“Getuigenissen over 100 jaar kerk”. Deel 17.

De ‘Katholieke actie’, priesterwijdingen, kloosterlingen en de missies.

Quote:  Wij werden grootgebracht op het platteland, boerderijen, velden, vaartkanten waren ons speelterrein. Thuis waren er zes kinderen die zich warmden, studeerden, aten en wasten rond de kachel, er was maar één verwarmingstoestel in huis. Toen bleek dat ik een uitstekende leerling was in de broederschool, ging ik in op de propaganda van een pater op school. Bijna gratis onderwijs en kans om Grieks-Latijnse te volgen. Het internaat was een bittere beproeving en ik leefde zes jaar lang met de nare gedachte dat  moeder en vader mij  ergens gedropt, achtergelaten hadden. Mijn ouders  waren van een deel van de kinderlast  vanaf…. “Moeder was ons liever kwijt dan rijk, eens we lastiger en veeleisender werden, waren we opgeborgen in een veilig en godsdienstig oord ….”

Overal plukten die missionarissen-propagandisten – in samenspraak met de plaatselijke geestelijkheid en de bestaande scholen - intelligente  jongens en meisjes al dan niet met 'roeping' uit het Vlaamse platteland. De jongeren volgden  goedkoop onderwijs in een  middelbare richting, in een college, een missieseminarie of in een meisjesinternaat, ze waren lid van een katholieke, goed getrainde jeugdbeweging, kregen gratis turn- toneel-, zang-, woord- en pianolessen in ’t weekend en exact tot se jaren 60 bracht dat systeem veel priesters, zusters en veel kerkgang mee.

Heel veel kinderen kwamen van het platteland naar  de lagere school in het centrum en toen was het niet zo evident om zonder straatverlichting tijdens de lange, donkere  toen nog barre wintermaanden te voet, met de fiets langs slechte wegen of met het openbaar vervoer  middelbaar onderwijs te volgen in een dichtbijgelegen stad. Er waren wel colleges in de steden in de buurt maar voor de meeste gezinnen was het schoolgeld te hoog en daarom kozen sommige ouders voor een kleinseminarie allicht, waar de schooltarieven en -rekeningen aanzienlijk lager waren voor kost en inwoon. Heel veel twaalfjarigen trokken naar een kostschool soms in een verafgelegen stad en kwamen om de twee maanden eens een weekend naar huis. Velen vervreemden van hun ouders, broers en zussen, buren, vriendjes en hun dorp. Het gezin had een ander aangezicht. De meest assertieve kinderen konden de bijna militaire discipline en het soms strenge internaat leven wel aan, anderen vergingen van heimwee in de soms harde leerschool. Discipline en structuur waren zeer waarschijnlijk nodig om die grote groep jongeren, meisjes of jongens 24 uur op 24 uur in toom te houden en te behoeden voor gevaren, maar sommige kinderen misten daarom wel de geborgenheid van een warm en liefdevol huisgezin.

Aangezien in dergelijke kostscholen de meest intelligente leerlingen werden aangetrokken, die heel vaak  Grieks-Latijnse volgden, werden in de retorica bijna altijd briljante studenten aangereikt die overal terecht konden. Velen trokken richting universiteit, waar ze anders nooit terecht gekomen zouden zijn, anderen kozen voor een opleiding in een hogeschool en verkregen mooie jobs die zij anders nooit gehaald zouden hebben. Anderen volgden hun roeping. In die tijden waren veel leerkrachten priesters of zusters en het sprak van zelf dat sommige van die beïnvloedbare, goed afgeschermde jongeren die onder hun hoede waren, een dergelijk leven eigenlijk ook wel wilden in een veilige, geborgen en soms weelderige omgeving. Het onderwijs was in die tijd doorweven van het geloof, de erediensten, het gebed, de eerbied, de schuldgevoelens, de boetedoening  en de evangelisatie. De sfeer in de kloosters en scholen was sacraal en meestal rustgevend en betrouwbaar, zodat het op zich niet moeilijk was om de weg van de geestelijken te volgen en de meesten voelden zich er goed bij en bleven heel hun leven trouw aan hun roeping.

Anderen voelden zich gemanipuleerd, haakten af met een gevoel van ergernis en levenslange rancune. Misschien was het beter geweest om niet zo vroeg de beïnvloedbare kinderen te benaderen, we zullen het nooit weten. Er waren in elk geval veel priesters en religieuzen die het overal goed deden, in rustoorden, in scholen, in ziekenhuizen, in de parochie en in de missies. Laten we maar zeggen dat de meeste geestelijken 24 uur op 24 uur ter beschikking stonden van de ander.

Het maakt het er momenteel voor de jeugd niet makkelijk en aantrekkelijk uit op om die richting – religieuze  te kiezen, van onbaatzuchtige liefde voor de medemens. Zonder te spreken van een laatste hindernis, het celibaat. Wie kiest voor een leven als religieuze staat er helemaal alleen voor, er is geen kans op een leven met een partner. Vroeger was dit misschien niet zo’n groot probleem, het seksuele speelde zich af in het verborgene, nu wordt het leven en de geest van de mens overspoeld door seksueel getinte boodschappen. Het seksuele  is een essentieel aspect van het leven geworden.

Vanaf de jaren zestig werden de geestelijken langzamerhand vervangen door leken, die elke dag of nacht acht uur brommen. Waarom klaagt men steen en been over de hoge dagprijzen in de rustoorden? De geestelijken die dag en nacht paraat stonden en praktisch gratis werkten zijn verdwenen in de zorg. Hetzelfde fenomeen in de ziekenhuizen, waar de rekeningen hoog kunnen oplopen. Het is misschien een eenzijdig opinie maar de psychiatrische instellingen zitten barstensvol  en de problematiek voor de jeugd met psychische problemen haalt regelmatig het nieuws. Idem dito in de scholen waar heel veel meer personeel nodig is dan vroeger om moeilijke kinderen op te vangen. Hangjongeren, spijbelen, straatgevechten, pesterijen die uit de hand lopen, destructieve en depressieve jongeren  … daar hoorde je niet of nauwelijks van vroeger … Er werd nauwelijks gespijbeld, je zag geen jongeren in het straatbeeld tijdens de schooluren, er werd niet gepest op een niveau zoals nu.

De school zorgde bovendien vaak voor een job voor hen die vroeger afhaakten of afstudeerden. Relaties waren er in overvloed en toen ook al had je altijd een ‘lange arm’ nodig om een betrekking te vinden. De geestelijken hadden veel relaties die er op rekenden een betrouwbaar persoon in dienst te nemen met hun voorspraak. ’t Was dus niet allemaal kommer en kwel zoals wel eens beweerd wordt.

Foto Els Stevens.

10-05-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Getuigenissen over 100 jaar kerk.  Deel 18.

Tussen de Wereldoorlogen en nà WO II.

A.P. 70 jaar geleden eindigde voor West-Europa W.O. II maar in andere landen is er nog heel vaak oorlog en een immens aantal vluchtelingen overspoelt Europa. Ze worden niet altijd gastvrij onthaald en soms worden  ze teruggezonden maar rechtvaardigheidsgevoel en gezond verstand houden rekening met de extreem onmenselijke situaties in de thuislanden. Als je ’t goed hebt, ga je je land, je huis, je dorp, je stad, je familie en vrienden, je taal, je cultuur,  toch niet achterlaten om hier terecht te komen? Mensen op de vlucht willen enkel een vredevol leven voor hun gezin en velen steunen en helpen hen, ook de kerk helpt nog altijd heel veel mensen in nood. Er is een immense weerstand onder de bevolking om alle vluchtelingen op te vangen en te onderhouden met het belastinggeld van de mensen met een inkomen. Iedereen begrijpt dat. Politici zijn er om een menswaardige oplossing te vinden.

