Cultuur en leven in Maldegem, interviews en herinneringen.
21-11-2017
HOMESTORE VAN CANNEYT MALDEGEM december 2017
MARIANNE POSMAN brengt verslag uit over ondernemingstalent in de
NOORDSTRAAT.
DE NOORDSTRAAT
MALDEGEM GAAT INTERNATIONAAL!
AFSTAMMELING VAN NOORDSTRAATBEWONER
CAMIEL VAN CANNEYT BLAAST
LEVEN IN DE NOORDSTRAAT!
We situeren meubelmaker Camiel Van Canneyt (13 06 1881 1933 of 1937) en zijn echtgenote
Maria Willems, zus van schrijnwerker-meubelmaker Arthur Willems in de
Noordstraat 147, in Maldegem. Camiel Van
Canneyt en Maria Willems hadden twee zonen en een dochter, René (17 07 1912),
Remi (07 03 1916 - 1978) en Paula (18 02 1925). Camiel Van Canneyt was heel
handig en creatief en vele leerjongens hebben bij hem het ambacht geleerd. Remi
Van Canneyt, geboren in de Noordstraat, trouwde met Maria Cromheecke uit
Moerhuize. De zus van René en Remi,
Paula Van Canneyt (18 02 1925) was getrouwd met de schrijnwerker Camiel
Verstraete (11 10 1919) en zij woonden in het begin van de Rapenbrugstraat,
nummer 4.
René Van Canneytwas getrouwd metAnna Tilleman (07 12 1916). René was een handig meubelmaker en zag
zijn klantenbestand groeien en Anna was een knappe verschijning die heel goed
paste in de handelszaak. De enige dochter van René Van Canneyt en Anna
Tilleman, Nicole Van Canneyt trouwde met Guido Van Hulle, een boomkweker, die
exotische planten etaleerde in de Noordstraat. Nicole nam de handelszaak van
haar vader over en breidde uit. Tot op heden bestaat de handelszaak van Camiel
Van Canneyt nog en is in handen van Nicole
Van Canneyt en haar zoon Geoffroy Van Hulle, die door zijn grenzeloze creatieve,
communicatieve en commerciële geest en ondernemingstalent een uitgebreid
klantenbestand heeft tot in het buitenland.
Homestore Van Canneyt brengt
leven in de doodse Noordstraat. De oorspronkelijke handelszaak van opa René Van
Canneyt is een majestueuze gevelrij geworden met in december een bron van licht
en leven. Dank zij die mooie gevels, ook van enkele andere handelszaken, steeds
versierd en opvallend, oogt de handelskilometer van weleer de Louizalaan in Brussel of de Meir in
Antwerpen waardig. De Noordstraat laat zich, dank zij enkele succesvolle
ondernemers, niet nekken . De Noordstraat geeft niet op. De december nocturne
brengt ook s avonds volk op straat, de inwoners van de Noordstraat en de crème
van Maldegem en omstreken konden bij een glaasje en een hapje genieten van de
zalige, fraaie, nostalgische interieurs die Geoffroy Van Hulle, zijn moeder
Nicole Van Canneyt en zijn team aanbieden. Een onderneming volledig in eigen
beheer die talrijke werknemers in dienst heeft. Geoffroy Van Hulle haalt zijn inspiratie
in de hele wereld, hij reist naar Congo, Afghanistan, Marokko enz. en laat ontelbare
rustieke, exclusieve handelswaren verschepen naar de Noordstraat in Maldegem! Unieke
salonmeubels, eetkamers, slaapkamers,
orangeriemeubels, bijzet- en salontafeltjes, lampadairs, beelden, schilderijen,
wandtapijten, maskers, kandelaars, lusters, opgezette dieren, tapijten, gepresenteerd
in verschillende authentieke kamers met overgordijnen en bijpassend soms
zijden of handgeschilderd behangpapier creëren wonderlijke, gezellige concepten
die verkocht worden het hele land door tot in het buitenland toe. De
Noordstraat Maldegem gaat internationaal. Fotos
Els Stevens.
21-11-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
04-10-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
03-10-2017
EETBAAR Park in Maldegem. Diego Van de Keere.
HET EETBAAR PARKen DE LOCHTINK
IN HET CENTRUM VAN
MALDEGEM.
Foto's: Els Stevens.
Tekst: via info van Diego Van de Keere.
DIËGO VAN DE KEERE houdt onvermoeibaar
al jarenlang een pleidooi voor het herwaarderen van de natuur, van de moestuin en
het eetbaar park in t bijzonder. De zelfredzame burger slaagt er in toch voor
een groot deel zelf te voorzien in voedselbevoorrading. Het lijkt misschien
veraf maar in de toekomst wordt het bezit van een moestuin, een volkstuintje of
een eetbaar park levensnoodzakelijk.Diëgo Van de Keere is levenskunstenaar en de
bezieler van projecten die de lokale zelfredzaamheid bevorderen voor een
gezondere leefwereld, de herwaardering van de natuur en het beperken van de
overproductie.
Heel
veel inwoners rondom de dorpskern beschikken over een grote moestuin en kunnen
zichzelf en vaak de hele familie bevoorraden met groenten, fruit en kruiden. Uitgestrekte
moestuinen tref je aan vooral bij bejaarde mensen die nog over hun huis en tuin
en een prachtige moestuin beschikken. De oudere generatie die nog een moestuin
heeft, is bereid kennis en vaardigheden door te geven aan de volgende generatie
zodat die kunnen zorgen voor de voedselvoorziening van het gezin en de kinderen
kunnen betrekken in hun bezigheden in de moestuin.
Vele
oudere Maldegemnaars hebben hun have en goed verkocht om zich terug te trekken
op een van de ontelbare soms krakkemikkige flatgebouwen in het dorp, om hun dagen
te vullen met de activiteiten die in Maldegem georganiseerd worden op verschillende
locaties.
Het volkstuintje in het
Sint-Annapark vanaf 2013 was het mooiste,
het meest ontroerende en het meest overweldigende kunstwerk in Maldegem. Een
moestuin blijft, ruikt aangenaam, smaakt heerlijk, schiet en groeit in
wonderlijke kleuren. Een moestuin leeft en geeft leven. Iets van honderden
jaren geleden en toch nieuw. De moestuin wordt opnieuw een deel van het leven van
de jonge mens. Heel veel jonge mensen hebben er al in gewerkt en de vruchten
geplukt.
Op alle groene plekjes, dicht bij een waterbron komen moestuinen of
eetbare stukjes park die de zelfredzame mensen bevoorraden met voedsel en blij,
gelukkig, rustig en tevreden maken. Het zijn ontmoetingsplekken met heerlijke
oogsten, ruilhandel, speel - en ontdekkingsterreinen voor de kinderen tussen de
aardappelvelden, de kruiden- en de groentetuin. Niet alleen de computers en de
tablets moeten constant deel uit maken van het leven van een jong mens, maar ook
de moestuin of het eetbaar park, worden een item waar kinderen verlangend naar
uitkijken en die deel uit maken van een jong toekomstgericht leven.
Het stukje groen wordt levensnoodzakelijk in dorpen en steden waar alles
volgegoten wordt met gewapend beton en waar sommige kinderen denken dat de sla
in Colruyt groeit en de melk uit melkkranen vloeit. De enthousiasmering van de
kinderen en de jongeren om gelijk waar,
in een hoekje van de tuin, op een plekje bij de buren of op de gemeentelijke omliggende
gronden, te spitten, zaaien, te planten, te sproeien en te oogsten is van
levensbelang in het kader van een realistische toekomst.
De jongere generatie heeft nood aan een klein eigen stukje grond in het
centrum waar ze de essentiële voedingswaren o.a. groenten kunnen telen en
verbouwen, waar ze tot rust komen en een deel van hun basis voedsel kunnen
verwerven om hun uitgaven te beperken. Zij moeten de kinderen betrekken in dit
proces en hun kennis en vaardigheden in de voedselproductie doorgeven, zodat de
volgende generatie zelfredzamer wordt en niet afhangt van voedingsketens.
De moestuin en het eetbaar park zijn een godsgeschenk voor velen.
Iedereen mag er in werken, wieden, zaaien, oogsten. Diego Van de Keere is de
gangmaker, de andere volwassenen die hun kinderen wat willen leren en zelf geen
plekje groen hebben kunnen er geheel vrijblijvend zich in het zweet werken
terwijl de kinderen besjes plukken, noten rapen of worteltjes knabbelen.
Na 60 jaar platteland ben ik bijna tien jaar
dorpsbewoner in de herfst van mijn leven. Ik heb al veel tijd gehad om rond te
kijken. Ik moet nu geen goten, regenputten noch afvoerputjes meer schoonmaken
en geen grasperken meer maaien. Hagen scheren, takken en bladeren rapen, bomen
en struiken bijknippen of afzagen en opritten reinigen horen tot het verleden. Hoewel werken in de tuin soms meer ontspannend kan zijn
dan het volgen van een moeilijk politieverhaal of actiethriller. Alles heeft
zijn voor- en nadelen.
Ik mis wel het groene uitzicht van mijn leefwereld tijdens mijn
kinderjaren en volwassen leven, van onze thuis. Ik heb heimwee naar het zicht
van de verschillende schakeringen groen van gras, bomen, struiken en planten na
een regenbui. Heel mijn leven keek ik door gelijk welk raam en zag de
uitgestrekte velden en weiden richting Strobrugge, de bomenrij langs het
Schipdonkkanaal in Moerhuize, de meersen van Broekhuize en de scheef gewaaide
loofbomenrijen langs de weg. In de Brugsesteenweg, zag je uitgestrekte velden
met bremstruiken en braambessen, sparrenbosjes, dikke beukenbomen, hagen rond
ons strookje grond met diverse kleurrijke struiken en talrijke boomsoorten in
de tuin. Nu mis ik al dat groen, de natuur. Maar je kan niet alles hebben.
Het centrum en de centrumbewoners hebben mij altijd gefascineerd. De
straten ogen gezellig en de handelszaken uitnodigend. Je loopt er altijd iemand
tegen het lijf die er goedgekleed, verzorgd gekapt en gemaquilleerd, opgewekt
en onvermoeid uitziet.
Wat ik hier wel gemerkt heb in het centrum, dat er niet veel plaats meer
is voor kinderen. Je ziet hier nauwelijks jonge mensen en toch moeten zij er
zijn. Niet iedereen woont op het platteland. Sommige grote woningen hebben geen
tuintje, soms geen koertje en er is weinig of geen speelruimte in het centrum.
