MARIJKE POELMAN, een ondernemend kunstenaar in Adegem.

MARIJKE POELMAN EN DE ‘SCHILDERKUNST OP MAAT’. Marijke Poelman had zeer jong al, het schilderen in haar vingers. Meer dan vijftien jaar geleden startte zij aan de kunstacademie. Intussen heeft zij van schilderen gedeeltelijk haar werk gemaakt terwijl zij ook nog schildert met hart en ziel als hobby.

Zij haalde regelmatig de pers met haar wisselende handelsactiviteiten: lingerie- en kledingwinkel, schoonheidssalon, sauna en wellness, Bed and Breakfast met als hobby: schilderijen maken op vraag, dus de koper kan kiezen wat hij in het schilderij wil enz. Al haar werken worden gemaakt met eigen passie en gevoel maar zij past zich graag aan de wensen van de klant. Indien gewenst komt zij vrijblijvend thuis een kijkje nemen om te helpen bepalen welk kleur, vorm en materiaal er bij het interieur past. In elk huis ligt er een eigen smaak, idee of soort kunst die samen kan besproken worden.

Een merkwaardig maar originele bezigheid van Marijke Poelman is het beschilderen van uitvaartkisten en urnes. Bij het heengaan van een dierbare willen de nabestaanden het beste om een waardig en sereen afscheid te bezorgen aan de persoon die hen voorafging. Het beschilderen van de kist of de urne, met als thema, dat wat de overleden bezighield, wordt uitgebeeld op zijn kist en kan bewonderd worden door de afscheid nemers. Het afscheid persoonlijker maken is haar doelstelling “Het leek haar heel bijzonder om een waardig afscheid van de geliefde persoonlijker te maken en meer kleur te geven”. De kist heeft een meerwaarde als die beschilderd wordt met iets dierbaars van de overledene of wat hij graag deed in het leven zoals hobby, beroep, dieren, bloemen, duiven, paard, moto, vrachtwagen, tennis, voetbal, ballet, gitaar, de zee, een zonsondergang enz. Ook een urn en schilderij met de zelfde schilderwerken kan zij realiseren.

Zij exposeerde in MAP Molenstraat 7 9900 Eeklo, in Kaprijke 2013, in Zomergem-Oostwinkel 2013, enz. Tijdens de WAK 2016 exposeert Marijke Poelman werken bij Brillen De Brée in Adegem, Jet Air in Maldegem, Lingerie Elsenti, Nieuwstraat, Maldegem en op het gemeentehuis. Ze neemt deel aan de kunstmarkt in CC Den  Hoogen Pad op 8 mei. Zij stelt ten toon in de maand juni  in Galerij Dumon in de Westeindestraat,  Maldegem.

Tekst verwoord aan de hand van de notities van Marijke Poelman.

02-04-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Tijdens de Week van de Amateurkunsten 2016 worden kunstwerkjes tentoongesteld van de bewoners van de VIERKLAVER.

Amateur KUNSTSCHILDER CAROLINE GYSELINCK startte dit jaar een begeleiding kunst in de Vierklaver Adegem. Vzw De Vierklaver ondersteunt volwassenen met een beperking. Ze vertrekken van de verwachtingen, vragen en dromen van elke bewoner. Samen zoeken ze uit hoe ze die kunnen realiseren.

De enthousiaste groep leerlingen maakt echte kunstwerkjes waar zij en hun familie terecht fier op zijn. Elke week komen zij samen en beginnen enthousiast hun workshop.

Een vriendelijk welkomstwoordje, een schort om de kleren te beschermen tegen verfspatten, een tekenblad en gepast materiaal voor de les: krijtjes voor hen die gaan krijten, waterverf voor de schilders van de groep, wasco of kleurpotloden voor hen die kleuren. De bewoners gaan geestdriftig aan ’t werk van bij ’t begin. Ze willen graag allemaal op de foto en stellen er vragen bij. De reeds afgewerkte werkjes staan ten toon en allen zijn er terecht trots op. De begeleidster - opvoedster Femke geeft de vrolijke toon aan, Carine, Freddy, Martina en Kathelijn werken nauwgezet en geduldig aan hun creaties elk met hun eigen hulpmiddel.

Ondertussen stellen ze vragen aan hun charmante, knappe en deskundige begeleidster Caroline Gyselinck die nauwgezet en liefdevol de handelingen volgt en raad geeft tussendoor, daar waar nodig. Langzaam vorderen de kunstwerkjes en Caroline moedigt haar pupillen positief aan. Kleuren mengen leidt tot creëren van andere kleuren en dat begrijpen de schilders onder hen heel goed.

Wie een tekening heeft afgewerkt wordt gestimuleerd een ander werkstukje te maken of te kleuren in prachtige kleurboeken. Als de tekening ingekleurd is wordt de raad gegeven, de randen en de achtergrond af te werken om een mooier geheel te verwezenlijken. Halverwege de les komt Thijs het team versterken. Hij had eerst een opdracht als onderhoudsman afgewerkt. Caroline tekent op zijn verzoek een bos rozen, die hij nauwgezet inkleurt. Het zonnige gebabbel wordt extra levendiger, mede door Thijs die goed ter tale is en een vrolijke kwinkslag brengt tussen het tekenen, schilderen en kleuren door.

De bewoners zijn behoorlijk zelfredzaam en dat uit zich in de levendige en vrolijke gesprekken. Zij verliezen de concentratie niet uit het oog.

De groepen rond kunst worden elke week afgewisseld en er is zelfs een wachtlijst met kandidaten. Kan er een lid niet deelnemen, wordt die snel vervangen door een enthousiast medewerker. De interesse voor kunst is zeer groot.

Opvallend hoe die mensen hun krachten bundelen rond een thema en hulpvaardig en blij met elkaar omgaan.

Tijdens de WAK worden de realisaties van de bewoners van de VIERKLAVER in de kijker gezet.

Op 29 april in de namiddag is er een tentoonstelling van de realisaties, met een hapje en een drankje.

Op 3 mei is er ‘Open Atelier’ waar de Vierklaver veel bijval verwacht.

Het moet gezegd en geschreven worden, de activiteiten in verband met kunst kleuren het dagelijks leven van de bewoners.

02-04-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

MARIANNE POSMAN brengt verslag uit over bruisend talent in Groot - Maldegem.

KUNSTSCHILDER LUC HEYSSE en abstractie in de schilderkunst!

In april en de eerste week van mei doen de cultuurdienst en de gemeente Maldegem  er alles aan om de amateurkunstenaars te belichten. Expo en receptie in het gemeentehuis, kunstwerken in de etalages van de handelszaken in ’t centrum, muziek optredens, tentoonstellingen en workshops zetten alle amateur kunstenaars in de welverdiende bloemetjes.

LUC HEYSSE is opgegroeid in Vake, Maldegem als derde van de vier kinderen van Valeer (+ 2007) en Simona Aesaert (1925 - 2016). Hij was altijd al door de kunstmicrobe gebeten en op dertienjarige leeftijd ging hij naar de 'Tekenschool' in het St.-Annakasteeltje. Hij was gefascineerd door kunst waar, volgens sommigen, 'een hoekje' af was, waarmee hij niet-realistische kunst bedoelt, waarbij je je eigen fantasie mag of moet laten werken.

Hij begon aan een jarenlange opleiding voor schilder- en beeldhouwkunst aan de Kunstacademie in Eeklo. Het fenomeen 'kunst' boeide hem en tentoonstellingenbezoek en aquarelleren in eigen atelier waren geïntegreerd in zijn leven. In de academie van Eeklo kon hij zich volledig ontplooien en onder begeleiding van jonge leerkrachten/kunstenaars werd hij 'klaargestoomd' om te evolueren in de abstractie. De optie Kunstgeschiedenis hielp het denken te verruimen om meer inzicht te krijgen in wat er allemaal kan gebeuren op artistiek vlak.

Schilderen is niet enkel een hobby, maar het is ook een passie waarmee Luc Heysse op staat en gaat slapen. Als abstract schilder heb je geen houvast zoals bij een foto bv., maar alles moet goed zitten, zowel de kleuren en de compositie om een geslaagd werk te maken. Eerst leert men figuratief schilderen om daarna abstract te kunnen werken. 'Abstraheren' is geen kinderspel!

Abstractie in de schilderkunst, korte voorstelling van zijn visie op eigen werk.

 ‘Abstractie’ komt van het Latijnse woord ‘abstrahere’, wat ‘weglaten’ betekent. Abstractie is het weglaten van alle niet essentiële informatie of aspecten om meer fundamentele structuren zichtbaar te maken. Luc Heysse is uitermate geboeid door abstracte kunst en drukt zich graag uit in die kunstvorm. Abstractie of abstraheren is het deelsgewijs of onder beperkende opzichten beschouwen, zonder daarbij het onbeschouwde te ontkennen. In bijzonder de partiële, isolerende abstractie, waarbij een deel van het geheel wordt beschouwd, zonder de rest.

Luc Heysse begint misschien meteen met de definiëring uit de filosofie, om over de abstractie in de kunst te schrijven, maar dit is voor hem een houvast, zo werkt hij ook in zijn atelier. Achter ieder object dat ‘letterlijk’ in de verf wordt gezet, zoekt hij steeds naar achtergrondinformatie en het hoe en waarom ervan.

Heeft hij een ‘beeld voor ogen’, om het plastisch uit te drukken, dan lijkt het hem al min of meer duidelijk wat hij wil veraanschouwelijken en gaat hij dit beeld abstraheren. Daarom is voor hem ‘totale’ abstractie onmogelijk. Hij heeft altijd een vertrekpunt en een houvast nodig. In de manier waarop hij zich uitdrukt, heeft hij tastbare middelen nodig, maar in de wijze waarop hij deze middelen benut, ligt dus het vraagstuk van abstractie.

Wat abstractie in de toekomst zal brengen is moeilijk te voorspellen. De stroming van abstracte kunst is een bedding waarin ‘de waarheid’ van het beeld veilig gesteld werd. Een beeldend kunstenaar die abstract werk maakt dat buiten de reeds gebaande normen valt, zal zich meer inspanningen voor erkenning moeten getroosten. Zijn rol is de grens van de gevestigde kijk op kunst, te verleggen. Hoe abstract het werk ook is, het moet kunnen ‘gelezen’ worden. Het moet een ‘taal’ tonen die ontroert. Anderzijds moet een abstract werk een strikte persoonlijke weergave zijn van het vooropgestelde beeld, zonder concessies. Die beeldtaal moet een eigenheid uitstralen die specifiek de visie van de kunstenaar weerspiegelt en toch voor toeschouwers toegankelijk is.

De kunstenaar is een individualist, nu misschien meer dan ooit. Wereldwijd explodeert het geproduceerde beeldmateriaal, waaraan een progressieve vernieuwing valt vast te stellen en die zich steeds meer richt op de gebruiker. Het artistieke beeld moet beter ‘te lezen’ zijn, maar dat is voor een professioneel kunstenaar al heel moeilijk.

Wat men ziet en wat men het schilderij noemt, is dat wat overblijft, een getuigenis. Meestal werkt de kunstenaar aan een schilderij tot het moment komt waarop het gevoel van het ‘eigenmachtige’ verdwijnt en de verf op de plaats valt waar die moet zijn. Het schilderen op zich, de verf en de ruimte, verzetten zich zo tegen de wil.

Het is niet altijd duidelijk om te weten wat de schilderijen ‘bedoelen te laten zien’. De schilder weet dat hij met spanning werkt die wordt opgeroepen door de tegenstellingen die binnen het schilderen bestaan. Hij werkt door aan een schilderij, tot het moment komt waarop ‘deze paradox’ wegvalt en er niet langer meer sprake is van een bewuste keuze. Hij denkt bij schilderen meer in termen van dit drama dan aan ‘natuurlijke krachten’. Luc Heysse is een avondschilder, logisch, gezien de leergangen ’s avonds doorgaan en als hij de volgende dag met lood in de schoenen terugkeert om te zien wat hij de avond voordien gedaan heeft, is hij soms bang. Soms kan hij ook niet geloven dat dit van hem is, dat hij dat heeft gecreëerd.

De kunstenaar probeert rust in zijn schilderijen te brengen en er net zolang op door te werken tot dat gelukt is. Als hij op een leeg doek toetsen in blauw, groen of rood zet, verzwakt iedere nieuwe toets het belang van de voorgaande. De vormen en de kleuren die hij neerzet moeten met elkaar in evenwicht zijn, zodat ze elkaar niet vernietigen. Een kunstschilder die abstraheert, ordent zijn ideeën, anders wordt het een kakafonie van kleuren en is het ‘kunstwerk’ waardeloos. De relaties tussen de verschillende kleuren en vlakken moeten zo zijn, dat ze elkaar ondersteunen in plaats van vernietigen. De keuze van de kleuren is niet gebaseerd op één of andere wetenschappelijke theorie, maar wel op observatie, op gevoel en op de ervaring van zijn gevoeligheid voor dingen.

Hij blijft experimenteren met kleuren en vormen die volgens hun structuur nog steeds aan een landschap doen denken.

Artikeltje opgesteld aan de hand van de notities van Luc Heysse.

Link naar album van de werken:

https://picasaweb.google.com/115021349650121482292/February222016?authuser=0&feat=directlink

DE WAK 2016 IS EEN AANRADER VOOR ALLEN DIE HOUDEN VAN BRUISEND TALENT IN EN ROND GROOT – MALDEGEM.

.

Meer info over de WAK 2016:

Cultuurdienst Maldegem, Marktstraat 7, 9990 Maldegem, tel.: 050 72 89 79

http://www.bloggen.be/wakinmaldegem

e-mail: cultuurdienst@maldegem.be

www.facebook.com/UitinMaldegem

http://www.Marianne Posman en Maldegem in de kijker.be

Bijlagen:
DSC00013.JPG (1.8 MB)   
DSC00029.JPG (1.7 MB)   
DSC00085.JPG (1.6 MB)   
DSC00117.JPG (1.5 MB)   
DSC00118.JPG (1.7 MB)   
DSC00118.JPG (1.7 MB)   

Actrice, schrijfster  en regisseur INGRID DE VOS zette de film: ‘ZAAK: DE ZUTTER’ nog maar eens in de kijker.

Talrijke klanten genoten van een nostalgisch dagje uit tijdens DE RETRODAG in DE KRINGWINKELS.

Speelgoed uit je kinderjaren, huisraad die je doet denken aan je moeders keuken, of aan je eigen eerste huwelijksjaren, gezellige zeteltjes, poefjes en tafels, elektro uit de oude doos, sixties outfits, ornamentjes... in de retrohoek van de kringwinkel in Maldegem op 12 maart vond je het allemaal. 

En je kreeg er nog een flinke dosis nostalgie bovenop.

In Maldegem werden de klanten verwend met: 

• RETROBAR: in een gezellig, ouderwets decor kon je genieten van een (h)eerlijk kopje Oxfamkoffie of thee, een glaasje  bier of wijn. Zin in een ijsje? De retro ijskar van de alom gekende Crème Julia was trouw op post. 
• PIAF: Een van de medewerkers, Carine Van Vooren is een heel getalenteerde zangeres. Zij bracht met elan het repertoire van Edith Piaf en andere bekende zangeressen.
• RETROFOTOSHOOT: Je kon enkele leuke accessoires kiezen, plaats nemen in een veelkleurig decor en een foto laten nemen.
• KAPSTER Kneesha: De handige, knappe kapster  Kneesha bezorgde de kandidaten een perfecte retro look voor de foto. Ze zagen er stralend ‘ouderwets’ uit!

Van zodra je de immense winkelruimte binnenwandelde weerklonk nostalgische, romantische muziek. Talrijke felle kleuren, bloemenmotiefjes, meubels met geestige pootjes, kuipzeteltjes, speelgoed waar je zelf nog mee gespeeld had, het lag er allemaal. De Kringwinkel was één grote ruimte vol nostalgische fantasieartikelen.

Het decor riep beelden op van  gelukkige zorgeloze tijden, wandhorloges die aan oma’s muur de tijd tikten, kruisbeelden die vroeger in elke huiskamer, soms in elke kamer een ereplaats bekleedden, serviesjes, kommen, glazen, prachtige, indrukwekkende spullen eigenlijk, alles stond er te wachten, om bewonderd èn gekocht te worden!

Het was heerlijk shoppen in de kringwinkel, je moest er over koppen lopen in elke afdeling, knappe, jonge dames zochten hun gading in de modieuze jurkjes en pakjes, heren zochten dan meer tussen de lange broeken en jassen en oudere dames waren op zoek naar speelgoedjes voor de kleinkinderen.

Je kan er altijd iets vinden aan een prijsje, je draagt meteen zorg voor het milieu en je bespaart.

De klanten waren divers, rijk en arm, jong en oud, knap en een beetje minder knap, maar ze waren er! Ze genoten van een lekker ijsje van Crème Julia aangeboden door Els en Isabel of gingen eventjes uitrusten tussen de aankopen heen met een kopje (h)eerlijke Oxfam koffie of thee met een speculooskoekje.

Wat is er nu zaliger dan even rusten tussen de aankopen door, energie verzamelen om verder rond te neuzen?

De schattenjacht tussen al deze gezellige spulletjes in de kringwinkel was een daverend succes, klanten, medewerkers en sympathisanten konden de lekkere retrosfeer opsnuiven, omgeven door nostalgische liedjes, gebracht door zangeres-medewerkster Carine Van Vooren die zong als een nachtegaal. Haar ranke gestalte gehuld in een mooie zwarte lange jurk was betoverend en werd bewonderd door de enthousiaste klanten. Zij kon alle liedjes van Edith Piaf en andere zangers, feilloos nabootsen en haar Frans was perfect! Ik kan dat weten.
Kortom er heerste een blije en vrolijke sfeer in de kringwinkel dank zij de onvermoeibare inzet van de medewerkers die van de kringwinkel een nostalgisch paradijs hadden gecreëerd, bewonderd door familieleden, sympathisanten en honderden klanten….

Je moet het maar kunnen. 

Naast een uitbundig aanbod van vintage en retro spullen, heeft de kringwinkel jong en oud ook gewoon een aangename dag bezorgd. Een van de doelstellingen van de kringwinkel.

In Aalter bracht trouwe klant en KLASSE ACTRICE INGRID DE VOS, vertelsels uit de oude doos, mooie verhalen helemaal in de nostalgische sfeer. Ingrid De Vos studeerde archeologie en antropologie en volgde vervolgens de dramaopleiding van de Studio Herman Teirlinck in Antwerpen, die ze in 1976 succesvol afrondde. Ingrid De Vos speelde hoofd- en gastrollen in de films: Gaston en Leo in Hong Kong, Brussels by Night, Istanbul  Springen, Olivetti 82, Misstoestanden, Pauline & Paulette, Confituur, De behandeling en Kampioen zijn blijft plezant en in talrijke televisieseries. Ze is gepassioneerd door reizen en daarom werkte ze mee aan een documentaire, die op VTM meer dan een miljoen kijkers trok. Dat was het begin van een reeks van 25 reisdocumentaires, Vossenstreken, waardoor ze in vijf jaar tijd de hele wereld afreisde.

Over een deel van haar ervaringen schreef ze het boek ‘De mystieke kracht als reisgezel.’

Actrice Ingrid De Vos hielp de Vlaamse film: 'Zaak: De Zutter' regisseren. De film belicht waarheidsgetrouw, de vierde Beernemse moord, namelijk DE MOORD OP HECTOR DE ZUTTER. Producer en scenariste is Katrien Ryserhove. De jonge actrice Katrijn Govaert vertolkte de sleutelrol Julienne De Zutter, de zus van de vermoorde Hector. Het is haar eerste film, maar zij heeft het goed gedaan. Ze zette feilloos neer wat voor een gedreven dame Julienne De Zutter was. Bob De Moor vertolkt Victor De Lille, eigenaar van het weekblad ''t Getrouwe Maldeghem'.