09-05-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

E.H. Paul Henri Van Overbeke, Pastoor/Deken in Maldegem van 1948 tot 1979. Deel 19.

Quote: E.D. ‘Toen mijn moeder haar tranen niet kon stelpen omdat er geen geld genoeg was om de koffers met kledij te vullen voor het college, nam Pastoor Van Overbeke zijn portemonnee uit en legde 5000 frank op tafel, dat was toen een maandloon van een arbeider. De zorgen waren van de baan. Moeder kon weer verder.”

Begin vorige eeuw zaten de kerken bomvol en koesterden en verspreidden de opvattingen van het Christelijke Vlaamse volk.  W.O. II bracht veranderingen.  Na de oorlog kwam een nieuw economisch-politiek model, met een samenleving die confereert i.p.v. elkaar uitmoordt, met voornamelijk de collectieve arbeidsovereenkomsten. Tijdens de oorlog waren er al geheime bijeenkomsten geweest tussen vertegenwoordigers van de naoorlogse staat, de vakbonden en de patroon organisaties, onder het motto van 'dat nooit meer', om tweejaarlijks 'overeen te komen', loonsopslag te regelen, sociale verbeteringen in te stellen enz. De basis werd gelegd voor de 'welvaartstaat', met rechtvaardige verdeling van de lasten, een steeds stijgend inkomen voor de eenvoudige arbeider en dat is goed gegaan tot eind jaren zeventig. De naoorlogse verstandhouding bracht naast welvaart een onvermijdelijke verandering van het bewustzijn, in het bijzonder het geloof in God. E.H. Paul Henri Van Overbeke maakte de evolutie mee die plaatsgreep in de kerk.  Het is pas vanaf de jaren zestig, zeventig dat er moeilijkheden rezen in de kerkgemeenschap, waar niemand tegenop kon.

In die naoorlogse periode kreeg Maldegem een nieuwe parochieherder. Op 25 juni 1948 werd E.H. Paul Henri Van Overbeke aangesteld door Monseigneur Caelewaert. Hij werd afgehaald met een open koets door de toenmalige burgemeester Hector Cuelenaere en vol vreugde ontvangen door zijn toekomstige parochianen met een grote stoet.

E.H. Paul Henri Van Overbeke was toen 53, nog in de volle bloei van zijn leven. Hij was geboren in Assenede op 29 september 1895. Hij werd kandidaat letteren en wijsbegeerte en werd priester gewijd in 1921 in Gent.  Hij was leraar in de Normaalschool in Sint-Niklaas, vanaf 1923 leraar in het Sint-Lievenscollege in Gent en in 1935 was hij directeur, de eerste directeur met een universitair diploma, van het Instituut van de Zusters van Liefde in het klooster annex pensionaat en dorpsschool in Zaffelare en in 1936 werd hij dekenaal inspecteur voor het lager onderwijs.

Hij had dus heel wat jaren contact gehad met de jeugd na zijn priesterwijding en dat liet sporen na toen hij werd aangesteld als pastoor in Maldegem. Hij had interesse voor alle generaties en vooral voor de jeugd, de jeugdbewegingen en de studies van de getalenteerde jongeren in Maldegem.  

E.H. Paul Henri Van Overbeke was welkom in Maldegem en hij betrok de pastorij op het kerkplein die toen een grote gesloten unit, woonhuis en tuin vormde. Zijn zuster Maria zorgde voor de huishouding en waakte streng over zijn doen en laten. Je kwam er niet binnen langs de tuinpoort zoals nu, alles was goed afgesloten en de voordeur was langs de zijingang van de Deken de Fonteynestraat en iedereen betrad de pastorij/later dekenij met een zekere schroom en eerbied.

Het was niet dat hij afstandelijk was integendeel, zijn legendarische zwarte vrouwenfiets stond er altijd gestald aan de zij ingang en als hij niet aan ’t werk was tijdens de vele dagelijkse uitvaart-, huwelijks-, week- en zondagdiensten dan doorkruiste hij met zijn fiets de omstreken van Maldegem en bezocht er heel wat parochianen, waar hij welkom werd geheten en luisterde naar de mensen wat hen bezighield bij een kop koffie en een koekje.  Daar waar nodig hielp hij de mensen met goede raad, daar waar nodig hielp hij hen financieel, om bij te springen bij hen die ’t nodig hadden, bij ziekte en tegenslag, bij de studies van de kinderen waarvan de kosten voor sommige ouders zwaar doorwogen. Twee verdieners in een gezin waren toen nog uitzonderlijk. De meeste getrouwde vrouwen stopten met werken zodra er kinderen kwamen – kinderopvang bestond toen nog niet echt – en de huisvader ging werken zes dagen per week.

De pastoor, later deken had eigenlijk enkel de parochie Maldegem centrum als werkgebied. Donk, Kleit, Adegem, Middelburg hadden hun eigen pastoors en/of onderpastoors. Ook moet vermeld worden dat Maldegem toen enkel huizen telde, flatgebouwen zoals nu waren onbestaande, dus was het aantal inwoners niet zo groot zoals nu. De vele verkavelingen bestonden toen ook nog niet. Maldegem was eigenlijk nog een open gemeente met open deuren en achterdeuren, niet zoals nu, anno 2018 waar de mensen angstvallig hun deuren op slot doen, waar je soms kan dwalen door de straten zonder een kat te zien, waar de vele flatgebouwen tal van gezinnen herbergen maar die je eigenlijk zelden of nooit ziet in het straatbeeld, behalve bij feesten in ’t centrum. Tegenwoordig gaan de partners van een gezin allebei uit werken, ook op verplaatsing, dus het beeld van vrouwen die boodschappen doen in ’t centrum of bij elkaar langs gaan is ook bijna verdwenen. De auto is het vervoermiddel bij uitstek geworden, dus de mensen doen hun boodschappen per auto of in de talrijke goedkope warenhuizen en ketens op de rand van Maldegem.

(Wordt vervolgd).

Wie E.H. Van Overbeke nog eens in levenden lijve wil zien, kan surfen naar Noël Ryheul, camob. Maldegem.

FP-S8-3140 Afscheid van E.H. deken Paul Van Overbeke (film super8).

De Heemkundige Kring het Ambacht Maldegem gaf prachtige publicaties uit, die nog altijd te verkrijgen zijn en zelfs digitaal kunnen worden geraadpleegd.

Bronnen en foto’s: Liber Memorialis, kerkarchief.

Karen Armstrong ‘De Strijd om God’.

08-05-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

“Getuigenissen over 100 jaar kerk”. Deel  20.  

E.H. Paul Henri Van Overbeke, Pastoor/Deken in Maldegem van 1948 tot 1979.

Quote. V.S. ‘Hij was een ‘kind van zijn tijd’, zoals wij allen kinderen zijn van onze tijd. Hoe je opgroeit en wat  je leert tijdens de eerste levensjaren drukt een stempel op de rest van je leven. Pastoor/deken Van Overbeke werd geboren in de negentiende eeuw, maakte twee wereldoorlogen mee en bleef een kerkelijk leiderschap uitoefenen in Maldegem tot eindjaren 70, de gloriejaren, de gouden tijd van de twintigste eeuw maar de crisisjaren voor de kerk. We kunnen ons voorstellen dat het voor allen, de kerkelijke leiders en de bevolking soms moeilijk was de evolutie van de arme, onderdrukte naar een glorieuze mens te volgen. We gaan ervan uit dat elk mens zijn best deed.’