Je ziet het jonge volkje sporadisch opduiken aan de Piramiden in het Sint-Annapark
of voor en na de vrijetijdsactiviteiten aan de Meos en de Kuma. Na de
buitenschoolse activiteiten worden de kinderen binnen gehouden in het veilige
nest bij hun familie. Het gaat er minder levendig in een dorp aan toe dan
vroeger. Het centrum, dekerk, de
straten, veel ligt er meestal verlaten bij.
Ik merk ook dat het nu niet veel beter is in de wereld dan in die goede
oude tijd. Oorlog, kommer en kwel gelukkig voorlopig elders, maar toch niet ver
weg.
Bovendien zijn de berichten over de armoede van een groot deel van de
bevolking hier en elders alarmerend en confronterend. Vergelijken we de armoede
vroeger en nu.
Ik geloof dat de armoede nu meer gezinnen treft. Vroeger konden de
mensen zelf voor een deel in hun voedselbehoeften voorzien. Niet veel mensen
beschikken meer over een moestuin en het kweken van kleinvee is onmogelijk
geworden in de bebouwde kom. Vroeger hadden de mensen kleinvee op hun erf, een
aardappel- of tarweveld en een moestuin, zelfs in het centrum. Andere
dorpsbewoners hadden een volkstuintje of huurden er een op de dorpsrand. Was
het moeilijk om grote gezinnen met een laag loon van het allernoodzakelijkste
te voorzien, de huisvrouwen waren vindingrijk en creatief genoeg om dagelijks
twee uitgebreide, voedzame warme maaltijden en twee broodmaaltijden te serveren
van eigen kweek voor heel het gezin en ook toevallige bezoekers werden aan
tafel uitgenodigd. Er was niets tekort. De broodwinners werkten wel heel hard
elke dag, vrije tijd was er niet echt, laat staan vrijetijdsbesteding. De
zondag was het kerk-, familiebezoek-en
rustdag.
Vroeger konden heel gewone mensen een lapje grond kopen, een huis laten
bouwen met een grote tuin met moestuin, soms een stal voor wat kleinvee, dus
echte honger hadden de mensen niet. Vroeger leefde men met weinig comfort en
probeerde men van het inkomen een deel te sparen om een eigendom te verwerven.
Dat was toen nog mogelijk, nu is dat veel complexer geworden. Sparen en kopen
van een eigen woning is bijna onbetaalbaar geworden, want de prijzen van
bouwgronden, huizen en flats zijn zeer hoog. Nu zitten veel gezinnen
noodgedwongen opgestapeld in een kleine maar comfortabele flat in torengebouwen
dicht aan elkaar geregen, meestal zonder uitzicht, dikwijls zonder natuurlijk
licht.
Terwijl de basisbehoeften tot ver in de 20ste eeuw zich beperkten tot
voeding, kleding en woonruimte, zijn de basisbehoeften van een modern mens in
de 21ste eeuw enorm geëvolueerd. De vrijetijdsbesteding is een industrie
geworden. Digitale televisie, smart Phone, telefoon, internet, computer, IPod,
tablet, verre reizen, korte weekenduitstappen en pretparken maken deel uit het
van het dagelijks leven. De moderne behoeften horen bij het leven van de
hedendaagse mens maar slokken een groot deel van het inkomen op. Blijven deze
behoeften betaalbaar? De energieprijzen en de kostprijs van zuiver water
stijgen de pan uit. Bovendien wil de moderne mens een minimum aan comfort in de
woning. Vaatwasmachine, droogkast, diepvries, wasmachine en andere dure
huishoudelijke apparaten zijn essentieel geworden waardoor de huurprijs van een
goed uitgeruste flat of woning zeer hoog oploopt. De eigenaar moet immers alles
voorzien, laten herstellen of vervangen, de woning onderhouden en hoge
belastingen betalen op eigendom en inkomen. De huur van een woning of de
afbetaling van een eigendom zijn afschrikwekkend hoog.
Ik denk dat de armen, de minderbegoeden het nu veel moeilijker
hebbendan vroeger. Je leest dat
sommigen amper drie euro per hoofdper
dag kunnen besteden aan voedsel. Dat is de prijs van één krop sla en een half
brood. Jammer dat onze welvaartsmaatschappij in haar voorzieningen sommige
nieuwe basisbehoeften niet kon incalculeren.
We moeten de mensen, de jeugd en de kinderen
terug kennis laten maken met de vele voordelen die het bezit van een moestuin
met zich meebrengt. Er is nog voldoende plaats op openbare ruimten en elders waar de
centrumbewoners hun eigen groenten kunnen telen. Tuinieren wordt terug een
dagdagelijkse bezigheid waar ook de kinderen in verweven worden zodat zij
kennis en vaardigheden verkrijgen en de traditie verder zetten. Tuinieren wordt
geen onbelangrijk tijdverdrijf maar bevordert de zelfredzaamheid van de moderne
mens. Moestuinen, het telen van groenten worden opnieuw geïntegreerd in het
dagelijkse leven als rustgevende factor in een hectisch leven maar ook als een
noodzakelijke aanvulling op een karig inkomen.
Alle huidige
moestuinbezitters zijn terecht trots op hun kleurrijk kunstwerk: aardappelen,
savooien, rode, witte en groene kolen, bonen, erwten, pompoenen, komkommers,
spruiten, prei, selder, augurken, allerlei soorten sla, kervel, peterselie,
uien, tomaten,bieslook en anderekruiden vormen een smakelijk geheel. Ik heb
ooit eens de kastelen van de Loire bezocht en een ervan was Villandry. Rond het
indrukwekkend kasteel was een immense tuin, met korte kleine haagjes en binnen
in die haagjes teelde men groenten soorten in diverse kleuren, geel, paars,
blauw, rood, wit, alle schakeringen groen. Elk strookje, elk perceeltje
groenten was nauwkeurig afgebakend met een tuinkruid of iets anders. Tussen de groenten
bloeiden "stinkertjes" waarvan de wortels een afleidingsmanoever
vormen voor de wormen die de wortels van de groenten bedreigen. Veel moestuinen
worden omzoomd door kleurrijke bloemsoorten: margrieten, hortensias, dahlias,
irissen, gladiolen en geven de moestuin een feestelijke, extra dimensie.
Het bezit van een lochtink of moestuin blijft te
allen tijde een bron van levens- en arbeidsvreugde voor jong en oud. De gemeente die
de laatste decennia toelating gaf vele natuurgronden te betonneren, zij het
voor verbreding van wegen, aanleg van nieuwe verkavelingen of industriezones,
kan in overweging nemen om aan belangstellende inwoners sommige resterende
groene percelen ter beschikking te stellen voor het aanleggen en onderhouden
van een kleine moestuin.
Eetbaar
Maldegem?
Wat als het
openbaar groen in Maldegem eetbaar zou zijn? Wat als er in het park openbare
pluk-tuintjes zouden zijn, waar jong en oud opnieuw kon kennismaken hoe
groenten & fruit er uitzien terwijl ze groeien en bloeien?
Wat
als er overal bessenstruiken, notenbomen en fruitbomen zouden staan i.p.v.
sierbomen?
Dat dit geen droom hoeft te blijven, bewijst deze link uit
Groot-Brittannië:
De moestuin ook wel Lochtink genoemd is veel meer dan een plek
waar vers en gezond voedsel geteeld worden. Zelf een deel van je voedsel kweken
wordt weer populair, getuige hiervan zijn tv-programmas als Groenland en De
Moestuin volgens Wim. En terecht! De moestuin is een klein stukje paradijs,
waar mens en natuur met elkaar in interactie treden.Het kan een ontmoetingsplek zijn, een plek om
tot rust te komen en jezelf weer op te laden om het te kunnen volhouden in de
dolgedraaide wereld.
Bovendien is het een stukje onafhankelijkheid, een erfgoed uit een tijd
dat mensen veel meer zelf verantwoordelijk waren voor hun eigen
voedselvoorziening, iets wat in de komende jaren wellicht steeds belangrijker
en noodzakelijk zal worden voor de volgende generaties.
De Grote Lochtink-enquête:
Woon je in Groot - Maldegem? Heb je zelf een moestuin of had je er
vroeger een? Weet je nog hoe men groenten kweekte voor de opkomst van de
pesticiden en de kunstmest? Ken je nog bijzondere bewaartechnieken? Dan zou het
fantastisch zijn als je de moestuin-enquête wil invullen!
7.Wat doe je om
de bodem vruchtbaar te maken/houden?
Zaad & plantgoed
8.Teel je zelf
ook eigen zaad?Wat zijn je meest
kiemkrachtige zaden?
Teelt
9.Welke teelttechnieken gebruik je? (op rijen,
op bedden, combinatie teelt, koude kas, serre, voor zaaien )
10.Welke
gewassen teel je het meest?
11.Wat lukt het
best?
12.Op welke
manier(en) bescherm je je gewassen?
Oogst en bewaring
13.Hoe bewaar je
je oogst tijdens de winter? (per gewas)
Deel de Weelde
14.Welke
ervaringen, inzichten, uitvindingen.. zou je graag delen met andere
moestuiniers?
15.Welke boeken
of andere bronnen van informatie zou je aanraden aan (beginnende)
moestuiniers?
Heeft u zelf geen tuin maar wel tuinkriebels?Heeft u zelf wel plaats maar niet in staat om
er iets te telen?Zou u uw kennis over
moestuinieren graag doorgeven?
Transitie werkt! Het eetbare-planten-stuk is uiteraard
maar een fractie van het hele concept transitie. Transitie gaat niet enkel over
tuinieren. De organisatie zoekt naar manieren om de lokale gemeenschap voor te
bereiden op een toekomst met minder energie (uit vnl. fossiele brandstoffen) en
dus naar andere manieren om in onze behoeften te voorzien (energie, transport,
voedsel, zingeving, vrijetijdsbesteding, water, economie.). Transitie begint
met kleine, fijne acties om mensen te motiveren om op alle vlakken anders te
gaan leven (zie website transitie).
De fotos stellen een stukje moestuin voor van
Valère Claeys, Louis Posman en van de leerlingen van de Zusters Maricolen.
Velen
staan volledig achter de visie van Transitie. Ze moeten enkel denken aan de
oogsten van de moestuinen van hun ouders, van hun eigen moestuin en ze
herinneren zich de smaak van diverse groenten en fruit van eigen bodem. Het
spijt me maar alle ingevoerde groentensmaken naar water en je krijgt enkel een smaakverschil door toegevoegde
kruiden. (Marianne Posman)
03-10-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
02-10-2017
11 november 2017 : Kinderen en oorlog en vrede
11 NOVEMBER
VIERING IN MALDEGEM.
