EEN UITVAART IN INTIEME KRING IN DE ST.-BARBARAKERK IN MALDEGEM.

Bij een overlijden van een geliefde wordt dikwijls gedacht  dat alle familieleden, vrienden en kennissen uitgenodigd moeten worden bij de begrafenis. Eigenlijk is dit niet het geval.

Een begrafenis in intieme kring is heel goed mogelijk, ook in de St.-Barbarakerk in Maldegem.

De begrafenis kan zo georganiseerd worden dat enkel de naaste familie en enkele vrienden aanwezig zijn. Komen er dan nog een paar kerkgangers hun deelneming betuigen is dat eigenlijk geen bezwaar. Kwestie is dat de nabestaanden definitief afscheid kunnen nemen in besloten kring in een sacrale sfeer in een eeuwenoud kerkgebouw, waar zovelen zijn voorgegaan en waar alles verloopt volgens een gekend ritueel.

De kerkelijke plechtigheid is het slot van een leven die de ondersteunende boodschap brengt dat het overlijden niet echt het einde is, maar een begin van een ander stadium. De dood sluit de toekomst niet af maar geeft toegang tot een bestaan van louter geluk.

Wanneer men weet dat de overledene bij leven reeds de wens had om afscheid te laten nemen in familiale kring, is het meestal zo dat deze wens gerespecteerd wordt. Naaste familieleden zenden na de begrafenis de rouwbrief naar alle vrienden en kennissen of laten een rouwbericht plaatsen in de lokale of regionale krant indien zij dit wensen. Op deze rouwbrief wordt vermeld dat de afscheidsplechtigheid reeds plaats heeft gevonden in besloten kring, met een rouwadres zodat de mensen die meeleven toch nog een deelneming kunnen zenden naar de rouwende familie.

De inhoud van de uitvaart is volledig bespreekbaar, naargelang welke kerk of uitvaartbegeleider men daarvoor kiest. De eredienst kan verlopen zoals bij gelijk welke uitvaart. De liturgie, de homilie, de liederen, de deelname van kinderen of kleinkinderen, alles is toegestaan. De priester of zijn medewerkers helpen om op een persoonlijke en waardige manier afscheid te nemen.  

Niemand oordeelt over deze gang van zaken. Een van de mooiste talenten of gaven van een mens is begrip en een wijs mens oordeelt nooit over de daden of beslissingen van de medemens.

Aanvraag begrafenisdienst in de Sint-Barbarakerk Maldegem. Pastoor Stefaan De Paepe, Deken de Fonteynestraat 3, Maldegem. Tel 050 71 22 99 of: stefaan.de.paepe@scarlet.be.

Tekst: Marianne Posman, foto’s:  Els Stevens.

29-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Waarom  heel veel mensen nog begraven worden in de Sint-Barbarakerk Maldegem.

EEN UITVAARTDIENST IN DE SINT-BARBARA KERK IN MALDEGEM is een godsgeschenk. Heel veel mensen in Maldegem vinden nog de weg naar de kerk. Bij uitvaartdiensten van bekende en minder bekende Maldegemnaars zit de kerk meestal afgeladen vol. Familieleden, vrienden, kennissen en buren willen deelnemen aan de rouw. Hun aanwezigheid steunt de nabestaanden.

Het overlijden van iemand met wie je een bijzondere band had is een van de meest aangrijpende gebeurtenissen die een mens kan meemaken. Wanneer een geliefde uit je leven wegvalt, staat de wereld stil. Je wordt overspoeld door allerlei reacties en je moet je weg zien te vinden, leren omgaan met alles wat er op je af komt en een nieuw evenwicht zoeken in het leven.

Rouw hangt samen met je karakter, met de relatie die je had met de overledene, met de wijze waarop iemands leven eindigde en met je leven van dat moment. Allerlei emoties komen op je af. Pijn, verdriet, gemis, onmacht, angst, onzekerheid, verwarring, schuldgevoel, wanhoop of boosheid, horen eveneens bij rouw. Het kan ook zijn dat je helemaal niets voelt.

De meeste mensen die nu begraven worden zijn gedoopt in de kerk, hebben er hun eerste en plechtige communie gedaan, het heilig vormsel ontvangen en de huwelijksmis gevierd. Het is dan ook logisch dat de meeste mensen kiezen voor een afscheid in de kerk in het centrum.

De kerkelijke plechtigheid is een apotheose van een gelovig leven die de troostende boodschap brengt dat het overlijden niet echt het einde is, maar een begin van een andere levensfase, aan de andere kant van de oever aan God toevertrouwd. De priester of zijn medewerkers helpen om op een persoonlijke manier afscheid te nemen.

Heel veel mensen denken vooraf al na over hun uitvaart en delen die mee of leggen die vast voor hun overlijden en op die manier hebben de nabestaanden een houvast. De hele eredienst kan bepaald worden met de geliefkoosde muziek en liederen en begeleid door een koor van eigen keuze. De lezing, het evangelie en de homilie verwoorden wat een verwant voelt en wil die brengen als laatste boodschap. Op die manier maakt de overledene nog deel uit van het hele gebeuren en voor de bloedverwant is het een troost om de laatste wil van de geliefde nauwkeurig uit te voeren. Helpen bij woord en beeld van de rouwbrief, het verloop van de eredienst, het opstellen van het rouwprentje werken zalvend. Het bid - of rouwprentje is een laatste concrete boodschap en dankwoord aan allen die deelden in de rouw.

Onze gewijzigde en kritische maatschappij met andere meer aardse waarden heeft het geloof wat doen wankelen de laatste jaren maar velen hebben diep in zich nog hoop, is er nog altijd een laatste anker en twijfel, een hunkering naar het verleden en het geloof.

Een stijlvolle eredienst in de kerk is nog altijd het meest achtenswaardig en respectvol vaarwel dat men samen kan vieren. De laatste, serene momenten met hem of haar kunnen doorbrengen in een geheiligde sfeer. De kerk, een historisch gebouw met ornamenten en beelden uit een ver verleden, waar eeuwenlang zovele mensen en familieleden zijn gedoopt, getrouwd en begraven geeft een vertrouwd gevoel. Je bent er thuis. Als nabestaande hoef je geen vragen te stellen, je weet hoe het er aan toegaat en dat is een veilige meerwaarde. Je staat nooit voor verrassingen. Je voelt je er niet als in een huis met gesloten ramen en deuren en de rolluiken naar beneden. Je bent er thuis.

Het definitieve afscheid grijpt plaats in een gebouw met een ziel. Het eeuwenoud interieur, de mooie glasramen, het spelen van het licht en de klanken van het eeuwenoud orgelspel brengen vertroosting. De kerkgangers kunnen een laatste deelneming betuigen met een handdruk of een zoen na de dienst.

De uitvaart wordt besloten met de teraardebestelling of de crematie met als slot  een familiebijeenkomst. Daarna volgt de rouwverwerking in verschillende fasen, maar kunnen terugkijken op een sereen en waardig afscheid in de kerk is alvast een belangrijk en troostrijk gegeven. Het is een godsgeschenk, dat je kan koesteren en bewaren op een veilige plek.

Tekst Marianne Posman.

%%%FOTO%%%

Het gedicht van Ida Gerhardt verwoordt dit nog het best:

DE GESTORVENE

Zeven maal om de aarde gaan, als het zou moeten op handen en voeten;

Zevenmaal om die éne te groeten die daar lachend te wachten zou staan.

Zeven maal om de aarde gaan. Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren,

wat zou het mij deren, kon uit de dood ik die éne doen keren.

Zeven maal over de zeeën te gaan, zeven maal, om met zijn tweeën te staan.

28-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

DOOPSELVIERING in de Sint-Barbarakerk Maldegem. 

