JOS PARIDAEN, FLAMBOYANT STUDENT SCHILDERKUNST IN DE KUMA, MALDEGEM.

Jos Paridaen is geboren op 19 december 1948 in St. Kruis, Aardenburg. Jos Paridaen is lang werkzaam geweest in het basisonderwijs. Hij heeft daarnaast talloze functies bekleed, politiek, maatschappelijk en sociaal-cultureel als ambtenaar van de burgerlijke stand, gemeente Aardenburg, later gemeente Sluis.

Hij zet zich in voor talrijke projecten, op scholen, bij herdenkingen, in ziekenhuizen en rust- en verzorgingstehuizen. In zijn lezingen kan hij zich aanpassen en onderwerpen aansnijden die elke generatie boeien.

Hij is zeer welsprekend en overtuigend ook in zijn lof over de KUMA, over de directie, personeel en leerkrachten die talent leiden en helpen ontwikkelen in een enthousiaste, positieve sfeer. Hij is geliefd door zijn leraren en medestudenten die in de KUMA op een vriendschappelijke en collegiale manier hun talenten ontdekken en laten groeien. De kunst in het leven is te genieten van elke creatie die een ijverige student vervaardigt.

Na een druk en boeiend leven werd hij in 2007 getroffen door een hersenbloeding met operatie en revalidatie als gevolg. Hij had nood aan nieuwe perspectieven om verborgen en sluimerende talenten te ontwikkelen.

Hij startte een opleiding aan de kunstacademie te Maldegem, richting schilderkunst onder de deskundige leiding van Piet Hoens en Greet Masselus. Naast schilderkunst volgde hij tekenlessen bij Chantal Van Landschoot en kunstgeschiedenis bij Rita Rosson. Een nieuwe levensfase brak aan voor de gedreven Jos Paridaen, hij ontplooide zich en dit kwam tot uiting in ontelbare boeiende creaties. Hij is zeer gedreven. Elk moment van de dag is hij bezig met plannen, projecten, lezingen en schilderen.

In het schildersatelier in de Kuma werkt hij vooral met olieverf en in zijn eigen atelier meestal met acryl en olieverf. Tekenen staat ook elke dag op het programma. Naast de deskundige adviezen van de leerkracht schilderkunst maakt hij gebruik van de mogelijkheid die de tekenlessen hem bieden. De gekwalificeerde lerares maakt, naast het nodige advieswerk ook tijd voor kunst-beschouwend-voorbeeldwerk. Het is een zoektocht naar antwoorden op de vraag hoe en waarom een kunstenaar een creatie heeft tot stand gebracht.

Het ervaren hoe, moet je leren. Waar je moet op letten is een proces dat vaak onderschat wordt. Kijken is niet altijd zien.

Uit de tekeningen vloeien automatisch nieuwe onderwerpen en thema’s om te schilderen. De laatste schilderwerken van Jos Paridaen staan tentoon in “Ziekenhuis Zorgzaam” St. Antonius te Oostburg, eerste en vierde verdieping. Twee levensgrote schilderijen sieren een muur in het zwembad in Aardenburg. Hij schildert ook markante portretten, o.a. van de klanten van het café ’s Lands Welvaren in Aardenburg?

De voorkeur van Jos Paridaen gaat momenteel nog naar figuratief werk. Het sleutelwoord hierbij is beweging. Hij wil een presentatie van menselijke figuren creëren in beweging, mensen die zitten, vallen, klimmen, lopen en liggen, met de klemtoon op de kracht van de beweging.

Een tijd lang was hij geïnspireerd door de kracht die uitgaat van de menselijke uitdrukking op gezichten. Een dankbaar onderwerp. Een gelaat moet gemoedsgesteldheid uitstralen en hij slaagt er in dit te verwezenlijken. Ook de gezichtsuitdrukkingen van mensen uit andere landen en culturen spreken hem bijzonder aan.

Een ander thema dat hem boeit is emotie bij mens en dier. Gelaatsuitdrukkingen van mens en dier verweven met het thema “bewegen” brengt Jos Paridaen tot leven op doek. Hij opteert voor het creëren van een werk waarop daadwerkelijk een mens of een dier in beweging en met emotie wordt voorgesteld. Hij heeft prachtige koppen van koeien met expressie geschilderd.

Steeds blijft er het proces van streven, zoeken en verlangen om uit te beelden wat de kunstenaar voor ogen heeft. Tekenen en schilderen blijven activiteiten met vallen en opstaan. Het proces, de zoektocht, het proberen weergeven wat de schilder bezielt is inspirerend en verrijkend. Het lerarenkorps van de KUMA is een grote steun.

Jos Paridaen voelt zich nog steeds een student van de kunstacademie die zichzelf tracht te verdiepen in de teken- en schilderkunst door te experimenteren met diverse gereedschappen en materialen. Juist door die zoektocht, ervaart hij het vermeende kunnen en de tekorten, een proces waarbij je moet leren je eigen krachten op waarde schatten. Zelfkennis is soms verrijkend, maar ook frustrerend.

In de KUMA werkt hij momenteel met olieverf op canvas en probeert in zijn werk de juiste balans te vinden tussen emotie en beweging, liefst in combinatie van de twee, bij mens en dier. Wat hem vooral inspireert is de "taal" van het lichaam. Houding, en vormgeving zijn middelen om te communiceren, om iets duidelijk te maken of uit te drukken.

“Opstaan, klimmen, maar ook struikelen en vallen”, zijn houdingen die gepaard gaan met emotie. Letterlijk, maar ook en vooral in de figuurlijke zin van het woord. Iets voor ogen hebben, de weg zoeken, klauteren, zweten en ploeteren, gedacht hebben de top te hebben bereikt, maar genadeloos naar beneden vallen, soms en maar al te vaak ten koste van heel veel pijn en kopzorgen.

