Het maakt me kapot dat ik verliefd ben op jou. Al zo lang. Je zal nooit weten wie ik ben, mijn keuzes zijn vroeger al gemaakt en daar probeer ik mij aan te houden. En het is niet omdat ik in jouw ogen verdrink dat jij dat doet in de mijne. Een illusie is ook vaak geen realiteit. Ik probeer het te plaatsen ...
searching for answers (zinnetje uit liedje Utopia) ... Dat is het hé .... Soms wil ik uitbreken.... Ik zit weer in een neerwaartse spiraal .... de stress begint me onbewust weer de keel af te snoeren .... Ik wil vooruit gaan, maar het lukt me niet. Ik heb een hele planning voor vandaag. Ik wil die afwerken, ik wil dingen extra doen, maar het zal me weer niet lukken. Er zal weer meer blijven slingeren dan dat er afgewerkt raakt, gewoon omdat ik mij veel te snel laat afleiden, verdwaal in mezelf ... Ik wil vluchten en ik wil oplossen... Het is niet van dat ik door deze periode wil, gedeeltelijk wel misschien, maar ons leven is zo belastend... Je moet altijd maar ademen, maar je kan niet of heel weinig naar adem snakken. Ofwel regel ik mijn leven niet efficiënt. Ik vind dat ik ook oneerlijk ben tov mijn man. Ik heb hem graag, maar mijn gedachten zweven veel te veel weg naar die utopie... Veel te veel.... Ik zou die utopie ergens willen realiseren en ergens ben ik er ook bang voor.... En ik heb ook iets dierbaars van hem afgepakt. Dat dierbare dat ikzelf van iemand anders zou willen krijgen, dat heb ik van hem afgepakt. Het was mijn bedoeling niet, ik wilde alleen sympathiek zijn, maar de reactie was zo hevig en zo fel dat er schade berokkend is.... En daardoor voel ik mij schuldig, voel ik mij oneerlijk tov mijn man. Het is misschien raar gezegd, maar hij heeft liefdesverdriet ... Ik denk dat hij razend zou zijn mocht ik zelf iets dergelijks hebben, en temeer door hetgeen wat er gebeurd is met hem, S en mij. Stomme dingen die niet mochten gebeurd zijn.... Bwa, en zaterdag had ik het weer plotsklap zitten hé... Niet meer verwachtende en dan staat hij daar... Boink, toink, boink.. m'n kop schoot al weer als een tomaat en ik was klunzig... Ik negeerde hem eerst.... Als hij dat niet gezien heeft dan is hij zo blind als een mol. Soms denk ik, je moet dat toch op hebben... Maar misschien laat hij het liever rustig omdat het ook niet praktisch is. Maar ik zou toch graag eens tot het 'intieme gesprek' komen en hopelijk niet al te veel ontgoocheld zijn.... Aan de blik in zijn ogen bij het weggaan vond ik hem tov mijn man iets hebben van :'jah, jouW vrouw hé...' of een blik van 'ik zou wel willen, maar jij hebt de verbintenis'.... Oh.... pfffft.... De laatste weken hebben mij weer totaal overhoop gehaald en dat valt ook wel aan m'n weegschaal te merken. Onze verkoopster die weg is, dat lukt wel allemaal met het werk, maar het is soms intensiever en niet te veel geen extra zijpassen zetten of we raken er niet meer. Het zal onbewust ook wel op mij werken. Dan wat er die 13de gebeurd is, ... ik vind het nog altijd banaal en ook wel heel erg... Ik kan het zo moeilijk verteren ... omdat ik zou willen dat het in zijn oude waarde hersteld wordt. En wat vorige week zondagavond gebeurde : enerzijds ben ik er vergevingsgezind over en van aan de andere kant vind ik dat het totaal geen verantwoording kan krijgen.... Want het is ook al niet meer de eerste keer. De serieuse dip van eind 2007 en de stomp tegen m'n bil, waarvan die blauw zat en ik spakte.... Hij reageert zich altijd fysisch af... Gooien, smijten, stampen, duwen... Ik weet wel dat het van mij meer een 'snedige tong' is als ik uitgedaagd wordt... Oh, ik heb het weer zo lastig vandaag. Ik ben moe, ik zou kunnen huilen, ik wil veel werken en ik ben lui.... Pfffffft.....
Ik zou wel elke dag een babbel met je kunnen slaan, dacht ik. Over vanalles, eenvoudig, gezellig... Maarja, ... zo is het niet... Ik babbel nochtans graag 'ns met jou en dat gaat het vlotste bij jou. Bij ons is dat altijd te druk en worden de zaken in 5 minuten afgehandels. Really, really like you ...
En betreffende 'de kat'. Dat is nu de nieuwe naam van mijn man zijn vriendin. Tja, ik had dat misschien beter allemaal niet gedaan, ... maar ik wou alleen maar vriendelijk zijn. En dan zo heftig reageren.... Amai, amai, alsof ik haar vent afpakte ... 't Is wel ik die er mee getrouwd ben... Maar ik denk dat ze zich wel schuldig voelt, we horen niks meer van haar. Mijn man mag er alle contact mee hebben, het maakt me niet uit, maar ik wil er niet meer mee te maken hebben. Ze heeft te hard naar mij uitgehaald... Ik wilde geen dergelijke situaties uitlokken. Zeker niet. Ofwel heeft ze dan het 'verlossende' mailtje gestuurd om ons wat te 'paaien'. en stuurt ze nu niks meer dat ze dan ook niet meer wil geambeteerd worden. En van mijn man : ik ben heel vergevingsgezind, is dat ook een vorm van liefde ? Maar het is niet altijd makkelijk, sedert zondagavond... wat dat was ook nogal scherp uit de bocht. Naja ... je wordt daar ook wel een beetje immuun tegen. Relativeren... Alhoewel, je kan niet alles relativeren.
dag erna ...
