week vol veranderingen hoor. 3 van de 7 mensen die bij ons komen werken stoppen. Poetsvrouw privé (was nog maar 3 weken) heeft een job gevonden die haar beter schikt. Poetsvrouw v/d maandag en donderdag zit nu in een 'psychische crisis' en zit nu nog 6 maanden behandeling en vraagt het contract stop te zetten. Zij werkte hier van april. En ons verkoopster die hier 6 jaar werkt is met het heugelijke nieuws afgekomen dat ze elders gaat werken omdat ze ook geen weekenden meer moet werken en betere sociale voordelen heeft. Tof hé. Mijn man is dinsdag koffie gaan drinken bij zijn vriendin in haar koffiehuis. Ik wist het hoor dat hij er naar toe was en ik laat hem daar in begaan. Sinds ik hem daar vrij in laat, omdat hij zich dan beter voelt, vlot het tussen ons ook wel beter. Minder op elkaars kap zitten. Een beetje ruimte geven.... in ons druk en vaak stressy werkersleventje waar we van 's morgens tot 's avonds met elkaar te maken hebben ... Maar het blijft toch wel hangen als je een sms leest op zijn gsm : 'Jij hebt het hart op de juiste plaats. Jij bent de enigste man in mijn leven die mij 100 % graag gezien heeft. Dus je blijft uniek. Dikke smakkerd.' Zijn berichten waren gewist. Maar wat heeft hij dan geschreven ? En het gesprek in het koffiehuis zal ook vrij close geweest zijn.... Want een andere keer las ik een sms'ke : 'van een blauwe lucht en de hemel ... ' en 'de meeste dromen.... ' en blablabla.... Zo'n woorden heeft hij van zijn leven nooit tegen mij gezegd. Dat doet wel pijn. Ik weet dat hij niet bij mij zal weggaan, want we hebben te veel verbintenissen en dat hij mij ook wel graag ziet, maar ik weet al altijd dat Sa. voor hem al altijd heel veel betekend heeft. Ik ga mijn man niet blameren, hij is een goede gast, maar leeft soms zo op zijn eiland van zijn werk en zijn voetbal. Ik lijk soms een beetje de vrouw op de tweede plaats. Ik zou haast gaan geloven dat ik voor dergelijke relaties voorbestemd ben. Vroeger ben ik ook een jaar of 2-3 bij iemand geweest en dat was toen ook zo. Dat vroeger liefje bleef nog veel te veel hangen.... Tja ... vaak ben ik blij dat ik mijn 2 kinderen nog heb.... hun spontane en guitige reactie's brengen vele vrolijke noten... Groetjes.
Hey Mandy,
Heb net je bericht gelezen...Ik denk dat het toch op je maag ligt dat hij afgesproken heeft met die vriendin van vroeger...en terecht; het feit dat je het mij vertelt en is blijkbaar ook niet neutraal. Moest dat puur vriendschappelijk zijn mr blijkbaar komen er toch wat gevoelens bij te pas ook...Eerlijk gezegd zou ik dat niet verdragen dat mijn man nood heeft om een oude vriendin terug te zien en zeker niet als ze blijkbaar nog wat gevoel voor elkaar hebben. Ik moei er mij niet mee zeg alleen mr mijn gedacht. In ieder geval moet jij je dan ook zeker niet schuldig voelen om dan eens af te spreken met die 'hij' hé. Volgens mij ben je een beetje te braaf, te verdraagzaam...zou bij veel vrouwen niet pakken denk ik..ik weet het je wil de lieve vrede bewaren mr je moet wel jezelf blijven hé en als je iets niet graag hebt moet je dat kunnen zeggen tegen je man; nu je zal zien hé als het mr een bevlieging is van je man als hij daar niet dieper op in gt en jij kan ermee leven dat hij daar soms gt...mr gun jezelf dan ook iets hé...
Vannacht. Het was er weer al een tijdje niet van gekomen. Dat is altijd temidden de nacht, als ik al aan 't slapen ben. Dan begint hij aan te dringen. Tot ik wakker ben... Ik ben daar dan meestal eigenlijk niet voor in the mood. 's Avonds kruip je in je bed dat hij nog aan het kijken is naar zijn tv-programma's, heb ik koud en moet ik maar warm krijgen van mezelf. Als ik dan eindelijk in slaap ben is hij daar dan ook en dan heeft hij (van naar z'n programma's te kijken zeker?) heel veel zin.... En ik net niet meer. Maar ik kan me niet meer genoeg geven de laatste tijd... Pfft... Het is al een hele periode. Het gaat niet. Ik heb er meestal geen goesting in. Het zal wel met verschillende factoren te maken hebben zeker ? Zijn vriendin zou hem gevraagd hebben om eens samen uit te gaan eten. Heb ik nog een sms'je gelezen van hem aan haar : 'Ik blijf aan je denken xxx '.... Ik kan er tegen zeg ik, maar ik kan er niet tegen zeker ? Dat het dat zal zijn ? Ik kan, denk ik, toch nooit voldoen aan hetgeen hij wil. Ik ben ook niet die ideale persoon, wat zij misschien wel is. Ik ontbreek kwaliteiten.... Ofwel zijn wij elkaar te gewoon .... Ik heb zo de indruk dat ik met mijn kat bij de melk te zetten, dat het katinnetje de melk begint te drinken .... En dan is er nog het constante gekibbel over hoe we alles gaan organiseren, nadat 2 van ons mensen, waarvan 1 die hier 6 jaar werkte, hun ontslag ingediend hebben. Het overaanbod wat indijken, maar ook al staan ze er met 5 van te janken, hij wil het niet geloven en is boos en verontwaardigd.... dat hij nooit zijn gedacht kan doen en dat hij de grote dommerik is en veel vijven en zessen .... En zo is er altijd wat....
Dit zijn dingen die ik las en wil onthouden : Niets houdt je tegen om op tijd en stond eens de remmen dicht te trekken en te herbronnen. Zelfs de krachtigste batterij moet af en toe immers opgeladen worden.
.... Neem nu de vrije liefde. Wie kan daar nu tegen zijn ? Liefde zou altijd vrij moeten zijn en toch heeft de vrije liefde gefaald. Deels omdat het idee werd misbruikt, maar ook omdat het blijkbaar niet in de aard van de mens ligt. Als puntje bij paaltje komt, ervaart de mens de behoefte exclusief en uniek te zijn voor de ander.