E.H. Paul Henri Van Overbeke (°1895  +1980) werd ingehuldigd in Maldegem op 25 juni 1948. De parochie Maldegem was heel groot maar de pastoor later deken had heel wat hulp van verschillende onderpastoors. Het was waarschijnlijk een hele organisatie om allen een eigen taak te geven tijdens de vele erediensten en buiten de kerk. Alles verliep vroeger mondeling, schriftelijk of telefonisch, dus het vroeg wel een inspanning om alle kerkelijke activiteiten te coördineren. Als buitenstaander heb je daar eigenlijk geen idee van hoeveel mensen betrokken waren of zijn bij de erediensten en de andere taken binnen en buiten de kerk.

De mede-pastoors of de onderpastoors.

Het is weleens interessant om de ‘onderpastoors’ of de ‘medepastoors’ te vernoemen want velen van de derde leeftijd hebben hun ouders over hen horen spreken of hen zelfs gekend. Groot-Maldegem heeft vijf kerken, centrum, Kleit, Adegem, Donk en Middelburg. Vroeger had elke kerk een pastoor en ook soms onderpastoors. De centrumkerk had toen één pastoor en drie onderpastoors. Anno 2018 werden alle priesters vervangen door één pastoor/moderator. Alle zondagsmissen in de vijf kerken van Groot-Maldegem worden voorgedragen door de centrumparochiepriester, pastoor/moderator E.H. Stefaan De Paepe,  waar en wanneer de erediensten plaatsgrijpen, kan geraadpleegd worden in het parochieblad en op de website van Kerknet:  Website Kerk: https://www.kerknet.be/ zoek naar vieringen.

Alle onderpastoors werden aangemoedigd om zich in te zetten voor een bepaalde leeftijdsgroep, de jeugd, de verenigingen voor volwassenen, de mensen met een beperking, de gepensioneerden enz. De onderpastoors waren meestal proost van een of andere beweging of vereniging en werden op handen gedragen, omdat de mensen wel ondervonden dat de priesters een meerwaarde vormden voor de gemeenschap, ook in de scholen. Zij hoorden er gewoon bij. 

Kerk, geloof, bedienaars waren een deel van het leven van de parochiaan.  De meeste onderpastoors waren altijd vrolijk en blijgezind en hielpen waar mogelijk.

Onderpastoors in Maldegem 1948 - 1979:

E.H. Frans De Vleeschouwer, Hector Geerts, Marcel Snoeck, Maurits Doom, Stefaan De Waele, Antoon Van Cauteren, Amandus Broodcorens, Karel Maenhout en Guido De Jaeger. Intussen werden er ook diakens aangesteld.

E.H. Frans De Vleeschouwer (22 12 1910) (Maldegem 1944 - 1951). werd opgevolgd in 1951 door onderpastoor Maurits Doom. Zette zich in voor de kajotsters.

E.H. Hector Geerts, (Maldegem 1944 -1952), werd na 14 jaar vurig onderpastoor in Maldegem, aangesteld als pastoor in Vurste.  E.H. Hector Geerts was dagdagelijks betrokken geweest in de parochie en had overal een stempel nagelaten. Jarenlang sprak men nog over hem, dus zijn woorden werden niet snel vergeten. Hij deed dus heel hard zijn best op de preekstoel en buiten de kerk en de parochianen konden de raad aanvaarden of hun eigen zin doen, daar had E.H. Hector Geerts, niet echt een zicht op.  

Hij werd opgevolgd door E.H. Vedast Van der Poorten (1958 – 1968), geboren op 9 mei 1921, een zeer werkzaam maar rustiger priester.

E.H. Marcel Snoeck (22 07 1912) (Maldegem 1945 – 1954 was bijna 10 jaar onderpastoor geweest in Maldegem, zelfs jaren later werd nog over hem gesproken, dus hij liet sporen na ….

E.H. Maurits Doom (08 11 1918) (Maldegem 1951 - 1966). was heel begaan met de jeugd en de jeugdbewegingen tijdens zijn vijftienjarig leven in Maldegem. In 1952 werd de meisjes-Chiro gesticht en in 1958, de jongens-Chiro. E.H. Doom was proost en was erg betrokken bij de jeugd. Hij liet filmpjes, meestal godsdienstig getinte voorstellingen afdraaien in de oude brouwerij, boven de kelder van de voormalige brouwerij Van Mullem. In die kelder waar vroeger tonnen alcohol werden opgeslagen, werd een fuiflokaal opgericht waar er gedanst werd of geluisterd werd naar kleinkunstenaars die toen erg in trek waren. Dit gebouw werd afgebroken en vervangen door twee gloednieuwe lokalen aan de overkant, de Doomzaal. Intussen afgebroken en vervangen door openbare parkeerplaatsen voor de Noordstraat bewoners. In 1966 werd Onderpastoor Doom na veertien jaar Maldegem, aangesteld als pastoor in Rieme-Ertvelde. E.H. Stefaan De Waele (20 02 1918) (Maldegem 1954 - 1966). Op 20 december in 1954 volgde Onderpastoor Etienne of Stefaan De Waele E.H. Marcel Snoeck op. Onderpastoor Etienne De Waele was een heel, knap en zeer vriendelijk priester en nam al de taken van zijn voorganger over maar deed het op een rustiger manier. Hij was ook alom aanwezig, hij was zelfs zeer sportief, deed vurig aan sport in zwarte soutane, soms in de snikhete zon. Onderpastoors M. Doom en S. De Waele brachten vrolijkheid en vreugde in de parochie. Het was zoals het was.

(Onderpastoors in Maldegem 1948 -1979 wordt vervolgd).

De kerkelijke gebouwen zoals alle openbare gebouwen werden opgetrokken met de gelden en de giften van de inwoners van een dorp of een stad en horen toe aan de bevolking en worden onderhouden met het belastinggeld. De bedienaars van gelijk welke godsdienst worden betaald door de staat,zoals ook de directies, personeel en leekrachten op scholen betaald worden  dus door de burgers, omdat zij helpen waken over de geestelijke behoeften van een mens. Soms worden gelden en eigendommen geschonken aan de kerk die worden beheerd door een kerkraad die de gebouwen helpt onderhouden, het personeel in de kerk betaalt en de mensen in nood soms helpt. Vanouds werd de zorg voor de arme medemens overgelaten aan talloze kerkelijke en particuliere liefdadige instellingen, soms gebonden aan voorschriften van stedelijke overheden. Gemeenten konden soms subsidies verlenen, op voorwaarde dat dan ook de niet-kerkelijke armen werden bedeeld, dat is logisch.

Vóór de Franse Revolutie (1789–1799) werd de armenzorg meestal als een specifiek kerkelijke zaak beschouwd. De tijden zijn veranderd, er werd gezorgd voor allen door hen die werkten en hespaard en belegd  hadden door belastingen te innen. Na de Tweede Wereldoorlog ontstond de benaming ‘Gemeentelijke Sociale Dienst’, de burger zorgde voor de ander. Momenteel wordt dit armoede beleid, geleid door een bolwerk ‘Het Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Welzijn (OCMW)’ een openbare instantie per gemeente dat tot doel heeft elk persoon in de mogelijkheid te stellen een leven te leiden dat beantwoordt aan de menselijke waardigheid en diensten verstrekt aan armen, zorg aan ouderen en mensen met een handicap. Alles is uiteindelijk goed gekomen, de militante vorm van godsvrucht is verdwenen maar elk mens zorgt door zijn bijdragen voor de ander,  de grootste armoede wordt geniveleerd. Op die manier komen alle mensen in de hemel terecht want ze delen hun weelde op aarde, ze leven volgens de Bijbel.

Eens scrollen over de tekst, dan worden de lettertjes zichtbaar.

Filmpje van de deken Van Overbeke en de Leo De Kesel hulpbisschop, zicht op de tuin van de dekenij met een grote serre opzij. https://www.youtube.com/embed/LvUCMBVRLLE.

