Dit weekend in Het Laatste Nieuws, een - volgens mij goed geschreven - verhaal van een draagmoeder, Laura (fictieve naam), 41 jaar. En na het lezen had ik er maar één woord voor. Respect.

Ik wil geen discussie starten over het feit of homokoppels wel dan niet een kind mogen adopteren of krijgen via draagmoederschap. Voor mij is maar één ding van tel: dat een kind liefhebbend wordt opgevoed. En dan doet de geaardheid van de ouder(s) er niets toe. Met deze tekst wil ik enkel mijn respect tonen voor Laura, al moeder van twee tienerdochters.

Op vraag van haar zus, bevriend met het koppel, was ze bereid - ook al omdat ze nog eens een zwangerschap wou meemaken - om draagmoeder te zijn. Negen maanden lang droeg ze dus 'een kind van (voor) een ander' in haar buik, heel die tijd onderging/voelde ze wat een andere zwangere vrouw zou ondergaan/voelen. En dan werd het jongetje geboren. Tegen de planning in - uit gewoonte wellicht - werd het kind op haar buik gelegd. Eventjes maar. En dan werd het moeilijk. Voor Laura, en voor de wensouders. Ik kan mij voorstellen dat er traantjes gevloeid zijn - ook al zouden dat bij de vaders enkel roodomrande ogen geweest zijn. Maar ok, het jongetje was niet voor Laura.

En daar vertelt ze in de krant openlijk over. Dat ze het toch moeilijk had met dat afstaan. Maar dat dat nu eenmaal de afspraak was. Dat ze zich even een slechte vrouw, moeder voelde. Maar dat ze toch wist dat de ouders het allerbeste voorhadden met 'haar' jongetje. Dat ze nog contact zou mogen houden, dat ze 'haar' zoon nog zou zien.

Eerlijk, na het - in één ruk - uitlezen van het artikel had ik ook roodomrande ogen. En had ik maar één woord over voor Laura: respect. En veel geluk gewenst natuurlijk voor haar, de ouders en het jongetje.