Kinderen zijn een Godsgeschenk.

Jonge mensen die samen uitkijken naar de geboorte van hun kind en het dan daadwerkelijk zien geboren worden en het kunnen koesteren, worden overweldigd met dankbaarheid en hartverwarmende liefde. De geboorte van een kindje is een wonder en wonderen worden – ondanks alles - toch nog gerelateerd aan het godsdienstige. Christenen zien kinderen als een geschenk van God en voor een geschenk is iedereen dankbaar tegenover de gever, God. Dit geloof wordt misschien niet altijd meer zo expliciet uitgedrukt en beleefd maar deze verankering blijft bij heel veel mensen als deel van ritueel erfgoed.

Nog heel veel jonge mensen verlangen dat hun pasgeborene ook bij de kerkgemeenschap zou horen en zij kiezen voor het doopsel, het eerste stapje naar het christelijk geloof. Als iemand in de geloofsgemeenschap wordt opgenomen dan gaan we daarvoor naar het veile, vertrouwde huis van de christenen, de kerk.

Het doopsel is één van de zeven sacramenten of heel mooi uitgedrukt, het doopsel is een van “de glimlachjes van God.

Een doopviering is een vrolijk feest. Iedereen is blij met een vertederend nieuw leven. Meestal draagt de baby een wit doopkleedje als teken van vriendschap met Jezus. Ouders, broers en zussen, grootouders, doopmeter(s) en dooppeter(s) en de familie en vrienden worden verwelkomd in de kerk.

De priester of de diaken start de doopviering met een begroeting en een dankgebed. Hij vraagt aan het gezin om rond de doopvont, -kuip of -schaal te staan. Meestal volgt dan de betekenis van de voornaam waarmee het kind heel zijn leven zal gekend zijn.

In het evangelie wordt daarna in passende bewoordingen verwezen naar het belang van het onschuldig en onbevangen kind  in de kerk. Het eerste kruisje op het voorhoofd van de baby en de handoplegging door de priester is een symbool van verbondenheid.

Tijdens de doopplechtigheid beloven de ouders, de doopmeter(s) en –peter(s) dat zij dit kindje tijdens zijn leven zullen steunen om uit te groeien tot een gelukkig mens. De ouders beloven dat zij het kindje een goede opvoeding geschoeid op christelijke waarden zullen geven en de peters en de meters beloven dat zij de ouders zullen helpen.

De priester doopt het kind met gewijd water en zegt de voornaam van het kindje, ik doop je in de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest.’ Terwijl de priester deze woorden zegt, giet hij driemaal water uit over het hoofd van de baby. Het kindje wordt ook gezalfd met olie als teken van kracht. De vader van het kindje steekt de doopkaars aan met de vlam, het vriendelijk en veilig licht.

De doopviering sluit af met het bidden van een Onze Vader en een Wees Gegroet bij het beeld van Maria, die wist dat vreugde en verdriet samen gaan bij het begeleiden en liefhebben van een kind. Als laatste beeld van de doopselviering komt de afscheidsgroet of de zegening van de priester opdat allen zouden verbonden blijven in wederzijdse liefde.

Het doopritueel voorziet dat minstens enkele keren per jaar een kindje wordt gedoopt tijdens de zondagseucharistie. Dit gebeurt ook in de Sint-Barbarakerk in Maldegem. Tijdens de eucharistie verzamelen jong en oud, arm en rijk, groot en klein. Het is voor alle gelovigen een uitzonderlijke kans om zich bewust te worden van het eigen doopsel en van het engagement dat ze als geloofsgemeenschap opneemt tegenover de dopeling. 

Aanvraag Doopsel Sint-Barbarakerk Maldegem. Gelieve u te wenden naar:

Parochiesecretariaat:

Open elke werkdag van 19u30 tot 11 uur. Deken de Fonteynestraat 3, Maldegem.

Tel 050 71 22 99 of par2193@parochies.kerk.net. of E.H. De Paepe: stefaan.de.paepe@scarlet.be.

Tekst: Marianne Posman. Informatie via internet.

28-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Jaargetijde als herdenkingsdienst in de Sint-Barbarakerk Maldegem.

Ieder huisje heeft zijn kruisje, elk gezin heeft te maken met een definitief afscheid van familieleden en zelfs jonge mensen en kinderen sterven jammer genoeg. De een kan beter mee omgaan met verlies dan de ander, de een kan het verdriet beter en sneller plaatsen dan de ander. Het is een voldongen feit dat sommige overlijdens diepe en pijnlijke sporen na laten bij hen die achter blijven.

Een herdenkingsmis of ‘jaargetijde’ troost en brengt de naam van een dierbare weer tot leven. Dat is belangrijk voor hen die hen blijven missen. De nabestaanden mogen meestal meehelpen aan het samenstellen van de viering met mooie teksten, gedichten of liederen, wat de pijn enigszins balsemt en verzacht. Woorden reduceren het leed en de pijn.

Familie en vrienden worden op de hoogte gebracht van de kerkdienst en voor de bloedverwanten gaat een troostende invloed uit van de aanwezigheid van de ander. Het is een bewijs dat ook zij hem of haar niet vergeten zijn.

Waarom in de kerk? Voor 95 % van de volwassenen die in Maldegem wonen was de kerk een rustgevende plek voor gebed, eucharistie, blijde en treurige vieringen, een gewijd of heilig %%%oord. Dus wat is er mooier dan een herdenkingsdienst? De priester, tal van vrijwilligers, medewerkers en koren zetten hun beste beentje voor om een uurtje troost te brengen tijdens de viering. De naam van de overledene nog eens luid en eerbiedig horen uitspreken is van immens belang. Een bewijs dat men hem of haar nog levendig houdt.

Een herdenkingsdienst werd vroeger meestal een jaargetijde genoemd. Een beetje historiek is hier wel op zijn plaats. We kunnen nu wel eens glimlachen om wat men vroeger geloofde. De betekenis is wel wat achterhaald, maar het was wel mooi dat men echt geloofde dat ‘een goed werk’ of ‘een eredienst‘ je dichter bij de hemel bracht. Als we het vertalen in onze huidige leefwereld kunnen we zeggen dat een goed werk, de steun aan de medemens en de kerk, een goed gevoel met zich meebrengt. Wie zich goed voelt, doet meestal goed voor de ander. Wat mooi meegenomen is want zo komen we aan tolerante, rechtvaardige maatschappij, een hemel op aarde.

Historiek (overgenomen uit Wikipeda)

In het Middelnederlands betekent jaergetide: "de op een bepaalde tijd van het jaar wederkerende dag", vergelijkbaar met de huidige "verjaardag". Getide betekende een bepaalde tijdsruimte, kort of lang, vandaar ook het moderne getijde om eb en vloed aan te duiden. Maar getide betekende ook, een op bepaalde tijden terugkerend ogenblik, zoals in getijdengebed en jaargetijde in de betekenis van jaarlijkse herinneringsdag.

Het jaargetijde in de Rooms-katholieke Kerk is ontstaan uit de boetetraditie in verband met het vagevuur. Volgens de katholieke leer worden zonden vergeven in de biecht, maar de biecht neemt niet de zondenlast weg die moet uitgeboet worden in het vagevuur. Het opleggen van boete was een voorrecht van de kerk en al op het eerste Concilie van Nicea in 325 wordt aan de bisschoppen volmacht gegeven de opgestapelde schuld uit te wissen, een aflaat te verlenen. De kerk leerde dat men de tijd die de overledenen in het vagevuur moesten doorbrengen kon inkorten door het uitvoeren van goede werken en door het bidden. Dit kaderde goed in het Germaans recht (zie ook Salische Wet), waar een misdaad bestraft werd en goedgemaakt, als het ware afgekocht, door het opleggen van een boete.

