Ik lijk wel een puber voor zijn eerste afspraakje. Of een pas afgestudeerde die voor de eerste keer gaat solliciteren. Nervositeit ten top. En dat voor een 52-jarige....

Morgen mag ik naar Brussel, er staat een schriftelijke proef voor een sollicitatie op het programma. Wat? Dat zie ik dan wel zeker? Twee weken geleden mocht ik ook al testen afleggen, voor een andere vacature. Dat zou me toch moeten kalmeren, geruststellen? Niet echt dus. Wie me op deze blog al een beetje gevolgd heeft, wie me kent, weet dat ik eind vorig jaar bedankt werd door mijn toenmalige werkgever, na 28 jaar dienst. Jammer maar helaas, het leven gaat verder. We maken er het beste van, kunnen niet anders. Ik reageer volop op jobaanbiedingen allerhande, me toegespeeld door VDAB, Indeed of andere jobwebsites. Zonder veel succes, helaas. Tot nu, tot de jongste weken. Twee - voor mij toch - positieve reacties op korte tijd. Voor een eerste kennismaking, een eerste proef weliswaar. Zonder waarborg natuurlijk, zonder onmiddellijk kans op een baan. Maar het geeft me moed. En zenuwen....

'Hartje' Brussel dus morgen, afspraak om half tien. Liefst me tijdig aanmelden aan de balie. Tuurlijk. Daar kan je zeker van zijn. Vriendin heeft me al metrokaartjes bezorgd, zelf deze morgen een retourticket voor de trein aan het station van Erembodegem gaan halen. Gelukkig, want die automaten zijn niet van de snelsten en als ik dat morgenvroeg nog zou moeten doen.... Treintje zou weggeweest zijn. En dat kan ik missen als tandpijn, de zenuwen zullen zo al gespannen zijn. 'Alleen' sporen naar Brussel-Zuid, dan metro nemen naar Troon. En dan nog een vijf minuten stappen.

Het spookt al een week in mijn 'koppeke'. Ik ga toch op tijd wakker zijn, die trein niet missen, de juiste metro nemen.... Ga ik straks kunnen slapen? Of elk uur, elke minuut van de wekker aflezen? De zenuwen een beetje van mij afschrijven op mijn blog zal me misschien deugd doen, dacht ik net. En voila, u leest het. Als u nu morgenvroeg nog even wil duimen.... Bedankt alvast.

Voila, het is beslist, de kogel is door de kerk. Gisteravond zat een groot deel van Vlaanderen en Nederland voor de buis en koos (sic) uiteindelijk de nieuwe K3-meisjes. Ofte K3 wordt HKM.

Hanne, Klaasje en Marthe - twee Belgische en een Nederlandse (Klaasje) - dat zijn de drie meisjes die vanaf nu door het Studio 100-team klaargestoomd, geleefd worden. Om kindjes met liedjes als '10.000 luchtballonnen' - hoe kunnen ze dat zonder problemen zingen? Nena had al problemen met 99 - plezier te bezorgen, naar de nieuwe pakjes, brooddozen, boekentassen en co te lokken. Mooie meisjes, goede stemmen, daar twijfel ik niet aan. En ik wens ze succes, ook al is het niet mijn ding, heb ik nog geen kleinkinderen die die liedjes absoluut een godganse dag willen horen. By the way, als ik me goed herinner moest mijn dochter destijds ook niet veel van de 'echte' K3 weten, die had het meer voor de M-Kids (of zoiets).

Neen, ik heb K3 zoekt K3 op vtm niet gevolgd, ik zag enkel de laatste (tien?) minuutjes gisterenavond. De blikken vol ongeloof, de vreugdedansjes, de knuffels, de zoenende presentatoren, de (vreugde)traantjes. Al dan niet gespeeld. En ik hoorde dus ook dat nieuwe liedje, die tienduizend luchtballonnen - echt vlotjes kwam het er nog niet uit, vond ik. Maar nu ben ik een muggenzifter, zoek ik spijkers op laag water. Vele mensen vonden het wel leuk, zaten met chips en drank voor hun tv-toestel, twitter of Facebook bij de hand. Want zo een wedstrijd weekt heel wat emoties los, blijkbaar. Waarom die en die niet? Iedereen heeft zijn mening - mag gelukkig ook in een vrij land. Maar sommige reacties! Jongens toch. Verwijten hier en daar, zelfs taalfouten in een berichtje worden er bijgesleept om iemands mening af te kraken. Nu ben ik zelf ook gevoelig voor taalfouten, maar dit is toch een brugje te ver, niet?

Ook al word ik nooit fan - en laat die kleinkinderen nog maar wat wachten -, ik wens Hanne, Klaasje en Marthe succes. En sterkte, want vanaf nu zullen ze geleefd worden, moeten ze als drie individuen, vreemden voor elkaar voor deze wedstrijd, één geheel vormen, samen door Vlaanderen en Nederland trekken. Het zullen harde tijden worden, maar misschien ook mooie.