Een groot aantal kinderen was aanwezig in de
kerk voor de wapenstilstand viering. Kinderen laten opgroeien in een
vredevolle, verdraagzame, respectvolle en liefdevolle leefwereld is heel belangrijk
voor de toekomst van de samenleving. Als kinderen merken dat hun gezin, de
familie, de schoolkinderen, de buren, hun vrienden en kennissen, de inwoners
van hun dorp op een rechtvaardige manier
met elkaar omgaan dan kunnen ze dit gegeven naar waarde schatten in de
toekomst. Bij geschillen, samen komen en overleggen hoe het beter kan is de
boodschap voor hen en voor de volwassen wereld.
Heel moeilijk natuurlijk, bij bepaalde situaties
komen heel veel emoties naar boven: vreugde, angst, boosheid, verdriet, sympathie, afkeer, haat of walging, woede en razernij, wanhoop of bezorgdheid, enz Het is een kwestie deze emoties in
de hand te houden. De schoolkinderen
horen en zien wat er gebeurt in de wereld waar nog altijd veel oorlogen gevoerd
worden en zij zijn terecht bezorgd. De nieuwberichten melden vaak aanslagen
overal ter wereld maar ook in ons land. Zij worden zelfs geconfronteerd met kinderen
van vluchtelingen op school of in de buurt en beseffen wel degelijk wat oorlog
en vrede betekenen.
Op school leren ze dat miljoenen soldaten
sneuvelden tijdens de twee wereldoorlogen vorige eeuw en dat vele soldaten en burgers
begraven liggen in Europa, in Vlaanderen en ook in Maldegem.
Na de ingetogen dienst in de Sint-Barbarakerk trokken
allen naar de begraafplaats om er eer te brengen op drie locaties. Leerlingen van De Driesprong, Mevrouw Courtmansschool
en De Ark, Zusters Maricolen legden bloemenkransen neer. Een indrukwekkende
stoet met de kinderen voorop trok daarna naar de markt voor een laatste bloemenhulde
aan het oorlogsmonument. Er werd voorgebeden door de parochiepriester E.H. S.
De Paepe, gespeecht door de notabelen en talrijke
kinderen van De Ark Zusters Maricolen legden witte vredesrozen neer. Het waarom
dringt wel tot hen door, zij hebben ook te maken met conflicten.
De schoolkinderen van beide scholen in Maldegem hebben het goed gedaan
op 11 november 2017. Of het echt tot hen doordringt waarom ze bloemenkransen en bosjes witte
rozen neerleggen op de graven, weten we niet met zekerheid. Het is belangrijk
dat zij monumenten, begraafplaatsen enloopgravenbezoeken zodat zij kunnen
nadenken hoe problemen werden opgelost in het verleden en of zij het beter gaan
doen in de toekomst. Ze kunnen nadenken of ze ruzietjes met school- of buurvriendjes
kunnen bijleggen of laten escaleren, of zij zich eventueel laten overdonderen
door welbespraakte, dominante en agressieve figuren, hen volgen of laten links
liggen. Tekst M. Posman. Fotos Els Stevens enDe Clerck MJ.
Op 1 oktober 2017 werden kosten
noch moeite gespaard om het indrukwekkend paardenevenement in het
Sint-Annapark, Maldegem te organiseren waarvan de opbrengst integraal bestemd is voor www.eyehopefoundation.org voor wetenschappelijk onderzoek
naar een behandeling van de zeldzame ziekte, het Wolframsyndroom. Er werd een prachtig bedrag van 31.000 verzameld om de wetenschappers terug een
stap dichter bij een oplossing te brengen voor het syndroom van Wolfram. DANK
AAN ALLEN DIE HET PROJECT STEUNDEN.
Je hart staat stil als onheil een
kind overkomt. Iedereen wil kinderen en kleinkinderen gezond en gelukkig zien
opgroeien, maar bij velen slaat het noodlot toe. Kinderen ontkomen niet aan
rampspoed, ook hen die schoon en goed en beloftevol geboren worden, die nog
niet tenvolle hebben geleefd, worden ziek. Ouders staan machteloos en een kind
begrijpt niet wat hem overkomt. Allen, de hele omgeving, het gezin, de
grootouders en familie worden meegezogen naar eindeloos verdriet, dat slechts
zachtjes slijt door de jaren heen.
De Moesjie en Opavan het zieke kindje Victor
hebben een groot en gratis paardenevenement in het Maldegemse Sint-Annapark
georganiseerd om wetenschappelijk onderzoek te steunen op zondag 1 oktober. De
gemeente, de MEN vereniging Brugge, de BDA, de Schipdonkmennersen tal van handelaren van Maldegem-centrum,
de serviceclub Soroptimisten en enkele collegas artsen van de familie hebben
zich enthousiast en vrijwillig op het initiatief gestort om er een
onvergetelijk evenement van te maken. Talrijke bedrijven uit de regio hielpen
door financiële of natura-sponsoring om dit groots evenement te realiseren.
Het vaardigheidsparcours en de
proeven die de antieke koetsen reden in het park waren een unieke belevenis
voor de sympathisanten. De show van de minipaardjes was een bezienswaardigheid
en een paardenfluisteraar bezig zien was ook een ontroerende zeldzaamheid. De
ponyritjes, het kegeltjesparcours en de demonstratie van de paardenmenners
waren grandioos. Het geheel werd opgeluisterd met jachthoornblazers, een
aperitiefconcertvan de Koninklijke
Fanfare uit Adegem en met achtergrondmuziek gekozen door DJ Hannes.
In Maldegem heeft de sponsoring voor
het goede doel bij veel Maldegemnaren het beste naar boven gehaald. Er werd een
fantastische en unieke happening gerealiseerd, door iedereen bewonderd en
geproefd, met op de achtergrond toch een beeld van een glanzend, knap, gezond
en weerloos kind. Mededogen siert een mens. Dragers van mensen zijn zij die het
draagvlak zijn voor elkaar en de ander verder dragen in hun zorg, die met open
handen een brug slaan naar wat hen overstijgt en de handen vouwen
(Thomasviering). Wie nog wil steunen kan: www.eyehopefoundation.org.
Foto Els Stevens. Tekst M.P. & M.
V.d.K.
Je hart staat stil als onheil een kind overkomt. Iedereen wil kinderen
en kleinkinderen gezond en gelukkig zien opgroeien, maar bij velen slaat het
noodlot toe. Kinderen ontkomen niet aan rampspoed, ook hen die schoon en goed
en beloftevol geboren worden, die nog niet tenvolle hebben geleefd, worden
ziek. Ouders staan machteloos en een kind begrijpt niet wat hem overkomt.
Allen, de hele omgeving, het gezin, de grootouders en familie worden meegezogen
naar eindeloos verdriet, die slechts zachtjes slijt door de jaren heen.
De Moesjie en Opa van het
zieke kindje Victor hebben in Maldegem een groots en gratis paardenevenement in
het Maldegemse Sint-Annapark georganiseerd om wetenschappelijk onderzoek te
steunen. De gemeente, de MEN vereniging Brugge, de BDA, de Schipdonkmenners en
tal van handelaren van Maldegem-centrum, de serviceclub Soroptimisten en enkele
collegas artsen van de familie hebben zich enthousiast en vrijwillig op het
initiatief gestort om er een onvergetelijk evenement van te maken. Talrijke
bedrijven uit de regio hielpen door financiële of natura-sponsoring om dit
groot evenement te realiseren.
Het vaardigheidsparcours
en de proeven die de antieke koetsen reden in het park waren een unieke
belevenis voor de sympathisanten.
De show van de minipaardjes was een bezienswaardigheid en een paardenfluisteraar
bezig zien was ook een ontroerende zeldzaamheid. De ponyritjes, het
kegeltjesparcours en de demonstratie van de paardenmenners waren grandioos. Het
geheel werd opgeluisterd met jachthoornblazers, een aperitiefconcert van de
Koninklijke Fanfare uit Adegem en met achtergrondmuziek gekozen door DJ Hannes.
In Maldegem heeft de
sponsoring voor het goede doel bij veel Maldegemnaren het beste naar boven
gehaald. Er werd een fantastische en unieke happening gerealiseerd, door
iedereen bewonderd en geproefd, met op de achtergrond toch een beeld van een
glanzend, knap, gezond en weerloos kind.
Mededogen siert een mens.
Dragers van mensen zijn zij die het draagvlak zijn voor elkaar en de ander
verder dragen in hun zorg, die met open handen een brug slaan naar wat hen
overstijgt en de handen vouwen (Thomasviering). Maldegem haalde het beste naar
boven.
Er werd een prachtig
bedrag van 31.000 verzameld om de wetenschappers terug een stap dichter bij
een oplossing te brengen voor het syndroom van Wolfram.
01-10-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
10-09-2017
De mens en de kerkgang 1.
De mens
en de kerkgang voor 1920.
Slaan we de doop-, communie-, huwelijks- en uitvaartregisters open, dan
wordt het beeld van de kerkgangers meteen duidelijk. Begin 20ste
eeuw ging praktisch iedereen naar de kerk, werd bijna iedereen gedoopt en was
gelovig.
De Communie toen was nog op de leeftijd van twaalf jaar werd gevierd
met een mooi pak of jurk, een foto als herinnering, prentjes of zantjes en
geschenkjes. Het burgerlijk huwelijk werd steeds gevolgd door een kerkelijk
huwelijk, uitbundig of sober gevierd naargelang het budget.
De kerk was een
centraal ontmoetingspunt, de mensen waren gelovig maar ook godvrezend dus de
wekelijkse mis zat verweven in het leven.
Soms waren er vijf zondagsdiensten en
de kerken zaten bomvol.
Voor hen die in t centrum woonden was er dan nog de
ochtendmis elke dag en op zondag kon je terecht voor het lof, een
gebedsdienst met zang en de vespers of avondgebed. De priesters gingen om met
alle sociale klassen en probeerden toch daar waar mogelijk de armoede van het
grootste deel van de bevolking te verdringen - mede door de strijd tegen de
industrialisatie en groeiende populariteit van het socialisme door scholing
in te lassen en te promoten via het optrekken van katholieke scholen en de
verenigingen te steunen.
Het was vooral
Pastoor Henricus Bouckaert (°1834) - pastoor in Maldegem vanaf 1888 - die inzag
dat het onderwijs voor de jeugd en de scholing van de arbeiders belangrijk was.
Hij liet de Gilde bouwen - om geletterde kiezers te vormen -, hij liet de
Broederschool (1889) oprichten en stichtte een borduurschool, allemaal met
eigen middelen.
In zijn vorige parochie was hij de bezieler van de stichting
van het Ziekenhuis Maria-Middelares in Gent.
De welstellende pastoor Bouckaert
is een spilfiguur geweest om het katholiek patrimonium uit te bouwen in
Maldegem eind negentiende, begin twintigste eeuw.
