Vandaag op Facebook een 'noodkreet' van een kennis, dat haar zoon maar niet aan werk geraakt. Talloze sollicitaties, weinig tot geen antwoorden - laat staan positieve. Helaas, ik herken me daarin.

Jobs, jobs, jobs. Dat werd, dat wordt ons beloofd door de (diverse)) regering(en) in ons landje. En mooie cijfers worden er ook bovengehaald. Vraag me nu vanwaar die cijfertjes komen, want in de praktijk.....

Ik ben niet alleen, dat weet ik. Zoals mij zijn er tientallen, honderden, duizenden.... Ruim twee jaar op zoek en ik wil min of meer in 'hetzelfde wereldje' actief blijven, in dezelfde branche. Als plus 50-er een beetje begrijpelijk, denk ik toch. Dus solliciteer ik volop - en vooral, maar niet alleen - in de communicatiebranche, waar ik in opgegroeid ben, al heel mijn leven in vertoef. En dan krijg je reacties (slik): 'De afstand tot de werkplek lijkt ons te groot'; 'Uw profiel is niet wat we zoeken'; en de topper: 'U heeft te weinig ervaring' (28 jaar op een krantenredactie op de teller, maar soit....).

Bij een bepaald bedrijf heb ik al ettelijke keren mijn kans gewaagd, blijkbaar - ook maar gelezen - hebben ze honderden vacatures. Ik heb enkel gepolst naar een job in 'mijn' branche, waarvoor er regelmatig meldingen via VDAB en co tot mij kwamen. 'Mijn profiel' is blijkbaar al elke keer een probleem. Maar als je dan belt...... Een afsnauwing en 'persoon in kwestie (die mail verstuurde) zal nog iets laten weten'. Bemoedigend, echt waar.

Naam van die firma? Nee, dat blog ik (nog) niet. Ik heb wel manieren.