No, no, no, .... neen hij wil het niet. Het zou toch niet gaan. no, no, no .... nee het mag ook niet .... 't Was alweer klutter en beef... was nog bezig iemand aan 't bestellen. Dacht : 'Geen kleurboek worden, diep inademen en alles onder controle krijgen, want het zijn toch allemaal maar flauwe illussies van mezelf. No,no, no, put it out of your head. En soms ja, mocht ik dat idee niet meer hebben.... dan zou ik een deel van mijn courage kwijt spelen. Ik trek me daar nog vaak aan op.... Als ik dat niet meer heb om mij aan op te trekken, dan lijkt het alsof ik in een put val. Stomme illusies .... put it out of your head. Was wel blij da'k hem terug gezien had. Was al bijna een week. Maarja ......... ik zit al 10 jaar te ver in mijn leven en van hem is het toch niet z'n gedacht. Jaaaaaaaaaaaaaaah ...................................
(van Kathleen) Ik blijf erbij dat je toch iets zoekt bij een man dat je bij je man niet meer vind...anders zou je geen interesse hebben in een andere man. Het enige wat je tegenhoudt is je gezin en de zaak...Jij zal moeten met der tijd uitmaken wat je echt gelukkig maakt! Niemand kan dat voor jou beslissen hé, ik weet ook niet of je man je echt gelukkig maakt?? Het feit dat je geniet van de aandacht van 'hij' zegt ook veel... Ik stel maar vast uit hetgeen wat je me soms verteld hé...ik ga niet zeggen wat je moet doen hé, je hartje volgen zou ik zeggen mr is gemakkelijker gezegd dan gedaan hé...
Hallo Kathleen, Mijn man heb ik destijds gekozen omdat ik hem vertrouwde, omdat ik vond dat hij een goed karakter had, het goed meende en vooruit wilde in zijn leven, iemand die gaat voor zijn job. Maar 100 % verliefd ben ik er nooit op geweest en hij ook niet op mij. Zijn grootste liefde woont in Pittem. Ik was al te veel ontgoocheld geweest in vroegere mannen en ik zag het nuchter dat 100 % verliefd zijn iets was voor domme loeien die niet nuchter waren .... Samenwerken is iets die veel van je relatie eist, nog eens 2 kindjes er bij. We schieten wel goed op, ik mag daar zeker niet van klagen. Maar soms leeft hij op het eiland van zijn werk en zijn voetbal. En lijkt de rest bijzaak. We hebben een jaar of 2 terug nogal een serieuse dip gehad, dat ik eigenlijk bij momenten niet goed meer wist of ik dat heel mijn leven zou uithouden. We hebben ondertussen wel afspraken gemaakt en één daarvan is dat ik hem ook wat zijn vrijheid laat met 2 vroegere vriendinnen. Ik weet dat hij ze alletwee graag gezien heeft. De éne heeft het destijds uitgemaakt, ze waren nog zo jong... De andere vond hij altijd heel leuk, maar te dik. Dat was de enige reden..... En dat vind ikzelf straf. Ik heb destijds zelf van die ene haar gsm-nr in zijn telefoon gestoken en gezegd : bel maar, spreek maar af, als je je daar beter bij voelt. Als dat ergens een ontlading is voor jou. Want geen één van ons beiden wilde uit elkaar gaan omdat het toch maar heel veel miserie zou meebrengen met de zaak en ook een heel groot deel voor de kinderen. We wilden ze wel samen een goeie opvoeding geven. Sindsdien gaat het beter. Het is nu niet dat hij daar grandioos van profiteert, maar hij heeft het precies wel nodig dat hij hen af en toe eens hoort of ziet. Ik heb het ondertussen ook leren relativeren dat hij een enorm stressbeest is en dat zijn kwade opmerkingen niet altijd even kwaad bedoeld zijn en ik ga het ook niet laten als de ruzie eens oplaait om met scherpe woorden naar hem te gooien. En het is kort na al deze perikelen dat 'hij' me beginnen opvallen is. Vroeger vond ik hem eerst een zonderling. Ik denk dat het iemand is die pas heel laat beginnen openbloeien is. Wij moesten eens een feestje van een collega van hem bedienen en daar kwam hij ook toe en ik zag hem daar binnenkomen als leek het 'een prins op het witte paard'. (Ja, ik ben aan 't doordraven hé) Met de knik in mijn knieën ben ik hem eeen glaasje en een hapje gaan aanbieden en sedertdien is die knik in mijn knieën, die rilling in mijn handen of mijn rode kop niet meer gestopt. Toen het tijdperk van Facebook begon heb ik hem zelf gecontacteerd op FB om toe te voegen als vriend. En zo had ik de kans hem wat beter te leren kennen. Ik zag dat hij zich bezig hield met x.... , ik was daar eerst niet echt voor te vinden, ben ik dan bij hem gestart. Ook een beetje met het idee : als ik hem beter ken zal ik met beide voetjes misschien wel weer op de grond komen. Soms doe ik dat wel, andere momenten kan ik dat niet. Ik heb ergens zo iets van : ik weet dat het niet juist is, maar als ik daar nu echt zo ondersteboven van ben, we leven maar 1 keer. Morgen kan er iets gebeuren met mij waardoor heel mijn leven verandert. En dan ? ... Maar ik blijf er toch nog te veel mee zitten. En daarom zou het misschien het beste zijn dat ik eens ontnuchtert word.... want het blijft onreeël. Ik weet het en ik wil het niet geloven. Groetjes.
Mocht je weten hoe veel keer ik al naar je foto gekeken heb.... Het is om misselijk van te komen. Van aan de ene kant zou ik toch graag mij eens uiten, want soms kan ik die spanning niet meer aan. Misschien, door alles te ontladen zal ik dan met mijn beide voeten terug op de grond komen.... Zal de confrontatie met de realiteit en met de waarheid mij ontnuchteren. Het lijkt alsof ik een leven van tweestrijd heb. Is het 's morgens of 's avond niet tussen mijn kinderen en mijn man dan is het tussen 'hij' en mijn man. Ik wil de ene niet kwetsen, ik zou de andere zo graag voor mij winnen. Maar ik denk dat die dan te nuchter zou zijn en het afweren.... Pfffffffft.... Het gesprek ging anders wel weer de goede richting uit. Zo eens over persoonlijke dingen. Dat vind ik goed. Dat 'toucht' meer.... blijft meer hangen.... Maar ik geef al te vaak nog de verkeerde reactie's, dingen die ik dan achteraf denk : ik moest dat zo of zo gezegd hebben.... Tja,.... nog een paar weken en ik heb dat 'privilege' niet meer. Maar als er een band groeiende is, ook al is dat een vriendschapsband, dan zal er altijd wel een weg zijn langs dewelke je elkaar kan tegenkomen..... Tja, .... life .... ingewikkeld hé ....
