Ik stel me bij deze graag even voor:

Ik ben dus Marianne Posman, geboren op 7 januari 1948. Ik bracht mijn kinder- en jeugdjaren door in het landelijke Maldegem, in Moerhuize, aan het Schipdonk- en Leopoldkanaal. De familie van mijn ouders, schoon- en voorouders en hun omgeving heb ik ontleed en verwoord in boeken vol foto’s en verhalen in “Het leven in ’t Molentje, Moerhuize, … en herinneringen aan grootvader Jozef Posman, in “Nostalgie naar het levendige dorp” (familie Cochuyt en Colmann) en in een misdaadverhaal “Moorden in ’t Molentje”.

Vol enthousiasme stort ik mij op elk project. Zo ook, de WAK 2018! De WAK wordt echt een must voor iedereen die zich laat beroeren door ingrijpende schoonheid en door de geestdrift van een groep mensen die samenwerken om hun vreugdevolle talenten te etaleren. Ik hoop jullie met mijn schrijfsels warm te maken om zoveel mogelijk WAK-activiteiten in Maldegem te bezoeken, om van de voorstellingen en tentoonstellingen te genieten, en als het kan misschien ook zelf met je talent naar buiten te treden. Naast deze blog kan je me ook volgen in het Vrij Maldegem en op www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem.

(Marianne Posman)

Voor meer info over de WAK 2018:

050 72 89 79 | Cultuurdienst

cultuurdienst@maldegem.be

Marktstraat 7, 9990 Maldegem

www.maldegem.be/week-van-de-amateurkunsten

09-04-2015 om 00:00 geschreven door uw WAK-blogger van dienst  

Het mag gezegd en geschreven worden maar het team rond de Cultuurdienst van Maldegem heeft zijn uiterste best gedaan om in het centrum en er rondom, de politieke geschiedenis te etaleren tijdens ERFGOEDDAG eind april en de week daarna talrijke kunstenaars aan bod te laten komen tijdens de WAKWEEK.

Alle politici, scholen, Wakkers en hun vrienden, familieleden bestormden als het ware het vele gerenoveerde erfgoed om de politieke geschiedenis van Groot-Maldegem en de kunst in de brede zin van het woord te bewonderen. Je hoefde geen ticket te boeken voor Parijs, Rome of Venetië, je had het hier allemaal in het centrum van Maldegem, op loopafstand, groener en milieuvriendelijker kon het niet.

De afsluiting van de WAK op zondag 6 mei om 17 uur met het gesmaakt optreden van Ambrass, in de Edezaal van het gemeentehuis was een unieke gelegenheid voor alle Maldegemnaars, politici, leerkrachten, scholen, jonge mensen, kinderen en alle generaties om de begaafdheden te bewonderen van zoveel Maldegems talent!

Ambrass is nog zeer jonge band, pas opgericht in 2017 met een eerste optreden op 15 oktober 2017. De band is gegroeid uit de Fanfare Nut & Vermaak en bijna alle leden maken er ook deel van uit. De initiatiefnemers waren Grzegor Marczynski de drummer van de band en Gideon Van Canneyt, sousafoon. Trompet werd bespeeld door Wim, Dena en Doriane Van Canneyt. De sopraansax nam Manon Van Canneyt voor haar rekening, de bugel was voor Anoek Van Canneyt, de altsax voor Lelanie Verbeke, de alttrombone was voor Koen Van Canneyt, de tenortrombone voor Aaron en Kris Van Canneyt, de euphonium voor Kylian Van Canneyt. Op percussie en de 'rapper': Simeon Van Canneyt bracht een extra dimensie in het bruisende optreden. Het spreekt vanzelf dat de ouders en de grootouders PETRUS VAN CANNEYT en CHRISTINE VAN WAEYENBERGHE uitzonderlijk fier waren op de band die op drie na, allemaal nakomelingen telt van dit muzikaal koppel.

De muzikanten spelen graag samen, omdat ze allemaal fans zijn van goede 'blaasmuziek'. Daarom spelen ze muziekgenres die tof zijn om naar te luisteren én om te spelen voor een breed publiek. De nummers die ze momenteel spelen zijn een mix van divers 'pluimage': 'balkan-brass', disco, Poolse pop, hedendaagse 'American Brassband', eigen composities enz... Het zijn allemaal nummers die dynamiek en drive uitstralen en waarmee ze sfeer kunnen brengen tijdens de optredens.

Ambrass is een samenvoeging en woordspeling met twee elementen: ambras en brass.  Een taalkundige verklaring voor “Ambras” is de verbastering van het Franse embarras(ser), wat hinder(en) betekent. Het is een Vlaamse uitdrukking die niet zo makkelijk naar algemeen Nederlands te vertalen valt. Al naar gelang de context zou het kunnen zijn: heibel, moeilijkheden, ruzie, gedoe, drukte, ophef. Waarom een samenvoeging met 'brass'? Het is een verwijzing naar de instrumenten waarop de muzikanten spelen, die hoofdzakelijk gemaakt zijn uit een legering met koper, in het Engels 'brass'.