Ben over de middag boodschap gaan doen, gaat hij weer vreemd achter mijn rug op het internet. Zo noem ik dat. Zit ie weer naar die poepgeile video's en filmpjes te kijken, hij hangt er wel niet echt geen geld aan, maar bijna iedere keer als ik weg ben zit hij er naar te kijken. Ik krijg daar de krul van. Wat wil dat eigenlijk betekenen ? Dat ik niet goed genoeg ben, dat hij niet genoeg heeft aan mij, dat dat allemaal veel volmaakter lijkt, geiler ??? Nu, aan mij heeft hij idd niet zo veel meer en na al zo'n voorvallen als vrijdag de 13de en vorige week nog minder en als je dan weet dat hij altijd maar naar zo'n dingen zit te kijken op tv of op mijn pc ? Is dat een verslaving of is dat een tekort hebben aan iets ? Ik kan ook niet alles hé, hele dagen werken, kids, ... en dan nog eens top of the bill zijn in bed. En ik ben al nooit de sterkste geweest. Ofwel ligt zijn libido veel hoger dan het mijne. Het kan haast niet anders. Het mijne zal wel vrij laag liggen, alhoewel ik mij afvraag als je dan 100 % de juiste persoon voor je zet, misschien niet en van hem vrij hoog, voor een groot deel vanuit zichzelf en een deeltje afhankelijk van wie hij voor zich heeft. Oh ja, hij is zeker niet slecht, maar onze puzzelstukjes passen toch niet altijd 100 % hoor
Ik heb vandaag een really fucking day... Pfft... gisteren eigenlijk ook al. Vreten, vreten, vreten, ... 't Zal wel weer aan mijn weegschaal te zien zijn. Alles kan bij mij vandaag de pot op, voor niks geen goesting, en eigenlijk moet ik nog zoveel doen op mijn vrije dag. Pfffffffffft.... Er zijn maar 2 dingen die mij interesseren : dat ik zo rap mogelijk onze financiele zorgen wat verminder en dan 'hij'. Ik zou dat zo graag eens laten weten, maar dat kan niet. En dat frustreert mij ook zo enorm geweldig. En met wat er zondag tussen mijn man en ik gebeurd is en de vrijdag er voor heb ik zo weer een paar duwen in de verkeerde richting gekregen. Ik sluit me nog meer af. Ik heb over 2 jaar een grote krak gehad, waarvoor ik een paar maanden nodig gehad heb om die te boven te komen. Datgene wat zondag gebeurd is was er ook weer serieus over. Ik ben geen beest. Zo gemeen. Zo meppen tegen m'n kop. Ik voel mijn blauwe plek nog steeds in mijn nek. Met zijn zatte kloten. Hij is anders nochtans een brave hoor. Maar die stress hé. Freaky man soms. Gisteren vond ik hem ook nogal freaky. Soms moeilijk hoor om voor te werken. Soms heb je de indruk dat al wat je doet, ook al doe je het heel goed, nog altijd niet goed genoeg is voor hem. Hij bedoelt dat allemaal wel zo goed. Maar hij heeft soms zo'n ernorme paardebril op dat het doel dat hij in de verte voor ogen heeft, daar moet hij recht op af en ligt er iets in zijn weg dan duwt hij het gewoon omver... Zo kan je het omschrijven.... En ik ben al zo'n moeilijk mens om mij open te stellen in een relatie. En als je er de stress van je werk nog es bij hebt. En als ze mij dan nog een paar klappen op m'n kop geven of als ze mij het gevoel geven dat ik niet voldoe aan hun eisen dan ga ik mij helemaal afsluiten. Dan kan ik het zelfs niet meer verdragen dat ze aan mij komen, en met de combinatie van wat stress op m'n vel ... is 't helemaal goed. Ik voel mij vaak niet goed genoeg, vroeger omdat ik een paar kgs te zwaar was en dan al meteen op bepaalde plekken serieus wat lomper was. En omdat ik al te vaak te veel denk terwijl ik bezig ben en ook te vaak denk dat ik niet goed genoeg ben. Ik denk dat mijn man al te veel het perfecte wil, en dat kan ik niet. En dan kruip ik in mijn schulp. En dan dansen mijn hormonen nog zo sterk voor 'hij'.
Tja, ik maak mijn eigen gecompliceerde leventje hé....
really fucking-day today ... 't kan allemaal de pot op.... pfffft...
Hoeveel ik het ook al uit mijn hoofd heb proberen te zetten, ... jij bent gewoon DE man die in tijden het meeste indruk op mij heeft gemaakt. Als ik je zie lopen .... wauw ... Pfft... te ideaal lijk je voor mij. Ik weet ook wel dat je van die karaktertrekjes heb waar ik wel zou over struikelen ... en dat allemaal terwijl mijn man mijn 'dikke maatje' is door dik en dun. Het is maar dat éne wat niet goed meer lukt tussen ons, vind ik. Ik ben wel de grootste stoorzender, maar ik kan het precies ook niet helpen ... En dat onderdeeltje in een relatie is toch wel van belang..... Ik denk dan bij mezelf : het is door de stress dat ik het niet meer kan, dat ik daarvoor de energie niet meer heb. En dan denk ik : zou ik met die ander nog de energie hebben ? Ik zit met te veel in m'n hoofd. Zagen we familie van hem waar we nu laatst waren, dacht ik : 't was beter jij geweest. Het is alsof wij gedoemd zijn elkaar nooit ergens te treffen in onze vrije tijd. Wij zien elkaar wel eens, maar dan gaat hij net weg en kom ik net toe. En dan denk ik zo vaak : mocht ik nu alleen zijn, zou hij dan anders zijn tegen mij ?