Een mens wordt ook in het werkelijke leven geconfronteerd met onmacht en overheersende, absolute dominantie, frictie, conflict en strijd. Helaas zien we daar al te vaak tragische voorbeelden van in Syrië, Azië, N. Korea enz.

Ook in de directe omgeving en zelfs verborgen voor de buitenwereld botst de mens op overheersing en wordt teruggeslagen door onmacht. Jos Paridaen probeert op een subtiele en enthousiaste manier enkele facetten van deze tragiek van het universele leven weer te geven in zijn indrukwekkende werken.

Uiteindelijk zal hulp, medeleven en vriendschap de negatieve krachten overwinnen, thema’s die weerspiegeld worden in zijn werken. Hij brengt een evangelische boodschap.

In de opleiding kunstgeschiedenis aan de KUMA wordt hem een rijk palet aangeboden hoe de “grootmeesters van de schilderkunst ” met dit thema, het spel tussen macht en onmacht, omgaan en omgegaan hebben. Die zoektocht is een verrijkende bezigheid en een spiegel voor zichzelf.

Beoordeling en veroordeling van de kunstwerken liggen hier bij dicht bij elkaar. Soms moet de kunstenaar een doek eens opzij zetten, loslaten en niet te snel be- of veroordelen. Teveel “overschilderd” werk lijkt vaak onderschat. Geduld is een goede zaak en afstand nemen van de oorspronkelijke en de eigenlijke doelstelling schept andere mogelijkheden en perspectieven. Alles moet geleerd worden, ook geduld hebben. Creatief werken gaat gepaard met zoeken en aftasten, vallen en opstaan, verwerpen en omarmen, verbazen en verachten, vechten en verliezen en soms grandioos verrast worden. De neerslag van een leefwereld, de natuur en de mens wordt weergegeven in de talrijke soms aangrijpende, maar ook speelse, levensechte doeken van Jos Paridaen.

(Verwoord aan de hand van de notities van  Jos Paridaen).

Jos Paridaen, Romanlaan 1, 4527 BD Aardenburg, 0031 117 491759, 06 25236135,

Email: jparidaen@zeelandnet.nl; jparidaen@outlook.com.

Familie Paridaen, “De Duitse overval in Sint-Kruis” door G.A.C. van Vooren, artikel uit: Bijdragen tot de geschiedenis van W.Z. Vlaanderen, N° 4, Heemkundige Kring W.Z. Vlaanderen 1976.

Met dank aan ons regionaal blad “Vrij Maldegem” voor het publiceren van de reportages (Drukkerij-Uitgeverij Van Hoestenberghe N.V. Boudewijn Lippensstraat 11, Maldegem).

26-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

VERA DEDEURWAERDERE SCHILDERT VOORAL HET TIJDLOZE LANDSCHAP IN EN ROND MALDEGEM.

Een veelzijdige kunstenares, afkomstig uit Meulebeke maar jarenlang verankerd in Maldegem als echtgenote van Dokter Joos en moeder van Bernard en Isabelle. Zij is een knappe verschijning die haar leven kleur geeft als veelzijdig kunstschilder. Een beminnelijke en bescheiden dame, bewogen en bevlogen door haar wereld van vormgeven en creëren. Haar inspiratiebron is onder andere het platteland in en rond Maldegem, een land van vlakken en lijnen. Weilanden liggen in rechthoeken tegen elkaar, doorsneden door kanalen en dijken waarop hoge bomen loodrecht de lucht in priemen. Ons geliefd landschap wordt veelvuldig vereeuwigd op doek door kunstenares Vera Dedeurwaerdere.

“Schilderen is leven en leven is een kunst. Het schilderen van de natuurlijke omgeving, van licht, water en aarde zijn in de eerste plaats een vorm, pas in de tweede plaats verwijzen ze naar een anekdotische werkelijkheid. Binnen een schilderij is de natuur het zinderende leven zelf, de totaliteit van de schepping. Schilderen is een manier om het onbeheersbare en het onberekenbare in het leven uit te drukken. Schilderijen zijn de weerspiegeling van het onnoembare”.

Hierin verwoordt de kunstenares de betekenis van haar werken. Zij creëert een vorm die telkens opnieuw terugkeert en die onbewust een eigen leven gaat leiden. Zij wil de emotie, de stemming, het gevoel achter “die lijn in de natuur” openen en tot leven brengen zoals in de zeefdruk “California, My Dream”, waar zij de brede wegen die het eindeloze en indrukwekkende landschap doorkruisen, weergeeft. De toeschouwer wordt actief aan het werk gezet om de ‘fakkel’ van de kunstenares over te nemen en te bevatten wat de natuur biedt. Je kijkt, je ziet en je wordt geroerd door het aangrijpend spel van kleur en vorm.

Van bij het begin volgt zij duidelijk haar eigen weg en ontwikkelt dan ook rechtlijnig haar aparte manier van werken. De overweldigende natuur overgoten door licht komt tot uiting in haar expressieve doeken. De klaarheid van de weerspiegeling van een landschap in stil water, een eenvoudig, zuiver en tijdelijk beeld van een landschap wordt evenwichtig opgevangen. Gewoon adembenemend hoe een mens een dergelijke beeldrijke creatie kan voortbrengen.

Naast landschappen, creëert ze onderwerpen die andere plastische eisen stellen, ‘naakten en zelfportretten’ die ze zelf meer als studiewerk beschouwt om niet te verstarren in een routineuze manier van werken. De kunstenares richt zich echter vooral op het landschap in de meest ongerepte vorm en boort tot in het diepste eigen van de ongeschonden natuur. De weergave van haar onderwerpen beperken zich uitsluitend tot de essentie.

