Een welgemeend dank u wel aan de Belgische politiediensten. Heeft een schrijver eens geen inspiratie voor zijn blog, dan krijgt hij plots twee mooie voorzetten. Met dank aan het 'blauw op straat'.

Brussel vandaag. De Turkse president Erdogan is op staatsbezoek en terwijl meneer zijn plichtplegingen volbrengt, wil mevrouw wel eens gaan winkelen. Op de Avenue Louise natuurlijk. Oesje, heel gevaarlijk, er moest maar eens.... Dus voor en achter madam Erdogans wagen de nodige bewaking, bodyguards en Brusselse politie. Dat het verkeer meteen in de soep draait, dat de gewone man/vrouw niet op bureau, werk geraakt? Pff, wie trekt zich dat nu aan. Madam zal misschien wel de nodige Turkse lira's laten rollen hebben, maar ook de handelaar op de Louiselaan was er niet echt gelukkig mee. De gewone, vaste klant bleef weg, kon er niet geraken.

Een kleine 20 km naar het oosten, Leuven. Een gevangene moest voor de onderzoeksrechter verschijnen en toen de politie hem terug naar hun voertuig wou begeleiden, rukte hij zich los en zette het op een lopen. "In blauw trainingspak en handboeien aan de voorzijde." En plots was hij verdwenen. "We zagen hem niet meer...." Helikopter de lucht in, politie op elke straathoek (sic), maar meneer was weg.

Tuurlijk meteen grote spot op Facebook. Ook ik moest (groen) lachen. En dan een reactie van een agente - zo liet ze het toch uitschijnen: "Jullie weten niet wat we elke dag meemaken, zo lang Brussel geen extra geld voor ons heeft, zal dit blijven gebeuren." Wablieft? Ook al mogen jullie meer willen verdienen - dat wil iedereen toch?, misschien wel terecht - dan is het nog jullie eerste taak om uw job te doen. En is dat die dag een gevangene bewaken, escorteren naar en van de rechtbank, dan moet je dat doen. Heb je een dag de opdracht om boetes aan foutparkeerders, roodlichtrijders of andere verkeersdelictplegers uit te delen, doen jullie het ook. En dan nog meestal met een grijnslach.

Nee, goede punten hebben de 'mensen in het blauw' vandaag niet gescoord in Brussel en Leuven, daarbuiten evenmin. De eersten omdat ze niet anders konden/mochten, de tweeden omdat ze faalden. Ja toch?

Op kantoor, trein en café zal er vandaag druk gepalaverd zijn over het voetbal van gisteren, zondag. Het hoongelach was zeker niet weg te denken. De zogenaamde grote drie in het Belgisch voetbal gingen immers nog maar eens met de billen bloot. Steken onder water, van blauw-zwart naar paars-wit en terug. Het is schering en inslag. Lachen met iemand anders zijn miserie, groen lachen.

AA Gent - de landskampioen - overspeelde (overspoelde?) rivaal Club Brugge. 4-1, de zoveelste opdoffer voor de mannen uit het Jan Breydelstadion. En de blauw-zwarte aanhang kon er niet meer mee lachen, ook niet groen. Antwoorden wilden de supporters, reactie op het veld, inzet en ga zo maar door. Zelfs 'god' Michel Preud'homme werd in vraag gesteld, moest op het matje. Toch bij de supporters, het bestuur staat nog altijd achter hem. (Oei gevaarlijk, het zou niet de eerste keer zijn dat een trainer bedankt wordt ondanks het feit dat het bestuur achter hem stond....)

Over naar Brussel. Drie penalties, alle drie gestopt door een 'keepertje', dat na jaren Italië in Mechelen mag komen uitbollen (sorry JF Gillet dat ik nu wat kleinerend over je schrijf, chapeau voor je prestatie). En in de slotseconde nog de gelijkmaker slikken op een inworp, die door een verdediger - niet zijn eerste fout(je) - met de borst tegen de netten geduwd werd. De paars-witte aanhang kon er niet mee lachen, zelfs niet groen, eiste uitleg, vroeg verbetering, enz...

Ondertussen lachen ze in Gent wel. De resultaten van de Gantoise mogen gezien worden, drie spelers zijn komend weekend Rode Duivel. Europees laten de mannen van Hein Vanhaezebrouck zien dat ze kunnen voetballen, de ervaring op dat niveau ontbreekt echter nog om betere resultaten te boeken. Maar tot op heden zijn ze zeker niet 'afgegaan' op dat hoogste voetbaltoneel. Ook in Oostende - stilaan Coucke-city - brede glimlachen. KVO staat na 10 speeldagen, na éénderde van de normale competitie, op kop. En niet onverdiend. Het 'weireldploegske' van de zakenman mag dromen - al werd het in de beker wel door een tweedeklasser uitgeschakeld.

In mijn inleiding had ik het over de zogenaamde grote drie (alfabetisch): Anderlecht, Club Brugge en Standard. Laatstgenoemde de club van mijn hart, nog altijd. Al ben ik blij dat ik niet meer in Limburg woon, want dan zou ik vandaag nog wat extra 'steken' moeten incasseren. Op Sclessin hebben ze de trainer al gewisseld, bij (godbetert) STVV een andere gehaald. Resultaat: 0 (sorry één puntje). Tuurlijk kan Yannick Ferrera niet toveren, van los zand plots een stevig kasteel bouwen. Maar voorlaatste staan in de Belgische Mickey Mousecompetitie.... Raar maar waar, de anders zo vurige Rouchefan lijkt te berusten, rustig te wachten op betere tijden. En groen lachen als een 'afdankertje' als De Camargo nu bij Genk mee het schone weer maakt.