Samengevoegd wordt het "Ambrass". Ze kozen voor deze naam omdat die verwijst naar de instrumenten en omdat het een beetje ondeugend en dynamisch is. Dat is tegelijk de manier waarop ze samen muziek willen maken.  Verwoord door Koen Van Canneyt.

https://www.facebook.com/petervanhecke/videos/10213847125704691/?t=94

foto © Isabel Ginneberge

16-05-2018 om 14:59 geschreven door uw WAK-blogger van dienst  

De unieke WAK 2018 tentoonstelling in het gemeentehuis dat tijdelijk was omgetoverd in een chique galerij een grootstad waardig, toonde een verbazingwekkende waaier van schilderijen en voorwerpen en gaf de mogelijkheid om demo’s, film- en videovoorstellingen te bewonderen op eigen bodem. Heel veel kunstenaars die al aan talrijke tentoonstellingen meewerkten stonden sinds vrijdagavond 27 april in de kijker en de werken van de nieuwkomer beeldende kunst, zeker geen onbekende Maldegemnaar, Marc Martens sprongen wel in het oog.

Figuratieve kunst, je moet er niet lang aan ontcijferen, je kijkt en je omarmt het landelijk leven, de natuur, de hoevedieren ….. Het landschap van het verleden sijpelt zachtjes je hoofd binnen en doet je glimlachen, zuivere nostalgie naar ons landelijke dorp. Zachte landelijke aardekleuren roepen herinneringen op. 

De werken van Marc Martens zijn klasse. Niet helemaal onverwacht want alles wat Marc Martens brengt en bracht getuigt van groot talent…. Maldegems talent!

Iets waarheidsgetrouw tekenen of schilderen is aartsmoeilijk. Uit zeer geloofwaardige en deskundige bron werd gezegd dat Luc Tuymans dit zelfs niet kan en dat wil heel wat zeggen. Alsof hij met één penseeltrek de hoevedieren, het pluimvee of het platteland kan weergeven. Wonderlijk en tegelijk ontroerend nostalgisch gewoon. Het zijn werken naar de natuur. De weergave van de natuur door de kunstenaar is te allen tijde een hoofdzaak geweest. De productie van zo'n werk vergt nauwkeurige waarneming, niet denkend kijken maar de hand het geziene perfect laten weergeven, met daarin wat van de geest en de ziel van de schepper. Marc Martens is een begaafd tekenaar en schilder en luistert naar de roep van de natuur, het paard, de koe, de kalkoenen … van vroeger. 'Wat heb ik misdaan dat je me niet meer weergeeft?' De natuur is onschuldig en alle weergaven van de natuur, door grote artiesten en door even onschuldige kinderen, zijn daar een spiegel van, van die onschuld. Het ontroert, het geeft rust, het maakt nieuwsgierig, het is van alle tijden.

De geëxposeerde werken van Marc Martens dateren van een twintigtal jaar geleden en maken deel uit van een serie van twintig, allemaal dierenportretten en ze hebben gedurende vijftien of zestien jaar in de gang en de wachtzaal van een dierenartsenpraktijk in Vlaams-Brabant gehangen. De dierenarts in kwestie, verre aangetrouwde familie, had er een paar gekocht en had de rest in bruikleen. Na het overlijden van de dierenarts zijn er een deel van de serie teruggekomen naar Middelburg. De koe had trouwens al in de allereerste WAK gehangen, in Den Hoogen Pad in Adegem.

Tekenen heeft Marc Martens altijd gedaan. In de humaniora bijvoorbeeld zat hij het liefst wat achteraan in de klas en als hij zich verveelde in de les godsdienst of geschiedenis, dan tekende hij prentjes af uit het handboek. Zo was hij eens bezig aan de Mozes van Michelangelo en had niet in de gaten dat de leraar Raf David, hem wél in het oog hield. Hij gaf Marc een ferme draai om de oren en nam het blad met een bijna afgewerkte Mozes van hem af. De volgende les hing de Mozes van Marc tegen de muur, waar hij de rest van het jaar is blijven hangen. De goesting om te tekenen in de les van meneer David was echter voor de rest van het jaar wel over.

Naast tekenen, schildert Marc Martens al een kleine veertig jaar zonder les of opleiding. Onder andere landschappen hier uit de streek, boerderijen en zichten die hem troffen en waarvan hij dacht dat ze mettertijd zouden verdwijnen. Zo is het ook gebeurd: er is in Middelburg in een kwarteeuw veel landelijkheid verloren gegaan, veel van die schilderijen zou je nu inderdaad niet meer kunnen maken. En geef toe, van al die nieuwbouw die er sindsdien bijkwam is er toch niet veel het schilderen waard? Schilderen deed hij de laatste jaren enkel op aanvraag. Aan exposities heeft hij niet vaak deelgenomen, je moet daarvoor in een circuit zitten en dat heeft hij nooit opgezocht. Nu, hij had zijn tubes verf en ander tekengerief en zo is hij vier jaar geleden toch maar naar de KUMA in Maldegem getrokken. Marc Martens, rasecht Maldegemnaar, archeoloog van opleiding en leraar van beroep, verhuisde na zijn huwelijk naar het rustige Middelburg waar hij onder meer ook bijen hield, daarmee een hobby voortzettend waarvan hij de microbe opdeed in de familie van zijn echtgenote. Ondanks de dagelijkse opdrachten voor zijn gezin en zijn werkterrein vond hij tijd om te schrijven gesteund door zijn echtgenote.

