AD VAN DE WEGE, KERK- EN CONCERTORGANIST IN MALDEGEM. Deel I.

Wie regelmatig de sfeervolle erediensten in de Sint-Barbarakerk Maldegem volgt of de orgelconcerten in de zomermaanden bijwoont kent organist Ad van de Wege als geen ander. Zijn orgelspel is een serieuze meerwaarde voor de serene en ingetogen vieringen. Het was precies wat deken Stefaan De Paepe tegen hem zegde toen hij op 1 mei 2007 aantrad als organist te Maldegem: ‘Mijnheer, er is niets op orgelgebied in Maldegem, dus ga uw gang.’ Het historische Louis Hooghuys orgel (1865) en het Loncke orgel (1985) hadden op hem gewacht. Ad van de Wege leek wel een missionaris in het orgellandschap in ons dorp. Hij heeft vooruitgang geboekt. Elk Maldegemnaar kan intussen genieten van hoogstaand orgelmuziek in de Sint-Barbarakerk tijdens de liturgische diensten op zon- en weekdagen en tijdens de concerten die er plaatsgrijpen. Als een wervelwind raast kerk- en concertorganist Ad van de Wege van de ene kerk naar de andere in Zeeuws, Oost-en West-Vlaanderen. Geen wonder dat hij slank en rank door het leven rent. Ad heeft het in Maldegem prima naar zijn zin.

Niemand kan vermoeden hoeveel energie, studie en voorbereiding verborgen zitten achter de muziekuitvoeringen.

“Muziek met de paplepel ingegeven.”

Ad van de Wege vertelt:

Ik werd geboren als tweede van zes in 1955 in Terneuzen (Zeeuws-Vlaanderen) in een christelijk gezin. Mijn vader was afkomstig van een organistenfamilie. Hij was timmerman maar ook werkzaam als organist in een kerk in Terneuzen. Hij was bestuurslid van een landelijke organistenvereniging, koordirigent, organisator van internationale orgelconcerten en doceerde muziek in de avonduren. Hij was een muzikale duizendpoot.

Mijn vader die enkele maanden geleden overleden is, heeft ruim zestig jaar onbezoldigd zijn diensten verleend als kerkorganist.

Vroeger was het praktisch onmogelijk om van muziek te leven, laat staan een gezin te onderhouden. Vader voorzag in de levensbehoeften van zijn kroostrijk gezin als timmerman en was semiprofessioneel bezig als musicus. Al heel jong kregen de kinderen van de Wege orgel- (later piano) les. Allen speelden orgel, piano en fluit. Zingen was de gewoonste zaak van de wereld. Mijn ouders vonden dat klassieke muziek bij de opvoeding hoorde. Zangers- en zangeressen kwamen bij ons thuis oefenen en verscheidene orgel studenten vertrokken ‘s avonds laat. Huize van de Wege was voor veel musici, organisten en leerlingen een muzikaal oord. Thuis beluisterden we grammofoonplaten van Bachs Brandenburgse concerten, Vivaldi, Händel e.a. Ik hoorde ‘s avonds de leerlingen hun (soms moeizame) lessen oefenen op het harmonium in de studeerkamer, want elektronische orgels waren er toen nog niet. Alle kinderen van de Wege waren van nature muzikaal begaafd wat niet betekende dat ze de scholing op een presenteerblaadje kregen.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik als klein kind heel vroeg in contact kwam met klassieke muziek.

Toen ik een jaar of drie was kroop ik al op de orgelkruk. Mijn vader bediende de trappers van het orgel en op die manier kreeg ik heel vroeg mijn eerste orgellessen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik als peuter mee naar de kerk ging waar ik boven bij mijn vader bij het orgel zat. Soms volgden drie kerkdiensten elkaar op en telkens huppelde ik vrolijk met mijn vader mee naar de kerk. Tijdens de homilie ging hij naast het orgel in een gemakkelijke stoel zitten, terwijl ik op de orgelbank kroop en op de toetsen van het uitgeschakelde kerkorgel mocht rommelen. Eens duurde de homilie wel erg lang en mijn ongeduldige vader zette alvast de windmotor van het orgel aan. Ongemerkt drukte ik wat toetsen in die meteen door de kerk dreunden, waarop de dominee zich een hoedje schrok en resoluut ‘Amen’mompelde.