Dit weekend in Het Laatste Nieuws, een - volgens mij goed geschreven - verhaal van een draagmoeder, Laura (fictieve naam), 41 jaar. En na het lezen had ik er maar één woord voor. Respect.

Ik wil geen discussie starten over het feit of homokoppels wel dan niet een kind mogen adopteren of krijgen via draagmoederschap. Voor mij is maar één ding van tel: dat een kind liefhebbend wordt opgevoed. En dan doet de geaardheid van de ouder(s) er niets toe. Met deze tekst wil ik enkel mijn respect tonen voor Laura, al moeder van twee tienerdochters.

Op vraag van haar zus, bevriend met het koppel, was ze bereid - ook al omdat ze nog eens een zwangerschap wou meemaken - om draagmoeder te zijn. Negen maanden lang droeg ze dus 'een kind van (voor) een ander' in haar buik, heel die tijd onderging/voelde ze wat een andere zwangere vrouw zou ondergaan/voelen. En dan werd het jongetje geboren. Tegen de planning in - uit gewoonte wellicht - werd het kind op haar buik gelegd. Eventjes maar. En dan werd het moeilijk. Voor Laura, en voor de wensouders. Ik kan mij voorstellen dat er traantjes gevloeid zijn - ook al zouden dat bij de vaders enkel roodomrande ogen geweest zijn. Maar ok, het jongetje was niet voor Laura.

En daar vertelt ze in de krant openlijk over. Dat ze het toch moeilijk had met dat afstaan. Maar dat dat nu eenmaal de afspraak was. Dat ze zich even een slechte vrouw, moeder voelde. Maar dat ze toch wist dat de ouders het allerbeste voorhadden met 'haar' jongetje. Dat ze nog contact zou mogen houden, dat ze 'haar' zoon nog zou zien.

Eerlijk, na het - in één ruk - uitlezen van het artikel had ik ook roodomrande ogen. En had ik maar één woord over voor Laura: respect. En veel geluk gewenst natuurlijk voor haar, de ouders en het jongetje.

Je wordt beschouwd als de machtigste man ter wereld - al zal (onder meer) de Russische president Poetin daar wel anders over denken. Maar in eigen land, in de Verenigde Staten van Amerika dus, kan je de wapenlobby geen halt toeroepen. Arme president Obama.

Deze week Oregon, binnenkort? Man trekt gewapend een schoolgebouw binnen en zorgt voor een bloedbad. Niet de eerste keer dat zoiets gebeurt in Amerika, wellicht ook niet de laatste keer. President Obama mag dan keer op keer zijn afschuw uiten, net als de media en de gewone man in de straat, veranderen doet er niets. Want het staat in de grondwet dat iedereen recht heeft op een wapen (om zich te verdedigen....). Uitspraken als 'de enige manier om een slecht persoon met een wapen te stoppen is een goed persoon met een wapen' zijn schering en inslag. Gewoon ingeburgerd. In de ene staat al feller dan in de andere. En zo kan jan en alleman zonder problemen legaal aan één of meerdere vuurwapens geraken. Dat er dan ook personen met een 'mentaal' probleem gewapend rondlopen, tja de risico's van het vak zeker?

Evenveel, of zelfs meer, wapens dan mensen in de VS. Slik. Zo een 30.000 doden jaarlijks door vuurwapens. Slik. Als het geen 'gek' is die in school tekeer gaat, dan haalt het onze media niet eens. Tenzij een politieagent een brave - volgens de familie dan toch - burger neerschiet omdat hij dacht dat die man gewapend was. En als die agent dan blank is en het slachtoffer gekleurd, komt een hele gemeenschap op straat om te protesteren - tot daar nog aan toe - of voor rellen te zorgen. En dan haalt het ook onze nieuwsuitzendingen. En eist de politiek en het Witte Huis een ernstig onderzoek, betreurt president Obama nog maar eens het gebeuren, en gaat het leven gewoon verder.... Tot de volgende schietpartij.

President Obama deed weer eens een oproep om die wapenwet te herzien. Om toch strengere normen in te voeren. Maar hij weet dat zijn oproep in dovemansoren zal vallen. De wapenlobby is te machtig in de VS, heeft te veel invloed op de politiek. Bij de Democraten, maar vooral bij de Republikeinen. En 2016 is een verkiezingsjaar. Dus Obama kan zich nu al voorbereiden op een nieuwe speech vol afschuw. Arme president.

Door omstandigheden buiten mijn wil heb ik veel tijd, ook om televisie te kijken. En als sportfanaat kom je dan wel eens op Eurosport terecht. Waar gisterennamiddag schansspringen, de zomertoer, te zien was!!!

Ik ben een sportliefhebber en probeer zo veel mogelijk uitzendingen mee te pikken, soms tot grote ergernis van mijn vriendin. (Europees) Voetbal - wat was dat gisterenavond bij Anderlecht en Club Brugge? - en wielerklassiekers probeer ik zeker te zien, auto- en motorsport kan ik smaken, net als atletiek (de grotere meetings of competities toch). Een basket- of volleybalmatch - proficiat Yellow Tigers, wat een inzet en vechtlust - sla ik ook niet af. Zelfs snooker en darts durf ik opzetten - als vriendin al slaapt.... Maar gisterenmiddag dus schansspringen. Met landing op (kunst)gras.

Schansspringen doet me denken aan mijn jeugd, nieuwjaarsdag. Tijdens het middageten het concert vanuit Wenen - Radetzky Mars en co - en daarna een manche van het Vier Schansentornooi, ik dacht uit het Duitse Garmisch-Partenkirchen. Boven witte dennentoppen zweefden de atleten naar beneden om zo ver mogelijk te landen. Op sneeuw. Natuurlijk. Duizenden stonden beneden dik ingeduffeld de kou te verbijten om toch maar niets van het spektakel te missen, misschien zelfs stiekem hopend op een val - foei het slechte komt weer even in mij boven.