Ik weet nu voor mezelf, denk ik, wat de oorzaken zijn van waarom ik me soms eens zo down voel(de). 2 zaken zijn de hoofdzaak en daar komt de werkdruk bovenop. En is het helemaal koekebak. Het ene is financieel en het andere ga ik moeten leren aanvaarden dat het gewoon niet zo is.... of zo zou kunnen worden ... Ik denk moest 'hij' hier al de zinnen die ik over hem geschreven heb, en wat ik van hem denk, ooit eens lezen, dan zou hij zeker op zijn gat vallen van 't verschot, van 't verschot dat iemand zovele gevoelens voor hem heeft. Maar omgekeerd zal dat wel niet zo zijn. Soms zou je wel eens de waarheid van alles willen vertellen, maar dat kan je niet. Jammer.
Bepaalde dingen doen me dan waarschijnlijk verkeerde dingen denken. Het moet niet veel zijn. Wat extra interesse, een extra babbel, een leuke smile. Pfft... het maakt me allemaal zo ondersteboven. Het ene moment ben ik happy, het andere moment ben ik nuchter. Zot zot zot. Zot zijn doet geen zeer. Ik heb het nog geschreven : soms kom je mensen tegen in je leven die een diepe indruk op je nalaten. Ik probeer het te plaatsen voor mezelf. Het ene moment lukt dat. Het andere niet. Mocht ik het misschien gewoon eens kunnen zeggen zou die illussie misschien meteen instorten. Ik wil iets wat ik toch niet kan krijgen en die onmogelijk is. Maar ik blijf er maar mee zitten, ondertussen toch al anderhalf jaar.... Pffffffffffft..... Het zal misschien binnen een paar weken wel beteren. En het is ook niet omdat 'hij' een diepe indruk op mij na laat, dat ik dat ook op hem doe. En dan nog... daar is toch geen vervolg aan te breien. En dan denk ik : Maar kom, voor deze ene keer dat we leven.... En ik heb al zo vele verbintenissen hier. Verbintenissen van lief en leed, met iemand die ik ook niet graag zou kwetsen. Want die doet ook zijn best. Dus houden we het maar bij dromen. Ik wil niemand kwetsen en ik wil geen flaters begaan omdat ik dan eens denk van 'hij' : 't Is toch meer, maar 'hij' wil het niet laten tonen...' En wat later denk ik dan weer : 'Beeld het je niet in. 'Hij' vindt je gewoon sympathiek.' Dus 'beleef' ik in mijn eigen fantasie.... Daar loopt niks verdraaid.... 'Lost in this world' / 'With you' - Anouk .....
Zot doen om niet zot te worden, deze uitspraak is me vanavond bijgebleven. Het was gezellig en ik zal het straks wel missen als ik niet meer mag gaan. Gewoon wat korte babbeltjes, maar die toch soms eens deugd doen. Toch wel wat tijd vanavond om te babbelen, ik mocht precies nog langer blijven zitten, maar ik denk ook altijd meteen dat ik in iemand z'n weg zit. Het meeste waar ik mee zit en dat kan ik tegen niemand, buiten Kathleen, zeggen, is dat mijn onbeantwoorde gevoelens eens beantwoord worden en dat ik ook niet te ontgoocheld ben.... Dat ik mij geen illussies meer moet maken. Het mag eigenlijk niet. Maar het is sterker dan mezelf. Het is die voortdurende drang. Een illusie zeker ? Een grote ballon kan sterk uiteenspatten... Maar ik krijg zo meer en meer het gevoel van : 'Once in a liftime' ... waarom niet ... wie weet zit ik binnenkort plotseling met een ziekte en ga ik dood en heb ik dat dan gelaten. Maar mijn grootste probleem is dat ik zeker geen flater wil schieten, en het respect of het vertrouwen dat er is, zeker niet wil naar de knoppen helpen.... En zo blijf ik er mee zitten... Tja .... En mijn man wil ik er ook niet meer kwetsen, maar eigenlijk zijn we afgesproken dat we elkaar wat vrijheid gunnen op dat vlak.
Iedere keer als ik 's middags weg ben geweest en mijn man is alleen thuis, .... iedere keer grijpt hij de kans om te gaan surfen op het internet en de 'hot sites' te bekijken. Iedere keer. Je zou haast gaan denken dat hij blij is dat ik weg ben over de middag, dat hij dan volop z'n zin kan gaan surfen. Hij houdt het wel goedkoop, want hij bezoekt geen betaalsites, waarschijnlijk uit schrik dat ik dat dan zou merken aan onze telefoonrekening. Is dat nu typisch voor een man of is dat typisch voor mijn man ? En ook 's avonds op tv kan hij het niet laten. Ik heb daar niks op tegen dat hij daar naar kijkt, maar als hij zou blijven zitten tegen dat die zender begint om toch nog maar even te kijken naar al dat gedoe. Want voor mij is het er vaak over en allemaal nep-gedoe. Fucking nep-gedoe. Dat is toch niet wat je verwacht van elkaar. En dan denk ik dat misschien wel eens. Ben ik niet goed genoeg dat hij niet content is met mij alleen? Zoals ik al schreef, ik ben niet de heetste brok, maar ik kruip er nog meer van in mijn schulp als ik weet dat hij aan alle kanten naar dat porno-gedoe zit te kijken. Het zal wel weer typisch mannelijk zijn zeker. Iets waar ik mij eigenlijk niet mag aan storen... Het is niet dat ik er niet tegen kan, maar ik vind het veel mooier als het een beetje mysterieus en ontdekkend is dan BOEM, erop en als een machine hijg en zucht en auw en wow !