Ik probeer positief in het leven te staan. Niet altijd makkelijk. Zeker niet als je het nieuws volgt, reacties allerhande onder ogen, te horen krijgt. Een 'bloemlezing' ergernissen van de voorbije dagen.

In Limburg moeten een vrouw en wat verwanten/kennissen voor de rechtbank verschijnen omdat 'madam' kanker veinsde en goedgelovige medeburgers in totaal zo een 2 miljoen euro aftroggelde. Voor zoiets kan ik NOOIT begrip opbrengen, met dergelijke ziekte wordt niet gespot. Het woord, de ziekte 'kanker' wordt niet misbruikt, punt uit. Niet door individuen, niet door malafide organisaties. Wie zich inzet voor de strijd tegen de K-ziekte, wie er zelf mee te maken heeft, verdient alle respect, zonder twijfel. En die mensen krijgen ook mijn steun, moreel of door een azaleaatje te kopen.

Vilvoorde, teruggekeerde Syriërstrijder - eigenlijk nog een snotneus van 23 - eist van de Belgische staat 100.000 (honderdduizend) euro, met een dwangsom van 2500 euro per dag dat hij nog moet wachten, omdat hij nog altijd niet 'psychologisch, psychiatrisch' is onderzocht. Of hij wel wist waar hij aan begon toen hij naar oorlogsgebied trok, zich aansloot bij een (Islamitische) beweging in oorlog. Sorry, geen begrip voor, in de verste verte niet. Ook niet voor de 'Staat' omdat ze nog altijd een door de rechtbank bevolen onderzoek niet heeft kunnen laten uitvoeren. Maar je moet toch maar lef hebben om dan zelf een proces in te spannen, wellicht nog met slaagkansen op succes ook. Grrrr.

Eppegem, Zemst. Meisje van 12 werd van de weg gemaaid door een roekeloze bestuurder, snelheidsduivel. Zij ruste in vrede, sterkte voor de nabestaanden. Dader reed door, verdween dagen van de radar, tot in Hongarije toe. Gaf zich uiteindelijk toch aan. Blijkt dat hij al wat verkeersveroordelingen op zijn palmares heeft staan, dat hij zelf geen rijbewijs heeft. Daar krijg ik de kriebels van, dat ergert me enorm. Hoe kan zo iemand al jaren rondrijden? Zonder enige controle? Wil u het eens proberen, zonder rijbewijs rond te toeren (in een dikke BMW)? Overal verkeerscamera's, controles à volonté. Maar toch? Treft de overheid hier toch ook niet een beetje schuld?

Vanavond gaan we de nieuwe K3 kennen. Joepie (sic). De Nederlandse co-presentator Gerard Joling - (vooral) boven de Moerdijk min of meer succesrijk als zanger in de jaren 80, 90 en 2000 - was wat te snel deze middag en lekte al de haarkleuren van de zes finalisten. Studio 100 ontkent ook niet dat ze meer dan een serieuze vinger in de pap hebben bij de uiteindelijke keuze van de drie nieuwe K3'tjes. U weet meteen waarvoor u straks gaat sms'en. Maar laat dat je tv-avond (en dat van uw kinderen) niet vergallen.

Ja, toen ik mijn blog startte half augustus kondigde ik aan dat ik mijn gedacht, mijn ideetjes, mijn ergernissen zou neerpennen. Met deze alvast een paar....

Woon je in Erembodegem, neem je er de trein, kom je er boodschappen doen, een pint pakken, of.... dan heb je hem al zeker gezien: Marcel. 'Onze straatveger' verricht prachtig werk, dat moet iedereen toch toegeven?

Twee jaar ongeveer - of zijn het er al drie? - doorkruist Marcel haast dagelijks met zijn groene kar, zijn borstel, zijn schep de straten van de Plesj, de Hogeweg, de Keppestraat en nog een stuk of wat zijstraten. Elk papiertje, elk blikje, elk peukje bijeenvegend en in zijn afvalbak dumpend. Door weer en wind. Je kan er niet naast kijken. Grote man met paardenstaart, sjaaltje van zijn favoriete ploeg - ok het is Anderlecht, niet iedereen deelt zijn voorkeur - aan de kar. Vriendelijk goeiendag terugzeggen als je hem groet, hand opstekend als hij je herkent achter het stuur van je wagen. 's Middags zijn boterhammen opetend in de wachtzaal van het station of het wassalon, tussen twee happen door een babbeltje.