Ik denk niet dat er nu nog veel mensen echt geloven dat een ‘jaargetijde’ of een ‘herdenkingsmis’ de overledene helpt eerder in de hemel te komen. De mensen vroeger en tot enkele tientallen jaren geleden werden zo opgevoed, met de vreze Gods in de achterban en met beloning van goed gedrag. Wij geloofden dat. Wij zijn er niet boos om dat we misschien misleid werden ….

Het blijft echter een mooi gebaar de overledene te gedenken in een herdenkingsdienst in de kerk. Wat er ook van zij, we weten het niet echt maar heel veel mensen geloven nog dat hun geliefde leeft in vrede aan de andere oever, in de armen van een oneindig goede God. Wij houden het bij wat Dietrich Bonhoeffer ooit schreef: Herinneringen zijn  een kostbaar geschenk, dat je af en toe bekijkt als een verborgen schat, een veilig bezit.

Tekst: Marianne Posman.

28-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

DE SINT-BARBARAKERK in Maldegem DEELT BROEDERLIJK.

Broederlijk delen. Wie herinnert zich niet hoe moeilijk het was om wat je in bezit had  te delen in je kindertijd? Broer of zus komt thuis met een zak snoep of koekjes die hij of zij kreeg van een klasgenootje, of van een juf, of van een gulle meter of peter. Was iedereen bereid om de schat te delen of werd alles stiekem alleen verorberd?  De ouders helpen meestal het kind te leren delen, want diep in zich denkt de mens eerst en vooral aan zichzelf. Delen moet je leren want het is niet zo vanzelfsprekend.

De aarde, de wereld is immens uitgestrekt.  Elk mens heeft er een klein plekje. Hoe groot dit plekje is hangt af van wat je verdient of erft. Het is eigenlijk niet helemaal van jezelf want jaarlijks moet je nog belastingen betalen om op je eigendom te mogen wonen, men noemt dit belasting op het kadastraal inkomen. Niet iedereen heeft een stukje grond in eigendom soms moeten of willen de mensen huren en ze kunnen huren volgens hun inkomen. Anderen kunnen zelfs niet huren want ze hebben geen inkomen, vaak worden zij geholpen op een of andere manier via de gemeente, maar ook vaak belanden zij op straat als ze geen inkomen hebben, hoe mensonterend dit ook is. In alle Europese landen, die zogezegd welvarend zijn, zijn daklozen en zwervers wat onbegrijpelijk blijft. Laat staan waar de minderbedeelden vertoeven in de arme, vaak warme landen … kinderen, jonge mensen en ouderen leven van aalmoezen en hebben geen dak boven hun hoofd ….. Stel je voor …. Die situatie wekt mededogen en verontwaardiging op maar ook grenzeloze onverschilligheid.

De mensen in de rijke landen moeten hard werken voor hun brood, de werkdruk is enorm groot en als ze de mogelijkheid hebben genieten ze van hun vrije tijd en sparen zij voor hun kinderen of voor hun oude dag. Om hen dan voor de keuze te stellen een beetje te delen met hen die het moeilijk hebben, die honger hebben is niet zo vanzelfsprekend. Heel veel organisaties zetten zich in om in die landen waar het nodig is de mensen te helpen zichzelf te beredderen, door aanleg van waterputten of – reservoir, opstarten van een klein bedrijfje, helpen landbouwgronden beter te bewerken,  helpen zoeken naar een afzetmarkt voor hun producten, helpen ziekenhuizen of hulpposten oprichten, bouwen van scholen, mensen opleiden ter plekke om te helpen ‘zorgen voor’ hun eigen volk. Zelfredzaamheid is belangrijk voor iedereen en heel veel instanties en mensen helpen hun medemens.

Elke welvarende staat zorgt voor subsidies maar toch rekenen de mensen die het minder hebben op de goodwill van de ander en zijn er dankbaar voor. De misdeelde mens vraagt geen grote sommen, met een kleinigheid is hij ook tevreden. Het is zoals men zegt: “Alle beetjes helpen”. Heel veel goede mensen, vaak vrijwilligers proberen het leed, de kou  en de honger een beetje te verlichten ….

Welnu, wie zich goed voelt, wil dit deugddoend gevoel delen met de ander en dat uit zich in vrijgevigheid voor organisaties, zoals BROEDERLIJK DELEN. Een leven van geven en ontvangen is liefdevol en verrijkend. De vastenperiode brak aan op 1 maart, een gezonde periode en wat er uitgespaard wordt kan weggeven worden aan het goede doel.

28-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

WAAROM GAAN DE MENSEN NAAR DE ZONDAGSMIS?

De meeste inwoners van Maldegem hebben een christelijke opvoeding genoten, zij gingen naar christelijke scholen, indien niet, volgden zij godsdienst of catechese, terwijl anderen zedenleer hadden, een leer die ook belangrijke waarden voorop stelt.

Ja, waarom gaan de mensen naar de mis op zondag? De kerk is een stijlvolle en hartverwarmende ontmoetingsplaats. De kerk is verbonden met jeugdherinneringen, met blijde of droevige, ingrijpende gebeurtenissen en je ontmoet er buren, vrienden of familieleden.

Het is zondag, rustdag. Je trekt je mooie kleren aan en je gaat naar de kerk een beetje voor 10 uur 30. Je volgt er de liturgie van het woord en de liturgie van het altaar, afgewisseld met mooie liederen of psalmen, meestal begeleid door een kinder-, mannen- vrouwen- of een gemengd koor met orgelklanken. Maldegem telt verschillende koren en hun zang met begeleiding, brengt vreugde, troost, bevrijding, geeft moed en brengt je voor een uurtje in een andere, meer sacrale sfeer. Je kan op sommige momenten zelfs meezingen en meebidden, want enkele teksten of refreinen komen steeds weer terug en zijn in je geheugen geprent. Je voelt je beter als je mee kan zingen of bidden met de ander, dat schept samenhorigheid.

Je hoort er teksten uit het evangelie, Bijbelse teksten die je ooit in een ver verleden gehoord en gelezen hebt thuis of op school en sommige beelden blijven bij. Meestal wordt in de homilie meer uitleg gegeven wat er nu precies bedoeld wordt en associeert de priester de inhoud met recente problemen of gebeurtenissen

Het hele evenement in en rond de kerk is erfgoed, is een ritueel waar we mee opgegroeid zijn en willen doorgeven aan de komende generaties.

Hier wringt het schoentje.

Hoewel het grootste deel van de jongere generatie opgevoed werd met christelijke waarden, is het niet zo makkelijk meer om die waarden daadwerkelijk door te geven aan de kinderen en de kleinkinderen.

De maatschappij is veranderd, de ouders gaan allebei werken, soms in een ander dorp of stad, de kinderen moeten naar de opvang, naar de sport - of muziek -, dans - of tekenles, naar naschoolse activiteiten, ze moeten gebracht en gehaald worden en de volwassenen hebben een prangend tijdsgebrek in hun hectisch en stresserend leven. Tradities vervagen, jonge kinderen zijn kritischer en hebben meer inspraak en via de media is iedereen op de hoogte van verontrustende wijzigingen in het levenspatroon, intolerantie, agressie, terreur, milieu- en luchtverontreiniging, klimaatveranderingen, werkloosheid, oorlog, beangstigende prestatiedruk enz …

Sporadisch wordt er nog een groot familiefeest georganiseerd rond een doopsel, een communie of een huwelijk in de kerk maar daar blijft het bij. Nieuw samengestelde gezinnen zijn schering en inslag, zodat er nog meer afspraken en organisatie bijkomen voor veel gezinnen.  

