De tijd vliegt snel, ook voor een kat. Al twee maanden ben ik nu 'thuis', gered van een zwerversbestaan aan het station van Erembodegem. Bedankt baasjes, een dikke miauw van Lowieke.

Zie je dat tekeningske bij dit stukje blog? Het lijkt wel voorbestemd. Oudste neef van baasje tekende dat jaren geleden, ik trek er toch een beetje op, niet? Zelf zal baasje nooit gedacht, nooit verwacht hebben dat hij ooit een kapoen zoals ik in huis zou halen. Maar toch. Waarvoor dank, miauw. Ik ben hier echt met mijn kattengat in de boter gevallen. Ze proberen me te verwennen met kattenkoekjes en ander lekkers, kommetje water wordt steeds mooi op tijd aangevuld of ververst. Verstopplaatsjes zijn er ook genoeg, ik kan ze nog steeds laten verschieten, hihi.

Alleen hun slaapritme ben ik nog niet gewoon. Ik ben een vroege vogel, maar dan liggen zij nog te ronken. Wat naar hun tenen onder het deken graaien helpt niet om ze wakker te krijgen. Dan spring ik maar wat op het bed, wurm me tussen hen in en hoop hen met mijn luid gespin uit dromenland te halen. En soms lukt dat, miauw, heel soms. Dan wil ik, na een potje eten, spelen, rondrennen. Maar echt veel energie zit er op dat moment nog niet in bij hen. Eerst wat koffie hebben ze nodig. Ondertussen heb ik al een paar keer de trap op- en af gerend, ben ik op het terras - toch koud deze week - een kijkje gaan nemen. En zo tegen de middag is het mijne toer om te rusten, net als baasjes 'wakker' zijn. Toch raar hé, zo een mens. Miauw.

Vandaag in de krant - als je het echt wil weten Het Laatste Nieuws - drie artikels die me echt 'pakten'. Emotioneel raak, goed - zelfs schitterend - neergepend. Chapeau voor de schrijvers, voor de eindredacteurs. Echt waar. Tussen alle miserie (ontslagen, aanslagen, politiek gekibbel....) door, een verademing.

Eerst was er dat verhaal van dat meisje dat haar zusje ongeveer een jaar geleden verloor in een ongeval met vluchtmisdrijf. Het proces komt dezer dagen voor en ze wil haar leed, haar verlies, haar emoties nu van zich afschrijven. Allé proberen. Sereen werd haar leed weergegeven, met daarnaast een eerste blik op haar blog. Een blog die het lezen waard wordt, denk ik. En die voor veel mensen, 'soortgenoten' in een zelfde situatie nuttig kan zijn, op termijn helend kan werken. Ik hoop het uit de grond van mijn hart.

Dan was er het verhaal van een voor het leven gehandicapte dochter van een BV. Bijna 17 is ze nu, maar wat een madam!!! Ze weet duidelijk wat ze wil, en vooral niet wil. Voor de rest van haar leven tot een rolstoel veroordeeld helaas, maar volwassener overkomend als veel van haar 'gezonde' levensgenoten. Echt, ik hoop dat alles 'slim', goed komt. Dat ze - zoals ze zelf wil - snel op haar eigen 'benen' kan staan. En dat ze het geluk vindt, dat ze verdient.

Tenslotte kreeg ik het moeilijk bij het 'Levensverhaal' van een (bijna-)vijftiger, helaas voor zijn vrienden en familie overleden. Zijn leven werd neergepend en door mij gelezen alsof ik het zelf meemaakte. Ik weet dat ik jaren geleden op een redactievergadering nog mijn lof over de schrijver van die vrijdagse rubriek uitsprak, nu was het zeker raak. Chapeau.

Het zal wel aan mij liggen, ik ben - naar buiten toe natuurlijk zelden of nooit - een gevoelige jongen. Bleitfims, ontroerende verhalen.... en ik heb prijs: traantjes, 'snutten', krop in de keel. Zulke verhalen pakken me, echt waar. En tussen alle onrechtverhalen, politiek gekonkelfoes en dergelijke door, op één of andere manier toch een verademing. Voor mij alleszins.

Het is soms raar, heel raar. Je ziet iemand binnenkomen in een café en je begint te denken. Is hij het of niet? Nee, het kan niet want.... Of toch? En dan vraag je het - na een tijd - gewoon: 'Ben jij....'

Tien jaar geleden ongeveer vertrok hij. Met zijn geliefde naar het zuiden van Frankrijk, aan de voet van de Pyreneeën. Voor een B&B, met restaurant - want zij kon koken, had ervaring. Vraagtekens bij mij, bij andere collega's op de krant. Want we kenden 'onze reus' enkel als fotograaf: zou dat wel goed aflopen? Ja dus (en dat weet ik van mensen die er geweest zijn, gelogeerd of aan tafel aangeschoven), maar aan alles komt een eind. Als er (klein)kinderen zijn in België....

Gisteren zag ik een kalende reus - met alle respect hé - binnenstappen voor een koffie in een cafeetje op de plesj in Erembodegem. Was druk in 'gesprek' met anderen, keek eens achterom en dacht: 'Nee, dat kan niet.' Vandaag komt hij weer een koffietje drinken en toen ik buitenging voor een sigaretje kon ik het niet laten. 'Sorry, ben jij....?' Ja dus. En wat zegt hij? 'Ik moest naar hier komen, en kende eigenlijk niemand in deze gemeente. Behalve...' Bestaat toeval?

Effe een toffe babbel gehad, paar herinneringen opgehaald, wat geklaagd over hoe goed het vroeger allemaal wel was en nu niet meer...., over hoe het in de (pers)wereld allemaal veranderd is. Als hij eerstdaags nog in Erembodegem klanten ronselt voor het energiebedrijf waarvoor hij nu werkt en we komen elkaar tegen....Dan praten we verder CLZ (voor de insiders, zijn kenletters destijds.....)