Maar nu bestaat er dus ook een zomertoer voor deze sporters. Raar maar waar. Onder een stralend zonnetje zweven ze door de lucht om op (kunst)gras te landen. Sportief en fysiek zal dit zeker niet minderwaardig zijn aan het (echte) wintergebeuren, qua sfeer - ook al weerklinken de koebellen ook nu - vind ik het toch maar niets. Schansspringen en sneeuw gaan voor mij nu eenmaal samen.

Elke keer weer vragen we ons af als er nog maar eens een gezinsdrama de media haalt: waarom? Hoe is het zo ver kunnen komen? Waren er dan echt geen signalen? Helaas blijkt dan - te laat - dat die er wel waren, maar dat er niet ingegrepen werd. Waarom?

Deze week, een moeder probeerde haar tweelingdochters van 14 te vermoorden. Gruwel. Onbegrijpelijk voor ieder weldenkend mens. Ja toch? Blijkt dat de vader zowel familierechter - tijdens de echtscheidingszaak - als de lokale politie - recentelijk - op de labiele toestand van zijn ex-vrouw wees. Vader vreesde voor (het welzijn van) zijn kinderen. "Oké meneer, we noteren dat." Maar de kinderen worden toch toegekend aan de moeder - zoals meestal, zo niet altijd - en de politie vond zijn verhaal 'te vaag'.... Blijkt dat zelf de 'nanny', de oppas dus, er niet gerust in was en de kinderen vroeg hun deur op slot te doen als ze gingen slapen. Helaas was de 'nanny' er die avond niet... Blijkt dat de grootvader van de kinderen de geldkraan van de moeder had dichtgedraaid, omdat ze er 'te fel op los leefde'. Dat laatste was blijkbaar de fatale klik....

Het is niet de eerste - en ik vrees ook niet de laatste - keer dat we over dergelijke gezinsdrama's bericht worden. Vader die kinderen al jaren slaat, tot de fatale dag. Vriend die baby zijn gehuil niet meer kan horen, tot... Man die vrouw fysiek en/of psychisch mishandelt, tot.... We krijgen het te vaak, veel te vaak, te lezen en te horen. En even vaak blijkt achteraf dat er signalen waren, dat bevoegde instanties op de hoogte gesteld werden door familie, school, buren, .... En helaas blijkt dan dat er met al die signalen, al die informatie, NIETS gedaan werd. "Te vaag.", "Die kinderen vallen gewoon veel, vandaar die blauwe plekken.", "Wat er tussen de muren gebeurt, moet daar blijven.", "Het zal wel allemaal niet zo erg zijn.", en ga zo maar door. Het ergste, het schandaligste: "Zo lang er niets ernstig (sic) gebeurd is, kunnen we niets doen."

Leren ze het dan nooit, al die bevoegde instanties? Familierechters, politie, scholen, dokters, ... Ja zelf u en ik? Want ook wij grijpen niet in bij een huishoudelijke ruzie bij de buren, ook wij knijpen een oogje dicht als een ouder zijn kind (naar onze mening) te streng straft of als een kind zijn ouders het bloed onder de nagels treitert - want dat gebeurt inderdaad ook.

Laten we met zijn allen afspreken dat we vanaf nu wel ingrijpen, wel reageren als we iets opmerken 'dat niet pluis is'. Laat politie en rechters vanaf nu wel elke - gestaafde - klacht, ongerustheid, vermoeden,.... onderzoeken. En laat ons dan hopen dat de kranten niet meer moeten volstaan met gezinsdrama's.

De Vlaamse regering wil de dieselwagens extra belasten. Maar niet de leasingauto's, want dat kan niet omdat Wallonië en Brussel niet mee willen doen. En Europa zal ook nog wel zijn zegje willen hebben. Schaf gewoon af, een stukje (on)zin dus.

Schaf gewoon die Vlaamse regering af, evenals de Brusselse en Waalse gewestregeringen. Ja, waarom niet de Belgische? Want als puntje bij paaltje komt, is het toch Europa dat beslist. Of het nu gaat over de opvang van asielzoekers/vluchtelingen of over milieuwetgeving - minister Schauvliege wil zelfs het Duitse VW voor de rechter brengen (haha) -  of..... Het Europese parlement in Brussel of Straatsburg - wat kost die regelmatige verhuis (ons) niet? -, de Europese Commissie of gewoon de regeringsleiders hebben het laatste woord, beslissen voor u en mij. Wil een bepaald land, laat staan een deelregering, de solotoer opgaan inzake één of andere materie, dan zal Big Brother Europa wel ingrijpen. Een belasting die volgens bepaalde Europese leiders niet strookt met 'de vrije handel'  (bv. wegentaks in Duitsland, Vlaanderen,... ), opbergen dat idee. Zich als land, regering niet aan bepaalde opgelegde normen houden: boete. En ga zo maar door.

Dus simpel: schaf al die (gewest)regeringen gewoon af, laat ze in het Europese parlement maar beslissen wat goed is voor u en mij. Want zij weten het toch beter. Het zou meteen een hele besparing zijn - geen Kamer, geen Senaat, geen Vlaams, Brussels of Waals parlement meer. Geen verkiezingen meer om de vijf jaar, geen (maandenlang) gehakketak over het vormen van nieuwe regeringen. Dat zou een hele slok op de financiële borrel schelen, denk ik. Dat er dan geen postjes meer kunnen uitgedeeld worden, nemen we er wel bij. Europa gaat ons niet in de kou laten staan, Europa zal wel zorgen voor andere werkgelegenheid. En niet alleen voor de heren en dames politici.

Wat onzin op tijd en stond moet kunnen, niet?

