|
OUD-LEERLINGE VAN DE ZUSTERS MARICOLEN MALDEGEM, JACQUELINE GOOSSENS JOURNALISTE, SCHRIJFSTER EN STADSGIDS IN NEW YORK!
Jacqueline's New York en de website: https://jacquelinegoossens.wordpress.com
Daar vindt u een uitgebreide selectie van haar columns en ander journalistiek werk, alsook een interview van Jacqueline door Erik Raspoet.
De Maricolen brengen zoals alle scholen trouwens, reeds jarenlang heel wat talent naar voor. De Zusters zijn nu uitgestorven maar ze leven verder in de Maricolen
.
Hi JACQUELINE! Wij als oud-leerkrachten van de Zusters Maricolen horen weleens iets hier en daar over de oud-leerlingen en als zij iets speciaals doen, het goed stellen, voelen wij ons trots. Wij hebben allen heel veel oud-leerlingen dus het is soms moeilijk om hen te plaatsen! Maar u bent een buitenbeentje! U sprong eruit als leerlinge, een knap meisje, zeer verstandig en behoorlijk kritisch.
Ik was leergierig maar zeker geen model leerlinge. Vooral vanaf het begin van het middelbaar begon ik behoorlijk eigenzinnig en kritisch te zijn. Ik denk graag dat die trekken me later goed van pas zijn gekomen als schrijfster en New Yorker. Mijn thuissituatie was soms moeilijk en dat maakte me weleens treurig. Maar al bij al was en ben ik veerkrachtig. Nog een trek die me goed van pas komt in New York.
Nu alle kids zijn een beetje dwars en opstandig na hun Plechtige Communie of hun Lentefeest. Wij merkten daar echt niet heel veel van. Het was toen nog een echt gedisciplineerde meisjesschool en ik herinner me dat het er over t algemeen heel rustig aan toe ging. Die meisjes deden nu eens alles wat je van hen verlangde, en dat was heel veel, ze moesten studeren om vooruit te geraken. Ik herinner me zelfs geen enkele spelbreker en ik heb nochtans een goed geheugen! Ik zeg wel
. In de meisjesschool! Waren dat glorieuze tijden voor de leerkrachten! Welke richting heeft u gevolgd bij de Maricolen? Wat heeft u gedaan na uw middelbare studies? U verbleef enkele tijd in Gent en Antwerpen? Gaf u les of werd u toen al aangetrokken als journaliste? De wereld ging open allicht, was het een harde dobber?
Als vijfjarige belandde ik in het pensionaat van de Maricolen. Ik kwam er terecht vanwege een moeilijke gezinssituatie. Moeder werd ziek en ons gezin belandde in een serieuze crisis toestand. De vier kinderen, ik was de oudste, moesten geplaatst worden. Ik kwam in het pensionaat van de Zusters Maricolen terecht. Ik bracht de vakanties door bij mijn grootouders in Vake, waar ik nog altijd de leuke herinneringen koester.
Na de lagere school heb ik drie jaar Latijn-Wiskunde gedaan in Maldegem. Ik maakte deel uit van het experimentele klasje dat zuster Francine en zuster Felicienne hadden gelanceerd. We waren geloof ik met twaalf leerlingen. De richting Latijn-Wiskunde liep slechts tot en met het derde jaar. Het is een lang verhaal maar na die drie jaar ben ik in de normaalschool van Tielt beland, die gerund werd door de Damen Van Biervliet. De school heet tegenwoordig De Bron. Ik zat er totaal niet op mijn plaats. In het midden van mijn laatste jaar ben ik naar Gent verhuisd en een tijdje later naar Antwerpen waar ik orthopedagogie heb gestudeerd. Ik heb een half jaar als orthopedagoge gewerkt in een opvangtehuis voor dakloze tieners in Brussel.
Het pensionaat, onder de vleugels van Soeur Marie-Christine! Zuster Francine en Felicienne dirigeerden de school in uw periode op de Maricolen. Ze hebben het klooster verlaten in 1966 of 1968. Ze stimuleerden alle meisjes om verder te studeren wat er ook van hen gezegd werd, ze hadden positieve eigenschappen.
Op 8 oktober 1980 trok u samen met uw partner journalist Tom Ronse en uw Gentse hond Dante naar The Big Apple, om er tijdelijk te wonen en te werken. Waarom precies New York? Had u een vooropgezet plan?
In de winter van 1980 ben ik met mijn vriend Tom Ronse, een Waaslander, die toen op de redactie buitenland bij De Morgen werkte, op reis geweest naar Tanzania. We zijn er twee maanden gebleven. Het is daar dat we op het idee zijn gekomen om naar New York te verhuizen. Het was de bedoeling om er een jaar te blijven en er als freelancejournalisten te werken. Hoe anders New York toen ook was: ruiger, smeriger, gevaarlijker - toch wist ik na twee weken al: hier wil ik blijven. Ik was gefascineerd door het degelijke internationale karakter, de vele excentrieke mensen, de anonimiteit en de totale persoonlijke vrijheid.
Ik was 28 jaar oud toen we in New York op 8 oktober 1980 zijn aangekomen. Het is met momenten behoorlijk knokken geweest maar al bij al bij ben ik heel blij dat we hier zijn gebleven. Ik heb kansen gekregen die ik hoogstwaarschijnlijk niet zou hebben gehad in België. We hebben ook het geluk gehad om veel goede mensen tegen te komen op ons pad: vrienden, buren en onbekenden. Daarbij hebben we altijd dubbel geluk gehad: zowel Tom en ik hebben in België vrienden en familie bij wie we terecht kunnen.