Hij werd een subliem schrijver en vorser naar Erfgoed Groot-Maldegem en publiceerde lange boeiende teksten o.a. in de Jaarboeken Ambacht, hij schreef artikelen in alle publicaties rond Maldegem, aan de hand van talrijke archiefdocumenten, een titanenwerk. Alles wat hij brengt is ook weeral, zuivere klasse. Duidelijk gestructureerd en gedocumenteerd, knap verwoord, helder geformuleerd in foutloos Nederlands met een ellenlange bronverwijzing.

Hij inventariseerde talrijke heel oude bijna onleesbare geschriften uit het Oud-Kerkarchief Maldegem.  Minutieus werd elk woordje en zinnetje ontcijferd en in verstaanbare taal omgezet en gebundeld. Honderden uren moet hij hebben doorgebracht met inventarisaren van het Oud-Kerkarchief: Brieven van Pastoor Jacobus De Neve, Conforme kopie uit 1840 van testament van Michael Naveus, origineel 1620, kanunnik en aartsdiaken van Doornik, de volledige testament van Henricus Vermeersch is getranscribeerd, Duplicaat geding pastoor H.A. Pulinckx en Jan Francis Goeman, handelend voor de prins van de Croy - Sabre. de Zuidbiestackertiende, Bogaertackertienede, in de parochie Maldegem gehouden in kapittel Harelbeke in 1654,  Zuiniga y Mendoza, het Testament Cornelis Baudens 1674 o.a. fundatie kerkdiensten, Restauratie kerk nota betreffende hout (sparren, balken), gehaald in Sluis (1640) en vele andere.… Dit Oud-Kerkarchief is intussen opgeborgen in het Rijksarchief Gent. Wie zijn vrije tijd kan en wil doorbrengen met opzoekingswerk en verwoorden van oude documenten verdient een medaille.

Een mooie erfenis voor Maldegem voor wie graag leest en schrijft. De rest van het kerkarchief werd intussen opgeslagen in het gemeentelijk archief, voor wie nog eens iets wil opzoeken.

Marc Martens brengt al jarenlang zijn huidig dorp Middelburg in de kijker met heel interessante, boeiende artikels in de Jaarboeken Ambacht Maldegem: ‘Toverij te Middelburg in 1596’, ‘Het kasteel van Middelburg’, ‘Aanbidding door de herders in de kerk van Middelburg’, ‘Oude grafstenen rond de kerk van Middelburg’ enz.… Alle artikelen verschenen in de Jaarboeken, die je trouwens digitaal kan lezen via de website www.ambachtmaldegem.be. Marc Martens is intussen ook voorzitter van het Ambacht Maldegem. Hij schreef niet alleen over zijn dorp maar ook over andere projecten zoals ‘Bouwgeschiedenis van de Sint-Barbarakerk’, Jaarboek 2001 Maldegem, verder ook een ‘In memoriam’ bij het overlijden van schrijver Paul De Wispelaere, van de Kleitse professor Johan Taeldeman enz. … bracht hij in beeld. Kunstenaars zoals Nestor Martens en Pol Verheylezoon werden vereeuwigd in geschriften, te veel om op te noemen.

Middelburg is, mede dankzij zijn opzoekingswerk zowat het cultureel middelpunt van onze streek geworden. In de huidige heropleving van kunst en cultuur in zijn dorp speelt hij nauwelijks nog een rol, maar hij was wel betrokken bij de aanzet daarvan. Hij werkt mee aan alle projecten om de geschiedenis van Maldegem in de kijker te zetten. Kortom, hij is een culturele duizendpoot!

Het verbaast dus ook niemand dat zijn werken tentoongesteld in het gemeentehuis tijdens de WAK 2018 getuigen van groot talent. Met dank aan Marc Martens voor de info, Marianne Posman.

08-05-2018 om 17:12 geschreven door uw WAK-blogger van dienst  

De werken van OMER VAN CAESEELE spreken voor zich: verfijnd, origineel, afgewerkt en boeiend …

Omer Van Caeseele is een voortreffelijk houtdraaier die bijeenkomsten organiseert, ideeën uitwisselt en demonstraties geeft op talrijke interessante plaatsen. Omer beschikt over een uitzonderlijke gave en zijn echtgenote en zijn gezin delen de aandacht en bewondering voor zijn prachtige siervoorwerpen.

Bescheidenheid en vriendelijkheid sieren hem en zijn mooie karaktertrekken. Hij wordt graag gezien en bewonderd.

Omer Van Caeseele heeft 48 jaar gewerkt. Hij werkte 25 jaar in loondienst bij de firma Pollier in Maldegem en hij was 23 jaar zelfstandig trappenbouwer. Aan trappen is er vaak draaiwerk vereist en op die manier is hij beginnen draaien in 2007. Hij sloot zich aan bij de Vlaamse houtdraaiersgilde waar hij zijn derde liefde vond.