Niemand kon
er omheen kijken vanaf mei 2017, De
Gilde die meer dan een eeuw lang een bolwerk was van katholieke partijen,
parochiale verenigingen, toneel, enz. , ging
tegen de vlakte.
Kerkgang anno 1917 - 2017. Foto Els Stevens.
%%%FOTO1%%%
10-09-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
07-09-2017
DE GILDE MALDEGEM, tegen de vlakte .......
DE TELOORGANG VAN DE GILDE EN DE NIEUWE
BESTEMMING.
De Gilde in de Stationsstraat, 60, MALDEGEM tegen de vlakte.
Na
110 jaar sociale werking stopte de
uitbating van De Gilde eind 2006. Er was nochtans een grondige renovatie
geweest en er werd een nieuwe zaal gebouwd in 1980. In 2007 werd De Gilde
verkocht.
We
zijn nu juni 2017, tien jaar later en vorige week ging De Gilde tegen de vlakte. De bedoeling van de huidige eigenaar
van de handelszaak, van het aanliggende magazijn en winkelpand van
bureauartikelen SEMABURO, is om op de site "De Gilde" een
inbreiding mini-bouwproject te
realiseren, vergelijkbaar aan het onlangs door de gemeente goedgekeurde
project op de site Van Mullem in de Noordstraat. De THV Acribie, een tijdelijke
handelsvennootschap, vertegenwoordigd door De Heer Freddy Seys, zaakvoerder van
Semaburo heeft op 18 juli 2016 een stedenbouwkundige vergunning aangevraagd tot
het bouwen van een meergezinswoning met garages op de voormalige site De
Gilde ingebed tussen de Zwarte Zusterslaan en de Stationsstraat.
In
2007 stelde de kerkfabriek het domein te koop. De buurman, zaakvoerder van
Semaburo (vroeger site André Focquaert-Goethals, zaaigranen) kocht het pand en
het terrein met de bedoeling zijn computer- en papierzaak uit te breiden. De
uitbreidingsplannen voor kantoren en opslagplaatsen verliepen niet vlot en
werden tenslotte niet aanvaard door de gemeente noch door de provincie, omdat
er geen handel noch ambacht meer mocht plaatsgrijpen in een dichtbevolkte
woonwijk. Het tweede project, het optrekken van een residentieel
appartementsgebouw werd ook afgekeurd. Hoogbouw werd er niet toegestaan.
De Gilde stond er dus enkele jaren
verlaten bij.
De zaakvoerder van Semaburo en twee partners
besloten uiteindelijk het gebouw De Gilde af te breken en er een pand van
zes eengezinswoningen, twee appartementen op de benedenverdieping en vier flats
op de eerste verdieping met toegankelijkheid op te trekken, ingang langs de
Zwarte Zusterslaan of Stationsstraat, dat is nog niet beslist. Het worden dus
zes grote zuid gerichte flats van meer dan 130 vierkante meter oppervlakte en
volledig uitgevoerd voor mensen met een beperking. In geval iemand een flat zou
kopen en een van de kopers heeft of treft een beperking kunnen zij er gewoon
blijven. De deuren zijn een meter breed, de inloopdouche en het toilet worden
perfect haalbaar voor een rolstoelgebruiker. Het is heel rustig en residentieel
wonen, dus het terrein eens aangekocht en bebouwd voor de sociale werking van
de katholieke bevolking van Maldegem wordt een privéresidentie.
Het is wel schrijnend te
moeten vaststellen, dat De Gilde ondanks de grote kosten die er jaarlijks aan
besteed werden met een laatste complete renovatie en oprichting vaneen nieuwe zaal in 1980 die miljoenen fr.
gekost heeft, er aan moet geloven. Op een bepaald moment moest het dak volledig
vernieuwd worden, andere zware kosten drongen zich op, kosten die de eigenaars
waarschijnlijk niet konden dragen. Eigenlijk is het wel altijd zo met
schenkingen, dat de ontvanger over voldoende middelen moet beschikken om de
schenking te onderhouden, de grondlasten, het personeel en de verzekering van het
gebouw moet kunnen betalen. Soms is dat niet het geval met alle gevolgen van
dien.
Eigenlijk bloedde De
Gilde langzamerhand dood, voor de jeugd, voor de verenigingen, de particulieren
enz. De vele verenigingen in Maldegem sluimerden zachtjes in. Ze trokken nog
wel de oudere bevolking uit de vereenzaming. Jongere mensen lieten zich enkel
nog warm maken voor projecten zoals, Kom op tegen Kanker en andere, maar een
effectieve deelname aan de vele verenigingen zat er voor hen niet meer in.
Sportverenigingen kregen van de gemeente een eigen terrein met een lokaaltje en
vergaderden ter plaatse. De gemeente liet andere gebouwen optrekken met nieuwe
vertrekken waar er vergaderd kon worden of waar een toneel of een optreden kon
plaatsvinden. Langzamerhand werden alle activiteiten voor de jeugd, de
volwassenen en de oudere bevolking overgenomen door het gemeentebestuur, door
de belastingbetaler eigenlijk.
De
Gilde, het ideaal gelegen centraal domein voor alle lagen van de bevolking,
daar waar zoveel mensen samen kwamen en vierden, werd uiteindelijk verkocht. De
jeugd- en de sportwerking op de site Van Mullem, ook een schenking van de kerk
aan de bevolking, werd ook verkocht aan de gemeente die het uiteindelijk
doorverkoopt aan een bouwpromotor voor privédoeleinden. Je kan het ook
omdraaien en stellen dat de vele bloeiende kerkelijke verenigingen en
jeugdwerking verdwenen zijn omdat er geen accommodatie meer is omdat alles
verkocht is?
Het is onze bedoeling in een
artikelenreeks dieper in te gaan op de stichter en de bezielers van De Gilde
die meer dan 100 jaar zorg hebben gedragen voor de jeugd en de sociale
verenigingen. Een uitdrukking van dankbaarheidvan de Maldegemse bevolking voor
boegbeelden en stichters van scholen en bouwwerken voor verenigingen in
Maldegem zoals pastoor Henri Bouckaert
en pastoor Petrus Van Loo en hun opvolgers, in de vorm van een straatnaam of zo zou wel gepast
zijn.
Bronnen:
Kerkarchief en het boek Het Parochiaal leven.
Tekst: Posman. Fotos: Els Stevens.
07-09-2017 om 18:35
geschreven door Marianne Posman 1
30-05-2017
Huwelijksviering in de kerk.
HUWELIJKSVIERING
in de Sint-Barbarakerk Maldegem.
Een christelijk huwelijk geeft een extra dimensie aan een verbintenis.Het huwelijk is een van de
zeven sacramenten. Een sacrament is een handeling waardoor God tot de mens komten kenmerkt een van de belangrijkste momenten in het leven van de
gelovigen. Een sacrament wordt steeds toegediend in en door de Kerk, daarom
vindt die handeling altijd plaats in liturgische vorm.
In het huwelijk dienen
de verloofden het sacrament van het huwelijk aan elkaar toe. De kerk en het
geloof staan voor tal van betekenisvolle richtlijnen met o.a.
vergevensgezindheid, begrip, verdraagzaamheid, vertrouwen, naastenliefde,
innerlijkheid, goedheid enz Deze maatstaven bieden een stevig houvast bij mindere
kwaliteitsvolle dagen. Elke relatie beleeft moeilijke en ongelukkige momenten.
Aangezien het grootste deel van de bevolking van Maldegem christelijk is
opgevoed, gedoopt, gevormd en godsdienst heeft gevolgd is het een logisch en
heel verrijkend gegeven dat heel veel jonge mensen elkaar het jawoord geven op
het gemeentehuis maar ook in de kerk.
Tot de jaren 70 en nog een
tijdje daarna waren de huwelijken in de kerk de meest tot de verbeelding
sprekende gebeurtenissen voor jonge mensen. Een kerkelijk huwelijk zat er in
gebakken en maakte deel uit van alles wat met deze verbintenis te maken had. De
familie en vrienden werden er bij betrokken en deelden mee in de vreugde. De
toekomstige koppeltjes maakten een eigen keuze wat betreft het scenario van de
huwelijksdag, die een groot deel afhing van het budget, de een vierde sober de
ander uitbundig. Er kwam enorm veel bij kijken.
Het burgerlijk en kerkelijk huwelijk, de receptie en het feest voor
familie en vrienden, de drukker, de kledij voor het bruidspaar en het gevolg,
de bloemen, de geschenken, het diner of buffet, vergden heel veel voorbereiding
maar schonken ook blijde verwachtingen.
Naar de eenentwintigste eeuw toe veranderden de gebruiken en de zeden
van de jonge mensen behoorlijk. De koppeltjes gingen eerst samenwonen, verwisselden
wel eens van partner, ook al waren er kinderen en tegen dat ze ooit in het
huwelijk traden, als ze al trouwden natuurlijk, verliep alles soms minder
rooskleurig dan verwacht. Sommigen vinden het huwelijk, een levenslange verbintenis,
zelfs overbodig en blijven samen als vrienden en brengen hun kinderen samen
groot. Ook die band kan sterk zijn.
De maatschappij is grondig verwereldlijkt, de waarden en de moraal zijn veranderd,
alles ging er langzamerhand losser aan toe. Samenwonen is doodnormaal geworden
terwijl dit vroeger als boelsschap werd bestempeld t.t.z. ongeoorloofde
liefdesbetrekking of zondig We kunnen daar geen oordeel over vellen over het
hoe en waarom of dit goed is of minder goed.
Het neemt niet weg dat er
nog vaak koppels uiteindelijk beslissen om samen het huwelijk ook in de kerk te
voltrekken, wat een vreugdevol feest
wordt in de kerk, een meerwaarde. Zoals bij alle andere erediensten is er
inspraak in het verloop van de ceremonie wat tot ontroerende en pakkende
feestvieringen kan leiden. De muziek is belangrijk, de teksten die het koppel
elkaar voorleest, de dankwoorden die zij soms richten aan hun ouders, peetouders,
familie en vrienden kunnen het hart echt raken en blijven soms heel lang bij.
Meestal wordt het altaar versierd, sommigen maken van de kerk een
bloemenparadijs en alle kerkgangers genieten van de hele gebeurtenis en zijn vertederd
als het huwelijkspaar, na het jawoord, langzaam, fier en blijgezind de kerk
verlaten met snoezige bruidskindjes vooraan en de fraai uitgedoste familie die
volgt.
Een trend is zelfs om buiten de kerk, alle aanwezigen te trakteren op een
ijsje of een drankje om samen eens te kunnen bijpraten, elkaar te feliciteren en
om iedereen de kans te geven de feestelingen te bewonderen.
Tekst Marianne
Posman en foto's Els Stevens.
Informatie via
internet.