We zijn eens samen uit geweest, mijn man en ik, dit weekend. Was wel leuk. En onverwacht gekomen omdat onze dochters mee wilden naar de grootouders. Dus hebben we van die gelegenheid geprofiteerd. Tijdens ons gesprek zei hij dat geen één van zijn 2 vriendinnen er zich aan verstaat dat ik daar niet jaloers van ben dat hij met hen sms't of telefoneert of soms eens afspreekt om iets te gaan drinken. Tja, ik lijk misschien wel behoudsgezind, maar ik maak liever de afspraak dat je als koppel met elkaar kan opschieten, want je ziet elkaar ook de hele dag door, en werkt de hele dag met elkaar, dan dat je elkaar verdringt of versmacht. En dat kan volgens mij enkel als je elkaar een beetje vrijheid laat. Ik weet dat mijn man graag vrouwtjes ziet en er graag eens tegen 'schoon' doet. Dat hij z'n mannelijkheid nog eens wil bevestigen. )))) En ikzelf ben nu ook niet de heetste brok.... Ook niet de grootste 'fleemer'.... Wij zijn ook wel redelijk verschillend op redelijk wat vlakken... Maar ik vind dat het toch wel beter lukt dan vroeger.... 'Haja' , zei hij, 'we zijn dat vroeger toch zo eens afgesproken'. En dan voegde ik er nog een bij : 'Ja, en als ik met iemand goed bevriend ben, moet je dat ook kunnen verdragen'. Hij beaamde dat, maar verder gaf hij daar ook geen verdere reactie op .... En dan is er die ander hé.... Bij momenten zeg ik : Neen, put it out of your head. Je maakt jezelf blaaskes wijs. Andere momenten denk ik dan : 'Alé, met een paar subtiele hints, aanleidingen .... het gegeven een push in de richting geven die' k zou willen'. Ik probeer het mezelf voor te schotelen dat ik blind ben van illusie.... Dat de realiteit niet zou beantwoorden aan mijn fantasie. En dan ben ik redelijk zwaar overtuigd daarvan... en dan komt hij binnen in mijn winkel en mijn kop schiet al direct weer bloedrood.... Best dat ik nog iets moest bijhalen van boven voor de klant voor hem, dan was dat al weer wat weggeëbt. En dan proberen zo normaal mogelijk te doen.... Voordeel is dat ik hem al iets beter ken dan vroeger, wat een gespreksonderwerp wel gemakkelijker maakt.... Maar ik heb er toch hard van hoor. Pfft... En vaak denk ik : steek jij dat nu ook weg voor mij ? Ik weet dat hij wel met mij begaan is, bezorgd is,... maar dat komt ook vanwege zijn werk. En dat hij me wel apprecieert. Maar is het ook meer dan dat? Of toch niet ? Het is zoals zo'n paardebloem dat ik denk : welles, nietes, welles, nietes, ... en wat zal het laatste blaadje van die paardebloem zijn ? Het zou misschien beter zijn mocht hij ergens met iemand een relatie starten, maar dat zou ik wel erg jammer vinden, niet dat ik het hem niet gun ... zeker niet. Want ik begrijp niet hoe dat zo'n man niet tesamen is met iemand. Maar voor mijn moraal, mijn illusies zou het misschien wel beter zijn. Ik zou meteen uit mijn droom gerukt zijn. Want het blijft nog altijd redelijk serieus mijn dag beheersen.... Het zou ergens een desillusie zijn, dat ik een houvast in mijn dromen kwijt ben, maar het zou misschien wel beter zijn, dan kan ik dat wegbannen... Ohgottekstoch.... 't is zo moeilijk ...
Er is vorige week iets 'raars' gebeurd. Misschien vind ik het meer raar dan hijzelf. Ik vond zijn reactie raar. 'Neen, dat doe ik niet. Liever niet. Liever niet. Doe jij het maar.' Was het nu echt van : niet willen uit principe. Of was het 'niet willen omdat het ik was' en hij onder de indruk is maar niet wil toegeven of heeft hij dat met elke vrouw in dergelijke situatie ? Ik was echt geschrokken.... Ik dacht : alé, maak jij DAAR nu van, daar is toch niks aan ? Het zou mijn man moeten wezen, die maakt er zeker niks van. Nu ik heb ook een man die heel sociaal is met vrouwen, veel socialer dan dat ik ben met mannen en vaak met hem. Ik ben altijd terughoudend. Hij is eerder 'vastnemend'. Het is gewoon zijn aard, zijn karakter. Daarom niet met verkeerde bedoelingen, maar zijn superspontane aard kan dan misschien wel anders aanslaan.... bij sommigen. Ik heb ondertussen geleerd dat ik zeker niet te teer mag zijn, of dat ik anders snel jaloers zou zijn. Ik moet hem een beetje zijn vrijheid gunnen. Ook al neemt hij die nu nog niet voluit, maar hij wordt ook door z'n werk geremd, waardoor tijd ontbreekt. Het enige wat ik niet kan verdragen is dat hij vanals ik mijn rug gedraaid ben, op tv of op pc naar allerlei programma's en sites zit te kijken, het lijkt soms een verslaving. Maar tussen ons beiden is het zeker geen verslaving... Is het eerder een bedoening van af en toe eens.... Dan denk ik : je zou beter wat vroeger in je bed kruipen, samen met mij, en ipv van naar al die dingen te kijken je een beetje met mij bezig houden. En dan duikt hij laat in bed en wil hij zich ook nog eens bewijzen, maar tegen dan ben ik moe en heb ik eigenlijk meer zin om te slapen. En ergens krijg ik dan ook het gevoel dat ik hetzelfde zou moeten presteren als datgene wat hij in die filmpjes ziet, maar dat is allemaal fake, of toch veel.... Ik denk dat ik te veel denk, dat ik mezelf vaak niet goed genoeg vind... Tja ... da's om het ook nog eens ingewikkeld te maken zeker.