Met vallen en opstaan heeft hij toch een indrukwekkend parcours afgelegd. Hij neemt regelmatig deel aan demo's op ambachtenmarkten in binnen- en buitenland. Hij heeft grote bekendheid gekregen toen hij voor Dobbit TV kon werken. Hij geeft beginners cursussen aan startende houtdraaiers in zijn eigen atelier in Maldegem Donk. Dit jaar neemt hij voor de eerste keer deel aan de WAK in Maldegem omdat hij nu over voldoende materiaal beschikt om tentoon te stellen. Zijn cyclonen en de houten hoeden, zijn originele kerststukken trekken vooral de aandacht. De opbrengst gaat grotendeels naar het kinderkankerfonds, een organisatie waar hij zijn hart heeft verpand. Voorwaar een handig, kunstzinnig, sociaal en vrijgevig kunstenaar!

05-05-2018 om 14:22 geschreven door uw WAK-blogger van dienst  

Cathérine MARTENS wordt stilaan een begrip in Maldegem. Zij  was van klein af aan gedreven om te tekenen, zij volgde jarenlang les om zich te vervolmaken en werd tenslotte aangemoedigd om te schilderen! Het resultaat van die beslissing is verbluffend. Haar tekenkunst kan ze niet verloochenen maar haar schilderwerken zijn wonderlijk mooi, de zachte kleuren, de duidelijke figuren spreken enorm aan. Haar werken zijn rustgevend, een zachte noot in onze woelige maatschappij.

05-05-2018 om 11:11 geschreven door uw WAK-blogger van dienst  

De unieke WAK 2018 tentoonstelling in het gemeentehuis dat tijdelijk was omgetoverd in een chique galerij een grootstad waardig, toonde een verbazingwekkende waaier van schilderijen en voorwerpen en gaf de mogelijkheid om demo’s en film- en videovoorstellingen te bewonderen op eigen bodem. Heel veel kunstenaars die al aan talrijke tentoonstellingen meewerkten stonden sinds vrijdagavond 27 april in de kijker en de werken van de nieuwkomer beeldende kunst, zeker geen onbekende Maldegemnaar, Marc Martens sprongen wel in het oog.

Figuratieve kunst, je moet er niet lang aan ontcijferen, je kijkt en je omarmt het landelijk leven, de natuur, de hoevedieren ….. Het landschap van het verleden sijpelt zachtjes je hoofd binnen en doet je glimlachen, zuivere nostalgie naar ons landelijke dorp. Zachte landelijke aardekleuren roepen herinneringen op. 

De werken van Marc Martens zijn klasse. Niet helemaal onverwacht want alles wat Marc Martens brengt en bracht getuigt van ontzettend talent…. Maldegems talent!

Iets waarheidsgetrouw tekenen of schilderen is aartsmoeilijk. Uit zeer geloofwaardige en deskundige bron werd gezegd dat Luc Tuymans dit zelfs niet kan en dat wil heel wat zeggen. Alsof hij met één penseeltrek de hoevedieren, het pluimvee of het platteland kan weergeven. Wonderlijk en tegelijk ontroerend nostalgisch gewoon. Het zijn werken naar de natuur. De weergave van de natuur door de kunstenaar is ten allen tijde een hoofdzaak geweest. De productie van zo'n werk vergt nauwkeurige waarneming, niet denkend kijken maar de hand het geziene perfect laten weergeven, met daarin wat van de geest en de ziel van de schepper. Marc Martens is een begaafd tekenaar en schilder en luistert naar de roep van de natuur, het paard, de koe, de kalkoenen … van vroeger. 'Wat heb ik misdaan dat je me niet meer weergeeft?' De natuur is onschuldig en alle weergaven van de natuur, door grote artiesten en door even onschuldige kinderen, zijn daar een spiegel van, van die onschuld. Het ontroert, het geeft rust, het maakt nieuwsgierig, het is van alle tijden.

De geëxposeerde werken van Marc dateren van een twintigtal jaar geleden en maken deel uit van een serie van twintig, allemaal dierenportretten en ze hebben gedurende vijftien of zestien jaar in de gang en de wachtzaal van een dierenartsenpraktijk in Vlaams-Brabant gehangen. De dierenarts in kwestie, verre aangetrouwde familie, had er een paar gekocht en had de rest in bruikleen. Na het overlijden van de dierenarts zijn er een deel van de serie teruggekomen naar Middelburg waar ze liefdevol omarmd werden want intussen waren er in het middeleeuwse dorp veel minder weiden en landschap maar meer beton en huizenrijen. De koe had trouwens al in de allereerste WAK gehangen, in Den Hoogen Pad in Adegem.

Tekenen heeft Marc Martens altijd gedaan. In de humaniora bijvoorbeeld zat hij het liefst wat achteraan in de klas en als hij zich verveelde in de les godsdienst of geschiedenis, dan tekende hij prentjes af uit het handboek. Zo was hij eens bezig aan de Mozes van Michelangelo en had niet in de gaten dat de leraar Raf David, hem wél in het oog hield. Hij gaf Marc een ferme draai op zijn hoofd en nam het blad met een bijna afgewerkte Mozes van hem af. De volgende les hing de Mozes van Marc tegen de muur, waar hij de rest van het jaar is blijven hangen.