Aanvraag huwelijksmis
Sint-Barbarakerk Maldegem. Gelieve u te wenden naar:
Parochiesecretariaat: open
elke werkdag van 19u30 tot 11 uur. Deken de Fonteynestraat 3, Maldegem. Tel 050
71 22 99.
30-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
29-05-2017
Intieme uitvaart in de kerk.
EEN UITVAART
IN INTIEME KRING IN DE ST.-BARBARAKERK IN MALDEGEM.
Bij een overlijden van een geliefde wordt dikwijls gedacht dat alle familieleden, vrienden en kennissen
uitgenodigd moeten worden bij de begrafenis. Eigenlijk is dit niet het geval.
Een
begrafenis in intieme kring is heel goed mogelijk, ook in de St.-Barbarakerk in Maldegem.
De begrafenis kan zo
georganiseerd worden dat enkel de naaste familie en enkele vrienden aanwezig
zijn. Komen er dan nog een paar kerkgangers hun deelneming betuigen is dat
eigenlijk geen bezwaar. Kwestie is dat de nabestaanden definitief afscheid
kunnen nemen in besloten kring in een sacrale sfeer in een eeuwenoud kerkgebouw,
waar zovelen zijn voorgegaan en waar alles verloopt volgens een gekend ritueel.
De kerkelijke plechtigheid is het slot van een
leven die de ondersteunende boodschap brengt dat het overlijden niet echt het
einde is, maar een begin van een ander stadium. De dood sluit de toekomst niet
af maar geeft toegang tot een bestaan van louter geluk.
Wanneer
men weet dat de overledene bij leven reeds de wens had om afscheid te laten
nemen in familiale kring, is het meestal zo dat deze wens gerespecteerd wordt.
Naaste familieleden zenden na de begrafenis de rouwbrief naar alle vrienden en
kennissen of laten een rouwbericht plaatsen in de lokale of regionale krant
indien zij dit wensen. Op deze rouwbrief wordt vermeld dat de
afscheidsplechtigheid reeds plaats heeft gevonden in besloten kring, met een
rouwadres zodat de mensen die meeleven toch nog een deelneming kunnen zenden
naar de rouwende familie.
De
inhoud van de uitvaart is volledig bespreekbaar, naargelang welke kerk of
uitvaartbegeleider men daarvoor kiest. De eredienst kan verlopen zoals bij gelijk
welke uitvaart. De liturgie, de homilie, de liederen, de deelname van kinderen
of kleinkinderen, alles is toegestaan. De priester of zijn medewerkers helpen om op een
persoonlijke en waardige manier afscheid te nemen.
Niemand
oordeelt over deze gang van zaken. Een van de mooiste talenten of gaven van een
mens is begrip en een wijs mens oordeelt nooit over de daden of beslissingen
van de medemens.
Aanvraag
begrafenisdienst in de Sint-Barbarakerk Maldegem. Pastoor Stefaan De Paepe, Deken
de Fonteynestraat 3, Maldegem. Tel 050 71 22 99 of: stefaan.de.paepe@scarlet.be.
Tekst:
Marianne Posman, fotos: Els Stevens.
29-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
28-05-2017
Uitvaart in de kerk van Maldegem.
Waarom heel veel mensen nog begraven
worden in de Sint-Barbarakerk Maldegem.
EEN UITVAARTDIENST IN DE SINT-BARBARA KERK IN
MALDEGEM is een godsgeschenk. Heel
veel mensen in Maldegem vinden nog de weg naar de kerk. Bij uitvaartdiensten
van bekende en minder bekende Maldegemnaars zit de kerk meestal afgeladen vol.
Familieleden, vrienden, kennissen en buren willen deelnemen aan de rouw. Hun aanwezigheid
steunt de nabestaanden.
Het overlijden van iemand met wie je een bijzondere
band had is een van de meest aangrijpende gebeurtenissen die een mens kan
meemaken. Wanneer een geliefde uit je leven wegvalt, staat de wereld stil. Je wordt
overspoeld door allerlei reacties en je moet je weg zien te vinden, leren
omgaan met alles wat er op je af komt en een nieuw evenwicht zoeken in het
leven.
Rouw hangt samen met je karakter, met de relatie
die je had met de overledene, met de wijze waarop iemands leven eindigde en met
je leven van dat moment. Allerlei emoties komen op je af. Pijn, verdriet, gemis,
onmacht, angst, onzekerheid, verwarring, schuldgevoel, wanhoop of boosheid,
horen eveneens bij rouw. Het kan ook zijn dat je helemaal niets voelt.
De meeste mensen die nu begraven worden zijn
gedoopt in de kerk, hebben er hun eerste en plechtige communie gedaan, het
heilig vormsel ontvangen en de huwelijksmis gevierd. Het is dan ook logisch dat
de meeste mensen kiezen voor een
afscheid in de kerk in het centrum.
De
kerkelijke plechtigheid is een apotheose van een gelovig leven die de troostende boodschap
brengt dat het overlijden niet echt het einde is, maar een begin van een andere levensfase, aan de andere kant van de oever
aan God toevertrouwd. De priester of zijn medewerkers helpen om op een persoonlijke manier afscheid te nemen.
Heel veel mensen denken vooraf al na over hun uitvaart en delen die mee of
leggen die vast voor hun overlijden en op die manier hebben de nabestaanden
een houvast. De hele eredienst kan bepaald
worden met de geliefkoosde muziek en liederen en begeleid door een koor van
eigen keuze. De lezing, het evangelie en de homilie verwoorden wat een verwant
voelt en wil die brengen als laatste boodschap. Op die manier maakt de
overledene nog deel uit van het hele gebeuren en voor de bloedverwant is het een
troost om de laatste wil van de geliefde nauwkeurig uit te voeren. Helpen bij
woord en beeld van de rouwbrief, het verloop van de eredienst, het opstellen
van het rouwprentje werken zalvend. Het bid - of rouwprentje is een laatste
concrete boodschap en dankwoord aan allen die deelden in de rouw.
Onze gewijzigde en kritische maatschappij met
andere meer aardse waarden heeft het
geloof wat doen wankelen de laatste jaren maar velen hebben diep in zich nog hoop, is er nog altijd
een laatste anker en twijfel, een
hunkering naar het verleden en het geloof.
Een
stijlvolle eredienst in de kerk is nog altijd het meest achtenswaardig en
respectvol vaarwel dat men
samen kan vieren. De laatste, serene momenten met hem of haar kunnen
doorbrengen in een geheiligde sfeer. De kerk, een historisch gebouw met
ornamenten en beelden uit een ver verleden, waar eeuwenlang zovele mensen en
familieleden zijn gedoopt, getrouwd en begraven geeft een vertrouwd gevoel. Je
bent er thuis. Als nabestaande hoef je geen vragen te stellen, je weet hoe het
er aan toegaat en dat is een veilige meerwaarde. Je staat nooit voor verrassingen.
Je voelt je er niet als in een huis met gesloten ramen en deuren en de
rolluiken naar beneden. Je bent er thuis.
Het definitieve afscheid grijpt plaats in een
gebouw met een ziel. Het eeuwenoud interieur, de mooie glasramen, het spelen
van het licht en de klanken van het eeuwenoud orgelspel brengen vertroosting. De
kerkgangers kunnen een laatste deelneming betuigen met een handdruk of een zoen
na de dienst.
De uitvaart wordt besloten met de teraardebestelling of de crematie met als slot een familiebijeenkomst. Daarna volgt de
rouwverwerking in verschillende fasen, maar kunnen terugkijken op een sereen en waardig afscheid in de kerk
is alvast een belangrijk en troostrijk gegeven. Het is een godsgeschenk, dat je
kan koesteren en bewaren op een veilige plek.
Tekst
Marianne Posman.
%%%FOTO%%%
Het gedicht van Ida Gerhardt verwoordt dit nog het
best:
DE GESTORVENE
Zeven maal om de aarde gaan, als
het zou moeten op handen en voeten;
Zevenmaal om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren,
wat zou het mij deren, kon uit de
dood ik die éne doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
28-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
Doopselviering in Maldegem.
DOOPSELVIERING in de
Sint-Barbarakerk Maldegem.
Kinderen zijn een Godsgeschenk.
Jonge mensen die samen uitkijken naar de geboorte van hun
kind en het dan daadwerkelijk zien geboren worden en het kunnen koesteren,
worden overweldigd met dankbaarheid en hartverwarmende liefde. De geboorte van
een kindje is een wonder en wonderen worden ondanks alles - toch nog
gerelateerd aan het godsdienstige. Christenen zien kinderen als een geschenk
van God en voor een geschenk is iedereen dankbaar tegenover de gever, God. Dit
geloof wordt misschien niet altijd meer zo expliciet uitgedrukt en beleefd maar
deze verankering blijft bij heel veel mensen als deel van ritueel erfgoed.
Nog heel veel jonge
mensen verlangen dat hun pasgeborene ook bij de kerkgemeenschap zou horen en
zij kiezen voor het doopsel, het eerste stapje naar het christelijk geloof. Als iemand in de
geloofsgemeenschap wordt opgenomen dan gaan we daarvoor naar het veile,
vertrouwde huis van de christenen, de kerk.
Het doopsel is één van de zeven sacramenten of heel mooi
uitgedrukt, het doopsel is een van de glimlachjes van God.
Een doopviering is een vrolijk feest. Iedereen
is blij met een vertederend nieuw leven. Meestal draagt de baby een wit
doopkleedje als teken van vriendschap met Jezus. Ouders, broers en zussen,
grootouders, doopmeter(s) en dooppeter(s) en de familie en vrienden worden
verwelkomd in de kerk.
De priester of de diaken start de doopviering
met een begroeting en een dankgebed.
Hij vraagt aan het gezin om rond de doopvont, -kuip of -schaal te staan.
Meestal volgt dan de betekenis van de
voornaam waarmee het kind heel zijn leven zal gekend zijn.
In het evangelie
wordt daarna in passende bewoordingen verwezen naar het belang van het onschuldig en onbevangen kindin de kerk. Het eerste kruisje op het voorhoofd van de baby en de handoplegging door de priester is een
symbool van verbondenheid.
Tijdens de doopplechtigheid belovende ouders, de
doopmeter(s) en peter(s) dat zij dit kindje tijdens zijn leven zullen steunen
om uit te groeien tot een gelukkig mens. De ouders beloven dat zij het
kindje een goede opvoeding geschoeid op christelijke waarden zullen geven en de
peters en de meters beloven dat zij de ouders zullen helpen.
De priester doopt het kind met gewijd water en zegt de
voornaam van het kindje, ik doop je in
de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest. Terwijl de priester
deze woorden zegt, giet hij driemaal water uit over het hoofd van de baby. Het
kindje wordt ook gezalfd met olie
als teken van kracht. De vader van het kindje steekt de doopkaars aan met de vlam, het vriendelijk en veilig licht.