Kortom DE KRINGWINKELS slaagden in hun opzet: een vrolijke, blije sfeer creëren voor de talrijke klanten, originele acts regisseren, beroemde mensen in aanraking brengen met de ‘gewone mens’. Geen kinderspel. Bovendien vestigen zij ook de aandacht op andere evenementen in Maldegem en omstreken, zoals zij met INGRID DE VOS, de zon lieten schijnen op de Vlaamse film die op 20 april 2016 gelanceerd wordt: ‘ZAAK: DE ZUTTER”. De Kringwinkel wentelt zich niet in eigen kring, maar verdraagt de glans in de ogen van de ander. Een gave.

Foto’s: Els Stevens, Thomas Renwart  en Marianne Posman.

Link naar de fotoreeks:

https://picasaweb.google.com/115021349650121482292/March142016?authuser=0&feat=directlink

Info uit website Kringwinkel Maldegem, internet.

18-03-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De handelszaak rond de familie van HECTOR CAUWELS
draait bijna een eeuw lang op volle toeren in hartje Maldegem.

Centrum Hector Cauwels Deel XI a.


https://picasaweb.google.com/116688562905656264433/HectorCauwelsHandelszaakHartjeCentrumMaldegem?authuser=0&feat=directlink

(De link verwijst naar de foto's in verband met de handelszaak rond Hector Cauwels).

De familie van MARGRIET CAUWELS leidde bijna een eeuw lang een drukke dagbladhandel in de Markstraat in Maldegem. Hector Cauwels startte een handelszaak hartje centrum vanaf 1922, Margriet Cauwels nam de zaak van haar oom Hector Cauwels over in mei 1959 en waakt tot op heden over het reilen en zeilen van haar oogappel.

De ouders van Margriet waren afkomstig van Moerhuize en de Noordstraat, Maldegem. Zij groeide er op en vestigde zich later definitief in het centrum. Heel haar leven bleef zij innig verbonden met alle familieleden en de namen Cauwels, De Smet, de aanverwante families Van Caeseele, Thijs, Verstringhe enz. Deze families bleven een belangrijke, ondernemende gemeenschap in Maldegem en omstreken met sterke familiebanden.

Het relaas over de familie van Margriet is in haar geheugen gegrift en alle herinneringen doen haar glimlachen, soms met weemoed als zij denkt aan de voorouders en de talrijke nakomelingen die wijd en zijd verspreid zijn in heel Vlaanderen tot in de Verenigde Staten toe.

De grootvader van Margriet, Hippoliet Cauwels was de zoon van Bernard Cauwels en Joanna Devroe uit Lissewege.

Hippoliet Cauwels (09 07 1843 - 26 02 1940) was getrouwd met  Amelie Rabout (05 02 1858 - 26 01 1941) uit Middelburg en ze woonden in de Noordstraat toen nr. 142.  Zij hadden 4 kinderen: Cyriel, Hector, Alice en Emma Cauwels. Cyriel, Hector en Alice hadden een gekende handelszaak in Maldegem die jarenlang stand hield.

Op foto 2 zitten Hippoliete Cauwels en Amelie Rabout fier achteraan met drie kleinkinderen, die intussen de driekwart eeuw in leeftijd ver voorbij zijn. De krullebol links is Hulin Cauwels, vooraan Berthil, de broers van Margriet en opzij, Adelin De Smet, zoon van Omer (1902 - 1983) en Alice Cauwels (1896 - 1996). Tussen het echtpaar staat een enorme ruiker bloemen, wellicht werd de foto genomen ter gelegenheid van hun huwelijksjubileum.

De grootvader van Margriet, Hippoliet Cauwels was klompenmaker en had zeven knechten in dienst voor de Eerste Wereldoorlog. Klompen waren belangrijk in die tijd. Een halve eeuw en langer geleden droegen arbeiders en landbouwers houten klompen op het platteland. De mannen droegen grote stevige klompen, de dames deden de huishoudelijke karweien met lichtere en sierlijke modellen. Ook de kinderen trokken naar school of speelden buiten met klompen. Ik herinner me dat je irriterende geluidjes kon produceren met die klompjes op de voetplank van de schoolbanken wat leidde tot berispingen en soms wel tot straf. Iedereen kon er mee stappen in de stallen, op de voetpaadjes, op de verharde wegen en in de velden. Wij kunnen ons dat nu niet echt meer voorstellen hoe je met houten schoeisel door ’t leven stapte maar vroeger ging dat dus wel degelijk, ook in de winter. De sneeuw bleef soms aan de klompen kleven en dan moest je eens hard kloppen met de voeten om die er af te krijgen. ’s Zondags werden de klompen ingesmeerd met schoensmeer om de versieringen goed te laten uitkomen. De klompen werden gehakt, geschaafd, uitgehold, afgewerkt, versierd, gevernist of beschilderd door de klompenmaker, allemaal handmatig. Nu zie je enkel nog klompen op het platteland en in de souvenierindustrie. Er werden ook klompsokken gemaakt in leder of in een ander stevig materiaal. Het vervaardigen van klompen was een belangrijk ambacht dat geld in ’t laadje bracht bij heel wat zaakvoerders.

Hippoliet was de oudere broer van Eduard Cauwels (14 02 1855 - 20 09 1950) en Leonie Roels (06 06 1865 - 19 03 1937), die het café “De Tramstilstand” op ’t Hoekje van ’t Molentje uitbaatten in de Noordstraat toen nr. 163. Het is heel lang een herberg gebleven, de naam veranderde slechts in o.a. Bonanza en ’t Nachtlichtje. Het heeft daarna nog functies gehad maar de laatste jaren is het de drukbeklante, fraaie, gerenoveerde dagbladhandel ‘t Hoekje.

Eduard Cauwels en Leonie Roels hadden 12 kinderen. De oudste dochter was Octavie (12 02 1887), dan was er Magdalena (1888), getrouwd met Medard De Rocker. Zij trokken naar de Verenigde Staten. Celesta geboren op 1 november 1891, stierf op negenjarige leeftijd in 1900. Medard (1892) was tabaksbewerker en trok naar Kortrijk, Maria (1895) trouwde met Henri Nagel en ook zij emigreerden samen naar de Verenigde Staten. Maria Cauwels overleed in Moline, Illinois in 1972. Zoon Alfons Cauwels (1896) was getrouwd met Esther Willems, winkelier Georges (1899) was getrouwd met Pelagie Hoste, zij woonden in de Noordstraat toen nr. 158. Een tweede Celesta werd geboren in 1901 maar stierf 25 jaar later in 1926. De borduurster Laura Cauwels (1904), was getrouwd met André De Brée (1903), machinist, kachel- en brandstofhandelaar op de Schouwburgplaats toen Canadezenplein nr.12. Dochter Jeannette Cauwels (1907) getrouwd met schoenmaker Armand Buysse woonde in de Markstraat toen nr. 63, rechtover de winkels van haar neef Hector Cauwels en haar nicht Alice Cauwels. Jeannette en Armand hadden drie zonen en een dochter. Hun dochter Jeanno trouwde en ging in de Biezen wonen ten oosten van Eede tegen de Belgisch-Nederlandse grens aan, in de gemeente Sluis. Eigenlijk wel belangrijk om Eduard te vermelden want zijn hoekhuis - herberg is nu de dagbladhandel ’t Hoekje (foto 2) in de Noordstraat en is een blijvertje in het straatbeeld. Hippoliet en Eduard Cauwels hadden samen zestien kinderen, dus zij hebben voor een hele reeks nakomelingen Cauwels en aanverwante families gezorgd in Vlaanderen tot in de Verenigde Staten.

De grootouders van Margriet Cauwels, Hippoliet Cauwels en  Amelie Rabout hadden vier kinderen. Cyriel, Hector, Alice en Emma Cauwels. Emma Cauwels (1891) woonde in de Katsweg nr. 4 en was getrouwd met  Ernest Cools. Alice Cauwels (1896) was getrouwd met Omer De Smet en zij hadden een handel van klompen en vislijnen in ’t centrum. Hector en Cyriel waren aparte verhalen.

Cyriel Cauwels (10 02 1889 – 20 05 1984) trouwde met Euphrasie De Smet (24 04 1892 – 05 10 1970) op 28 mei 1919. Cyriel was klompenmaker, postbode, winkelier en waard van de herberg “’t Molentjesplein” in de Oude Aardenburgseweg toen nr. 1. Dat is al twee cafés op vijf stappen van elkaar. Vroeger waren er in elke straat tientallen cafés, van het centrum naar het platteland. Blijkbaar gingen de mensen vroeger meer in het café zitten of hadden zij meer dorst en zin voor sociaal contact.

Cyriel en Euphrasie hadden 5 kinderen: Charline, Margriet (1923), Hulin (1925), Gisèle (28 01 1930) en Berthil Cauwels (1931 – 2012). De twee knappe dames op foto 3 zijn Margriet Cauwels en haar moeder Euphrasie De Smet.

Een van de kinderen van Cyriel, Gisèle was een heel knap, verstandig meisje, maar had panische angsten doorstaan tijdens de Tweede Wereldoorlog en had een psychisch trauma opgelopen als gevolg van de extreem beangstigende omstandigheden. Zij herstelde nooit, wat groot verdriet in het gezin veroorzaakte. De oorlog bracht vrees, vernieling en chaos mee, ook in Maldegem. Gisèle kreeg alle liefde van haar gezin maar gaf ook veel liefde. Iedereen wist dat en was begaan met het lot van het vriendelijke meisje Gisèle. Cyrils zoon, handelsreiziger Hulin Cauwels, zijn echtgenote Roza Verbeke en zoon Danny hadden een handelszaak van chocolade, snoep en suikerbonen in de Burgemeester Charles Rotsart de Hertainglaan dicht bij het bos Reesinge in Maldegem. Berthil was ploegbaas bij ingenieur Leopold D’Aubioul (1916), zoon van Alfons D’Aubioul (1888) en Emma Van Kerschaever, broer van Frans en Espérance D’Aubioul, toen Markt 40. Leopold D’Aubioul was de eerste ingenieur in Maldegem en was getrouwd met Charline Cauwels. Later werd Berthil kantonnier van de gemeente en gekend en gerespecteerd in Maldegem om zijn bereidwilligheid en zijn deskundig leidinggevend beleid. Hij trouwde met Monica Bracke uit Moerhuize en ze hadden vijf kinderen. Ze woonden in de Bloemestraat.

De moeder van Margriet, de echtgenote van Cyriel Cauwels, Euphrasie De Smet was een soort verzetsstrijdster tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914 – 1918).

Euphrasie De Smet (1892) woonde toen nog in het ouderlijk huis met haar ouders Eduard De Smet (1849) en Julie De Coninck (1851 – 1918) en haar oudere  broers en zussen in een laag huisje, achter de huidige woning van Valère De Smet (foto 5), op het einde van de Rapenbrugstraat Noord, rechts.

Haar oudste broer, Honoré De Smet (1877 - 1963) was getrouwd met Barbara De Roo en woonde in de Kwadestraat 5. Toen stonden daar maar drie woningen, nl. de landbouwbedrijfjes van Emiel Van den Bussche en Martha Wille, van Richard en Blanca Timmerman - Posman en van Honoré en Barbara De Smet – De Roo.

De zus van Euphrasie, Sidonie De Smet was getrouwd met Camiel Verstringhe. Zus Leonie De Smet (1880 – 11 10 1918) was getrouwd met Hippoliet Van Caeseele, daarna was er August (1883), dan Theofiel De Smet (1887) die getrouwd was met Augusta Keirsbilck, Rapenbrugstraat toen nr. 29 en Camiel De Smet (1889) getrouwd met Clementine Savat (1886 -1954). Camiel en Clementine waren de ouders van Valère De Smet, in de Rapenbrugstraat toen nr. 27, het voorlaatste huis voor de Rapenbrug, rechts. Vier kinderen van Eduard De Smet en Julie De Coninck, August, de eerste Camiel, Hector en Henri stierven als baby. Vier kinderen die vroeg overleden in één gezin, dat zal zwaar doorgewogen hebben.

Achter de huidige woning van Valère De Smet (02 03 1920), het voorlaatste huis van de Rapenbrugstraat Noord (foto 5), stond vroeger een laag, breed huis. Het diende als opslagplaats voor maïs, meel, ander veevoeder en meststoffen die Valère De Smet als zelfstandige verkocht en leverde bij de landbouwers maar eigenlijk was het vroeger een café, de ouderlijke woning van de grootouders en de ouders van Valère De Smet. Ik heb dit huisje heel goed gekend. Het was een magisch speelterrein voor de vele kinderen in de buurt, met open haard, bijkeuken, voutekamer en trap naar de zolder. Het leek me heerlijk om zo’n echt huisje in de achtertuin te hebben. Ik denk dat het afgebroken werd toen Valère een grote loods of hangar liet bouwen voor zijn vrachtwagen en zijn handelswaren. Opzij van die loods boven de kippenhokken, had hij duivenhokken die zijn vrouw Laura Goethals regelmatig schoonmaakte. Laura kwam altijd putwater bij ons halen voor de duiven. Op die manier wisten wij wat er zich rondom ons afspeelde. Tussen Laura Goethals en mijn moeder Bertha Cochuyt was er een opmerkelijke vriendschapsrelatie die geduurd heeft tot op het eind van hun leven in 1995. Ook het vermelden waard is dat de neef van Margriet Cauwels, Valère De Smet als twintigjarige, vier jaar werd tewerkgesteld in Duitsland tijdens W.O. II en jarenlang nadien moest herstellen van de doorstane ontberingen. Zijn ouders Camiel De Smet en Clementine Savat moeten echt geleden hebben toen hun enige zoon de hele oorlog in Duitsland verbleef. De ouderlijke woning van de familie van Euphrasie De Smet bevond zich dus achter het voorlaatste huis voor de Rapenbrug, rechts in de Rapenbrugstraat Noord, gemeenzaam “Moerhuize” genoemd. De weg van ’t Molentje tot ’t einde van Moerhuize noemde vroeger immers volledig, de Moerhuizestraat.

Euphrasie ’s zuster, Leonie De Smet was getrouwd met Hippoliet Van Caeseele, “DEN DJAAK”( 29 12 1880 – 22 04 1951), zoon van Jacob Van Caeseele en Amelie Verstringe. ……………………( wordt vervolgd, Centrum Hector Cauwels deel XI a).

Link naar foto's: https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5987355095522194401

en https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5987355497568736801

Tekst verwoord aan de hand van de foto’s, de herinneringen en de informatie van Mevr. Margriet Cauwels, het Archief Maldegem en de dorpsbewoners die ik ontmoet in het centrum. Het hele verhaal rond “Den Djaak” staat uitvoerig beschreven in een van de Jaarboeken, het Ambacht Maldegem. Zie ook www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem

Bijlagen:
Euphrasie De Smet en Margriet Cauwels.jpg (99.5 KB)   

De voordracht, ‘HOE BOUW JE ADEMPAUZES IN?’

georganiseerd door de KVLV MALDEGEM

op zondag 6 maart was een enorm succes.

De Lentebijeenkomst van de KVLV Maldegem werd, na een welkomstwoordje van Mevrouw Urbaan Van Deynse en een stemmig gedichtje van Mevrouw Annie Van Deynse, ingeleid door een voordracht over ‘Mantelzorg’ en ‘Adempauze voor de mantelzorger.’ met sprekend filmpje en PowerPoint presentatie.

Mensen nemen al eeuwenlang de zorg voor hun zorgbehoevende ouders, partner of kinderen op zich. Vroeger bestond daar geen woord voor, sinds enkele jaren noemt men dit ‘mantelzorg’. Dag in dag uit intensief voor een hulpbehoevende ouder, partner of kind zorgen is voor mantelzorgers heel vanzelfsprekend, maar vergt vooral veel energie en draagkracht. Af en toe een korte adempauze inschakelen om zelf te recupereren is geen overbodige luxe. Hoe kan je als mantelzorger je evenwicht bewaren in je dagelijkse zorg? Waarom is een adempauze zo belangrijk? Hoe bouw je adempauzes in? Wie kan je daar bij helpen? Mevrouw Leen Cool van Ons Zorgnetwerk (telefoon 24 uur op 24 uur: 0470 29 11 16) gaf uitgebreid informatie.

Waar vroeger iedereen het normaal vond dat de volwassenen zorg droegen voor de kleinkinderen, hun bejaarde ouders, hun kinderen met een beperking en andere familieleden wel eens bijsprongen in de zorg, is niet meer zo vanzelf sprekend. Mannen èn vrouwen werken vaak heel lang buitenshuis, de pensioenleeftijd werd hoog opgetrokken, de zorgverleners worden ook ouder als zij mantelzorg opnemen, heel wat 55plussers zijn gescheiden, zodat de zorg complexer en moeilijker wordt.  Soms komen de bejaarde ouders en kinderen met een beperking in een zorginstelling terecht omdat het niet anders kan.

Hier en daar zijn er toch nog volwassenen die hun  zorgbehoevende familielid liefdevol thuis, in eigen familiekring willen opvangen en verzorgen, wat heel wat van hun tijd, hun energie  en hun krachten vergt. Ook heel veel grootouders

zorgen jarenlang geduldig voor de kleinkinderen. Allen mantelzorgers.

Heel veel instanties bieden hulp aan deze mantelzorgers: thuiszorgwinkels, poetsdiensten, oppasdiensten, maaltijdbezorgers, vrijwilligers  zodat al heel wat werk verzet wordt en de mantelzorger toch wat ontlast wordt. Er zijn heel wat hulpmiddelen voorhanden. Bovendien kan een ouder persoon, een zieke of een hulpbehoevend kind tijdelijk opgevangen worden door een zorginstelling. Dit gebeurt soms op halve dagen, een volledige dag of soms gedurende een paar weken, zodat de  mantelzorger de batterijen kan opladen of eens op reis kan gaan. Een adempauze inlassen is geen overbodige luxe.

Op die manier wordt mantelzorg draaglijk en haalbaar voor velen. De overheid moedigt mantelzorg trouwens aan en biedt talrijke alternatieven. Een zorgbehoevende volledig overdragen aan een zorginstelling kost heel veel geld voor beide partijen. Daar waar vroeger religieuzen in stonden voor heel veel taken, is die gratis dienstverlening  weggevallen en wordt nu vervangen door deskundige professionelen die heel veel werk verzetten maar ook veel kosten voor de zorgbehoevende.

Mantelzorgers moeten ondersteund worden, gewaardeerd worden en er moet iemand bereid zijn om ook af en toe eens naar hen te luisteren.

‘ONS ZORGNETWERK’ (telefoon 0470 29 11 16) biedt tal van mogelijkheden 24 uur op 24 uur.

De boodschap van de spreekster was duidelijk: “Draag vooral goed zorg voor jezelf, fysisch, psychisch en emotioneel, zodat je mantelzorger kan blijven.”

De boeiende presentatie werd afgesloten met een gezellige koffietafel met heerlijke ovenkoeken en beleg, een tombola bezorgde elk lid van de KVLV een leuk cadeautje en de ‘mantelzorgers’ werden in de bloemetjes gezet. Het was een leerrijke ‘lentebijeenkomst’ van de KVLV, Maldegem. (Marianne Posman)

08-03-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De handelszaak rond de familie van HECTOR CAUWELS draait bijna een eeuw lang op volle toeren in hartje Maldegem.

Centrum Hector Cauwels Deel XI b.