Andere essentiële zaken moeten wijken, zoals de zondagsdienst, hoewel het een belangrijk deel is van onze cultuur.

Het is voor vele mensen moeilijk een uurtje per week rust en bezinning in te lassen om deel te nemen aan het eeuwenoude ritueel, de zondagsdienst, het meeste vreugdevolle en hoopgevend moment in de parochie, in de eeuwenoude Sint-Barbarakerk in de dorpskern van Maldegem.

Tekst: Marianne Posman, foto’s Els Stevens.

28-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De Paashaas op  zondag 16 april 2017 rond de Sint-Barbarakerk in Maldegem maakte klein en groot reuzeblij.

Op Paaszondag 16 april was het weer feest in en rond de Sint-Barbarakerk! Na de sfeervolle en ingetogen doch blije eredienst rond een bloemenrijk altaar en met prachtig koormuziek konden de kinderen van de aanwezige kerkgangers paaseitjes rapen rond de kerk van Maldegem!

Dank zij het team rond de K.W.B. konden de volwassenen lekker aperitieven en bijpraten terwijl de kindjes paaseieren raapten! Jong, heel jong, tieners, jeugd, ouders, grootouders, de jonge en de oudere generaties in Maldegem hadden een vreugdevolle start van het paasfeest dank zij het dynamisch K.W.B. team dat probeert de mensen dichter bij elkaar te brengen en er in slagen ook. Alles liep gesmeerd.

Jong en oud verbroederden, wisselden herinneringen en nieuwsberichten uit.

Het spreekt vanzelf dat achter dit vlot, gaaf georganiseerd feest, een enorm goed draaiende vereniging zat, die regelmatig zorgt voor ludieke acties van de vereniging. Zij hadden hun best gedaan om van 16 april een echt Paasfeest te maken. De organisatoren hebben de dag goed laten inzetten voor heel wat mensen die een blijmoedige en  unieke Paasdag rond de kerk hebben beleefd.

Tekst en foto’s: M. Posman.

26-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

IN MEMORIAM;

LILIANA MITU uit Roemenië, Constanta

is overleden op woensdag 27 december 2017 en begraven op 29 december 2017 na een lange strijd tegen kanker.

Ze bracht  zes maanden door in Maldegem

(oktober 2005 - maart 2006).

Ode aan een bijzonder mens.

Door allerlei omstandigheden had ik de voorbije vijftig jaar, een blijvend contact met mensen die ik ontmoette tijdens taalkampen, school- of studiereizen en uitstappen de wereld rond.  Ik bleef corresponderen met Maria Wipf uit Zwitserland, Concepcion Serracanti uit Spanje, Adi en Patsy Ramsey uit Engeland, Denis Chisholm uit Canada, Sofia Akopova uit Rusland, talrijke anderen en eentje springt er uit, Liliana Mitu uit Roemenië.

Liliana Mitu, taalkundige Romaanse filologie, beëdigd vertaalster Frans, Italiaans en Roemeens kreeg een staatsbeurs om zes maanden door te brengen in een Franssprekend land, om haar praktische kennis van de Franse taal bij te schaven, hetzij in Frankrijk of in België. Op een of andere manier was Roemenië niet op de hoogte van het feit dat meer dan de helft van de inwoners van België Nederlandstalig is, want Liliana kwam in Maldegem terecht om haar Frans te vervolmaken!

Zo zijn er nog wel mensen die zich vergissen. Ik had eens een Franse gast die zo verontwaardigd en verbolgen was dat niemand in Brugge Frans sprak. Ze vond het gewoon niet kunnen dat er in Brugge geen Frans gesproken werd. Met handen en voeten probeerde ik die vrouw uit te leggen dat iedereen in Vlaanderen vanaf het vierde leerjaar verplicht lessen Frans volgt, maar dat die taal blijkbaar zo moeilijk is dat velen het nooit kunnen spreken. Toeristen in Brugge komen in contact met hotel- , restaurant- en winkelbedienden die er een beroepsopleiding hebben op zitten waar de kennis van Frans geen prioriteit is. Beleefdheidshalve heb ik er niet aan toegevoegd dat  wij toch ook niet eisen dat de Fransen, Nederlands praten met ons als wij op reis zijn in Frankrijk? Als gastvrouw moest ik me gedragen maar ik had haar graag een Vlaamse oorveeg gegeven. Ze was immers niet tot rede te brengen.

Soit, Liliana kwam aan in Brussel Zaventem in het holst van de nacht. Zij moest er op vertrouwen dat een taxi haar naar een veilig hotel bracht. ‘s Anderendaags werd zij afgehaald door de directeur van de school waar zij zes maanden stage kon lopen t.t.z. waar ze ingeschakeld werd om parttime les Frans te geven.

Op die manier kwam ik in contact met de Roemeense Liliana. De directeur had me gevraagd of ik haar logies kon geven. En zo geschiedde. Een kleine, charmante jonge vrouw kwam bij ons aan in oktober 2005. Aanvankelijk liet ik haar maar betijen want ervaring had me geleerd dat te familiair contact met gasten met langdurig verblijf, zou kunnen leiden tot volledig verlies van privacy.

Nu het viel erg mee. Liliana hield zich bescheiden op de achtergrond. Geleidelijk aan ontdooide ik, bood haar meer ruimte en meer gastvrijheid wat uiteindelijk uitgroeide tot een boeiende vriendschap van geven en nemen. Zij luisterde naar mijn eindeloos geweeklaag en gaf me bovendien altijd gelijk. Waar ontmoet je nog zo iemand? Nergens. Luisteren is voor de mensen geen boeiende bezigheid tenzij je iets nieuws of iets interessants vertelt en gelijk krijgen en geven is ook niet een van de meest voorkomende positieve eigenschappen van de mens. Het is volkomen logisch en normaal dat de mensen meer houden van vrolijke, levendige gesprekken.

De eenzame muur die ik om me heen had getrokken brokkelde langzamerhand af en haar vriendelijkheid en positieve visie bracht me min of meer terug naar het meer actieve leven en naar mijn dorp. Zij leerde me het centrum opnieuw verkennen per wagen. Ik had het autorijden verleerd maar zij wees me meestal bijtijds de verkeersborden aan die me beletten om verkeersovertredingen te begaan. We dronken koffie in een van de vele cafés en tearooms die Maldegem rijk is en we schuimden de winkels af in de buurt op zoek naar koopjes.

Mijn man en ik waren toen, zo’n acht jaar geleden nog behoorlijk actief en mobiel in Vlaanderen en we lieten haar meegenieten van familie- of stadsbezoekjes in Sluis, Brugge, Antwerpen, Brussel, de kust enz. 

Een Roemeense collega van Liliana werkte gedurende een jaar voor een farmaceutisch bedrijf in Gent en af en toe ging zij  eens logeren bij die vriendin en samen ontdekten zij op die manier die schone stad Gent.

Een andere collega was in dienst als au pair voor een jaar in Parijs en nodigde haar uit voor enkele dagen. Hoewel zij er erg had naar uitgekeken om Parijs te verkennen was de onvriendelijke en vijandige houding van haar Parijse gastvrouw afstotelijk. Ze mocht niet uit haar kamer komen, ze maakte geen deel uit als gast van het gezin, ze kreeg zelfs geen kopje koffie ’s morgens. Liliana verkortte haar verblijf in Parijs wat ik heel jammer vond voor haar. De reis heen en terug was behoorlijk duur geweest, zij had uitgekeken naar een Frans taalbad in een van de mooiste steden op de wereld, zij had geïnvesteerd in geschenkjes voor het gezin waar haar vriendin verbleef maar zij was zo gekwetst door de negatieve houding van die Parijse dame, dat zij terugkwam naar Maldegem.