De doopviering sluit af met het bidden van een Onze Vader en een WeesGegroet bij het beeld van Maria,die wist dat vreugde en verdriet samen gaan
bij het begeleiden en liefhebben van een kind. Als laatste beeld van de
doopselviering komt de afscheidsgroet of
de zegening van de priester opdat allen zouden verbonden blijven in
wederzijdse liefde.
Het doopritueel voorziet dat minstens enkele keren per jaar een kindje wordt gedoopt tijdens de
zondagseucharistie.Dit gebeurt ook
in de Sint-Barbarakerk in Maldegem. Tijdens de eucharistie verzamelen jong
en oud, arm en rijk, groot en klein. Het is voor alle gelovigen een
uitzonderlijke kans om zich bewust te worden van het eigen doopsel en van het
engagement dat ze als geloofsgemeenschap opneemt tegenover de dopeling.
Aanvraag Doopsel
Sint-Barbarakerk Maldegem. Gelieve u te wenden naar:
Parochiesecretariaat:
Open elke werkdag van 19u30
tot 11 uur. Deken de Fonteynestraat 3, Maldegem.
28-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
Herdenkingsmis in Maldegem.
Jaargetijde
als herdenkingsdienst in de Sint-Barbarakerk Maldegem.
Ieder huisje heeft zijn kruisje, elk gezin heeft te maken met een
definitief afscheid van familieleden en zelfs jonge mensen en kinderen sterven
jammer genoeg. De een kan beter mee omgaan met verlies dan de ander, de een kan
het verdriet beter en sneller plaatsen dan de ander. Het is een voldongen feit
dat sommige overlijdens diepe en pijnlijke sporen na laten bij hen die achter
blijven.
Een herdenkingsmis of jaargetijde troost en brengt de naam van een dierbare weer tot leven.
Dat is belangrijk voor hen die hen blijven missen. De nabestaanden mogen
meestal meehelpen aan het samenstellen van de viering met mooie teksten,
gedichten of liederen, wat de pijn enigszins balsemt en verzacht. Woorden
reduceren het leed en de pijn.
Familie en vrienden worden op de hoogte gebracht van de kerkdienst en
voor de bloedverwanten gaat een troostende invloed uit van de aanwezigheid van
de ander. Het is een bewijs dat ook zij hem of haar niet vergeten zijn.
Waarom in de kerk? Voor 95 % van de volwassenen die in Maldegem wonen
was de kerk een rustgevende plek voor gebed, eucharistie, blijde en treurige
vieringen, een gewijd of heilig %%%oord. Dus wat
is er mooier dan een herdenkingsdienst? De priester, tal van vrijwilligers,
medewerkers en koren zetten hun beste beentje voor om een uurtje troost te brengen tijdens de viering. De naam van de
overledene nog eens luid en eerbiedig horen uitspreken is van immens belang.
Een bewijs dat men hem of haar nog levendig houdt.
Een herdenkingsdienst werd vroeger meestal een jaargetijde genoemd. Een beetje historiek is hier wel op zijn plaats. We kunnen nu wel eens
glimlachen om wat men vroeger geloofde. De betekenis is wel wat achterhaald,
maar het was wel mooi dat men echt geloofde dat een goed werk of een
eredienst je dichter bij de hemel bracht. Als we het vertalen in onze huidige
leefwereld kunnen we zeggen dat een goed werk, de steun aan de medemens en de
kerk, een goed gevoel met zich meebrengt. Wie
zich goed voelt, doet meestal goed voor de ander. Wat mooi meegenomen is
want zo komen we aan tolerante, rechtvaardige maatschappij, een hemel op aarde.
Historiek (overgenomen uit Wikipeda)
In het Middelnederlands
betekent jaergetide: "de
op een bepaalde tijd van het jaar wederkerende dag", vergelijkbaar met de
huidige "verjaardag". Getide
betekende een bepaalde tijdsruimte, kort of lang, vandaar ook het moderne getijde om eb en vloed aan te duiden.
Maar getide betekende ook, een
op bepaalde tijden terugkerend ogenblik, zoals in getijdengebed en jaargetijde
in de betekenis van jaarlijkse
herinneringsdag.
Het jaargetijde in de Rooms-katholieke Kerk is ontstaan uit de boetetraditie in verband met het vagevuur. Volgens de katholieke leer
worden zonden vergeven in de biecht, maar de biecht neemt niet de
zondenlast weg die moet uitgeboet worden in het vagevuur. Het opleggen van
boete was een voorrecht van de kerk en al op het eerste Concilie van Nicea in 325 wordt aan de bisschoppen
volmacht gegeven de opgestapelde schuld uit te wissen, een aflaat te verlenen. De kerk leerde dat men de
tijd die de overledenen in het vagevuur moesten doorbrengen kon inkorten door het uitvoeren van goede
werken en door het bidden. Dit kaderde goed in het Germaans recht (zie ook Salische Wet), waar een misdaad bestraft
werd en goedgemaakt, als het ware afgekocht, door het opleggen van een boete.
Ik denk niet dat er nu nog veel mensen echt geloven dat een
jaargetijde of een herdenkingsmis de overledene helpt eerder in de hemel te
komen. De mensen vroeger en tot enkele tientallen jaren geleden werden zo
opgevoed, met de vreze Gods in de achterban en met beloning van goed gedrag.
Wij geloofden dat. Wij zijn er niet boos om dat we misschien misleid werden .
Het blijft echter een mooi gebaar de overledene te gedenken in een
herdenkingsdienst in de kerk. Wat er ook van zij, we weten het niet echt
maar heel veel mensen geloven nog dat hun geliefde leeft in vrede aan de andere
oever, in de armen van een oneindig goede God. Wij houden het bij watDietrich Bonhoeffer ooit schreef: Herinneringen zijn een kostbaar geschenk, dat je af en toe
bekijkt als een verborgen schat, een veilig bezit.
Tekst: Marianne Posman.
28-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
Broederlijk Delen in Maldegem.
DE SINT-BARBARAKERK in Maldegem DEELT
BROEDERLIJK.
Broederlijk
delen. Wie herinnert zich niet hoe moeilijk het was om wat je in bezit had te delen in je kindertijd? Broer of zus komt
thuis met een zak snoep of koekjes die hij of zij kreeg van een klasgenootje,
of van een juf, of van een gulle meter of peter. Was iedereen bereid om de
schat te delen of werd alles stiekem alleen verorberd? De ouders helpen meestal het kind te leren
delen, want diep in zich denkt de mens eerst en vooral aan zichzelf. Delen moet je leren want het is niet zo
vanzelfsprekend.
De
aarde, de wereld is immens uitgestrekt.Elk mens heeft er een klein plekje. Hoe groot dit plekje is hangt af van
wat je verdient of erft. Het is eigenlijk niet helemaal van jezelf want
jaarlijks moet je nog belastingen betalen om op je eigendom te mogen wonen, men
noemt dit belasting op het kadastraal inkomen. Niet iedereen heeft een stukje
grond in eigendom soms moeten of willen de mensen huren en ze kunnen huren
volgens hun inkomen. Anderen kunnen zelfs niet huren want ze hebben geen
inkomen, vaak worden zij geholpen op een of andere manier via de gemeente, maar
ook vaak belanden zij op straat als ze geen inkomen hebben, hoe mensonterend
dit ook is. In alle Europese landen, die zogezegd welvarend zijn, zijn daklozen
en zwervers wat onbegrijpelijk blijft. Laat staan waar de minderbedeelden vertoeven
in de arme, vaak warme landen kinderen, jonge mensen en ouderen leven van
aalmoezen en hebben geen dak boven hun hoofd .. Stel je voor . Die situatie
wekt mededogen en verontwaardiging op maar ook grenzeloze onverschilligheid.
De
mensen in de rijke landen moeten hard werken voor hun brood, de werkdruk is
enorm groot en als ze de mogelijkheid hebben genieten ze van hun vrije tijd en
sparen zij voor hun kinderen of voor hun oude dag. Om hen dan voor de keuze te
stellen een beetje te delen met hen die het moeilijk hebben, die honger hebben
is niet zo vanzelfsprekend. Heel veel organisaties zetten zich in om in die
landen waar het nodig is de mensen te helpen zichzelf te beredderen, door aanleg
van waterputten of reservoir, opstarten van een klein bedrijfje, helpen landbouwgronden
beter te bewerken, helpen zoeken naar
een afzetmarkt voor hun producten, helpen ziekenhuizen of hulpposten oprichten,
bouwen van scholen, mensen opleiden ter plekke om te helpen zorgen voor hun
eigen volk. Zelfredzaamheid is belangrijk voor iedereen en heel veel instanties
en mensen helpen hun medemens.
Elke
welvarende staat zorgt voor subsidies maar toch rekenen de mensen die het
minder hebben op de goodwill van de ander en zijn er dankbaar voor. De misdeelde
mens vraagt geen grote sommen, met een kleinigheid is hij ook tevreden. Het is
zoals men zegt: Alle beetjes helpen. Heel veel goede mensen, vaak
vrijwilligers proberen het leed, de kouen de honger een beetje te verlichten .
Welnu, wie zich goed
voelt, wil dit deugddoend gevoel delen met de ander en dat uit zich in
vrijgevigheid voor organisaties, zoals BROEDERLIJK DELEN. Een leven van geven en
ontvangen is liefdevol en verrijkend. De
vastenperiode brak aan op 1 maart, een gezonde periode en wat er uitgespaard
wordt kan weggeven worden aan het goede doel.
28-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
Zondagsdienst, Kerk in Maldegem.
WAAROM GAAN DE MENSEN NAAR DE ZONDAGSMIS?
De meeste inwoners van Maldegem hebben een christelijke opvoeding genoten,
zij gingen naar christelijke scholen, indien niet, volgden zij godsdienst of
catechese, terwijl anderen zedenleer hadden, een leer die ook belangrijke
waarden voorop stelt.
Ja, waarom gaan de mensen naar de mis op zondag? De kerk is een stijlvolle
en hartverwarmende ontmoetingsplaats. De kerk is verbonden met
jeugdherinneringen, met blijde of droevige, ingrijpende gebeurtenissen en je
ontmoet er buren, vrienden of familieleden.
Het is
zondag, rustdag. Je trekt je mooie kleren aan en je
gaat naar de kerk een beetje voor 10 uur 30. Je volgt er de liturgie van het woord en de liturgie van
het altaar, afgewisseld met mooie liederen of psalmen, meestal begeleid door een
kinder-, mannen- vrouwen- of een gemengd koor met orgelklanken. Maldegem telt
verschillende koren en hun zang met begeleiding, brengt vreugde, troost,
bevrijding, geeft moed en brengt je voor een uurtje in een andere, meer sacrale
sfeer. Je kan op sommige momenten zelfs meezingen en meebidden, want enkele
teksten of refreinen komen steeds weer terug en zijn in je geheugen geprent. Je
voelt je beter als je mee kan zingen of bidden met de ander, dat schept
samenhorigheid.