Sinds Marcel rondloopt zijn de dorpsstraten, is zijn werkterrein toch veel properder, dat kan toch niemand ontkennen. Ook nu, nu de bomen hun bladeren volle bak aan het verliezen zijn, is hij trouw op post. Extra werk, de voetpaden en de goten bladvrij proberen houden. Hij doet het in stilte, met de glimlach. Van 's morgens tot zijn werkdag erop zit. Hoeveel kilometer hij op zo een dag aflegt? Hij weet het zelf niet, maar het zal op de duur wel redelijk wat zijn. Een stappenteller? Die zou direct versleten zijn, tilt slaan, vertelde hij me gisteren lachend.

Zou hij beseffen hoe dankbaar we hem zijn? Zijn we dat wel? Want nog steeds liggen er dagelijks papiertjes, blikjes en peukjes - en ik als roker durf ook wel eens te zondigen, mea culpa - op zijn route. Zijn werk stopt nooit. En dus zul je hem volgende week weer door de dorpsstraten van Erembodegem zien sjokken, met zijn borstel en schep. Dank u Marcel, ook in naam van (denk ik toch) alle inwoners van de Plesj, de Hogeweg, de Keppestraat en omliggende straten.

Na de fantastische en verdiende zege van AA Gent - iedere Belgische voetballiefhebber moet dat toch toegeven? - is er vanavond opnieuw voetbal op tv. Sorry (de meeste toch) dames. Maar het wordt moeilijk kiezen, vrees ik.

De Buffalo's schreven gisterenavond een beetje voetbalgeschiedenis, oververdiend trouwens. Drie punten tegen een Spaanse topper - een klein beetje op de terugweg moeten we ook toegeven, maar soit - en in de verste verte niet gestolen. AA Gent was beter, dwong meer kansen af, maar kon slechts één keertje scoren. Vanop de stip, maar wie leutert daar nog over? Daarom bleef het wel tot het laatste fluitsignaal nagelbijten voor tv, in het stadion wellicht nog erger. Maar kom, het misgelopen punt in Sint-Petersburg en in Valencia - ook in die matchen toonden de Buffalo's meer dan hun mannetje te kunnen staan - is vergeten. Voorzitter Ivan De Witte, coach Heintje, de spelers mogen dromen van 'overwinteren'. Vast staat nu al: AA Gent is niet afgegaan in de Champions League, integendeel. 'Ons' Belgisch voetbal is waardig vertegenwoordigd op het kampioenenbal. Chapeau.

Vanavond is er opnieuw Europees voetbal op tv. Om 19 uur Club Brugge tegen Legia Warschau (en zijn hooligans...), de laatste waterkans om Europees te overwinteren voor de poulains van Michel Preud'homme; twee uurtjes later probeert Anderlecht op Tottenham de 'stunt' over te doen, minstens een gelijkspel mee te graaien. Allebei te volgen op Canvas. Maar aan de andere kant van de wereld, in Chili, kunnen de Belgische U17 - voetballers onder de 17 jaar - nog een extra stukje (voetbal)geschiedenis schrijven. Voor het eerst spelen de 'mini-Rode Duivels' een halve finale op een WK. Ook om 21 uur onze tijd, te zien op Ketnet en Eurosport. Mali is de tegenstander, topfavoriet volgens kenners. Tijdens de voorronde werden de Afrikanen op 0-0 gehouden, maar dwongen ze wel een pak meer kansjes af dan onze jongens. Wat wordt het straks?

Het zal moeilijk kiezen worden, dat weet ik nu al. Anderlecht? Of toch 'de toekomst van het Belgisch voetbal'? Of gewoon constant zappen, dat kan ook. Ik duim alvast voor de drie teams, dat ze in de voetsporen van Gent treden.

Beste inwoners van Erembodegem, sta allemaal recht en juich!!! Het stadsbestuur weet eindelijk waar jullie wonen, maar nog niet wat jullie noden, problemen zijn. Eventjes geduld nog, er wordt aan gewerkt (sic).

Volgende drie (cursieve) alinea's zijn integraal 'gepikt', geplukt van Aalst.tv.

De stad buigt zich over de heropwaardering van Erembodegem. De grootste deelgemeente van Aalst is aan heropwaardering toe en ook de mobiliteit is al een tijdje een heikel punt. "De leefbaarheid van de regio staat al een tijdje onder druk", weet schepen van Stadsvernieuwing Ann Van de Steen (SD&P). 

"Erembodegem heeft dan ook nood aan een duidelijke en sterke visie", gaat de schepen verder. "Er zal niet alleen aandacht zijn voor de verkeersproblematiek maar ook voor woon- en leefkwaliteit en het verenigingsleven.” Via een masterplan legt het stadsbestuur de nadruk op het groen en recreatief karakter van de Dender, maar volgens schepen van Vlaams Karakter Karim Van Overmeire (N-VA) moet er ook gelet worden op het behoud van de identiteit. “Met 35% anderstalige kinderen in het stedelijk kleuteronderwijs en 30% in het lager onderwijsnet van de stad telt Erembodegem opmerkelijk meer anderstalige kinderen dan de andere Aalsterse deelgemeenten. Bijgevolg is het belangrijk dat het beleid voldoende ondersteuning voorziet voor de integratie van de nieuwkomers.” 

