Zondag werd Peter Sagan wereldkampioen. Een jaar lang mag hij in de regenboogtrui koersen. Een mooie winnaar, echt waar. En met een boodschap, zo liet hij toch blijken.

Peter Sagan: je bent voor hem of tegen. Grapje - billenknijperij op een podium, wheelie, of iets anders - moet kunnen. Vindt hij. En voor mij mag het ook. Koersen kan de Slovaak ook. Nooit te beroerd om de wedstrijd te maken, om in de aanval te trekken en dan ook ruim zijn deel van het werk te doen. En tot frustratie van zijn hoofdsponsor stranden op een ereplaats. Op zijn eentje (zo goed als toch) de groene trui behalen in de voorbije Tour, maar zonder ritzege. Wel meer dan eens voluit in de aanval. In de Vuelta, de Ronde van Spanje dus, lukte het wel, die ritzege. Om daarna door één of andere motard van de weg te worden gereden en opgave. En gisteren, zondag, eindelijk die echt grote zege. En wat voor één: wereldkampioen wielrennen bij de profs. Zijn hoofdsponsor kon het naar eigen zeggen niet meemaken in Rusland, wegens niet op tv....

Maar heel het peloton gunde het Sagan wel. Eigenzinnig mannetje, maar nooit te beroerd om mee de koers te maken. Daarmee win je steun in het wielermilieu. Vandaar die high five van Tom Boonen na de koers, die gelukwensen van alle kanten. En ook van de journalisten kreeg hij lof, waardering. Terecht.

En dan achtte de Slovaak zijn moment gekomen. Dat hij hoopte dat er volgend jaar ook in Europa kan gekoerst worden op twee wielen, dat er een oplossing voor het vluchtelingenprobleem moet komen. Want dat onze wereld ten onder dreigt te gaan. Iedereen toonde meteen respect voor die woorden, iedereen vond het straf, moedig,.... Peter Sagan, een welgemeend proficiat voor uw wereldtitel. Ge zijt echt een grote coureur (en nog maar 25...). En dat je je bezorgdheid uit over de politieke toestand in Europa, met uitbreiding de wereld: chapeau. Spijtig genoeg gaan je welgemeende woorden misbruikt worden, door politiek links en rechts.... En dat verdien je niet.

Iedereen kent (helaas) wel iemand in zijn familie, vrienden- of kennissenkring die kanker heeft. Iedereen - zowel patiënt als omgeving - gaat daar op zijn eigen manier mee om. Maar iedereen verdient daarvoor respect.

Neem nu 'tuuttuut', bijnaam die ik hem gaf - of was iemand me voor? Ongeveer een jaar geleden kreeg hij het (slechte) nieuws. Enkele chemo- en bestralingskuren later is dat gezwel nog niet weg, integendeel. Vorige week moest hij opgenomen worden, water op zijn hart, longen, in de buik.... "Ze hebben een half litertje afgetapt, dat zijn twee pintjes", klonk het gisteren met zijn typische (galgen)humor. Als we eventjes buitengaan voor een sigaretje moeten we altijd enkele trekjes voor hem doen, want 'tuuttuut' is onmiddellijk met roken gestopt na het verdict. Humor, steken onder water geven, zo lang hij dat doet, gaat het goed. Denken we. Maar soms heb ik de indruk dat hij zich sterker voordoet.... "Zo lang ik kan, kom ik zoals vroeger mijn pintje drinken", klinkt het. "Ik kan er toch niets aan veranderen." Al geeft hij even later toe dat terug naar huis fietsen - dat ellendig stuk bergop/vals plat - niet altijd meer lukt... Maar respect, echt waar, voor zijn houding, voor zijn ingesteldheid.

Respect voor iedereen die met de K-ziekte geconfronteerd wordt. Iedereen heeft zijn eigen manier om dat te verwerken, om daar mee te leven. Niet iedereen is zo sterk als 'tuuttuut', of kan zich zo goed houden. Zelf weet ik niet hoe ik zou reageren als ik het verdict zou te horen krijgen. Zou ik er tegen kunnen vechten, of zou ik me laten gaan? Geen enkel idee. Vandaar mijn respect voor 'tuuttuut' en iedereen die met kanker te maken heeft.

Deze week in de krant. Handelaars Korte Zoutstraat in Aalst zijn niet gelukkig met mogelijke bouw appartementsgebouw zonder handelsruimte in hun straat. Terecht of niet?

Op je Monopolybord vind je Lange Zoutstraat Aalst terug, de Korte Zoutstraat is het korte beentje van de L die daarop aansluit - beetje uitleg voor de niet-Aalstenaar die mee leest. Een straat die - geef toe - weinig winkel-wandelaars lokt, tenzij om van een parking richting Grote Markt te trekken. En dit ondanks de - daarvan ben ik overtuigd - goedbedoelde inspanningen van de (weinige) handelaars die er nog zijn. Want de Korte Zoutstraat loopt leeg, enkele pop-uppogingen van winkeliers ten spijt. En ook de Lange Zoutstraat - die straat met vele schoenenwinkels - begint dat te voelen, ook daar begint de leegstand en de daarmee gepaarde verloedering (helaas) toe te nemen. Twee ooit bloeiende winkelstraten die ten dode lijken opgeschreven. Ben ik nu pessimist? Ik hoop dat ik mis ben.

De reden voor die vele leegstand? Ik vermoed vooral de hoge huurprijzen. En dan het domino-effect. Is een winkelstraat niet echt meer aantrekkelijk, dan blijven de mensen weg en verdwijnen er andere winkels. Jammer. Een tweede reden is dat we met zijn allen toch nog liefst tot voor de deur van de winkel kunnen rijden - zeker voor 'grotere' aankopen - om niet met onze aanwinsten te moeten rondzeulen. Dus verhuizen grotere ketens (electrozaken, warenhuizen,...) naar de rand, naar de grote invalswegen - die ondertussen het verkeer ook niet meer kunnen slikken. En daar speelt de stad Aalst dan ook nog op in. Op de Tragel moet er niet alleen een nieuwe basketbalzaal voor Okapi komen, maar ook ruimte voor grotere spelers op de winkelmarkt... Voorspeld gevolg: nog minder winkel-wandelaars in het centrum - en niet alleen in de Zoutstraten. Ben ik pessimist? Ik vrees het.