Aanvankelijk vertolkt zij vooral het abstracte landschap in zingende, verzadigde kleuren. De natuur blijft haar uitgangs- en eindpunt, als het zinderende leven zelf.  Voor haar is het landschap de metafoor voor de totale schepping. Haar kleurenpalet, van het zinderende geel van de rijpende korenvelden, het klaterende rood van papavers, het frisse groen van enkele bomen en de koele blauwe schaduw, vertaalt ze rechtstreeks in krachtige kleurenvlakken die ze nauwelijks tempert. Het vurig oranje (Moving Earth), het vlammende rood, het felle geel tegen het diepe paars, het warme groen tegen het ijzige blauw vormen vlekken en vlakken die zonder omwegen uitdrukken wat ze in werkelijkheid zijn, veld, lucht, boom of rivier.

Bepaalde tijdloze elementen en de vloeiende beweging in de natuur inspireren de kunstenares. Vrije vormen domineren en de ellips blijft fascineren in tal van haar werken. Zij ziet een lijn, een vorm, een kleur en kan die elementen omzetten in een schilderij als uitgangspunt. Het gaat vanzelf, het gebeurt gewoon. Het is een magisch moment om alle elementen te zien samen vloeien tot een geheel. Het is een fascinerend proces want je kan de natuur onmogelijk als totaliteit vatten.

In haar landschappen is een evolutie merkbaar naar een steeds groter wordende vereenvoudiging, ze spitst zich toe op de essentie van de levende schepping, haar werk is kleur geworden spiritualiteit. Het laaiend bonte feestpallet levert aanvankelijk de zomerse jubelende uitbundigheid, gebonden aan één stemming en aan één ogenblik.  In de meer monochrome werken blijft zij echter de indruk wekken van veelkleurigheid, door de hechte en compacte  kleurenstructuur.

Haar heuvellandschappen in vogelperspectief omarmen de hele wereld in één greep, zowel coloristisch als thematisch en ontwikkelen zich tot het vlakke, begrensde landschap waar velden en bomen sterker naar voorkomen waardoor de werken winnen aan plastische eenheid en densiteit.
De niet verkavelde weidse vlakten, de landschappen bekeken van op mensenhoogte zijn vervuld van luchtige eindeloosheid. Het gevoel van onbegrensde ruimte wordt nog versterkt door de roerloosheid van de regelrechte kanalen en de bomenrijen, die zich loodrecht en zuiver weerspiegelen in het onbewogen, tot stilte gestolde water. Het uitzicht wordt begrensder, de bomen en velden gaan sterker voor zichzelf spreken.

Het monochromer worden haar werken en de eenduidigheid van haar onderwerpen leiden tot een steeds sterker wordende abstrahering. De kunstenares herleidt een concreet gegeven tot zijn meest essentiële vorm en betekenis. Zij benadert soms abstractie in haar laatste werken, in een bijna eenkleurig groen doek komt slechts één streep geel er doorheen. Die streep blijft, zoals een wegel die een landschap doorkruist. Het is dus geen abstracte kunst, ze verliest nergens het contact met de natuur, die dwingend aanwezig blijft. Haar werken worden tijdlozer en spontaan geladen met de wisselende stemmingen van de toeschouwer.

De titels die zij haar werken geeft spreken tot de verbeelding, opvallend zijn de werken die zij schildert in eigentijdse series, twee-, drie- of meerluiken: “My garden.”, “Talking Heads.”, “No word to say, listen.”, “Landscape blues.”, “There is no more, I and II.”, “Open circles = growing.”, “The meaning of two worlds.”, ”Nature’s force.”, “Man’s force.”, “Labyrinthos.”, “Weerspiegelingen.”, ”Communication.”, ….

VERA DEDEURWAERDERE borduurt verder op één gegeven, het artistiek proces groeit. Olieverf, acryl, zeefdrukken, geen enkele techniek gaat zij uit de weg. Zij benoemt zelf haar schilderijen eerder grafisch en haar zeefdrukken beslist schilderachtig, voor haar een perfect evenwicht tussen beide technieken. Steeds zoekt zij verder naar de zuiverheid en de eenvoud in de expressie.

Het werk van VERA DEDEURWAERDERE zet de toeschouwer actief aan het werk en laat de fantasie haar vrije loop. Haar werken zijn tijdloos, ze zijn niet gebonden aan één ogenblik, aan één stemming, ze drukken geen blijdschap noch dreiging uit, ze dringen niets op maar scheppen de mogelijkheid om de persoonlijke wisselende stemmingen spontaan in te vullen. De toeschouwer kan in de natuur de eigen gedachten, gevoelens en betrachtingen projecteren.

Vera Dedeurwaerdere vergeestelijkt de innerlijke en universele kracht en de betekenis van de natuur en schildert de essentie van de levende schepping.

(Verslag naar recensies over leven en werk van de kunstenares).

Link naar foto’s:

https://plus.google.com/photos/116688562905656264433/albums/5911442516979644113?authkey=Gv1sRgCKzigZDU9JPo1gE

HAAR OPLEIDING:

1985                       DKO Oriëntatie Beeldende kunst, Academie Eeklo.

1987  1997             DKO Schilderkunst + Specialisatiegraad, Academie Eeklo

1998 1999              TEKENKUNST, Academie Eeklo.

1996 / 1998 / 2001 Zomerstage en opleiding aan de Europese Kunstacademie in Trier.

Zij volgde zomerstages in  Nederland en Frankrijk.

TENTOONSTELLINGEN:

Talrijke tentoonstellingen in binnen- en buitenland volgden elkaar op vanaf 1993 tot op heden.
VERA DEDEURWAERDERE is heel productief geweest, schilderen was haar leven, afgewisseld met korte tussenpozen van verdieping en bezinning, tot het plotse aandachtig waarnemen van inspiratie spontaan weer opdook en zij met discipline en de nodige vrijheid haar creativiteit opnieuw kon uiten.

