Nog twee maanden en Sint-Maarten, een maandje later zijn grotere broer Sint-Nicolaas, komt weer in onze contreien de brave kinderen cadeautjes, snoep en fruit brengen. Met de hulp van zijn 'zwarte pieten'. En wil nu iemand de bevoegde VN-organisatie eens duidelijk maken waarvan de naam 'zwarte piet' volgens de kinderen eigenlijk komt?

In sommige delen van Vlaanderen is Sint-Maarten de grote kindervriend die op 11 november de nodige cadeautjes brengt, in het grootste deel van de Lage Landen is dat op 5/6 december Sinterklaas. Maar deze twee 'broers' - zo legde ik het aan mijn dochter uit in haar kindertijd - worden bijgestaan door 'Zwarte Piet(en)'. En daar wringt volgens sommige van onze (donkerkleurige) medeburgers het schoentje. Zwarte Piet zou het symbool zijn van slavernij, van onderdrukking. Neen beste mensen, Zwarte Piet heet zo omdat hij zwart ziet van het roet omdat hij als helper (lees werknemer, niet slaaf) van de Sint door de schoorsteen naar beneden gaat om de geschenken aan de brave kinderen te bezorgen. En iedereen die al eens een aslade van een kachel, stoof, schouw, zelfs barbecue heeft leeg-/schoongemaakt weet: dan zie je 'zwart'. Dus beste VN daarvan komt de naam 'Zwarte Piet'. Zo heb ik het als kind geleerd, zo leren het alle vele generaties kinderen. En dat heeft niks, maar dan ook niks met racisme te maken. Dus voor mij mag 'Piet' zwart blijven, nu en in de lengte der dagen.

Trouwens, waar blijft GAIA? Met een paard op een schip van Spanje naar onze landen reizen, over woeste golven (het is herfst), daarna over daken stappen en springen.... Is dat wel verantwoordelijk? Of begrijpt men daar wel dat het over folklore gaat, over overlevering, waarbij we onze kinderen - van welke kleur ook - een leuke 'sinterklaas' bezorgen?

Anderzijds, in de Angelsaksische wereld, Duitsland en andere culturen komt Santa Claus, de Kerstman, de kinderen verwennen. Hij wordt geholpen door elfen en dwergen, trekt door de lucht in een koets getrokken door rendieren. Discriminerend voor onze kleinere medemens, levensgevaarlijk voor de dieren. Ook verbieden dus?

Kleine meisjes worden groot. 18 jaar en half geleden hield ik ze voor het eerst in mijn armen, nu staat ze op de drempel van de universiteit, de laatste stap naar de grote boze grotemensenwereld.

Nu is het echt loslaten, haar op haar eigen benen laten staan. De voorbije jaren heeft ze al bewezen daarin haar mannetje te kunnen staan, maar dat was nog bij mama thuis. Straks is het echt alleen, op kot. Dan is er niemand meer om haar handje vast te houden, zoals die eerste keer naar de kleuterklas. Zelf je planning maken, zelf zorgen dat je op tijd in de les bent, op tijd studeert, eet, slaapt,.... zonder dat er iemand over je schouder meekijkt. Je zult het moeten leren, gewoon worden. Maar je kan het, daarvan ben ik overtuigd.

Kleine meisjes worden groot. Jaren na de eerste stapjes, de eerste fietslessen. En plots was je weg, helemaal alleen op twee wielen, zonder het eerst echt te beseffen. En toen je merkte dat papa je niet meer vasthad, viel je. Om meteen weer op die fiets te kruipen en dolgelukkig rondjes te draaien aan de sporthal. Nu volgde je autorijlessen en om nog wat extra te oefenen, is daar de oude bak van papa, met die soms weerbarstige versnellingen. En met naast je een vader die zenuwachtiger is dan jezelf. Een maand nog, dan mag je dat rijexamen gaan afleggen. En je kan het, daarvan ben ik overtuigd.

Straks trek je naar Leuven, voor een 'bijlesweek', of hoe moet ik het noemen. Je weet dat je wat wiskundekennis te weinig hebt opgedaan in de humaniora en wilt dat snel inhalen. Eigen initiatief, chapeau. Je begint met de goede instelling aan je universitaire studies, hebt zelf doelbewust je richting gekozen en je maakt al plannen voor een eventuele latere doorstroming. De goede spirit. Ik wens je veel succes en ook al kijk ik niet meer zo intens over je schouder mee, ik zal vanop afstand duimen. Het ga je goed op de KUL.

Joepie, ik ben niet alleen. Eén op de vier werkzoekenden is 50-plus. Dat beurt me echt op (sic). Alhoewel, ik sta nog niet in die statistiek denk ik, want ik 'trek' nog niets.

Ruim acht maanden geleden, vlak voor de eindejaarsfeesten, kreeg ik het nieuws: na 28 jaar bedankt voor bewezen diensten. Reden: reorganisatie (lees: 'met uw anciënniteit een dure vogel'). Dat was slikken, serieus slikken. Maar ok, je wordt uitbetaald, je moet je opzegperiode niet uitdoen en (waw) je krijgt outplacement. En die mensen van outplacement doen hun best - waarvoor mijn dank - maar kunnen ook geen wonderen verrichten. Nee, ik moet zelf zoeken naar een nieuwe baan, en daarvoor krijg ik (nuttige) tips van hen.