Naast tekenen, schildert Marc Martens al een kleine veertig jaar zonder les of opleiding. Onder andere landschappen hier uit de streek, boerderijen en zichten die hem troffen en waarvan hij dacht dat ze mettertijd zouden verdwijnen. Zo is het ook gegaan: er is in Middelburg in een kwarteeuw veel landelijkheid verloren gegaan, veel van die schilderijen zou je nu inderdaad niet meer kunnen maken. En geef toe, van al die nieuwbouw die er sindsdien bijkwam is er toch niet veel het schilderen waard? Schilderen deed hij enkel op aanvraag. Aan exposities heeft hij niet vaak deelgenomen, je moet daarvoor in een circuit zitten en dat heeft hij nooit opgezocht. Nu, hij had zijn tubes verf en ander tekengerief en zo is hij vier jaar geleden toch maar naar de KUMA in Maldegem getrokken.

Marc Martens, rasecht Maldegemnaar, werd historicus – archeoloog en leraar en verhuisde na zijn huwelijk naar het rustige Middelburg waar de liefde voor zijn dorp en de geschiedenis kon openbloeien. Ondanks de dagelijkse opdrachten voor zijn groot gezin en zijn werkterrein had hij tijd om te schrijven.

Hij werd een subliem schrijver en vorser naar Erfgoed Groot-Maldegem en publiceerde lange boeiende teksten o.a. in de Jaarboeken Ambacht, hij schreef artikelen in alle werken rond Maldegem, aan de hand van talrijke archiefdocumenten, een titanenwerk. Alles wat hij brengt is ook weeral, zuivere klasse. Duidelijk gestructureerd, knap verwoord, helder geformuleerd in foutloos Nederlands.

Hij inventariseerde talrijke heel oude bijna onleesbare geschriften uit het Oud-Kerkarchief Maldegem.  Minutieus werd elk woordje en zinnetje ontcijferd en in verstaanbare taal omgezet en gebundeld. Honderden uren moet hij hebben doorgebracht met inventarisaren van het Oud-Kerkarchief: Brieven van Pastoor Jacobus De Neve, Conforme kopie uit 1840 van testament van Michael Navens, origineel 1620; kanunnik en aartsdiaken van Doornik. De laatste katern testament Henricus Vermeersch, Duplicaat geding pastoor H.A. Pulinckx en Jan Francis Goeman, handelend voor de prins van de Croy - Sabre. de Zuidbiestackertiende, Bogaertackertienede, in de parochie Maldegem gehouden in kapittel Harelbeke in 1654,  Zuiniga y Mendoza, het Testament Cornelis Baudinus 1674 o.a. fundatie kerkdiensten, Restauratiekerk nota betreffende hout (sparren, balken), gehaald in Sluis (1640) en vele andere.… Dit Oud-Kerkarchief is intussen opgeborgen in het Rijksarchief Gent. Wie zijn vrije tijd kan en wil doorbrengen met opzoekingswerk en verwoorden van oude documenten verdient een medaille.

Een mooie erfenis voor Maldegem voor wie graag leest en schrijft. De rest van het kerkarchief werd intussen opgeslagen in het gemeentelijk archief, voor wie nog eens iets wil opzoeken.

Marc Martens brengt al jarenlang zijn huidig dorp Middelburg in de kijker met heel interessante, boeiende artikels in de Jaarboeken Ambacht Maldegem: ‘Toverij te Middelburg in 1596’, ‘Het kasteel van Middelburg’, ‘Aanbidding door de herders in de kerk van Middelburg’, ‘Oude grafstenen rond de kerk van Middelburg’ enz.… Alle artikelen verschenen in de Jaarboeken, die je trouwens digitaal kan lezen via de website www.ambachtmaldegem.be. Marc Martens is intussen ook voorzitter van het Ambacht Maldegem. Hij schreef niet alleen over zijn dorp maar ook over andere projecten zoals ‘Bouwgeschiedenis van de Sint-Barbarakerk’, Jaarboek 2001 Maldegem, verder ook een ‘In memoriam’ bij overlijden van schrijver Paul De Wispelaere, de Kleitse professor Johan Taeldeman enz. … bracht hij in beeld. Kunstenaars zoals Nestor Martens werden vereeuwigd in geschriften, te veel om op te noemen.

Middelburg is, mede dankzij zijn opzoekingswerk zowat het cultureel middelpunt van onze streek geworden. In de huidige heropleving van kunst en cultuur in zijn dorp speelt hij nauwelijks nog een rol, maar hij was wel betrokken bij de aanzet daarvan. Hij werkt mee aan alle projecten om de geschiedenis van Maldegem in de kijker te zetten. Kortom, hij is een culturele duizendpoot!

Het verbaast dus ook niemand dat zijn werken tentoongesteld in het gemeentehuis tijdens de WAK 2018 getuigen van uitzonderlijk talent. Met dank aan Marc Martens voor de info, Marianne Posman.

