Ik denk dat ik het gevonden heb wat mankeert. Het is een soort 'moeheid' in vele dingen.
Het ene moment zie ik alles heel goed zitten, het andere moment zie ik door het bos de bomen niet meer.
Is dat de sleur na 8 jaar ? ! En dat het niet snel genoeg de goede richting uit gaat naar mijn gedacht ?
Ik was vroeger nogal een vrij mens en hield nog redelijk van verandering, alhoewel ik ook aan een zekere vaste basis vasthield.
Ik heb een zekere 'moeheid' in al m'n verplichtingen, in alles wat ik moet doen, omdat ik het moet doen, anders zal het niet lukken.
Altijd courage, altijd hup vooruit, maar tegenwoordig blijf ik nogal gemakkelijk haperen. Wordt ik ondersteboven gegooid van mijn eigen 'moeheid', van mijn eigen emoties. En dan vreet ik. Ik vreet als een varken. Chocolade. Wat ik vandaag al weer binnengespeeld heb : 2 chocoladerepen, 2 of 3 koffielepels choco van Nutella en 150 gr chocoladepaaseitjes. Ik was mijn dag nochtans weer met het goeie gedacht gestart van goed op mijn voeding te letten, maar na 10u30 is het weeral fout gelopen, ik heb me weer laten gaan aan mijn eigen zwakheden. Ofwel is mijn karakter te zwak, tja dat zou ook nog kunnen.....Dat ik gewoon te zwak ben en niet sterk of dapper genoeg om mijn eigen zwakheden te overwinnen.
Vanavond moet ik mij gaan wegen. Jeezes, ik denk dat er eentje serieus ontgoocheld zal zijn in mij. En ik eigenlijk wat beschaamd tov van hem, want jah, hij heeft ook al zoveel tijd aan mij gehangen.... en ik vind dat dan zo arrogant dat ik vreet, dat ik er mijn voeten aan veeg, dat ik mij laat gaan. Ik ben nu een boekje aan 't lezen van een vrouw van 39 die haar valiezen pakt en naar Florence vertrekt, zogezegd voor kort, maar ze blijft veel langer weg dan verwacht en is dus vermist. Ze zoekt terug naar haar 'emoties' of 'belevingen' van vroeger, datgene wat ze nu mist, dat er niet meer is, die verdwenen is. Soms zou ik zo ook eens mijn valies willen pakken en alleen reizen. Maar dat kan ik niet. Ik zit aan alles vast, ik zou veel te veel mensen ontgoochelen. Ik zou vanalles in de war sturen en ontwrichten.
Dus scharten we verder, door de goede en de kwade dagen. Amen :-)
Hi, ik zat zo gisteren te denken toen ik aan 't lezen was : ik ga ook eens een boek schrijven. Vroeger was ik sterk in opstellen. Ik weet niet, mocht iemand dit hier nu lezen of ze m'n schrijfstijl te langdradig vinden of niet ... maar ik moet toch niet echt onderdoen voor bepaalde boekenschrijvers denk ik.
Ik zou dat boek noemen : 'Het leven van een ... vrouw' of 'Een vat vol emoties' of nog beter !!! 'Een vat vol emoties en chocolade' en dit dagboek wat aandikken met nog wat andere gebeurtenissen of anekdotes en er één verhaal van maken.
|