Zij stelde tentoon in: “Galerie Pionier”, Lebbeke, in het “Oud Raadshuis” St. Anna ter Muiden, Sluis, Nederland, “Med’Art 95” (Artistes et Médecine), Hallen, Doornik, “Galerie Green and White” in Oost Kapelle (Ndl.),  “Galerie-Artico”, Middelburg (Ndl.), “Universitaire stadsbibliotheek” Leuven, “Kunstcentrum” Vaalbeek.

In 1997 won ze de Grote Alfons Blomme Prijs, Roeselare.

Zij exposeerde in de “Galerie Alfican”, Brussel, “Galerie Glerum”, Vlissingen (Ndl.), “Galerie Pax”, Knokke, in het C.C. ‘Den Hoogen Pad’ Adegem, Stichting Delta Cultureel (1998) “Grote Kerk Veere”, Veerse Meer, Walcheren (Ndl.).

Zij werkte mee aan het Project “Het Suikerbos” Moerbeke-Waas, een subliem project die de toeschouwers aanspoorde even stil te staan bij de gevolgen van de overconsumptie en de urbanisatie en exposeerde haar doeken in “Galerie Denise Van de Velde”, Aalst, “Galerie D’ouwe Smisse”, Groede (Ndl.), “Pro Arte Christiana”, “Kunstcentrum” (2000) Vaalbeek, in de Lutherse kerk “Het Vlaemsche Erfgoed” (2003) Groede, (Ndl.), Gemeentelijk Cultuurhuis “Oude Pastorie”, Hever Boortmeerbeek, in het Kunstsalon “Sant” (2006) in de Hallen van het Belfort, Brugge, “Blue Bird” Art Gallery, De Haan aan Zee, “Koninklijke Vereniging van Beeldende Kunstenaars van België”, Gent, “Goodart” (2008 / 2009 / 2010), Drongengoed Hoeve, Ursel, “Grenzeloos” (2009) in Sint Niklaas, “Grafiek”, Fonds Hilde Demedts, Scharpoordgalerij van het Cultuurcentrum Knokke-Heist, “Kunstroute”, Kortemark, Van Abbemuseum, “Mail Art Project” in Eindhoven, “Intiem Mensenbeeld Corpus”, Arme Klarenklooster, Eeklo, “Koninklijke Villa” Oostende (februari 2013).

Met dank aan ons regionaal blad “Vrij Maldegem” voor het publiceren van de reportages (Drukkerij-Uitgeverij Van Hoestenberghe N.V. Boudewijn Lippensstraat 11, Maldegem).

26-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Beeldhouwwerk (Z)INGEVING van JANEL DHAENENS.
 
In het schemerlicht van de Sint-Adrianuskerk, Adegem glansde het twee meter hoge houten beeldhouwwerk (Z)INGEVING van JANEL DHAENENS als een schitterende parel in de zon.

“De beeltenis van de mens in de boom” is een onvoorstelbaar fraai kunstwerk.

JANEL DHAENENS is geen onbekende in de kunstwereld. Hij bezit de bijzondere gave om met hamer en beitel van elk stuk ruw hout of marmer een kunstwerk te maken. Hij begon als houtsnijder en bracht het tot bedrijfsleider en meubelontwerper bij de firma Dabelux uit Eeklo alom gekend voor degelijk handwerk en kwaliteit.

Hij werd bekroond met de “zilveren stoel” (1993-1995). Hij nam deel aan talrijke tentoonstellingen en oogstte overal bewondering. Zin geven, bezig zijn met scheppen en de ingeving volgen, een vorm geven aan de beelden en de ideeën die de geest overspoelen, is een innerlijke opdracht van Janel Dhaenens.

Het glanzend, sprekend beeld gevormd in een boomstam van twee meter hoog is een uitzonderlijk kunstwerk. Het is uitgewerkt met talrijke levensechte taferelen. De oorsprong en de zin van het bestaan van de mens wordt uitgebeeld door de zachte, volle boezem van de vrouw bovenaan het beeld. Deze levensbron, de schepper van het nageslacht wordt verder uitgewerkt met maskers, gezichten, figuren, handen en beelden uit de natuur.

Het masker, een soort monster, bekijkt de omgeving en controleert alles om zich heen. Als je er rond loopt van rechts naar links, volgt het je overal. Het tweede masker voelt aan zijn baard en aanschouwt bedachtzaam de omgeving met een filosofische blik en denkt het zijne van je verhaal.

De twee maskers er naast zijn vrouwen, de een is opgesmukt om te behagen en de ander luistert en zorgt voor het gezin. Het kind er onder komt met zijn problemen naar de bekommerde moeder.

Een ander masker stelt de mens voor, die zich verschuilt, die zijn ware gelaat verbergt. Het vertegenwoordigt de mens die zich niet altijd blootgeeft. Elk mens zet wel eens een dergelijk masker op en stelt zich niet kwetsbaar op. De hoekige stierenkop is de vastberaden mens, soms stug en koppig. Het masker onderaan volgt en beschermt iedereen, het houdt toezicht op alles rondom hem heen, om te helpen in geval van nood.

De man, de denker met de hand voor de mond, zoekt een oplossing voor een probleem. Elk mens wordt geconfronteerd met kwesties waarover hij moet nadenken.

Een andere man klimt naar boven naar de bron van zijn bestaan, naar het leven, naar de liefde. Hij trotseert de moeilijkheden onderweg naar een glansrijke carrière, naar de top, hij wil iets betekenen en bereiken tijdens zijn leven. De slodderpop stelt de mens voor die zich nonchalant, onnadenkend, soms onverantwoordelijk gedraagt maar waarschuwt, laat niet met je sollen. Het masker onderaan is de man die de natuur bewaakt en die er moet voor zorgen dat ook de kleinkinderen nog kunnen genieten van al het mooie dat in de natuur te zien en te beleven is.

Talrijke handen lopen als een rode draad doorheen het werk. Zij bieden hulp, verbergen, steunen, strelen, troosten, straffen en waarschuwen. De handen beschermen het weerloze en onschuldige kind.