04-05-2018 om 16:28 geschreven door uw WAK-blogger van dienst  

Noël Ryheul uit de Oude Aardenburgse Weg filmt al bijna 50 jaar alles wat onder de kerktoren van zijn geliefde dorp Maldegem gebeurde. Het resultaat is te zien op www.camob.be. 500 000 kijkers bekeken er zijn filmpjes en elk kijker is gelukkig iemand te herkennen van de afgelopen halve eeuw …. We herkennen een moeder aan de feesttafel, een buurman uit een vorig leven, een kind die intussen bij de derde leeftijd hoort, een directeur of een directrice van een school, collega’s die reeds lang zijn heengegaan, de inhuldiging of de begrafenis van een pastoor … de koster, de zaakvoerders van ’t centrum die samenkwamen bij een kermis of een feest …… Honderden, duizenden mensen passeren de revue …. We slikken eventjes, we pinken een traan weg maar we glimlachen ….. Pure nostalgie. Dankzij Noël Ryheul kunnen we nog eens nagenieten van ’t verleden, want niet iedereen had de mogelijkheid om films te maken. Bij deze, dank u wel

Ook tijdens de WAK 2018 kan iedereen filmpjes van Noël Ryheul bewonderen! 241 archieffilmpjes over het voorbije jaar 2017 zijn te zien in de zaal Middelburg op het 3de verdiep van het gemeentehuis van Maldegem.

Alle filmliefhebbers kunnen van deze filmvertoningen in het gemeentehuis genieten. In de sfeervolle, moderne zaal in de nok van een van onze torens konden reeds talrijke bezoekers genieten van een vleugje nostalgie!

Prachtige films over vele prominenten en gewone stervelingen in Maldegem.

Een ruim en boeiend aanbod voor een interessant publiek die met de glimlach van herkenning van de beelden kan genieten.

Nieuwsblad 2009:

Noël Ryheul is niet aan zijn eerste filmrol toe. Hij startte in 1968, bijna 50 jaar geleden, met een voorstelling over alles wat dat jaar in het dorp was gebeurd.

Vijftig jaar geleden liet hij alles zien wat in precies een jaar tijd in Maldegem opvallend was geweest. "Ik film nu bijna vijf decennia alles wat er in Maldegem gebeurt", zegt Noël. "Een stoet, een eerste communie, het carnaval, het verenigingsleven of zelfs een koninklijk bezoek. In 1969 heb ik voor het eerst de film 'Van kermis tot kermis' getoond. Ik heb dat tien jaar na mekaar gedaan. Nadien -het moet toen het einde van de jaren zeventig geweest zijn- ben ik meer rond bepaalde thema's beginnen filmen. Nu film ik bijvoorbeeld het carnaval weekend en dan nodig ik enkele weken later de mensen van het carnaval gebeuren uit om te komen genieten. Ik doe dat allemaal gratis. Het applaus is mijn ereloon.

De mensen zien genieten van de beelden, is voor mij de mooiste voldoening. Wanneer er toch mensen zijn die een vrijwillige bijdrage willen leveren, dat gaat dat rechtstreeks in een pot voor het Kinderkankerfonds. Ik wil daar zelf geen eurocent aan verdienen."

Naast het zelf filmen is Noël Ryheul ook een grote verzamelaar van alles wat met fotografie en film te maken heeft. Hij heeft ondertussen duizenden gadgets verzameld die met fotografie en film te maken hebben. Zijn museum 'Camera Obscura' is indrukwekkend.

In de Oude Aardenburgse Weg heeft hij zijn eigen museum 'Camera Obscura', ook al noemt hij het zelf liever geen museum. "Het is eigenlijk gewoon een verzameling van erfgoed van 100 jaar film en 150 jaar fotografie", gaat Noël verder. "Je ziet hier honderden verschillende fototoestellen: van de grote oude bakken die vroeger gebruikt werden, tot de moderne snufjes van nu. Ook beeldjes die iets met fotografie te maken hebben, verzamel ik. Ook daarvan heb ik er nu al honderden. Speciaal voor de kinderen heb ik ook meer dan 600 stukken speelgoed verzameld, ook allemaal iets te maken met film of fotografie. Regelmatig staan er mensen aan de deur die mij met een groot hart iets komen geven. Een mooi beeldje dat ze gekocht hebben op reis of een toestel dat ze niet meer gebruiken. Ik ben de mensen daar altijd zeer dankbaar voor."

Naast het filmen en verzamelen is ook het digitaliseren en archiveren een enorme klus. "Ik heb nu al meer dan 220 uur film verzameld. Elke scène zet ik op papier met wat uitleg. Wanneer ik op zoek ga naar een fragment met bijvoorbeeld Koning Boudewijn, dan tik ik gewoon die naam in en dan zie ik meteen dat ik op rol 67 op de 22ste minuut moet kijken.

Een enorm werk, maar wel nodig als je het overzicht wil bewaren", zegt de man. Er zijn ondertussen al honderden bezoekers in zijn filmzaal en museum langs geweest. Echte openingsuren zijn er niet, maar met een simpel telefoontje kan je een afspraak maken.