Vier ontwerpbureaus werden nu geselecteerd om de regio onder de loep te nemen. Zij kunnen nu op basis van hun masterplan een voorstel van ontwerp opmaken. Het beste concept zal uiteindelijk ingevoerd worden. Het is de bedoeling het masterplan klaar te hebben tegen 2018. "Het zal ons een beeld geven hoe het gebied zich kan ontwikkelen", weet schepen van Ruimtelijke Ordening Caroline Verdoodt (N-VA). "Een herontwikkeling van enkele specifieke, gebiedsgerichte sites zoals bijvoorbeeld de pastorietuin of de Gatessite kunnen verder geconcretiseerd worden en als motor dienen voor de opwaardering van onze grootste deelgemeente. ”

Dus ik vat even samen. Op het stadhuis heeft men - na tientallen jaren - eindelijk door dat Erembodegem de grootste deelgemeente is van Aalst - mede door de industriezones het meeste geld in de stadskas brengt -, dat er qua immigratie (veel) werk aan de (onderwijs)winkel is, dat verkeersproblemen - lees sluipverkeer - moeten aangepakt/opgelost worden. Chapeau. Ik ben als inwijkeling - al 23 jaar ondertussen - blij dat te horen, te lezen. Maar wat ik niet begrijp is dat er vier (4, VIER) ontwerpbureaus dat nu eens moeten gaan bekijken, bestuderen. Gratis voor niets? Dat geloof ik niet.

Is het nu echt zo moeilijk om 'Jan met de pet', 'Marie van op de hoek', kortom de inwoner - welke (huids)kleur hij of zij ook moge hebben - zijn gedacht, zijn mening te laten ventileren? Niet via de één of andere politieke partij, maar persoonlijk, zonder politieke pottenkijkers, van welke kleur ook. Een soort enquete bijvoorbeeld, een vragenlijst - neutraal, niet politiek gekleurd. Het zal ook wat werk kosten, ook tijd vergen, maar zal volgens mij zeker goedkoper zijn dan vier ontwerpbureaus te vergoeden. Denk daar eens over na - niet te lang liefst - op het stadsbestuur!!!!

Is het typisch voor deze tijd van het jaar? Is het het mooie herfstweer? Of is het gewoon toeval? Feit is dat ik in een nostalgische bui verkeer de laatste dagen.

Zaterdagmiddag, vriendin raakt aan de praat met een dame die kruid aan het trekken is. Ze verstaat het niet goed, roept mij erbij. Blijkt dat die vrouw uit het Genkse afkomstig is - ik zelf uit Hasselt - en kruidkoeken wil maken. Een gewoonte die me meteen terug aan mijn jeugd deed denken. Ook bij ons thuis was dat zo, begin november: kruidkoeken. 'Pannenkoeken' met het groen (kruid) van de paardenbloem, naar verluidt voor dat die gebloemd heeft. Een traditie, waar we als kind (ik toch) naar uitkeken. Dat was feest in de donkere novemberdagen. By the way, de Genkse 'buurvrouw' heeft 's avonds wat koeken gebracht, gisteren heb ik ze met smaak opgegeten. Bedankt!

En na die kruidkoeken moest ik denken aan een andere culinaire gewoonte van ma. Ook iets voor op koudere herfst- of winterdagen: bloedworst met appelmoes, met of zonder gebakken aardappeltjes. Het smaakte toch. Eenvoudig gerecht, onlosmakelijk verbonden aan mijn (prille) schooljaren. Iets waarnaar ik al van 's morgens uitkeek als ik een stapel appels klaar zag liggen op de keukentafel of -aanrecht en in de koelkast de bloedworst had opgemerkt. De schooldag kon dan niet snel genoeg voorbij zijn, ik snelde (met de fiets) naar huis, geen tijd om te blijven babbelen. De 'bloedpens' riep immers.

Dit zijn maar enkele jeugdherinneringen, die dezer dagen in mij opkomen. Waarom? Toeval zeker. Ook de herinneringen aan de kerkhofbezoeken - zowel op de Kempische Steenweg als aan de Truierbaan - met mijn vader kan ik plots weer voor de geest halen, al kan ik ze niet meer goed in de tijd plaatsen. Ik herinner me wel nog sneeuw en ijskoude dagen, krakende bladeren onder de voeten, stil gevloek omdat de grond bevroren was en die pot chrysanten zo moeilijk kon geplant worden. Maar was ik toen nog een kind of al een puberende tiener? Eens terug thuis wachtten de kruidkoeken en een warme tas chocomelk, dat weet ik wel nog.

Begin ik nu al echt oud te worden?