De familie van MARGRIET CAUWELS leidde bijna een eeuw lang een drukke handelszaak, gestart in 1922 door Hector Cauwels in het centrum van Maldegem. Margriet Cauwels zette de zaak van haar oom Hector Cauwels verder vanaf mei 1959 en geniet nu nog steeds van het welvaren van haar onderneming.

De ouders van Margriet waren afkomstig van Moerhuize en de Noordstraat. Heel haar leven bleef Margriet innig verbonden met alle familieleden. De namen Cauwels, De Smet en de aanverwante gezinnen Van Caeseele, Thijs, Verstringhe enz. bleven een ondernemende gemeenschap met sterke familiebanden.

Het relaas over haar familie doet Margriet glimlachen, soms met melancholie als zij denkt aan de voorouders en de talrijke nakomelingen die overal verspreid zijn in Vlaanderen tot in de Verenigde Staten toe.

Margriet was de dochter van Cyriel Cauwels en Euphrasie De Smet, een soort verzetsstrijdster tijdens W.O.I.

Euphrasie ’s zuster, Leonie De Smet was getrouwd met Hippoliet Van Caeseele, “DEN DJAAK”( 29 12 1880 – 22 04 1951), zoon van Jacob Van Caeseele en Amelie Verstringe.

Leonie De Smet en Hippoliet Van Caeseele hadden 5 kinderen: de jong overleden Martha Van Caeseele (1902 - 1917), Yvonne Van Caeseele (1915) getrouwd met veldwachter Adelin Rotsaert (1911) uit de Burgemeester Charles Rotsart de Hertainglaan toen nr. 16, Marcella Van Caeseele getrouwd met Richard De Mulder, commissaris in Gent, Honoré Van Caeseele (1907) en Bertha Van Caeseele (1901 - 1960), getrouwd met Honoré Thijs (1898).

Honoré Thijs en Bertha Van Caseele woonden in het lage, oude huis achteraan op het Hof van Remi Van Deynse in Moerhuize. Ze hadden een winkeltje en verkochten o.a. tabak, zegt mijn neef Valère Claeys (1926). Ik heb dit huis daar nog weten staan. Later verhuisden ze naar de Bloemestraat toen nr. 21. Ze hadden drie kinderen: de veldwachter Roger Thijs, Odette Thijs en de postbode Willy Thijs.

Honoré Thijs was de broer van Emiel, Marie en Celina Thijs. Emiel Thijs (1891) was opperwachtmeester van de gendarmerie, later bankbediende. Honoré Thijs en zijn echtgenote Germaine Devynck woonden naast onderwijzer Emiel Baetens (1903) en Julienne Verbeke in de Aardenburgkalseide toen nr. 254B. Die twee huizen staan er nog, rechts voor de verkeerslichten. Marie Thijs en Richard Impens woonden in Broekhuize naast mijn grootouders August Cochuyt en Livina Colman, later in de Moerhuizestraat nr. 35, rechtover het café “In ’t Groene Woud” of het gewezen Populierenhof en Georges (nu Vera) Boes. Het huisje is afgebroken enkel tientallen  jaren geleden. Celina Thijs en schoenmaker René Posman woonden op ’t Molentje.

De echtgenoot van Leonie De Smet, Hippoliet Van Caeseele, “Den Djaak” leefde ondergedoken tijdens de oorlog maar bracht briefwisseling en inlichtingen over van bezet België naar neutraal Nederland tijdens W.O. I, via “Den Draad”, waar normaal niemand levend doorheen kon. De kilometerslange en levensgevaarlijke grens of prikkeldraadversperring onder stroom, de “Dodendraad” was er geplaatst door de Duitsers om het verkeer tussen bezet België en neutraal Nederland te verhinderen.

Euphrasie De Smet noch “Den Djaaks” dochter, Bertha Van Caeseele lieten iets los tijdens de talrijke pijnlijke verhoren van de Duitse bezetters die de activiteiten van de verzetsman in de gaten hielden en absoluut de schuilplaats van den Djaak wilden kennen. Niemand loste een woord, ook niet toen ze met de dood werden bedreigd. Den Djaak werd pas op het einde van de oorlog opgepakt en geïnterneerd. Zijn dochter Martha, zijn moeder Amelie Verstringe en zijn echtgenote Leonie De Smet stierven tijdens zijn gevangenschap.

Een prachtige reportage over het verzet tijdens W.O.I en de rol van Hippoliet Van Caeseele en zijn schoonzuster Euphrasie De Smet, staat uitvoerig beschreven in het Jaarboek 1997 “Het Ambacht”. Dit verhaal werd verteld door de toen 80 jarige Cyriel Cauwels, vader van Gisèle, Hulin, Berthil, Margriet en Charline Cauwels en verwoord door Albert Willems die al de verhalen publiceerde in ’t Vrij Maldegem rond  1971. De foto (2) van “Den Draad” geeft een duidelijk beeld van de levensgevaarlijke versperring, waar toch honderden mensen doorheen konden vluchten gedurende de jarenlange bezetting. De foto komt uit een studie van Prof. Dr. A. Vanneste 'Het eerste ijzeren gordijn', Archief Maldegem.

Euphrasie De Smet was erg sociaal en hield contact met al haar familieleden. De nichtjes en de neefjes van “den buiten” die schoolliepen in het centrum mochten bij haar ’s middags hun lunch verorberen tijdens de lange wintermaanden. Haar deur stond wagenwijd open voor alle familieleden, vrienden en kennissen. De mensen waren vroeger socialer en bereidwilliger tegenover hun medemens. Haar achternichtje Nadine De Smet, dochter van Valère De Smet uit de Rapenbrugstraat, mijn buurmeisje uit mijn kinderjaren, herinnert zich nog altijd de heerlijke soep die haar groottante Euphrasie klaarmaakte.

Het lijkt misschien allemaal verwarrend maar alle inwoners van Maldegem herinneren zich die namen. De families De Smet, Cauwels, Thijs, Van Caeseele, Verstringhe waren druk in de weer om hun gezin te onderhouden. Er was leven, familie en commerce in het dorp.

De oom van Margriet Cauwels, HECTOR CAUWELS stond aan de basis van een bloeiende handelszaak in het centrum van Maldegem.

HECTOR CAUWELS was de zoon van Hippoliet Cauwels en  Amelie Rabout. Hij was geboren op 2 september 1887 en is overleden op 18 juni 1969. Hij was in heel Maldegem gekend omdat hij, in 1890 als driejarig jongentje onder de tram terechtkwam in de Noordstraat en zijn benen tot onder de knie werden afgereden.

Zijn moeder Amelie Rabout had het tuinhekje vergeten sluiten. Hectorke maakte daar gebruik van om eens op het voetpad te lopen. Aan de overkant van de straat liep een garnaal leurster die de mensen buiten lokte met haar schelle stem en “Verse garnalen te koop!” Hectorke had best zin in garnaaltjes en liep naar haar toe, toen zij hem er enkele aanbood. De tram kwam er juist aan en zijn beentjes werden afgereden. Heel Maldegem was geschokt door dit ontstellend drama maar had bewondering voor het dappere gezin dat de jongen hielp met alle mogelijke middelen om een volwaardig bestaan op te bouwen.

Heel hun leven hebben de ouders zich schuldig gevoeld door die tragedie, maar Hector was een moedig overlever. Hij deed goed zijn best op school. Hij studeerde hard en volgde een kantooropleiding. Hij kon heel goed schrijven, hij hield van taal. Hij startte een loopbaan als bureelbediende in ’t Getrouwe Maldegem.

In 1922 opende hij de handelszaak “BIJ TORKE CAUWELS” in het centrum. De zuster van Hector Cauwels, Alice Cauwels (1896 – 1996), was getrouwd met Omer De Smet (1902), zoon van de vlasbewerker Honoré De Smet en Barbara De Roo uit de Kwadestraat nr. 5. Zij hadden naast Hector Cauwels een handelszaak voor klompen, fraaie fantasieklompen, klompensokken, vislijnen en lederen boekentassen. Beatrice De Meyere was de voorlaatste eigenares van deze woningen van Alice en Hector Cauwels. Op de bovenverdieping was een soort tabaksnijderij of - fabriekje. Livina De Windt (1875) en bakker Theodoor Spiegelaere hadden er ooit nog gewoond voor ze  naast ’t Hof van Brussel gingen wonen.

Hector droeg lederen zolen en speciale kousen en kon zich redden als de beste. Hij had een aangepaste driewieler waar hij mee rond reed in het dorp. Op de foto (3) van Hector op de driewieler, zie je duidelijk Huize - brouwerij Potvliege links en zijn winkel rechts, met uitstalramen.

Hector was best een knappe man en hij trouwde met Pharaïlde Bourgonjon (03 11 1887) op 21 augustus 1924.

De dagblad - en tabakshandel van Hector Cauwels en Pharaïlde Bourgonjon, toen Markt 5, was gekend in Maldegem. Wie kocht er geen inkt, pennen, pennenhouders, leien en griffels en andere kantoor- of schoolbenodigdheden bij hen? Ze verkochten prentkaarten van Maldegem maar in de etalage (foto 4) van hun handelszaak lagen sierlijke pijpen, uitgelezen alcoholische dranken van bekende merken, sjaals, herenhemden, hemdencols die je afzonderlijk kon kopen, bretellen, manchetknopen, fraaie dassen, hoeden, horlogebandjes en zakhorloges. De pop in de etalage draagt een “kiel” en een pet, dus Hector verkocht ook werkkledij. Hector was een actief en een gewaardeerd lid van de dorpsgemeenschap en nam vaak deel aan uitstappen naar de kust en naar Nederland. Wie gevreesd had dat hij niet lang zou leven, kwam bedrogen uit. Hij werd 82 jaar, mede dank zij de goede zorgen van zijn echtgenote Pharaïlde Bourgonjon.

Beide handelszaken van Hector en Alice Cauwels  en het café – restaurant Velodrom, waren meteen de laatste woningen van de Markstraat in de bocht naar de Noordstraat. Je kan dit duidelijk zien op de prentkaart 5. Er zijn twee verschillende woningen met verschillende zonnestores, tussen Huize Potvliege en café – restaurant Velodrom, nu Praatcafé De Filosoof.

Op de prentkaarten 5 / 6  zie je dat er rechtover nog een voetpad is en enkele woningen. Die straat met links de brouwerij en domein Tijtgadt overgenomen door de familie  Verkindere, was een doorgang voor de tram, een tramstraatje. De herberg Sinte Barbara bij A. Clijncke was toen nog niet afgebroken om plaats te maken voor het Schouwburgplein. Die prentkaart dateert van begin jaren 30, dus het zicht oogt zoals meer dan 85 jaar geleden.

Van de familie De Smet uit Moerhuize, naar de familie Cauwels in de Noordstraat, naar de families Cauwels – De Smet in de Markstraat is een hele omwenteling maar de locatie van een handelsruimte is belangrijk voor een zaakvoerder.

Binnen enkele jaren bestaat “Bij Torke Cauwels”, deze goedgelegen handelszaak in het centrum 100 jaar. Bijna één eeuw - oude, drukke, gezellige onderneming in het centrum, gestart door Hector Cauwels, verdergezet door zijn nichtje Margriet Cauwels, door haar dochter Christine De Vlieger en door Maxim Vandemoere, de zoon van Christine, vier generaties lang. De huidige dagbladhandel Maxim omvat dus twee woningen samengevoegd tot één en bestaat bijna 100 jaar. Margriet Cauwels (28 04 1923) zal het nog meemaken. Zij kent nog de volledige geschiedenis van haar zaak, het verhaal van de belangrijkste familiebanden en alle wetenswaardigheden van de hele buurt. Zij oogt nog altijd fris en gezond en is begaan met haar handelszaak in het “centrum”. (wordt vervolgd, Hector Cauwels deel XI b,  Centrum )

Link naar foto's: https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5987355095522194401 

en https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5987355497568736801

Met dank voor de foto’s, de herinneringen en de informatie aan Mevrouw Margriet Cauwels, het Archief Maldegem en Rya De Smet.

08-03-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De handelszaak rond de familie van HECTOR CAUWELS draait bijna een eeuw lang in hartje Maldegem.

 Hector Cauwels Centrum Deel XI c.

MARGRIET CAUWELS was de dochter van Cyriel Cauwels (10 02 1889) en Euphrasie De Smet (24 04 1892), uit de Oude Aardenburgseweg nr.1. Cyriel was de broer van Hector Cauwels, zaakvoerder van de dagbladhandel in de Markstraat. Margriet werkte als kantoorbediende bij de Firma Van de Putte, weverij en Frans De Vlieger werkte er als meestergast. Op die manier leerden Margriet en Frans elkaar kennen.

In mei 1959 namen Margriet Cauwels (28 04 1923) en haar echtgenoot Frans De Vlieger (14 01 1919  -  02 06 2012) de handelszaken Cauwels over, die tot op heden worden uitgebaat door de kleinzoon van Margriet, Maxim Vandemoere. Margriet en Frans hielden jarenlang de zaak draaiende maar vergaten niet regelmatig van het leven te genieten. Zij volgden de dansschool van Rose De Leyn en zij gingen dertig jaar lang regelmatig op reis naar Spanje (foto 1). Frans had als professor in het krulbollen zijn vaste stekjes in Maldegem en omstreken.

Het aanbod handelswaren evolueerde in de loop van de jaren, volgens de behoeften en de smaken van de consument. Een uitgebreid assortiment van dagbladen, tijdschriften, strips, boeken, wenskaarten, papier - en tabakswaren, bretellen, hoofddeksels, sjaals, paraplu’s voor heren en dames, handtassen, portemonnees, portefeuilles en eersteklas reiskoffers van gekende merken werd aangeboden. De handelswaren werden langzamerhand uitgebreid en gepresenteerd tot één stijlvolle, aantrekkelijke centrumwinkel.

De relatie tussen de families Cauwels - De Smet en de aanverwante families Verstringhe, Van Caeseele en Thijs was innig en vreugdevol. De interessante links wijzen op een nauwe verbondenheid, gemoedelijkheid en vertrouwen tot op heden. Het is interessant om hen te vermelden want die families vormden een hechte clan die hun talenten bundelden en de familiebanden hoog in het vaandel droegen. De knappe dochter van Margriet en Frans, Christine De Vlieger (foto 2) staat vrolijk lachend voor de woning van haar achternicht Jeannette Cauwels, echtgenote Armand Buysse. Tevens heb je een mooi zicht op de zijgevel van de woning van Van Nieuwenhuyze en de vroegere centrumwinkels rechts aan deze kant van de Markstraat.

Valeer De Smet, zoon van Camiel De Smet, is de neef van Margriet Cauwels, dochter van Euphrasie De Smet en ook de neef van Honoré Verstringhe, de zoon van hun tante Sidonie De Smet.

De ondernemingszin van Sidonie De Smet en Camiel Verstringhe leidde het gezin naar de kuststad Knokke en verder tot in het buitenland. Sidonie De Smet en Camiel Verstringhe uit Middelburg hadden 3 kinderen: Honoré (26 11 1911 – 15 02 2000) (foto 3), Robert en Marcella. De kinderen Verstringhe kwamen als baby terecht in de Kwadestraat nr. 3, bij Richard Timmerman en Blanca Posman, die het op zich namen om kleine kinderen te “kweken” terwijl de ouders dag en nacht werkten tijdens het seizoen aan de kust. Dat gebeurde vroeger wel meer. Ik herinner mij daar nog wat van. Die goedgeklede volwassen “kwekelingen” kwamen later soms op bezoek bij mijn tante Blanca, bij hun kinder-opvang-vervang-moeder en het ging er altijd gezellig en hartelijk aan toe. Ik zeg “goedgeklede” omdat je kon zien dat zij geen kledingstukken droegen die wij gewoonlijk zagen in ons dorp. De stof was van een andere kwaliteit, print en kleur, van Knokke - Zoute in dit geval. Er zijn wel meer kinderen opgegroeid bij mijn tante Blanca Posman omdat hun ouders het te druk hadden, er geen of weinig opvang bestond en niet iedereen over een wagen beschikte. In die tijd was dit eigenlijk uniek, zo’n kinderopvang. De meeste kinderen konden altijd terecht bij familie. Nu is het normaal dat kinderen bij vreemden worden opgevoed. Camiel Verstringhe en Sidonie De Smet baatten ondertussen een hotel met 100 kamers uit in “De Claridge” in Knokke - Zoute. Zoon Honoré Verstringhe (foto 3) stapte ook in het hotelwezen en had jarenlang een hotel in Knokke samen met zijn vrouw Suzanne Scheerens. Honoré en Suzanne Scheerens hadden twee zonen: René en Marc Verstringhe. Na het overlijden van zijn eerste echtgenote, hertrouwde Honoré met zijn nicht Suzanna De Smet, dochter van Theofiel De Smet en Augusta Keirsbilck. Zij kwamen vaak op bezoek bij hun ouders in het laatste huisje rechts voor de Rapenbrug (foto 4) in “Moerhuize” en hun elegante kleren en chique auto’s trokken altijd de aandacht van de buren en de voorbijgangers. De andere kinderen van Theofiel De Smet waren: Marcel, die getrouwd was met Julienne Haemerlinck, Yvonne, die op latere leeftijd trouwde en verongelukte samen met haar man Maurice op huwelijksreis in Duitsland en Clara De Smet die getrouwd was met de buschauffeur Achilles Wille.

René Verstringhe werd een gekend advocaat in Knokke en Marc Verstringhe ging in London wonen. (Achter) nichtjes en (achter) neefjes van Maldegem gingen in het hotel werken tijdens de vakantie. Rya en Nadine De Smet, dochters van Valère De Smet en Laura Goethals hebben een paar zomers doorgebracht aan de kust in het hotel in Knokke - Zoute en Nadine De Smet ging naar Engeland bij de familie van Marc Verstringhe om Engels te leren.

Ik ga terug naar de familie De Smet. Honoré De Smet was de peter van zijn achternichtje Nadine De Smet. Hij woonde in de Kwadestraat nr. 5. Hij had drie kinderen: Omer De Smet getrouwd met Alice Cauwels, Theofiel De Smet gestorven toen hij uit het leger kwam en Camiel De Smet getrouwd met Agnes Van Landschoot die later het ouderlijk huis betrokken (voordien Leiestraat 3). De dochter van Camiel De Smet, Lutgarde De Smet en haar echtgenoot Freddy Savat lieten een huis bouwen naast het huis van de ouders, Kwadestraat 7. Een van de kleinzonen van Camiel De Smet, Frederik Savat woont nu nog in het huis op een groot perceel grond van zijn grootvader, in de Kwadestraat nr.5.

In de buurt van de dagbladhandel van Hector Cauwels waren nog enkele belangrijke handelszaken. Vanaf het Ballingstraatje in de Marktstraat vlakbij “Torke Cauwels”, had je Huize Potvliege met de ingang van de brouwerij in de Noordstraat, de winkels van Hector en Alice Cauwels en het café – restaurant de Velodrom. Rechtover de Velodrom in de Noordstraat staat het eeuwenoud zestiende-eeuws schuin ingeplant hoekhuis met voortrapgeveltje, rechthoekige bovenvensters en halfcirkelvormige venstertjes en “hoogkamer” dat ooit een “Hof de Commerce” was of een “Koophandelsgasthof”, een hotel voor commerçanten. Heel lang geleden was dit huis dus een herberg - hotel, de aanlegplaats voor de paarden van de reiskoetsen. De paarden werden verzorgd op het domein erachter en de voerlui konden eten en overnachten in de herberg. In de zijdeur met opstapje langs de Mevrouw Courtmanslaan werden de postpakketten verzameld en opgestapeld om te verzenden via de tram die er langskwam.