Elke stad in Vlaanderen heeft er wel eentje: een kankervlek die een buurt, een hele gemeenschap ontsiert. Zo is er in Aalst de Du Parc-site, vlak naast het stadspark.

Ooit een bloeiende bonneterie (breigoedfabriek), vooral bekend om zijn dameskousen. Eind jaren '90 verhuisde de productie naar Oost-Europa, op 1 januari 2001 ging het bedrijf failliet. Sindsdien staan de gebouwen te verkommeren, wordt de site gretig bezocht door krakers en andere 'ongewenste' personen. Geregeld moet de brandweer uitrukken om een brandje te blussen. Maar de gebouwen blijven overeind. Vlak naast het stadspark dus een leegstaand fabriek, overwoekerd door bomen en ander groen. Een echte stadskanker.

Aan de overzijde in de Erembodegemstraat worden de voorbereidingen getroffen voor de bouw van een nieuw sas op de Dender, even verderop - op de voormalige Schotte-terreinen (nog zo een vergane glorie van het Aalsters industrieel verleden) - komt een nieuwe sporthal. Dat kankergezwel wordt dus weggesneden. Oef. Maar de Du Parc-site?

Ja, de stad zou heel graag de gebouwen afbreken, maar... De curator ligt (nog) dwars, schijnt het. Jammer. Het zou een uitgelezen kans zijn om het stadspark wat uit te breiden - we willen toch allemaal meer groen - en om voldoende parking te voorzien voor de bezoekers aan park en stad. Want nu moet men parkeren op de Erembodegemstraat en riskeert men zijn wagen bekrast of geschonden terug te vinden omdat die straat nu eenmaal in zeer slechte staat verkeert, bussen en vrachtwagens naast het gewone fiets- en autoverkeer elkaar ternauwernood kunnen kruisen.

Dus stadsbestuur: verzamel al jullie moed, kom eindelijk tot een overeenkomst en smijt de boel plat!!! Voor het geplande woonproject langs de Dender - waar nu onder meer de Electrabelgebouwen leegstaan - zou het een extra troef zijn. Voor de parkbezoekers - ook tijdens de zomerse Parkconcerten - een verademing, want joepie parkeerplaats!

Zondag werd Peter Sagan wereldkampioen. Een jaar lang mag hij in de regenboogtrui koersen. Een mooie winnaar, echt waar. En met een boodschap, zo liet hij toch blijken.

Peter Sagan: je bent voor hem of tegen. Grapje - billenknijperij op een podium, wheelie, of iets anders - moet kunnen. Vindt hij. En voor mij mag het ook. Koersen kan de Slovaak ook. Nooit te beroerd om de wedstrijd te maken, om in de aanval te trekken en dan ook ruim zijn deel van het werk te doen. En tot frustratie van zijn hoofdsponsor stranden op een ereplaats. Op zijn eentje (zo goed als toch) de groene trui behalen in de voorbije Tour, maar zonder ritzege. Wel meer dan eens voluit in de aanval. In de Vuelta, de Ronde van Spanje dus, lukte het wel, die ritzege. Om daarna door één of andere motard van de weg te worden gereden en opgave. En gisteren, zondag, eindelijk die echt grote zege. En wat voor één: wereldkampioen wielrennen bij de profs. Zijn hoofdsponsor kon het naar eigen zeggen niet meemaken in Rusland, wegens niet op tv....

Maar heel het peloton gunde het Sagan wel. Eigenzinnig mannetje, maar nooit te beroerd om mee de koers te maken. Daarmee win je steun in het wielermilieu. Vandaar die high five van Tom Boonen na de koers, die gelukwensen van alle kanten. En ook van de journalisten kreeg hij lof, waardering. Terecht.

En dan achtte de Slovaak zijn moment gekomen. Dat hij hoopte dat er volgend jaar ook in Europa kan gekoerst worden op twee wielen, dat er een oplossing voor het vluchtelingenprobleem moet komen. Want dat onze wereld ten onder dreigt te gaan. Iedereen toonde meteen respect voor die woorden, iedereen vond het straf, moedig,.... Peter Sagan, een welgemeend proficiat voor uw wereldtitel. Ge zijt echt een grote coureur (en nog maar 25...). En dat je je bezorgdheid uit over de politieke toestand in Europa, met uitbreiding de wereld: chapeau. Spijtig genoeg gaan je welgemeende woorden misbruikt worden, door politiek links en rechts.... En dat verdien je niet.

Iedereen kent (helaas) wel iemand in zijn familie, vrienden- of kennissenkring die kanker heeft. Iedereen - zowel patiënt als omgeving - gaat daar op zijn eigen manier mee om. Maar iedereen verdient daarvoor respect.

Neem nu 'tuuttuut', bijnaam die ik hem gaf - of was iemand me voor? Ongeveer een jaar geleden kreeg hij het (slechte) nieuws. Enkele chemo- en bestralingskuren later is dat gezwel nog niet weg, integendeel. Vorige week moest hij opgenomen worden, water op zijn hart, longen, in de buik.... "Ze hebben een half litertje afgetapt, dat zijn twee pintjes", klonk het gisteren met zijn typische (galgen)humor. Als we eventjes buitengaan voor een sigaretje moeten we altijd enkele trekjes voor hem doen, want 'tuuttuut' is onmiddellijk met roken gestopt na het verdict. Humor, steken onder water geven, zo lang hij dat doet, gaat het goed. Denken we. Maar soms heb ik de indruk dat hij zich sterker voordoet.... "Zo lang ik kan, kom ik zoals vroeger mijn pintje drinken", klinkt het. "Ik kan er toch niets aan veranderen." Al geeft hij even later toe dat terug naar huis fietsen - dat ellendig stuk bergop/vals plat - niet altijd meer lukt... Maar respect, echt waar, voor zijn houding, voor zijn ingesteldheid.