Je zou verwachten dat wanneer je muziek met de paplepel hebt ingekregen, dat je ouders het wel zouden waarderen dat je later muziek zou studeren. Toen mijn vader vroeg wat wil ik later wilde worden, was mijn antwoord steevast ‘organist’. Mijn ouders schudden resoluut het hoofd met de legendarische woorden: ‘Organisten, musici en kunstenaars zijn armoezaaiers, daar is geen droog brood mee te verdienen. Je moet een vak leren! Musicus worden is niet voor ons soort mensen. Op die manier werd de discussie altijd gesloten en de muziekstudie bleef onbespreekbaar. De negatieve stimulans voor mijn aspiraties voor muziekstudie was een extra aanmoediging om door te zetten. Het gevoel iets niet te mogen worden wat ik absoluut wou, zette een knopje om in mijn hoofd. Al mijn vrije tijd besteedde ik aan orgelspel. Toen ik al wat kon lezen snuffelde ik stiekem in biografieën van componisten, waarvan ik de woorden soms nog niet kon ontcijferen. Toen weer eens een bekend Nederlands organist na een concert bij ons kwam tafelen, gingen alle gesprekken over muziek. ‘Zo manneke’, vroeg de organist, ‘wat wil jij later gaan worden?’ Ik antwoordde prompt: ‘Organist!’ ‘Mooi, mooi,’ zei de man, ‘orgelspelen is geweldig. Prachtig om onder je vingers een orgel te temmen.’

‘Hij mag alles worden’, zei mijn vader, ‘maar geen organist, want je weet dat dit geen normaal bestaan is.’ De gast bulderde van het lachen, knipoogde en fluisterde: ‘Laat hem maar praten hoor en doe later gewoon je zin.’ Die onvergetelijke woorden klonken als muziek in mijn oren.

Maar het was makkelijker gezegd dan gedaan.

Toen ik ouder werd, volgde ik de technische richting op de middelbare school. Discussies over organist worden, mondden thuis uit in ellenlange ruzieachtige gesprekken. Na mijn opleiding, moest ik aan het werk. Toch was ik vastbesloten om musicus te worden, dat stond gewoon in mijn hersens geprent! Mijn levensvreugde was muziek. Al mijn vrije uren speelde ik orgel in de kerk. Als mensen vroegen waar ik was, dan was het stereotype antwoord: ‘Oh, die zit weer in de kerk, orgel te spelen!’

Mijn ambitie om organist te worden werd jammer genoeg een splijtzwam in mijn relatie met mijn vader.

Tijdens mijn tweejarige militaire dienst besteedde elk vrij uurtje aan muziekstudie. Ik las alles over kunst en muziek. Als ik de kans kreeg om tijdens een militaire oefening in een stadje of dorp een paar uurtjes op een kerkorgel te spelen, dan liet ik die niet voorbij gaan.

Na mijn militaire dienst ben ik zelfstandig gaan wonen. De muziekstudie werd een onoverkomelijke hinderpaal tussen mij en mijn vader. Ik werd aangenomen bij een keten muziekwinkels in Zeeuws-Vlaanderen als orgeldocent. Op die manier kon ik een armoedig bestaan opbouwen. Ik liet me inschrijven aan de muziekacademie in Sint-Niklaas (Waasland) waar ik op drie jaar Orgel, Piano, Notenleer, Muziekgeschiedenis en Harmonieleer studeerde.

Er was wel een heel groot probleem!

De afstand Sint-Niklaas-Terneuzen is ruim 53 kilometer en aangezien ik me geen auto kon veroorloven reed ik door weer en wind, regen, ijs en sneeuw, wekelijks zo’n vijf maal, op mijn brommertje naar Sint-Niklaas. Ik heb letterlijk en figuurlijk veel sneeuw gezien, zij het wel ‘Zwarte Sneeuw’. Nee, ik heb mijn beroep niet echt cadeau gekregen.