Maldegem, ons geboortedorp  waar we ons thuis voelen maar voor haar een plaats waar bijna niemand Frans sprak. Ook een ontgoocheling voor mij want ik had tientallen jaren met hamer en beitel de Franse kennis in de hoofdjes van vele Maldegemnaartjes vastgeslagen maar Liliana beweerde dat hier niemand een antwoord kon geven op een eenvoudige vraag in het Frans, noch op de bus, noch in de winkels, noch in de horecazaken, noch op school. Ik stelde haar een cursus Nederlands voor, maar haar ontgoocheling i.v.m. haar verblijfplaats was te groot, om die uitdaging aan te gaan.

Stel je voor dat je zes maanden wegtrekt van je eigen land, je eigen stad, je familie en je gezin en je investeert behoorlijk om je “tweede” taal in een taalbad bij te schaven en je komt terecht in Maldegem? Je ontdekt dat er van dat taalbad niets terechtkomt, aangezien er geen enkel mens in de omgeving in staat is te communiceren in het Frans op een of andere manier.

Tussendoor was Anna, ons enige en eerste kleinkind toen vaak op bezoek en samen bewonderden en speelden wij met dit schone kind. Langzamerhand werd Liliana een lid van het gezin. De maanden vlogen voorbij en het einde van haar verblijf kwam in zicht en ik kon me niet voorstellen dat ik haar nooit meer zou zien. Roemenië lag niet vlakbij de deur en het zag er noch voor haar noch voor mij naar uit dat wij elkaar nog vaak zouden zien.

Wij schreven elkaar bijna elke dag. Enkele maanden later, in augustus 2006 trokken we voor veertien dagen naar Constanta, Roemenië, in een reusachtig hotel HOTEL ORFEU gebouwd op het strand van de Zwarte Zee. Het was zalig genieten in de snikhete zon op de rand van  het zwembad op twee stappen van de zee. Tussendoor kwam Liliana ons opzoeken en verkenden we de omgeving dank zij de auto van Florentin, haar broer. We ontmoetten haar enige dochter Adela, Ada en haar moeder. Zij woonden niet zo ver van de kust in een van die grote appartementsblokken eigen aan een communistisch regime maar de flat was heel functioneel, degelijk en gezellig ingericht, ook bij haar moeder. De vader van Liliana was enkele jaren voordien gestorven en was altijd ambtenaar geweest wat hun zekere welstand en opvoeding verklaarde.

Haar familie.

Liliana en haar familie woonden in een dorp Tulcea, aan de oevers van de Donau. Later, toen de Liliana en haar broer Florentin moesten studeren kwam het gezin in Constanta wonen. Liliana is getrouwd met Costel. Costel had samen met de broer van Liliana aan de universiteit gestudeerd in Galati en had op die manier Liliana leren kennen toen Florentin zijn vriend mee naar huis bracht. Als student had Costel een jaar in NANCY, Frankrijk doorgebracht. Hij logeerde bij een gastgezin en studeerde aan de universiteit. Dit verklaart zijn perfecte kennis van het Frans. Costel werkte op de haven van Constanta als ingenieur, sprak vlot Engels en werd soms op missie gestuurd in West-Europa, zelfs in de stad Charleroi die hij op zijn duimpje kende. Hij onderzocht de mogelijkheden om het Europees groeiend vrachtverkeer via kanalen, rivieren en zeeën te laten verlopen. Florentin werkt als ingenieur op vrachtschepen die de wereld rond varen. Hij is slechts enkele maanden per jaar in Constanta.

Tijdens een van zijn buitenlandse opdrachten is Costel Liliana zelfs komen bezoeken in Maldegem, in januari 2006 als ik me dat goed herinner. Een heel interessante man die boeiend kon vertellen.
Liliana en Costel hadden één kind zoals de meeste Roemeense gezinnen en gaven haar van alles het beste wat onderwijs en opvoeding betreft. Hun dochter Adela, Ada sprak vlot Engels, Frans en Spaans en deed haar studies in Constanta en tegen de Hongaarse grens aan de universiteit in Cluj-Napoca, in het westen van Roemenië. Zij is intussen afgestudeerd. Het was een zeer schoon jong meisje, zeer beleefd en vlot.

Liliana kwam tot in 2012 elk jaar nog eens veertien dagen logeren in Maldegem, dus blijkbaar is de ontgoocheling om haar Frans taalbad enigszins verzacht. Mijn man en ik zijn twee keer naar Roemenië gereisd om te zonnen, te zwemmen en het land een beetje te verkennen. Moest mijn panische angst voor onvoorzichtige taxichauffeurs wat verminderen zou ik mij misschien nog eens tot ginder wagen, een uur taxi naar Zaventem, vier uur vliegtuig, vier uur transport naar Constanta, misschien doe ik het nog wel eens deze zomer. Egypte was zalig in februari maar wordt sterk afgeraden voor Europeanen momenteel.

Liliana en ik, wij mailden elkaar elke dag, we schreven elkaar wat we deden of gedaan hadden overdag en wat we dachten van bepaalde situaties en mensen. Het was een boeiende soms grappige correspondentie waarom we konden glimlachen af en toe. Tenslotte is dit het enige wat telt in dit leven, glimlachen.

Zij is heengegaan op een koude decemberdag na een lange harteloze strijd tegen kanker.

25-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

ZUSTER MARIA, Edith Claeys van de congregatie Zwarte Zusters van Sint-Augustinus van Aalst is niet meer…

Edith Claeys was de dochter van August Claeys en Magdalena Posman uit de Westweg,  5,  Moerhuize Maldegem. Zij was geboren in Moerhuize op 7 mei 1928 en zij is overleden in Aalst op 20 mei 2017.

Haar tante, Emma Posman, Zuster Barbara bij de Zusters Maricolen in het rustoord van Petegem - Deinze was de tweelingzus van haar moeder. De dochter van haar groottante Barbara Posman,  Blanca Gaelens, Zuster Camilla  was ook een Zwarte Zuster van Aalst. De oudere zuster van haar moeder, Barbara Posman verbleef jarenlang in het Sint Arnoldus Ziekenhuis (nu De Kuma) waar Edith allicht in contact kwam met de Zwarte Zusters van Sint-Augustinus van Aalst.

Deze Zwarte Zusters van Aalst  verlieten Maldegem na ruim 115 jaar onbezoldigde arbeid (1871 - 1987) voor de bejaarde en zieke Maldegemnaren. Deze Zwarte Zusters verzorgden hen dag en nacht in het ‘hospitaal’, later in het ‘rustoord’ tot 1987. De gemeente dankte de zusters trouwens voor hun inzet met een nieuwe straatnaam de ‘Zwarte Zusterslaan’.

Allicht inspireerden de religieuzen in de familie haar roeping naar het klooster te volgen in 1950 en haar leven ten dienste te stellen van de behoeftigen. Zij werd geprofest op 16 februari 1953 en legde de eeuwige beloftes af op 17 februari 1956.

Niettegenstaande haar drukke agenda in het OCMW ziekenhuis in de Gasthuisstraat, 2, Geraardsbergen en haar belangrijke functie in het operatiekwartier van de hartpatiënten en de zieke kinderen, later op de revalidatie hield zij schriftelijk contact met haar grote familie in Maldegem en hield zij een waakzaam en liefdevol oog op de kinderen en kleinkinderen van haar broer Valeer Claeys en zussen Anna en Suzanne Claeys. De familie ging op bezoek bij  ‘tante nonneke’ en zij werd regelmatig uitgenodigd door de familie tijdens haar verlofdagen. Zij was verknocht aan de inwoners van Geraardsbergen maar moest noodgedwongen naar het moederklooster in Aalst toen zij op rust werd gesteld.