Dus zelf mijn weg zoeken op de arbeidsmarkt, meer dan 30 jaar geleden dat ik nog solliciteerde. En dat doe ik, actief - al zijn er dagen dat de moed me even in de schoenen zinkt. Ongeveer 10 sollicitaties per maand verstuur ik, en, tot mijn verbazing, op de meeste krijg ik antwoord. Al is dat tot nu toe altijd negatief, ook al geven ze me soms toch een sprankeltje hoop: 'Op dag x houden we een gespreksronde, tegen dag y weet u of u erbij bent.' Dan droom ik, dan duim ik, dan hoop ik om toch minstens face-to-face mij te kunnen verdedigen, om te proberen te bewijzen dat ik wel degelijk de persoon ben die hun bedrijf, hun organisatie, hun vzw,.... van nut kan zijn. Helaas. Eén keer heb ik via Skype een interview gehad, met een Française in het Engels voor een bedrijf dat vanuit Lille (Rijsel dus) de Vlaamse markt op wou. Een leerrijke ervaring, maar helaas met uiteindelijk een negatief resultaat.

'Te weinig affiniteit met de jeugdwerking', 'Sociale media zijn uw ding niet', 'Te weinig webkennis', en ga zo maar door. Dat wordt op basis van een sollicitatiemail beslist. Ok, ik beken, ik zoek vooral naar een baan in de communicatiesector, ik heb immers niet voor niets meer dan de helft van mijn leven op een krantenredactie doorgebracht. Ik ben dus ook (voorlopig toch nog) een beetje kieskeurig. Maar ervaring is blijkbaar van geen tel meer. En tot op heden heeft geen enkel bedrijf, organisatie, vzw... me eens laten testen of ik inderdaad niet meekan met de 'nieuwe media' (mijn ex-werkgever trouwens ook niet....). Ik heb als tiener in de jaren 70 nog op telex gewerkt, de fax was nadien een wonderuitvinding, gevolgd door de eerste computers... Ik heb dus al een hele technologische evolutie meegemaakt en ik denk, mits een beetje opleiding, ook de huidige aan te kunnen. Maar als je geen kans krijgt....

Toen ik deze blog begon, enkele weken geleden, meldde ik al dat ik ook soms mijn frustraties zou posten. Wel dit is er dus duidelijk één. Maar ik geef de moed niet op, ik blijf reageren op jobadvertenties die ik krijg/vind via VDAB, Indeed, LinkedIn, StepStone, Monster, en noem maar op (zelfs van vrienden - dank u wel). Ik begrijp dat niet elke sollicitatie in een gesprek kan uitmonden, helaas. Toch hoop ik eerstdaags eens een echt sollicitatiegesprek te kunnen voeren, mijn kwaliteiten (en mijn minpunten) te berde brengen en zo een eerlijke kans te krijgen. Want laat dit duidelijk zijn: ik wil terug aan de slag, ik ben overtuigd dat ik nog echt nuttig kan zijn. Nu moet er nog een bedrijf, organisatie, vzw,...  dat ook vinden.

Morgen is het weer zo ver: de eerste schooldag. Het moment voor politici om zich te profileren. Minister Crevits wil het 'zitten blijven' afschaffen, bij de N-VA willen ze weer meer herexamens, anderen staan meteen op hun achterste poten. En, raar maar waar, ik kan eigenlijk alle partijen begrijpen.

Laat ons eerlijk zijn, ook wij hebben in onze schooltijd periodes gehad dat we er 'onze voeten aanveegden', dat we tegen ons gedacht in de klas zaten, liever de leraar of lerares tot wanhoop dreven, dan ook maar een sikkepit kennis op te doen. Elke puber gaat door zo een tijd. Volgens mij komt dan pas de nuttigheid van een klassenraad op de proppen. Samen moeten de leraars toch kunnen inschatten of een scholier inderdaad een richting 'boven zijn mogelijkheden' volgt of dat hij door puberteitsinvloeden er een potje van gemaakt heeft.

Wat als een scholier door ongeval of ernstige ziekte - wat we niemand toewensen - of door liefdesverdriet - jaja tieners kennen dat ook - zijn studies (noodgedwongen of niet) op het achterplan schuift, verwaarloosd, enzovoort? Moet die dan voor de rest van zijn leven gestraft worden? Leraars en ander onderwijspersoneel (sociaal assistenten, psychologen, secretariaatsmedewerkers, zelf gewoon mensen die de opvang verzorgen), die (haast) dagelijks met de scholieren in contact komen, zouden dat moeten kunnen inschatten, denk ik, ze hebben een opleiding gehad. Dan kan er, in overleg met de ouders, beter besloten worden of de tiener in kwestie wel in de goede onderwijsrichting zit. Anderzijds zouden ouders ook moeten begrijpen dat hun kind niet altijd in staat is om hun stukgelopen dromen waar te maken - ik bedoel bijvoorbeeld als hij/zij geen talenknobbel heeft, blijf weg uit de talenrichtingen; is het een wiskundeleek, tja dan is het zo; heeft hij of zij twee linkerhanden (zoals ondergetekende) laat hem dan geen technische richting volgen.

Om een lang verhaal kort proberen te houden: mag je voor mij met een B-attest het jaar overdoen? Ja, na goed overleg tussen klassenraad, ouders en tiener; nee als duidelijk is dat de tiener echt 'verkeerd' zit. Mogen/moeten er meer herexamens zijn? Ja, in uitzonderlijke gevallen (ongeval, ziekte,....) of als de klassenraad overtuigd is dat de tiener 'een dipje' had en de richting echt wel aankan. 

Het zal er de taak van het onderwijs er niet makkelijker op maken, dat besef ik. Maar ik denk dat het een noodzakelijke denkoefening is voor iedereen die in dat wereldje zit. Want we mogen niet vergeten: in de tienerjaren wordt een grote (zo niet de grootste) basis gelegd voor het verdere leven. En wenst niet iedereen zijn kind het grootste geluk toe?