Het gezin Edmond De Coninck en Palmyre Anneman woonde in het café op de hoek waar nu Dokter Dimitri Van Landegem woont, dus op het einde van dit stukje Mevrouw Courtmanslaan. Edmond reed met de duiven naar Frankrijk en onderweg leerde hij zijn echtgenote kennen, die op die manier hier in ons dorp terechtkwam. Edmond De Coninck en zijn familie hadden er een café, voor Hector Borgonjon en Suzanne Van Landegem en voor Oscar Andries, die er ook het café uitbaatten.

De mooie hoekwoning (foto 5) werd eigendom van Edmond De Coninck, de vader van Adèle (1886), Angèle (1884), Clementine, Albert (1890), Adelin (1893) en Georges (1902) De Coninck. De ongetrouwde zussen Adèle en Angèle De Coninck startten een schortenwinkeltje in de herberg van hun vader en verhuisden later naar de hoekwinkel waar ze een lingerie- en linnenzaak De Duizend Schorten, Noordstraat nr.1 opzetten. Adelin De Coninck 1893 trouwde met Lemiengre Pharaïlde uit Meulebeke. Zij baatten het Café De Schouwburg uit van 1938 tot 1944. De vader van Hedwige was de eerste uitbater van de Schouwburg. Hedwige speelde piano achter het doek van de cinemazaal op de eerste verdieping. Adelin De Coninck had twee dochters, Hedwige (1927) en Myrna. Zij woonden in de Mevrouw Courtmanslaan 4 en Hedwige De Coninck woont nog altijd in het huis van haar ouders. Albert De Coninck had de eigendom ernaast, die werd gekocht door Hedwige De Coninck die het huis altijd verhuurde, twee woningen nrs. 4 en 6 met ertussen een gemeenschappelijke inrijpoort. Myrna De Coninck erfde het stijlvolle hoekhuis Noordstraat nr. 1 en nam de winkel van de tantjes over. Na het overlijden van Myrna waren er diverse handelszaken o.a. een Pittahuis. Het mooie gevelhuis staat nu leeg maar wordt opgeknapt. Het volgende, stijlvolle, hoge, brede huis (foto ) tussen het hoekhuis en de woning van Hedwige De Coninck was eigendom van de broer van Adelin namelijk van Fotograaf Georges De Coninck. Het werd voor de oorlog verhuurd aan de Boekhouders Vlierinck - Standaert en vanaf 1950 aan de zaakvoerders van de school – en kantoorbenodigdheden René (23 04 1901) en Maria Verhoeye – Van den Berghe. Het huis heeft intussen vele andere huurders gehad maar is nu een woonhuis, geen handelszaak.

De drukte, de levendigheid en de detailhandel verdwijnen langzamerhand uit het dorpsbeeld. Het consumptiepatroon is veranderd en de mensen gaan op de rand van het dorp shoppen in de megastores en jongere mensen bestellen met een paar muisklikken zoveel mogelijk online. Consumenten besteden niet zoveel tijd meer aan winkelen. Bovendien zijn de dorpskernen overwoekerd door flatgebouwen. Meer en meer oudere mensen kunnen de hoge energiekosten en de kostprijs van renovatie en het onderhoud van huis en tuin niet meer aan en laten zich overtuigen om hun laatste jaren te gaan slijten in duivenhokken van 60 vierkante meter en een beetje meer, overgeleverd aan syndici die meestal deel uitmaken van een immobedrijf met eigen verzekeringskantoor, eigen bank, eigen door hun organisatie opgemaakte contracten en aanbevolen tarieven enz. zodat de gemeenschappelijke kosten de pan uitrijzen. Maar dat is een verhaal apart.

Gelukkig hebben onze nieuwe, oudere centrumbewoners niet zoveel meer nodig en kunnen zij nog terecht bij de enkele handeldrijvende, enthousiaste zelfstandigen die zich toespitsen op deze consument die het moeilijk vindt om per auto inkopen te doen. Hector Cauwels centrum deel XI c.

Link naar foto's: https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5987355095522194401

en https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5987355497568736801

Met dank voor de foto’s, de herinneringen en de informatie, aan Mevr. Margriet Cauwels, het Archief Maldegem, Godelieve Van Landegem en Rya De Smet.

Bijlagen:
Hof van commerce.jpg (36.1 KB)   

05-03-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

04-03-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De groepsvoorstelling van de landen van de EUROPESE UNIE,

DE ‘VAKANTIEBEURS’

van het vijfde jaar van de Basisschool DE ARK, MALDEGEM

was een voltreffer

dank zij de onvermoeibare inzet en grenzeloze creativiteit van de leerkrachten en de leerlingen.

Op 25 februari 2016 konden alle ouders en grootouders van de vier klassen van het vijfde leerjaar van 16 uur tot 18 uur 30 genieten van een groepsvoorstelling, ‘de Europese vakantiebeurs’ van de landen van de Europese Unie. In de refter konden allen nagenieten van de sfeerbeelden en proeven van enkele specifieke streekproducten of - lekkernijen. Op de speelplaats werden de twee Europese flashmobs of happenings om 16 uur en om 18 uur met enthousiasme onthaald. Het optreden voor een publiek op een open plek was meteen een goede leerles i.v.m. stressbestendigheid.

De leerlingen van het vijfde leerjaar kregen de voorbije weken de nodige informatie en verwierven kennis over de Europese Unie en Europa. Het ontstaan en de geschiedenis van de Europese Unie kwamen uitvoerig aan bod en werden grondig gememoriseerd, getoetst en geëvalueerd. De leerlingen zochten alle Europese landen en hoofdsteden op en ze leerden die situeren op de landkaart.

Na twee weken theorie kregen ze opdrachten i.v.m. de Europese Unie als groepswerk. Het was meteen een goede oefening hoe je als team werkt aan een project. Deze jonge mensen worden al vroeg geleerd hoe er het aan toegaat in een bedrijf of op een kantoor in de maatschappij.

Negentien Europese landen (19 van de 28) werden verdeeld in de vier klassen van het vijfde leerjaar. Elke klas had vier of vijf Europese landen die ze zelf moesten onderzoeken: België, Nederland, Groot Hertogdom Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Portugal, Ierland, Verenigd Koninkrijk, Denemarken, Zweden, Finland, Italië, Griekenland, Estland, Polen, Oostenrijk, Cyprus en Malta. De negen minst bekende landen kwamen hier niet aan bod: Letland, Litouwen, Tsjechië, Slowakije, Hongarije, Slovenië, Roemenië, Bulgarije, Kroatië, omdat er ook minder informatie van te vinden is. Het groepswerk werd zeer intens gestructureerd en begeleid. De leerlingen werkten nauwkeurig en praktisch rond deze opdracht en begrippen en ideeën werden plastisch voorgesteld. De leerlingen stelden een identiteitskaart van hun land samen: Inwoners, landstaal, buurlanden, rivieren, godsdienst, bekende personen, monumenten, enz... Niet alle informatie werd verkregen via internet, maar ook folders en boeken van de bibliotheek kwamen er aan te pas. Ze vatten alle gevonden informatie / foto's samen in een grote mindmap over het land dat hen werd toegewezen. Ze stelden ook nog een poster met foto's van typische kenmerken en bekende figuren van hun land samen. Tijdens de muzische lessen werkten ze aan een kunstwerk van een belangrijk monument. vb. De Eiffel toren van Parijs, het atomium van Brussel enz. In de slotfase van de voorbereiding van de ‘Europese vakantiebeurs’ vatten zij de verkregen informatie samen in een heus interview, dialoog, quiz, toneeltje, gids, PowerPoint voorstelling, spel, dansje of creatieve spreekbeurt. Je zag duidelijk dat de kinderen op de hoogte waren hoe het er aan toegaat in de echte wereld. De maatschappij is een open venster voor de school dank zij de moderne media.

Als zij met hun lessen, hun opzoekingswerk, hun creaties rond dit land een gemeenschappelijk doel hadden, hun Europees land voor te stellen, is dit inderdaad gelukt. In de klas zelf was alles wat verband hield (bloemen, voedsel, drank, voorwerpen enz.) met hun land uitgestald op het tafeltje of het ‘infostandje’ van de groep en werd alles verduidelijkt door de teamleden. De grote poster bracht hun land in beeld. Hun unieke kunstwerk trok de aandacht, voor Nederland bijvoorbeeld, stelde dit een monument voor dat zich bevindt op de markt in Amsterdam naast het Koninklijk Paleis.

Als volleerde reisleiders baanden de kleine studentjes een weg door negentien landen van de E.U. Inderdaad het project EUROPA van de Basisschool de ARK was een voltreffer. Tientallen ouders en grootouders luisterden met verbazing en trots naar de voorstelling.

Om de hoofdsteden te kennen van al deze lidstaten, het ontstaan en de geschiedenis van de E.U. kan je je wenden tot de leerlingen van het vijfde leerjaar van de BASISSCHOOL DE ARK, MALDEGEM. Zij hebben de Europese Unie bestudeerd en kennen alle landen en de hoofdsteden van de EU. Dank zij deze jonge, toekomstige volwassenen konden een hele groep enthousiaste ouders en grootouders leren hoe de jeugd doeltreffend en eigentijds opgeleid wordt tot een goed werkend team, hoe zij kennis in de praktijk omzetten en tot leven brengen in beeldrijke publieke voorstellingen. Een uitbundige en ontspannen groep jonge kinderen, boordevol artistieke ideeën en plannen brachten een volwaardige voorstelling van de Europese Unie en een stijlvolle Europese vakantiebeurs, dank zij het actief en creatief lerarenkorps van de BASISSCHOOL DE ARK, Maldegem. Deze jonge Maldegemnaartjes zijn inderdaad inwoners van de EU en zij brachten dit trots, vriendelijk, blij en zelfbewust naar voor, het ingenieus raderwerk werd plastisch en uitbundig voorgesteld aan ouders en grootouders. Een grote stap naar integratie en verdraagzaamheid.

Link naar de foto’s:

https://picasaweb.google.com/115021349650121482292/February262016?authuser=0&feat=directlink

Met dank voor de info aan Juf. Nele en de leerlingen.

 Achtergrondinformatie:

Na de Tweede Wereldoorlog vatte het idee kiem dat  integratie de enige manier was om af te rekenen met het vergaande nationalisme dat Europa tot dan toe geteisterd had tijdens de twee wereldoorlogen. Jean Monnet, Robert Schuman en Konrad Adenauer presenteerden in 1950 het zogenaamde SCHUMANPLAN. Robert Schuman lanceerde als minister van Buitenlandse Zaken samen met Jean Monnet (adviseur en kabinetschef) het Schumanplan dat een Frans-Duitse verzoening beoogde en uiteindelijk leidde tot de oprichting van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS), die gezien kan worden als de voorloper van de latere Europese Gemeenschappen.

Robert Schuman wordt nu nog altijd gezien als een van de stichters van Europa. De Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) werd opgericht door het tekenen van het VERDRAG VAN PARIJS door België - Brussel, de Bondsrepubliek Duitsland (West-Duitsland) - Berlijn, Frankrijk - Parijs, Italië - Rome, Luxemburg - Luxemburg en Nederland - Amsterdam. De EGKS bleek zo succesvol dat in 1957 besloten werd tot een verdere integratie.

Het VERDRAG VAN ROME, getekend door dezelfde zes landen, richtte de Euratom en de Europese Economische Gemeenschap op. In 1967 werden de drie organisaties door tekening van het Fusieverdrag samengevoegd, waarna ze verder werkten onder de naam Europese Gemeenschappen (EG), wat leidde tot de oprichting van de Commissie, de Raad en het Parlement.

In 1973 werden Denemarken – Kopenhagen, Ierland – Dublin en het Verenigd Koninkrijk – Londen, lid van de EG. Griekenland – Athene werd lid in 1981, Spanje – Madrid en Portugal – Lissabon in 1986. In 1990 traden de deelstaten uit de voormalige DDR toe tot de Bondsrepubliek en daarmee ook tot de EG.

Het VERDRAG VAN MAASTRICHT, getekend in 1992, betekende de oprichting van de Europese Unie. Het legde de basis voor verdere vormen van samenwerking op het gebied van buitenlands en veiligheidsbeleid, op juridisch en intern vlak en in de vorming van de Economische en Monetaire Unie.

De VERDRAGEN VAN SCHENGEN zorgden voor een Europese interne markt. In 1995 werden Oostenrijk - Wenen, Finland - Helsinki en Zweden – Stockholm lid van de EU. De euro werd ingevoerd in 2002. In 2004 werden tien nieuwe landen lid van de EU: Cyprus – Nicosia, Estland - Tallinn, Hongarije - Boedapest, Letland - Riga, Litouwen - Vilnius, Malta - Valletta, Polen - Warschau, Slovenië - Ljubljana, Slowakije – Bratislava en Tsjechië - Praag. In 2007 kwamen Bulgarije – Sofia en Roemenië - Boekarest erbij, waarmee het aantal EU-lidstaten op 27 kwam. Om te zorgen dat de Unie ook na deze uitbreiding goed bestuurbaar bleef, werd in 2007 het VERDRAG VAN LISSABON getekend.

Op 1 juli 2013 trad Kroatië als 28e land toe tot de Unie.

Info via internet.

01-03-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Er zijn zo van die dingen, blijde gebeurtenissen of rampen, vreugdevolle of ingrijpende ontmoetingen, onvergetelijke blikken van mensen die regelmatig in het geheugen opduiken, als een herkenbare flits, iets van dat-heb-ik al-eerder-meegemaakt.

Ik bevind me in de herfst van het leven, ik ben soms ’s namiddags al vergeten waar ik ’s morgens geweest ben of wat ik gedaan heb, ik leg lijstjes aan van de dagelijkse afspraken omdat ik die anders vergeet.
Toch blijf ik mij vooral mensen herinneren die ik soms meer dan een halve eeuw niet meer gezien heb, ik krijg flitsen van herkenning als ik iets meemaak of als ik een persoon ontmoet.

Sommige mensen vergeet ik nooit. Door omstandigheden, mijn baan, taalkampen, studie-, school en plezierreizen, mijn vrije tijdsbestedingen, mijn aanhankelijkheid heb ik mensen ontmoet die een ingrijpende rol speelden in mijn leven. Als ik iemand belangrijk vond en dacht hen nooit meer te zien had ik toch de dringende behoefte om contact te houden en meestal lukte me dit wel.

Wij correspondeerden jarenlang, wisselden lief en leed uit, telefoneerden met verjaardag, Kerst of Nieuwjaar. Het bracht kleur in het leven. Nu is er veel meer mogelijk via internet, mobiele telefoon, Skype, facebook enz. De moderne sociale media maken het ons mogelijk om een blijvend en bijna gratis contact te houden met personen over de hele wereld. Vroeger was dit niet altijd vanzelfsprekend.

Ik had Maria Wipf uit Zwitserland, Concepcion Serracanti uit Spanje, uitgeweken naar Manchester, Engeland, Judy Pearce, Adi en Patsy Ramsey uit Londen, Engeland,  Sofia en Vladimir Akopova, Sint-Petersburg Rusland, Antoinette Fontane en Serena Fianca uit Padova en Rome, Italië,  Rainer Oertel uit Duitsland, Liliana Mitu uit Roemenië, Heinar en Jura Kudevita, Tallinn  uit Estland, Oded Aharoni, Haifa en Irene Wechsler, Arad, Israël, Djamel uit Tsjetsjenië, Denis en Edith Chisholm, Stacey Bouck, Brad Wetterstrand,  Dennis Crockett, Fraser Hodgson, Kelli Ziglio  uit Regina en Vancouver, Canada, Danny Howley uit Ierland, Joan en Knud Christensen-Munkholm uit Denemarken, Jonathan Birdsall, Deborah Dijon en Martha Dimmers uit de V.S., Patrick Lasbordes uit Parijs, Marie-Claude Tissot uit Grenoble, Ken en Ann Posman, New York, Trees en Gerda Raas uit Nederland, Anita Gajda uit Budapest, Ludwig Oehme en Heiderose Leopold uit Duitsland en talrijke anderen.  (Zie artikeltjes). Ik leerde dan ook Spaans, Italiaans, Russisch, Duits en was braafjes bezig met Russisch alfabet, woordenschat, spraakkunst, vervoegingen, dialogen, een beetje literatuur in plaats van te sporten of uit te gaan. Intussen is al die talenkennis langzamerhand vervlogen maar de mensen herinner ik me nog wel. Ik was zelfs van plan om Roemeens te leren, ik had tijdschriften, boeken, grammatica en woordenboek maar door andere activiteiten ben ik niet in mijn opzet geslaagd. Intussen had ik kleinkinderen en hun taal en hun behoeften kregen voorrang.

Door die jarenlange correspondentie hadden wij elkaar nooit uit het oog verloren.
Af en toe gingen wij die mensen eens opzoeken onderweg naar een of andere bestemming.  Engeland, Zwitserland, Frankrijk, Italië, Canada, Amerika en Roemenië werden reünies en wij nodigden die mensen uit om bij ons enkele weken te logeren en ons Belgenland te verkennen.

De aanvangsjaren 2000 betekenden voor mij een crisis. Een van mijn kinderen stierf, ik was toen 52.
Enorm mededogen met allen, met  moeders vooral die iemand verliezen en in het bijzonder een kind want dan stopt het echte, gewone leven. Ik had tenminste een halve eeuw geleefd met ups and downs weliswaar maar toch hoofdzakelijk met veel geluk, vreugde, blijdschap om mijn gezin, mijn familie en vrienden. Als ik verneem dat een kind gestorven is gaat mijn hart uit naar de moeder vooral omdat ik weet dat haar leven zonder dat kind eigenlijk voorbij is. Oeverloos verdriet afgewisseld met kruimeltjes vreugde, spatjes heropleving, bodemloos staren en zoeken naar iets of iemand die er niet meer is, voor de rest van je leven. En rekenen op begrip van je partner die niet eeuwig en altijd wil treuren. In 2000 stond de wereld stil. Iedereen zweeg in mijn omgeving. Canada, Engeland, Frankrijk, Zwitserland en Amerika stonden paraat met een meelevend telefoontje of een mailtje af en toe, want het spijt me, maar na veertien dagen is het leed echt niet geleden zoals sommigen denken.
Iemand belde mij op om te zeggen: “Life goes on”. Het was behoorlijk ongevoelig om zoiets te zeggen maar van haar verwachtte ik eigenlijk niets anders, hoewel ik het niet had verdiend. Sommige mensen beseffen niet hoe ze iemand kwetsen met hun uitspraken. Ik ben het toch nooit vergeten want wie echt hard geslagen wordt door het noodlot, probeert zijn best te doen om te overleven en heeft absoluut geen behoefte aan domme, harteloze uitspraken, die misschien niet echt zo bedoeld zijn maar die toch behoorlijk doorwegen. Ik sleepte me door mijn job, ik versleepte alle meubels van de ene kamer naar de ander, ik bleef mijn kinderen tellen en er ontbrak altijd één.  Mijn tante, Zuster Gemma gaf me handwerkspulletjes en ik bleef maar kruissteekjes maken niveau eerste leerjaar. Het hielp wat. Ik moest de steekjes tellen en kon intussen aan niets anders denken. 

Mijn man sleepte me mee naar Canada, naar de mooiste landschappen en horizons ter wereld. Maar overal zag ik zijn gesloten ogen die nooit meer zouden genieten van al het moois rondom. Ook in Canada bleef het doodstil rond de persoon die ik constant miste, maar ik leerde er toch iets.

Na onze  reis naar Canada deed ik ongeveer alles wat ik daar als nieuw en positief had ervaren, met hernieuwde krachten en verdrong op die manier de heimwee, de weemoed naar het leven dat ik droomde voor mijn kinderen..