Je hoort er teksten uit het evangelie, Bijbelse teksten die je ooit
in een ver verleden gehoord en gelezen hebt thuis of op school en sommige
beelden blijven bij. Meestal wordt in de homilie
meer uitleg gegeven wat er nu precies bedoeld wordt en associeert de priester de
inhoud met recente problemen of gebeurtenissen
Het hele evenement in en rond de kerk is erfgoed, is een ritueel waar we mee opgegroeid zijn en willen doorgeven aan de komende generaties.
Hier wringt het schoentje.
Hoewel het grootste deel van de jongere
generatie opgevoed werd met christelijke waarden, is het niet zo makkelijk meer
om die waarden daadwerkelijk door te geven aan de kinderen en de kleinkinderen.
De maatschappij
is veranderd, de ouders gaan allebei werken, soms
in een ander dorp of stad, de kinderen moeten naar de opvang, naar de sport -
of muziek -, dans - of tekenles, naar naschoolse activiteiten, ze moeten
gebracht en gehaald worden en de volwassenen hebben een prangend tijdsgebrek in
hun hectisch en stresserend leven. Tradities vervagen, jonge kinderen zijn
kritischer en hebben meer inspraak en via de media is iedereen op de hoogte van
verontrustende wijzigingen in het levenspatroon, intolerantie, agressie, terreur,
milieu- en luchtverontreiniging, klimaatveranderingen, werkloosheid, oorlog, beangstigende
prestatiedruk enz
Sporadisch wordt er nog een groot familiefeest georganiseerd rond een
doopsel, een communie of een huwelijk in de kerk maar daar blijft het bij. Nieuw
samengestelde gezinnen zijn schering en inslag, zodat er nog meer afspraken en
organisatie bijkomen voor veel gezinnen.
Andere essentiële zaken moeten wijken, zoals de zondagsdienst, hoewel het
een belangrijk deel is van onze cultuur.
Het is voor vele mensen moeilijk een uurtje per week rust en bezinning in
te lassen om deel te nemen aan het
eeuwenoude ritueel, de zondagsdienst, het meeste vreugdevolle en hoopgevend
moment in de parochie, in de eeuwenoude Sint-Barbarakerk in de dorpskern van
Maldegem.
Tekst: Marianne
Posman, fotos Els Stevens.
28-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
26-05-2017
Paashaas rond de toren in Maldegem
De
Paashaas op zondag 16 april 2017 rond de
Sint-Barbarakerk in Maldegem maakte klein en groot reuzeblij.
Op
Paaszondag 16 april was het weer feest in en rond de Sint-Barbarakerk! Na de
sfeervolle en ingetogen doch blije eredienst rond een bloemenrijk altaar en met
prachtig koormuziek konden de kinderen van de aanwezige kerkgangers paaseitjes
rapen rond de kerk van Maldegem!
Dank
zij het team rond de K.W.B. konden de volwassenen lekker aperitieven en
bijpraten terwijl de kindjes paaseieren raapten! Jong, heel jong, tieners,
jeugd, ouders, grootouders, de jonge en de oudere generaties in Maldegem hadden
een vreugdevolle start van het paasfeest dank zij het dynamisch K.W.B. team dat
probeert de mensen dichter bij elkaar te brengen en er in slagen ook. Alles
liep gesmeerd.
Jong en oud
verbroederden, wisselden herinneringen en nieuwsberichten uit.
Het spreekt vanzelf dat
achter dit vlot, gaaf georganiseerd feest, een enorm goed draaiende vereniging
zat, die regelmatig zorgt voor ludieke acties van de vereniging. Zij hadden hun
best gedaan om van 16 april een echt Paasfeest te maken. De organisatoren
hebben de dag goed laten inzetten voor heel wat mensen die een blijmoedige
enunieke Paasdag rond de kerk hebben
beleefd.
Tekst en
fotos: M. Posman.
26-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
25-05-2017
In Memoriam Liliana Mitu, december 2017.
IN MEMORIAM;
LILIANA MITU uit Roemenië, Constanta
is overleden op woensdag 27 december 2017 en begraven op 29 december 2017 na een lange strijd tegen
kanker.
Ze bracht zes maanden door in
Maldegem
(oktober 2005 - maart 2006).
Ode aan een bijzonder mens.
Door allerlei omstandigheden had ik de voorbije vijftig jaar, een
blijvend contact met mensen die ik ontmoette tijdens taalkampen, school- of
studiereizen en uitstappen de wereld rond.Ik bleef corresponderen met Maria Wipf uit Zwitserland, Concepcion Serracanti
uit Spanje, Adi en Patsy Ramsey uit Engeland, Denis Chisholm uit Canada, Sofia
Akopova uit Rusland, talrijke anderen en eentje springt er uit, Liliana Mitu
uit Roemenië.
Liliana Mitu, taalkundige Romaanse filologie, beëdigd vertaalster Frans,
Italiaans en Roemeens kreeg een staatsbeurs om zes maanden door te brengen in
een Franssprekend land, om haar praktische kennis van de Franse taal bij te
schaven, hetzij in Frankrijk of in België. Op een of andere manier was Roemenië
niet op de hoogte van het feit dat meer dan de helft van de inwoners van België
Nederlandstalig is, want Liliana kwam in Maldegem terecht om haar Frans te
vervolmaken!
Zo zijn er nog wel mensen die zich vergissen. Ik had eens een Franse
gast die zo verontwaardigd en verbolgen was dat niemand in Brugge Frans sprak.
Ze vond het gewoon niet kunnen dat er in Brugge geen Frans gesproken werd. Met
handen en voeten probeerde ik die vrouw uit te leggen dat iedereen in
Vlaanderen vanaf het vierde leerjaar verplicht lessen Frans volgt, maar dat die
taal blijkbaar zo moeilijk is dat velen het nooit kunnen spreken. Toeristen in
Brugge komen in contact met hotel- , restaurant- en winkelbedienden die er een
beroepsopleiding hebben op zitten waar de kennis van Frans geen prioriteit is.
Beleefdheidshalve heb ik er niet aan toegevoegd dat wij toch ook niet
eisen dat de Fransen, Nederlands praten met ons als wij op reis zijn in
Frankrijk? Als gastvrouw moest ik me gedragen maar ik had haar graag een
Vlaamse oorveeg gegeven. Ze was immers niet tot rede te brengen.
Soit, Liliana kwam aan in Brussel Zaventem in het holst van de nacht.
Zij moest er op vertrouwen dat een taxi haar naar een veilig hotel bracht. s
Anderendaags werd zij afgehaald door de directeur van de school waar zij zes
maanden stage kon lopen t.t.z. waar ze ingeschakeld werd om parttime les Frans
te geven.
Op die manier kwam ik in contact met de Roemeense Liliana. De directeur
had me gevraagd of ik haar logies kon geven. En zo geschiedde. Een kleine,
charmante jonge vrouw kwam bij ons aan in oktober 2005. Aanvankelijk liet ik
haar maar betijen want ervaring had me geleerd dat te familiair contact met
gasten met langdurig verblijf, zou kunnen leiden tot volledig verlies van
privacy.
Nu het viel erg mee. Liliana hield zich bescheiden op de achtergrond.
Geleidelijk aan ontdooide ik, bood haar meer ruimte en meer gastvrijheid wat
uiteindelijk uitgroeide tot een boeiende vriendschap van geven en nemen. Zij
luisterde naar mijn eindeloos geweeklaag en gaf me bovendien altijd gelijk.
Waar ontmoet je nog zo iemand? Nergens. Luisteren is voor de mensen geen
boeiende bezigheid tenzij je iets nieuws of iets interessants vertelt en gelijk
krijgen en geven is ook niet een van de meest voorkomende positieve
eigenschappen van de mens. Het is volkomen logisch en normaal dat de mensen
meer houden van vrolijke, levendige gesprekken.
De eenzame muur die ik om me heen had getrokken brokkelde langzamerhand
af en haar vriendelijkheid en positieve visie bracht me min of meer terug naar
het meer actieve leven en naar mijn dorp. Zij leerde me het centrum opnieuw
verkennen per wagen. Ik had het autorijden verleerd maar zij wees me meestal
bijtijds de verkeersborden aan die me beletten om verkeersovertredingen te begaan.
We dronken koffie in een van de vele cafés en tearooms die Maldegem rijk is en
we schuimden de winkels af in de buurt op zoek naar koopjes.
Mijn man en ik waren toen, zon acht jaar geleden nog behoorlijk actief
en mobiel in Vlaanderen en we lieten haar meegenieten van familie- of
stadsbezoekjes in Sluis, Brugge, Antwerpen, Brussel, de kust enz.
Een Roemeense collega van Liliana werkte gedurende een jaar voor een
farmaceutisch bedrijf in Gent en af en toe ging zij eens logeren bij die
vriendin en samen ontdekten zij op die manier die schone stad Gent.
Een andere collega was in dienst als au pair voor een jaar in Parijs en
nodigde haar uit voor enkele dagen. Hoewel zij er erg had naar uitgekeken om
Parijs te verkennen was de onvriendelijke en vijandige houding van haar Parijse
gastvrouw afstotelijk. Ze mocht niet uit haar kamer komen, ze maakte geen deel
uit als gast van het gezin, ze kreeg zelfs geen kopje koffie s morgens.
Liliana verkortte haar verblijf in Parijs wat ik heel jammer vond voor haar. De
reis heen en terug was behoorlijk duur geweest, zij had uitgekeken naar een
Frans taalbad in een van de mooiste steden op de wereld, zij had geïnvesteerd
in geschenkjes voor het gezin waar haar vriendin verbleef maar zij was zo
gekwetst door de negatieve houding van die Parijse dame, dat zij terugkwam naar
Maldegem.
Maldegem, ons geboortedorp waar we ons thuis voelen maar voor haar
een plaats waar bijna niemand Frans sprak. Ook een ontgoocheling voor mij
want ik had tientallen jaren met hamer en beitel de Franse kennis in de
hoofdjes van vele Maldegemnaartjes vastgeslagen maar Liliana beweerde dat hier
niemand een antwoord kon geven op een eenvoudige vraag in het Frans, noch op de
bus, noch in de winkels, noch in de horecazaken, noch op school. Ik stelde haar
een cursus Nederlands voor, maar haar ontgoocheling i.v.m. haar verblijfplaats
was te groot, om die uitdaging aan te gaan.