Heb ik een oplossing? Niet echt. Maar als de handelaars in de Korte Zoutstraat (en bij uitbreiding in heel het stadscentrum) de handen in elkaar slaan en proberen van hun winkel-wandelstraat een minder grijze oase te maken. Als de huiseigenaars inzien dat ze beter wat minder huur vragen dan hun eigendom te laten verkommeren en te verkrotten. Als het stadsbestuur - naast inspanningen voor de grote winkelketens - ook initiatieven van de 'kleine' zelfstandigen wil steunen en belonen. Als.... Dan is er misschien nog hoop voor de Korte en Lange Zoutstraat en voor de andere winkelstraten van Aalst.

Iedereen maakt het (helaas) wel eens mee in zijn/haar leven: een periode dat alles lijkt tegen te gaan, dat niets je lukt, dat je eigenlijk niet meer goed weet wat te doen. Ook ik natuurlijk.

Maar dat dipje moet nu voorbij zijn, punt uit. Bijna een maand lang heb ik geen sollicitatiemails meer verstuurd, bang om weer maar eens een negatief antwoord te krijgen, bang om opnieuw afgewezen te worden. Oke ik had/heb mijn blog om mijn frustratie wat af te schrijven, om  mijn mening te ventileren of mijn waardering uit te spreken over van alles en nog wat: een (welgekomen) uitlaapklep, ja.

Bloggen helpt me echter niet aan werk, helaas - al hoop ik stiekem dat het toch een extra zetje naar mogelijke werkgevers toe kan zijn. Ik moet me dus terug op de arbeidsmarkt gooien, proberen via een sollicitatiemail een of ander bedrijf, organisatie,... te overtuigen dat ik de man ben die ze zoeken. En dus ben ik vandaag vol goede moed herbegonnen: vacatures uitpluizen, reageren en solliciteren. In de hoop dat.... Natuurlijk bestaat de kans dat ik weer afgewezen word met een vriendelijk, maar negatief mailtje, natuurlijk ga ik me weer begoochelingen maken tegen beter weten in. Doch nu blijf ik volhouden, blijf ik mails sturen, tot..... Tot ik toch eens op gesprek mag, tot ik kan tonen wat ik kan, kan laten zien wat mijn capaciteiten zijn. Tot ik effectief opnieuw aan de slag mag. Want dat wil ik echt. Vandaag heb ik zeven mails verstuurd, morgen pluis ik opnieuw de aanbiedingen uit in de hoop....

Het dipje is over (hoop ik echt).

Alle Vlamingen mogen (moeten?) nu de Vlaamse Leeuw aanheffen. We zijn gered!!! Minister-president Geert Bourgeois heeft gisteren 'HET PLAN' voorgesteld wat ons in 2050 aan de top van de wereldeconomie moet brengen. Met een vette knipoog mijn (on)zin.

Investeren, nog verbeteren in waar we goed zijn: afvalverwerking. Laat alle afval uit heel Europa - ik hou het nog beperkt - naar Vlaanderen komen. Hier gaan we alles recycleren, Vlaanderen zal zorgen voor nieuwe grondstoffen. Voor België, voor Europa, voor heel de wereld!!! Mooi idee - ook al is het 'gepikt' uit Zweden. Realistisch? Ik heb mijn twijfels.

Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men afval tegen. Heel veel sluikafval. Meneer Bourgeois doe daar eerst eens iets aan aub. Zorg dat jouw Vlaanderen, jouw gemeenten, jouw intercommunales voldoende inspanningen doen, mogelijkheden krijgen om dat te voorkomen, te verwerken. Ja, streng op te treden tegen wie tegen beter weten in (sic) sluikstort. Of dat nu een particulier is of een bedrijf (jaja, die durven dat ook). Even logisch redeneren volstaat, denk ik. En (politieke) moed!

Minister-president ik laat u verder dromen, ik geef u het voordeel van de twijfel. Vlaanderen is (morgen liefst, maar als het echt niet vroeger kan ok tegen 2050) vrij van sluikafval. We gaan alles mooi recycleren, we gaan er de capaciteiten voor hebben. We winnen (nieuwe) grondstoffen uit al dat afval (en dat kan, geloof ik echt). De Zweden, die al eerder op dit idee zijn gekomen, vegen we van de 'economische tafel'. Hoe? Simpel, met robots. Want ook dat staat in uw plan, uw idee voor de (nabije) toekomst. Arbeiders gaan vervangen worden door robots, dat kost (eens afgeschreven) niets. Dat er zo weer meer mensen op werklozensteun, of een ander vervangingsinkomen, zullen aangewezen zijn? Oesje, vergeten?

Na 111 jaar kunnen de tennissende Belgische mannen wraak nemen op Groot-Brittannië. Eind november, in de Gentse Flanders Expo, in de finale van de Davis Cup. Voor mij zijn ze nu al het Belgisch team van 2015.

Op het puntje van mijn zetel zat ik zondag (en eerlijk ook al een dag eerder bij het dubbel) thuis voor de tv de prestaties van Goffin, Darcis en Bemelmans (op de court), coach Van Herck - met zijn bemoedigend handgeklap - Rochus, Coppejans en de diverse coaches, kinesisten en anderen langs de zijlijn te volgen. Nagelbijtend bij momenten. Want het was spannend, niet voor hartlijders. Op tv kwam het niet echt door, maar die sfeer in Vorst Nationaal - waar we normaal voor muziekoptredens naar toe trekken - moet SUPER geweest zijn. 'Tous Ensemble', 'We are Belgium', ..., drie dagen lang klonk het in die 'omgebouwde' tennisarena. Met de door iedere Belgische sportliefhebber (geef toe) gehoopte, gedroomde, gewenste apotheose: Steve Darcis bracht ons (tennis)land in extase, zorgde voor het beslissende punt in de 3-2-zege tegen Argentinië. Derde keer, goede keer - want bij zijn eerste enkelduel vrijdag en het dubbel op zaterdag stond hij in het verliezende kamp. Maar dat was zondag, even voor acht, allemaal vergeten. 'Een zege van het team', klonk het bescheiden. Klopt, maar ook een zege van de wilskracht, zijn wilskracht. Chapeau, dikke pluim.