Had je eens zin in een familiegebeuren? Dan vroeg je de buren, vrienden en familie eens uit voor een hapje en een drankje. Ik nodigde honderden mensen uit in huis en tuin uit tot grote ergernis van mijn echtgenoot. Hij was immers gediplomeerd kok (25 jaar kookles gevolgd) en stond in voor de voedselbevoorrading en -bereiding.

Ging je verhuizen of was je van plan om je interieur te veranderen? Onze Canadese vrienden hebben wij drie maal bezocht, telkens woonden zij in een andere woning en telkens opnieuw hadden zij een nieuw interieur. Ze zetten alle spullen voor hun garage, op het voetpad en hielden een “garagesale”, alle overbodige spullen buiten zetten en  verkopen of weggeven. 

Verder begon ik met “chambres d’hôtes”.
“Bed and Breakfast “ in Canada was fantastisch. Soms logeerden we in echte luxueuze moderne kastelen, prachtige aangeklede slaapkamers, luxueuse badkamers, "hot tub" op het terras, overdekt zwembad in de tuin, een cinemazaal, een computerkamer, een kleine shop waar je soeveniers kon kopen. met een grandioos ontbijtbuffet (In "La Solitutude", Couette Road, Sorrento, British Columbia, bij Mary Revell). Ongekende luxe voor gewone mensen, maar we lieten het ons toch welgevallen. We vonden die luxe zo leuk  dat we vaak een extra nacht namen.  Niet zover van de Lake Louise, in Banf logeerden wij bij een dame die de helft van haar huis ingericht had voor zichzelf en de andere helft voor de gasten. Prachtige kamer met terras en uitzicht op de meren. Uitgebreid ontbijt. Splinternieuwe badlakens  en badjassen die we mochten meenemen, inbegrepen in de prijs.
Aan de helft van de prijs voor een overnachting in Maldegem .....
In Calgary voor de Stampede, logeerden we bij twee homo's, maar daar was selfservice. Veel nieuwe, overweldigende  indrukken.
Benzine, maaltijden, alles was er toen de helft goedkoper dan in België.

Die formule "B and B" was me zo goed bevallen dat ik er aan begonnen was voor ik maar iets op papier had. Ik had heel mijn leven buitenlandse gasten ontvangen, vrienden en familie in mijn kamers van ons grote huis laten logeren en plots had ik het lumineus idee om eens niet meer te poetsen en te bedienen bijna gratis en  voor niets.

Als er één persoon meer in je huis komt wonen, gaat het niet om een boterhammetje meer of minder of twee glazen melk, maar om één persoon meer wat betreft water- en energieverbruik, telefoon  en andere kosten en lasten. Ik vroeg altijd deelname in de kosten voor verblijf in ons huis.
Bijna altijd zonder enige erkenning of wederdienst, integendeel. Goed ik nam mensen in huis om te helpen uit kristelijke naastenliefde maar niet gratis, zoveel verdiende ik nu ook weer niet in het onderwijs, het grote huis, twee auto's, het groot gezin, gezins- en poetshulp slorpten bijna elke maand onze lonen op.
Ik werkte full time en had vier kinderen, dus het was vaak boven mijn krachten. Het ging met vallen en opstaan. Als de huisregels niet werden gerespecteerd en van mij totale dienstbaarheid verwacht werd, veroorzaakte dit kregelige en storende toestanden wat zeer slecht was voor mijn gezin. Ik denk er aan met heel veel spijt, beter had ik nooit iets gedaan voor niemand en meer voor mezelf geleefd. Ik was zo opgevoed, ik verwachtte erkenning, dankbaarheid maar 't was verkeerd. Ik streefde teveel naar goedkeuring van de ander, ik was onzeker. Soit, mijn leven is bijna voorbij.
Je kan je leven niet meer veranderen. 't Wordt bijna de achterkant van een bidprentje, dit betoog. Het bespaart mijn kinderen dus veel moeite later, die blog.

Maar "chambres d'hôtes" was een  sprankelend idee en hoe wij het voor elkaar kregen (mijn oudste zoon ontwierp  een website), weet ik niet meer, maar wij hebben mensen ontmoet uit elk werelddeel en hadden enkel positieve ervaringen en reacties!

Azië, Afrika, Amerika, Australië, heel Europa was dankbaar bij ons logies te krijgen en uitgebreid ontbijt voor negen uur. Ik regelde een gebalanceerd uurrooster en reglement zoals op school en heel grappig, blijkbaar aanvaardde men mijn voorwaarden! Wij disten onze talenkennis op, genoten van de uitwisseling van ideeën van de gasten en wij kregen kleine geschenkjes uit alle mogelijke landen. De kinderen logeerden gratis, sommigen vertrokken stilletjes en vergaten te betalen, anderen vonden onze pauwen in de tuin te lawaaierig en vertrokken, anderen wilden niet vertrekken.
Sommigen namen iets mee per vergissing waarschijnlijk, anderen lieten iets liggen.

Het was een spannend avontuur.

De gasten wisten niets van ons, dus zij konden ons op geen enkele manier kwetsen, onverwachte, onverdiende, noch venijnige speldenprikken geven tijdens terloopse conversaties. Wel handig. Ik geef het toe. Ik ben nogal snel op mijn tenen getrapt en ik probeer in mijn schrijfsels op niemands tenen te trappen. Indien dit dan toch gebeurt, duizendmaal sorry. 

Wij kregen dankbaarheid en respect van de gasten uit de hele wereld, ik moest bij manier van spreken het huis niet meer uit en kon verder zorgen voor iedereen zoals ik heel mijn leven had gedaan, zorgen voor een ander.
Maar deze keer kreeg ik een vriendelijk dank u wel en respect voor mijn werk.

De Fransen vooral waren uiterst net en vriendelijk wat ik niet had verwacht eigenlijk want ik had toch regelmatig in Frankrijk vertoefd en netheid was niet een van hun kwaliteiten, maar de Fransen scoorden dus het best.
Van alle nationaliteiten waren de Belgen het moeilijkst tevreden te stellen. Niet dat zij echt ontevreden waren maar zij behandelden ons meer als hun bedienden en dat was niet echt de bedoeling van een  “chambres d’hôtes”. Soit, zoveel Belgen hebben we nu ook niet gehad.

27-02-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

‘Zaak: De Zutter’ komt in de bioscoop in april 2016!

VICTOR DE LILLE en MALDEGEM komen terug in beeld bij de verfilming van het boek van KATRIEN RYSERHOVE:

‘ZAAK: DE ZUTTER’. Kwestigen nacht.

Korte inhoud.

Baron Henri d'Udekem d'Acoz (1877 – 1915), een kleine man met een bakkebaardje, verdween spoorloos uit zijn kasteel ‘Lakebos’ te Ruddervoorde op 25 mei 1915, in ’t begin van Wereldoorlog I. Hij werd ‘s morgensvroeg door drie, als Duitsers verklede mannen meegenomen in een rode wagen, niet in een politiewagen. Men had in de Kommandantur in Tielt zogezegd informatie van hem nodig. Hij is nooit aangekomen in Tielt maar verdween spoorloos.

Eind augustus gaf Mevrouw Lippens van Bulskampveld aan de bos- of jachtwachter Camiel (Sassen, naar garde-chasse) Dierickx de opdracht bomen te snoeien in het bos. Camiel Dierickx verdween echter op 28 augustus 1915 op onverklaarbare wijze. Camiel Dierickx was pas vijftig jaar oud. Hij werd als vermist opgegeven zodat zijn echtgenote of weduwe Leonie Cool geen recht had op een uitkering wat vanzelfsprekend tot wrok en ongenoegen leidde. Zijn verdwijning werd nooit opgelost, er is nooit een lijk gevonden.

Op 2 september 1915, meer dan drie maanden later waren twee mannen bomen aan het snoeien in Beernem en ontdekten onder een boom een kleine hoogte van mul zand waar een mensenhand in staat van ontbinding, uitstak. Aan één van de vingers bevond zich een fonkelende gouden ring. Het lijk kon niemand anders zijn dan de verdwenen Baron Henri d'Udekem d'Acoz. Met een schot in de rug werd hij afgemaakt en waarschijnlijk levend begraven, aangezien hij zijn hand nog had opgestoken om uit het putje te kruipen of was het een bede om hulp?

De moord werd in de doofpot gestopt en kasteelheer en katholiek ridderburgemeester Graaf Etienne de Vrière (foto 3) (1857 – 08 11 1936) van Beernem liet noteren dat er "een onbekend lijk van het mannelijke geslacht" werd gevonden in het bos. Over de vondst van de ring en de zakdoek met de geborduurde initialen "H.d'U.d'A." in de kleren van het lijk, werd niet gerept.

Hoe kwam Baron Henri d'Udekem d'Acoz om het leven? De echtgenote van de baron, Mevrouw Cécile Van Outryve d’Ydewalle (1879 - 1925) was een passionele, kinderloze en knappe vrouw en er werd geroddeld, dat zij een verhouding had met één of meerdere Duitse officieren die op kasteel ‘Lakebos’ waren ingelegerd tijdens Wereldoorlog I. Ook kasteelheer en katholiek ridderburgemeester Graaf Etienne de Vrière was blijkbaar verliefd op haar. Liet Cécile Van Outryve d'Ydewalle  haar echtgenoot ombrengen om vrij spel te spelen of was een van haar vermeende minnaars de dader? Had Cécile Van Outryve d'Ydewalle  de hoorndrager uit de weg laten ruimen?  Vermoedens werden geuit en de inwoners van Beernem stelden zich veel vragen.

Ook van Camiel (Sassen) Dierickx die verdween eind augustus 1915, kwam geen teken van leven meer. Was hij getuige geweest van de moord op de baron en hadden de moordenaars van de baron hem het zwijgen opgelegd? Wist hij teveel van de dubieuze, illegale en verboden praktijken (clandestien dieren slachten tijdens de oorlog, wild stropen was verboden) van sommige dorpsgenoten in oorlogstijd?  Was hij getuige geweest van onregelmatigheden in het bos tijdens de oorlog? Die vragen konden jammer genoeg niet beantwoord worden want hij kwam nooit terug. De mensen vermoedden wel het een en het ander en uitten ontelbare verdachtmakingen, maar er werd niemand gearresteerd voor de zaak Baron Henri d'Udekem d'Acoz en Camiel Dierickx werd nooit terug gevonden, hij verzwond van de aardbodem. Van moord in sensu stricto  is geen sprake bij Camiel Dierickx. ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws.  ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws.  ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws.  ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws.  ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws.  Katrien Ryserhove kreeg de passie voor de beruchte geschiedenis van Beernem met de paplepel mee. Haar vader, Alfons Ryserhove, deed veertig jaar onderzoek en ontdekte de rode draad tussen de moorden van Beernem. Zijn verhaal leidde tot de tv-serie ‘De Bossen van Vlaanderen’. Katrien schreef twee boeken over de kwestie. Het is nu uitkijken naar de film ‘Zaak: De Zutter’ die in het voorjaar van 2016 zal te zien zijn. De spannende saga heeft veel te maken met ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws. Er gebeurt iets unieks in het juridische landschap …. Katrien Ryserhove kreeg de passie voor de beruchte geschiedenis van Beernem met de paplepel mee. Haar vader, Alfons Ryserhove, deed veertig jaar onderzoek en ontdekte de rode draad tussen de moorden van Beernem. Zijn verhaal leidde tot de tv-serie ‘De Bossen van Vlaanderen’. Katrien schreef twee boeken over de kwestie. Het is nu uitkijken naar de film ‘Zaak: De Zutter’ die in het voorjaar van 2016 zal te zien zijn. De spannende saga heeft veel te maken met ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd. En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt. Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama. Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen. Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis. Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart. De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws. Er gebeurt iets unieks in het juridische landschap ….

Jaren na deze twee feiten, de moord en de verdwijning, heerste nog heel veel wantrouwen in Beernem en werd er heel veel over die moorden gespeculeerd. Er werden namen gefluisterd, er werden mensen met de vinger gewezen en beschuldigingen geuit, maar de moordenaar werd nooit gevat. Iedereen wantrouwde elkaar en de families splitsten zich op, de families van de vermoedelijke daders en de families van de slachtoffers dreven uit elkaar en zorgden voor een gespannen, gespleten en onaangename sfeer in het dorp.

Bijna zes jaar later, in de kermisnacht van 15 naar 16 mei 1921 kwam René De Baene  op 21-jarige leeftijd jaar in verdachte omstandigheden om het leven. De man begon meestal onder de invloed van drank te praten over de verdwijning van Camiel (Sassen) Dierickx en de moord op Baron Henri d’Udekem. Er volgde een heftige caféruzie ‘s avonds aangewakkerd door drank en kermis losbandigheid, op de wijk Bloemendale in Beernem in de herberg ’Den Grooten Beer’.

’s Morgens vond men het lijk van René De Baene aan een bebloede omheining. Het gerecht was van oordeel dat René De Baene, toen hij over de omheining of het hek  probeerde te klimmen, ongelukkig ten val kwam en de zaak werd officieel geklasseerd. De veldwachter en de plaatselijke arts omschreven de feiten als een noodlottige val op het hoofd met inwendige bloeding tot gevolg toen het slachtoffer in dronken toestand over een hek wilde klimmen. Niet iedereen was het daarmee eens, de geruchten gonsden en verspreidden zich waarop dan toch een onderzoek gestart werd en enkele mensen verhoord werden, zonder resultaat.

Tien jaar na de feiten konden enkele werklui uit een caféruzie opmaken dat enkele collega’s tewerkgesteld in de koolmijnen in Limburg met de moord te maken hadden waarop weer een onderzoek werd gestart. Het parket liet het lijk opgraven naar aanleiding van deze geruchten, maar noch het graf, noch het lijk van René De Baene, werd  niet meer gevonden. De zaak werd geklasseerd.

De moord op de baron, de spoorloze verdwijning van Camiel Dierckx, de fatale val van René De Baene: een eerste balans van de mysterieuze ‘Moorden van Beernem’.

Hector De Zutter was van ‘t één en ‘t ander van de verdwijning van de jachtwachter Camiel Dierickx op de hoogte en was niet bang om toespelingen te maken aan het adres van enkele dorpsgenoten als hij een pintje teveel had gedronken.

De kermis van de "Oude Statie" op 7 november 1926 was weer een voltreffer. Na een behoorlijk aantal pintjes zocht Hector De Zutter herrie met veldwachter Hector Hoste en met zijn vriend, herbergier en boomkweker Etienne Schepers over de verdwijning van "Camiel Dierickx".

Voor Hector De Zutter was het overduidelijk wie de moordenaar was en hij was niet bang om zijn verdenkingen luidop te uiten. Niets vermoedend ging hij op die manier zijn doodvonnis tegemoet.

Hector De Zutter kwam niet thuis na het drinkgelag tijdens de kermis en ook de volgende dagen was er geen spoor van hem te bekennen. Zijn doodongeruste familie ging overal informeren, de omgeving en de bossen werden uitgekamd maar alle speurtochten liepen telkens op een dood spoor.

Zijn zus Julienne startte vastberaden maar wanhopig een zoektocht vanaf 8 november, speurhonden werden ingeschakeld maar Hector De Zutter werd niet gevonden.

De mysterieuze verdwijning van ‘Hector De Zutter" was voorpaginanieuws in alle kranten.

In november 1926 stond Beernem op zijn kop. De moord op Baron Henri d’Udekem in 1915, de verdwijning van Camiel Dierickx ook elf jaar voordien, het verdacht overlijden van René De Baene in 1921 zes jaar later en nu de verdwijning van Hector De Zutter op 7 november 1926 veroorzaakten een immense ontsteltenis, verbijstering en opschudding in Beernem en omstreken.

Iedereen verdacht wel iemand. Iedereen had wel iets gezien of gehoord. De argwaan tussen de families van de verdachten en de families van de slachtoffers werd steeds groter.

We hebben drie verdwijningen in Beernem, twee worden onder de mat geveegd en één slachtoffer werd niet gevonden.

Iemand had geschreeuw gehoord die nacht op 7 november 1926 in het huis van Etienne Schepers en Ernest Van Poucke had een lijk zien steken op de mestkar van Etienne Schepers, die naar de vaart werd gebracht. Iemand had Etienne Schepers een zwaar pak zien gooien in de vaart. Bovendien was de broek van veldwachter Hector Hoste gescheurd.

Men stond voor angstwekkende en verontrustende raadsels en het over en weer geroddel en de verdachtmakingen maakten alles maar erger, voor de verdachten en voor de slachtoffers.

Op 30 november 1926, dus bijna een maand later werd het lichaam van Hector De Zutter aan de Moerbrug uit de Brugse vaart in Oostkamp, opgevist.

De hoofdwonden en de stalmest aan de kleren van het lijk leken verdacht maar er werd weinig of geen onderzoek gedaan. Het Brugse parket verklaarde dat Hector De Zutter "zelfmoord" had gepleegd omdat hij die kermisnacht  gesuggereerd had dat hij zich zou ‘versmoren’ (=verdrinken) omdat zijn lief het had uitgemaakt.  

Ernest Van Poucke, de jongeman die op 28 november de mestkar van bij Etienne Schepers tot aan de vaart had zien rijden, kwam op 9 mei 1927, dus vijf maanden later, onder verdachte omstandigheden om het leven. Op weg naar huis van de Brugse Meifoor sukkelde hij in het kanaal en verdronk.

Opnieuw kwam een malenstroom van verdenkingen op gang. Enkele mensen hadden hulpkreten gehoord die nacht en hadden één persoon in volle vaart zien wegrennen. Een plausibele motivering voor de dood van Ernest Van Poucke werd nooit gevonden.

Moord of verdwijning vijf was een feit in Beernem en er was geen enkele moordenaar, wat heel veel angst, wrevel, afkeer, wantrouwen en ruzie opwekte in Beernem.

De nabestaanden van een overledene die vermoord wordt vinden pas troost in het feit dat de moordenaar gestraft wordt. De families van de mogelijke daders leefden ook in angstwekkende spanning.

Moord of verdwijning vijf was een feit en er was geen enkele moordenaar, wat heel veel wrevel, afkeer, wantrouwen en ruzie opwekte in Beernem. De baron, de jachtwachter, drie  mogelijke getuigen verdwenen van het Beernems toneel.

De mysterieuze verdwijning van ‘Hector De Zutter" en de vondst van zijn lijk enkele weken later was voorpaginanieuws in alle kranten.

Nu komt Maldegem in beeld met Victor De Lille van "t Getrouwe Maldeghem".

Hij begon zijn steunfonds voor moeder De Zutter, richtte een bedevaart op naar de Sint-Antonius (patroonheilige van gevonden voorwerpen), parochiekerk te Balgerhoeke in en eiste een groot gerechtelijk onderzoek. Daarmee trapte hij op vele tenen van de plaatselijke aristocratie.

Ridderburgemeester en kasteelheer Etienne de Vrière stond afkerig tegenover de interventie van journalist-advocaat-uitgever Victor De Lille.

Etienne de Vrière, de vermoedelijke bastaardzoon van Leopold II, wou ten allen koste de bemoeienissen van Victor De Lille verhinderen.

De invloed van Etienne de Vrière op het katholieke West-Vlaanderen was enorm.

De echtgenoot van zijn dochter was voorzitter van het Brugse gerecht, dus Victor De Lille werd behoorlijk gedwarsboomd maar die tegenwerking moedigde hem nog meer aan in zijn verbeten strijd. Als echte Maldegemnaar gaf Victor De Lille niet op!

