mmmmm .... we kijken elkaar rechter in de ogen, en misschien ook wel dieper. Er is in ieder geval een diepe sympathie ....
Zou hij ook zo veel met mij in z'n gedachten lopen zoals ik met hem. Ik denk het niet... dat zou wel toeval zijn.
Ons laatste gesprek deed me wel weer deugd. En de manier waarop hij ging gaan zitten, op z'n gemak, luisterend, geïnteresseerd, deed ook wel deugd. Hij is toch wel nieuwsgierig en ik denk ook wel een beetje controlerend. Maar dat laatste komt waarschijnlijk vanuit zijn job.

En m'n eigen ventje die loopt dan met z'n gedachten bij z'n vriendin.
Raar hé, maar we komen er niet slechter door o'vreen.
...................

Tja, dat vorige had ik hier nog 's morgens allemaal geschreven op vrijdag de 13de .... en een paar uurtjes later is er een hel los gebarsten. Een hel met het hoogtepunt op de 13de, en de naweeën op zaterdag en zondag. De maandag kwam dan gelukkig al een verlossend berichtje.
Tja, ik had de intentie om eens sympathiek of vriendelijk te zijn, maar mijn goede bedoelingen werden totaal verkeerd begrepen en opgeblazen ....
waardoor een heel ambras volgde.... Verschrikkelijk ... Ik wil dit nooit meer meemaken.
Ik was hysterisch die dag, ik zag aan niks nog een uitkomst en ik voelde me zo schuldig ....
Ik had gezien dat mijn man's vriendin ook op FB zat en had haar een mailtje gestuurd en dat zij mij mocht toevoegen als FB-vriend als ze zich daar goed bij voelde natuurlijk, want dat blijft toch wel een beetje delicaat liggen... Ik wilde sympathiek zijn, open... En boem patat, direct een sms naar mijn man dat hij NOOIT meer op bezoek mocht gaan, en dan nog een paar andere dingen over dat zij geen oplossing wilde zijn voor de relatie tussen mijn man en ik, dat we onze problemen maar anders moesten oplossen ... etc... etc... en hij was natuurlijk serieus verontwaardigd, want hij wist ook van niks van mijn bericht dat ik gestuurd had.... Met als gevolg heel wat spel en miserie ....
En mijn man diep ontgoocheld in mij dat ik zoiets gedaan had en ik mocht dat niet gedaan hebben volgens hem, ik moeide mij in zijn zaken en hij was ook ontgoocheld in zijn vriendin dat hij zo abrupt aan de deur gezet werd....
Ik voelde mij zo schuldig dat ik dat van hem afgepakt had... omdat ik wist dat zij voor hem toch wel wat betekende.
Maar er leek niks meer aan te doen ... het contact leek voorgoed verbroken ... Het waren de verschrikkelijkste dagen van het hele jaar.
Gelukkig kwam er maandagmorgen een sms binnen op zijn gsm, ik hoorde het, en ik dacht, dat kan maar van 1 iemand zijn.
En ja, ze kreeg al wroeging dat ze een beetje te heftig gereageerd had ... Wat was ik blij en wat was mijn man blij ....
Dat was toch al een eerste goed teken. Ze excuseerde zich tov hem (niet tov mij hoor !) en liet hem weten dat ze het druk had en eerst nog wat moest uitrazen. In heel die week heeft ze niks meer van zich laten horen...
Mijn man is wel blij dat ze terug een stap gezet heeft, maar is ergens ook wel wat ontgoocheld in haar reactie vermoed ik.
En ik heb gezegd tegen mijn man dat ik er geen bezwaar tegen heb dat hij er mee optrekt, maar dat ikzelf er nu zeker niks meer mee te maken heb. Ik mocht dit misschien niet gedaan hebben, maar mijn bedoelingen waren goed. Het was alsof ik een kat wou strelen, en die kat blaasde en haalde haar klauwen scherp naar mij uit.... Dus, dat hij maar zijn goesting doet, maar ik wil er niks mee te maken hebben.
En misschien heb ik er ook wel iets uit geleerd. Misschien was ik wat te achterdochtig.... Alhoewel als je die smsjes dan soms eens per toeval leest ... Nu, en ik weet ... mijn man en ik zien elkaar wel graag en gaan er samen voor, maar ik weet dat mijn man niet met de grootste liefde van zijn leven getrouwd is.
Ik zei tegen hem : 'Wil je dan heel je leven met dat idee leven dat je nooit kan samen zijn voor wie je de diepste liefde voelt ? Je leeft maar 1 keer. Ik zou niet willen dat je je hele leven ongelukkig voelt, doordat je dat mist. Er is voor alles een oplossing ... '
Hij antwoordde : 'Het is niet omdat het je grootste liefde is dat je er het beste zou kunnen mee samen leven ....'
Hij zei dan ook : 'Jij bent ook niet met je grootste liefde getrouwd ... ' En ik antwoordde : 'Wat is dat : je grootste liefde, en blijft dat ?'
Ik heb er vroeger nooit durven in geloven ... ik ben ook te realistisch opgevoed op dat vlak. Alhoewel, mijn zus is daar wel voor gegaan. Zij was tot over haar oren verliefd en de hele wereld moest er voor wijken, ook al waren onze ouders er in het begin er grandioos tegen...
Ik heb mij in mijn hele leven nog bijna nooit voor de 100 % gegeven, ik scherm mijzelf veel te gemakkelijk af ... En dat is wel niet zo positief ...
Ik heb mijn man altijd gerespecteerd, geäprecieerd en weet dat zijn hart goed is. En ik heb destijds ook lang getwijfeld tussen hem en een ander (waar ik eigenlijk meer van ondersteboven was), maar heb uiteindelijk de beste keuze genomen.
Ik voelde mij dit weekend ook een beetje schuldig dat ik hem al veel opgedrongen heb.
Onze relatie, die ook eerst kantelde ... ben ik blijven aandringen om te herbeginnen ... onze zaak ... heb ik ook gepushed ... ons huwelijk ... heb ik ook gepushed ... Vroeger dacht ik altijd dat mijn man een duwtje moest hebben omdat hij niet echt een vast gedacht had... Maar nu weet ik ondertussen dat hij wel een heel hard gedacht heeft... waar hij niet zo rap van afwijkt ...

En wat betreft 'hij'. Door heel die nare situatie weet ik het zelf niet meer goed. Zou dat een soort 'vluchtmiddel' van mij geweest zijn ? Dat ik mij vastpinde aan iemand om ook iemand te hebben ?
Ik 'kijk' anders naar hem sedert dit weekend. Nu, vanavond zien we elkaar weer, ik zal het wel ondervinden. Gewoon doen en sympathiek doen... Da's nog altijd 't beste. Daarmee doe je 't minste zeer....