De open ruimtes tussen de maskers, de gezichten en de handen, verwijzen naar de levende, gonzende natuur. De natuur moet beschermd worden door de hand van de mens, niet beschadigd. De bijen, zeer belangrijk voor het leven op de aarde, moeten beschut worden door de handen van de mens. De kever, de vlinder, de sprinkhaan, de libelle, de bij, de uil en de specht moeten overleven in de natuur met steun van de vrouw, de moeder en de mens die beschermt.

De vrouw, de man, het kind, de maskers waarachter de mens zich verschuilt en de natuur worden één geheel in deze esthetische creatie. Mens en natuur werden verweven, geboetseerd en gebeeldhouwd in één slanke, vrouwelijke en toch sterke levensboom die groeit door en naar de warmte van de zon, naar liefde en geluk.

De beeltenis van de totale mens vloeit samen, is één geworden, gegoten en geboetseerd in één vormrijke houten boom die glanst in de zon, de voedingsbron van mens en natuur.

De zon betekent leven voor de natuur en vreugde, glimlach, blijdschap en liefde voor de totale mens.

De vorm van het houten beeldhouwwerk als geheel is als een ranke, levendige vrouw die uitnodigt tot beroeren en tot scheppen van nieuw leven.

Het kunstig werk is een symbool van leven en de zin van het leven, liefhebben, aanraken, nadenken en handelen.  Het voelt warm en zacht aan als een troostend gebaar en als een liefkozing. Het vraagt bescherming, begrip, aanraking, liefde en steun.

De natuur en de mens omarmen elkaar en zijn één geworden in deze oneindig schone beeltenis, die tentoongesteld werd tijdens de WAK 2013. De fotoreeks die erbij hoort, is een poging om enkele figuren uit het beeld tot uiting te laten komen.

Janel Dhaenens maakt prachtige beeldhouwwerken waar hij maandenlang aan werkt. Een van zijn houten beelden gemaakt op basis van een gedicht, bevindt zich in Sint-Anna Park in Maldegem. Een foto ervan staat in de fotoreeks. Het is een prachtig houten beeld (1998), de weerspiegeling van de ontreddering van de tiener. Het verwoordt het gedichtje van Ruxandra Burtea, toen een tiener.

Mijn spiegeldbeeld

Ik kijk soms in de spiegel van mijn kast

En vind dat niet alles bij me past.

Dan word ik stil van binnen

En weet niet meer wat te beginnen.

Eerst zijn daar al die pukkels.

En een kanjer van een neus.

Ik ben een van die sukkels.

Ik ben maar derde keus.

Mijn benen zijn te lang.

Mijn armen zitten te laag.

Ik ben zeer bang.

Ik stel me steeds de vraag:

Is dit alles maar voor heel even?

Of blijf ik zo heel mijn leven? (Ruxandra Burtea 1998).

Ruxandra drukt de verwarde gevoelens uit die de pubers overstelpen en waar zij vaak geen raad mee weten.
De uitdrukking van het beeld in het park drukt de verwarde gevoelens uit van een puber, een tijdloze verwijzing naar de groei van een kind naar volwassenheid.

Janel Dhaenens beleeft vreugde aan het scheppen van beeldhouwwerken en laat anderen delen in die vreugde.

http://www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem/

http://www.bloggen.be/wakinmaldegem/

25-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Foto's (Z)INGEVING Janel Dhaenens, mei 2013

25-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

24-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

ANNIE MATTHYS,
ECHTGENOTE ROBERT SANDYCK,
IS EEN VEELZIJDIGE KUNSTENARES IN MALDEGEM.

Tijdens mijn ontdekkingsreis door Groot-Maldegem heb ik verbazingwekkend talent ontdekt, zoveel energie, zoveel inspiratie, zoveel gevoelens van blijdschap en verdriet verwoord in beeldende kunsten.

De Maldegemse kunstenares Annie Matthys is een van de kunstenaars die toch wel beschikt over bijzonder talent dat bewondering afdwingt.

Annie Matthys werd geboren te Maldegem-Kleit tijdens de donkere maand december 1939, enkele weken voor kerstmis, enkele maanden voor de uitbarsting van de tweede wereldoorlog.

De tijd gekenmerkt door ontbering en angst tijdens de Duitse bezetting met daarna de moeizame wederopbouw van Vlaanderen. De generatie geboren voor de oorlog kreeg niet dezelfde kansen en mogelijkheden waar zij recht op had maar zij was gesterkt door een innerlijk verlangen om toch ergens in uit te blinken.

Annie Matthys beleefde haar jeugdjaren intens en zij streefde naar de perfectie in alles wat zij ondernam. Zij trouwde, zij had de kans om een sfeervolle thuis in te richten in een van de mooiste lanen van Maldegem en te zorgen voor haar echtgenoot en twee knappe kinderen, Bart en Sofie, die groeiden en bloeiden en haar geluk vervolmaakten.

Toen de kinderen ouder en zelfstandiger werden, kon zij niet meer aan haar innerlijke drang naar plastische creativiteit ontsnappen en begon zij haar vorming in de teken-, schilderkunst en zeefdruk.

Zij startte haar opleiding aan de academie voor Schone Kunsten in Eeklo met eminente leraars-kunstenaars. Zij werkte tien jaar onder leiding van de alom gekende kunstenaar-leraar Dirk Verstraete. Bij Patrick Ysebaert (nationaal bekend om zijn schilderijenreeks in de catacomben van Palermo) leerde zij schetsen en tekenen naar levend model. Zij genoot een kunstopleiding aan de Europese Kunstacademie in Trier en perfectioneerde haar techniek tijdens internationale workshops en kunstseminaries met oefeningen in de vrije natuur.