Dank zij de onvermoeibare, onverzettelijke, wilskrachtige  Victor De Lille, zijn nauwkeurig speurwerk, zijn blijvende interventie, zijn onvoorwaardelijke steun en zijn volhardende ijver, werden veldwachter Hector Hoste, mogelijk de onwettige en enige zoon van Ridderburgemeester Graaf Etienne de Vrière en de vriend van Hoste, Etienne Schepers, herbergier en boomkweker tot twintig jaar gevangenisstraf veroordeeld voor de moord op Hector De Zutter. Zonder Victor De Lille was ook deze moord onder de mat geveegd.

Gerechtigheid was geschied. Een mens was vermoord en de moordenaars werden veroordeeld. De familie van de slachtoffers kon eindelijk rouwen en definitief afscheid nemen van hun geliefden.

Hector Hoste en Etienne Schepers waren beiden getrouwd met een zus van Oscar Devos, een derde verdachte, maar schoonbroer Oscar Devos werd onschuldig verklaard.

Hiermee waren echter niet alle moordenaars, betichten of daders gevat.

Wie de Baron had vermoord, hoe jachtwachter Camiel Dierickx van de aardbodem verdween blijft voor altijd een raadsel.

De precieze omstandigheden van het overlijden van René De Baene en Ernest Van Poucke werden nooit  ten gronde uitgediept, zodat de ‘Moorden van Beernem’ een bron blijven van speculatie en onopgeloste zaken.

================================================================.

Alfons Ryserhove was aanvankelijk onderwijzer, nadien diocesaan inspecteur Lager Onderwijs en genoot vooral bekendheid als heemkundige.

Vooral om zijn verhalenreeks over de ‘Moorden van Beernem’ kreeg hij veel aandacht, over wat zich daar te Beernem afspeelde tussen en tijdens de beide wereldoorlogen. Hij reisde Vlaanderen af om zijn verhaal aan de man te brengen in een tijd waar het niet gemakkelijk was om aan informatie te komen.

Vele van dichtbij betrokken mensen durfden - jaren na de feiten - nog niet te spreken over de gebeurtenissen omwille van een of andere (familie)verband. Met een situatiekaart aan de muur kon hij de luisteraars laten inleven in het verleden en hen uren boeiende informatie geven over de omstandigheden, het sociaal onrecht uit die tijd, en hoe de verschillende - toen nog niet gescheiden - machten samenwerkten om een en ander in de doofpot te krijgen.

Hij gaf geestdriftig overal drukbezochte voordrachten om zijn boeken te promoten en maakte de ‘Moorden van Beernem’ een actueel en blijvend item. 

Het proces Beernem, De Geheimzinnige Zaken van Beernem, Dossier Beernem, Stamboom van de familie de Vrière, zijn de 4 boekdelen in verband met de ‘moorden van Beernem’, die hij in eigen beheer uitgaf. Hij bracht klaarheid in deze tragische geschiedenis in Beernem.

Zijn dochter Katrien Ryserhove actualiseerde en schematiseerde de drie boeken van haar vader in één boek en schreef op basis van het gerechtelijk dossier een roman over de moord op Hector De Zutter (foto1) gezien vanuit het standpunt van een van zijn zusters, Julienne De Zutter.

De roman komt tot leven in de prachtige film “Zaak: De Zutter”; Kwestigen nacht.

Alle boeken werden gedrukt in ‘Drukkerij Van Hoestenberghe, Boudewijn Lippensstraat, Maldegem.

De foto van Victor De Lille dateert uit 1929 en is genomen in de voortuin van ‘t Kasteeltje in de Noordstraat, Maldegem. 

De oude krantenknipsels komen uit het weekblad “Ons Land “ van 1926 en stellen de hoeve van de familie De Zutter voor en een knipsel van Beernem met zichten op het dorp.

Het bidprentje van Hector De Zutter werd uitgegeven ter gelegenheid van de bedevaart (1927) naar de Sint-Antonius parochiekerk in Balgerhoeke. Sint Antonius helpt gelovigen zoeken en vinden en de gelovigen waren op zoek. (uit de privé collectie van De Tuinvogel).

Bijlagen:
Hector De Zutter.jpg (74.3 KB)   
Huis De Zutter.jpg (42.9 KB)   
Vaart Beernem verkleind.jpg (255 KB)   
Victor De Lille - 1929 verkl..tif (729.9 KB)   

Geplukt uit de nieuwsbrief  van de bibliotheek van Maldegem.

Toast literair:

Auteur Katrien Ryserhove in gesprek met Jooris Van Hulle over Zaak De Zutter en De Moorden van Beernem -

zondag 24 januari, 10h

Katrien Ryserhove kreeg de passie voor de beruchte geschiedenis van Beernem met de paplepel mee.

Haar vader, Alfons Ryserhove, deed veertig jaar onderzoek en ontdekte de rode draad tussen de moorden van Beernem.

Zijn verhaal leidde tot de tv-serie ‘De Bossen van Vlaanderen’.

Katrien schreef twee boeken over de kwestie.

Het is nu uitkijken naar de film ‘Zaak: De Zutter’ die in het voorjaar van 2016 zal te zien zijn.

De spannende saga heeft veel te maken met ridderburgemeester Etienne de Vrière, de bastaardzoon van koning Leopold II zo wordt gefluisterd.

En hoewel zijn schuld nooit bewezen is, wordt zijn naam steevast genoemd. Hij had immers een affaire met de vrouw van Baron d’Udekem d’Acoz, dezelfde baron die in 1915 dood in de bossen aangetroffen wordt.

Het officiële begin van deze mysterieuze historie. Er volgen nog meer moorden, steevast getuigen of personen die beweren meer te weten over het drama.

Niemand durft de Vrière hardop te beschuldigen Beernem hult zich in een bang stilzwijgen.

Ook Hector De Zutter wist het één en ander. Tijdens de wijkkermis maakt hij ruzie met de veldwachter en keert hij ’s avonds niet naar huis.

Op 30 november 1926 vist men zijn lichaam uit de Brugse Vaart.

De ‘Zaak De Zutter’ wordt prompt voorpaginanieuws.

Er gebeurt iets unieks in het juridische landschap ….

Verwelkoming met koffie en koek, cava bij een babbel als afronder.

Deelnemersprijs: toegang € 7 (€ 5 met Davidsfonds cultuurkaart of lid van de bibliotheek), ontbijt en cava inbegrepen

Inschrijven: via betaling voor 18 januari 2016 op rekeningnummer BE93 7470 3294 5267 van Davidsfonds Maldegem met vermelding van Toast Literair en het aantal personen

Info: Davidsfonds Maldegem, 050/71 31 13, damasec@telenet.be, Davidsfonds Adegem, 050/71 43 57, piet.blomme@gmail.com Bibliotheek Maldegem, 050/71 55 22, thomas.de.groote@maldegem.be

20-01-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

‘ZAAK: DE ZUTTER’ komt in de bioscoop!

BEERNEM en MALDEGEM komen samen bij voorstelling van de verjaardagskalender en promoten het boek en de langspeelfilm:

‘ZAAK: DE ZUTTER’. Kwestigen nacht’,

van KATRIEN RYSERHOVE.

Victor De Lille (Maldegem, 2 november 1863 - 15 juni 1940) komt nog maar eens ter sprake in een ontroerend en ontzettend schone langspeelfilm die heel Maldegem en omstreken zal ontroeren. Victor De Lille, een van de grootste Maldegemnaars ooit, bracht Maldegem 90 jaar geleden nationaal in beeld door zijn berichtgeving over de moord op ‘Hector De Zutter’, een van de slachtoffers van de  mysterieuze ‘Moorden van Beernem’. Katrien Ryserhove en haar team brengen dat moordverhaal opnieuw [1] tot leven in een film, ‘ZAAK: DE ZUTTER, Kwestigen nacht’ die gelanceerd wordt begin 2016.

Twee grote Vlaamse dorpen, Beernem en Maldegem, op een grote boogscheut van elkaar vandaan zijn reeds jaren lang onomstotelijk met elkaar verbonden. De ‘Moorden van Beernem’ roepen automatisch beelden op van een beroemde Maldegemnaar in hart en nieren, duizendpoot Victor De Lille die zich hardnekkig vastbeet in een van de onopgeloste moorden van Beernem, namelijk de moord op boerenzoon Hector De Zutter. Victor zou koste wat het koste de zogezegde zelfmoord ontwarren, de moordenaar ontmaskeren en uiteindelijk slaagde hij in zijn opzet.

 Alfons RYSERHOVE en zijn dochter Katrien maakten er hun levenswerk om  alle informatie te bundelen en te verspreiden via infoavonden en publicaties. De laatste uitgave van Katrien RYSERHOVE ‘Zaak: De Zutter, Kwestigen nacht’, is een geromantiseerd verhaal van de wanhopige zoektocht van een van de zussen van Hector De Zutter,  Julienne De Zutter die uitmondde in een prachtige Vlaamse langspeelfilm, met dezelfde titel ‘Zaak: De Zutter, Kwestigen nacht’. De authentieke locaties in Maldegem, Beernem, Aalter (Kasteel van Poeke), Vyvekapelle (kerk, schoolgebouw), Brugge (Burg, gerechtsgebouw buitenaanzicht), Oudenaarde (gerechtsgebouw voor de binnenopnamen), Lissewege (de straatjes), Oostveld, Sint-Joris, Ruiselede (kerkhof), Luchteren, de ‘vaart’ en de Aalterse bossen.

Op 7 november 2015 was het precies 89 jaar geleden dat een van de slachtoffers van de moordenaars in Beernem, Hector De Zutter,  spoorloos verdween na een nachtje stappen.

Deze gedenkwaardige datum werd aangegrepen om de verjaardagskalender voor te stellen in de parochiezaal Reigerlo, Kerkhofdreef 1, op een boogscheut van het station van Beernem. Heel veel acteurs,  figuranten (meer dan 200 vrijwilligers), medewerkers (o.a. naaisters), sponsors   en sympathisanten van de film ‘Zaak: De Zutter’ kwamen er samen als één grote familie om die memorabele avond en datum te herdenken, de voorstelling van de ‘verjaardagskalender’ te beleven en om te genieten van een fragmentje uit de film. Deze officieuze [2] trailer van de nieuwe film ‘Zaak: De Zutter, Kwestigen nacht’ was bedoeld als voorproefje voor alle medewerkers en iedereen beleefde enkele boeiende  momenten bij het zien van de man op de vlucht in de bossen, Hector De Zutter aan het babbelen met een meisje in een café, de treinwachter aan het Maldegems stoomcentrum, Victor De Lille (Bob De Moor) die alle debatten nauwgezet volgde en de knappe en levendige zus van Hector ‘Julienne De Zutter’  (gespeeld door Katrijn Govaert) die wanhopig overal informeerde naar haar broer en verontwaardigd met slaande deuren de kerk verlaat ……. Ademloze beelden die vragen om meer.

Het spreekt vanzelf dat het prijskaartje van de langspeelfilm angstwekkend steeg naar gelang de film evolueerde en dat elke bijdrage, elke gelegenheid om de kas te spijzen enthousiast en dankbaar werd onthaald.

Zes vrouwelijke actrices die de rollen van de zussen en de moeder van Hector De Zutter vertolkten, gingen op een ingetogen manier uit de kleren voor een kalender om de film te promoten en te helpen financieren. Kapsters en maquilleuses hadden hun beste beentje voorgezet  om het voorkomen en het uiterlijk van de dames te optimaliseren om een nauwkeurig beeld te geven van hoe de dames in 1926 er uit zagen, met decor elementen en attributen uit die tijd.

De heer en mevrouw J. Van Hoestenberghe, Drukkerij Maldegem drukten  die prachtige kalender en waren tevens sponsors van het filmproject. Fotograaf Jan Vermersch uit Knesselare had het opzet van de verjaardagskalender goed begrepen en zorgde voor een frêle, ingetogen sensuele weergave van de zes mooie dames.

De[3]  locatie, het verloop van de voorstelling, de verkoop van de kalenders vormden een harmonieus geheel rond het universeel en ontroerend thema van de film: een onschuldig mens wordt vermoord en de moordenaar kan er niet ongestraft aan ontkomen. De familie vindt pas rust als de dader zijn straf ondergaat.

De langspeelfilm ‘Zaak: De Zutter, Kwestigen nacht’ wordt gedragen door een tiental professionele acteurs en een groot aantal edel- en gewone figuranten waaronder enkele Maldegemnaars. Deze film wordt een Vlaams kaskraker, zal nationaal en misschien wel internationaal gesmaakt worden.

Alle informatie betreffende de ‘Moorden van Beernem’ en de ‘Zaak: De Zutter’ kan je vinden op de websites www.zaakdezutter.be en op www.hetmoment.ryserhove.be.

Tekst en foto’s: Marianne Posman.

Bijlagen:
DSC05172.JPG (1.9 MB)   
DSC05174.JPG (1.8 MB)   
DSC05179.JPG (1.4 MB)   
DSC05184.JPG (1.4 MB)   
DSC05195.JPG (1.4 MB)   
DSC05199.JPG (1.5 MB)   
DSC05205.JPG (1.4 MB)   

Zaak: De Zutter komt in bioscoop!

VICTOR DE LILLE en MALDEGEM komen terug in beeld bij de verfilming van het boek: ‘ZAAK: DE ZUTTER’. Kwestigen nacht, van KATRIEN RYSERHOVE.

Victor De Lille (Maldegem, 2 november 1863 - 15 juni 1940) krabbelt nog maar eens recht in een bevlogen film die heel Maldegem en omstreken zal boeien en beroeren.

Victor De Lille een van de grootste Maldegemnaars ooit, bracht Maldegem negentig [1] jaar geleden nationaal in beeld door zijn verslaggeving over de moord op ‘Hector De Zutter’, het vierde slachtoffer uit de ‘Moorden van Beernem’.

Katrien Ryserhove en haar team brengen dat moordverhaal tot leven in een film, die gelanceerd wordt begin 2016.

Maldegem komt in de zaak voor - door de niet aflatende inzet van Victor De Lille (foto 1), o.a. journalist en uitgever ‘’t Getrouwe Maldeghem’, die tegen alle gezond verstand in zeer koppig bleef vechten tegen de adellijke macht [2] van ridder de Vrière, burgemeester van Beernem en plaatselijk potentaat met invloed tot in de Brugse rechtbank.  Er was ook sprake dat de Vrière een onwettige zoon van Leopold II was.

Victor De Lille had een diploma rechten behaald tijdens zijn ballingschap in Zwitserland tijdens de Eerste Wereldoorlog en hij wou de moord op Hector De Zutter hoe dan ook oplossen. De[5] [S6]  rechtszaak werd geboycot in Brugge en kwam via de rechtbank van Gent uiteindelijk voor het assisenhof in Antwerpen.

De Lilles echtgenote Octavie De Zutter (17 12 1867 – 15 03 1940) was geen familie van Hector De Zutter, maar onbewust heeft die familienaam wel meegespeeld zodat zij tenvolle haar echtgenoot ruggensteunde. Victor De Lille zei tegen de moeder van Hector De Zutter dat zij nooit een koe zou moeten verkopen voor procedurekosten. Hij zou haar helpen.

Wat hij ook deed o.a. door het inzamelen van fondsen via ‘’t Getrouwe Maldeghem’. De mensen konden geld storten en tegen betaling hun kernachtige visie geven op de zaak of hun licht laten schijnen door weetjes anoniem te laten publiceren. Het legde Victor De Lille geen windeieren. De oplage van zijn krant explodeerde en werd verkocht tot diep in West-Vlaanderen. Alle activiteiten en inspanningen i.v.m. de ‘Moorden van Beernem’, leverden hem ook een zetel op in het parlement bij de volgende verkiezingen.

Tamboer, Lionel Bauwens, sprong eveneens op de kar en gaf als marktzanger zijn visie op de zaak.[7]  Hij zong samen met zijn dochter Marie Tamboer zelfgemaakte liedjesteksten onder meer over de ‘geheimzinnige zaken van Beernem’ en de nieuwste verwikkelingen daaromtrent. Na elk lied werden door hen losse blaadjes met de liedjesteksten (ook vliegende blaadjes genoemd) verkocht die zij zelf lieten drukken en meenamen naar de markten, wat zeer lucratief was. Op die manier konden de mensen de liedjes vlot meezingen Er bestonden maar een tiental terugkerende deunen, waar telkens een andere tekst op geschreven werd.

‘Zaak: De Zutter’ is de verfilming van het boek ‘Zaak: De Zutter’. Kwestigen nacht, van Katrien Ryserhove.

Katrien Ryserhove is een sprankelende en zeer informatieve spraakwaterval. Zij is de dochter van Alfons Ryserhove, onderwijzer en inspecteur katholiek onderwijs, die tientallen jaren Vlaanderen doorkruiste met druk bijgewoonde spreekbeurten over de ‘Moorden van Beernem’. Alfons Ryserhove schreef er drie boeken over en een boek met de stamboom van de familie de Vrière.[8]  Katrien actualiseerde en schematiseerde de drie boeken van haar vader in één boek [9] en schreef op basis van het gerechtelijk dossier een roman over de moord op Hector De Zutter gezien vanuit het standpunt van zijn zuster Julienne De Zutter.

Het is naar dit boek dat de film ‘Zaak: De Zutter’ gemaakt werd. Dit boek kwam tot stand nadat Katrien als enige het lijvige gerechtelijk dossier over de moord op Hector De Zutter mocht[10]  inkijken met toelating van de nazaten van de familie De Zutter. Iets wat haar vader nooit had kunnen realiseren, ondanks al zijn inspanningen.

In de nacht van 7 op 8 november 1926 verdween Hector De Zutter. Hij werd later teruggevonden in de Brugse Vaart. Zijn dood is het vertrekpunt van de film.

Ook in Maldegem werden opnames gemaakt, meer bepaald aan ‘t Kasteeltje van Victor De Lille in de Noordstraat. Het is o.a. [11] dank zij Victor De Lille dat er nog steeds gesproken en geschreven wordt over de ‘Moorden van Beernem’. Door zijn publicaties in ‘'t Getrouwe Maldeghem’ werd de zaak levendig gehouden. ‘t Kasteeltje is dus een belangrijke locatie in het verhaal.

De wandeling op zaterdag 24 oktober 2015 langs de Maldegemse filmlocaties uit de film ‘Zaak: De Zutter’ was een groot succes. Het zachte herfstweer was mooi meegenomen.

De samenwerking tussen Katrien Ryserhove en haar team, de Standaard Boekhandel Maldegem en de ‘Vrienden van ‘t Kasteeltje’ maakten de wandeling tot een boeiende ontdekkingstocht langsheen de locaties. (foto 2)

Tussen 13.00 - 14.30 gaf auteur en scenariste Katrien Ryserhove doorlopend een korte uitleg over het verhaal ‘Zaak: De Zutter’ in de Standaard Boekhandel, Maldegem. De geïnteresseerden werden verwelkomd door twee vriendelijke medewerksters van Katrien, Anne en Carine in een stijlvolle zwartrode outfit met zwartrode logo: Julienne De Zutter en de fiets. Alle deelnemers kregen een routebeschrijving van de wandeling. Katrien Ryserhove presenteerde er tevens haar twee boeken, mooie uitgaven gerealiseerd door Drukkerij Vanhoestenberghe, Maldegem.

Na een hapje en een drankje ging het richting klooster Zusters Maricolen, waar weer een vriendelijk medewerker, Geert, aan de hand van foto’s van de draaidagen een beeld van de opnames schetste.  Uitzonderlijk konden de mensen een kijkje nemen in de geklasseerde ‘spreekplaats’ (of ‘parloir’) en de gang van dat klooster. Geert, één van de filmacteurs en medewerkers, gaf uitgebreid en onvermoeibaar uitleg bij de filmlocatie, de “spreekplaats” van het klooster van de Zusters Maricolen. Mooie ingekaderde foto’s geplukt uit de huidige film gaven een beeld van wat de mensen kunnen verwachten bij de making-of van de film.