Zij was een van de laatste Maldegemse kloosterzusters die heel  hun leven, onbezoldigd ten dienste stonden van de zieke, de bejaarde medemens enz. Zij is heengegaan op 20 mei en werd begraven op 27 mei 2017. Moge zij eeuwige rust vinden bij De Heer.

Met dank voor de inzet van Zuster Maria, Edith Claeys (17 mei 1928 – 20 mei 2017).

Bron: Parochieblad 08 02 1987 – Liber Memorialis Deken René Vereecke. Tekst M. Posman.

24-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

DE EERSTE HEILIGE COMMUNIE in de kerk in Maldegem.

De eerste heilige communie, of kortweg eerste communie, is in de Rooms-katholieke Kerk de feestelijke gelegenheid dat iemand

deelneemt aan de eucharistie.

De eerste communie wordt meestal voorafgegaan door de eerste gemeenschappelijke biecht. In Vlaanderen nemen de kinderen nemen deel aan de eerste communie tijdens het eerste of tweede leerjaar, ze kunnen dan al wat lezen en schrijven en het speelse van de kleuterschool is grotendeels verdwenen. De communie wordt voorafgegaan door een voorbereidingstijd, waarbij de kinderen op school of in de parochie catechese krijgen, over de Kerk, de sacramenten, over Jezus en de eucharistie.

Tot 1910 was het gebruikelijk dat jongens en meisjes pas op hun twaalfde hun Eerste Heilige Communie deden. Paus Pius X vervroegde de leeftijd in het decreet Quam singulari.

Het hoogtepunt van de eerste communie is de feestelijke eredienst. De eerste communicantjes worden nauw betrokken bij de liturgie, bijvoorbeeld in de intredeprocessie, ze lezen een gebedje voor, soms worden ouders en grootouders erbij betrokken, er wordt gezongen en ze helpen bij het aandragen van de gaven.

Is het aantal kerkgangers enorm gedaald de afgelopen kwarteeuw, dan is het wel even schrikken tijdens de communiediensten. De kerk zit afgeladen vol met kleine jongentjes en meisjes vergezeld van hun ouders, broers en zussen, hun grootouders en andere genodigden. Iedereen is mooi aangekleed, iedereen is blij en vrolijk want het kerkfeest wordt gevolgd door een familiefeest, die, naargelang het budget van de familie steeds grootser en uitgebreider wordt opgevat. De kinderen van zes of zeven jaar worden eens in de bloemetjes gezet, het prille voorjaar van een lang leven.

Na de eerste communie worden de kleintjes uitgenodigd om deel te nemen aan de wekelijkse erediensten, maar het is wel zo dat de aandacht voor deze blijde gebeurtenis toch opmerkelijk is afgezwakt, wat heel jammer is. De kerk en de rituelen zijn belangrijk in elk christelijk leven.

Tekst en foto’s: Els Stevens en M. Posman.

24-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

HET SCHOOLKOOR MARICHOIR van het Instituut Zusters Maricolen.

HET SCHOOLKOOR MARICHOIR van het Instituut Zusters Maricolen trad op tijdens de OPENINGSRECEPTIE van de WAK 2017 OP 28 APRIL in het GEMEENTEHUIS, Maldegem. Het Schoolkoor Marichoir kwam buiten de schoolse muren  en werd enthousiast onthaald! Het was een grandioos idee om de jeugd te betrekken bij de WAK 2017. Vrijdag 28 april werd om 19.00 uur het startschot van de WAK gegeven in het gemeentehuis. Het doedelzakensemble Silver Thistle Pipes & drums, MariChoir - het schoolkoor van het Instituut Zusters Maricolen - en de dansafdeling van de Academie muziek, woord en dans Aalter-Maldegem brachten muziek en beweging. De groepstentoonstelling in het gemeentehuis en huis Wallyn, gingen van start gevolgd door een receptie op het gemeentehuis met een demonstratie stijldansen van Dansclub Evergem.

MariChoir …. het koor van de leerlingen en de leerkrachten van het INSTITUUT ZUSTERS MARICOLEN op de markt in Maldegem bracht een eersterangs concert tijdens de opening van DE WAK 2017. Het vast team leerkrachten met een wisselend groepje muzikale leerlingen brachten adembenemende en ontroerende muziek, met thema’s die alle grenzen overschrijden.

Onweapo,  is een lied uit Namibië en betekent zoveel als 'we komen samen’. Mensen komen samen om de kunst te vieren. 

Don't worry about me Frances is een lied over afscheid; If I needed you - The Broken Circle Breakdown, is een track uit de gelijknamige film; Wake me up – Avicii, Een houseclassic in een koorjasje, Cheerleader – Omi,  is een zomerhit uit 2015; White winter hymnal is wereldberoemd gemaakt door de koorversie van Pentatonix en verder nog  Down to the river, Traditional enz. Een prachtige reeks liederen gebracht door een groepje jonge mensen begeleid en ondersteund door hun opvoeders.

Een 25-tal leerlingen en leerkrachten repeteren elke week. Samen zingen zorgt voor een ideale groepssfeer en vriendschappen die de verschillende klassen en leerjaren overschrijden en de kloof tussen leerkrachten en leerlingen vernauwen.

Je leven kunnen zalven met muziek, notenleer, klanken, liederen, instrumenten is helend, wonderbaar … Wie zijn brood verdient of zijn vrije tijd kan invullen met muziek is gezegend. Mooie klanken naar voor brengen geeft een goed en positief gevoel en maakt meestal gelukkig. Het is heel belangrijk dat jongeren muziek leren en samenkomen om begeleid te worden om samen te werken aan een groot of klein concert of een optreden.

Het enige wat eigenlijk werkelijk telt in een samenleving, is dat de mensen, zeker de jongeren zich goed in hun vel voelen. Iemand die zich goed voelt is goed voor de ander en dat is een pertinente meerwaarde.

Zingen veroorzaakt een chemische reactie in het lichaam waardoor endorfine aangemaakt wordt. Dit is een stof die gelukkig maakt en het samenhorigheidsgevoel stimuleert, het ontwikkelt een dynamiek van zorgzaamheid voor elkaar, het gezamenlijk scheppen van schoonheid, vreugde, ontroering enz. Ook in schoolverband wekt het levenslust op, het verhoogt de aandacht door de zuurstof boost die het zingen teweegbrengt. Bovendien gaan liederen altijd ergens over dat in verband kan staan met het leven zelf. Zingen intensifieert het woord door klank. Door het zingen wordt ook de liefde voor alles wat geen geld oplevert aangewakkerd en dit is toch wel heel belangrijk in een mensenleven!

De liederen wekken verschillende gemoedstoestanden op: ze kunnen humoristisch zijn, speels, vroom, droevig, strijdbaar enz. Zingen leert hoe de mensen langs bergen en dalen de wereld begaanbaar maken.

Dit schooljaar trad het koor al op op school en maakten een kerstclip.

Beiden kunnen jullie via onderstaande links bekijken.

https://www.youtube.com/watch?v=4yyGdJU6tzM

https://www.facebook.com/pg/Maricolen-Maldegem-129230730498885/videos/
klikken op 'gedachtenisviering'

Contact schoolkoor: michieldeblaere@hotmail.com; Tekst: M. Posman. Foto ELS STEVENS. Foto klooster Internet.

24-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Noël Ryheul

filmt al bijna een halve eeuw lang alles wat onder de kerktoren van zijn geliefde dorp gebeurt. Hij trok met zijn camera naar alle evenementen in alle uithoeken in Maldegem en bracht die in beeld.

Wil je Maldegem 1972 nog eens verkennen, wil je prominente personages zien paraderen door ons dorp, wil je weten hoe het straatbeeld er uitzag in de ‘tijd van toen’, dan zijn de archieffilmpjes van Noël Ryheul een belangrijke informatiebron maar ook een bron van zalig genieten.