Eind november kan België echt tennisgeschiedenis schrijven. In de Gentse Flanders Expo, wellicht op gravel, tegen Andy Murray en co - Groot-Brittannië dus. Dat is een week na de Masters, waar het Brits boegbeeld Andy Murray - hij zorgde (haast) op zijn eentje voor de zege tegen Australië in de halve finale - ook actief zal zijn. Gaat hij daar (te) vermoeid geraken, geblessseerd (foei, die gedachte)? Feit is dat met wilskracht, inzet, overgave en wat geluk veel mogelijk is in de Daviscup. Dus laat ons duimen, laat de Belgische tennisliefhebber genieten en het walhalla bereiken. Ik ken de regels ter zake niet, maar als de Belgische bond slechts het absoluut minimum aantal kaarten aan de Britten levert/moet leveren, kan een rood (-geel-zwart) legioen een extra troef zijn om de Belgische tennismannen naar het summun te loodsen. Zoals vorig weekend in Vorst. 'Tous ensemble'. Laat heel België duimen, in de zaal, voor tv, of gewoon.

Je wordt ouder papa. Peter Koelewijn zong het al in 1977. En hij had/heeft gelijk.

Dochter gaat studeren in Leuven. En natuurlijk op kot. Dus vorige donderdag auto's ingeladen met allerlei spullen, vrijdag nog een telefoontje uit Leuven: 'Kan je die bureaustoel ook nog meebrengen?' Tuurlijk. Jaren geleden gekocht in Ikea, nog steeds in de doos. Vol goede moed drie trappen alleen naar beneden gedragen, koffer wat heringericht en in de auto gekregen. Mezelf (lichtjes?) overschat.... In Leuven na wat zoekwerk kot gevonden. Dozen, bureaustoel en andere spullen twee verdiepingen hoog helpen zeulen. Tot de frigo... Met drie: dochter, mama en papa. Tot de laatste trede ging het goed, dan krakte er iets. Je wordt ouder papa, duidelijk. Zaterdagmorgen: was het nog duidelijker bij het opstaan: het kraakte aan alle kanten.

Even terug in de tijd, de jaren '80. Uitgaan in het weekend, dat was vrijdag- en zaterdagavond afspreken rond 8 uur 's avonds in het stamcafé. Pinten pakken tot iemand het idee opperde om naar een of andere (of meerdere) discothe(e)k(en) te trekken langs de Limburgse wegen. Om twee, drie of.... uur waren we thuis. Nu is het rustig babbelen - met een pintje (meer dan één ja) natuurlijk - op een zaterdagavond met vrienden. En tegen twaalven doodop, verlangend naar bed. Terwijl de hedendaagse jeugd dan pas besluit uit te gaan. Blijf je op een (trouw- of ander) feest eens hangen tot vier uur, dan voel je het nog twee dagen. Je wordt ouder papa, echt waar.

Op zoek naar werk. 52, dat is toch nog niet te oud? Denk je. Tot je solliciteert. Nee, het wordt nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik voel het soms toch zo aan: 'te weinig ervaring met nieuwe media' laten ze doorschijnen in hun antwoord, of  'geen affiniteit met de jeugd'. Besluiten die getrokken worden louter op basis van je cv. Een gesprek? Helaas. En ook dan heb ik - eventjes toch - het gevoel: Je wordt ouder papa. Maar daar leg ik me nu eens niet bij neer.

Sluikstorten, een probleem dat in heel Vlaanderen de kop op blijft steken. Dat blijkt toch als je Facebook volgt of, nog simpeler, als je rondrijdt. Een denkoefening.

Matrassen, zetels, vuilniszakken, .... langs autosnelwegen en spoorlijnen. Vuilniszakken, kartonnen dozen, achtergelaten aanhangwagentjes in de struiken langs gewone wegen. Uitpuilende vuilbakjes (als er al zijn...) langs de kant van de straat, gevuld met plastieken zakjes met huishoudafval. En ga zo maar door. Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men afval tegen. En helaas niet alleen als de 'mannen van de vuilkar' op ronde zijn.

Elke gemeente, elke intercommunale heeft zijn eigen regel(tje)s inzake afvalverwerking en -ophaling. Op de ene plaats is het containerpark gratis, elders moet je (soms vanaf een bepaalde hoeveelheid) per kilo of per soort afval betalen. Daarnaast is er nog de vuilophaling: pmd, gft, glas, papier, restafval.... Overal verschilt de prijs van de 'zakken' of containers - hier in Aalst moet je bv. op de gft-container een (betalende) sticker plakken. Kan dat niet eenvormig voor heel het Vlaamse gewest, heel het land? Papiertjes, sigarettenpeuken op de grond - ik beken, ook ik zondig af en toe. En waarom? Omdat een vuilbak op straat, in winkelcentra, op het strand,... eerder een uitzondering is. In Nederland bijvoorbeeld - waar ik graag eens ga uitwaaien - struikel je bij manier van spreken soms over de vuilnisbakken, tot op de stranden toe. En die worden blijkbaar meermaals per dag geledigd. Aan de Belgische kust.... In De Panne deze zomer bijna een kilometer gestapt vooraleer ik de eerste (propvolle) vuilbak tegenkwam, de volgende???