Filmpje met Bisschop, wandelingetje rond de Sint-Barbara kerk.

https://www.youtube.com/embed/XFEfpdKzDqA

FP-S8-3140 Afscheid van E.H. deken Paul Van Overbeke (film super8).

Speelpleinwerking: https://www.youtube.com/embed/Y4kGBhjjNtM

De laatste processie in Maldegem 1969: prachtig beeld van de jeugd en de parochiepriesters: https://www.youtube.com/embed/eSbTS6qc6RI

Vormsels met E.H. Van Overbeke, Broodcorens, De Kerpel en Van Cauteren:

S8-KV-CV-13058-2473 Het vormselritueel begin de jaren 1970 te Maldegem (film super8)./550

Begrafenis Alfons Verstuyf: E.H. M. Doom, E.H. P. Van Overbeke, E.H. Stefaan De Waele, koster René Verhaegen. Achtergrond geschenken en papierhandel Verhoeyen en Onderpastoors M. Doom en S. De Waele, Bronnen: kerkarchief, info Liber memorialis.  Verwoord M. Posman.

07-05-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De mens en de kerkgang na 1950. Deel 32 F.

We volgen E.H. Van Cauteren nog eventjes verder tot in Wondelgem. E.H. Van Cauteren werd aangesteld als pastoor in de Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk te KAPRIJKE (Plein)  van 1978 tot 1986. Hij kwam terecht in het prachtige landelijke dorp Kaprijke met een unieke, beschermde dorpskern. De pastorie, gelegen ten zuiden van de kerk was een oase van rust. De schoonbroers van E.H. Van Cauteren pakten de grote tuin aan, de woning werd grondig schoongemaakt. Alles was klaar voor een nieuwe start.

Naast zijn werk als parochieherder, erediensten leiden, kinderen dopen, volwassenen trouwen, doden begraven en zieken bezoeken richtte hij zijn ogen op een ideaal plekje om een sportzaal te bouwen naast de school aan de kerk. Hij had bouwen in de genen. Op 1 september 1980 was de fusie tussen de jongensschool en de meisjesschool met twee vestigingsplaatsen Plein en Voorstraat rond. Pastoor Antoon Van Cauteren wou een sporthal in de Voorstraat en wilde ook klassen bij bouwen zodat alle leerlingen op één vestigingsplaats zaten. Zijn idee kreeg vorm en in 1986 werden de sporthal en de klassen plechtig ingehuldigd. De Sporthal werd gebouwd onder zijn impuls. De juiste datum kan men terugvinden op een gedenkplaat aan de ingang. De jeugd van Kaprijke kon aan sport doen in eigen dorp. Hij liet ook de beiaard vernieuwen.

Elodie Van Vynckt - De Beer (6 april 1894 – 27 februari 1986) verhuisde mee als huishoudster naar Kaprijke, ze was toen al 84, dus betrekkelijk oud om te zorgen voor het huishouden op de pastorij. Dit typeerde Antoon Van Cauteren wel, hij droeg altijd zorg voor een ander en werd ervoor gewaardeerd en geliefd. Hij zocht en vond een oplossing.

Pastoor Van Cauteren schakelde toen de hulp in van de Maldegemse Margriet Engels en haar echtgenoot. Zij kwamen er drie dagen om eten klaar te maken voor enkele dagen en schoon te maken. De echtgenoot van Margriet, Odiel Van Vynckt, een gepensioneerd douanier die o.a. in Strobrugge zijn dienst uitoefende verzorgde regelmatig de tuin.  De hond Saara zorgde voor een vrolijke noot in de drukke pastorij.

Margriet heef dertig jaar gewerkt voor de parochiepriester waarvoor iedereen haar heel dankbaar was. Zij was ook heel actief in Maldegem, zij was bovendien medeoprichter van het Witgele Kruis, zij zong 57 jaar lang in de koren, K.A.V., Andante, Begrafeniskoor Sint-Barbara, ze was dertig jaar verantwoordelijke voor de Lourdes bedevaarten, zij droeg haar steentje bij voor Broederlijk Delen en de 11.11.11 actie en zij was zestig jaar bestuurslid van de K.A.V. – nu Femma. Veel dankbaarheid ging uit naar deze eenvoudige huisvrouw die heel haar leven al haar vrije tijd besteedde aan de kerk en haar medemens. (Nieuwsblad)

Margriet Engels ontving Gouden Ereteken van Sint-Bavo, eind maart 2018 in de Sint-Medarduskerk in Ursel. Als erkenning voor haar inzet voor de kerk kreeg ze uit handen van de deken het Gouden Ereteken van Sint-Bavo. Monseigneur Luc Van Looy, de bisschop van Gent, voegde ook een diploma bij het ereteken. Hij bedankte Margriet Engels voor 53 jaar diensten aan de kerk. In de parochie en in de gemeente zijn er altijd mensen die vrijwillig een handje toesteken, vrijwilligers dragen de gemeenschap.

E.H. Van Cauteren kon de mensen warm maken voor sport en avontuur en organiseerde bedevaarten naar LOURDES en naar ROME, met de FIETS. De reisroute werd nauwkeurig uitgestippeld zonder gps en elke dag reed de parochiepriester met zijn team 100 tot 140 kilometer. Stel je voor dat je naar Rome fietst  en de paus de hand kan drukken! Ik denk niet dat dit nu nog zou lukken tussen het vertiendubbeld verkeer.

Bronnen: Liber Memorialis, met dank voor de foto (paus) en de info aan Margriet Van Vynckt-Engels. Foto kerk door Jean-Pierre Pottelancie.

05-05-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Getuigenissen over 100 jaar kerk. Deel  22. 

E.H. A. Van Cauteren in Kaprijke.

Over de tekst scrollen, hij is onzichtbaar, heel vreemd.

Quote M. P. : ‘

We volgen E.H. Van Cauteren verder. Hij is zowat de ‘laatste der Mohikanen’ en wat er ook gezegd, geschreven wordt over de priesters en de kerk in ’t algemeen. Ik denk dat elk mens zijn best doet voor zichzelf, de omgeving en in zijn beroep. De een heeft goede ervaringen en de ander heeft slechte ervaringen met andere mensen. Het is iets van alle tijden.”

E.H. Van Cauteren werd aangesteld als pastoor in de Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk te KAPRIJKE (Plein)  van 1978 tot 1986. Hij kwam terecht in het prachtige landelijke dorp Kaprijke met een unieke, beschermde dorpskern. De pastorie, gelegen ten zuiden van de kerk was een oase van rust. De schoonbroers van E.H. Van Cauteren pakten de grote tuin aan, de woning werd grondig schoongemaakt. Alles was klaar voor een nieuwe start.

Naast zijn werk als parochieherder, erediensten leiden, kinderen dopen, volwassenen trouwen,  doden begraven en zieken bezoeken richtte hij zijn ogen op een ideaal plekje om een sportzaal te bouwen naast de school aan de kerk. Hij had bouwen in de genen. Op 1 september 1980 was de fusie tussen de jongensschool en de meisjesschool met twee vestigingsplaatsen Plein en Voorstraat rond. Pastoor Antoon  Van Cauteren wou een sporthal in de Voorstraat en wilde ook klassen bij bouwen zodat alle leerlingen op één vestigingsplaats zaten. Zijn idee kreeg vorm en in 1986 werden de sporthal en de klassen plechtig ingehuldigd. De Sporthal werd gebouwd onder zijn impuls. De juiste datum kan men terugvinden op een gedenkplaat aan de ingang. De jeugd van Kaprijke kon aan sport doen in eigen dorp.

Hij liet ook de beiaard vernieuwen.