Het vervolg van gisteren... was niet interessant. Tegen 20h was ik thuis. Mijn man was graag nog wat gebleven omdat iemand hem nog wenkte. Dat maakte mij niet. Ik ging naar huis en hij mocht van mij nog gerust wat blijven. Hij riep nog : laat de deur van de winkel open. Thuisgekomen had ik afgesloten vanachter, de winkeldeur open gedaan, maar er niet meer aan gedacht dat ik er 's middags het stoepbord voor gezet had, maar dat kan je verzetten... Ik moet ergens een kleine driekwartier in mijn bed gezeten hebben (het was toen 23h30, dus een grote 3 uur later) en ik hoor hem met een buis en een slag binnenkomen zo half en half in mijn slaap. Hij komt boven en begint te briesen en te roepen en te tieren waarom ik niet opengedaan heb, dat hij meer dan een kwartier buiten aan alle deuren staan bellen heeft etc... en dat ik dat toch wel moest horen. Hij is dan beginnen meppen naar mijn hoofd terwijl hij nog aan het briesen was. Ik heb vaneigens ook getierd.... en van 'maak de kinderen nu toch niet wakker met je zotte manieren'. Ik dacht : 'Help, dit is van te lang weg te zijn en te veel binnen te hebben dat hij zo geweldig is, hopelijk doet hij geen rare dingen met mij.... ' 't Was alsof hij achter de vliegen zat te meppen... Briesend, roepend, wild ... Ik voelde dan als de storm dan geluwd was dat ik wat pijn had in mijn nek. Ik voel vandaag dat het lichtjes gezwollen zit en pijn doet als ik bepaalde bewegingen doe. Hij heeft me vroeger eens diep vernederd, geen 2de keer hoor. En dan wilde hij vanmorgen nog z'n gelijk halen daarover. De deur die hij gevraagd had open te laten was open... Maar de deur van mijn gevoelens, mijn hart die heeft weer een slag gekregen. Ik zal mijn werk doen en ik zal alles doen wat ik moet doen, maar morgen sta ik om 6 uur op en kuis mijn huis en blijf geen uurtje langer in bed liggen, omdat we de dinsdagmorgen meestal iets meer tijd hebben, dus ook voor andere dingen. En daar heb ik eerlijk gezegd nu nog min zin in dan anders. Ik ben er anders al zo stug in de laatste periode, het zal met al die zotte manieren zeker niet beteren ...
mmmmm .... we kijken elkaar rechter in de ogen, en misschien ook wel dieper. Er is in ieder geval een diepe sympathie .... Zou hij ook zo veel met mij in z'n gedachten lopen zoals ik met hem. Ik denk het niet... dat zou wel toeval zijn. Ons laatste gesprek deed me wel weer deugd. En de manier waarop hij ging gaan zitten, op z'n gemak, luisterend, geïnteresseerd, deed ook wel deugd. Hij is toch wel nieuwsgierig en ik denk ook wel een beetje controlerend. Maar dat laatste komt waarschijnlijk vanuit zijn job.
En m'n eigen ventje die loopt dan met z'n gedachten bij z'n vriendin. Raar hé, maar we komen er niet slechter door o'vreen. ...................
Tja, dat vorige had ik hier nog 's morgens allemaal geschreven op vrijdag de 13de .... en een paar uurtjes later is er een hel los gebarsten. Een hel met het hoogtepunt op de 13de, en de naweeën op zaterdag en zondag. De maandag kwam dan gelukkig al een verlossend berichtje. Tja, ik had de intentie om eens sympathiek of vriendelijk te zijn, maar mijn goede bedoelingen werden totaal verkeerd begrepen en opgeblazen .... waardoor een heel ambras volgde.... Verschrikkelijk ... Ik wil dit nooit meer meemaken. Ik was hysterisch die dag, ik zag aan niks nog een uitkomst en ik voelde me zo schuldig .... Ik had gezien dat mijn man's vriendin ook op FB zat en had haar een mailtje gestuurd en dat zij mij mocht toevoegen als FB-vriend als ze zich daar goed bij voelde natuurlijk, want dat blijft toch wel een beetje delicaat liggen... Ik wilde sympathiek zijn, open... En boem patat, direct een sms naar mijn man dat hij NOOIT meer op bezoek mocht gaan, en dan nog een paar andere dingen over dat zij geen oplossing wilde zijn voor de relatie tussen mijn man en ik, dat we onze problemen maar anders moesten oplossen ... etc... etc... en hij was natuurlijk serieus verontwaardigd, want hij wist ook van niks van mijn bericht dat ik gestuurd had.... Met als gevolg heel wat spel en miserie .... En mijn man diep ontgoocheld in mij dat ik zoiets gedaan had en ik mocht dat niet gedaan hebben volgens hem, ik moeide mij in zijn zaken en hij was ook ontgoocheld in zijn vriendin dat hij zo abrupt aan de deur gezet werd.... Ik voelde mij zo schuldig dat ik dat van hem afgepakt had... omdat ik wist dat zij voor hem toch wel wat betekende. Maar er leek niks meer aan te doen ... het contact leek voorgoed verbroken ... Het waren de verschrikkelijkste dagen van het hele jaar. Gelukkig kwam er maandagmorgen een sms binnen op zijn gsm, ik hoorde het, en ik dacht, dat kan maar van 1 iemand zijn. En ja, ze kreeg al wroeging dat ze een beetje te heftig gereageerd had ... Wat was ik blij en wat was mijn man blij .... Dat was toch al een eerste goed teken. Ze excuseerde zich tov hem (niet tov mij hoor !) en liet hem weten dat ze het druk had en eerst nog wat moest uitrazen. In heel die week heeft ze niks meer van zich laten horen... Mijn man is wel blij dat ze terug een stap gezet heeft, maar is ergens ook wel wat ontgoocheld in haar reactie vermoed ik. En ik heb gezegd tegen mijn man dat ik er geen bezwaar tegen heb dat hij er mee optrekt, maar dat ikzelf er nu zeker niks meer mee te maken heb. Ik mocht dit misschien niet gedaan hebben, maar mijn bedoelingen waren goed. Het was alsof ik een kat wou strelen, en die kat blaasde en haalde haar klauwen scherp naar mij uit.... Dus, dat hij maar zijn goesting doet, maar ik wil er niks mee te maken hebben. En misschien heb ik er ook wel iets uit geleerd. Misschien was ik wat te achterdochtig.... Alhoewel als je die smsjes dan soms eens per toeval leest ... Nu, en ik weet ... mijn man en ik zien elkaar wel graag en gaan er samen voor, maar ik weet dat mijn man niet met