Zou men niet beter een algemene vuilnistaks invoeren per gezin (afhankelijk van het aantal gezinsleden natuurlijk)? Bereken globaal wat de afvalverwerking kost en reken dat door, een 'eerlijke' factuur voor iedereen. In ruil krijgt elk gezin de nodige zakken, containers om voor de deur hun afval te kunnen zetten als de vuilniskar langskomt. Wie sorteert en naar het containerpark trekt, wordt daarvoor beloond (afslag op afvalfactuur of zo). Ik denk dat het sluikstorten dan al serieus zal verminderen - je moet sowieso toch betalen dus geen geldelijk voordeel meer. Wie toch nog illegaal dumpt moet serieus beboet worden en mee instaan voor het opruimen van zijn en andermans afval.

Het is maar een denkoefening, maar het overwegen waard, niet? Laat 'slimme mensen' daar eens over nadenken, laat hen eens berekenen of dat niet voordeliger kan zijn voor u en ik, voor de gemeenschap....

Sinds maandagavond is Erembodegembrug weer open. Grote zucht van opluchting. Ondertussen is de noodbrug afgebroken. In alle stilte. Het ga je goed noodbrug.

Donderdag zag ik een grote kraan, vrijdagmorgen viel het me op: de noodbrug over de Dender in Erembodegem was weg. Zonder boe of ba, zonder afscheid van ons te nemen. Gewoon weg. Na maanden deel uitgemaakt te hebben van ons dagelijks leven, zo ineens weg. Het voelde toch eventjes raar.

Die noodbrug. Gelukkig kon ze niet spreken, niet herhalen wat ze dagelijks moest aanhoren al die maanden. Gesakker over de steile trappen, gevloek omdat het water na een plensbui bleef staan - gelukkig waren er afgelopen zomer niet te veel - , gehijg van mensen die hun fiets in dat fietsgootje naar boven duwden,.... Anderzijds kon ze meeluisteren naar gesprekken tussen mensen die elkaar anders gewoon voorbijgingen/reden, maar nu op de brug een babbeltje sloegen, ondertussen genietend van - geef toch toe - mooi uitzicht over de Dender. Kon ze horen hoe de gemeenschapswachten bedankt werden als ze iemand met een zwaarbeladen fiets of boodschappentassen de 'oversteek' hadden helpen maken. Genoot ze van joelende kinderen die de brug toch een leuk speelgoedje vonden om over te lopen, terwijl ouders angstig riepen dat ze aan de trap moesten wachten, die steile trap ja.

Weg is ze, in alle stilte. Afgebroken en op vrachtwagens geladen. Naar een nieuwe bestemming, waar ze wellicht weer maanden van andere mensen hetzelfde gesakker en gevloek zal moeten aanhoren. Hopelijk kan ze daar ook leuke dingen meemaken, zoals in Erembodegem. Het ga je goed noodbrug. Hopelijk tot nooit meer.

Een dikke proficiat aan AA Gent voor hun debuut op het grote Champions Leaguebal. De Buffalo's deden tegen Olympique Lyon wat ze beloofd hadden: vechten voor elke morzel grond. Met een verdiend punt als eindresultaat.

Als ik de reacties op de sociale media lees is (bijna) iedere Belgische voetballiefhebber trots op de prestatie van de 'gelen' gisteravond. Blauw-zwarte, paars-witte, zelfs rood-witte fans sparen hun loftrompet niet. Iets meer dan een helft met tien, de laatste minuten zelfs maar met negen, een punt uit de brand slepen tegen een Franse topper: chapeau. Uitblinker? Depoitre voor zijn stoor- en loopwerk? Kums voor zijn goede passes? Neto, waar liep die overal? Sels, en niet alleen om die gestopte strafschop? Geef ze maar allemaal een dikke pluim, iedereen streed voor wat hij waard is. En voor de tv heb ik genoten - en in het stadion denk ik de mensen nog veel meer.

Wat als Gent met elf had kunnen blijven? Wat als ook bij Lyon een speler rood zou gekregen hebben voor een vuile tackle in plaats van geel? Wat als Depoitre in de eerste helft net niet dat centimetertje of vijf buitenspel stond bij dat afgekeurde doelpunt? Wat als.... Vijgen na Pasen, er kan niets meer aan veranderd worden. Maar iedereen die van dichtbij of veraf iets met La Gantoise te maken heeft, mag fier zijn. Hopelijk breien de Buffalo's nog een mooi Europees vervolg aan die prestatie van gisterenavond. Niks moet, alles mag: dan kan je ver geraken.

Vanavond is het dan in de Europa League aan Club Brugge (in Napels) en Anderlecht (tegen Monaco). Hen wensen we natuurlijk ook succes, ook al staan beide teams voor een moeilijke opdracht. Maar Gent bewees dat met veel inzet, veel kan.

Advocaten. Nuttig om een gewone burger, u en ik dus, door de onbegrijpelijke wirwar van het justitieapparaat te loodsen. Zonder twijfel. Maar soms....

Soms stel ik me toch vragen bij hun werk(wijze). Neem nu het proces Aquino, dat momenteel in Hasselt loopt. Die Maasmechelse familie wordt beschuldigd van drugstrafiek. Er wordt ontkend in alle toonaarden, de familie heeft bij wijze van spreken geen nagel om aan hun gat te krabben, maar door wie worden ze bijgestaan in de rechtbank? Door (zogenaamde) Belgische (en zelfs een Nederlandse) topadvocaten. Gaan die pro deo (quasi voor niets dus) pleiten? Jongste konijn dat uit de advocatenhoed getoverd werd: wraking van de rechtbank, die zou niet meer objectief kunnen oordelen. Omdat één van de familieleden vermoord werd - en dat wens ik (voor alle duidelijkheid) niemand toe - en de weduwe, ook op het beklaagdenbankje,  niet meer in staat is dat proces 'deftig' te volgen/ondergaan. Komaan zeg. Voor mij - en blijkbaar een groot deel van de publieke opinie als je de sociale media volgt - een brug te ver. Tijdrekken ja, de Belgische staat - u en ik dus - op extra kosten jagen en stilletjes hopen op verjaring. Is dat recht?