Als gewaardeerd kunstenaar vervolmaakt zij tot op heden haar zeefdruk technieken bij Barbara Verstraete, de dochter van Luc Verstraete. Zij kreeg de prijs stad Eeklo voor Toegepaste Grafiek. Haar indrukwekkende, ontroerende en artistieke scheppingen stelde zij regelmatig ten toon tijdens groepstentoonstellingen, in haar zonnig atelier en in privé galerijen. In 1989 neemt zij deel aan groepstentoonstellingen o.a. in Oudenaarde en Lebbeke.

Zij ging de confrontatie met het grote publiek aan bij haar individuele tentoonstellingen.

Zij exposeerde in de Galerij Oud Brughe in oktober 1991. In 1998, nam ze deel aan een indrukwekkend project “het Kunstbos” in Moerbeke-Waas en exposeerde in Galerij Denise Van de Velde, Aalst. Haar schilderijen in olie- en acrylverf hadden uitzonderlijke aandacht in het CC Den Hoogen Pad Adegem. In 1999 stonden haar werken ten toon in de Grote Kerk in Veere, Nederland. In 2002 had zij een expositie in het Raadhuis Sint-Anna-ter-Muiden, bij Sluis. In 2003 en in 2005 stelde zij haar werk tentoon in de Galerie Stadhuis, Plein te Kaprijke met een kleurrijk en levendig palet, zeezichten, beelden uit het Krekenland en abstracte bloemenschilderijen. In 2004 en 2008 neemt ze deel aan het prestigieuze “Kunstsalon Sant” Brugge, waar ze o.a. “Black 1” brengt, een etstechniek op textiel van plantaardige vezels, die een transparantie weergeeft van verscheidene beelden in één doek. Voor de inspiratie van dit werk heeft zij zich gebaseerd op de “moviestars” uit de jaren ’40 en ’50 waarin zij de abstractie wilde projecteren uit enkele van haar tekeningen.

Zij hield Open Atelier thuis. In 2006 waren haar werken met als thema “Manna” te bewonderen in het Art-Center, Heilige-Geeststraat Brugge.
In 2008 exposeerde zij zeefdrukken en collages onder de noemer “Explosief Rood” in de “Passerelle” van het gemeentehuis Terneuzen. Een scala aan roodtinten, van dieprood tot oranjegoud passeerde de revue van collages en zeefdrukken. Grote oppervlakken, geschilderd of bewerkt met deze tinten, haar speelse composities zetten de passerelle en de trapopgang van het stadhuis in vuur en vlam.

Om schilderijen te vervaardigen gebruikt men verf, maar soms is de ondergrond doorslaggevend. Op het basismateriaal, op flinke vellen papier gaat Annie Matthys aan de slag met diverse transparante papiersoorten, waaronder Japans papier.

Als ondergrond gebruikt zij een verdeling van diverse vierkanten en rechthoeken, waarop daarna een cirkel of een speelse vorm wordt aangebracht. Laag na laag bouwt ze haar werken op, gebruikmakend van verschillende technieken: schilderen, zeefdrukken, tekenen maar ook naaien met naald en draad om lijnen en vormen te creëren. De collages krijgen daardoor de vorm van een doorleefde huid, met speelse en spannende composities, waarin steeds iets nieuws te ontdekken valt. De werken hangen losjes van de muur, niet ingekaderd, ze lijken soms te zweven.

“Flammarion”, een serie grote werken doen denken aan een moderne versie van Oosterse wandtapijten. De warme uitstraling, de werkwijze en het materiaal doen Oosters aan. Dit geldt ook voor de zeefdrukken op aluminium waarin een karakterteken te ontdekken valt.

Annie creëert dergelijke vormen onbewust want zelf noemt ze het leven van elke dag en de natuur haar voornaamste inspiratiebron.
Een opvallend collage met zelfportretten in grijstinten vormt een rustgevend contrast bij al de kracht van “explosief” rood. In 2010 exposeerde zij collages en zeefdrukken in het Scheldetheater in Terneuzen. In 2012 haalden haar recente schilderijen en zeefdrukken internationale belangstelling in de Art Gallery Art at Sea, Zeedijk 686, Knokke-Zoute. Haar onstuimig talent, de wil om scheppend bezig te zijn, haar voorkeur voor bruisend en levendig coloriet getuigen van haar voorkeur voor de kleuruitbarsting van de zomer en het leven.

Met vurig enthousiasme wil zij gepassioneerd een deel van de wereld stofferen, overdekken, kleuren en bekleden met verf emotioneel, heftig en breed geborsteld. Een vertekend realisme, in de letterlijke zin bijna surrealistisch, weg van of voorbij het realisme dat met felle kleuren wordt overstegen.

De kunstenares maakt zich los van het figuratieve en behoudt slechts ergens nog een figuratief ankerpunt als een brugje in een uitbundige, soms bedreigende natuur, een vervormd schuiloord in een overweldigend landschap. Heel intimistisch en gevoelig toont zij zich in de figuratieve doeken met het gebruik van een kleurengamma die haar innerlijke gevoelswereld openhartig openbaart.

Uit de krachtige penseelvoering en de exuberante kleurstelling spreekt karakter en natuurlijk talent. Portretten en naakten zijn zeer toegankelijk met raak getypeerde snel geborstelde momentopnamen, de bloemen zijn net nog herkenbaar als soort maar tonen de neiging tot abstraheren.
De werken zijn explosies van kleur, uitingen van nauwelijks onderdrukte stemmingen.
De landschapsimpressies, de spontane en beheerste weergave van de natuur zijn kleurrijk en expressionistisch, met uitsluitend warmgekleurde vlakken.