de grootste liefde van zijn leven getrouwd is. Ik zei tegen hem : 'Wil je dan heel je leven met dat idee leven dat je nooit kan samen zijn voor wie je de diepste liefde voelt ? Je leeft maar 1 keer. Ik zou niet willen dat je je hele leven ongelukkig voelt, doordat je dat mist. Er is voor alles een oplossing ... ' Hij antwoordde : 'Het is niet omdat het je grootste liefde is dat je er het beste zou kunnen mee samen leven ....' Hij zei dan ook : 'Jij bent ook niet met je grootste liefde getrouwd ... ' En ik antwoordde : 'Wat is dat : je grootste liefde, en blijft dat ?' Ik heb er vroeger nooit durven in geloven ... ik ben ook te realistisch opgevoed op dat vlak. Alhoewel, mijn zus is daar wel voor gegaan. Zij was tot over haar oren verliefd en de hele wereld moest er voor wijken, ook al waren onze ouders er in het begin er grandioos tegen... Ik heb mij in mijn hele leven nog bijna nooit voor de 100 % gegeven, ik scherm mijzelf veel te gemakkelijk af ... En dat is wel niet zo positief ... Ik heb mijn man altijd gerespecteerd, geäprecieerd en weet dat zijn hart goed is. En ik heb destijds ook lang getwijfeld tussen hem en een ander (waar ik eigenlijk meer van ondersteboven was), maar heb uiteindelijk de beste keuze genomen. Ik voelde mij dit weekend ook een beetje schuldig dat ik hem al veel opgedrongen heb. Onze relatie, die ook eerst kantelde ... ben ik blijven aandringen om te herbeginnen ... onze zaak ... heb ik ook gepushed ... ons huwelijk ... heb ik ook gepushed ... Vroeger dacht ik altijd dat mijn man een duwtje moest hebben omdat hij niet echt een vast gedacht had... Maar nu weet ik ondertussen dat hij wel een heel hard gedacht heeft... waar hij niet zo rap van afwijkt ...
En wat betreft 'hij'. Door heel die nare situatie weet ik het zelf niet meer goed. Zou dat een soort 'vluchtmiddel' van mij geweest zijn ? Dat ik mij vastpinde aan iemand om ook iemand te hebben ? Ik 'kijk' anders naar hem sedert dit weekend. Nu, vanavond zien we elkaar weer, ik zal het wel ondervinden. Gewoon doen en sympathiek doen... Da's nog altijd 't beste. Daarmee doe je 't minste zeer....
Magische chemie . Ik raak er niet van af. Jij geeft mij energie en moed Ook al weet jij dat eigenlijk niet.
Het is sterker dan mezelf. Mijn hormoontjes borrelen dansen springen al zo lang als ik jou zie of met je praat. Ik tracht ze de kop in te drukken al maandenlang. Maar jij lijkt heilig te blijven voor mij alhoewel ik ook wel weet dat het onbereikbare idealer lijkt en dat de realiteit vaak anders is. Ik kan het niet helpen. Misschien zou het wel beter zijn als ik eens ontnuchterd wordt. Of mocht ik het toch een kans geven en 'hij' ook, dan komen we misschien vanzelf wel tot de realiteit.
Misschien val ik dan in een diep gat als ik ontnuchterd wordt, maar daar mag jij de waarheid niet voor laten, ik ben het gewoon te vechten voor vooruit
Het is zo moeilijk maar ik moet er door. Vaak denk ik : ik kan het toch al beter plaatsen. Andere keren schiet ik er weer door en denk ik : Waarom niet. Maar neen, dit kan niet. Ik heb keuzes gemaakt ik moet mij daaraan houden.
Maar soms kom je eens iemand tegen op je levenspad die een hele diepe indruk op je nalaat. Een indruk die ondertussen al meer dan 1.5 jaar blijft plakken. Ik vind dat toch wel al een heel beetje lang.
Vroeger geloofde ik daar niet meer in dat je echt wauw kon zijn van iemand. Sedert een tijdje wel.
Alleen, vaak is dat niet van twee kanten . En dat moet de partij die holderdebolder is dat ook van de ander respecteren dat er geen of weinig gevoelens zijn en mag die zich niet opdringen. En dat wil ik ook niet. Want ik vermoed dat jij me best wel sympathiek vindt, maar dat het daar ook bij stopt.
't Leven is ingewikkeld, maar ik maak het zelf ingewikkeld zeker ?
Ja, wat moet je zeggen als je weet dat je man af en toe eens afspreekt of sms't met z'n goede vriendin en die vraagt hem mee uit eten ? Moet je daar ook vrij in blijven ? Van aan de ene kant vind ik dat het moet kunnen. De voorwaarde is natuurlijk dat het omgekeerd dan ook zou moeten kunnen, maar dat zal van mij wel nooit het geval zijn. Enkel dromen.... Ik hoop dat we deze moeilijke financiële periode snel te boven zijn ..... Want dat is momenteel mijn grootste zorg.... Met wat daguren minder zou het al iets moeten zijn, maar het werk moet ook nog haalbaar blijven. Het is zo moeilijk. Altijd maar die zorgen over wie ga ik nu het eerste betalen. Ik hoop echt uit het diepste van m'n hart dat we er door raken. Ik zou het zo jammer vinden dat we heel de boel zouden moeten opgeven, waar we al zo lang en zo veel voor gewerkt hebben en vaak ten koste van onze eigen persoon. Normaal is 1 functie nu al ingevuld, die van poetsvrouw. Hopelijk valt het mee. Voor het weekend heb ik ook al half iemand. En hopelijk met dat ander meisje gaat het ook de goede richting uit. En wat betreft 'hij'. Onbewust blijf ik er toch mee bezig, maar ik maak hem niks, vermoed ik. 'Hij' vind mij gewoon sympathiek en mocht het gewoon tot een diepere vriendschap kunnen komen, ik zou er al content mee zijn. Mijn schouder om op te huilen .... en te lachen .... Want dat heeft een mens wel nodig. Hoh, ik heb vorige week ook 'iets' gedaan, en m'n bedoeling zal waarschijnlijk nog mislukt zijn ook. Jammer. Lang getwijfeld, maar toch gedaan, en het zal dan nog niet onder de ogen gekomen hebben dat het moest komen.... Misschien is dit een teken dat het gewoon zo moet zijn. Als het je voorbestemd is zou dit wel gelukt hebben, dus ik neem aan dat het gewoonweg niet gedoemd is om niet aan te trekken, maar langs elkaar weg te glijden.... Stille waters, diepe gronden.... ja, zo ben ik wel een beetje. Ik denk dat het soms eens een troebele grond is.... Nu ja, we doen verder ... always keep on running.... always keep on trying....