Stel je voor dat je zes maanden wegtrekt van je eigen land, je eigen
stad, je familie en je gezin en je investeert behoorlijk om je tweede taal in
een taalbad bij te schaven en je komt terecht in Maldegem? Je ontdekt dat er
van dat taalbad niets terechtkomt, aangezien er geen enkel mens in de omgeving
in staat is te communiceren in het Frans op een of andere manier.
Tussendoor was Anna, ons enige en eerste kleinkind toen vaak op bezoek
en samen bewonderden en speelden wij met dit schone kind. Langzamerhand werd
Liliana een lid van het gezin. De maanden vlogen voorbij en het einde van haar
verblijf kwam in zicht en ik kon me niet voorstellen dat ik haar nooit meer zou
zien. Roemenië lag niet vlakbij de deur en het zag er noch voor haar noch voor
mij naar uit dat wij elkaar nog vaak zouden zien.
Wij schreven elkaar bijna elke dag. Enkele maanden later, in augustus
2006 trokken we voor veertien dagen naar Constanta, Roemenië, in een reusachtig
hotel HOTEL ORFEU gebouwd op het strand van de Zwarte Zee. Het was zalig
genieten in de snikhete zon op de rand vanhet zwembad op twee stappen van de zee. Tussendoor kwam Liliana ons opzoeken
en verkenden we de omgeving dank zij de auto van Florentin, haar broer. We
ontmoetten haar enige dochter Adela, Ada en haar moeder. Zij woonden niet zo
ver van de kust in een van die grote appartementsblokken eigen aan een
communistisch regime maar de flat was heel functioneel, degelijk en gezellig
ingericht, ook bij haar moeder. De vader van Liliana was enkele jaren voordien
gestorven en was altijd ambtenaar geweest wat hun zekere welstand en opvoeding
verklaarde.
Haar familie.
Liliana en haar familie woonden in een dorp Tulcea, aan de oevers van de
Donau. Later, toen de Liliana en haar broer Florentin moesten studeren kwam het
gezin in Constanta wonen. Liliana is getrouwd met Costel. Costel had samen
met de broer van Liliana aan de universiteit gestudeerd in Galati en had op die
manier Liliana leren kennen toen Florentin zijn vriend mee naar huis bracht.
Als student had Costel een jaar in NANCY, Frankrijk doorgebracht. Hij
logeerde bij een gastgezin en studeerde aan de universiteit. Dit
verklaart zijn perfecte kennis van het Frans. Costel werkte op de haven van
Constanta als ingenieur, sprak vlot Engels en werd soms op missie gestuurd in
West-Europa, zelfs in de stad Charleroi die hij op zijn duimpje kende. Hij
onderzocht de mogelijkheden om het Europees groeiend vrachtverkeer via kanalen,
rivieren en zeeën te laten verlopen. Florentin werkt als ingenieur op
vrachtschepen die de wereld rond varen. Hij is slechts enkele maanden per jaar
in Constanta.
Tijdens een van zijn buitenlandse opdrachten is Costel Liliana zelfs
komen bezoeken in Maldegem, in januari 2006 als ik me dat goed herinner. Een
heel interessante man die boeiend kon vertellen.
Liliana en Costel hadden één kind zoals de meeste Roemeense gezinnen en gaven
haar van alles het beste wat onderwijs en opvoeding betreft. Hun dochter Adela,
Ada sprak vlot Engels, Frans en Spaans en deed haar studies in Constanta en
tegen de Hongaarse grens aan de universiteit in Cluj-Napoca, in het westen van
Roemenië. Zij is intussen afgestudeerd. Het was een zeer schoon jong meisje,
zeer beleefd en vlot.
Liliana kwam tot in 2012 elk jaar nog eens veertien dagen logeren in
Maldegem, dus blijkbaar is de ontgoocheling om haar Frans taalbad enigszins
verzacht. Mijn man en ik zijn twee keer naar Roemenië gereisd om te
zonnen, te zwemmen en het land een beetje te verkennen. Moest mijn panische
angst voor onvoorzichtige taxichauffeurs wat verminderen zou ik mij misschien
nog eens tot ginder wagen, een uur taxi naar Zaventem, vier uur vliegtuig, vier
uur transport naar Constanta, misschien doe ik het nog wel eens deze zomer.
Egypte was zalig in februari maar wordt sterk afgeraden voor Europeanen
momenteel.
Liliana en ik, wij mailden elkaar elke dag, we schreven elkaar wat we
deden of gedaan hadden overdag en wat we dachten van bepaalde situaties en
mensen. Het was een boeiende soms grappige correspondentie waarom we konden
glimlachen af en toe. Tenslotte is dit het enige wat telt in dit leven,
glimlachen.
Zij is heengegaan op een koude decemberdag na een lange harteloze strijd tegen kanker.
Niemand verdient dit meedogenloze lot en zeker die lieve Liliana niet. Ik zal haar nooit vergeten. Ik koester alle kleine geschenkjes die ze me gaf en alle beelden die ik van haar heb.
25-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
24-05-2017
Zuster Maria, Edith Claeys geboren in Maldegem.
ZUSTER MARIA, Edith Claeys van de
congregatie Zwarte Zusters van Sint-Augustinus van Aalst is niet meer
Edith Claeys was de dochter van
August Claeys en Magdalena Posman uit de Westweg, 5, Moerhuize
Maldegem. Zij was geboren in Moerhuize op 7 mei 1928 en zij is overleden in
Aalst op 20 mei 2017.
Haar tante, Emma Posman, Zuster
Barbara bij de Zusters Maricolen in het rustoord van Petegem - Deinze was de
tweelingzus van haar moeder. De dochter van haar groottante Barbara
Posman,Blanca Gaelens, Zuster Camilla was ook een Zwarte Zuster van Aalst. De oudere
zuster van haar moeder, Barbara Posman verbleef jarenlang in het Sint Arnoldus
Ziekenhuis (nu De Kuma) waar Edith allicht in contact kwam met de Zwarte
Zusters van Sint-Augustinus van Aalst.
Deze Zwarte Zusters van Aalst verlieten Maldegem na ruim 115 jaar
onbezoldigde arbeid (1871 - 1987) voor de bejaarde en zieke Maldegemnaren. Deze
Zwarte Zusters verzorgden hen dag en nacht in het hospitaal, later in het
rustoord tot 1987. De gemeente dankte de zusters trouwens voor hun inzet met
een nieuwe straatnaam de Zwarte
Zusterslaan.
Allicht inspireerden de religieuzen
in de familie haar roeping naar het klooster te volgen in 1950 en haar leven
ten dienste te stellen van de behoeftigen. Zij werd geprofest op 16 februari
1953 en legde de eeuwige beloftes af op 17 februari 1956.
Niettegenstaande haar drukke agenda
in het OCMW ziekenhuis in de Gasthuisstraat, 2, Geraardsbergen en haar belangrijke
functie in het operatiekwartier van de hartpatiënten en de zieke kinderen,
later op de revalidatie hield zij schriftelijk contact met haar grote familie
in Maldegem en hield zij een waakzaam en liefdevol oog op de kinderen en
kleinkinderen van haar broer Valeer Claeys en zussen Anna en Suzanne Claeys. De
familie ging op bezoek bij tante
nonneke en zij werd regelmatig uitgenodigd door de familie tijdens haar
verlofdagen. Zij was verknocht aan de inwoners van Geraardsbergen maar moest
noodgedwongen naar het moederklooster in Aalst toen zij op rust werd gesteld.
Zij was een van de
laatste Maldegemse kloosterzusters die heel hun leven, onbezoldigd ten dienste stonden van
de zieke, de bejaarde medemens enz. Zij is heengegaan op 20 mei en werd
begraven op 27 mei 2017.Moge zij eeuwige rust vinden bij De Heer.
Met dank voor de inzet van Zuster Maria, Edith Claeys (17 mei 1928 20
mei 2017).
Bron: Parochieblad 08 02 1987 Liber
Memorialis Deken René Vereecke. Tekst M. Posman.
24-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
Eerste Communie in de kerk Maldegem.
DE EERSTE HEILIGE COMMUNIE in de kerk
in Maldegem.
De eerste
heilige communie, of kortweg eerste communie, is in de Rooms-katholieke
Kerk de feestelijke gelegenheid
dat iemand
De eerste communie wordt meestal voorafgegaan door
de eerste gemeenschappelijke biecht. In Vlaanderen nemen de kinderen nemen deel aan de
eerste communie tijdens het eerste of tweede leerjaar, ze kunnen dan al wat
lezen en schrijven en het speelse van de kleuterschool is grotendeels
verdwenen. De communie wordt voorafgegaan door een voorbereidingstijd, waarbij
de kinderen op school of in de parochiecatechese krijgen, over de Kerk, de sacramenten, over Jezus
en de eucharistie.
Tot 1910 was het gebruikelijk dat jongens en meisjes pas op hun twaalfde hun
Eerste Heilige Communie deden. Paus Pius X vervroegde de leeftijd in het decreetQuam singulari.
Het hoogtepunt van de eerste
communie is de feestelijke eredienst. De eerste communicantjes worden nauw betrokken
bij de liturgie, bijvoorbeeld in de intredeprocessie, ze lezen een
gebedje voor, soms worden ouders en grootouders erbij betrokken, er wordt gezongen
en ze helpen bij het aandragen van de gaven.
Is het
aantal kerkgangers enorm gedaald de afgelopen kwarteeuw, dan is het wel even
schrikken tijdens de communiediensten. De kerk zit afgeladen vol met kleine
jongentjes en meisjes vergezeld van hun ouders, broers en zussen, hun
grootouders en andere genodigden. Iedereen is mooi aangekleed, iedereen is blij
en vrolijk want het kerkfeest wordt gevolgd door een familiefeest, die,
naargelang het budget van de familie steeds grootser en uitgebreider wordt
opgevat. De kinderen van zes of zeven jaar worden eens in de bloemetjes gezet,
het prille voorjaar van een lang leven.
Na de eerste communie worden de
kleintjes uitgenodigd om deel te nemen aan de wekelijkse erediensten, maar het
is wel zo dat de aandacht voor deze blijde gebeurtenis toch opmerkelijk is
afgezwakt, wat heel jammer is. De kerk en de rituelen zijn belangrijk in elk christelijk
leven.
Tekst en fotos: Els Stevens en M. Posman.
24-05-2017 om 00:00
geschreven door Marianne Posman 1
De schoolkinderen van beide scholen in Maldegem hebben het goed gedaan
op 11 november 2017. Of het echt tot hen doordringt waarom ze bloemenkransen en bosjes witte
rozen neerleggen op de graven, weten we niet met zekerheid. Het is belangrijk
dat zij monumenten, begraafplaatsen en