Ik begin er toch stilletjesaan van overtuigd te raken dat ik in een periode van oververmoeidheid zit... ik durf niet zeggen burn-out... maar de ene dag heb ik alle energie, de andere dag zie ik het totaal niet zitten. Ik mag zeker niet klagen over mijn leventje, ik ben gezond, buiten m'n pijne ledematen, maar dat komt door het werk en overbelasting. Vandaag naar 'de kraker' , ha,ha, ik zie dat volledig zitten. Eens goed spokken en alles raakt voorzichtjes weer op zijn plaats. Vandaag ben ik VOL van energie ! Moet alleen maken dat ik me hier niet te lang bezig houd en mijn energie benut om mijn administratie er redelijk goed door te krijgen en ook nog wat te schommelen in kledij van m'n kinderen en de kranten die daar ook al weer op een hoopje liggen. Gisteren zat ik te denken : weet je wat het is die ons ontbreekt. De tijd van het genieten. Wij hebben veel te weinig tijd om te genieten. Zaterdag vroeg mijn man plots : hadden we nu alletwee moeten gaan werken, wat zouden we doen op zaterdagnamiddag ? Het is ook de eerste keer dat hij die vraag stelt in onze carriere ? Is hij daar ook zo mee bezig ? Het is inderdaad lastig als je al 7 jaar zweet en zwoegt, met een zware financiele last op je rug zit, en nooit fel genoeg vooruit gaat. Het is in alles presteren, je bewijzen.... dat zat ik ook te denken gisteren. 's Morgens moet je op tijd uit je bed. Eerste prestatie : van een vermoeid wezen iemand proberen te maken die netjes is en met wat uitstraling... Niet te lang treuzelen .... want je moet tijdig aan je werk beginnen en presteren.... maken dat er tegen 7u30 voldoende in je toonbank staat (het bewijs) , want anders is er eentje serieus verveeld dat er nog niet genoeg in staat en kijkt je dan vlijmscherp met diepdoordringende boze ogen aan of een heftige opmerking of zenuwachtige handelingen ... Dan de kids uit hun bed halen, net 45 ' tijd om die eten te geven, boekentassen klaar te maken, kattewas, kleren aan (de prestatie!) en het bewijs dat je ze OP TIJD in school kan afleveren. Dan snel terug naar huis, je eten binnen kappen, snel je pc bekijken voor je mails en je bankzaken , toch even snel naar Facebook voor de veranderingen te zien(klein ontspanninkje), in de loop van de voormiddag niet te veel toegeven aan je goestjes van eten, want je moet ook presteren dat je je gewicht naar beneden kan halen, en die laatste 2 kilootjes lukken niet meer. Ik kan het niet meer presteren, niet meer bewijzen. Potverdorie. Ik geef altijd toe aan mezelf en laat me gaan aan chocolade en kaas ... Ben dan achteraf weer verschrikkelijk boos op mezelf dat ik mijn prestatie waar ik iedere morgen goed mee start niet tot een goed bewijs kan brengen ..... Grrr.... Dan krijg je weer een telefoon, een mail, een brief, waar ze weeral het geld uit je zakken willen jagen, of een dringende betaling .... Schipperen in je financien wie je nu het eerste gaat betalen, zodat ze allemaal content blijven en dat je niet te veel miserie op je nek haalt, al 7 jaar lang .... Rekken en trekken.... In de winkel steeds vriendelijk trachten te zijn ook al heb je een baaldag, presteren ..... 's Avonds de opkuis : en niet te veel laten afleiden van de kids, die ook hun mama nodig hebben, anders is het weeral zo laat. Dan hebben je kids je de oren van je kop gezaagd, heb je al 10 x naar boven gelopen om hen wat tevreden te stellen, staat er beneden al weer eentje te kijken waar je zo lang zit, dat het werk niet vooruit gaat, altijd schipperen tussen twee schepen. Dan kom je beneden, is er eentje niet content dat je niet genoeg voort doet. En dan kom je boven en liggen de 2 kids, languit in de zetel te slapen, en kan je er ook geen aandacht meer aan schenken.... En dan boven komen, de rommel nog wat aan de kant doen, en achter je pc poefen om er op in slaap te vallen. En dan mogen we nog de veeleisendheid van de klant niet vergeten gedurende de dag. Elke dag opnieuw moet je weer deftig materiaal naar voor kunnen brengen, of ze blijven ook niet tevreden... Lopen en springen, vliegen en sleuren, en geen tijd voor jezelf. Daar komt het op neer. Altijd verplichtingen, presteren en bewijzen.... En als je dan ziet dat andere mensen daar wel tijd voor hebben ... het steekt me meer en meer in het hart... Wij hebben te weinig tijd om te GENIETEN... Ons leven gaat aan ons voorbij in werken en haasten .... En dan zal er plots niks meer zijn. Dan zijn we dood en hebben we toch veel kunnen werken.....
Het leven kan zo danig ingewikkeld zijn. Soms zou je dingen willen doen, maar je kan ze niet doen. Gevoelsmatig voel je je daar dan wat ongelukkig of geremd door.... raak je er soms wat gefrustreerd van. Gisteren .... Bonk, bonk, bonk,.... ik kreeg het weer aan m'n hart. Ik word dan zo bloedserieus, gewoon omdat ik het wil wegsteken. Dat ik niets wil uitlokken wat moeilijkheden zou veroorzaken. Het is nu al meer dan 1.5 jaar, .... die hormonen ... die dansen ... die springen ... als ik jou zie. Ik zat het gisteren nog te denken .... kan dat nu niet dat je 2 mensen graag ziet ? Ohgottekestoch .... ik kan zeker niet klagen van mijn man. We hebben onze gaven, we hebben onze gebreken. We zijn inderdaad misschien heel verschillend in bepaalde dingen. We zijn miscchien wel niet het ideale koppel. Maar tot op heden rooien we het door dik en dun. Met ook heel wat te relativeren natuurlijk. Ik heb destijds voor hem gekozen omdat ik hem echt 'goed' vond, omdat ik hem 'betrouwbaar' vond, omdat hij geen ouderwetse zak was, omdat hij iemand is die vooruit wil. Wat ik er bij moet nemen is dat hij een enorm stressbeest is, dat hij zou klagen dat hij veel moet werken, maar dat hij eigenlijk niet goed kan stoppen van werken. Dat hij soms zo danig in z'n werk en in z'n tv (voetbal) of krant verdiept is, dat hij precies op een andere planeet zit. Dat luxe voor ons een verschillend begrip is. Ik ga meer voor 'de noodzaak', hij gaat meer voor 'het mooie en vaak ook het duurdere'. Tja, en dan is er die andere waar ik steeds maar de kriebels van krijg. Die ik graag meer in mijn persoonlijk leven zou willen betrekken. Ik denk dat wij qua denkwijze meer op dezelfde lijn zitten. Manier van leven of opvatting over het leven, misschien wel meer in dezelfde lijn denken. Ik zou zo graag hebben dat hij eens door het lint gaat en mij vastpakt, mij knuffelt, mij zoent... Al is het maar één keer.... Maar ik zal het zeker niet uitlokken. Ik durf niet. Omdat ik ergens bang ben dat ik daarmee de grootste flater zou begaan. Want ik denk wel zo veel, maar waarschijnlijk staat hij daar niet eens bij stil en ben ik maar een gewone kennis waar hij gewoon vriendelijk tegen is.... En ik begrijp het nog altijd niet en ik zal het ook nooit begrijpen waarom die nog alleen is.... Soms denk ik dat hij vroeger eerder een schuchter en verlegen type was, die met te verouderen uitgegroeid is tot een aantrekkelijke, zelfbewuste jonge veertiger.... die geniet van zijn leven. Die ergens wel een band zou willen hebben, maar die ook geniet van zijn vrijheid.... Waarom kan niet alles lopen zoals je het denkt? Zonder daarmee rumoer te zaaien... 't Leven is ingewikkeld ....