jij geeft mij veel moed zonder dat je het beseft. Door iets te hebben waar ik in geloof(de), had ik telkens de kracht om het verder te zien zitten.... Maar nu plotseling zijn die kriebels waar ik zo'n verschrikkelijk last van had weg. Verdwenen. Denk ik. Ik blijf je nog altijd heel sympathiek vinden, maar ik ben met m'n beide voetjes op de grond gekomen denk ik. De laatste dagen zijn hier met mijn man nogal rumoerig geweest door allerlei toestanden, ik heb zijn hoofd een beetje in de war gebracht, maar ook de realiteit onder zijn neus trachten te schuiven. Het moet hier beteren en als het niet betert, dan ga ik toch overwegen om er mee te stoppen.... Nare gevolgen ... maar als er nooit vooruitgang is, als je nooit eens een gedurfde beslissing durft te nemen om de boot een andere richting uit te sturen ... ik kan heel lang iets verdragen, maar ik raak dat ook eens moe. Deze namiddag is dat gelukkig al wat beter dan deze voormiddag.... Jaah... 't is allemaal zo ingewikkeld en het is te hopen dat het allemaal snel beter gaat ... want financieel lastig is helemaal lastig ... het is zoveel leuker als er minder dergelijke zorgen zijn, maar we zijn er zeker nog niet van af ....
week vol veranderingen hoor. 3 van de 7 mensen die bij ons komen werken stoppen. Poetsvrouw privé (was nog maar 3 weken) heeft een job gevonden die haar beter schikt. Poetsvrouw v/d maandag en donderdag zit nu in een 'psychische crisis' en zit nu nog 6 maanden behandeling en vraagt het contract stop te zetten. Zij werkte hier van april. En ons verkoopster die hier 6 jaar werkt is met het heugelijke nieuws afgekomen dat ze elders gaat werken omdat ze ook geen weekenden meer moet werken en betere sociale voordelen heeft. Tof hé. Mijn man is dinsdag koffie gaan drinken bij zijn vriendin in haar koffiehuis. Ik wist het hoor dat hij er naar toe was en ik laat hem daar in begaan. Sinds ik hem daar vrij in laat, omdat hij zich dan beter voelt, vlot het tussen ons ook wel beter. Minder op elkaars kap zitten. Een beetje ruimte geven.... in ons druk en vaak stressy werkersleventje waar we van 's morgens tot 's avonds met elkaar te maken hebben ... Maar het blijft toch wel hangen als je een sms leest op zijn gsm : 'Jij hebt het hart op de juiste plaats. Jij bent de enigste man in mijn leven die mij 100 % graag gezien heeft. Dus je blijft uniek. Dikke smakkerd.' Zijn berichten waren gewist. Maar wat heeft hij dan geschreven ? En het gesprek in het koffiehuis zal ook vrij close geweest zijn.... Want een andere keer las ik een sms'ke : 'van een blauwe lucht en de hemel ... ' en 'de meeste dromen.... ' en blablabla.... Zo'n woorden heeft hij van zijn leven nooit tegen mij gezegd. Dat doet wel pijn. Ik weet dat hij niet bij mij zal weggaan, want we hebben te veel verbintenissen en dat hij mij ook wel graag ziet, maar ik weet al altijd dat Sa. voor hem al altijd heel veel betekend heeft. Ik ga mijn man niet blameren, hij is een goede gast, maar leeft soms zo op zijn eiland van zijn werk en zijn voetbal. Ik lijk soms een beetje de vrouw op de tweede plaats. Ik zou haast gaan geloven dat ik voor dergelijke relaties voorbestemd ben. Vroeger ben ik ook een jaar of 2-3 bij iemand geweest en dat was toen ook zo. Dat vroeger liefje bleef nog veel te veel hangen.... Tja ... vaak ben ik blij dat ik mijn 2 kinderen nog heb.... hun spontane en guitige reactie's brengen vele vrolijke noten... Groetjes.
Hey Mandy,
Heb net je bericht gelezen...Ik denk dat het toch op je maag ligt dat hij afgesproken heeft met die vriendin van vroeger...en terecht; het feit dat je het mij vertelt en is blijkbaar ook niet neutraal. Moest dat puur vriendschappelijk zijn mr blijkbaar komen er toch wat gevoelens bij te pas ook...Eerlijk gezegd zou ik dat niet verdragen dat mijn man nood heeft om een oude vriendin terug te zien en zeker niet als ze blijkbaar nog wat gevoel voor elkaar hebben. Ik moei er mij niet mee zeg alleen mr mijn gedacht. In ieder geval moet jij je dan ook zeker niet schuldig voelen om dan eens af te spreken met die 'hij' hé. Volgens mij ben je een beetje te braaf, te verdraagzaam...zou bij veel vrouwen niet pakken denk ik..ik weet het je wil de lieve vrede bewaren mr je moet wel jezelf blijven hé en als je iets niet graag hebt moet je dat kunnen zeggen tegen je man; nu je zal zien hé als het mr een bevlieging is van je man als hij daar niet dieper op in gt en jij kan ermee leven dat hij daar soms gt...mr gun jezelf dan ook iets hé...
