De ouders helpen meestal het kind te leren
delen, want diep in zich denkt de mens eerst en vooral aan zichzelf. Delen moet je leren want het is niet zo
vanzelfsprekend.
De
aarde, de wereld is immens uitgestrekt.Elk mens heeft er een klein plekje. Hoe groot dit plekje is hangt af van
wat je verdient of erft. Het is eigenlijk niet helemaal van jezelf want
jaarlijks moet je nog belastingen betalen om op je eigendom te mogen wonen, men
noemt dit belasting op het kadastraal inkomen. Niet iedereen heeft een stukje
grond in eigendom soms moeten of willen de mensen huren en ze kunnen huren
volgens hun inkomen. Anderen kunnen zelfs niet huren want ze hebben geen
inkomen, vaak worden zij geholpen op een of andere manier via de gemeente, maar
ook vaak belanden zij op straat als ze geen inkomen hebben, hoe mensonterend
dit ook is. In alle Europese landen, die zogezegd welvarend zijn, zijn daklozen
en zwervers wat onbegrijpelijk blijft. Laat staan waar de minderbedeelden vertoeven
in de arme, vaak warme landen kinderen, jonge mensen en ouderen leven van
aalmoezen en hebben geen dak boven hun hoofd .. Stel je voor . Die situatie
wekt mededogen en verontwaardiging op maar ook grenzeloze onverschilligheid.
De
mensen in de rijke landen moeten hard werken voor hun brood, de werkdruk is
enorm groot en als ze de mogelijkheid hebben genieten ze van hun vrije tijd en
sparen zij voor hun kinderen of voor hun oude dag. Om hen dan voor de keuze te
stellen een beetje te delen met hen die het moeilijk hebben, die honger hebben
is niet zo vanzelfsprekend. Heel veel organisaties zetten zich in om in die
landen waar het nodig is de mensen te helpen zichzelf te beredderen, door aanleg
van waterputten of reservoir, opstarten van een klein bedrijfje, helpen landbouwgronden
beter te bewerken, helpen zoeken naar
een afzetmarkt voor hun producten, helpen ziekenhuizen of hulpposten oprichten,
bouwen van scholen, mensen opleiden ter plekke om te helpen zorgen voor hun
eigen volk. Zelfredzaamheid is belangrijk voor iedereen en heel veel instanties
en mensen helpen hun medemens.
Elke
welvarende staat zorgt voor subsidies maar toch rekenen de mensen die het
minder hebben op de goodwill van de ander en zijn er dankbaar voor. De misdeelde
mens vraagt geen grote sommen, met een kleinigheid is hij ook tevreden. Het is
zoals men zegt: Alle beetjes helpen. Heel veel goede mensen, vaak
vrijwilligers proberen het leed, de kouen de honger een beetje te verlichten .
Welnu, wie zich goed
voelt, wil dit deugddoend gevoel delen met de ander en dat uit zich in
vrijgevigheid voor organisaties, zoals BROEDERLIJK DELEN. Een leven van geven en
ontvangen is liefdevol en verrijkend. De
vastenperiode brak aan op 1 maart, een gezonde periode en wat er uitgespaard
wordt kan weggeven worden aan het goede doel.
28-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
Zondagsdienst, Kerk in Maldegem.
WAAROM GAAN DE MENSEN NAAR DE ZONDAGSMIS?
De meeste inwoners van Maldegem hebben een christelijke opvoeding genoten,
zij gingen naar christelijke scholen, indien niet, volgden zij godsdienst of
catechese, terwijl anderen zedenleer hadden, een leer die ook belangrijke
waarden voorop stelt.
Ja, waarom gaan de mensen naar de mis op zondag? De kerk is een stijlvolle
en hartverwarmende ontmoetingsplaats. De kerk is verbonden met
jeugdherinneringen, met blijde of droevige, ingrijpende gebeurtenissen en je
ontmoet er buren, vrienden of familieleden.
Het is
zondag, rustdag. Je trekt je mooie kleren aan en je
gaat naar de kerk een beetje voor 10 uur 30. Je volgt er de liturgie van het woord en de liturgie van
het altaar, afgewisseld met mooie liederen of psalmen, meestal begeleid door een
kinder-, mannen- vrouwen- of een gemengd koor met orgelklanken. Maldegem telt
verschillende koren en hun zang met begeleiding, brengt vreugde, troost,
bevrijding, geeft moed en brengt je voor een uurtje in een andere, meer sacrale
sfeer. Je kan op sommige momenten zelfs meezingen en meebidden, want enkele
teksten of refreinen komen steeds weer terug en zijn in je geheugen geprent. Je
voelt je beter als je mee kan zingen of bidden met de ander, dat schept
samenhorigheid.
Je hoort er teksten uit het evangelie, Bijbelse teksten die je ooit
in een ver verleden gehoord en gelezen hebt thuis of op school en sommige
beelden blijven bij. Meestal wordt in de homilie
meer uitleg gegeven wat er nu precies bedoeld wordt en associeert de priester de
inhoud met recente problemen of gebeurtenissen
Het hele evenement in en rond de kerk is erfgoed, is een ritueel waar we mee opgegroeid zijn en willen doorgeven aan de komende generaties.
Hier wringt het schoentje.
Hoewel het grootste deel van de jongere
generatie opgevoed werd met christelijke waarden, is het niet zo makkelijk meer
om die waarden daadwerkelijk door te geven aan de kinderen en de kleinkinderen.
De maatschappij
is veranderd, de ouders gaan allebei werken, soms
in een ander dorp of stad, de kinderen moeten naar de opvang, naar de sport -
of muziek -, dans - of tekenles, naar naschoolse activiteiten, ze moeten
gebracht en gehaald worden en de volwassenen hebben een prangend tijdsgebrek in
hun hectisch en stresserend leven. Tradities vervagen, jonge kinderen zijn
kritischer en hebben meer inspraak en via de media is iedereen op de hoogte van
verontrustende wijzigingen in het levenspatroon, intolerantie, agressie, terreur,
milieu- en luchtverontreiniging, klimaatveranderingen, werkloosheid, oorlog, beangstigende
prestatiedruk enz
Sporadisch wordt er nog een groot familiefeest georganiseerd rond een
doopsel, een communie of een huwelijk in de kerk maar daar blijft het bij. Nieuw
samengestelde gezinnen zijn schering en inslag, zodat er nog meer afspraken en
organisatie bijkomen voor veel gezinnen.
Andere essentiële zaken moeten wijken, zoals de zondagsdienst, hoewel het
een belangrijk deel is van onze cultuur.
Het is voor vele mensen moeilijk een uurtje per week rust en bezinning in
te lassen om deel te nemen aan het
eeuwenoude ritueel, de zondagsdienst, het meeste vreugdevolle en hoopgevend
moment in de parochie, in de eeuwenoude Sint-Barbarakerk in de dorpskern van
Maldegem.
Tekst: Marianne
Posman, fotos Els Stevens.
28-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
De schoolkinderen van beide scholen in Maldegem hebben het goed gedaan
op 11 november 2017. Of het echt tot hen doordringt waarom ze bloemenkransen en bosjes witte
rozen neerleggen op de graven, weten we niet met zekerheid. Het is belangrijk
dat zij monumenten, begraafplaatsen en