zet het uit je hoofd Mandy, zet het uit je hoofd ! En scharrel je energie tesamen, scharrel je energie tesamen.... Soms denk ik dat ik oververmoeid en overstresst ben.... nooit een moment om eens deftig tot rust te komen. Buiten alle dagelijkse bezigheden houden dingen in mijn fantasie mij ook nog steeds een beetje bezig. Zoals ik al meerdere malen zei, ik heb het al beter kunnen plaatsen, maar sommige momenten wil ik het niet plaatsen. Ik breek uit dat je niet zo maar kan gaan en wandelen zoals je wilt zonder anderen daarmee te kwetsen. En feit is : keep it cool ! Er is van aan de andere kant toch NIKS meer dan gewoon wat babbelen tegen elkaar. Zet het uit je hoofd ! Het enige wat ik er mee zal doen op termijn is mezelf erin frustreren, mezelf ongelukkig maken .... omdat dit onbeantwoorde gevoel nooit beantwoord is. Maar het hoeft ook niet beantwoord te worden, want het past gewoon niet in mijn leven, ik bedoel het kan er niet in passen. En het zou toch maar tot een negatieve afloop leiden. Jammer dat een mens niet ALTIJD zijn gevoelens kan uiten, ik ben daar al zo'n moeilijke in, tenzij dan tegen mijn dochters heb ik daar weinig problemen mee. Maar het zou toch maar fout zijn, en het is iets wat toch geen toekomst kan hebben. Want ik heb zelf een echtgenoot die ik eigenlijk nooit in de steek zou laten, tenzij hij mij in de steek laat. Maar het is zo raar dat er daarnaast nog iemand kan zijn waarvoor je wegkwijnt als je hem ziet. Waardoor je vingers ver verschrompelen van de zenuwen, je armen trillen, je stem trillen. En ergens vind ik het dan jammer DAT het niet kan. Dat het de kans niet krijgt. Iets wat zo mooi is. Maar het zou toch maar van mijn kant zijn. En misschien zou ik dan mocht het realiteit kunnen zijn in zak en as vallen .... Het is allemaal ZO moeilijk, maar ik maak het mezelf moeilijk. Speel terug de harde tante op je gevoelens Mandy, vroeger kon je dat ook. Of is het met ouder te worden dat ik dat niet meer wil ? Dat ik wat ik voel de vrije loop zou willen laten, een kans geven ? Het is jammer dat ik dit alles niet gewoon tegen die iemand kan vertellen.... Ik heb een mooi gezinnetje, maar ik heb een zwaar leven, op werkend gebied dan. Het eist zo danig veel van jezelf dat je hard moet zijn om er niet onderdoor te gaan.... Het lijkt alsof ik altijd maar loop te klagen, maar het zijn mijn slechte momenten die er hier uit komen. Misschien is dat mijn beste therapie, helpt mij dat het beste ...
Gisteren zegt mijn man : We gaan nog een tandje mogen bijsteken. Want zoals het nu is is het niet goed. Een beetje meer motivatie, wat meer actie, wat meer ondernemen. Mijn mond viel open : wablieft ? We zijn nu al bezig van 6 uur 's morgens tot 9 uur 's avonds, probeer ik daarna nog zelf te kuisen, soms nog wat administratie, dan zou je nog een tandje moeten bijsteken ? Pfft... neen hoor... dat kan ik niet meer. Wat ik zou willen is in de plaats is 3 maanden vakantie, maar met financiële zekerheid... Want momenteel zou ik dat toch soms eens kunnen gebruiken. 3 maanden niks MOETEN doen. Leven van de dag, zonder verplichtingen, alleen, met m'n neus in de natuur. Zodat mijn geest en mijn lichaam eens weer volledig tot rust en op punt kunnen komen. Soms zou ik mij met mijn gat in de duinen van Malo-les-bains willen gaan zetten.... en kijken naar de zee, kijken naar de bootjes .... En even niemand rond mijn kop ; zelfs niet mijn 2 lieve dochtertjes, want dan is het ook weer meteen DRUK... Run to the water .... find me there ... (Live) (en misschien zou ik daar wel iemand willen vinden om al wat in mijn kopke omgaat mee te delen, die een groot luisterend oor opzet en mij laat vertellen, als ik zin heb, die mij laat voelen als ik zin heb, die er bij mij gewoon al mijn zotte gedachten, de raarste kronkels laat uitkomen ??? Ik zie dat altijd in een waas, een mist, iets dat heel ver af is, en die nooit komt ...)
Het is al een aantal keer dat ik 's morgens zo slecht uit mijn bed raak, dat ik voel dat ik buiten mijn werk niet veel extra energie over heb en dat ik voel dat ik moet slapen of rusten... En ik raak ook nooit met iets volledig rond : ofwel heb ik geen tijd er voor, ofwel wordt ik onderbroken, ofwel zie ik het niet zitten om er aan te beginnen. Eén ding is zeker : ik vraag terug een poetsvrouw voor mijn privé, want het gaat niet meer... Alles was zo mooi geordend toen we in congé waren, alles was zo netjes,... maar ik kan het niet meer zelf... En soms denk ik dan : ben ik zo'n luie doos dat ik zelf mijn strijk niet doe, mijn huis niet zal kuisen, mijn ramen niet poetsen, weinig eten zelf moet maken... Het is tegen mijn principes of ik kan er niet goed tegen dat er nog een vreemde in mijn kot zit, er lopen er hier al zo veel, maar ik zal toch mijn principe naast mij moeten neer leggen. Of wil ik alles veel te goed zelf doen en raak ik er gewoon niet door omdat ik het allemaal zelf wil doen? Mijn man zegt dat het de laatste tijd een beetje straf tussen mijn oren zit .... Ik kan het soms zelfs niet verdragen dat hij aan mij komt, nu hij is ook nogal redelijk hardhandig... Het is niet dat hij niet mag aan mij komen, maar ik trek mij snel weg, verschiet of bibber er van .... Ik heb toch ondervonden dat ik daar in de vakantie minder last van had. Als ik wil met rust gelaten worden, moeten ze mij ook met rust laten, of er volgt een snak en een beet... En als ik mezelf bekijk dan vind ik mij er uiterlijk ook niet op verbeteren. Als ik een foto zie zie ik een vermoeide vrouw of een werkpaard... een tjoolderke... die vergaat in zijn eigen werk en financiële beslommeringen ....