De ingetogen ‘spreekplaats’ waar vroeger de familieleden van de kloosterlingen en menig sollicitant voor een schoolbetrekking ontvangen werden, ademt verleden en afstandelijkheid uit, een ouderwetse maar nog goed onderhouden glanzende vloer, bedekt met rustige tapijten, mooie authentieke meubels in het midden en opzij fraaie glanzende vitrinekastjes.

Deze ‘spreekplaats’ van de Zusters Maricolen is in de film de plek waar zogezegd Theo Hoste, een van de betichten, woonde.

Na het klooster togen alle deelnemers van het evenement naar het voormalig maar goed geconserveerde ‘Station van Maldegem’ en naar het ‘Stoomcentrum’ waar weer een filmmedewerker, Eric, (foto 3) op een schitterende manier uitleg gaf aan het steeds groter wordende aantal belangstellenden. In de film werd een oude authentieke trein in beeld gebracht met de treinwachter Eric.

Van daar ging het naar ‘‘t Kasteeltje van Victor De Lille’, het paradepaardje van de dag. Een paar mensen kwamen speciaal om dit gebouw ook eens van binnen te bekijken. Eugeen De Lille, de achterkleinzoon van Victor De Lille en de ‘Vrienden van ‘t Kasteeltje’ gaven vriendelijk en bereidwillig de nodige uitleg. (foto 4) Eugeen wees er op dat honderd jaar geleden de kleine pittoreske en authentieke ruimten werden verwarmd met kachels en de stopcontacten in zwart bakeliet waren. Acteur Bob De Moor alias Victor De Lille kon bewonderd worden in het échte Kasteeltje van Victor De Lille!

Tot slot verzamelden alle wandelaars en geïnteresseerden samen in het atheneum voor de tentoonstelling over het leven en werk van Victor De Lille en over de ‘Moorden van Beernem’.

Om 16.45 startte Katrien Ryserhove de voordracht over de ‘making-of’ van de film ‘Zaak: De Zutter’ aan de hand van een PowerPointpresentatie. (foto 5).

Katrien Ryserhove beklemtoonde dat zij enorm veel enthousiaste vrijwilligers kon boeien, dat de opnameploeg heel vroeg begon, soms in de ijzige kou en heel laat doorwerkte ’s avonds en dat er na de opnamen goed gegeten werd, dank zij de vrijwilligers.

De première van de film was oorspronkelijk gepland op 7 november 2015, verwijzend naar Hector De Zutter die verdween in de nacht van 7 op 8 november in 1926, maar wordt uitgesteld tot het voorjaar 2016.

De verdwijning op 7 november komt wel aan bod want op 7 november 2015 is er de voorstelling van de verjaardagskalender ‘naakt anno 1926’ in de filmstudio Reigerlo, Kerkhofdreef 1 in Beernem. Zes actrices gingen (gedeeltelijk) uit de kleren om de film te sponsoren door de verkoop van een kalender. Wie wil kan die dag de kalender (27 x 37 cm) kopen aan 10 euro! Nadien is het 12 euro.

De film wordt gedragen door een tiental professionele acteurs. Een groot aantal edel- en gewone figuranten waaronder enkele Maldegemnaars, schragen en versterken de dramatiek.

Alle informatie betreffende de ‘Moorden van Beernem’ en de ‘Zaak: De Zutter’ kan je vinden op de websites www.zaakdezutter.be en op www.hetmoment.ryserhove.be.

De foto van Victor De Lille dateert uit 1929 en is genomen in de voortuin van ‘t Kasteeltje in de Noordstraat, Maldegem. De fotograaf was een bevriend journalist die vol lof was voor de moed, lef en ijver van Victor De Lille om de ‘Zaak: De Zutter’ tot ontknoping te brengen. (Eugeen De Lille – orian@telenet.be)

De film getuigt van artistiek acteertalent in Vlaanderen en zal heel veel liefhebbers trekken. Het is een prachtig stukje poëzie en drama in Vlaanderen.

Met dank aan Eugeen De Lille – orian@telenet.be, Tekst Marianne Posman en de Tuinvogel, Foto’s Willy Planckaert)

Bijlagen:
0. Victor De Lille - 1929.tif (2.3 MB)   
Ericstoomcentrum.jpg (264 KB)   
Eugeen'tKasteelke.jpg (314.5 KB)   
Eugeen, Viktor en Julienne.jpg (79.8 KB)   
Katrien.jpg (43.8 KB)   
Standaard24okt15DSC0043.jpg (300.9 KB)   
Volatheneum24okt15.jpg (237.7 KB)   
z de z.jpg (152.2 KB)   

WE ZIJN VERHUISD!

Het is beslist!

Een sluimerend verlangen om onze oude dag door te brengen aan de Noordzee is werkelijkheid!

Een andere horizon, een ander centrum om te verkennen, te beschrijven en te bespreken.

We verkennen de omgeving met de tram!

De kusttram brengt ons naar alle badsteden!

WE HEBBEN HET GEDAAN!

We zeggen geen vaarwel aan Maldegem, we nemen een beetje inboedel mee…

Niet alles weliswaar…

Oude mensen zien hun bezittingen, hun ruimte verminderen, telkens weer!

Knokke-Heist is geen onbekend terrein.

Jarenlang brachten wij er al onze vakanties door! In de zon op het strand, tijdens activiteiten op de vele pleinen en pleintjes, tijdens het shoppen in de talrijke levendige winkelstraten!

13-01-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

MARIANNE POSMAN brengt verslag uit over

verenigingstalent in Maldegem.

Tragikomedie met NORBERT DE COSTER tijdens het kerstfeest 2015 van ‘De Vrouwen Met Vaart’, de KVLV.

Tijdens het stemmige kerstfeest van de KVLV op 20 december  2015 was de tragikomedie KAMER 517, geschreven door Etienne Notteboom en gespeeld door de bekende acteur NORBERT DE COSTER uit Sint-Laureins een schot in de roos voor de 67 aanwezige  leden.

Robert Ghijsbrecht het hoofpersonnage van deze eenakter was een nuchter werkmens die altijd tevreden door het leven ging. Sinds het overlijden van zijn echtgenote Juliette op 28 maart  liep hij er verweesd en verloren bij. Na een hartaanval belandt hij in het  A.Z. in Brugge. In zijn kamer nummer 517, op 85 stappen van de trap en de lift, vertelt hij met een immens gevoel van relativering over zijn ervaringen met de veel te grote kliniek, met de veel te slimme artsen en met  de talrijke hulpverleners die hem te pas en te onpas uit zijn moeilijke slaap halen. Hij praat over zijn vrienden van café ‘De Kroon’ die hij mist en over zijn overleden partner Juliette  van wie de foto met sterfdatum ‘28 maart’ op zijn nachttafeltje staat. De veertig minuten feilloze humor, gespeeld in zes korte scenes brachten hier en daar toch wel een schater- of een glimlach in de muisstille zaal van restaurant Sint-Marie. Het verhaal was hilarisch maar ook weemoedig want velen bevonden zich ooit in dezelfde situatie.

De dag was gestart met een eucharistieviering in de kerk, een wandelingetje naar het restaurant en een leuke receptie in een sfeervolle zaal. De tafelschikking werd ludiek aangebracht en iedereen had een tafelgezel die vrolijk onderhouden werd met verhaaltjes over kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden.

Het wachtbordje met soepje en proevertjes en het voorgerecht met  zalm in een scherpe wasabisaus met witloof smaakten voortreffelijk. De ‘Vrouwen met Vaart’ Maldegem lieten zich het heerlijk menu smaken. Kalkoenfilet, zo zacht als boter wat zeer in de smaak viel, kroketjes, het peertje in de wijn en de granaatappel vervolmaakten het hoofdgerecht.

Het toetje en de heerlijke koffie gaven de gelegenheid om nog eens gezellig na te praten, over het dinertje en over de eenakter van NORBERT DE COSTER, het was even vertoeven in een hilarisch en nostalgisch herkenbaar gegeven: de ziekenhuiskamer. Het feest en het optreden waren een fantastisch aperitief voor de komende feestdagen.

Tot slot werden de talrijke tachtigjarigen in de bloemetjes gezet en kon iedereen het programma 2016 doorbladeren: jaaropener, yoga, lentebijeenkomst, creatief met bloemen rond Pasen en Allerheiligen, de kooklessen en de voordrachten ‘Goed gezien’ en ’’Zorg voor adempauze’, titels die voor zichzelf spreken. Een brede waaier van activiteiten voor alle vrouwen, met of zonder partner, al dan niet met de kleinkinderen en de ‘oma’s en kidsdag’, een uitstap voor de oma’s en hun kleine grut. In april volgt het groepsbezoek aan de Gentse Floraliën, een bedevaart, vanaf mei 2016 grijpen de  wekelijkse fietstochten plaats, in juni ‘de ‘Paster Sies Wandeling’ in Watervliet, in augustus een daguitstap, in september, creatief knutselen: een bijenhotel maken met de kinderen of kleinkinderen in Moerhuize.

Kortom de Vrouwen met Vaart trokken vergenoegd naar huis, met een jaarprogramma op zak en met het vooruitzicht van veel feestgedruis tot eind januari 2016.

Link naar de foto’s:

https://picasaweb.google.com/lh/sredir?uname=115021349650121482292&target=ALBUM&id=6234509924574823297&authkey=Gv1sRgCJTwyueRm6XGQw&feat

02-01-2014 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

MARIANNE POSMAN brengt verslag uit over talent in Groot-Maldegem.

Talent in het centrum van Groot-Maldegem was alomtegenwoordig in de jaren 40/50/60.

Herinneringen van Nico Vercruysse. (Centrum Deel I).

Familieschets.

Nico Vercruysse geboren in 1937, was de zoon van Medard Vercruysse en Alice De Lille en woonde tijdens zijn jeugdjaren in de winkel naast Metalunion op de Marktplaats nr. 21. Metalunion was in 1853 eigendom van de familie Tytgadt Emiel en had daarna ontelbare bestemmingen waarvan de laatste Metalunion, Zelfbediening De Smul, Blomme en nu Spar De Linde. Nico werd soms Nico De Lille genoemd, naar de familienaam van zijn moeder.

Op de foto van links naar rechts: Marleen Vercruysse (1947) op de arm van grote zus Diane Vercruysse, Suzanne Vercruysse, Denise Vercruysse, Medard Vercruysse en echtgenote Alice De Lille en vooraan de enige zoon Nico Vercruysse, voor hun zaak op de Marktplaats, 21. Opzij staat oma, Helena Van Houcke, de moeder van Alice De Lille, voor het kantoor van Metalunion.

Nico’s vader Medard Vercruysse trok ten oorlog als 20-jarige brancardier tijdens W.O. I samen met dokter René Timmerman (1892), die getrouwd was met Irena Potvliege, uit de Nieuwstraat, 7.

Medard Vercruysse (23 10 1894) was de jongste van een groot gezin met o.a. Gustaaf, Camiel, Theofiel, Harry en Barbara, Florence, Marie en Angelique. Het gezin Vercruysse was afkomstig uit de Moerhuizestraat.

Florence Vercruysse is 102 jaar geworden. Theofiel Vercruysse, getrouwd met Emma Willems was “pijke” (of suisse met de hellebaard) in de kerk voor W.O. II, een soort voorganger van kerkbaljuw Pierre Borgonjon uit de Noordstraat. De zoon van Theofiel, Prudent Vercruysse (1908), vlasbewerker, was getrouwd met Alice Danneels (1907) van ’t Bazarke in de Noordstraat 12 / 26 en zij hadden drie kinderen Mariëtte (1933), Anny (1936) en Eric (1945). Harry Vercruysse (1898) was spoorwegarbeider en woonde in de Waleweg in Adegem. De twee zussen Marie en Angélique woonden samen in de Gentsesteenweg. Gustaaf Vercruysse woonde in het korte eindje van de Brielstraat rechtover het huis van de H. Familie. Omer Vercruysse getrouwd met Hedwige De Coninck was de zoon van Gustaaf dus de neef van Nico. De vader van Hedwige was de eerste uitbater van de Schouwburg, zij speelde piano achter het doek van de cinemazaal op de eerste verdieping. De tantes van Hedwige en Myrna De Coninck woonden rechtover de Velodroom in de “Duizend Schorten” in de Mevr. Courtmanslaan 94 A. Myrna ging helpen in de winkel en nam later de zaak over en verkocht er jarenlang stevig huishoudlinnen.

Alice De Lille was afkomstig van “Den Akker”, een heerlijke volkse buurt dichtbij het centrum. Haar vader was “latte pletter” (lattenkliever). Latten zijn stroken schors om plafonds af te dekken tussen de balken. Alice had drie broers, Louis, Nico en Cornelis De Lille. Louis De Lille verkocht jukeboxen in de talrijke cafés die Vlaanderen rijk was. Nico De Lille huurde een kaaswinkel naast Metalunion. Nelis De Lille, getrouwd met Alice Roels was ijsventer voor W.O. II. Hij verkocht zijn ijsronde aan Yvonne en werd de uitbater van ’t WIT PAARD, een gekend café met groot terras in de zomer, in de Markstraat, 38. Dat café werd later ook uitgebaat door Gilbert Verstuyf. Gilbert had twee beeldschone dochters Myriam en Rina. ’t Wit Paard werd nog later overgenomen door Louis De Clerck en Laura Ardeel, de ouders en grootouders van de uitbaters van het huidige Dolce Vita.

Nico Vercruysse was de vierde van de vijf kinderen van Medard en Alice Vercruysse - De Lille, die aanvankelijk in de Gentsesteenweg nr. 36 woonden. Tijdens de oorlog verhuisde het gezin naar de Marktplaats, naast Metalunion. Ze namen de melk- en kaaswinkel van nonkel Nico De Lille over, die naar Zwevegem verhuisde en later naar Pecq aan de Schelde, in de provincie Henegouwen. Nico Vercruysse mocht tijdens de vakantie vaak gaan logeren bij zijn oom. 

Alice en Medard Vercruysse – De Lille hadden vijf kinderen. Diane, Suzanne, Denise, Nico en Marleen. Diane Vercruysse - Devleesschouwer (1924) was de echtgenote van pasteibakker Lubin Blomme (1922) in de Koningin Astridlaan aan het spoorwegviaduct. Lubin en Diane deden de markten maar verkochten ook thuis boterkoeken, taart en allerhande heerlijke lekkernijen. Suzanne leerde een Engelsman kennen en trok naar Engeland na de oorlog om er te trouwen. Haar echtgenoot is pas overleden, 93 jaar oud. Denise (…) was getrouwd met een legerofficier in Mortsel en Marleen (1946), de jongste is uitgeweken naar Eksaarde en woont afwisselend in Frankrijk en in Spanje.

Nico’s vader was schrijnwerker-timmerman. Alice De Lille verkocht boter en melk in haar winkel naast Metalunion op de Markt. De tuinen van sommige huizen van de Markstraat lopen door tot in het Boudewijn Lippensstraatje maar de strook huizen waar nu BNP Paribas Fortis, de Bonne Shoe en Spar De Linde gevestigd zijn aan de bushalte op de Markt hadden/hebben geen tuin.
Op de muur die de strook huizen afbakent hangen nu nog metalen ringen, waarschijnlijk was aan de huidige bushalte, een aanlegplaats voor koetsen en voertuigen en werden de paarden er vastgemaakt aan de muur en verzorgd door een hoefsmid tijdens de tussenstop. Er was vroeger een inrijpoort aan die kant van de markt.

Nico was nog vrij jong tijdens Wereldoorlog II maar hij woonde op de markt waar de Duitsers een groengele barak geplaatst hadden als commando post met kantoren tussen het Klooster van de Zusters Maricolen en de brandweerloods. De Duitsers kwamen bij hen in de winkel boter en melk halen. Ze moesten tenslotte ook eten en drinken en zij hadden er zeer waarschijnlijk niet om gevraagd om in Maldegem terecht te komen. Zij waren misschien ook liever thuis gebleven bij hun gezin maar Hitler had er anders over beslist, met alle nare gevolgen voor allen. Nico herinnert zich de Duitse bezetting nog goed.

Vanuit zijn slaapkamerraam keek Nico uit op de Markt met de grote Linden, gekapt in 1962, de Boterhalle (1940 – 1984) waar boter en biggen verkocht werden en die later dienst deed als opslagplaats van het blusmateriaal voor de Brandweerkazerne  en het Standbeeld van de Gesneuvelden.
Nico mocht op de markt, op de straat of rond de kerk spelen. De woning van de familie Vercruysse had immers geen tuin en na schooltijd en tijdens de vakanties trok hij op verkenning in het centrum met zijn schoolvriendjes: Jacky De Coussemaker van het café De Norton, Jacky de zoon van slager Omer Van den Abeele, de zoon van Ernest Danneels (1905) uit de Markstraat, Hubert Cochuyt de zoon van loodgieter Guillaume Cochuyt (Koekoek) uit de Stationsstraat, Jackie Bonte, zoon van het café van Kaafke Bonte en Bonaventura De Lille (1922) zoon van de bakker uit de Noordstraat o.a. Hij kende ook de zoon van Jozef Vandenbroucke en Alexa Van Hoecke, handelszaak voor drank en schoolbenodigdheden uit de Stationsstraat, 1.

Soms ging Nico bliekjes en markleuzen vangen in de Ede  die pas eind jaren ’60 overwelfd werd, van het centrum naar ’t Veldeke in de Speyestraat. De Ede was maar 30 centimeter diep en je kon er gewoon in stappen. Hij ging vaak aan het station zitten om het laden en lossen van steenkool en andere producten van de treinwagons naar de vrachtwagens gade te slaan.
Er werd ook gespeeld in de Patronage, op de hoek van de Mevrouw Courtmanslaan, rechtover de ingang van het Koninklijk Atheneum. Op dit perceel stond ook het huis van garage R. en R. Elias, Courtmanslaan 7, later de woning van August Standaert en Madeleine Elias. Het was op dat perceel doorlopend over de Kanunnik Andrieslaan dat de patronage stond. Het was een rechthoekig gebouw uit de tijd van pastoor Bouckaert, eind 19de eeuw, waar men kinderen op zondag aangenaam en godvruchtig bezighield en waar toneeltjes werden opgevoerd enz. De patronage wordt vaak vernoemd in 't Getrouwe Maldegem. Het gebouw is afgebroken voor de aanleg van de Kanunnik Andrieslaan, een verbindingsstrook pas ontstaan tijdens de jaren dertig onder het bewind van de Familie De Lille. Van de tuin van de Broeders en de Broederschool, nu speelplaats Zusters Maricolen, kon men naar die patronage.

Toen Nico negen jaar was mocht hij alleen te voet naar ’t Hertenkamp (nu Drongengoed) gaan in Ursel. Hij kan nu nog altijd exact de weg beschrijven die hij toen liep als kind. Hij startte in de Nieuwstraat, liep naar het station, de Stationsstraat, via Eelveldekalseide naar Kleit en verder door een bosrijk gebied. Toen hij eraan kwam was de poort dicht en had hij  bovendien geen geld. Hij keerde langs dezelfde weg terug en hij had geen hert gezien. Hij mocht ook gaan spelen op het veldvliegplein langs de Eelveldekalseide.
Toen hij tien jaar was werd zijn jongste zus Marleen geboren en moest hij heel vaak met het kindje gaan wandelen in de buggy. Hij kon op die manier het centrum verder verkennen en een praatje maken met de mensen onderweg, maar de lange, avontuurlijke ontdekkingsreizen waren afgelopen.