Ik heb heel vaak wenend op mijn brommertje door de polder gereden. In die periode dacht ik heel vaak aan de uitspraak van mijn vader, maar afhaken bestond voor mij niet. Op zaterdag en zondag begeleidde ik erediensten en langzamerhand kwam het doel in zicht. Na mijn succesvolle muziekstudie in Sint-Niklaas werd ik toegelaten aan het Koninklijk Conservatorium te Gent. Ik studeerde orgel bij Dirk Verschraegen en Edward De Geest(1950) en kamermuziek bij Marcel Ketels. In die periode werd ik docent Schoolmuziek in Nederlands Middelburg. In Nederland is dit een gespecialiseerde opleiding. De conservatorium opleidingen in Nederland worden gesplitst in Uitvoerend of concerterend musicus of Docerend musicus (lesgeven als orgel en pianodocent). Ik volgde twee jaar Schoolmuziek, muziekdidaktiek en -pedagogie in ‘s-Hertogenbosch. Ik werkte en studeerde op weekdagen, op zaterdag volgde ik de opleiding Schoolmuziek, ‘s avonds speelde ik de mis en op zondag begeleidde ik ook nog een aantal diensten.

Nee, van verveling in mijn jeugdjaren was er geen sprake. Een muziek opleiding is een ontzettend complexe opgave. Door als tiener tegen mijn zin technische opleidingen te volgen, had ik vier jaar orgelstudie gemist. Het hiaat in mijn voorstudie heeft me wel de drive gegeven om er mij voor 1000 % in te zetten. Ik had en heb nog steeds dat enthousiasme voor muziek. De uitspraak “Follow your heart’ blijft mijn lijfspreuk. De laatste studiejaren vond ik dat ik niet hard genoeg vorderde.

Tijdens mijn studie aan het conservatorium in Gent, volgde ik orgel, liturgie en kerkmuziek aan het Instituut voor Kerkmuziek aan de Hogeschool voor Kunsten in Utrecht, waar ik me specialiseerde in Liturgie, kerkmuziek en koorleiding. Ondertussen had ik nog een deeltijdse baan als muziekdocent in andere scholen, dus financieel werd de toekomst rooskleuriger. Na het conservatorium in Gent en tijdens mijn muziekstudie in Utrecht startte ik met Klavecimbel in Den Haag bij de barokspecialist Ton Koopman, Romantische orgelmuziek bij Herman Van Vliet, Utrecht en hedendaagse muziek bij Kristiaan Van Ingelgem in Aalst(België). Ondertussen was ik organist op een aantal hoogstaande orgels, was ik koordirigent en kerkmusicus, speelde ik klavecimbel en was ik op veel muziekterreinen actief.
Voorzichtig begon ik mijn ‘vleugels’ uit te slaan en startte ik met orgelconcerten…. (wordt vervolgd).

Ad van de Wege is een klassiek voorbeeld van de “doorzetters”, die onze dorpsgenoot Mick Matthys, Professor aan de universiteit in Utrecht heeft beschreven in zijn boek “Doorzetters” (aksant). Ads leven is verweven met muziek omdat hij muzikaal begaafd was èn ook zijn talenten ten volle heeft ontplooid. (Tekst verwoord aan de hand van de notities van de musicus.)

Foto’s: Ad Van de Wege in 2013, in 1958.

www.camob.be
Organist Ad van de Wege Hooghuysorgel Pinksteren 27-5-2012. Organist Ad Van de Wege speelt op het Hooghuysorgel in de Sint-Barbarakerk te Maldegem.

Bijlagen:
Ad van de Wege 2013.jpg (813.6 KB)   

AD VAN DE WEGE, KERK- EN CONCERTORGANIST in Maldegem.

Deel II.

Ad van de Wegeis kerk- en concertorganist in de Sint-Barbarakerk in Maldegem. Zijn orgelspel is een significante meerwaarde voor de sfeervolle diensten. Je wordt geboren met talenten maar de ontwikkeling van je begaafdheden komt je niet aanwaaien. Een jarenlange muziekstudie gaat aan de professionele uitvoeringen vooraf. Een musicus moet intens muziekstukken instuderen om een feilloos traject af te leggen tijdens vieringen en concerten voor het grote publiek. Het gaat niet vanzelf.