Zuivere nostalgie.

In 1969 met Maldegem kermis, toonde Noël Ryheul voor het eerst de jaarfilm 'Maldegem 1969' over alle gebeurtenissen in Maldegem van het voorbije jaar.

Vanaf toen, tien jaar lang, heeft hij de film 'Van kermis tot kermis' getoond en heeft hij tijdens de kermis een week lang de jaarreportage 'Maldegem een dorp om in te wonen' vertoond in de plaatselijke Gildezaal. Eind jaren zeventig filmde hij meer rond bepaalde thema's en gebeurtenissen.

Naast zijn filmactiviteiten heeft hij een museum Camera Obscura opgericht.

Camera Obscura omvat een verzameling van fotografica, film en méér dan zeshonderd fotograferende beeldjes. Het is een erfgoed van honderd jaar film en honderdvijftig jaar fotografie.

Naast het filmen en verzamelen is ook het digitaliseren van het analoge filmmateriaal en het archiveren een hele karwei.

Hij heeft al meer dan twee honderd uren film gearchiveerd. Elke scène komt in de computer met een kleine verklaring.

Wanneer hij zoekt naar het fragment met bijvoorbeeld koning Boudewijn dan tikt hij gewoon de naam in en dan ziet hij meteen dat hij op rol 67 op de 22ste minuut moet kijken. Het is een gigantisch werk, maar wel noodzakelijk om alles overzichtelijk te houden.

Wie nog eens wil nagenieten van de vele voorstellingen, tentoonstellingen, demo’s tijdens de WAK 2017 kan surfen naar: > WWW.CAMOB.BE

MONOLOOG PETER VAN HECKE.

HET EERSTE MIRAKEL VAN HET KINDEKE JEZUS

ACADEMIE DANS: DZ-FC17-3077 Muziekdoospoppetjes - Week van de

MARICHOIR

WAK KUNSTENAARS

SILVER THISTLE PIPES & DRUMS

Wie de verzameling eens van dichtbij wil bewonderen kan altijd een afspraak maken bij deze enthousiaste filmmaker. Als de mensen een bijdrage leveren is dat voor een pot voor het Kinderkankerfonds.

De verzameling is enkel op aanvraag te bezoeken. Camera Obscura, Oude Aardenburgse Weg 29, 9990 Maldegem.

Telefoon 050-71.25.76 - e-mail RYHEUL.NOEL@SKYNET.BE

website www.camob.be - camobmaldegem (YouTube).

10-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

NORBERT DE COSTER  bracht een onovertroffen monoloog ‘Het eerste mirakel van het kindeke Jezus’, WAK 2017.

Noël Ryheul bracht de voorstelling in beeld:

-> www.camob.be -> FP-FC17-3095 Het eerste mirakel van het kindeke Jezus - WAK 2017.

‘Het eerste mirakel van het kindeke Jezus’ van Dario Fo, vertaald door Filip Vanluchene in Oud St.-Jozef op vrijdag 5 mei 2017 was een puike toneelvoorstelling. Norbert DE COSTER bracht het verhaal op een sublieme en onvoorstelbare manier naar voor. De monoloog van één uur werd ademloos gevolgd door een glimlachend publiek.

Het verhaal werd heel ludiek gebracht vanaf Jezus geboorte, de tocht van de Drie Koningen met de geschenken, de gruwelijke pesterijen door Herodes, de vlucht naar en het verblijf in Egypte kwamen aan bod.

Tot op dit punt volgt Dario Fo nog min of meer de historische gebeurtenissen. Eens de Heilige Familie echter in Egypte is aangekomen verzint de auteur een hilarisch verhaal.

In de stad Jaffa probeert de familie het leven terug op te nemen. Jozef gaat werken, Maria gaat mee de kost verdienen en de 'kleine Jezus' - geen onkreukbaar engeltje, maar een Palestijnse puberend straat(b)engeltje - belandt op straat. Hij wil graag met de andere kinderen spelen, maar hij wordt als ‘buitenlander’, als ‘vreemdeling’ behandeld. Om niet afgewezen te worden, om toch samen te kunnen spelen, besluit hij een mirakel te doen... Norbert De Coster bracht het kindje Jezus in beeld tijdens zijn kinderjaren als lange protest mars tegen alle machtshebbers, tegen de kerk, tegen de staat en tegen andere machtswellustigen. Alle heiligen en aanverwanten worden door Dario Fo als doodgewone stervelingen geportretteerd, mensen van vlees en bloed. Maar zoals (bijna) altijd bij Fo, gaat het ook hier om het hekelen van de macht en het misbruik en het herstellen van de waardigheid van hen die vernederd worden.

Lees de rest in VRIJ MALDEGEM ....

08-05-2017 om 17:49 geschreven door Marianne Posman 1

Tijdens het slotevent van de WAK 2017 bracht PETER VAN HECKE een ludieke monoloog.

De WAK 2017 werd stijlvol afgesloten met een slotevent, ingeleid door de Heer Schepen F. Sierens die iedereen bedankte voor het welslagen van de Week van de Wak. ‘Je gevoelens blootleggen in een kunstwerk en delen met de anderen’, werd mooi verwoord.

Het ludiek optreden van Peter Van Hecke, het vierstemmig concertkoor Thaleia die hun optreden afsloot met een ‘Happy Birthday’ song voor hun jarige voormalige dirigent en een woordje van de vlotte coördinator Mevrouw Isabel Ginneberge, die meteen iedereen dankte voor het slagen van de WAK 2017 en nog eens de overleden Wak deelneemster Erika Verbeke ter sprake bracht.

PETER VAN HECKE bracht de korte monoloog 'Over de schadelijkheid van tabak' van Anton Tsjechov, 1886. Peter Van Hecke is een van de nakomelingen van Eduard Van Hecke (Maldegem 22/01/1848 - Maldegem 06/04/1939), die met tabak als grondstof een bloeiende industrie en handel opzette in de Noordstraat in Maldegem. Peter zelf is de motor achter heel wat activiteiten van het Molentjescomité die de Noordstraat bewoners dichter bij elkaar brengt. Dit keer zette hij zijn beste beentje voor tijdens het afsluiten van de Week van de Amateurkunsten 2017 in het gemeentehuis van Maldegem.

Iwan Iwanovitsj Njoechin, de echtgenoot van de directrice van een muziek- en kostschool voor meisjes, geeft een openbare lezing over de schadelijkheid van tabak. Deze monoloog van Tsjechov gaat over van alles, behalve over tabak. Pannenkoeken, wandluizen, het ongeluksgetal dertien, de giechelende dochters, de muziekschool maar vooral zijn verziekte relatie met zijn vrouw kwam aan bod. Tsjechov toont een hulpeloze echtgenoot die de drieëndertig huwelijksjaren heeft ervaren als één groot, ongelukkig moment met ontelbare vernederingen en desilllusies. Peter Van Hecke bracht de voorstelling, mooi uitgedost als een echte professor, op een luchtige en humoristische manier en de zaal wachtte ademloos op de ontknoping.

Na het optreden van het koor Thaleia, volgde een gezellige receptie met op de achtergrond folkmuziek van de ‘Klakkebusse’.

Zie filmpjes van de voorstelling, Noël Ryheul, Camera Obscura:

-> http://www.facebook.com/cameraobscura.Maldegem

Foto’s: Isabel Ginneberge.