%%%FOTO1%%%

Elodie Van Vynckt - De Beer (6 april 1894 – 27 februari 1986) verhuisde mee als huishoudster naar Kaprijke, ze was toen al 84, dus betrekkelijk oud om te zorgen voor het huishouden op de pastorij.

Dit typeerde Antoon Van Cauteren wel, hij droeg altijd zorg voor een ander en werd er voor gewaardeerd en geliefd. Hij zocht en vond een oplossing.

Pastoor Van Cauteren schakelde toen de hulp in van de Maldegemse Margriet Engels en haar echtgenoot. Zij kwamen er drie dagen om eten klaar te maken voor enkele dagen en schoon te maken. De echtgenoot van Margriet,  Odiel Van Vynckt, een gepensioneerd douanier die o.a. in Strobrugge zijn dienst uitoefende verzorgde regelmatig de tuin.  De hond Saara zorgde voor een vrolijke noot in de drukke pastorij.

Margriet heef dertig  jaar gewerkt voor de parochiepriester waarvoor iedereen haar heel dankbaar was. Zij was ook heel actief in Maldegem, zij was bovendien medeoprichter van het Witgele Kruis, zij zong 57 jaar lang in de koren, K.A.V., Andante, Begrafeniskoor Sint-Barbara, ze was 30 jaar verantwoordelijke voor de Lourdes bedevaarten, zij droeg haar steentje bij voor Broederlijk Delen en de 11.11.11 actie en zij was 60 jaar bestuurslid van de K.A.V. – nu Femma. Veel dankbaarheid gaat uit naar deze eenvoudige huisvrouw die heel haar leven al haar vrije tijd besteedde aan de kerk en haar medemens.

Margriet Engels ontving Gouden Ereteken van Sint-Bavo, eind maart 2018  in de Sint-Medarduskerk in Ursel. Als erkenning voor haar inzet voor de kerk kreeg ze uit handen van de deken het Gouden Ereteken van Sint-Bavo. Monseigneur Luc Van Looy, de bisschop van Gent, voegde ook een diploma bij het ereteken. Hij bedankte Margriet Engels voor 53 jaar uitnemende diensten aan de kerk.

E.H. Van Cauteren kon de mensen warm maken voor sport en avontuur en organiseerde bedevaarten naar Lourdes en naar Rome, met de FIETS. De reisroute werd nauwkeurig uitgestippeld zonder gps en elke dag reed de parochiepriester met zijn team 100 tot 140 kilometer. Stel je voor dat je naar Rome fietst  en de paus de hand kan drukken!

Ik denk niet dat dit nu nog zou lukken tussen het vertiendubbeld verkeer.

%%%FOTO2%%%

Bronnen: Liber Memorialis, met dank voor de foto’s en de info aan Margriet Van Vynckt-Engels.

Bijlagen:
A. V. C. bij de paus deel 22.jpg (305.1 KB)   
kerk Kaprijke internet.jpg (49.4 KB)   

“Getuigenissen over 100 jaar kerk”.

E.H. Antoon Van Cauteren werd aangesteld als pastoor in WAARSCHOOT, Kerkstraat 7, van 15 juli 1986 tot 14 juni 2008, 12 jaar lang.

Quote:

Een priester is in vele religies, een tussenpersoon tussen God en de gelovige mensen. Het woord is afgeleid van het Griekse: presbyter,  dat oudste (van de gemeente) of ouderling betekent.

In de Katholieke Kerk is een priester een man die, na een opleiding van zes tot zeven  jaar aan een seminarie of ander vormingsinstituut, van een bisschop de priesterwijding heeft ontvangen. Door deze sacramentele wijding is hij in staat om de zes andere sacramenten toe te dienen. Een priester belooft bij zijn wijding gehoorzaamheid aan de bisschop die hem wijdt. (Internet)

Wie als ouderling kan terugkijken op het leven en denken, ik heb mijn best gedaan, dan is alles goed. geweest.

We volgen E.H. Antoon Van Cauteren als pastoor in WAARSCHOOT. Hij was een innemend, sociaal en dynamisch mens, hij werd er aanvaard in de parochie en had er direct vrienden.  Tijdens de vakantieperiodes betrok hij E.H. André De Bock (04 09 1921 - 21 01 2010) een priester met een beperking, in zijn sportieve avonturen. Ook priesters moeten er eens uit.

E.H. André De Bock was eerder leraar in Dendermonde, onderpastoor in Waarschoot en in Hamme en pastoor in Waasmunster en was na zijn handicap op rust in Waarschoot. E.H. Antoon Van Cauteren betrok hem in zijn plannen en hij slaagde erin om prachtige reizen met de auto te organiseren, de rolstoel achterin. Samen met Margriet Engels en haar man Odiel Van Vynckt trokken ze naar Praag, Compostella, Zwitserland en Nederland! Zij hadden de tijd van hun leven want hun eerwaarde chauffeur en begeleider was een aangenaam gesprekspartner en enorm belezen, dus de reis zal piekfijn uitgekiend geweest zijn.

Op de foto met rolstoel, samen op reis in 1997, in Oostenrijk. E.H. Van Cauteren nodigde E.H. André De Bock elke vrijdag uit om ’s middags te komen eten. Soms kwamen gelovigen uit vreemde landen zich bezinnen en die werden ook verwelkomd in de pastorij.

E.H. Antoon Van Cauteren had in Waarschoot een prachtige tuin waar elk jaar een familiefeest gehouden werd! De hond Sara beleefde er dolle pret.

Toen hij pastoor was in Waarschoot, brandde op nieuwjaarsnacht 2002 de Sint-Ghislenuskerk af en heel Vlaanderen was in shock. Op 1 januari 2002 werd het dorpsbeeld van Waarschoot voorgoed veranderd. Toen werd de Sint-Ghislenuskerk in de as gelegd. De brand begon aan een altaar kleed, breidde zich uit aan de kerststal en uiteindelijk kon alleen de oude kerktoren worden gevrijwaard. De Sint-Ghislenuskerk was een driebeukige hallenkerk met een kern uit de 14de eeuw en bouwperiodes tot in de 20ste eeuw.

De parochie met de bezieler pastoor Antoon Van Cauteren, de kerkfabriek, de gemeente en het bisdom bleven niet bij de pakken zitten en zorgden ervoor dat de nieuwe kerk herrees en ook andere gebruiksmogelijkheden kon bieden. De eerstesteenlegging gebeurde op 10 september 2005 en de inwijding door Mgr. Van Looy volgde op 24 juni 2007.

Op 30 augustus 2003 vierde E.H. Van Cauteren zijn 50 jaar priesterschap en dankte met een dankviering voor 50 jaar in dienst van God en van de mensen, met de woorden van Joannes, 15:16:

‘Niet jullie hebben mij gekozen, neen ik heb jullie gekozen en ik heb de taak gegeven eropuit te gaan en vrucht te dragen, vruchten die blijvend zijn.’

Het misboekje dat door elk gelovige mocht meegenomen worden naar huis is doordrongen van de Blijde Boodschap, van God en van dankbaarheid voor alles wat op de weg van deze priester kwam, diep geluk en dankbaarheid.

Op 14 juni 2008 trok Pastoor Antoon Van Cauteren voor de laatste keer de deur van zijn pastorie in Waarschoot achter zich dicht. De tachtigjarige priester verhuisde naar Wondelgem. De pers vermeldde zijn weemoedige woorden:

'Natuurlijk vertrek ik met veel spijt. Wat je jarenlang hebt opgebouwd, stopt nu'. 'Ik was een bevoorrecht man'.

Bronnen: Liber Memorialis, met dank voor de foto’s en de info aan Margriet Van Vynckt-Engels. Verwoord M. Posman.

04-05-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

“Getuigenissen over 100 jaar kerk”. Deel  24. 