Ad van de Wege vertelt:

Wil je musicus worden dan vraagt dat gigantische offers, weinig of geen sociale contacten en een volledige inzet voor je studie en beroep. Als ik kijk naar wie van al mijn medestudenten nog werkzaam is in de muziek, dan is dat nog een heel klein percentage. Veel collega’s hebben helaas de harp in de wilgen gehangen en zijn een andere lucratievere baan gaan zoeken. Musiceren is niet eenvoudig. Als je ziet welke opleidingen je moet volgen, hoelang een dergelijke studie duurt, wat je er allemaal voor moet laten, dan had mijn vader toch gelijk. “Zweet, hard werk, weinig inkomen.” Het is gewoon een keuze die je maakt in het leven. “Met de paplepel in gegeven,” betekent niet dat alles vanzelf soepel en gemakkelijk loopt. Nee, ik heb het helaas, of moet ik zeggen gelukkig, niet op een presenteerblaadje aangereikt gekregen.

Organist.

Organisten werken meestal hoog boven de mensen, het kerk- of het concertpubliek. Je bespeelt helemaal in je eentje het grootste muziekinstrument. De beroemde componist Cesar Franck zei ooit: ‘Mijn orgel is mijn orkest.’ Behalve een pianist misschien, neemt elk musicus zijn eigen instrument mee, bij een organist ligt dat anders.

Na mijn muziekstudies startte ik als kerk- en concertorganist, klavecinist, dirigent van koren en orkesten. Kerkorganist houdt in dat je alle erediensten muzikaal opluistert, soms alleen als organist maar vaak tegelijk als koordirigent. Een bijzonder beroep want als andere mensen in het weekend en op feestdagen vrij zijn ben ik zoals een priester of dominee aan het werk.

Een klavecinist bespeelt een toetsinstrument uit de tijd van Bach. In deze hoedanigheid werk ik dan vooral met muziek uit de 16e, 17e en 18e eeuw. Soms alleen maar ook met een orkest of solisten, viool, fluit of zang. Jarenlang ben ik dirigent geweest van enkele barok orkesten waarmee ik cantates en opera’s zoals “Dido and Aeneas” van Henry Purcell uitvoerde. Werken met verschillende musici is ongelooflijk verrijkend. Als concertorganist breng ik orgelconcerten in binnen- en buitenland. Ik speelde op grote kathedraal orgels in o.a. Rome, Napels, Turijn, Regensburg, Passau, Aken, Freiburg, Bern, Bayeux, maar natuurlijk ook in België en Nederland.

Je komt in fraaie kerken en op plaatsen waar je als toerist nooit mag komen. Een orgelconcert geven betekent intense studie van de orgelwerken vooraf. Je speelt in je eentje een uur lang een concert. Je mag geen fouten maken. Het is fascinerend om te gaan met de honderden of duizenden pijpen van een orgel. Je ontmoet internationaal veel mensen met wie je nauw muzikaal samenwerkt of interessante collegiale contacten krijgt. Een organist kent de werking van het orgel volledig. Het eist vaardigheid om het orgel zelfstandig te stemmen en te onderhouden. Een goede organist stemt toch maandelijks een aantal registers van de orgels. Een klusje waaraan je al snel 2 ½ uur bezig bent. Musiceren kan je vergelijken met het beoefenen van een topsport. Een topsporter die niet traint zal nooit foutloos presteren.

Als privé muziekdocent geef ik les aan getalenteerde jonge, maar soms ook aan oudere mensen die besmet zijn met het ‘orgelvirus’. Heel wat oud-leerlingen zijn nu actief als organist. Ik coach mensen die extra lessen nodig hebben voor een toelatingsexamen voor een conservatorium.

In Maldegem bespeel ik al weer zeven jaar de kerkorgels en leid ik enkele kerkkoren. Ik ben actief in het orgelcomité van de St. Barbarakerk waarmee we jaarlijks een tiental concerten organiseren. Het is interessant om educatief bezig te zijn om jonge en oudere mensen kennis te laten maken met de schoonheid en veelzijdigheid van het orgel.