Respect voor iedereen die met de K-ziekte geconfronteerd wordt. Iedereen heeft zijn eigen manier om dat te verwerken, om daar mee te leven. Niet iedereen is zo sterk als 'tuuttuut', of kan zich zo goed houden. Zelf weet ik niet hoe ik zou reageren als ik het verdict zou te horen krijgen. Zou ik er tegen kunnen vechten, of zou ik me laten gaan? Geen enkel idee. Vandaar mijn respect voor 'tuuttuut' en iedereen die met kanker te maken heeft.

Deze week in de krant. Handelaars Korte Zoutstraat in Aalst zijn niet gelukkig met mogelijke bouw appartementsgebouw zonder handelsruimte in hun straat. Terecht of niet?

Op je Monopolybord vind je Lange Zoutstraat Aalst terug, de Korte Zoutstraat is het korte beentje van de L die daarop aansluit - beetje uitleg voor de niet-Aalstenaar die mee leest. Een straat die - geef toe - weinig winkel-wandelaars lokt, tenzij om van een parking richting Grote Markt te trekken. En dit ondanks de - daarvan ben ik overtuigd - goedbedoelde inspanningen van de (weinige) handelaars die er nog zijn. Want de Korte Zoutstraat loopt leeg, enkele pop-uppogingen van winkeliers ten spijt. En ook de Lange Zoutstraat - die straat met vele schoenenwinkels - begint dat te voelen, ook daar begint de leegstand en de daarmee gepaarde verloedering (helaas) toe te nemen. Twee ooit bloeiende winkelstraten die ten dode lijken opgeschreven. Ben ik nu pessimist? Ik hoop dat ik mis ben.

De reden voor die vele leegstand? Ik vermoed vooral de hoge huurprijzen. En dan het domino-effect. Is een winkelstraat niet echt meer aantrekkelijk, dan blijven de mensen weg en verdwijnen er andere winkels. Jammer. Een tweede reden is dat we met zijn allen toch nog liefst tot voor de deur van de winkel kunnen rijden - zeker voor 'grotere' aankopen - om niet met onze aanwinsten te moeten rondzeulen. Dus verhuizen grotere ketens (electrozaken, warenhuizen,...) naar de rand, naar de grote invalswegen - die ondertussen het verkeer ook niet meer kunnen slikken. En daar speelt de stad Aalst dan ook nog op in. Op de Tragel moet er niet alleen een nieuwe basketbalzaal voor Okapi komen, maar ook ruimte voor grotere spelers op de winkelmarkt... Voorspeld gevolg: nog minder winkel-wandelaars in het centrum - en niet alleen in de Zoutstraten. Ben ik pessimist? Ik vrees het.

Heb ik een oplossing? Niet echt. Maar als de handelaars in de Korte Zoutstraat (en bij uitbreiding in heel het stadscentrum) de handen in elkaar slaan en proberen van hun winkel-wandelstraat een minder grijze oase te maken. Als de huiseigenaars inzien dat ze beter wat minder huur vragen dan hun eigendom te laten verkommeren en te verkrotten. Als het stadsbestuur - naast inspanningen voor de grote winkelketens - ook initiatieven van de 'kleine' zelfstandigen wil steunen en belonen. Als.... Dan is er misschien nog hoop voor de Korte en Lange Zoutstraat en voor de andere winkelstraten van Aalst.

Iedereen maakt het (helaas) wel eens mee in zijn/haar leven: een periode dat alles lijkt tegen te gaan, dat niets je lukt, dat je eigenlijk niet meer goed weet wat te doen. Ook ik natuurlijk.

Maar dat dipje moet nu voorbij zijn, punt uit. Bijna een maand lang heb ik geen sollicitatiemails meer verstuurd, bang om weer maar eens een negatief antwoord te krijgen, bang om opnieuw afgewezen te worden. Oke ik had/heb mijn blog om mijn frustratie wat af te schrijven, om  mijn mening te ventileren of mijn waardering uit te spreken over van alles en nog wat: een (welgekomen) uitlaapklep, ja.

Bloggen helpt me echter niet aan werk, helaas - al hoop ik stiekem dat het toch een extra zetje naar mogelijke werkgevers toe kan zijn. Ik moet me dus terug op de arbeidsmarkt gooien, proberen via een sollicitatiemail een of ander bedrijf, organisatie,... te overtuigen dat ik de man ben die ze zoeken. En dus ben ik vandaag vol goede moed herbegonnen: vacatures uitpluizen, reageren en solliciteren. In de hoop dat.... Natuurlijk bestaat de kans dat ik weer afgewezen word met een vriendelijk, maar negatief mailtje, natuurlijk ga ik me weer begoochelingen maken tegen beter weten in. Doch nu blijf ik volhouden, blijf ik mails sturen, tot..... Tot ik toch eens op gesprek mag, tot ik kan tonen wat ik kan, kan laten zien wat mijn capaciteiten zijn. Tot ik effectief opnieuw aan de slag mag. Want dat wil ik echt. Vandaag heb ik zeven mails verstuurd, morgen pluis ik opnieuw de aanbiedingen uit in de hoop....

Het dipje is over (hoop ik echt).

Alle Vlamingen mogen (moeten?) nu de Vlaamse Leeuw aanheffen. We zijn gered!!! Minister-president Geert Bourgeois heeft gisteren 'HET PLAN' voorgesteld wat ons in 2050 aan de top van de wereldeconomie moet brengen. Met een vette knipoog mijn (on)zin.

Investeren, nog verbeteren in waar we goed zijn: afvalverwerking. Laat alle afval uit heel Europa - ik hou het nog beperkt - naar Vlaanderen komen. Hier gaan we alles recycleren, Vlaanderen zal zorgen voor nieuwe grondstoffen. Voor België, voor Europa, voor heel de wereld!!! Mooi idee - ook al is het 'gepikt' uit Zweden. Realistisch? Ik heb mijn twijfels.

Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men afval tegen. Heel veel sluikafval. Meneer Bourgeois doe daar eerst eens iets aan aub. Zorg dat jouw Vlaanderen, jouw gemeenten, jouw intercommunales voldoende inspanningen doen, mogelijkheden krijgen om dat te voorkomen, te verwerken. Ja, streng op te treden tegen wie tegen beter weten in (sic) sluikstort. Of dat nu een particulier is of een bedrijf (jaja, die durven dat ook). Even logisch redeneren volstaat, denk ik. En (politieke) moed!

Minister-president ik laat u verder dromen, ik geef u het voordeel van de twijfel. Vlaanderen is (morgen liefst, maar als het echt niet vroeger kan ok tegen 2050) vrij van sluikafval. We gaan alles mooi recycleren, we gaan er de capaciteiten voor hebben. We winnen (nieuwe) grondstoffen uit al dat afval (en dat kan, geloof ik echt). De Zweden, die al eerder op dit idee zijn gekomen, vegen we van de 'economische tafel'. Hoe? Simpel, met robots. Want ook dat staat in uw plan, uw idee voor de (nabije) toekomst. Arbeiders gaan vervangen worden door robots, dat kost (eens afgeschreven) niets. Dat er zo weer meer mensen op werklozensteun, of een ander vervangingsinkomen, zullen aangewezen zijn? Oesje, vergeten?

Na 111 jaar kunnen de tennissende Belgische mannen wraak nemen op Groot-Brittannië. Eind november, in de Gentse Flanders Expo, in de finale van de Davis Cup. Voor mij zijn ze nu al het Belgisch team van 2015.

Op het puntje van mijn zetel zat ik zondag (en eerlijk ook al een dag eerder bij het dubbel) thuis voor de tv de prestaties van Goffin, Darcis en Bemelmans (op de court), coach Van Herck - met zijn bemoedigend handgeklap - Rochus, Coppejans en de diverse coaches, kinesisten en anderen langs de zijlijn te volgen. Nagelbijtend bij momenten. Want het was spannend, niet voor hartlijders. Op tv kwam het niet echt door, maar die sfeer in Vorst Nationaal - waar we normaal voor muziekoptredens naar toe trekken - moet SUPER geweest zijn. 'Tous Ensemble', 'We are Belgium', ..., drie dagen lang klonk het in die 'omgebouwde' tennisarena. Met de door iedere Belgische sportliefhebber (geef toe) gehoopte, gedroomde, gewenste apotheose: Steve Darcis bracht ons (tennis)land in extase, zorgde voor het beslissende punt in de 3-2-zege tegen Argentinië. Derde keer, goede keer - want bij zijn eerste enkelduel vrijdag en het dubbel op zaterdag stond hij in het verliezende kamp. Maar dat was zondag, even voor acht, allemaal vergeten. 'Een zege van het team', klonk het bescheiden. Klopt, maar ook een zege van de wilskracht, zijn wilskracht. Chapeau, dikke pluim.

Eind november kan België echt tennisgeschiedenis schrijven. In de Gentse Flanders Expo, wellicht op gravel, tegen Andy Murray en co - Groot-Brittannië dus. Dat is een week na de Masters, waar het Brits boegbeeld Andy Murray - hij zorgde (haast) op zijn eentje voor de zege tegen Australië in de halve finale - ook actief zal zijn. Gaat hij daar (te) vermoeid geraken, geblessseerd (foei, die gedachte)? Feit is dat met wilskracht, inzet, overgave en wat geluk veel mogelijk is in de Daviscup. Dus laat ons duimen, laat de Belgische tennisliefhebber genieten en het walhalla bereiken. Ik ken de regels ter zake niet, maar als de Belgische bond slechts het absoluut minimum aantal kaarten aan de Britten levert/moet leveren, kan een rood (-geel-zwart) legioen een extra troef zijn om de Belgische tennismannen naar het summun te loodsen. Zoals vorig weekend in Vorst. 'Tous ensemble'. Laat heel België duimen, in de zaal, voor tv, of gewoon.

Je wordt ouder papa. Peter Koelewijn zong het al in 1977. En hij had/heeft gelijk.

Dochter gaat studeren in Leuven. En natuurlijk op kot. Dus vorige donderdag auto's ingeladen met allerlei spullen, vrijdag nog een telefoontje uit Leuven: 'Kan je die bureaustoel ook nog meebrengen?' Tuurlijk. Jaren geleden gekocht in Ikea, nog steeds in de doos. Vol goede moed drie trappen alleen naar beneden gedragen, koffer wat heringericht en in de auto gekregen. Mezelf (lichtjes?) overschat.... In Leuven na wat zoekwerk kot gevonden. Dozen, bureaustoel en andere spullen twee verdiepingen hoog helpen zeulen. Tot de frigo... Met drie: dochter, mama en papa. Tot de laatste trede ging het goed, dan krakte er iets. Je wordt ouder papa, duidelijk. Zaterdagmorgen: was het nog duidelijker bij het opstaan: het kraakte aan alle kanten.

Even terug in de tijd, de jaren '80. Uitgaan in het weekend, dat was vrijdag- en zaterdagavond afspreken rond 8 uur 's avonds in het stamcafé. Pinten pakken tot iemand het idee opperde om naar een of andere (of meerdere) discothe(e)k(en) te trekken langs de Limburgse wegen. Om twee, drie of.... uur waren we thuis. Nu is het rustig babbelen - met een pintje (meer dan één ja) natuurlijk - op een zaterdagavond met vrienden. En tegen twaalven doodop, verlangend naar bed. Terwijl de hedendaagse jeugd dan pas besluit uit te gaan. Blijf je op een (trouw- of ander) feest eens hangen tot vier uur, dan voel je het nog twee dagen. Je wordt ouder papa, echt waar.