Een horizon is zichtbaar, de lichtval of de contouren van de begroeiing is identificeerbaar maar de stemming van het landschap, niet de precieze afbeelding, is belangrijk.In een Afrikaans landschap probeert zij het mysterieuze weer te geven. Een tafereel in Marokko is geschilderd met verf gemengd met gekleurd zand. Bij een ander schilderij gebruikt zij verf en as uit de kachel of verf met stukjes textiel. Op die manier krijgt alles uit haar omgeving een tweede leven, een tweede kans om te leven wat een mens niet krijgt.
Het abstraheren van figuratieve elementen of van het totaalbeeld vervagen in een harmonieuze kleurschakering.

Na 1996 worstelt zij met kleur en compositie in beelden die verwijzen naar een crucifix, naar het lijden en naar het gehavend lichaam, het figuratieve zinspeelt en reflecteert een hartverscheurend drama in haar leven. De beeldschone kunstwerken weerspiegelen de worsteling en verwerking van persoonlijk leed. (99)

Zij maakt een ontdekkingsreis van realistisch via figuratief naar abstract. De werken drukken de hunkering uit om de andere kant te kennen en te voelen, te ontsnappen uit diepe ellende en naar het leven die het haalt op de dood. Het kleurenpalet en de vorm verwijzen soms naar oeverloos verdriet en naar ontroostbaar verder leven. Een afwisseling van warme kleuren, rood, oranje, geel, naar koele kleuren, blauw, groen, paars en naar aardkleuren, oker, bruin geven diverse stemmingen weer. In inkt- en pasteltekeningen en op zeefdrukken beeldt zij ook geabstraheerde figuren uit.

Haar tekeningen van naaktmodellen laten zien dat ze alle stappen tussen exacte uitbeelding en abstractie beheerst. Zij gebruikt diverse technieken om de grenzen van het kunstwerk af te tasten en verruimt keer op keer haar scheppingswereld. Zij bewerkt wandtapijten van papier met verschillende verflagen en zeefdruk waardoor ze een taaiheid van echt leder krijgen. Het levendige kleurenschema geeft het tapijt een uitzonderlijke expressieve kracht. Soms deelt ze het werk op in sequenties waardoor binnen eenzelfde kunstwerk varianten op eenzelfde thema aangebracht worden. Ze kleeft papier op het canvas om gecombineerd met een verflaag, een subtiele fond te leggen in het ingetogen beeld. Sommige werken zijn een variatie van mengvorm van tekening en tekst, van figuratief naar abstract. Je ziet wat het is en je voelt wat het zou kunnen zijn.

Kunst is haar zuurstof wat weerspiegeld wordt in haar gevoelige werken waar licht, leven, natuur en kleur een eeuwige en ontroerende inspiratiebron zijn. De drang naar het creëren neemt steeds toe en haar kunstverzameling van diverse technieken en vormen is indrukwekkend. Haar schilderijen zijn geen seriewerk, zij schetst, zij schildert en laat de creatie groeien. De meeste van haar werken zijn warm, lyrisch en abstract. Het accent ligt op spontaniteit en expressiviteit en op het effect van grote egale kleurvakken.

Deze frêle nog steeds uitzonderlijk knappe vrouw waar de tijd geen vat op heeft biedt een boeiende en waardevolle kunstschat.(naar de recensies over haar uitvoerig werk – Marianne Posman)
Zie www.bloggen.be/wakinmaldegem.

24-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

TRUI HOSTE is opgegroeid in Maldegem. Zij liep school op de Markt bij de Zusters Maricolen. Zij herinnert zich een fascinerend verhaal van Zuster Tarcisia, kleuteronderwijzeres van heel veel Maldegemnaartjes in de derde kleuterklas (1960).

 Er was eens een tuin met een ongelofelijke mooie appelboom. Er was geen boom die na de winter zo bloeide. Hij kondigde de lente aan en verspreidde een geur die je tot in het huis kon ruiken. Hij lokte de bijen aan en de vogels bouwden er vrolijk hun nesten. In de zomer gaf hij schaduw en de kinderen speelden er en lachten en luierden.

Die boom gaf grote sappige appels en moeder maakte appelsiroop van wat er teveel was. Maar dit jaar gaf de boom geen appels. Niets. En vorig jaar ook al niet.

De boom moest weg. De kinderen waren heel verdrietig, de vogels en de bijen ook maar die konden dat zo niet zeggen.

De tuinman bleef vastberaden. Er moest een nieuwe, jonge appelboom komen. De kinderen jammerden en de tuinman luisterde uiteindelijk naar hun smeekbeden.

“Eén jaar nog en als de boom dan geen appels draagt moet hij weg.”

De boom had het gehoord. Het volgend jaar droeg de boom appels zoveel hij kon. Hele manden vol en al buren kwamen helpen plukken. En de boom mocht blijven. Nog vele jaren lang.

Aan de achterwand van ons klasje hingen kleine schoolbordjes op kinderhoogte en we mochten een appelboom tekenen. Ik gaf me vurig over aan mijn taak met als resultaat dat ik voor de open deurdag een appelboom op het grote schoolbord mocht tekenen. Fier als een gieter toonde ik mijn boom aan mijn papa, mama en mijn zussen.

Ben ik die dag natuurliefhebber en tekenaar geworden? Ben ik vanaf die dag de underdog beginnen verdedigen?Of was ik al groen en kunstliefhebber en verzorger en bleef die dag daarom in mijn herinnering?

Ik ben maar gelukkig als ik kan scheppen. Is het nu op papier, is het ruimtelijk of in de tuin. Mijn geest werkt en mijn handen volgen.Is het mooi? Is het kunst? Als het maar beroert.Ik schilder wat me fascineert. De natuur en het behoud van de natuur zijn voor mij aandacht puntjes.En de scherpe kantjes van het leven beroeren mij en verwerk ik als thema in mijn creaties: ‘Het verlies’, ‘Mensen met een beperking’, ‘De dood’, ‘Het leven’, ‘Beweging’…. Toch is mijn werk niet altijd even zwaar op de hand.Vaak zit er iets speels in is, iets positiefs, iets dat ons vooruit helpt en moed geeft.