Organisten leiden een veelzijdig en intensief bestaan. Het is jammer dat er weinig of geen nieuwe organisten van de conservatoriums afstuderen. Gediplomeerde organisten vinden moeilijk een baan. Toch zie ik de toekomst van het orgel niet somber in en blijf ik me steeds als een soort ‘orgel-ambassadeur’ inzetten om het instrument te promoten.

In Vlaanderen is de belangstelling voor de orgelcultuur aanzienlijk minder dan in Nederland, maar ik doe alles om het fraaie Vlaamse orgelpatrimonium in de schijnwerpers te krijgen. Een orgel is een grandioos instrument dat je kunt laten juichen, donderen, maar ook verstild kunt laten mediteren.

Het was juist zoals mijn vader het formuleerde: ‘Het leven van een musicus is een vreemd bestaan!’

Oh ja, en mijn vader? Gelukkig is alles op zijn pootjes terecht gekomen. Hij heeft ingezien dat zijn halsstarrigheid tijdens mijn jeugd verkeerd was en dat het goed was dat ik mijn eigen hart heb gevolgd. Mijn jongere broer heeft later ook een muziekopleiding gevolgd en is naast musicus actief als beeldend kunstenaar. Mijn vader werd mijn belangrijkste supporter die altijd informeerde naar mijn muzikale ervaringen na een concert.

In 2013 speelde mijn vader, Jan van de Wege een marktconcertje aan het orgel in Maldegem. Hij was toen 83 jaar. Een dag voor zijn overlijden, hebben we mijn nieuwe orgel-cd beluisterd. Toen de cd klaar was zei hij: ‘Man, ik heb nooit geweten dat je zo mooi kon spelen.’Dat was het allerbeste compliment.

Het geeft een goed gevoel als je mensen met je muziek kunt bereiken, ontroeren en blij kunt maken. Musiceren is een heerlijk vak! Het is precies wat een oude filosoof ooit zei: ‘Waar woorden ophouden spreekt de muziek!’ Het belangrijkste voor mij is goede muziek maken. Bekendheid is mooi meegenomen, maar is ook erg betrekkelijk. Zo lopen de mensen met je weg en zo laten ze je vallen. Nee, het beste is goed om te gaan met mensen. Zoals mijn vader ooit zei: ‘Zorg dat je nooit naast je schoenen loopt.’ Gelukkig heb ik mijn schoenen stevig aan en ben ik veel te nuchter voor ‘succes allures’.

Orgel Cd Ad van de Wege,”Cantica Gregoriana” Cuyperskerk, Sas van Gent (Ndl.).

Begin 2013 werd de monumentale Cuyperskerk van Sas van Gent (Nederland) onttrokken aan de rooms-katholieke erediensten en werd de toekomst van dit gebouw onzeker. Dit jaar besloot het bisdom Breda, dat gezien het teruglopende kerkbezoek en de hoge onderhoudskosten het kerkgebouw voor de erediensten te sluiten. Binnenkort valt de beslissing wat er met de kerk gaat gebeuren. Jammer genoeg dreigt ook met het sluiten van kerkgebouwen een deel van het kerkpatrimonium verloren te gaan waaronder de Gregoriaanse koorzang, orgelcultuur met bijhorende orgelmuziek. Mede met het oog op het onduidelijke voortbestaan van kerkgebouw en orgel leek het de Zeeuws-Vlaamse organist en musicus Ad van de Wege uit Aardenburg zinvol om het Bernard Pels-orgel voorgoed vast te leggen op Cd.

Hierbij maakte hij gebruik van orgelwerken die gebaseerd zijn op Gregoriaanse melodieën en werd er rekening gehouden met de periode waarin deze werken werden gecomponeerd. Op die manier is hij er in geslaagd een synthese te maken van orgel en orgelwerken.

De orgel Cd “Cantica Gregoriana”(opgenomen in realrecording) werd op de markt gebracht door “Brabantse orgelklanken” uit Tilburg en geeft een beeld van het Pels-orgel in de Rooms-katholieke H. Maria Hemelvaartkerk in het Sas van Gent en van de orgelkunst ten tijde van het rijke Roomse leven. Een heel bijzondere Cd met fraaie muziek voor de echte liefhebber van het Gregoriaans en van orgelmuziek, nog te verkrijgen aan € 10.