Ik vind de verhouding tussen mijn man en ik anders niet slechter dan een jaar geleden. Sedert ik hem een beetje zijn vrijheid heb gegeven met zijn 2 vriendinnen is het er niet op verslechtert. Hij relativeert mij of onze relatie ook meer denk ik. Ik bedoel daarmee dat die 'liefste vriendin' waar hij telkens zo smachtend naar uit zag, en die hij nu wat meer ziet of hoort toch ook haar plus- en minpunten heeft... Ofwel voelt hij zich beter als hij nog een 'ontspanningkje', een 'zijpoortje' heeft, buiten mij waarmee hij zijn godganse dagen van 's morgens tot 's avonds deelt in alle 'stress' en 'shit' die er soms is. Ofwel is het gewoonweg wat bekoeld met die vriendinnetjes : dat die 'o, knuffeltjes, maar wanneer nog eens ...' Er niet meer zijn... En zijn dat dan enkel knuffeltjes ? Of moet ik daar meer van denken ? Want ik weet ook wel dat mijn man veel 'socialer' is dan ik in die dingen... Of als je dan eens iets leest van 'een blauwe hemel .... ' Naar mij heeft hij dat NOOIT geschreven ... Wat moet ik daar van denken ? Niet TE veel zeker ... Ik heb altijd gezegd : ik weet het liever dat er iets of half iets is, dan dat ik zelf tot de vaststelling moet komen of het van een ander horen... En waarom zou je geen vriendin mogen hebben als je getrouwd bent ? Kwestie is van : hoe ver gaat dat, die vriendin ...
Wat betreft mijzelf van die man waar ik al zo lang ondersteboven van ben : hoh, ik heb dat ook al beter kunnen plaatsen. Ergens zou ik willen dat hij ook een stukje van mijn leven is, naast mijn huidig leven.... Maar ik weet dat ik mij daar toch geen illussies hoef rond te maken. Hij vindt mij wel sympathiek, maar dat is dan ook alles. En soms maak ik mij daar wel eens boos in, dat ik dan denk : waarom niet datzelfde idee van aan zijn kant en waarom kan dat niet, als aanvulling op mijn huidig leven ... Ik weet eigenlijk ook niet of mijn eigen man daarentegen dat wel goed zou kunnen accepteren. Want ik denk dat wij (mijn man en ik) het soms ook niet altijd goed beseffen van elkaar, door alle druk ... Wij schelen wel enorm veel van ingesteldheid en mening... en toch trekken we aan 1 koord, toch trachten we elkaar te beschermen, te redden uit noodsituaties, zouden we elkaar eigenlijk niet goed kunnen missen. Zien we elkaar misschien wel liever dan dat we het zelf beseffen. Maar ik denk dat wij, mede door onze manier van leven, ergens behoefte hebben aan iemand die er is naast ons werk, naast ons dagelijks leven.... Tja ... 'k ben weer ingewikkeld aan het doen. M'n kronkels zijn weer aan 't draaien. Ik stop het maar. Deze middag een kort slaapje en dan voel ik me misschien ook wel weer wat beter ...
Heb al gedacht dat ik mijn mid-life crisis zit. Nu ja, 38 x 2 = ook al 76 hé. De ene dag is zus en de andere dag is zo. Op een paar momenten kan ik in een strik vallen. Soms zie ik door het bos de bomen niet meer. Het is als ploeteren door een zware modderstroom. De andere dag loop ik dan weer te zingen.... Soms denk ik : zou ik hier hulp voor nodig hebben. Daarna denk ik : Niemand kan mij hier echt doorhelpen, ik moet het zelf doen. Want het heeft niet alleen met mezelf te maken, het is meer het gevolg denk ik van alles wat rond mij is. Ons werk, onze toestand, de werkdruk, .... en vele dingen die hier nu nog niet bij staan. Hopelijk zien wij al snel een zonnetje in onze duisternis. De ene dag heb ik alle moed van de wereld, de andere dag ben ik als een zak patatten. Het kan zo veel schelen van dag tot dag. Ik vind wel dat mijn echtgenoot veranderd is de laatste tijd. Precies gemoedelijker geworden. Ik denk dat hij zich tijdens het verlof wel dingen gerealiseerd heeft en ook met ons dochter kwijt te spelen, maar hoe lang zullen al die mooie voorneemsels blijven duren ? Ik zie nu toch al dat wij 's avonds nooit vroeger kunnen gedaan hebben. Of wij moeten een extra arbeidskracht hebben en daar hebben we het geld niet voor. Of we moeten een grondige reorganisatie doen. En dan moet je nog beiden van hetzelde idee zijn. Pfft... Ik weet het niet. Ik erger mij er ook sterk aan van iemand die hier werkt, dat die persoon veel bla,bla en ta,ta over zich heeft, precies altijd met de pluimen wil gaan lopen, maar als er al eens iets extra gevraagd wordt, alleen maar aan zichzelf denkt en 2 grote linkerhanden heeft... Die persoon heeft wel vele goede gaven, maar het zou kunnen zijn dat de minpunten die ze heeft beginnen op te wegen tegen de pluspunten. De tijd zal het wel uitwijzen. Let's go on, let's try and let's try again, and do better ...
Ik moet het toegeven aan mezelf dat ik eigenlijk in een heel moeilijke psychische periode zit. De materie is te veel om aan te kunnen momenteel. Ik wil ook een beetje genieten van mijn leven. Maar daar is soms zoooo weinig tijd voor. Ik heb vanavond nog wat zitten babbelen met X., die merkt het wel. Het doet wel deugd als er eens iemand een beetje naar je luistert die eigenlijk buiten je leven staat. Misschien helpt dat er mij ook wel een beetje door.