Vannacht. Het was er weer al een tijdje niet van gekomen. Dat is altijd temidden de nacht, als ik al aan 't slapen ben. Dan begint hij aan te dringen. Tot ik wakker ben... Ik ben daar dan meestal eigenlijk niet voor in the mood. 's Avonds kruip je in je bed dat hij nog aan het kijken is naar zijn tv-programma's, heb ik koud en moet ik maar warm krijgen van mezelf. Als ik dan eindelijk in slaap ben is hij daar dan ook en dan heeft hij (van naar z'n programma's te kijken zeker?) heel veel zin.... En ik net niet meer. Maar ik kan me niet meer genoeg geven de laatste tijd... Pfft... Het is al een hele periode. Het gaat niet. Ik heb er meestal geen goesting in. Het zal wel met verschillende factoren te maken hebben zeker ? Zijn vriendin zou hem gevraagd hebben om eens samen uit te gaan eten. Heb ik nog een sms'je gelezen van hem aan haar : 'Ik blijf aan je denken xxx '.... Ik kan er tegen zeg ik, maar ik kan er niet tegen zeker ? Dat het dat zal zijn ? Ik kan, denk ik, toch nooit voldoen aan hetgeen hij wil. Ik ben ook niet die ideale persoon, wat zij misschien wel is. Ik ontbreek kwaliteiten.... Ofwel zijn wij elkaar te gewoon .... Ik heb zo de indruk dat ik met mijn kat bij de melk te zetten, dat het katinnetje de melk begint te drinken .... En dan is er nog het constante gekibbel over hoe we alles gaan organiseren, nadat 2 van ons mensen, waarvan 1 die hier 6 jaar werkte, hun ontslag ingediend hebben. Het overaanbod wat indijken, maar ook al staan ze er met 5 van te janken, hij wil het niet geloven en is boos en verontwaardigd.... dat hij nooit zijn gedacht kan doen en dat hij de grote dommerik is en veel vijven en zessen .... En zo is er altijd wat....
Dit zijn dingen die ik las en wil onthouden : Niets houdt je tegen om op tijd en stond eens de remmen dicht te trekken en te herbronnen. Zelfs de krachtigste batterij moet af en toe immers opgeladen worden.
.... Neem nu de vrije liefde. Wie kan daar nu tegen zijn ? Liefde zou altijd vrij moeten zijn en toch heeft de vrije liefde gefaald. Deels omdat het idee werd misbruikt, maar ook omdat het blijkbaar niet in de aard van de mens ligt. Als puntje bij paaltje komt, ervaart de mens de behoefte exclusief en uniek te zijn voor de ander.
No, no, no, .... neen hij wil het niet. Het zou toch niet gaan. no, no, no .... nee het mag ook niet .... 't Was alweer klutter en beef... was nog bezig iemand aan 't bestellen. Dacht : 'Geen kleurboek worden, diep inademen en alles onder controle krijgen, want het zijn toch allemaal maar flauwe illussies van mezelf. No,no, no, put it out of your head. En soms ja, mocht ik dat idee niet meer hebben.... dan zou ik een deel van mijn courage kwijt spelen. Ik trek me daar nog vaak aan op.... Als ik dat niet meer heb om mij aan op te trekken, dan lijkt het alsof ik in een put val. Stomme illusies .... put it out of your head. Was wel blij da'k hem terug gezien had. Was al bijna een week. Maarja ......... ik zit al 10 jaar te ver in mijn leven en van hem is het toch niet z'n gedacht. Jaaaaaaaaaaaaaaah ...................................
(van Kathleen) Ik blijf erbij dat je toch iets zoekt bij een man dat je bij je man niet meer vind...anders zou je geen interesse hebben in een andere man. Het enige wat je tegenhoudt is je gezin en de zaak...Jij zal moeten met der tijd uitmaken wat je echt gelukkig maakt! Niemand kan dat voor jou beslissen hé, ik weet ook niet of je man je echt gelukkig maakt?? Het feit dat je geniet van de aandacht van 'hij' zegt ook veel... Ik stel maar vast uit hetgeen wat je me soms verteld hé...ik ga niet zeggen wat je moet doen hé, je hartje volgen zou ik zeggen mr is gemakkelijker gezegd dan gedaan hé...
Hallo Kathleen, Mijn man heb ik destijds gekozen omdat ik hem vertrouwde, omdat ik vond dat hij een goed karakter had, het goed meende en vooruit wilde in zijn leven, iemand die gaat voor zijn job. Maar 100 % verliefd ben ik er nooit op geweest en hij ook niet op mij. Zijn grootste liefde woont in Pittem. Ik was al te veel ontgoocheld geweest in vroegere mannen en ik zag het nuchter dat 100 % verliefd zijn iets was voor domme loeien die niet nuchter waren .... Samenwerken is iets die veel van je relatie eist, nog eens 2 kindjes er bij. We schieten wel goed op, ik mag daar zeker niet van klagen. Maar soms leeft hij op het eiland van zijn werk en zijn voetbal. En lijkt de rest bijzaak. We hebben een jaar of 2 terug nogal een serieuse dip gehad, dat ik eigenlijk bij momenten niet goed meer wist of ik dat heel mijn leven zou uithouden. We hebben ondertussen wel afspraken gemaakt en één daarvan is dat ik hem ook wat zijn vrijheid laat met 2 vroegere vriendinnen. Ik weet dat hij ze alletwee graag gezien heeft. De éne heeft het destijds uitgemaakt, ze waren nog zo jong... De andere vond hij altijd heel leuk, maar te dik. Dat was de enige reden..... En dat vind ikzelf straf. Ik heb destijds zelf van die ene haar gsm-nr in zijn telefoon gestoken en gezegd : bel maar, spreek maar af, als je je daar beter bij voelt. Als dat ergens een ontlading is voor jou. Want geen één van ons beiden wilde uit elkaar gaan omdat het toch maar heel veel miserie zou meebrengen met de zaak en ook een heel groot deel voor de kinderen. We wilden ze wel samen een goeie opvoeding geven. Sindsdien gaat het beter. Het is nu niet dat hij daar grandioos van profiteert, maar hij heeft het precies wel nodig dat hij hen af en toe eens hoort of ziet. Ik heb het ondertussen ook leren relativeren dat hij een enorm stressbeest is en dat zijn kwade opmerkingen niet altijd even kwaad bedoeld zijn en ik ga het ook niet laten als de ruzie eens oplaait om met scherpe woorden naar hem te gooien. En het is kort na al deze perikelen dat 'hij' me beginnen opvallen is. Vroeger vond ik hem eerst een zonderling. Ik denk dat het iemand is die pas heel laat beginnen openbloeien is. Wij moesten eens een feestje van een collega van hem bedienen en daar kwam hij ook toe en ik zag hem daar binnenkomen als leek het 'een prins op het witte paard'. (Ja, ik ben aan 't doordraven hé) Met de knik in mijn knieën ben ik hem eeen glaasje en een hapje gaan aanbieden en sedertdien is die knik in mijn knieën, die rilling in mijn handen of mijn rode kop niet meer gestopt. Toen het tijdperk van Facebook begon heb ik hem zelf gecontacteerd op FB om toe te voegen als vriend. En zo had ik de kans hem wat beter te leren kennen. Ik zag dat hij zich bezig hield met x.... , ik was daar eerst niet echt voor te vinden, ben ik dan bij hem gestart. Ook een beetje met het idee : als ik hem beter ken zal ik met beide voetjes misschien wel weer op de grond komen. Soms doe ik dat wel, andere momenten kan ik dat niet. Ik heb ergens zo iets van : ik weet dat het niet juist is, maar als ik daar nu echt zo ondersteboven van ben, we leven maar 1 keer. Morgen kan er iets gebeuren met mij waardoor heel mijn leven verandert. En dan ? ... Maar ik blijf er toch nog te veel mee zitten. En daarom zou het misschien het beste zijn dat ik eens ontnuchtert word.... want het blijft onreeël. Ik weet het en ik wil het niet geloven. Groetjes.