De scholen van Maldegem komen regelmatig langs. Ook verenigingen die een leuke en leerrijke daguitstap willen maken, kunnen bij Noël terecht. Hij vertelt dan op zijn eigenste sappige manier over de geschiedenis van de film en de fotografie.

Een aanrader! Info op 050 71 25 76 of www.camob.be. Bron Nieuwsblad 2009. Foto internet.

Na 50 jaar, met Maldegem kermis 2018 hangt hij de videocamera aan de kapstok. Wie dit reusachtig archief kan bewaren voor het nageslacht is voorlopig nog een mysterie. Het is een kostbare schat.

IMMERS HOEVEEL UREN, DAGEN EN WEKEN VAN ZIJN VRIJE TIJD HEEFT HIJ NIET DOORGEBRACHT OM MALDEGEM IN BEELD TE BRENGEN VOOR ZIJN DORPSGENOTEN EN DE NAKOMELINGEN? We zijn trots op deze bekende Maldegemnaar die bijna 50 jaar lang alle evenementen in ons dorp vereeuwigde!

Dank u wel Noël!

04-05-2018 om 16:28 geschreven door uw WAK-blogger van dienst  

In de kelderverdieping van het gemeentehuis wordt een compilatie van filmpjes van leden-cineasten Wilfried Verstraete, Marc Sierens, Anny Mallefeydt en Renaat Sinaeve van VIDEOCLUB MALDEGEM vertoond en heel wat bezoekers blijven zitten om te genieten van de realisaties. Eddy Spillebeen verzamelde zeven filmpjes van uiteenlopende aard met een duur van 3 tot 4 minuten op een DVD met een totale duur van ongeveer 27 minuten. Deze wordt doorlopend vertoond in de Edezaal van het gemeentehuis/ verdieping -1.

De ervaring heeft hen geleerd dat de kijker liever korte filmwerkjes bekijkt dan bv. een lange reisreportage. Door deze openbare videoprojectie willen zij de belangstelling wekken van diegenen die zelf bezig zijn met videofilmpjes zodat ze zin krijgen om naar de clubbijeenkomsten te komen waar hun ervaringen en deze van de eigen cineasten kunnen uitgewisseld worden, wat ongetwijfeld kan leiden tot betere realisaties.

Het medium film is op consumentenvlak de voorbije decennia sterk geëvolueerd gaande van de pellicule over de analoge videomagneetband (VHS/ Hi8 videocassette) en de digitale videocassette (DV en HDV) tot de huidige digitale opslagmedia zoals geheugenkaartjes voor de registratie van HD (hoge definitie) beelden met HD-camera’s waarvan sommige in je jaszak passen. Ook de bewerking kende een ongekende evolutie tot de huidige montagemogelijkheden met de computer. Dank zij deze vooruitgang hebben de cineasten heel wat meer mogelijkheden en gelegenheden om videorealisaties te doen.

Jarenlang zetten zij zich al in om mooie films te realiseren en te delen met een breder publiek die alle creaties kunnen waarderen. Wie iets van film kent weet dat er enorme taken aan vooraf gaan. Om te beginnen heb je een goed idee nodig. Wat wil je filmen? Welk verhaal wil je vertellen? Dit idee werk je uit tot een scenario. Ja, zelfs voor een documentaire heb je een scenario nodig. Heb je een helder idee en alle benodigdheden daarvoor beschikbaar dan kun je aan de slag met filmen. Een statief is altijd handig en zorgt voor mooie strakke beelden. De acteurs, de figuranten, de dialoog, de achtergrond, soms de achtergrondgeluiden of muziek, het is een gigantisch werk om alle taken uit te voeren en te monteren!

Het gemeentebestuur bij monde van de Cultuurdienst doet jaarlijks een oproep tot deelname aan de WAK. De daaraan twee voorafgaande infovergaderingen zijn zeer nuttig. Het stelt de club in staat om duidelijke informatie aan de leden te verstrekken zodat ze zich kunnen voorbereiden. Sedert 2007 hebben ze negen maal deelgenomen aan de WAK met een doorlopende filmprojectie van de werkjes van de leden. In 2018 is het voor hen de tiende deelname.

Alle filmliefhebbers kunnen genieten van de deze filmvertoningen in het gemeentehuis. Een ruim en boeiend publiek kan met de glimlach van herkenning van de beelden genieten.

De Videoclub Maldegem is een ontspanningsclub van amateurcineasten met als doel, aanleren, ontwikkelen en samenwerken met het medium video in een kameraadschappelijke sfeer.

De vereniging is ontstaan uit de op 1 augustus 1959 opgerichte Maldegemse Foto- en Film Club (afgekort M.F.F.C.). Toen werd wat film betreft gefilmd met de filmpellicule op rolletjes. In de loop van de jaren zeventig en vooral de jaren tachtig deed het videofenomeen zijn definitieve intrede zodat het filmrolletje verdrongen werd. Een naamsverandering bleef dan ook niet uit en in 1989 werd de club omgevormd tot “MALDEGEMSE FOTO- EN VIDEOAMATEURS”, afgekort MAF-VIA. Omdat er in de werking geen eigenlijk 'foto' - aandeel meer was kreeg de club in december 1999 de huidige benaming “VIDEOCLUB MALDEGEM”.