Ik mag niet zeggen dat mijn man er geen inspanningen voor doet. Want ik heb al genoeg aan zijn kop zitten zagen dat ik daar allemaal niet meer tegen kan. Mijn man is toch wel een beetje veranderd. Hij zet zich echt in om het wat leefbaarder te maken. Hopelijk blijft het zo duren. Ik heb zo de indruk dat zijn vriendinnetjes een beetje afgedaan hebben. Het grootste vuur is geblust. Misschien beseft hij ook wel dingen. Maar we zijn nog niet lang uit ons verlof. Ik zal niet te veel kraaien ! Alles kan al snel weer in de oude sleur hervallen.
Ikzelf heb het ondertussen ook al een beetje kunnen plaatsen dat die persoon die zo'n ontzettende indruk op mij maakt, al zo lang, ik dat meer in een vorm van 'vriendschap' probeer te gieten. En het lukt ook wel, bij momenten... Ik weet dat dit gewoonweg onreeël is en niet kan in mijn situatie. Ik zit met veel te veel verbintenissen waar ik niet van los kan. Soms zou ik wel eens willen wegvliegen en even willen zweven ... maar dat kan niet ... ik kan dit enkel verwerken in traantjes en dit hier, wat gekrabbel op dit papier ... Dat kan je niet op FB. Soms zou je dat wel eens willen tegen bepaalde mensen, maar dat is daar allemaal veel te publiek. Vandaar dat ik mij nu hier wat afreageer.
Mocht een mens kunnen nemen wat hij wil, even wegzweven, en dan terugkomen, zonder dat je er iemand mee kwetst, of schade mee berokkent... hohhh ... dat zou toch ook wel eens fantastisch zijn ... maar een mens heeft soms zoveel verplichtingen .... en die snoeren je wel eens de nek....
Ondanks het feit dat de moed soms verder dan mijn kleine teen zit, probeer ik mijn moed tesamen te rapen, ... en mezelf wat op te peppen van : We 'scharten' er wel weer door. We zijn dat gewoon.... En dan denk ik bij mezelf : 'als ik maar niet te lang blijf scharten ...'
Not in the mood today. Nochtans leuke dag gehad gisteren. Nog een fietstocht gemaakt. Vannacht wakker gekomen van een pijne kop en verschrikkelijk veel pijn in mijn arm. Heb dan vanmorgen toch maar een Brufen genomen, maar ik voel mij al de hele dag mottig. Er is hier deze namiddag nog iemand prijs komen vragen van een paar serieuse dingen. Ik krijg er al zenuwen van als ik er aan denk. Ik heb soms de indruk dat ik de stress van mijn werk niet meer aankan. En ik wil ook zelf kuisen in mijn privé, etc... Soms zou ik een gemakkelijker leven willen leiden, maar we zullen nog veel moeten werken eer we eens door al onze leningen en schulden geraken. Pffffft.... Je zou gaan denken dat ik een echte pessimist ben, omdat het meestal 'zagestukjes' zijn die hier op staan. Maar het is ook maar dan dat ik het meeste nood heb om het uit mijn vingers te tikken. Ik denk dat ik zo mijn frustraties e.d. beter de baas kan.
Het stukje hieronder is geschreven eind 2007. Dit is één van de zwaarste dagen uit mijn huwelijksleven geweest. Ik heb achteraf veel gehuild, veel nagedacht, de tijd wat laten passeren, proberen te relativeren, bij te sturen. Ik heb mij toen sterk gemaakt met het voornemen dat ik ooit in mijn huwelijksleven, als de dag en de tijd er rijp voor was, mijn man 1 x zal bedriegen met een ander, die ik graag zie, gewoon omdat mijn ziel zo gekrenkt was. Omdat er geen respect was voor mij. Ik was gewoon een grote nul die avond, een hoopje 'stront'. In deze situatie zouden er veel gezegd hebben: 'adieu' en trek je plan.
Mijn enthousiasme is momenteel NUL.
Mijn moed is NUL.
Mijn doorzettingsvermogen NUL.
Ik draai in het rond zoals in een NUL.
Ik ben een NUL.
De deur is zondag heel hard toegeslagen.
Ik blijk compleet in de fout te zitten.
Ik weet niet hoe ik het best kan verbeteren.
Ik weet wel dat ik in bepaalde dingen voor een stuk fout zit,
Maar het is niet altijd zo vanzelfsprekend om dat op te lossen.
Ik ben de verkeerde vrouw op de verkeerde plaats met het verkeerde karakter.
Ik los de verwachtingen verkeerd in.
Ik voldoe niet aan de eisen.
Het is zoals een koffietas die een barst krijgt.
Bij iedere slag wordt die barst dieper, harder.
Het lijkt of ze niet meer te overkomen valt .
Ik zie geen oplossing. Ik zie geen uitweg. Ik weet het niet.
Ik weet niet hoe ik het moet doen om goed te doen
En ik ben toch nog altijd ik.
Het lijkt eerder dat we in een neerwaartse spiraal zitten dan in een opwaartse.
Ik zou de zon willen toveren, maar ik kan het niet.
Het is de donder en de storm die ik naar boven haal.
Zijn wij 2 verkeerde karakters te samen of wat is dat eigenlijk ?
Ben ik zon subbetut of liggen de verwachtingen te hoog ?
Alles wat verkeerd loopt is mijn fout. Dus zal dat nu ook wel zo zijn.
Ik zou willen schrijven maar ik lijk toch nog niet de juiste expressies te vinden. En dat lost ook niks op.
Is er dan geen oplossing ?
Het lijkt alsof we in een straat zonder einde zitten, waar de putten steeds maar dieper worden.
Ik wil er tegen niemand van praten, want het zijn onze zaken.
Maar hier praten lukt blijkbaar ook niet, dat kan enkel op een briesende en geweldige manier.
Ik weet het echt niet. Ik weet niet welke oplossing er is om goed te doen.
Mijn motivatie is momenteel NUL, want ik weet het niet meer .
Telkens is het mis
En als de storm zo hardt waait, dan wordt er een deur dichtgeslagen. Ik kan ze niet zomaar openen, want het doet te veel pijn.
En zo sluit ik mij nog meer af.
Misschien is de enige oplossing : doe wat je het beste vindt.
Ga door in wat je in je achterhoofd denkt, maar niet uit.
Ik weet het niet.
Er moet een oplossing komen. Liefst een positieve voor ons beiden.
'....