En ik ben anekdotisch. Ik wissel van de hak op de tak. Ik zoek en blijk het maar niet te vinden. Vandaag teken ik een strip, morgen probeer ik een tekenfilm en even later ontstaan er dansende beeldjes uit mijn klei.

Ik heb hoeden gefabriceerd. Ik heb aquarellen gemaakt. Ik heb koper gesneden.Ik probeer mijn eigen gang te gaan. Ik pik hier en daar wat op en doe dan mijn eigen ding.

Ik heb mijn opleiding in de schilderkunst voltooid en start mijn vierde jaar beeldhouwen in september 2013 in de KUMA, Maldegem.

Een tweetal jaar geleden heb ik in de KUMA de kans gekregen een zolder in te richten, met als thema de hoed: “Trui’s Verwondering.” Het was een start om eindelijk naar buiten te komen met mijn werk.

Vorig jaar heb ik samen met twee andere kunstenaars een tentoonstelling gehouden in het “Rattenkasteel” van Waarschoot. Het thema was 'natuur-lijk' met de nadruk op 'lijk'. Ik heb dode dieren geschilderd in een periode dat ik moeite had met de vergankelijkheid, de dood van een zus.

Verder heb ik heb het geluk gehad creatief te kunnen in mijn betrekking.Ik heb meer dan 30 jaar een atelier voor mensen met een beperking geleid en daar van alles en nog wat kunnen realiseren. Zoals het opbouwen van een snoezeltuin, het organiseren van een stoet, het starten van een beeldenroute….

Ik schilder wat me bezielt. In een periode waren dat mensen met een beperking, een andere periode is het de natuur. Ik probeer met mijn werk te beroeren.

Ik heb ook momenten dat het speelse in mij naar boven komt en dan maak ik zotte dingen.Ik probeer mijn eigen gang te gaan. Ik pik hier wat op, daar wat op en doe dan mijn eigen ding.Momenteel ben ik bezig met strips: o.a."Mijnheerke van Maldegem" en een tekenfilmpje "Landschapszorg".

Trui nam deel aan de Wak 2013 en overal in de etalages, op het gemeentehuis konden haar sprekende creaties bewonderd worden. (verslag Trui Hoste).  

https://dub119.mail.live.com/att/GetAttachment.aspx?tnail=2&messageId=676ffed7-0266-11e3-ab8d-00237de4a312&Aux=2114|0|8D0648A502D9930||0|0|0|0|1|5,11,53&cid=3270c04849babcf1&maxwidth=220&maxheight=160&size=Att

http://www.bloggen.be/marianne_posman_in_maldegem/

Met dank aan ons regionaal blad “Vrij Maldegem” voor het publiceren van de reportages (Drukkerij-Uitgeverij Van Hoestenberghe N.V. Boudewijn Lippensstraat 11, Maldegem). 

23-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Tijdens mijn ontdekkingsreis in Maldegem om materiaal te sprokkelen over de kunstenaars en hun activiteiten botste ik regelmatig op echte kunstschatten. De teken- en schilderkunst kende een evolutie met uitingen in vele vormen en de Maldegemse kunstenaars bewijzen dat zij elke kunstvorm beheersen. Een greep uit het grote aanbod, Catherine de Waele. CATHERINE DE WAELE. Catherine is afgestudeerd in de keramiek en volgt momenteel nog een opleiding beeldhouwkunst in de academie van Eeklo. In haar werk wordt zij vooral aangetrokken tot experimenteren met materialen. Het is belangrijk hoe zij met materialen kan spelen tot die niet meer voorstellen waarvoor ze bedoeld zijn (bv. silicone mengen met kruiden, haar, pluisjes, ...). Haar inspiratie kan zij overal halen, afbeeldingen van cellen, structuren uit het menselijk lichaam, foto's, natuur, oceaanfauna en -flora, ... Kunst maken is iets noodzakelijks voor haar. Als zij iets aan het creëren is, betekent dat de ultieme vrijheid voor haar. Het is haar wereld waar zij geen compromissen moet sluiten, waar zij niet gebonden is. Zij voelt zich volledig vrij om te maken wat zij zelf mooi vindt, het hoeft niet per se bewonderd te worden door anderen. Zij werkt ook mee aan projecten met Talententent, het boeit haar enorm om met anderen een kunstwerk te creëren zoals bijvoorbeeld het CASCO project in het Sint-Annapark. Tijdens de WAK (kunst in de vitrine) was haar werk te zien in de leeszaal van de bibliotheek, in het Gemeentehuis en in de Parfumerie Penelope.

23-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

De Adegemse amateurkunstenaar CAROLINE GYSELINCK liet enkele werken van haar zien in de Kuma en in het gemeentehuis tijdens de WAK 2013.

Caroline Gijselinck is geboren in Brugge op 31 juli 1963 en woont jarenlang in Adegem. Haar echtgenoot is al jarenlang amateurschilder en op die manier kreeg zij de schilder microbe te pakken. Zij haalt haar inspiratie vooral uit haar nachtelijke dromen die ze vorm geeft in een helder kleurenpalet op doek, die haar bewonderaars een hartverwarmend gevoel geven. Ook het woelige, noodlijdende en fascinerende continent Afrika boeit haar en zij brengt de maskers en beelden die gebruikt worden bij genezingsrituelen, tot leven. Zij heeft een kleurrijk schilderspalet maar zij is ook gezegend met muzikaal talent.

Jarenlang is zij lid van het Canticorum, het bekende Adegems koor dat begrafenissen en andere gebeurtenissen opluistert, o.a. bij de opening van De Wak. Tijdens de Week van de Amateurkunsten stelde zij haar werken tentoon in het gemeentehuis en in de KUMA waar zij in juni afstudeert voor schilderkunst.

22-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

20-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

20-05-2013 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1