Op zoek naar werk. 52, dat is toch nog niet te oud? Denk je. Tot je solliciteert. Nee, het wordt nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik voel het soms toch zo aan: 'te weinig ervaring met nieuwe media' laten ze doorschijnen in hun antwoord, of  'geen affiniteit met de jeugd'. Besluiten die getrokken worden louter op basis van je cv. Een gesprek? Helaas. En ook dan heb ik - eventjes toch - het gevoel: Je wordt ouder papa. Maar daar leg ik me nu eens niet bij neer.

Sluikstorten, een probleem dat in heel Vlaanderen de kop op blijft steken. Dat blijkt toch als je Facebook volgt of, nog simpeler, als je rondrijdt. Een denkoefening.

Matrassen, zetels, vuilniszakken, .... langs autosnelwegen en spoorlijnen. Vuilniszakken, kartonnen dozen, achtergelaten aanhangwagentjes in de struiken langs gewone wegen. Uitpuilende vuilbakjes (als er al zijn...) langs de kant van de straat, gevuld met plastieken zakjes met huishoudafval. En ga zo maar door. Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men afval tegen. En helaas niet alleen als de 'mannen van de vuilkar' op ronde zijn.

Elke gemeente, elke intercommunale heeft zijn eigen regel(tje)s inzake afvalverwerking en -ophaling. Op de ene plaats is het containerpark gratis, elders moet je (soms vanaf een bepaalde hoeveelheid) per kilo of per soort afval betalen. Daarnaast is er nog de vuilophaling: pmd, gft, glas, papier, restafval.... Overal verschilt de prijs van de 'zakken' of containers - hier in Aalst moet je bv. op de gft-container een (betalende) sticker plakken. Kan dat niet eenvormig voor heel het Vlaamse gewest, heel het land? Papiertjes, sigarettenpeuken op de grond - ik beken, ook ik zondig af en toe. En waarom? Omdat een vuilbak op straat, in winkelcentra, op het strand,... eerder een uitzondering is. In Nederland bijvoorbeeld - waar ik graag eens ga uitwaaien - struikel je bij manier van spreken soms over de vuilnisbakken, tot op de stranden toe. En die worden blijkbaar meermaals per dag geledigd. Aan de Belgische kust.... In De Panne deze zomer bijna een kilometer gestapt vooraleer ik de eerste (propvolle) vuilbak tegenkwam, de volgende???

Zou men niet beter een algemene vuilnistaks invoeren per gezin (afhankelijk van het aantal gezinsleden natuurlijk)? Bereken globaal wat de afvalverwerking kost en reken dat door, een 'eerlijke' factuur voor iedereen. In ruil krijgt elk gezin de nodige zakken, containers om voor de deur hun afval te kunnen zetten als de vuilniskar langskomt. Wie sorteert en naar het containerpark trekt, wordt daarvoor beloond (afslag op afvalfactuur of zo). Ik denk dat het sluikstorten dan al serieus zal verminderen - je moet sowieso toch betalen dus geen geldelijk voordeel meer. Wie toch nog illegaal dumpt moet serieus beboet worden en mee instaan voor het opruimen van zijn en andermans afval.

Het is maar een denkoefening, maar het overwegen waard, niet? Laat 'slimme mensen' daar eens over nadenken, laat hen eens berekenen of dat niet voordeliger kan zijn voor u en ik, voor de gemeenschap....

Sinds maandagavond is Erembodegembrug weer open. Grote zucht van opluchting. Ondertussen is de noodbrug afgebroken. In alle stilte. Het ga je goed noodbrug.

Donderdag zag ik een grote kraan, vrijdagmorgen viel het me op: de noodbrug over de Dender in Erembodegem was weg. Zonder boe of ba, zonder afscheid van ons te nemen. Gewoon weg. Na maanden deel uitgemaakt te hebben van ons dagelijks leven, zo ineens weg. Het voelde toch eventjes raar.

Die noodbrug. Gelukkig kon ze niet spreken, niet herhalen wat ze dagelijks moest aanhoren al die maanden. Gesakker over de steile trappen, gevloek omdat het water na een plensbui bleef staan - gelukkig waren er afgelopen zomer niet te veel - , gehijg van mensen die hun fiets in dat fietsgootje naar boven duwden,.... Anderzijds kon ze meeluisteren naar gesprekken tussen mensen die elkaar anders gewoon voorbijgingen/reden, maar nu op de brug een babbeltje sloegen, ondertussen genietend van - geef toch toe - mooi uitzicht over de Dender. Kon ze horen hoe de gemeenschapswachten bedankt werden als ze iemand met een zwaarbeladen fiets of boodschappentassen de 'oversteek' hadden helpen maken. Genoot ze van joelende kinderen die de brug toch een leuk speelgoedje vonden om over te lopen, terwijl ouders angstig riepen dat ze aan de trap moesten wachten, die steile trap ja.

Weg is ze, in alle stilte. Afgebroken en op vrachtwagens geladen. Naar een nieuwe bestemming, waar ze wellicht weer maanden van andere mensen hetzelfde gesakker en gevloek zal moeten aanhoren. Hopelijk kan ze daar ook leuke dingen meemaken, zoals in Erembodegem. Het ga je goed noodbrug. Hopelijk tot nooit meer.

Een dikke proficiat aan AA Gent voor hun debuut op het grote Champions Leaguebal. De Buffalo's deden tegen Olympique Lyon wat ze beloofd hadden: vechten voor elke morzel grond. Met een verdiend punt als eindresultaat.