De voorbeelden zijn legio. Van terrorisme verdachte individuen, kindermoordenaars, (grote) fraudeurs en ga zo maar door: officieel hebben ze geen geld, zijn het armoezaaiers, maar in de rechtbank? Plots een grote naam als advocaat die hen bijstaat. Een advocaat die tot het uiterste gaat, de vele achterpoortjes in de wet kent om toch maar een milde straf of liever nog de vrijspraak te bekomen voor hun cliënt, al dan niet door verjaring. Gratis voor niks?

Als ik me niet vergis is iemand onschuldig tot het tegendeel bewezen is. In België ook? Eventjes terug in de tijd, 'de parachutemoord'. Veroordeeld ondanks het gebrek aan bewijzen, enkel op basis van (ernstige) vermoedens. Zij die dat proces volgden van nabij waren ook in twee kampen verdeeld. Anderzijds kunnen grote fraudeurs straf afkopen, met dank aan meneer de advocaat (en de Belgische staat). Wilt u eens proberen? Veel succes.

De Belgische (straf)wet is ingewikkeld, dat zal niemand ontkennen. Advocaten maken daar gretig gebruik van. Het is hun recht, het is hun beroep. Maar de wet vereenvoudigen? Oesje, dat is iets anders. Zijn niet velen van onze politici ook advocaat in het dagelijks leven? Kunnen ze zelf niet alles veel simpeler maken, zodat ook u en ik het begrijpen? Nee, want dan is hun macht weg. Dan kunnen ze niet langer egotrippen in de rechtbank.

Een maand geleden ben ik met de blog (On)zin begonnen. Een 25-tal artikels later zit ik aan bijna 700 hits. Bedankt.

Waarom begon ik er eigenlijk aan? Een beetje op aanraden van mijn outplacementbegeleidster. Ze liet tijdens een sessie eens vallen dat - doordat ik de laatste jaren als eindredacteur werkte en dus wel teksten herschreef en herwerkte, maar eigenlijk geen 'eigen werk' leverde - niemand mijn 'schrijfkwaliteiten' kon beoordelen. En vermits ik vooral een nieuwe uitdaging in de communicatiewereld zoek....

Ik beleef er ook plezier aan, probeer dagelijks wat (on)zin te posten. Als ik bij een psycholoog of psychiater in behandeling zou zijn, zou die zeggen dat het therapeutisch werkt. Ik kan frustraties kwijt, mijn mening over diverse onderwerpen etaleren, mijn hart luchten en u leest het blijkbaar toch. Of u werpt er af en toe eens een blik op. Bedankt daarvoor.

Ik zal dus blijven bloggen over alles en nog wat. Gewoon omdat ik er mij goed bij voel. Op naar de 1000 hits.

Beter te laat dan nooit.... Het zou een nieuwe (cynische) slogan voor de Belgische Spoorwegen kunnen zijn. Niet voor hun talrijke vertragingen, maar als campagne tegen ongevallen aan spoorovergangen.

Berlaar, gisterenmorgen.  16 jaar was ze. En ze zag haar trein in het station staan. Maar de overweg was dicht. Toch maar onder/door de slagbomen, maar er kwam een andere trein aan.  Op school is ze niet meer geraakt.... Helaas gebeuren dergelijke ongevallen te veel in ons land. In 2014 waren er 47 ongevallen aan spooroverwegen, elf met dodelijke afloop - zo meldt Het Laatste Nieuws. Dat is (bijna) één ongeval per week, één dode per maand. En telkens zuchten we met zijn allen: "Hoe kan je nu zo dom zijn."

Het is helaas geen kwestie van dom zijn, onvoorzichtig dat zeker wel. Het is ook een teken des tijds: wij zijn gehaast, bang om ergens te laat te zijn. Een boze blik van de baas, een strafstudie op school.... we willen het vermijden, maar die verdomde overweg is (weer) dicht. En die trein is al gepasseerd, dus.... Maar helaas kan er op het andere spoor ook nog een trein komen.

Eén keer per maand moet een familie een kind/ouder afstaan door een ongeval aan een spoorovergang. Eén keer per maand is een treinmachinist getraumatiseerd voor de rest van zijn leven omdat hij plots iemand voor zijn gevaarte ziet opduiken, stoppen is onmogelijk. Eén keer per maand zijn er omstaanders die voor altijd het gebeuren op hun netvlies zullen gebrand zien staan. Eén keer per maand... veel te veel. (En dan spreken we enkel over ongevallen aan spoorovergangen...)

Hier aan het station in Erembodegem al gezien: snel-snel de twee sporen overlopen in plaats van de tunnel naar de overkant te nemen. Tijdswinst? Een minuut? Twee misschien? Het risico? Oneindig groot. Wat als je struikelt? Wat als er toch een trein komt aangestormd? Ik hoop echt dan niet in de buurt te zijn....

Neen beste lezer, u zou het niet doen. U weet dat regels regels zijn, dat u voor een gesloten overweg moet wachten tot de slagbomen open zijn en tot dat de rode knipperlichten uit zijn. U weet dat u niet over de sporen moet lopen, maar de voorziene tunnel of brug moet nemen. U weet dat u beter een beetje te laat bent, dan nooit op je bestemming aan te komen. U weet dat toch?

PS: mijn deelneming aan de familie van alle slachtoffers én aan de machinisten en omstaanders die zo een drama hebben meegemaakt. Sterkte.

Dju, in snelheid gepakt. Daar waar ik - net als de meeste inwoners - dacht dat de Denderbrug in Erembodegem morgenavond terug openging, lijkt dat vanavond al te zijn. Groot feest dus. Al heet mijn blog niet voor niets (On)zin.....