Mocht je weten hoe veel keer ik al naar je foto gekeken heb.... Het is om misselijk van te komen. Van aan de ene kant zou ik toch graag mij eens uiten, want soms kan ik die spanning niet meer aan. Misschien, door alles te ontladen zal ik dan met mijn beide voeten terug op de grond komen.... Zal de confrontatie met de realiteit en met de waarheid mij ontnuchteren. Het lijkt alsof ik een leven van tweestrijd heb. Is het 's morgens of 's avond niet tussen mijn kinderen en mijn man dan is het tussen 'hij' en mijn man. Ik wil de ene niet kwetsen, ik zou de andere zo graag voor mij winnen. Maar ik denk dat die dan te nuchter zou zijn en het afweren.... Pfffffffft.... Het gesprek ging anders wel weer de goede richting uit. Zo eens over persoonlijke dingen. Dat vind ik goed. Dat 'toucht' meer.... blijft meer hangen.... Maar ik geef al te vaak nog de verkeerde reactie's, dingen die ik dan achteraf denk : ik moest dat zo of zo gezegd hebben.... Tja,.... nog een paar weken en ik heb dat 'privilege' niet meer. Maar als er een band groeiende is, ook al is dat een vriendschapsband, dan zal er altijd wel een weg zijn langs dewelke je elkaar kan tegenkomen..... Tja, .... life .... ingewikkeld hé ....
Ik weet nu voor mezelf, denk ik, wat de oorzaken zijn van waarom ik me soms eens zo down voel(de). 2 zaken zijn de hoofdzaak en daar komt de werkdruk bovenop. En is het helemaal koekebak. Het ene is financieel en het andere ga ik moeten leren aanvaarden dat het gewoon niet zo is.... of zo zou kunnen worden ... Ik denk moest 'hij' hier al de zinnen die ik over hem geschreven heb, en wat ik van hem denk, ooit eens lezen, dan zou hij zeker op zijn gat vallen van 't verschot, van 't verschot dat iemand zovele gevoelens voor hem heeft. Maar omgekeerd zal dat wel niet zo zijn. Soms zou je wel eens de waarheid van alles willen vertellen, maar dat kan je niet. Jammer.
Bepaalde dingen doen me dan waarschijnlijk verkeerde dingen denken. Het moet niet veel zijn. Wat extra interesse, een extra babbel, een leuke smile. Pfft... het maakt me allemaal zo ondersteboven. Het ene moment ben ik happy, het andere moment ben ik nuchter. Zot zot zot. Zot zijn doet geen zeer. Ik heb het nog geschreven : soms kom je mensen tegen in je leven die een diepe indruk op je nalaten. Ik probeer het te plaatsen voor mezelf. Het ene moment lukt dat. Het andere niet. Mocht ik het misschien gewoon eens kunnen zeggen zou die illussie misschien meteen instorten. Ik wil iets wat ik toch niet kan krijgen en die onmogelijk is. Maar ik blijf er maar mee zitten, ondertussen toch al anderhalf jaar.... Pffffffffffft..... Het zal misschien binnen een paar weken wel beteren. En het is ook niet omdat 'hij' een diepe indruk op mij na laat, dat ik dat ook op hem doe. En dan nog... daar is toch geen vervolg aan te breien. En dan denk ik : Maar kom, voor deze ene keer dat we leven.... En ik heb al zo vele verbintenissen hier. Verbintenissen van lief en leed, met iemand die ik ook niet graag zou kwetsen. Want die doet ook zijn best. Dus houden we het maar bij dromen. Ik wil niemand kwetsen en ik wil geen flaters begaan omdat ik dan eens denk van 'hij' : 't Is toch meer, maar 'hij' wil het niet laten tonen...' En wat later denk ik dan weer : 'Beeld het je niet in. 'Hij' vindt je gewoon sympathiek.' Dus 'beleef' ik in mijn eigen fantasie.... Daar loopt niks verdraaid.... 'Lost in this world' / 'With you' - Anouk .....