Als ik de reacties op de sociale media lees is (bijna) iedere Belgische voetballiefhebber trots op de prestatie van de 'gelen' gisteravond. Blauw-zwarte, paars-witte, zelfs rood-witte fans sparen hun loftrompet niet. Iets meer dan een helft met tien, de laatste minuten zelfs maar met negen, een punt uit de brand slepen tegen een Franse topper: chapeau. Uitblinker? Depoitre voor zijn stoor- en loopwerk? Kums voor zijn goede passes? Neto, waar liep die overal? Sels, en niet alleen om die gestopte strafschop? Geef ze maar allemaal een dikke pluim, iedereen streed voor wat hij waard is. En voor de tv heb ik genoten - en in het stadion denk ik de mensen nog veel meer.

Wat als Gent met elf had kunnen blijven? Wat als ook bij Lyon een speler rood zou gekregen hebben voor een vuile tackle in plaats van geel? Wat als Depoitre in de eerste helft net niet dat centimetertje of vijf buitenspel stond bij dat afgekeurde doelpunt? Wat als.... Vijgen na Pasen, er kan niets meer aan veranderd worden. Maar iedereen die van dichtbij of veraf iets met La Gantoise te maken heeft, mag fier zijn. Hopelijk breien de Buffalo's nog een mooi Europees vervolg aan die prestatie van gisterenavond. Niks moet, alles mag: dan kan je ver geraken.

Vanavond is het dan in de Europa League aan Club Brugge (in Napels) en Anderlecht (tegen Monaco). Hen wensen we natuurlijk ook succes, ook al staan beide teams voor een moeilijke opdracht. Maar Gent bewees dat met veel inzet, veel kan.

Advocaten. Nuttig om een gewone burger, u en ik dus, door de onbegrijpelijke wirwar van het justitieapparaat te loodsen. Zonder twijfel. Maar soms....

Soms stel ik me toch vragen bij hun werk(wijze). Neem nu het proces Aquino, dat momenteel in Hasselt loopt. Die Maasmechelse familie wordt beschuldigd van drugstrafiek. Er wordt ontkend in alle toonaarden, de familie heeft bij wijze van spreken geen nagel om aan hun gat te krabben, maar door wie worden ze bijgestaan in de rechtbank? Door (zogenaamde) Belgische (en zelfs een Nederlandse) topadvocaten. Gaan die pro deo (quasi voor niets dus) pleiten? Jongste konijn dat uit de advocatenhoed getoverd werd: wraking van de rechtbank, die zou niet meer objectief kunnen oordelen. Omdat één van de familieleden vermoord werd - en dat wens ik (voor alle duidelijkheid) niemand toe - en de weduwe, ook op het beklaagdenbankje,  niet meer in staat is dat proces 'deftig' te volgen/ondergaan. Komaan zeg. Voor mij - en blijkbaar een groot deel van de publieke opinie als je de sociale media volgt - een brug te ver. Tijdrekken ja, de Belgische staat - u en ik dus - op extra kosten jagen en stilletjes hopen op verjaring. Is dat recht?

De voorbeelden zijn legio. Van terrorisme verdachte individuen, kindermoordenaars, (grote) fraudeurs en ga zo maar door: officieel hebben ze geen geld, zijn het armoezaaiers, maar in de rechtbank? Plots een grote naam als advocaat die hen bijstaat. Een advocaat die tot het uiterste gaat, de vele achterpoortjes in de wet kent om toch maar een milde straf of liever nog de vrijspraak te bekomen voor hun cliënt, al dan niet door verjaring. Gratis voor niks?

Als ik me niet vergis is iemand onschuldig tot het tegendeel bewezen is. In België ook? Eventjes terug in de tijd, 'de parachutemoord'. Veroordeeld ondanks het gebrek aan bewijzen, enkel op basis van (ernstige) vermoedens. Zij die dat proces volgden van nabij waren ook in twee kampen verdeeld. Anderzijds kunnen grote fraudeurs straf afkopen, met dank aan meneer de advocaat (en de Belgische staat). Wilt u eens proberen? Veel succes.

De Belgische (straf)wet is ingewikkeld, dat zal niemand ontkennen. Advocaten maken daar gretig gebruik van. Het is hun recht, het is hun beroep. Maar de wet vereenvoudigen? Oesje, dat is iets anders. Zijn niet velen van onze politici ook advocaat in het dagelijks leven? Kunnen ze zelf niet alles veel simpeler maken, zodat ook u en ik het begrijpen? Nee, want dan is hun macht weg. Dan kunnen ze niet langer egotrippen in de rechtbank.

Een maand geleden ben ik met de blog (On)zin begonnen. Een 25-tal artikels later zit ik aan bijna 700 hits. Bedankt.

Waarom begon ik er eigenlijk aan? Een beetje op aanraden van mijn outplacementbegeleidster. Ze liet tijdens een sessie eens vallen dat - doordat ik de laatste jaren als eindredacteur werkte en dus wel teksten herschreef en herwerkte, maar eigenlijk geen 'eigen werk' leverde - niemand mijn 'schrijfkwaliteiten' kon beoordelen. En vermits ik vooral een nieuwe uitdaging in de communicatiewereld zoek....

Ik beleef er ook plezier aan, probeer dagelijks wat (on)zin te posten. Als ik bij een psycholoog of psychiater in behandeling zou zijn, zou die zeggen dat het therapeutisch werkt. Ik kan frustraties kwijt, mijn mening over diverse onderwerpen etaleren, mijn hart luchten en u leest het blijkbaar toch. Of u werpt er af en toe eens een blik op. Bedankt daarvoor.

Ik zal dus blijven bloggen over alles en nog wat. Gewoon omdat ik er mij goed bij voel. Op naar de 1000 hits.