E.H. Antoon Van Cauteren verlaat de pastorij in Waarschoot en gaat naar WONDELGEM in 2008.

Ook de parochie in Waarschoot werd afgesloten met een dankmis (15 06 1986 – 14 06 2008) op 7 juni 2008 met hetzelfde Engels 

Het afscheidskaartje met mooie foto’s van zijn leven in Waarschoot, vermeldde ook het gedichtje van Manu Verhuist:  …

De priester is vandaag een zeldzaam exemplaar, een spoorteken bijna uitgeveegd,

van iemand die hem voorging, lang geleden.

Hij draagt behoedzaam, als in een broze kruik, zijn boodschap van bevrijding.

De kruik is zijn eigen leven.

Hij draagt de boodschap tussen misverstand en onbegrip, tussen spot en medelijden.

De priester is vandaag een zeldzaam exemplaar; tevreden en gelukkig in een wereld van ‘nooit genoeg’.

Zijn vrede zit van binnen, in de binnenkamer van zijn hart als hij luistert naar Zijn Heer en Vriend. En elke avond mag Hij hem na bidden:  “Hij die mij gezonden heeft, is altijd bij Mij. Hij laat me nooit alleen.” (Joh. 8, 29).

Op 80-jarige leeftijd vertrok E.H. Van Cauteren naar een woning vlakbij de kerk in Wondelgem Sint-Catharina, waar hij nog altijd woont en waar hij de laatste tien jaar optrad als hulppriester bij de erediensten en de vele mensen die hij ging bezoeken in de ziekenhuizen in Gent zijn hem dankbaar.

Voorwaar een dynamisch priester met een rijk gevuld parochiaal leven. 

De 87-jarige schoondochter van Elodietje, een verpleegster fungeert als huishoudster en met wat hulp gaat deze 90-jarige parochiepriester zachtjes in het leven verder.

Hij kan terugkijken op een actief en sportief, christelijk leven in elke parochie waar hij verschillende jaren doorbracht, het goede bereikte  en toch wel overal een stempel naliet.

E.H. Van Cauteren was een goed zielenherder met hart voor de mensen, conservatief zowel in kerkelijk als sociaal opzicht en dus een kind van zijn tijd zoals elk mens een kind van zijn tijd is.Bronnen: Liber Memorialis, met dank voor de foto’s en de info aan Margriet Van Vynckt-Engels.

Noël Ryheul is gekend als cineast van alle evenementen in Groot-Maldegem de laatste 50 jaar en hij maakt een afzonderlijke bundel over de parochiepriesters. U kan hen eens bekijken als ’t regent …. En ’t regent hier vaak in Maldegem.

Bij deze vriendelijke groeten en dank aan E.H. Antoon Van Cauteren. Verwoord M. Posman.

01-05-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Jos Paridaen en Dominik Hasekamp stellen ten toon in de etalage Huis Hans Dobbelaere in de Noordstraat.  

Tien jaar geleden startte JOS PARIDAEN een opleiding aan de KUMA te Maldegem. Hij had toen net een proces van beginnend herstel van een herseninfarct achter de rug en een terugkeer naar zijn vroegere job als leraar zat er niet meer in.

Hij koos voor schilderkunst, omdat die richting hem het meeste aansprak. Zijn zeer bezielende leermeester Piet Hoens moedigde hem aan om zich in een fantasiewereld met acryl en olieverf uit te leven.

Hij startte aan de kunstacademie Maldegem op 1 september 2008. Algemene beeldvorming, schilderen en kunstgeschiedenis met als eindwerk een beschrijving over het leven en het werk van de bekende schilder Fernando Botero.

Momenteel volgt Jos Paridaen 4e jaar tekenkunsten. Al doende leert men, maar voor hem was en blijft het geen eenvoudige klus te tekenen met verf en gelukkig kon hij terugvallen op deskundige begeleiding. Je moet met heel wat aspecten rekening houden. De vorm, richting, negatieve ruimte, grootte enz. Dan heb je nog de keuze van het materiaal waarmee gewerkt wordt. Naast potlood met diverse hardheid gaat een wereld open met krijtsoorten, inkt, verf enz. Het is de ultieme uitdaging om vorm en kleur in de juiste verhouding neer te zetten en daar met tevredenheid op terug te kijken. Dit laatste valt zo nu en dan best zwaar, want op de vraag wat perfectie is kan men moeilijk antwoord geven. Iedereen ziet dat met eigen ogen en als je je in de deskundige tekenwereld verdiept blijkt ook daar een golflijn van waardering en bewondering te bespeuren.

Op zijn WAKtafel ligt ook een tekenboek waarbij hij de bezoeker uitnodigt ook eens het potlood te nemen en in zijn tekenboek een tekening te maken. Jos Paridaen hoopt, dat velen gebruik zullen maken van deze uitnodiging naar de WAK. Mensen met verborgen talenten zullen gestimuleerd worden ook eens een tekenpotlood of verfkwast te nemen en ontdekken, dat ook zij vaak verborgen talenten hebben.

Jos Paridaen en Dominik Hasekamp stellen ten toon in de etalage Huis Hans Dobbelaere in de Noordstraat. De schaars geklede dames en heren laten zich graag verwarmen door de vele kachels met als thema: ‘Hier vinden we noodzakelijke en deskundige warmte’.

Na een tragische gebeurtenis in 2011, kon DOMINIK HASENKAMP zich verliezen in de tekenkunst. Dankbaarheid, levensmoed en liefde inspireerden hem zijn emoties tot uitdrukking te brengen. Hij brengt fantasie, het bovennatuurlijke op een boeiende manier in beeld. Elfen, draken, engelen, feeën, dromen en wensen worden een grijpbaar geheel. De meeste tekeningen zijn gemaakt met Faber Castell potloden en pastel krijt van Schmincke,  heel zachte en felle kleuren. Het creëert een effect alsof het geschilderd is. De kracht, de schoonheid en tegelijkertijd de sierlijkheid van vrouwelijke wezens brengt hij naar voor.

Verwoord door Marianne Posman.

http://www.bloggen.be/wakinmaldegem/

http://www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem/

FOTO's FACEBOOK

25-04-2018 om 09:05 geschreven door Marianne Posman 1

Rohnny Massin stelt tentoon tijdens de WAK 2018 in Maldegem.

_{Zijn hobby is tekenen en hij is autodidact, door allerlei omstandigheden is het er nooit van gekomen om academie te volgen en tot drie jaar geleden tekende hij eigenlijk heel sporadisch. Toen hij een profiel aanmaakte op facebook ontdekte hij materialen en mogelijkheden die hij experimenteerde. Wat technieken aangaat is alles losse pols, hij weet wel ongeveer hoe gezichtsverhoudingen in elkaar zitten en kent ook raster, maar die dingen werken voor hem niet echt, te omslachtig en teveel lijnen op een blad.  Hij heeft pastel leren kennen en hij gebruikt dat graag maar hij is ook bezig met grafiet en dan vooral met vulpotlood. In welke categorie zijn werkjes vallen is niet echt belangrijk. Hij wil gewoon kunnen tekenen met het materiaal dat hem boeit.}

_{Rohnny kent de WAK en de Wak activiteiten via zijn vriendin Marie-Paule Martens, die al vaker heeft deelgenomen aan de WAK.}

_{De werken die tijdens de Week van de Amateurkunsten tentoon gesteld worden, zijn werken op A4 formaat en de kaders hebben 30 X 40cm als afmeting. Het is pas de tweede keer dat hij publiek tentoonstelt. In 1998 heeft hij deelgenomen aan een openluchttentoonstelling in Sterrebos in Stevoort.}

_{Hij hoopt tijdens de WAK 2018 zijn werken te tonen, misschien te verspreiden en ook contact te leggen met andere kunstenaars en kunstvormen. Indien zijn werken de ander kan raken op een fijne manier of een fijn gevoel geven dan is zijn doelstelling bereikt.} 

_Z

25-04-2018 om 09:02 geschreven door Marianne Posman 1

WAK 2018 MALDEGEM van 27 april TOT 6 mei 2018.