Nico volgde lager onderwijs in de Broederschool, na de tijd dat Broeder Overste trouwde met de dochter van een slager uit de Noordstraat. Hij had les van Broeder Raymond en de meesters De Lobel,  Richard Cromheecke (1910) en Paul Standaert. In zijn vrije tijd was Nico lid van de kajotters o.l.v. E.H. Doom. De kajotters vergaderden in een zaaltje in het café van de Gilde. Later zijn de kajotters verhuisd naar een zaaltje in het Jeugdhuis, naast het grote gebouw, de Brouwerij Van Mullem. Rechtover het Jeugdhuis in nr. 52 woonde onderwijzer Paul Standaert (1905) met zijn moeder Cockuyt Leonie (1874), weduwe van bakker Bonaventura Standaert, die er een snoepwinkeltje had. Vlakbij Huize Van Mullem, (of Apotheek Robert Lippens of het Jeugdhuis) woonde Chistella Verstrynge die snoep en andere kleinigheden verkocht. De kajotters voerden toneelstukjes op en repeteerden tijdens de bijeenkomsten. De jeugd kwam vaak in contact met de onderpastoors die het op zich namen de jeugdige bevolking te begeleiden. E.H. Doom en zijn illustere voorganger E.H. Pieter Geerts (1907) woonden in de huizen rond de kerk tegen de Noordstraat.
Nico was bezeten van muziek. Nico had zelfs een groot dansorgel met muziekplaten en ingebouwd slagwerk, dat hij mocht onder brengen in een van de koetshuizen van René en Elise Van Hyfte – De Brée in de Westeindestraat. Die dansorgels produceerden heerlijke muziek in cafés en danszalen. Nico nam enthousiast deel aan allerlei activiteiten in het centrum, o.a. “De Matrozenbruiloft”.

Feest van de Markstraat, Matrozen bruiloft 1947.

Toen in 1947, de herbergiers Henri De Backer en Elodia Dhondt (nu helft van de Standaard Boekhandel Marktstraat, rechtover Praatcafé De Troebadoer) voorstelden om leven in de brouwerij te brengen in het centrum van ons dorp na de moeilijke oorlogsjaren werd een kleurrijke stoet de “Matrozen bruiloft” in de Markstraat georganiseerd met de jongeren uit de buurt. Nico Vercruysse liep helemaal vooraan met een wit papieren matrozenpakje dat scheurde onderweg. Hij droeg het plakkaat dat het thema van de optocht verduidelijkte. Achter Nico liepen twee knappe jonge mannen met punthoed voor de kleine verklede, feestelijke bruidspaartjes, in matrozenkledij. Die jongemannen, inwoners van het centrum waren Aimé Dheuninck met accordeon uit de Stationsstraat. Aimé Dheuninck was de broer van André Dheuninck. Aimé (01/11/1930 - 28/01/2006) heeft het grootste deel van zijn leven in Nieuwpoort gewoond en ligt daar ook begraven.
De andere jongeman is Carlos De Brée, later zaakvoerder van de gekende handelszaak Parfumerie Penelope, aanvankelijk in de Noordstraat, later en tot op heden in de Markstraat. Het kleine jongentje in het begin van de bruidsstoet zelf was Jackie Van den Abeele, zoon van slager Omer, broertje van Monique, ooit zaakvoerster van de gekende Bloemenzaak Bij Monique in de Mevr. Courtmanslaan. Carlos De Brée was toen een zestienjarige knaap. Hij was de zoon van Robert De Brée (1906) en Rosa Verstuyf (1905) die een kapsalon had in de Noordstraat nr. 2. De stoet van de “Matrozenbruiloft” loopt voorbij de nog steeds succesvolle zaak Penelope en op het einde zie je de terrassen van de cafés op de hoek van de Marktstraat.

Als jonge knaap was Nico verbonden met het centrum van Maldegem en maakte kennis met talrijke inwoners die er een druk maar gezellig handelsleven op na hielden, die meestal thuis woonden en werkten en er elk op hun eigen specifieke manier hun talenten benutten om hun boterham te verdienen, de ene met al wat meer boter dan de ander, de een met wat meer verbeeldingskracht dan de ander.
De ondernemingszin in de talrijke handelszaken in het centrum van Maldegem vroeger en nu is een talent dat groeit en bloeit dank zij de onuitputtelijke en creatieve inzet van de zaakvoerders.
Maldegem was 70 jaar geleden en is nu nog een druk winkelcentrum met spraakmakende en ondernemende mensen die door hun verlangen er bij te horen zich lieten en laten gelden op allerlei terreinen.
Met dank voor de foto’s en de informatie aan de Heren Nico Vercruysse, Carlos De Brée, Piet Lippens, Walter Notteboom, D. Dheuninck en Mevr. F. De Bruyckere, L. Verschorre en Godelieve Van Landegem. (Markstraat deel I, wordt vervolgd). Met dank aan ons regionaal blad “Vrij Maldegem” voor het publiceren van de reportages (Drukkerij-Uitgeverij Van Hoestenberghe N.V. Boudewijn Lippensstraat 11, Maldegem).

 en laten

Bijlagen:
De Matrozenbruiloft.jpg (74.4 KB)   
Tripoteur en Lucske (2).jpg (778.7 KB)   

MARIANNE POSMAN brengt verslag uit over talent in Groot-Maldegem.

Talent in het centrum van Groot-Maldegem was alomtegenwoordig in de jaren 40/50/60.

Herinneringen van Nico Vercruysse (Centrum Deel II).

Het centrum van Maldegem was altijd al een aantrekkelijke plaats om te wonen, te werken, te winkelen, te wandelen of te fietsen.
De Maldegemnaars hadden voldoende organisatietalent om een zaak op te bouwen, uit te breiden en te handhaven.
Zij verdienden hun brood in hun eigen dorp en beschikten over talenten die zij ontwikkelden om een bescheiden of een belangrijke handelszaak op te starten, uit te breiden en door te geven aan het nageslacht.
Ontelbare handelszaken in behoorlijk smalle huizen met of zonder tuin, volgden elkaar op in het centrum en zorgden voor een gezellige drukte en een inkomen voor het gezin.

Herinneringen aan talrijke dorpsgenoten.

Nico Vercruysse geboren in 1937 was de zoon van Medard Vercruysse en Alice De Lille en woonde in een melk- en kaaswinkel tijdens zijn jeugdjaren naast Metalunion of Spar De Linde op de Marktplaats in Maldegem. Het spreekt vanzelf dat Nico van zodra hij de gepaste leeftijd had, ingeschakeld werd bij de distributie van melk en boter doorheen Maldegem. Hij reed rond met de triporteur of bakfiets, getrokken door twee trekhonden. In die tijd was dit de normaalste zaak van de wereld maar nu zou je beschuldigd worden van dierenmishandeling. Op de melkkan staat A.D.L. de initialen van zijn moeder, Alice De Lille. Het blonde jongentje op de triporteur van Nico, is Luc Van Hyfte verkleed als cowboy, hoed op het blonde hoofdje en revolvertje in de hand.

Nico kende iedereen in het dorp en omstreken. Nico Vercruysse reconstrueerde de linkerkant van de Marktstraat, hoek Maldo Reizen reisbureau tot aan het praatcafé De Troebadoer, in totaal elf woningen.

Als je op de Marktplaats staat en je kijkt richting Edestraat naar de huizenrijen rechts dan ontdek je snel dat de meeste huizen, op enkele flatgebouwen na, nog altijd dezelfde zijn. In principe zijn er 12 woningen als je Huize Soenen voor twee aanrekent nr. 8/9. Op de foto zie je Nico en op de achtergrond in de linkerhoek was de grote kachelwinkel van Adolf Verstrynge met zijn twee knappe dochters Arlette en Rita.
Later werd die hoek de bloeiende optiekzaak OPTICOBA, nog later de Natuurvriend, nu is er Maldo Reizen reisbureau. Opticoba kocht de mooie gevelwoning van Apotheker Depuydt, Marktstaat nr. 8, verhuisde en dreef er jarenlang een gekende handelszaak.
Opticoba werd COENS OPTIEK, die nu uitgebaat wordt in een prachtig gerenoveerd gebouw, voorheen Café / Cinema Cecilia in de Nieuwstraat, door NELE COENS, dochter van de zaakvoerders D. en G. Coens – Baert.
Talent werd doorgegeven aan de volgende generatie.

Naast Adolf Verstrynge was vroeger de winkel van schoenmaker Aloïs Lampo (°1878), getrouwd met Emérence Wittoeck, Markt 41. Die woning werd tijdelijk verhuurd aan de kleermaker Saelens uit Moerkerke tot ongeveer 1965, toen de zoon Marcel Lampo (°1910), hoofdonderwijzer in Donk de woning betrok met zijn gezin, gezellig overal vlakbij.

Veel Maldegemnaars geboren in de jaren 30/40/50 zijn gepensioneerd, overleden of verhuisd, maar de handelszaken bleven of werden vervangen.
DE GOUDEN LEEUW, nu Markt 16 is een verhaal op zich. Het restaurant – café werd toen nog uitgebaat door de broers Victor (vrijgezel) en het kinderloze echtpaar Maurice De Lille en Augusta Willemarck. De Gouden Leeuw, werd verhuurd in 1959 aan Roger Verplaetse en zijn echtgenote Adrienne Steyaert. Het echtpaar kocht de eigendom in 1973 en nu veertig jaar later baten dochter Christine Verplaetse en haar gezin de succesvolle zaak uit. De gebroeders Victor en Maurice De Lille gingen in 1959 in de Stationsstraat wonen waar nu de schoenmakerij Rico is rechtover bakker Chris. De Gouden Leeuw is een van de handelszaken in Maldegem die de tijd trotseert, mede door de ideale ligging vlak in het centrum en door het gedreven zakeninstinct waarover de zaakvoerders beschikken.

Het rustieke en gezellige interieur springt in het oog en verwijst naar een vroeger TALENT IN MALDEGEM, ARTHUR WILLEMS.
Het prachtige houtwerk, de lambrisering van De Gouden Leeuw was en is het kunstwerk van Arthur Willems (°1891) meubelontwerper en – maker. Ongetwijfeld werd Arthur Willems ook ingeschakeld om talrijke andere woningen en interieurs in Maldegem en omgeving te verfraaien.

Arthur Willems was afkomstig uit de Stationsstraat, waar nu advocatenkantoor Lermyte gehuisvest is.
Zijn zus, Maria Willems was de echtgenote van Camiel Van Canneyt (°1881) en de moeder van René Van Canneyt (°1912) Noordstraat 147, overgrootmoeder van huidig succesvol zaakvoerder Geoffroy Van Hulle. Het ontwerpersbloed blijft talent doorgeven naar de volgende generatie in HOME STORE VAN CANNEYT.
Beide (over) grootouders waren creatieve zakenmensen.

Arthur Willems, verkenner bij de infanterie tijdens W.O.I aan de IJzer, werd in 1915 zwaargewond afgevoerd naar het herstellingsoord HARTWELL HOUSE IN AYLESBURY, dichtbij Londen in Engeland. Hij had de mogelijkheid aan te sterken in de oude pastorij bij W. Britchfield, 18 West Street, Aylesbury. Hij was zijn voet verloren als jongeman van amper 24 jaar. De eigenaresse van het indrukwekkend zeventiende-eeuwse landhuis, Lady Lee sprak Arthur Willems aan om de imposante, massieve toegangsdeur van het landhuis af te werken. Ondanks zijn verwondingen en gehinderd door krukken werd het snijwerk van de grandioze poort afgerond tot een prachtig houtsculptuur in harmonie met de gebeitelde stenen deuromlijsting.

In 1919 kwam Arthur naar zijn vaderland en Maldegem terug, vergezeld van zijn knappe verpleegster met de klinkende naam ‘Fernande Durand’ uit Oostende. Ze trouwden en kregen drie kinderen: Edith, Henriëtte en René.
Edith werd de echtgenote van Marcel Baert (°1920) van Nonkels Natuurbrood, Henriëtte werd lerares in het K.A. en ging na haar huwelijk in Brugge wonen. Zoon René Willems, de meubelmaker en - ontwerper uit de Nieuwstraat had de talenten van zijn vader geërfd, ontplooid en heeft deze ook doorgegeven aan de volgende generatie.

In 1973 werd de toen tweeëntachtig jarige Arthur Willems uitgenodigd door de huidige eigenaar van het landhuis en kon de houtsnijder - beeldhouwer trots poseren voor zijn kunstwerk: het houtsnijwerk van de indrukwekkende dubbele inkomdeur.
Op de foto wijst hij glimlachend naar zijn initialen op de door hem artistiek bewerkte dubbele massieve deur, die nu anno 2013 nog te bewonderen valt: zie internet Hartwell House Aylesbury, Maldegems kunstambacht in Engeland. Let ook op de eretekens gespeld op de revers van deze moedige oorlogsveteraan van W.O.I.

Naast het authentieke café - restaurant De Gouden Leeuw woonde kleermaker Raymond De Clerck, nr. 18. Tot enkele jaren terug was hier nog Boetiek Chloé gevestigd. Nu is het een gerenoveerde woning.
De dochter van schrijnwerker Remi Beelaert (°1867) uit de Westeindestraat 160, Rosette Beelaert (°1930) woonde ernaast in nr. 20. Zij was getrouwd met Hubert Van der Meulen. Zij hadden er jarenlang de gekende banketbakkerij voor de fijnproevers, die nu wordt uitgebaat door Bakker Vanhamel. Hubert Van der Meulen kocht de woning aan de ongehuwde eigenares Jeannette Geirnaert uit  Noordstraat nr. 3 (Antiekzaak Smitz). Het is een beschermde woning. Het interieur is speciaal met veel houtwerk en een  'hoogkamer'. Het blijft voor altijd in ons dorpsbeeld. Heel lang geleden was het een herberg, (volgens mondelinge overlevering  De Drie Koningen).

In nummer 22 woonde Fotograaf Denis De Coninck naast de bakkerij, tot René Vlaeminck (°1909) en Florence Tourny en Zoon, het pand kochten en renoveerden tot een stijlvolle kledingzaak, nu café - eethuis Pub22 van Lieven De Lille. Denis De Coninck was getrouwd met Irena De Lille (1920) en is verhuisd naar een zaak in de Nieuwstraat, Fotograaf D. en Albert De Coninck (ook kunstschilder). De handelszaak wordt nog uitgebaat door de nakomelingen van Denis.
Daarna volgde de herberg De Grote Slok van de metser - aannemer Achilles Bonte (°1887), echtgenoot Helena Van Landschoot. Achilles had vier jaar loopgraven achter de rug en was de grote vriend van Arthur Willems (1891) oorlogsveteraan W.O.I. De Grote Slok is nu  Argentabank, nr. 24. Tussen de daaropvolgende woning van Louis Soenen (°1876) en de volgende drie huizen was een gangetje voor de kerkgangers die van de Westeinde kwamen (zie oude prentkaart).

Eind W.O.II werd de woning van Brouwer Louis Soenen tijdens beschietingen vernietigd door brand en na Wereldoorlog II bleef het terrein lang een braakliggend stuk grond. De brouwerij zelf werd bewoond door een vrijgezel, Mielke De Groote.
Eind jaren 60 werd het terrein bebouwd met een imposant woonhuis annex handelszaak (nr. 26/28) door de familie Soenen. Het echtpaar Eduard Coens (°1917) en Maria Neyt hadden er jarenlang een aantrekkelijke juwelierszaak, tot dochter Marie-Paule Coens de zaak overnam. Later woonden diverse handelaars in het pand rechts van de Argentabank, nu wordt er geen handel meer gevoerd. Er is nog een woonhuis met garage. Marie-Louise Soenen (°1911) woonde er jarenlang op de eerste verdieping.

Bijna al die zaken of woningen vanaf Maldo Reizen reisbureau tot Praatcafé De Troebadoer hebben weinig of geen tuin. Alleen het terrein Soenen in het midden van die huizenrij liep van de Markstraat naar de Edestraat.

Daarna volgen de drie laatste huizen van de rij, nr. 30, 32, 34. De twee huizen na Huize Soenen, waren ooit eigendom van Eveline Cools en werden verhuurd en zijn tot op heden min of meer intact gebleven. Vanaf 1974 huurden Marcel Coens en Mia Van de Poele  de benedenverdieping voor hun chique handelszaak ‘Juwelen en uurwerken’ aan de erfgename van Eveline Cools, namelijk Adrienne Cools, onderwijzeres uit Sint-Laureins, die de bovenverdieping betrok.
Voordien was dit handelshuis de bakkerij van Eduard (°1885) en Emma Cromheecke – Geyssen en later een ‘Boetiek Baby- en Kinderartikelen’, uitgebaat door Francine De Bruyckere, echtgenote kantonnier Karel Goethals (°1934).
De ouders van Francine De Bruyckere (°1938) woonden even verderop en baatten een kruidenierszaak uit in de nu gesloten Bloemenzaak Het Groene Huis.

De woning naast de Juwelierszaak M. Coens, nr. 32, was vanaf 1967 tot enkele jaren geleden, eigendom van Georges Verschorre (°1922), hulpverlener-ambulancier, brandweerman en kapper. Hij was getrouwd met Margaretha Lippens, een dame die naast haar druk huishouden, nog tijd had om in de herberg te helpen en te zorgen voor de medemens. Georges erfde het huis van Eveline De Vos - Cools. Dit huis is nu handelszaak Delicatessen Anthony.

Georges Verschorre en zijn gezin woonden aanvankelijk bij zijn ouders, August Verschorre en Evelina De Lille die er een druk café uitbaatten. August (°1886) was voerman, gareelmaker en herbergier in café ‘Den Ossenkop’. August Verschorre stierf op 55 jarige leeftijd aan suikerziekte en zijn echtgenote Eveline zette de zaak alleen verder.
In 1958 werd de kapperszaak links in het Deken de Fonteynestraatje er gebouwd voor Georges die er zijn beroep kapper - barbier uitoefende. Linda en Christa, de dochters van Georges hebben altijd in ‘Den Ossenkop” gewoond, vooraan was de gelagzaal van de herberg, het raam beneden op weg naar de kerk was de woonkamer met keukentje en daarnaast de kapperszaak van Georges.
Van 1970 tot 1977 werd het café uitgebaat door Jozef Borgonjon en Jeanne Smitz (1931°) en hun dochter Vivianne.
Nu volgen op Huize Soenen de Handelszaken: Juwelen Tempo d’Oro, Delicatessen Anthony en Praatcafé De Troebadoer.

Talent in Groot-Maldegem hoefde of hoef je niet ver te zoeken, het is wijd en zijd verspreid.
In veel woningen dreef of drijft  men handel, wat welvaart en gezelligheid met zich meebracht en - brengt.

Alle artikels in verband met het centrum van Maldegem zijn gebaseerd op de mondelinge overleveringen van de dorpsbewoners.

Met dank voor de foto’s en informatie, Archief Maldegem, de Heren Nico Vercruysse, Marcel en Daniël Coens, Mevr. Ingrid Van der Meulen, Ginette De Baets - Janssens, Christine Verplaetse, Geertrui Baert, Francine De Bruyckere en Linda Verschorre. Verslag van de mondelinge overleveringen van centrumbewoners van Maldegem. (Centrum deel II wordt vervolgd).

Met dank aan ons regionaal blad “Vrij Maldegem” voor het publiceren van de reportages (Drukkerij-Uitgeverij Van Hoestenberghe N.V. Boudewijn Lippensstraat 11, Maldegem).

29-12-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1