08-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

_{Dag van De Gever in de Kringwinkel Maldegem op 6 mei 2017.}

_{Het is in tegenwoordig, geven …. niet zo evident want de mensen krijgen liever. Nu in de kringwinkels was het de Dag van De Gever en het geven werd beloond! Elke brenger werd ontvangen en begeleid naar de inkom met rode loper door een piccolo. Elke vijfde brenger werd verwend met een gedicht. Elke gever mocht iets kiezen uit de leuke hebbedingen uit de ‘bedankkast’ en werd een Oxfam drankje aangeboden! Bovendien kregen de gulle gevers een korting bon van 2 euro voor hun gift.}

_{De kringwinkel wou op de Dag van De Gever hun gevers bedanken. Zonder gevers is er geen Kringwinkel en zijn er geen jobs voor vele Maldegemnaars. Met deze actie wilde de Kringwinkel de mensen die nog niet brengen op een leuke en sympathieke manier uitnodigen om hun oude maar nog bruikbare spullen naar De Kringwinkel te brengen beter dan ze op de afvalberg te laten belanden. Op die manier krijgen de spullen een nieuw leven in een ander gezin. Op 6 mei kon je er ook je naam en je email adres aan vastpinnen met een ludiek verhaaltje. Heel wat gevers kwamen naar de Kringwinkel en waren enthousiast met dit origineel initiatief. Een zaak waar je eens iets te drinken krijgt is reuze tof en zet aan om rond te neuzen en te winkelen. Als je dan nog een cadeautje krijgt en je eens mag grasduinen in een weggeefkast maakt de dag onvergetelijk.}

_{Het voltallige team van Maldegem stond tot ieders beschikking, vriendelijk en bereidwillig zoals gewoonlijk.}

_{Persberichtje Sofie Schoonackers, de communicatieverantwoordelijke, verwoord door M. Posman.}

_{Foto: Els STEVENS.}

06-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Inkom Huis Wallyn.

Aanrader! 

FOTO Els Stevens.

02-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

_{Tijdens de WAK 2017 exposeert CATHÉRINE MARTENS in Huis Wallyn!}

_{Cathérine MARTENS heeft heel haar leven heel graag en vlot getekend en zij volgde jarenlang tekenles aan de academie van Brugge.} 

_{Later volgde zij les aan de academie van Hove en aan de academie van Bornem.}

_{Drie jaar geleden begon zij te schilderen, hoewel penseel en verf niet echt haar ding waren.  Het was vooral haar omgeving die haar aanmoedigde om te schilderen. En wat een resultaat!}

_{Voorlopig is zij nog met acryl bezig maar binnenkort waagt zij zich aan de olieverf.} 

_{Een ontdekkingsreis …..}

01-05-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Startschot WAK 2017 in het centrum van Maldegem lanceerde alle kunstvormen.

Muziek, beeldhouw- en schilderkunst, poëzie en dans waren de spetterende inluidende klokken van het startschot op vrijdag 28 april 2017. Het artistiek evenement lanceerde meteen de volgende editie van de WAK Maldegem op een originele en bruisende manier. Het centrum werd bezet door kunstenaars, kunstliefhebbers, familieleden en sympathisanten die er een onvergetelijk evenement van maakten. De komende tien dagen staan in teken van de amateurkunsten en Maldegem heeft die gebeurtenis met de nodige luister ingezet. Muzikanten, dansers, dichters en kunstschilders zorgden voor een onvergetelijk evenement om ‘The making of” te introduceren op het marktplein van Maldegem.

Het doedelzakensemble Silver Thistle Pipes & drums bracht doedelzakmuziek op Schotse stijl op de markt. De nostalgische deunen gaven toch een bijzonder introductie. Daarna trokken alle ingeschreven genodigden naar boven en werden welkom geheten door de Heer Schepen Sierens, die een speciaal herdenkingsmoment inlaste voor mevrouw Erika Verbeke, die zoveel jaren deelnam aan de WAK met haar kunstwerkjes en die na een lange strijd enkele weken geleden is heengegaan. Alle aanwezigen werden uitgenodigd om een afscheidswoordje te plaatsen in een speciaal herdenkingshoekje. De heer Schepen Frank Sierens wenste verder alle kunstzinnig talent veel succes toe.

Na het hartverwarmend optreden van het schoolkoor van het Instituut Zusters Maricolen, MariChoir was het de beurt aan de dansafdeling van de Academie muziek, woord en dans Aalter-Maldegem die ontroerende muziek en beweging brachten.

De groepstentoonstellingen in het gemeentehuis en in Huis Wallyn, gingen van start gevolgd door een receptie op het gemeentehuis met een demonstratie stijldansen van Dansclub Evergem. De belangstellenden genoten van een drankje en konden napraten over het startschot van de WAK 2017 op het sfeervolle gemeentehuis, het middelpunt van talrijke tentoonstellingen en voorstellingen: kunst in de vitrines van de omliggende straten, exposities in het gemeentehuis, bij kunstenaars thuis, toneel in Oud Sint-Jozef en de muzikale optredens op een boogscheut van het centrum verwijderd. De talrijke aanwezigen konden de Wakkers in levenden lijve ontmoeten. Kortom het was een verrijkend en origineel startschot. die dit keer toekomstgericht was en focust op jong talent om de traditie verder te zetten.

26-04-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

KUNSTENAARS AAN ’t WERK IN HUIS WALLYN!

HUIS WALLYN HEEFT EEN GRANDIOZE  BESTEMMING GEVONDEN!

Een prachtige woning pal in ’t centrum, goed onderhouden, achteraan een groene long, vooraan  zicht op de mooie markt en het oude klooster van Maldegem, is momenteel een oord van kunst. Talrijke kunstenaars exposeren er hun kunstwerken, Johan Sesselle, Hendrik Van der Jeught, Omer Van Caeseele en Annemie Van den Abeele demonsteren hoe hun kunstvoorwerpen tot stand komen….

Huis Wallyn, is de ideale plek voor een permanente tentoonstelling en/of museum.

De gemeente is in overleg om op andere terreinen kosten te besparen (carnaval, parkcross, kermis  enz…) en een vrijwilligersteam om van de voormalige woning van

Notaris Vermast, afstammeling Wallyn een permanente volwaardige Galerij te creëren.

Galerij Wallyn klinkt als muziek in de oren van vele kunstzinnige Maldegemnaren.  

De foto’s van ELS STEVENS spreken voor zich.

23-04-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

VERHUURD

Noordstraat 111 Maldegem

GROOT GELIJKVLOERS APPARTEMENT

- Bewoonbare oppervlakte 120 M2 +buitenterras met tuintje  45 M2

- Aantal slaapkamers: 2

- Vrij vanaf 1/07/2018

- Huurprijs: 600 euro /maand

- Gemeenschappelijke kosten: 50 euro / maand

- Garage: te bespreken

Goed geïsoleerd: EPC score : 222  KWH / M2

Indeling:

- Inkom

- Gastentoilet

- Ruime zonnige living met toegang naar het terras (40 M2)

- Aparte ingerichte keuken ( 12,8 M2)

- Berging  (3,8 M2)

- Twee slaapkamers ( 14, 3M2 – 14,1M2 )

- Badkamer met meubel-dubbele lavabo, bad/douche, toilet (10,8 M2)

- Veranda (15,1 M2)

- Zonnig buitenterras met tuintje  45M2

Beschrijving:

- Videofoon

- Gelijkvloers

- Verwarming aardgas (Vaillant Eco TEC plus)

- Aparte tellers voor water , gas en elektriciteit

- Volledig gereinigd ,behangen en geschilderd ,instap klaar

- Voorzien van alle verlichtingsarmaturen en gordijnrails

- Waterverzachter

- Elektrische rolluiken

- Geen huisdieren

Inlichtingen en afspraak : GSM 0487 177904 . louis.posman@telenet.be

Bezichtigen na afspraak

Verhuurkantoren gelieven zich te onthouden.

20-04-2017 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1