THEMA: KUNST BUITEN!

Het is weer zover. Tijdens DE TIENDAAGSE van de Wak wordt een hele waaier van kunstwerken en -activiteiten naar voor gebracht, beleefd en tentoongesteld op diverse locaties in Groot-Maldegem. Elk jaar opnieuw, bij het begin van de lente, levert de gemeentelijke Cultuurdienst in samenwerking met tientallen amateurkunstenaars gigantische inspanningen, om verbazingwekkende kunstvormen van allerlei disciplines naar voor te brengen, telkens onder een ander thema.

De moed, de ijver, de wilskracht en de originele en creatieve verbeeldingskracht van deze kunstenaars zijn verbazingwekkend. Dank zij de Cultuurdienst, gesteund door alle mogelijke gemeentelijke en andere diensten, spant zich een plaatselijk team kunstenaars in om de omgeving te motiveren en te stimuleren met originele ideeën en perspectieven.

De WAK vormt een steeds terugkerend artistiek bolwerk waar de kunstenaar zijn talenten kan ten toon stellen en verspreiden.

De WAK zet de amateur kunstenaar in de kijker met een ophefmakende reeks activiteiten en tentoonstellingen die het kunstminnend hart niet anders kan dan beroeren.

De WAK nodigt alle belangstellende inwoners van Maldegem en omstreken uit om de amateurkunstenaars tijdens diverse activiteiten te ontmoeten, aan het werk te zien, te horen, te bewonderen en er van te genieten.

De WAK is een uitzonderlijk initiatief dat elk inwoner van ons dorp er moet toe aanzetten om de verwezenlijkingen van diverse kunstenaars uit de streek te leren kennen. Elk inwoner van Maldegem, van klein naar groot heeft de mogelijkheid om in eigen dorp, kunst mee te maken, te beleven en te smaken.

‘Kunst buiten’ komt tot uiting in veelvuldige publieke en meer private voorstellingen en shows. Talrijke artistieke activiteiten worden verweven met de natuur en in het straatbeeld van Groot Maldegem, in “KUNST IN DE VITRINES”, in de natuurlijke omgeving van het Sint-Annapark, in CC. Den Hoogen Pad, in de BIB en het nieuwe jeugdhuis en in talrijke privé galerijtjes.

Tentoonstellingen van “Kunst … BUITEN” en open ateliers in de KUMA en in het gerenoveerde gemeentehuis, optredens van bekende koren en uitvoeringen van muziek maatschappijen, in en rond de kerk van Adegem, van Middelburg en in de Academie voor Muziek, Woord en Dans, de KUMA, de bibliotheek, in de vitrines. Op talrijke locaties verspreid over het centrum zullen tijdelijk kunstvoorwerpen onze landelijke dorpskern sieren.

Groot Maldegem wordt een open en toegankelijk paradijs voor allen die zich interesseren voor kunst. De activiteiten tijdens WAK 2018, zijn een aanrader voor allen die houden van kunst en natuur. Een nauwkeurige lijst met de chronologische volgorde van de activiteiten kan geraadpleegd worden op de website Maldegem of op de Wakblog Maldegem.

WAK 2018 in Maldegem – meer info: Cultuurdienst: www.maldegem.be/cultuurnieuws/#wak,  Zoek via ‘UiT in Maldegem: vrije tijd en vorming’. (Marianne Posman).

 FOTO'S FACEBOOK

25-04-2018 om 08:12 geschreven door Marianne Posman 1

Roos Nuytens exposeert in het gemeentehuis en neemt deel aan ‘Kunst in de vitrine’ bij Sanitair Bollé. Zij werd geboren in 1945 in Heestert, tegen Kortrijk waar zij geboeid was door de weidse natuur, grote landschappen en de kleine pittoreske landhuizen en huisjes. Zij schilderde heel jong al, aquarellen en olieverfschilderijtjes.

Zij schildert dieren, vogels, dansers, landschappen, kleine landelijke huisjes, bloemen (irissen, hortensia’s enz.), naakt naar model, portretten, stillevens, stads- en zeezichten, stranden, reisindrukken geïnspireerd door haar omgeving, maar ook Nederland bracht inspiratie.

Haar diverse thema’s en kleurrijk palet trekken de aandacht. Zij tekent en schildert wat in haar hart opkomt.

Zij is getrouwd met Boudewijn De Lille en heeft vele jaren in Maldegem gewoond. Zij heeft talrijke kleinkinderen in Maldegem en verder die genieten van haar talent.

http://www.bloggen.be/wakinmaldegem/

http://www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem/

Verwoord door Marianne Posman.

Foto's zie facebook.

25-04-2018 om 08:07 geschreven door Marianne Posman 1

RITA LONGUEVILLE STELDE TENTOON IN HET GEMEENTEHUIS!

Rita Longueville met roots in een van de mooiste wijken van Maldegem, Moerhuize waar je de vogeltjes nog hoort fluiten en de stilte je omarmt, stelde tentoon tijdens de WAK 2018.

Zij volgde jarenlang les aan de KUMA, nam nog niet vaak deel aan tentoonstellingen maar als  ze met  haar werk naar buiten komt, valt haar gave direct op, haar werken zijn echt wondermooi.

De werken hoeven geen uitleg, ze spreken voor zich. .

Zij is een vriendelijke dame die reeds heel lang schildert, in alle stilte en bescheiden in haar rustige wijk. Maar haar werken springen direct in het oog. Ze boeien, geven rust, zijn mooi, ze spreken een uitzonderlijke taal. Er hoeft geen uitleg bij. Al haar werken stralen warmte uit, vrede en geluk.

25-04-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Keramiek Veronique stelt ten toon tijdens de Wak 2018 in MALDEGEM.

VÉRONIQUE CAUCHIE hoopt met haar deelname aan de WAK anderen aan te zetten in de boeiende en ontspannende wereld van de keramiek. Véronique Cauchie  van Kandlbinder Veronique, heeft een  atelier in de Bogaardestraat 156, 9990 Maldegem. Zij is als keramiste al jarenlang actief, zij volgde les bij Rudi Delanghe, Dirk Vanhaeren en aan het CNIFOP in La Borne, Frankrijk. Zij volgde ook zes jaar academie in Eeklo. Verder is zij ook actief in het kunstcollectief keramiek atelier Cuesta dat ondergebracht is in de hoeve van het Drongengoed, Ursel. In september 2012 besloot zij om haar passie verder uit te bouwen en opende een eigen zaak “Keramiek Veronique”. In haar atelier vervaardigt zij handgemaakt keramiek van kunst tot dagelijkse gebruiksvoorwerpen.

Door het initiatief van de gemeente die hiervoor veel tijd en energie insteekt is de WAK een gelegenheid om eens extra naar buiten te komen met de werken. 

Het is haar vierde deelname aan de WAK. Soms doe je wel inspiratie op door andere kunst te zien, het zit soms in kleine hoekjes.

Zij wordt benaderd door andere kunstkenners, nam deel aan een basiscursus aquarel schilderen en leerde technieken die ook in de keramiek kunnen gebruikt worden. De werken hebben reeds tweemaal met succes tentoon gestaan bij schoenmakerij Dumon en verder heeft zij zelf thuis een ruimte om te exposeren. Jaarlijks neemt zij ook deel aan een aantal ambachtsmarkten. Door de grote vraag is zij sinds dit jaar gestart met privélessen in beperkte groep van 2 à 3 personen maximum, hoofdzakelijk is dit draailes aangevuld met opbouw. 