Ook de plaatselijke handelaars zijn in snelheid gepakt. Voor morgen hadden ze al festiviteiten voorzien, nu blijkt dat allemaal een dag te laat. Maar dat feestje een dagje vervroegen, is helaas niet meer haalbaar. De cafébazen van op de Plesj (Peter, Alex, de Schot) organiseren (dinsdag, een dagje te laat dus) samen met Gert Cardon van De Brigge in laatstgenoemde zaal een 'heropeningsavond'. Koude hapjes en broodjes worden verzorgd/geleverd door bakkerijen Etienne, Soetebekje, Coppens en Van Lierde in samenwerking met beenhouwerij Guy en AD Delhaize. Restaurants De Groene Wilg, Bij de Polle, 't Klein Offer en het Gerstenhof zorgen voor warme hapjes. Drank à volonté met dank aan de horecazaken. Andere handelszaken (brillenwinkels, juwelier, scooterverkoop, banken.... ) staan in voor een leuke tombola. U kan gratis meegenieten/meedoen als u kan bewijzen dat u een rechtstreeks slachtoffer was van de werken (identiteitskaart vereist, sporadisch eens moeten passeren telt niet....). Een stappenteller (met hoogtemeters over de noodbrug) levert nog een extra drankbonnetje op.

Ja, dinsdagavond 15 september wordt een memorabele avond voor Erembodegem, na een half jaar in tweeën te zijn gesneden. We kijken er naar uit met zijn allen. Maar ja, deze blog heet niet voor niets (On)zin.

Pesten, op school of op het werk, elk weldenkend mens heeft er een afkeer van, vindt dat het een halt moet toegeroepen worden. Maar wat doen we met roddels? Of erger nog: valse beschuldigingen?

Weet je het al? A bedriegt zijn vrouw met een man! B en C gaan hun zaak overlaten en verhuizen naar het buitenland! D en E zijn enkel nog samen voor hun zaak! F zit aan de drugs! G is onterfd! H heeft aan elke vinger een vriendin, maar ze weten het niet van elkaar. En ga zo maar door. In elk dorp, elke stad wordt er wel geroddeld over de een of andere medebewoner. Bij de wekelijkse koffieklets, aan de toog of gewoon op straat. We kennen het allemaal, we doen er soms ook gewoon aan mee. Zonder het te beseffen kwetsen we betreffende mensen, brengen hen schade toe, plaatsen ze in een slecht daglicht. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Ook ik vertel een opgevangen gerucht/roddel wel eens door, zonder er verder bij na te denken. Sorry.

Erger is als mensen beschuldigd worden van iets wat ze niet gedaan (kunnen) hebben. Zoals vorige week die Antwerpse kleuterjuf. Ze zou een (Turks) kindje met een touw verwond hebben aan de hals. Heel de Turkse gemeenschap, met de moeder op kop, aan de schoolpoort, haar ontslag eisend, op Facebook werden doodsbedreigingen geuit. Maar betreffende juf was niet eens ter plaatse toen het incident zich voordeed! Enkele jaren geleden een gelijkaardig incident, ook in Antwerpen. Kleuterjuf zou jongetje seksueel aangerand hebben.... Veel heibel, grondig onderzoek door parket. Resultaat: loze beschuldigingen. Maar school moest wel van naam veranderen en juf durft nog altijd niet goed op straat komen. Een leven kapot gemaakt.

Zulke zware, loze beschuldigingen zouden ook bestraft moeten worden. Net zoals een valse bommelding een heel apparaat - politie, DOVO, brandweer,... - in werking zet, een pak geld kost (ontruiming school, bedrijf, station,...), zo moet parket ook in actie treden om een beschuldiging te onderzoeken. Dat kost de gemeenschap, u en mij dus, ook geld. Minstens die kosten zouden verhaald moeten kunnen worden op de aanstoker(s).

Met deze een oproep aan het Noors Nobelprijscomité dat jaarlijks de Nobelprijs voor de Vrede toekent. Kan die prijs de komende jaren niet beter in de koelkast gestoken worden, tot dat er daadwerkelijk vrede heerst in de wereld? Of geef het geld aan organisaties die de vluchtelingen helpen.

Syrië, Irak, Afghanistan, Oekraïne, grote delen van Afrika,.... overal zijn er vrouwen, mannen en kinderen die op de vlucht slaan voor (oorlogs)geweld. Begrijpelijk. Sommige gangsters maken zich rijk op de kap van die sukkelaars. Ze beloven hen een betere toekomst in (meestal) Europa. Die mensensmokkelaars kennen geen mededogen, als ze zelf maar hun centen kunnen opstrijken. Vluchtelingen wordt wijsgemaakt dat Europa het beloofde land is, dat het geld hier 'voor het oprapen ligt', dat iedereen hier werk heeft/vindt. Niet dus.

Maar toch wagen ze met tienduizenden de oversteek. Is het niet opeengeperst in een gammel bootje van Libië naar Italië, dan is het van de Turkse kust in een rubberbootje naar een Grieks eiland. Sommige mensen zijn al maanden (of langer) onderweg, op weg naar 'Germany' - ik vraag me echt af hoe mevrouw Merkel en haar landgenoten aan dat menslievend imago gekomen zijn. Maar is het niet Duitsland, dan is Zweden of België of.... ook goed. Hongarije? Tsjechië? Polen? Ook EU-landen, maar daar willen ze niet naar toe, daar willen ze niet blijven. Daar zijn ze trouwens ook niet welkom.....

Ik schreef het al eerder, ook mijn hart breekt bij het zien van de ellende. Anderzijds word ik opstandig als ik zie dat sommige vluchtelingen de aangeboden hulp (voedsel, kleren, ....) gewoonweg niet aanvaarden, dat sommigen gewoon weigeren zich te laten registreren in het eerste EU-land waar ze toekomen. Want ze moesten eens niet verder meer mogen reizen naar 'Germany'. Maar dat is eenmaal de Europese regelgeving, beste vluchteling. Ook hier zijn er immers wetten waar je je moet aanhouden. Maar dat hebben de heren mensensmokkelaars u wellicht niet verteld, als ze hun geld, waar u wellicht lang voor gespaard hebt, maar krijgen.