Ad van de Wege is de overtuigende versie van de “doorzetters”, die onze dorpsgenoot Mick Matthys, Professor aan de universiteit in Utrecht heeft beschreven in zijn boek “Doorzetters” (aksant). Ads leven speelt zich af in de muziekwereld omdat hij muzikaal begaafd was èn zijn talenten tot het uiterste heeft ontwikkeld.

Op de foto:

Ads vader, Jan van de Wege (1930) die een orgelconcertje speelde in Maldegem in 2013. Ode aan een vader.
De foto van Ad zelf krijg ik wonder boven wonder niet in de blog. Maandag afspraak bij de computerdokter. Of hij raad weet??

(Tekst verwoord aan de hand van de notities van de musicus).

Volledige versie in: http://www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem/

Met dank aan ons regionaal blad “Vrij Maldegem” voor het publiceren van de reportages (Drukkerij-Uitgeverij Van Hoestenberghe N.V. Boudewijn Lippensstraat 11, Maldegem).

Bijlagen:
Ad 1.jpg (2.4 MB)   

03-10-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

03-10-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

03-10-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

SUMMIS LAUDIBUS EFFERAMUS EXIMIOS HOMINES =

LATEN WE BIJZONDERE MENSEN ZEER VEEL LOF TOEZWAAIEN.

In memoriam mulieris insignis. Als aandenken aan een bijzondere vrouw.

Mariëtte Cochuyt, Zuster Gemma, tante nonneke, ‘Raghel’.

Laten we bijzondere mensen zeer veel lof toezwaaien, niet aan alleen Zuster Gemma, maar aan allen die zich inzetten om ons dorp levendig te houden. Maldegem kan met trots terugblikken op heel wat talent de afgelopen eeuwen. Talent in de brede zin van het woord. Geestelijken en leken die het leven verrijkten en vergulden voor de mensen. Schrijvers, dichters, historici, toneelspelers, schilders, beeldhouwers, filmregisseurs, musici, sportlui en talrijke talentrijke dorpsgenoten brachten woord, klank en beeld en maakten het leven boeiend. Sommige mensen blonken uit in dienstbaarheid voor de bevolking van Maldegem.

Lijkt dit een lofzang op Zuster Gemma, het is meteen een lofzang voor de vele mensen die zich dagelijks inzetten, vrijwillig en onbezoldigd in alle domeinen van de samenleving.

Vrijwilligers bij evenementen i.v.m. cultuur, geloof, sport, onderwijs, armoedebestrijding, ontwikkelingshulp, kortom alle aspecten van de samenleving. Zuster Gemma was religieuze en uit hoofde van die functie was het logisch dat ze dynamische levensvreugde bracht. Zij kreeg de toestemming van de kloostergemeenschap om haar gaven te delen in haar geboortedorp. Ze kon zich belangeloos inzetten voor de gemeenschap om die gezelliger te maken en ze kreeg veel genegenheid terug.

Ze was het levende bewijs van solidariteit. Veel mensen maken het leven waardevoller voor hun medemens.

Neem nu de talrijke jeugdbewegingen in Maldegem. Talloze jonge mensen zetten zich nog altijd in om alle kinderen belangeloos, vrolijke speeldagen te bezorgen. Zij organiseren onvergetelijke kampen aan democratische prijzen tijdens de vakanties, zodat de kinderen sociale vaardigheden aanleren op een speelse manier. Deze leiders en leidsters zijn later ook vaak betrokken bij andere evenementen en activiteiten waar zij zich weer inzetten voor de samenleving.

Mariëtte Cochuyt, Zuster Gemma stond aan de wieg van het verenigingsleven in Maldegem.

Onder haar leiding kenden de kajotsters (K.A.J.) een ongekende bloei. Elke zondagnamiddag vergaderden ze op de speelplaats en in de “concertzaal” van de  school op de markt of in de Gilde in de Stationsstraat. Ze voerden toneelstukjes op om familie en vrienden op te vrolijken. Ze kregen zelfs voorlichting van Dokter Albert Coelis om op de veiligste manier te leren omgaan met het andere geslacht. De K.A.J. benadrukte de waardigheid van elk mens, rijk of arm. Zuster Gemma was lid van de beweging in 1935 en bouwde als leidster een levenslange vriendenkring op (o.a. Agnes Lanckriet, Delphine De Bruyckere, Thelma Rotsaert enz.).
De jonge meisjes trokken naar voordrachten van Kardinaal Cardijn in de Heizel in Brussel. Kajotster Edwige Van den Abeele (°1930) (foto) stapte bij de terugkeer op de verkeerde bus maar kwam uiteindelijk toch veilig thuis. Onderpastoor en proost De Vleesschouwer organiseerde Lourdes reizen voor hen.

