Hoeveel ik het ook al uit mijn hoofd heb proberen te zetten, ... jij bent gewoon DE man die in tijden het meeste indruk op mij heeft gemaakt.
Als ik je zie lopen .... wauw ... Pfft... te ideaal lijk je voor mij. Ik weet ook wel dat je van die karaktertrekjes heb waar ik wel zou over struikelen ...
en dat allemaal terwijl mijn man mijn 'dikke maatje' is door dik en dun. Het is maar dat éne wat niet goed meer lukt tussen ons, vind ik. Ik ben wel de grootste stoorzender, maar ik kan het precies ook niet helpen ...  En dat onderdeeltje in een relatie is toch wel van belang..... Ik denk dan bij mezelf : het is door de stress dat ik het niet meer kan, dat ik daarvoor de energie niet meer heb.
En dan denk ik : zou ik met die ander nog de energie hebben ?
Ik zit met te veel in m'n hoofd.
Zagen we familie van hem waar we nu laatst waren, dacht ik : 't was beter jij geweest. Het is alsof wij gedoemd zijn elkaar nooit ergens te treffen in onze vrije tijd. Wij zien elkaar wel eens, maar dan gaat hij net weg en kom ik net toe.
En dan denk ik zo vaak : mocht ik nu alleen zijn, zou hij dan anders zijn tegen mij ?

Het vervolg van gisteren...
was niet interessant.
Tegen 20h was ik thuis. Mijn man was graag nog wat gebleven omdat iemand hem nog wenkte. Dat maakte mij niet. Ik ging naar huis en hij mocht van mij nog gerust wat blijven. Hij riep nog : laat de deur van de winkel open.
Thuisgekomen had ik afgesloten vanachter, de winkeldeur open gedaan, maar er niet meer aan gedacht dat ik er 's middags het stoepbord voor gezet had, maar dat kan je verzetten...
Ik moet ergens een kleine driekwartier in mijn bed gezeten hebben (het was toen 23h30, dus een grote 3 uur later) en ik hoor hem met een buis en een slag binnenkomen zo half en half in mijn slaap. Hij komt boven en begint te briesen en te roepen en te tieren waarom ik niet opengedaan heb, dat hij meer dan een kwartier buiten aan alle deuren staan bellen heeft etc... en dat ik dat toch wel moest horen. Hij is dan beginnen meppen naar mijn hoofd terwijl hij nog aan het briesen was. Ik heb vaneigens ook getierd.... en van 'maak de kinderen nu toch niet wakker met je zotte manieren'. Ik dacht : 'Help, dit is van te lang weg te zijn en te veel binnen te hebben dat hij zo geweldig is, hopelijk doet hij geen rare dingen met mij.... ' 't Was alsof hij achter de vliegen zat te meppen... Briesend, roepend, wild ... Ik voelde dan als de storm dan geluwd was dat ik wat pijn had  in mijn nek. Ik voel vandaag dat het lichtjes gezwollen zit en pijn doet als ik bepaalde bewegingen doe. 
Hij heeft me vroeger eens diep vernederd, geen 2de keer hoor. En dan wilde hij vanmorgen nog z'n gelijk halen daarover. De deur die hij gevraagd had open te laten was open...
Maar de deur van mijn gevoelens, mijn hart die heeft weer een slag gekregen. Ik zal mijn werk doen en ik zal alles doen wat ik moet doen, maar morgen sta ik om 6 uur op en kuis mijn huis en blijf geen uurtje langer in bed liggen, omdat we de dinsdagmorgen meestal iets meer tijd hebben, dus ook voor andere dingen. En daar heb ik eerlijk gezegd nu nog min zin in dan anders. Ik ben er anders al zo stug in de laatste periode, het zal met al die zotte manieren zeker niet beteren ...