|
Iedereen kent (helaas) wel iemand in zijn familie, vrienden- of kennissenkring die kanker heeft. Iedereen - zowel patiënt als omgeving - gaat daar op zijn eigen manier mee om. Maar iedereen verdient daarvoor respect.
Neem nu 'tuuttuut', bijnaam die ik hem gaf - of was iemand me voor? Ongeveer een jaar geleden kreeg hij het (slechte) nieuws. Enkele chemo- en bestralingskuren later is dat gezwel nog niet weg, integendeel. Vorige week moest hij opgenomen worden, water op zijn hart, longen, in de buik.... "Ze hebben een half litertje afgetapt, dat zijn twee pintjes", klonk het gisteren met zijn typische (galgen)humor. Als we eventjes buitengaan voor een sigaretje moeten we altijd enkele trekjes voor hem doen, want 'tuuttuut' is onmiddellijk met roken gestopt na het verdict. Humor, steken onder water geven, zo lang hij dat doet, gaat het goed. Denken we. Maar soms heb ik de indruk dat hij zich sterker voordoet.... "Zo lang ik kan, kom ik zoals vroeger mijn pintje drinken", klinkt het. "Ik kan er toch niets aan veranderen." Al geeft hij even later toe dat terug naar huis fietsen - dat ellendig stuk bergop/vals plat - niet altijd meer lukt... Maar respect, echt waar, voor zijn houding, voor zijn ingesteldheid.
Respect voor iedereen die met de K-ziekte geconfronteerd wordt. Iedereen heeft zijn eigen manier om dat te verwerken, om daar mee te leven. Niet iedereen is zo sterk als 'tuuttuut', of kan zich zo goed houden. Zelf weet ik niet hoe ik zou reageren als ik het verdict zou te horen krijgen. Zou ik er tegen kunnen vechten, of zou ik me laten gaan? Geen enkel idee. Vandaar mijn respect voor 'tuuttuut' en iedereen die met kanker te maken heeft.
|