Christianna De Baere-Roets (°1933), kajotster in 1947 en oud-kajotster in hart en nieren blijft sociaal en vriendelijk en wil alles doen om een ander gelukkig te maken.
Ze was medewerkster bij Egidius. Zij hielp E.H. De Jaeger, toen onderpastoor in Maldegem, Ziekenzorg oprichten en ontwikkelen. Vorig jaar was zij de motor van de brei club in Oud Sint-Jozef. Breien van pullovers, spreien, jasjes, modieuze rokken is weer in. Iedereen helpt en stimuleert en leert de ander. Na de opvoeding van haar vier intelligente zonen, verzorgde zij jarenlang haar zieke echtgenoot maar had ondertussen toch tijd om een ander gelukkig te maken.

Bewonderenswaardig wat mensen presteren in hun leven.
Sommige mensen blijven zich onvermoeibaar inzetten voor hun medemens.

In 1949 nam Mariëtte Cochuyt afscheid van de vereniging voor zij in het klooster trad. Agnes Van Kerschaever, Cecile De Bruyckere, Yvette Roets (zus van Christianna) werden ook geroepen door de Heer, geïnspireerd door de leer van Cardijn.
Andere jonge vrouwen stichtten een gezin maar bleven zich vrijwillig inzetten voor een ander.

60 jaar later organiseerde Zuster Gemma  nog een grote onvergetelijke bijeenkomst van alle oud-kajotsters in Groot-Maldegem. Tot het eind van hun leven bleven de vriendschapsbanden tussen talrijke kajotsters bestaan. Allen hebben van het kajotstersfeest genoten, ze zongen kajotstersliederen en andere.

Zuster Gemma pikte de draad van haar “vorig leven” weer op toen ze terugkwam als kloosterlinge in Maldegem.
Ze was een van de vele vrijwilligers die zich jarenlang inzette om het leven van vele mensen met een beperking aantrekkelijker te maken. Haar handvaardigheid en creativiteit kenden geen grenzen. Jarenlang liep, fietste en reed zij met een sputterend Dafke van de ene wijk naar de andere in Maldegem om knutselmateriaal te bezorgen aan mensen die zich niet meer konden verplaatsen of die thuis werden verzorgd. Met ongekende moed en ijver maakten haar beschermelingen eersteklas handwerk dat te koop werd gesteld. De opbrengst was bestemd voor de aankoop van nieuw materiaal, want wol, garen, gepaste borduurstoffen, patronen en ander hobbymateriaal zijn onbetaalbaar.
Ze was zo blij als familieleden, vrienden en kennissen, de creaties bewonderden van haar kunstenaars die leefden in de schaduw van de maatschappij.
Op die manier bouwde zij een stevige band van vriendschap en trouw om haar heen.

Andere idealistische mensen zetten haar taak verder en brachten glans in het leven van hun medemens. Enkele jaren geleden nog organiseerde de K.V.G. een ontroerend afscheidsfeest voor “Soeur Gemma”. Haar creatieve inzet in de hobbyclub van de K.V.G., werd beloond met immense dankbaarheid.

Haar werk werd verder gezet door anderen die met evenveel enthousiasme het leven van de ander kleurden.

Bijna veertig jaar lang was zij lerares huishoudkunde in het Sint-Jozefs Instituut Zusters Maricolen Maldegem.

Duizenden meisjes heeft ze geleerd hoe een gezin te beredderen.
Samen met haar directrice Zuster Amelberga motiveerde zij vele jonge meisjes om zich verder te vervolmaken of te studeren.