Tijdens de WAK 2018 neemt zij deel aan de groepstentoonstelling in het gemeentehuis. Tijdens eerdere edities werden ook demonstraties gegeven. 

Iedere kunstenaar amateur of niet, is fier op zijn werken en komt er graag naar buiten. Het zien van tevreden en blije blikken werkt heel motiverend! Het bereik vergroten en wat meer naambekendheid is altijd leuk meegenomen. Met haar deelname aan de WAK hoopt zij anderen aan te zetten in de boeiende en ontspannende wereld van de keramiek.  Verwoord door M. Posman

Kandlbinder Veronique, Bogaardestraat 156, 9990 Maldegem.

www.keramiekveronique.be

http://www.bloggen.be/wakinmaldegem/

http://www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem/

ZIE FOTO'S FACEBOOK!!!!

25-04-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

24-04-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Dichteres LUCIE PUTZEIJS laat het  Sint-Annakasteeltje aan ‘t woord.

23-04-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

CATHÉRINE MARTENS stelt tentoon tijdens de WAK 20018 in Maldegem.

_{Cathérine MARTENS heeft heel haar leven heel graag en vlot getekend en zij volgde jarenlang tekenles aan de academie van Brugge. Later volgde zij les aan de academie van Hove en aan de academie van Bornem.}

_{Vier jaar geleden begon zij te schilderen, hoewel penseel en verf niet echt haar ding waren.  Het was vooral haar omgeving die haar aanmoedigde om te schilderen. En wat een resultaat!. Zij zit nu in het tweede jaar schilderkunst in de Kuma te Maldegem. Dit jaar neemt zij voor de tweede keer deel aan de Wak.  Het is een unieke kans om haar werk aan een geïnteresseerd publiek te laten zien.   Zij  hoopt zo wat feedback te krijgen.}  

_{Tot nog toe schilderde zij steeds met acryl. Dit schooljaar waagt zij zich aan de olieverf. Zij kiest niet voor één specifiek onderwerp, maar schildert alles wat haar kan boeien, portretten, stillevens, landschappen, enz. in een eerder realistische stijl. Zij vindt het belangrijk geloofwaardig verschillende texturen te kunnen weergeven : huid, pels, water, porselein bv. maar zij zorgt er wel voor dat zij geen kopie van een foto maakt. Zij is nog lang niet uitgeschilderd en dat terwijl zij vroeger niet inzag waarom je een penseel zou vastnemen zolang er potloden bestonden. De meeste van haar werken zijn adembenemnd. Veel succes! Verwoord Marianne Posman.}

_{Zie ook facebook. ttp://www.bloggen.be/wakinmaldegem/}

_http://

22-04-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Marie Paule Martens stelt tentoon tijdens de WAK 2018 in Maldegem.

_{Marie Paule Martens is bedreven in schilderen en tekenen. Zij neemt voor de derde keer deel aan de Wak Maldegem en er werden ook werken tentoongesteld in het vroegere ziekenhuisgebouw in Eeklo en Sijsele. Verder hangen er ook werken in Frituur Schouwburg in Maldegem met de mogelijkheid tot aankoop. Zij creëert graag vanuit een basis foto die verder uitgewerkt worden vanuit haar fantasie Ze schildert met acryl in combinatie met structuren en allerhande materialen afwisselend surrealistisch en figuratief. Zij heeft in het verleden workshops en cursussen gevolgd en houdt de mogelijkheid open om nog opleidingen te volgen.}

_{Zij hoopt dat tijdens de Wak, het publiek haar werken waardeert en hoopt op boeiende contacten.}

21-04-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Tijdens de WAK is ANITA VERBIEST  altijd van de partij!.

Anita Verbiest werd geboren in Waarschoot, maar zij woont meer dan een halve eeuw  in Maldegem. Anita is gekend in Maldegem want zij werkte jarenlang als halftijds redster in het zwembad van Maldegem en  veel Maldegemnaars leerden bij haar zwemmen.  Naast deze watersport houdt zij van  wandelen en fietsen. Haar vrijetijdsbesteding bij uitstek blijft echter het creatief bezig zijn en zij evolueert steeds verder.

Zijde beschilderen, aquarel en acryl op doek, zij kan alles aan.

Anita Verbiest heeft ongetwijfeld een eigen stijl ontwikkeld en haar levendige schilderijtjes getuigen van frisheid en natuurlijkheid. Zij heeft een collectie stillevens, landschappen, bostaferelen en schilderijen met zeezichten waar heel veel mensen van genieten.i

%%%FOTOjdens de WAK is ANITA VERBIEST  altijd van de partij!.

AnitaV Verbiest werd geboren in Waarschoot, maar zij woont meer dan een halve eeuw  in Maldegem. Anita is gekend in Maldegem want zij werkte jarenlang als halftijds redster in het zwembad van Maldegem en  veel Maldegemnaars leerden bij haar zwemmen.  Naast deze watersport houdt zij van  wandelen en fietsen. Haar vrijetijdsbesteding bij uitstek blijft echter het creatief bezig zijn en zij evolueert steeds verder.

Zijde beschilderen, aquarel en acryl op doek, zij kan alles aan.

Anita Verbiest heeft ongetwijfeld een eigen stijl ontwikkeld en haar levendige schilderijtjes getuigen van frisheid en natuurlijkheid. Zij heeft een collectie stillevens, landschappen, bostaferelen en schilderijen met zeezichten waar heel veel mensen van genieten.

%%%FOTO1%%%

20-04-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Tijdens de WAK 2018  neemt VERA DEDEURWAERDERE deel aan de gemeentelijke tentoonstelling in  MALDEGEM.

Een veelzijdige kunstenares, afkomstig uit Meulebeke maar jarenlang verankerd in Maldegem als echtgenote van Dokter Joos. Zij is een boeiende verschijning die haar leven kleur gaf als veelzijdig kunstschilder.

Ook deze keer, spreken de tentoongestelde werken voor zich. Het werk is apart en doet nadenken. Een knappe verschijning, bewogen en bevlogen door haar wereld van vormgeven en creëren. Haar inspiratiebron is onder andere het platteland in en rond Maldegem, een land van vlakken en lijnen. Ons geliefd landschap werd veelvuldig vereeuwigd op doek door kunstenares Vera Dedeurwaerdere.

“Schilderen is leven en leven is een kunst. Het schilderen van de natuurlijke omgeving, van licht, water en aarde zijn in de eerste plaats een vorm, pas in de tweede plaats verwijzen ze naar een anekdotische werkelijkheid. Binnen een schilderij is de natuur het zinderende leven zelf, de totaliteit van de schepping. Schilderen is een manier om het onbeheersbare en het onberekenbare in het leven uit te drukken. Schilderijen zijn de weerspiegeling van het onnoembare”.

%%%FOTO1%%%

Hierin verwoordt de kunstenares de betekenis van haar werken. Zij creëert een vorm die telkens opnieuw terugkeert en die onbewust een eigen leven gaat leiden. Zij wil de emotie, de stemming, het gevoel achter “die lijn in de natuur” openen en tot leven brengen Van bij het begin volgde zij duidelijk haar eigen weg en ontwikkelde dan ook rechtlijnig haar aparte manier van werken. De overweldigende natuur overgoten door licht kwam tot uiting in haar expressieve doeken. De klaarheid van de weerspiegeling van een landschap in stil water, een eenvoudig, zuiver en tijdelijk beeld van een landschap werd evenwichtig opgevangen. Gewoon adembenemend hoe een creatief mens zo iets kan weergeven. Ze had talrijke tentoonstellingen in en rond België. Haar deelname aan de WAK 208 was verrijkend. Foto Els Stevens.

20-04-2018 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1