Hoe gaan we dit nu oplossen? Eerlijk, ik heb geen idee. Maar we kunnen een (groot) deel van de kosten, die alle mogelijke opvang met zich meebrengt en nog zal meebrengen, betalen door jaarlijks de Nobelprijs voor de Vrede aan Rode Kruis en aanverwante organisaties die voor de opvang instaan toe te kennen. Tot er vrede heerst en er geen vluchtelingen meer zijn, tot dat iedereen in zijn eigen land, zijn eigen regio zonder zorgen kan leven. Ja, ik ben weer aan het dromen....

Juich Erembodegem, juich. Als de berichten/geruchten juist zijn, gaat dinsdagnamiddag de brug over de Dender in Erembodegem opnieuw voor alle verkeer open. Een (ongeveer) half jaar gesakker en gevloek kan dan in de vergeethoek.

Maar ik blijf het principe 'wait and see' trouw. Ik geloof pas echt dat alle hinder voorbij is, als de brug terug open is. Ben ik pessimist? Misschien wel. Hoop ik dat optimisten die spreken van 'dit weekend al' gelijk hebben? Tuurlijk. Ons dorp, onze Aalsterse deelgemeente is al te lang in tweeën gesneden. Voor handelaars aan weerszijden, maar ook voor de bewoners (en schoolgaande jeugd) heeft het lang genoegd geduurd. Ook al was er die noodbrug, ook al hielpen gemeenschapswachten op sommige tijdstippen. Het was soms een geseling als je (noodgedwongen) met je auto aan één of gene zijde van de Dender moest zijn. Rondrijden moest je, tijd verliezen sowieso. Nog vijf keer slapen (als het begin van deze blog klopt) en we zijn verlost.

Alhoewel verlost? De brug ligt zo een halve meter hoger (voor de scheepvaart). Aansluitende straten moesten dus aangepast worden. Ik hoop dat de bevoegde ingenieurs goed gerekend hebben, dat ze rekening gehouden hebben met hevige regen, zelfs stortvlagen. Dat de omwonenden aan de Kaai, de Hogeweg, het Dorp dan geen wateroverlast gaan ondervinden. Ik hoop dat er rekening werd gehouden met de vrachtwagens en het openbaar vervoer dat de rechtse bocht van de Denderbrug richting kerk moet nemen - bij de vorige werken op linkeroever is die bocht ook een paar keer moeten aangepast worden....

Maar kom, weg pessimisme en laat ons hopen dat alles (vanaf dinsdag?) vlot verloopt, dat Erembodegem niet langer in twee is gesplitst. Handelaars - van bakker, beenhouwer over horecabaas tot supermarktuitbater - gaan een gat in de lucht springen. Of? Gaan we dan weer klagen dat we niet kunnen parkeren, dat er te veel (vracht)wagens 'ons dorp' gebruiken (misbruiken?) als sluipweg? Dju, ben ik toch weer pessimist.

Ook al ben ik al bijna 30 jaar weg uit geboorteplaats Hasselt - waar ik school liep, uitging, mijn eerste lief leerde kennen,.... - toch probeer ik nog zo veel mogelijk mee te pikken wat er in Limburg (en niet DE Limburg!!!!) gebeurt. En in mijn thuisprovincie staat men nu op de achterste poten, want de VRT gaat besparen, eerst en vooral op hun regionale kantoren, zo lekte uit.

Radio 2 ontkoppelt tot op heden drie keer per dag (als ik me niet vergis...) om naast het (inter)nationale nieuws ook berichten uit de betreffende (Vlaamse) provincie te brengen, extra in de verf te zetten. Een goede zaak? Zeker. Ook de geschreven media weet al langer (al is dat bij sommige krantenverantwoordelijken nog niet altijd volledig doorgedrongen) dat de lezer wil weten - meer wil lezen over - wat er in zijn dorp, gemeente, stad gebeurt op politiek, sociaal, economisch, sportief,... vlak. Moet dat nieuws gebracht worden door mensen die de situatie, de gevoeligheden, het politieke konkelfoes, ...  ter plaatse kennen? Natuurlijk, want pas dan kan het (hopelijk) objectief zijn, met kennis van zake gebracht worden.

Moeten die ontkoppelingsprogramma's - met alle respect voor de mensen die er zich voor inzetten - nu vanuit de provincie of vanuit Brussel worden uitgezonden? Dat is een andere discussie. Als er moet bespaard worden - en helaas is dat het geval bij de VRT (net zoals in andere bedrijven) - kan er op dat vlak wellicht het één en ander verwezenlijkt worden. Spijtig voor de mensen (technici, nieuwsankers, enz...) die nu bij manier van spreken 'om de hoek' kunnen werken. Maar als de goede programma's blijven gebracht worden, als de Limburger het nieuws uit de eigen gouw blijft krijgen zoals hij/zij het gewoon is... dan is er op dat vlak toch geen vuiltje aan de lucht?

(Bovenstaande regels zijn geschreven vanuit mijn Limburg-roots, maar zijn even goed van toepassing voor de Radio 2-uitzendingen van de andere Vlaamse provincies.)

Zou ik of zou ik niet? Kranten, radio, tv en sociale media puilen uit van berichten over en tegen de instroom van asielzoekers. Ik bleef zwijgen over dat onderwerp. Omdat ik eigenlijk niet goed weet wat ik erover moet denken, omdat ik ook geen oplossing heb, omdat ik zelf in een innerlijke tweestrijd gewikkeld zit.

Breekt mijn (vader)hart als er een verdronken kind aanspoelt op de Turkse kust? Tuurlijk. Keert mijn maag als er weer eens een gammel bootje met vluchtelingen op weg naar Italië of een Grieks eiland vergaat en als er (met wat geluk) drenkelingen door een of ander marineschip opgevist worden? Zeker weten. Zijn er bij mij hersencellen die zeggen 'dat kan toch niet' als mijn ogen mensen zien dringen en vechten in Macedonië om op een trein richting Hongarije (en later de rest van Europa) te geraken? Ja. Maar andere hersencellen vragen zich af hoe ver is het zo kunnen komen, is daar nu echt niets tegen te doen?

