xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Magische chemie …. Ik raak er niet van af. Jij geeft mij energie en moed … Ook al weet jij dat eigenlijk niet.

Het is sterker dan mezelf. Mijn hormoontjes borrelen … dansen … springen … al zo lang … als ik jou zie of met je praat. Ik tracht ze de kop in te drukken…al maandenlang. Maar jij lijkt ‘heilig’ te blijven voor mij … alhoewel ik ook wel weet dat het onbereikbare idealer lijkt en dat de realiteit vaak anders is. Ik kan het niet helpen. Misschien zou het wel beter zijn als ik eens ontnuchterd wordt. Of mocht ik het toch een kans geven en 'hij' ook, dan komen we misschien vanzelf wel tot de realiteit.

Misschien val ik dan  in een diep gat als ik ontnuchterd wordt, maar daar mag jij de waarheid niet voor laten, … ik ben het gewoon te vechten voor vooruit…

Het is zo moeilijk … maar ik moet er door. Vaak denk ik : ik kan het toch al beter plaatsen. Andere keren schiet ik er weer door en denk ik : ‘Waarom niet.’ Maar neen, dit kan niet. Ik heb keuzes gemaakt … ik moet mij daaraan houden.

Maar soms kom je eens iemand tegen op je levenspad die een hele diepe indruk op je nalaat. Een indruk die ondertussen al meer dan 1.5 jaar blijft plakken. Ik vind dat toch wel al een heel beetje lang.

Vroeger geloofde ik daar niet meer in dat je echt ‘wauw’ kon zijn van iemand. Sedert een tijdje wel.

Alleen, vaak is dat niet van twee kanten …. En dat moet de partij die holderdebolder is dat ook van de ander respecteren dat er geen of weinig gevoelens zijn en mag die zich niet opdringen. En dat wil ik ook niet. Want ik vermoed dat jij me best wel sympathiek vindt, maar dat het daar ook bij stopt.

't Leven is ingewikkeld, maar ik maak het zelf ingewikkeld zeker ?