We vernamen weleens iets via de media of via iemand die u kende. U stelde het goed, u kon uw kennis en vaardigheden ontplooien, tot in het buitenland toe. U bleef contact houden met het vaderland! U schreef ook een wekelijkse column over het leven in de stad voor de krant De Morgen (van 1993 tot 2011). Uw columns verschenen ook in Knack Weekend, Elga, Feeling, Scoop, Ambiance, Goodbye en in het milieutijdschrift Argus. Wij konden u hier allemaal volgen! Schrijft u nu nog artikels voor kranten of magazines?
Tom en ik hebben heel wat af geschreven. Ik heb me van in het begin geconcentreerd op New York: actualiteit, sociale problematiek, geschiedenis, architectuur, cultuur. Tegenwoordig schrijf ik nog weinig artikels.
Ik ben nu bezig aan mijn achtste boek over New York (twee er van zijn reisgidsen). Het nieuwe boek schrijf ik samen met Tom. Het gaat over New York in de 19de eeuw. We hebben het geluk dat het boek zal gepubliceerd worden door een uitgever die bekend staat voor zijn mooi illustraties: Hannibal-Kannibaal (Veurne). Er bestaat een schat aan originele fotos van het 19de - eeuwse New York.
Wat ik ook helemaal niet had verwacht was dat al mijn geschrijf over New York zou leiden tot vragen van mensen om hen rondleidingen te geven. Het is allemaal begonnen in 2002 toen Knack Weekend me vroeg om enkele lezersreizen te begeleiden. Intussen gaat ongeveer drie kwart van mijn tijd naar privé-rondleidingen geven. Ik fiets of wandel met mijn gasten. We trekken er gewoonlijk op uit van 10 tot ongeveer 16 uur.
U schreef zeven boeken over New York en Amerika. Wat is de rode draad in 360 reizen (2015) of 360° New York?
Het is een reisgids meer praktisch georiënteerd. Al de informatie en inspiratie, is overzichtelijk voorgesteld en ingedeeld in zes interesse-categorieën: New York bezienswaardig, New York actief, New York for kids, New York for free, New York for shopaholics en New York by night.
Op basis van je reisdatum, verblijfsduur en interesses krijg je een volledig plan voorgesteld. Niet alleen selecteert de planner voor jou de bezienswaardigheden en activiteiten die het meest aanleunen bij je interesses, hij houdt zelfs rekening met openingsuren, bezoekduur en de nodige tijd om je van het ene punt naar het andere te verplaatsen.
Twee jaar geleden heb ik het genoegen gehad om met drie andere Belgisch-Amerikaanse stadsgidsen een professioneel netwerk op te richten dat VIA AMERICANA heet. Intussen zijn we uitgebreid naar zeven steden: Chicago, Los Angeles, Washington DC, Philadelphia, Detroit, Denver en New York.
Mochten je lezers Belgen in de VS kennen die hun liefde voor hun geadopteerde steden/regios willen delen met bezoekers dan mogen ze me altijd contacteren!
U heeft het wonderwel gedaan! Een rijk gevuld en boeiend leven. Groot-Maldegem valt hierbij wel in het niet hoewel voor vele Maldegemnaars, Groot- Maldegem zowat het centrum van de wereld is. U kan zich dat misschien niet voorstellen na een leven in een bruisende stad als New York. Maar alles verloopt hier kalm, iedereen heeft er zijn of haar plekje, we hebben enkele gemeenschapsgebouwen en een park waar de mensen elkaar ontmoeten, een sportstadion en zelfs een cultuurpaleis in Adegem, amusement troef hier voor hen die tijd hebben, bijna iedereen kent iedereen, er gebeuren geen opzienbarende zaken, de bewoners zijn hoofdzakelijk vredelievend, er is weinig agressie. Groot-Maldegemnaars voelen zich hier meestal goed, de bevolking groeit vooral door inwijkelingen. Het is een leuke plek om te wonen en te leven. Toch zijn er heel veel mensen die de wijde wereld verkennen, het vertrouwde nest verlaten, zoals u, zoals andere leerlingen van de diverse scholen. U heeft Groot-Maldegem verlaten voor New York, een stad die tot de verbeelding spreekt. We konden wel een deel van uw activiteiten volgen via de media en we zijn blij en fier dat u zich goed voelt elders. Heeft u nog contact met de afgestudeerden van uw jaar, komen jullie nog regelmatig samen? De Maricolen organiseren al jarenlang reünies om de zoveel jaar.
Met Trees Matthys en haar dochter Lotte Verstringe heb ik nog steeds contact. Ze zijn ook al verschillende keren op bezoek geweest in New York. We hebben er zelfs al gelogeerd. Maldegem is wel behoorlijk veranderd de laatste vijftig jaar!
Natuurlijk veranderde Maldegem van uitzicht! Er werd verkocht, platgewalst en heropgebouwd, vooral veel flatgebouwen voor het groeiende aantal inwoners, niet door de stijgende geboorten, maar inwijkelingen. Open centrale vlaktes worden bebouwd ook voor seniorenflats. De bevolking vergrijst, die moet kleiner gaan wonen met zorg in de buurt. Maldegem is populair in de streek. Wij wensen u heel veel succes verder, met uw loopbaan en uw leven! U heeft het goed gedaan, u leeft en werkt en haalt voldoening uit uw werk, ver van hier, in een stad waar wij alleen maar kunnen van dromen! Good Luck!
We volgen u verder op uw blog: Jacqueline's New York en de website: https://jacquelinegoossens.wordpress.com
Daar vindt u een uitgebreide selectie van haar columns en ander journalistiek werk, alsook een interview van Jacqueline door Erik Raspoet.
Verwoord aan de hand van info Jacqueline Goossens en internet, Marianne Posman. Fotos internet Jacqueline's New York .
27-05-2019 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
|