Als amateurcineasten beoefenen zij deze interessante vrijetijdsbesteding door vooral actief te zijn met videocamera (camcorder) tijdens diverse gelegenheden. Ze registreren natuursfeerbeelden, familiefeesten, reizen, uitstappen, plechtigheden, stoeten of andere feestelijke gebeurtenissen bij familie, vrienden of in het dorp.

Deze creaties worden vrij vertoond tijdens de maandelijkse bijeenkomsten en worden beoordeeld door de aanwezige leden. De voorstellingen worden ook elders gepresenteerd.  In oktober 2014 waren ze te gast bij filmclub De Drake te Gent met een projectie van filmwerkjes van de eigen leden. De daaropvolgende jaren waren er ook enkele filmprojecties van jaaroverzichten van enkele verenigingen bestemd voor hun leden. De gemeente en enkele culturele verenigingen vragen hen ook geregeld voor de videoregistratie van bepaalde evenementen of logistieke medewerking.

Vrijwel elk jaar wordt er ook een club film gemaakt, meestal met een humoristische noot waarbij een ledenteam instaat voor het slagen van het geheel. Alle voorbereidingen, scenario schrijven voor de repetities, de opnamen op locaties, de montage enz. worden besproken en gewijzigd, gemodelleerd tot het coherent eindproduct.

Videoclub Maldegem komt maandelijkse bijeen elke vierde donderdag van de maand om 19.30u in zaal De Kesel, Adegem-Dorp 14 te 9991 Adegem (2e verdieping – ingang langs de buitentrap achteraan het gebouw). Alle filmliefhebbers zijn welkom.

Met dank voor de info aan de heren Eddy Spillebeen en Marc Sierens.

04-05-2018 om 16:28 geschreven door uw WAK-blogger van dienst  

Anita Verbiest werd geboren in Waarschoot, maar zij woont meer dan een halve eeuw  in Maldegem. Anita is gekend in Maldegem want zij werkte jarenlang als halftijds redster in het zwembad van Maldegem en veel Maldegemnaars leerden bij haar zwemmen.  Naast deze watersport houdt zij van  wandelen en fietsen. Haar vrijetijdsbesteding bij uitstek blijft echter het creatief bezig zijn en zij evolueert steeds verder.

Zijde beschilderen, aquarel en acryl op doek, zij kan alles aan.

Anita Verbiest heeft ongetwijfeld een eigen stijl ontwikkeld en haar levendige schilderijtjes getuigen van frisheid en natuurlijkheid. Zij heeft een collectie stillevens, landschappen, bostaferelen en schilderijen met zeezichten waar heel veel mensen van genieten.

04-05-2018 om 14:38 geschreven door uw WAK-blogger van dienst  

Tijdens de WAK 2018 neemt VERA DEDEURWAERDERE deel aan de groepstentoonstelling in het gemeentehuis van MALDEGEM.

Een veelzijdige kunstenares, afkomstig uit Meulebeke, maar jarenlang verankerd in Maldegem als echtgenote van Dokter Joos. Zij is een boeiende verschijning die haar leven kleur gaf als veelzijdig kunstschilder.

Ook deze keer spreken de tentoongestelde werken voor zich. Het werk is apart en doet nadenken. Een knappe verschijning, bewogen en bevlogen door haar wereld van vormgeven en creëren. Haar inspiratiebron is onder andere het platteland in en rond Maldegem, een land van vlakken en lijnen. Ons geliefd landschap werd veelvuldig vereeuwigd op doek door kunstenares Vera Dedeurwaerdere.

“Schilderen is leven en leven is een kunst. Het schilderen van de natuurlijke omgeving, van licht, water en aarde zijn in de eerste plaats een vorm, pas in de tweede plaats verwijzen ze naar een anekdotische werkelijkheid. Binnen een schilderij is de natuur het zinderende leven zelf, de totaliteit van de schepping. Schilderen is een manier om het onbeheersbare en het onberekenbare in het leven uit te drukken. Schilderijen zijn de weerspiegeling van het onnoembare”.

Hierin verwoordt de kunstenares de betekenis van haar werken. Zij creëert een vorm die telkens opnieuw terugkeert en die onbewust een eigen leven gaat leiden. Zij wil de emotie, de stemming, het gevoel achter “die lijn in de natuur” openen en tot leven brengen Van bij het begin volgde zij duidelijk haar eigen weg en ontwikkelde dan ook rechtlijnig haar aparte manier van werken. De overweldigende natuur overgoten door licht kwam tot uiting in haar expressieve doeken. De klaarheid van de weerspiegeling van een landschap in stil water, een eenvoudig, zuiver en tijdelijk beeld van een landschap werd evenwichtig opgevangen. Gewoon adembenemend hoe een creatief mens zo iets kan weergeven. Ze had talrijke tentoonstellingen in en rond België. Haar deelname aan de WAK 208 was verrijkend.

Foto Els Stevens.

04-05-2018 om 14:38 geschreven door uw WAK-blogger van dienst