Begrijp ik mensen die een land in oorlog willen ontvluchten en hopen in Europa op een vredevol leven? Tuurlijk. Heb ik begrip voor mensen die 'thuis' in armoede leven en het economisch beter willen hebben? Ja. Maar sta me toe dan ook vragen te hebben bij hen die duizenden euro's of dollars veil hebben voor mensensmokkelaars om toch maar in het 'beloofde land', zijnde Europa te geraken. Zo 'arm' zijn ze dan toch ook niet.... en daar bestaan ook andere, wettelijke, migratiemogelijkheden voor die laatste categorie.

Ik stel me ook vragen bij de toekomstverwachtingen van deze asielzoekers. In Calais drummen om toch maar naar Engeland te geraken in één of andere vrachtwagen of op de Eurostar, in Boedapest roepen ze luidkeels 'Germany' - maar Zweden of België is ook goed. Weten die mensen wat hun te wachten staat? Kennen ze ons klimaat? Onze taal, onze cultuur? Ik betwijfel het. Ze hebben 'gehoord' dat het hier goed is, dat in Europa alles mogelijk is, het geld op straat voor het rapen ligt. Helaas, beste asielzoeker, ook in Europa bij de 'eigen' mensen is er armoe. En meer dan dat jullie denken of 'gehoord' hebben. Een deel van de bevolking zal jullie verwelkomen, zal in het begin zorgen voor opvang, kleren, voedsel, enzovoort. Een ander deel spuwt jullie al op voorhand uit. Want jullie pakken onze jobs, onze huizen,....

Is het 'Westen' (mede)schuldig aan dit probleem? Zonder twijfel. Reeds in de eerste wereldoorlog (1914-1918, voor wie het vergeten is) beloofden de Britten aan de plaatselijke leiders in wat nu Israël, Egypte, Syrië, Irak, Saoedi-Arabië, enz.. is lappen grond, heerschappij, koninkrijken,.... om toch maar op hun steun te kunnen rekenen (en op hun bevolking als kanonnenvlees) tegen het Ottomaanse rijk (Turkije nu). Na de oorlog? Oesje te veel beloofd, toch beetje verdelen.... Een verdeel en heerspolitiek die nog altijd gehanteerd wordt trouwens. Zo lang de plaatselijke leider (tiran?) braafjes doet wat we vragen, olie levert, is alles in orde. Maar stamp niet tegen onze schenen, want dan....

Heeft de Arabische wereld schuld? Ook ja. Machtige koningen, sjeiks, imans kijken toe op een afstand, laten betijen, zo lang hun macht niet in gevaar dreigt te geraken. En geloofsgenoten opvangen? Dat is een ietsjepietsie te veel gevraagd. Ik ben een twintig jaar geleden in Dubai, de Verenigde Arabische Emiraten, geweest. Op de luchthaven massa's islamieten die netjes aanschoven om er te komen werken, want de plaatselijke sjeiks en hun zonen leven van de olie. Zelf werken? Vergeet het. Dat er dan in die wereld opstanden zijn, verbaast me niet. Dat er dan enkele 'slimme' machtswellustelingen opstaan, die de gewone mens met de koran in de hand wijsmaakt dat de rest van de wereld niet deugt, is niet te verwonderen. Dan krijg je Al Qaida, IS en andere bewegingen, die tot in onze contreien mensen - die zich hier niet thuis voelen, op zoek zijn naar ik weet niet juist wat - ronselen om te gaan vechten tegen, in hun ogen, 'ongelovigen'.

Het is een delicaat onderwerp, dat vluchtelingenprobleem, die asielzoekers. En ik heb ook geen oplossing. Tenzij.... Vrede over heel de wereld. Nergens geen wapengekletter meer, nergens meer kinderen die 's nachts wakker worden van bombardementen of geweervuur, nergens geen ouders die nog moeten vluchten om het hachje van hen en hun kinderen te redden. Een economische wereldsamenleving waarbij iedereen - in noord en zuid, oost en west - voldoende verdient om te leven (en liefst nog wat meer:  te sparen voor de toekomst). Een wereld waarin iedereen mag geloven in wat hij of zij wilt. Een utopie? Ik vrees het.

Met enkele duizenden waren ze gisteren in Brussel, te voet of met hun tractor. Om meer geld te vragen, nee te eisen, voor hun producten. De boeren zijn boos. Terecht? De geïnterviewde burger toonde blijkbaar toch al veel begrip.

"Een boer klaagt altijd", zo zei mijn moeder vroeger altijd. Te warm, te koud, te droog, te nat, steeds was er wel iets dat hun oogst ging verpesten. Maar nu is het anders, zeggen de landbouwers. Europa gijzelt hen. En door die Russische boycot kunnen onze fruittelers daar geen appelen of peren meer kwijt, worden Nederlandse bloemen aan de grens streng geconntroleerd. De prijs die er voor een liter melk betaald wordt of voor wat varkensvlees, daarvan kan de boer niet meer overleven. En dan is er nog de 'stikstofwet'. Te veel mest produceren in de buurt van een natuurgebied? Boerderijtje toe. De protestacties tegen die maatregel zagen de wielerliefhebbers tijdens elke op tv uitgezonden Vlaamse koers. Nee, de boeren klagen nu niet, ze zijn kwaad, woedend. En als Europa niet over de brug komt, gaan de acties harder worden. Beloven ze.

Meer geld dus voor hun melk, eieren, vlees, groenten, graan,... En de gewone burger heeft daar begrip voor. Ik ook. Iedereen heeft recht op loon naar werken, ook onze vriend de landbouwer. Maar wat gaan we straks met zijn allen doen? Vergelijken in welke supermarkt de melk, het vlees, het fruit,... het goedkoopst is. En of de boer daarmee genoeg brood op de plank krijgt, kan ons dan worst wezen.