Zot doen om niet zot te worden, deze uitspraak is me vanavond bijgebleven. Het was gezellig en ik zal het straks wel missen als ik niet meer mag gaan. Gewoon wat korte babbeltjes, maar die toch soms eens deugd doen. Toch wel wat tijd vanavond om te babbelen, ik mocht precies nog langer blijven zitten, maar ik denk ook altijd meteen dat ik in iemand z'n weg zit. Het meeste waar ik mee zit en dat kan ik tegen niemand, buiten Kathleen, zeggen, is dat mijn onbeantwoorde gevoelens eens beantwoord worden en dat ik ook niet te ontgoocheld ben.... Dat ik mij geen illussies meer moet maken. Het mag eigenlijk niet. Maar het is sterker dan mezelf. Het is die voortdurende drang. Een illusie zeker ? Een grote ballon kan sterk uiteenspatten... Maar ik krijg zo meer en meer het gevoel van : 'Once in a liftime' ... waarom niet ... wie weet zit ik binnenkort plotseling met een ziekte en ga ik dood en heb ik dat dan gelaten. Maar mijn grootste probleem is dat ik zeker geen flater wil schieten, en het respect of het vertrouwen dat er is, zeker niet wil naar de knoppen helpen.... En zo blijf ik er mee zitten... Tja .... En mijn man wil ik er ook niet meer kwetsen, maar eigenlijk zijn we afgesproken dat we elkaar wat vrijheid gunnen op dat vlak.
Iedere keer als ik 's middags weg ben geweest en mijn man is alleen thuis, .... iedere keer grijpt hij de kans om te gaan surfen op het internet en de 'hot sites' te bekijken. Iedere keer. Je zou haast gaan denken dat hij blij is dat ik weg ben over de middag, dat hij dan volop z'n zin kan gaan surfen. Hij houdt het wel goedkoop, want hij bezoekt geen betaalsites, waarschijnlijk uit schrik dat ik dat dan zou merken aan onze telefoonrekening. Is dat nu typisch voor een man of is dat typisch voor mijn man ? En ook 's avonds op tv kan hij het niet laten. Ik heb daar niks op tegen dat hij daar naar kijkt, maar als hij zou blijven zitten tegen dat die zender begint om toch nog maar even te kijken naar al dat gedoe. Want voor mij is het er vaak over en allemaal nep-gedoe. Fucking nep-gedoe. Dat is toch niet wat je verwacht van elkaar. En dan denk ik dat misschien wel eens. Ben ik niet goed genoeg dat hij niet content is met mij alleen? Zoals ik al schreef, ik ben niet de heetste brok, maar ik kruip er nog meer van in mijn schulp als ik weet dat hij aan alle kanten naar dat porno-gedoe zit te kijken. Het zal wel weer typisch mannelijk zijn zeker. Iets waar ik mij eigenlijk niet mag aan storen... Het is niet dat ik er niet tegen kan, maar ik vind het veel mooier als het een beetje mysterieus en ontdekkend is dan BOEM, erop en als een machine hijg en zucht en auw en wow !
We zijn eens samen uit geweest, mijn man en ik, dit weekend. Was wel leuk. En onverwacht gekomen omdat onze dochters mee wilden naar de grootouders. Dus hebben we van die gelegenheid geprofiteerd. Tijdens ons gesprek zei hij dat geen één van zijn 2 vriendinnen er zich aan verstaat dat ik daar niet jaloers van ben dat hij met hen sms't of telefoneert of soms eens afspreekt om iets te gaan drinken. Tja, ik lijk misschien wel behoudsgezind, maar ik maak liever de afspraak dat je als koppel met elkaar kan opschieten, want je ziet elkaar ook de hele dag door, en werkt de hele dag met elkaar, dan dat je elkaar verdringt of versmacht. En dat kan volgens mij enkel als je elkaar een beetje vrijheid laat. Ik weet dat mijn man graag vrouwtjes ziet en er graag eens tegen 'schoon' doet. Dat hij z'n mannelijkheid nog eens wil bevestigen. )))) En ikzelf ben nu ook niet de heetste brok.... Ook niet de grootste 'fleemer'.... Wij zijn ook wel redelijk verschillend op redelijk wat vlakken... Maar ik vind dat het toch wel beter lukt dan vroeger.... 'Haja' , zei hij, 'we zijn dat vroeger toch zo eens afgesproken'. En dan voegde ik er nog een bij : 'Ja, en als ik met iemand goed bevriend ben, moet je dat ook kunnen verdragen'. Hij beaamde dat, maar verder gaf hij daar ook geen verdere reactie op .... En dan is er die ander hé.... Bij momenten zeg ik : Neen, put it out of your head. Je maakt jezelf blaaskes wijs. Andere momenten denk ik dan : 'Alé, met een paar subtiele hints, aanleidingen .... het gegeven een push in de richting geven die' k zou willen'. Ik probeer het mezelf voor te schotelen dat ik blind ben van illusie.... Dat de realiteit niet zou beantwoorden aan mijn fantasie. En dan ben ik redelijk zwaar overtuigd daarvan... en dan komt hij binnen in mijn winkel en mijn kop schiet al direct weer bloedrood.... Best dat ik nog iets moest bijhalen van boven voor de klant voor hem, dan was dat al weer wat weggeëbt. En dan proberen zo normaal mogelijk te doen.... Voordeel is dat ik hem al iets beter ken dan vroeger, wat een gespreksonderwerp wel gemakkelijker maakt.... Maar ik heb er toch hard van hoor. Pfft... En vaak denk ik : steek jij dat nu ook weg voor mij ? Ik weet dat hij wel met mij begaan is, bezorgd is,... maar dat komt ook vanwege zijn werk. En dat hij me wel apprecieert. Maar is het ook meer dan dat? Of toch niet ? Het is zoals zo'n paardebloem dat ik denk : welles, nietes, welles, nietes, ... en wat zal het laatste blaadje van die paardebloem zijn ? Het zou misschien beter zijn mocht hij ergens met iemand een relatie starten, maar dat zou ik wel erg jammer vinden, niet dat ik het hem niet gun ... zeker niet. Want ik begrijp niet hoe dat zo'n man niet tesamen is met iemand. Maar voor mijn moraal, mijn illusies zou het misschien wel beter zijn. Ik zou meteen uit mijn droom gerukt zijn. Want het blijft nog altijd redelijk serieus mijn dag beheersen.... Het zou ergens een desillusie zijn, dat ik een houvast in mijn dromen kwijt ben, maar het zou misschien wel beter zijn, dan kan ik dat wegbannen... Ohgottekstoch.... 't is zo moeilijk ...