Niet alle mensen zijn bollebozen in wiskunde en wetenschappen, talen, economie, informatica, enz.
Sommige mensen zijn wel handvaardig en creatief om een wereld te scheppen van schoonheid waar anderen van meegenieten.

Het is meteen een lofzang voor alle directies, personeel en leerkrachten die zich dagelijks inspannen om jongeren te onderwijzen en te begeleiden binnen en buiten de schoolmuren en -uren.

 Met een groot afscheidsfeest met familie en vrienden nam zij afscheid van het onderwijs een kwarteeuw geleden.
 
De leerlingen van Sint-Jozef brachten onder leiding van hun dynamische leerkrachten grandioze spektakels en modeshows waar je stil van werd. 

Zuster Gemma, die als artieste onder de naam ‘Raghel’ door het leven ging, vierde haar 90ste verjaardag op 23 augustus 2013 met neven, nichten en hun kleinkinderen, verpleegkundig personeel, kaartjes, bloemetjes van haar familie en vrienden.

Voor haar laatste 90^ste verjaardag componeerde haar neef Lucien Posman zijn eerste religieus werkje op een tekstfragment uit het boek Job.

Een artiest bracht muziek in haar leven.

 Het is een heel mooi en droevig werkje, opgedragen aan tante nonneke, Zuster Gemma:

De Heer Geert Ballegeer, de verantwoordelijke en de pastorale medewerker van het W.Z.C. Sint-Jozef in Petegem-Deinze heeft de laatste CD Van Lucien Posman laten afspelen op haar verjaardag.

Ze zal opnieuw heel trots geweest zijn, want ze had een groot hart voor allen die hun talenten koesterden.

Voor de oude mensen wordt goed gezorgd in onze maatschappij, elk brengt op zijn manier een steentje bij om het leven van deze generatie fijn te maken.

Na bijna 87 jaar inwoner van Maldegem, trok zij in 2010 terug naar het moederklooster waar ze omringd werd door liefde en vriendschap van haar medezusters Zuster Marie a Cruz, Zusters Bernadette, Edith, Monique, Irène en Juffrouw Christine en het personeel van het W.Z.C.

Zij is zachtjes ingeslapen op 16 september 2013, de sfeervolle begrafenisdienst ging door op 24 september 2013 en ze werd begraven op de familiebegraafplaats van de Zusters Maricolen.

Haar laatste boodschap “De wereld is warm en vol zonovergoten belofte” drukt haar positieve en hoopvolle visie uit voor de hartverwarmende toekomst van onze maatschappij die steunt op talent en vrijwillige inzet van heel veel genereuze mensen.

 Link naar een poging van fotoalbum, leven en werk Raghel:

https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5899743989603964849

Zie ook “Nostalgie naar het levendige dorp”, talrijke foto’s over haar leven.

http://www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem/

Zuster Maria a Cruz en Zuster Gemma.(foto in bijlage)

foto in bijlage 1970:

Gerda Van Kerckhove, Kitty Van den Abeele, vooraan X De Cuyper, Lisette Van den Broucke, Addy Schelstraete, Zuster Gemma als lesgeefster en Christine Roels, echtgenote Eric Cuelenaere.

Op de foto in bijlage: 1949
Afscheid van de kajotsters. v.l.n.r. Marie-Louise Timmerman, Edwige Van den Abeele, Eline Cauwels, Agnes Van Kerschaver, Agnes Lanckriet, Simonne, E.H. De Vleesschouwer, Mariëtte Cochuyt, Erna Van Poelvoorde, Georgette Van Hoornweder, Clarysse Van Maldegem, Lydia De Lange, Clarysse Coene. Tweede rij: Anna De Vogelaere, Jozefa, x x, Aline Raeman, Erna De Vogelaere, Espérance Ronse, Rozanne Braet, Laura Ardeel, Germaine De Loof, I. De Vogelaere. Derde rij: x x, Roza De Baere, Margriet Debbaut, Emma Sikaet, Nelly, Julia Caboor, Ivonne Colpaert, Marcella Matthys, Martha  Expeels.         
 Het lukt me maar om één foto in te lassen en één bijlage. Sorry. Ik probeer nog eens op een andere keer.

Bijlagen:
De kajotsters.jpg (73.1 KB)   

30-09-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1